Psyche
alle pijlers
wat kan ik nog doen ga er zelf aan onderdoor
maandag 23 februari 2009 om 08:46
Hebben het slechte nieuws gekregen dat moeder niet meer te helpen is.Ze is al op hoge leeftijd en thats it.Wat medicijnen mee en weer terug naar huis.Maar ik had het idee dat ze in het ziekenhuis wat beter was dan nu ze weer terug is.Of het komt dat ze nu weet dat ze opgegeven is ik weet het niet.Wat kan ik verder nog doen? Aan die huisarts heb ik ook niksGa er zo zelf helemaal aan onderdoor..
maandag 23 februari 2009 om 09:03
Wat ontzettend verdrietig Superhv! Tsja, wat kun je doen.... Er voor zorgen dat je moeder zo comfortabel mogelijk is denk ik. Woont ze thuis, woont ze ergens waar verzorging is? Hoe oud is je moeder, woon je er dicht in de buurt?
Het kan heel goed hoor, dat iemand er in het ziekenhuis een stuk beter aan toe lijkt te zijn. Dat komt door het contrast. In een omgeving waar iedereen ziek is en alles is ingericht op ziekzijn, steken mensen minder af dan in hun eigen thuissituatie. Bovendien is er in het ziekenhuis aan alle kanten hulp voor handen en hoeven mensen ook minder zelf te doen. Thuis zijn ze een stuk hulpelozer.
Het kan heel goed hoor, dat iemand er in het ziekenhuis een stuk beter aan toe lijkt te zijn. Dat komt door het contrast. In een omgeving waar iedereen ziek is en alles is ingericht op ziekzijn, steken mensen minder af dan in hun eigen thuissituatie. Bovendien is er in het ziekenhuis aan alle kanten hulp voor handen en hoeven mensen ook minder zelf te doen. Thuis zijn ze een stuk hulpelozer.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 23 februari 2009 om 09:39
Jeetje, wat een rotbericht zeg! Je zegt dat je het gevoel hebt dat je moeder nu ze weer thuis is, er slechter aan toe lijkt te zijn dan toen ze nog in het ziekenhuis lag. Bedoel je dan dat ze meer pijn heeft? Of dat ze bv meer in de war is? Slaperiger is? Zelf de levenslust lotseling heeft verloren?
Ik denk dat dat wat poezewoes al schrijft heel goed waar kan zijn. Daarbij weet jij gewoon hoe je moeder in haar eigen thuissituatie altijd geweest is, in het ziekenuis zal ze hoe dan ook wat hebben ingeleverd wat betreft haar gezondheid, en nu zie je haar weer terug in haar eigen situatie, en kun je dus een vergelijk maken met vóór die ziekenhuisopname. En idd...in het ziekenhuis is er 24 uur per dag iemand om haar te helpen, hoeft ze maar weinig zelf te doen, en nu thuis kan het haar zwaar vallen om bv toch zelf die boterham te smeren of om zich toch zelf te gaan wassen (heeft ze thuiszorg??)
Wat je vaak ziet bij mensen die het bericht hebben gekregen dat ze niet meer beter kunnen worden, is dat ze de moed ook opeens laten zakken. Ik weet natuurlijk niet hoe oud je moeder is, wat voor ziekte ze heeft en hoe lang ze al ziek is, maar het is natuurlijk altijd verschrikkelijk om je eigen moeder in zo'n situatie te zien! Je wilt haar steunen, en ondertussen heb je zelf zoveel verdriet omdat je weet dat ze niet meer zo heel lang bij je zal zijn!
En wat je zelf kunt doen...wat ik zelf zou doen: er voor haar zijn, zorgen dat ze zich niet alleen voelt, de tijd die ze nog heeft op zo'n manier invullen zoals zij die prettig vindt. Van bv alleen maar even bij haar zitten om samen thee te drinken tot even met haar mee een boodschap halen (als ze dat nog doet) of de krant voor haar lezen.
En als je het gevoel hebt dat ze lichamelijk lijdt: bel toch die huisarts, of evt de arts die ze in het ziekenhuis had! Mensen hoeven bv. ip geen pijn te lijden!
Wat je verder nogal eens ziet bij wat oudere mensen is dat ze veel steun hebben aan het geloof, en dat ze graag een pastoor/dominee willen spreken, maar weet natuurlijk niet of zoiets bij jouw moeder aan de orde is.
Heel veel sterkte!!
Ik denk dat dat wat poezewoes al schrijft heel goed waar kan zijn. Daarbij weet jij gewoon hoe je moeder in haar eigen thuissituatie altijd geweest is, in het ziekenuis zal ze hoe dan ook wat hebben ingeleverd wat betreft haar gezondheid, en nu zie je haar weer terug in haar eigen situatie, en kun je dus een vergelijk maken met vóór die ziekenhuisopname. En idd...in het ziekenhuis is er 24 uur per dag iemand om haar te helpen, hoeft ze maar weinig zelf te doen, en nu thuis kan het haar zwaar vallen om bv toch zelf die boterham te smeren of om zich toch zelf te gaan wassen (heeft ze thuiszorg??)
Wat je vaak ziet bij mensen die het bericht hebben gekregen dat ze niet meer beter kunnen worden, is dat ze de moed ook opeens laten zakken. Ik weet natuurlijk niet hoe oud je moeder is, wat voor ziekte ze heeft en hoe lang ze al ziek is, maar het is natuurlijk altijd verschrikkelijk om je eigen moeder in zo'n situatie te zien! Je wilt haar steunen, en ondertussen heb je zelf zoveel verdriet omdat je weet dat ze niet meer zo heel lang bij je zal zijn!
En wat je zelf kunt doen...wat ik zelf zou doen: er voor haar zijn, zorgen dat ze zich niet alleen voelt, de tijd die ze nog heeft op zo'n manier invullen zoals zij die prettig vindt. Van bv alleen maar even bij haar zitten om samen thee te drinken tot even met haar mee een boodschap halen (als ze dat nog doet) of de krant voor haar lezen.
En als je het gevoel hebt dat ze lichamelijk lijdt: bel toch die huisarts, of evt de arts die ze in het ziekenhuis had! Mensen hoeven bv. ip geen pijn te lijden!
Wat je verder nogal eens ziet bij wat oudere mensen is dat ze veel steun hebben aan het geloof, en dat ze graag een pastoor/dominee willen spreken, maar weet natuurlijk niet of zoiets bij jouw moeder aan de orde is.
Heel veel sterkte!!
maandag 23 februari 2009 om 10:00
maandag 23 februari 2009 om 10:51
Ze zit in de verzorging maar ja die hebben ook geen tijd,en ze zit zo de hele dag op haar kamer in de stoel. Zie haar wegkwijnen zo.Kan haar ook niet in een woonkamer weglaten zetten bij dementerende,omdat ze zelf nog goed is.Knutselen of bloemschikken daar heeft ze geen zin allemaal meer in.Het hoeft allemaal niet meer en dat maakt het zo moeilijk.
maandag 23 februari 2009 om 11:32
Wat naar! Wat jij denk ik kan doen is haar zo veel mogelijk waardig laten zijn (naast er regelmatig zijn) Wat mij opvalt is dat veel mensen controle verliezen over alles en dat iedereen dan ook keuzes meent te moeten maken voor degene die ziek is. Dit terwijl de persoon die ziek is zelf heel veel kan en wil kiezen. Dus, vraag je moeder wat ze wil en fijn vind en geef haar het gevoel van beschikking over haar leven. Veel sterkte in de tijd die komen gaat!!
zaterdag 28 februari 2009 om 22:41
Hallo SHV,
Ik herken je gevoel. Mijn vader is vorig jaar augustus overleden. hij is 81 geworden. Hij had Parkinson, redde zich nog redelijk, maar is tijdens een ziekenhuisopname totaal onverwacht overleden aan een inwendige bloeding. Mijn moeder was 7 jaar ervoor al overleden. Mijn vader maakte in het ziekenhuis ook zo'n uitgebluste indruk en hij gaf letterlijk aan dat het voor hem niet meer hoefde. Als ik nu terug kijk op de laatste anderhalf jaar, herken ik een zeker afscheid nemen van hem. Hij begon zich steeds minder te interesseren voor zijn omgeving en ons. We hadden steeds minder onderwerpen om over te praten. En ik zit achteraf met een behoorlijk schuldgevoel. Heb ik wel genoeg gedaan, ben ik wel genoeg bij hem geweest, noem maar op. Achteraf zie ik nu hoe hij zich langzaam aan los gemaakt heeft van ons en zijn omgeving. Op zijn manier afscheid genomen. Het is een hele verdrietige periode waar je nu inzit, je voelt je zo machteloos. Je wil tenslotte dat je moeder gelukkig is en daar lijkt het nu niet op. Ik kan je alleen maar adviseren om je moeder met alle liefde te omringen en een luisterend oor voor haar te zijn. En hoe rot het ook klinkt, je proberen voor te bereiden op wat komen gaat. Heel veel sterkte gewenst!
duet
Ik herken je gevoel. Mijn vader is vorig jaar augustus overleden. hij is 81 geworden. Hij had Parkinson, redde zich nog redelijk, maar is tijdens een ziekenhuisopname totaal onverwacht overleden aan een inwendige bloeding. Mijn moeder was 7 jaar ervoor al overleden. Mijn vader maakte in het ziekenhuis ook zo'n uitgebluste indruk en hij gaf letterlijk aan dat het voor hem niet meer hoefde. Als ik nu terug kijk op de laatste anderhalf jaar, herken ik een zeker afscheid nemen van hem. Hij begon zich steeds minder te interesseren voor zijn omgeving en ons. We hadden steeds minder onderwerpen om over te praten. En ik zit achteraf met een behoorlijk schuldgevoel. Heb ik wel genoeg gedaan, ben ik wel genoeg bij hem geweest, noem maar op. Achteraf zie ik nu hoe hij zich langzaam aan los gemaakt heeft van ons en zijn omgeving. Op zijn manier afscheid genomen. Het is een hele verdrietige periode waar je nu inzit, je voelt je zo machteloos. Je wil tenslotte dat je moeder gelukkig is en daar lijkt het nu niet op. Ik kan je alleen maar adviseren om je moeder met alle liefde te omringen en een luisterend oor voor haar te zijn. En hoe rot het ook klinkt, je proberen voor te bereiden op wat komen gaat. Heel veel sterkte gewenst!
duet
zaterdag 28 februari 2009 om 23:33
Och lieve Superhuisvrouw, wat een ontzettend naar bericht Ik kan me je gevoelens zó goed voorstellen, je machteloosheid, je hulpeloosheid... Je wil zo veel maar je kan zo weinig...
Je moeder is haar levenslust kwijt zeg je, komt dit door haar lichamelijke toestand of zit ze er geestelijk doorheen? Hoe moeilijk het ook is, probeer er met je moeder over te praten, hoe ze zich voelt, wat ze wil, hoe ze nog in het leven staat... Het zijn misschien kleine dingetjes waar ze in ieder geval nog een béétje plezier uit haalt, een wandelingetje misschien, of samen een kop thee drinken (en eventueel bijv oude foto's kijken? Oudere mensen zijn toch meestal dol op praten over vroegâh?)
Ben je de hele dag bij haar, of ga je bijv ook nog naar je werk? Ik kan me voorstellen dat dit ook voor jou een heel zware tijd is, slaap en eet je goed? En heb je steun van je fam,ilie, bijvoorbeeld broers/zussen met wie je je bezorgdheid omntrent je moeder kan delen?
Je moeder is haar levenslust kwijt zeg je, komt dit door haar lichamelijke toestand of zit ze er geestelijk doorheen? Hoe moeilijk het ook is, probeer er met je moeder over te praten, hoe ze zich voelt, wat ze wil, hoe ze nog in het leven staat... Het zijn misschien kleine dingetjes waar ze in ieder geval nog een béétje plezier uit haalt, een wandelingetje misschien, of samen een kop thee drinken (en eventueel bijv oude foto's kijken? Oudere mensen zijn toch meestal dol op praten over vroegâh?)
Ben je de hele dag bij haar, of ga je bijv ook nog naar je werk? Ik kan me voorstellen dat dit ook voor jou een heel zware tijd is, slaap en eet je goed? En heb je steun van je fam,ilie, bijvoorbeeld broers/zussen met wie je je bezorgdheid omntrent je moeder kan delen?
zaterdag 28 februari 2009 om 23:55
Dat ze het niet meer aan kan komt door haar gezondheid en dat ze niks meer kunnen doen.En dan krijgt ze het weer vreselijk benauwd. En dat vind ik moeilijk om te zienProbeer er veel voor haar te zijn kopje koffie drinken, even wandelen.Of iets lekkers te koken waarvan ik zeker weet dat ze het eet en zo wel weer wat naar binnen krijgt.Ik ben de jongste uit het gezin en de anderen wonen niet dichtbij,ik ben er ook het dichst bij betrokken.
zondag 1 maart 2009 om 00:19
Je doet wat je kunt, SHV. je bent een lieve dochter voor je moeder en geeft haar wat je kan geven. Meer kún je niet doen.
Je kan haar haar gezondheid en levensgeluk niet teruggeven, al wil je dat nog zo graag. Je moeder neemt langzaam afscheid van de wereld en haar leven, je moeder is moe. Waarschijnlijk vind je moeder het al niet meer zo erg, als ze mag gaan?
Je kan haar haar gezondheid en levensgeluk niet teruggeven, al wil je dat nog zo graag. Je moeder neemt langzaam afscheid van de wereld en haar leven, je moeder is moe. Waarschijnlijk vind je moeder het al niet meer zo erg, als ze mag gaan?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 2 maart 2009 om 23:16
