Psyche
alle pijlers
Wat mis ik mijn vader!
donderdag 4 februari 2010 om 13:14
Hoi allemaal,
Dit wordt voor mij de eerste keer dat ik een topic open, ik wil graag mijn verhaal kwijt.
Op 12 juni 2009 is mijn vader plotseling overleden. Hij had een spierziekte en we wisten dat hij niet oud zou worden maar dit hadden we niet zien aankomen. Hij heeft een hartstilstand gehad is geranimeerd en in een coma terecht gekomen, in overleg met de artsen wisten we dat hij hier waarschijnlijk niet uit zou komen en zou dat wel zo zijn wisten we niet hoe. Met de gedachte dat hij zelf niet zo zou willen leven (hij was door de spierziekte al heel beperkt) hebben we hem laten gaan. Iedereen heeft afscheid kunnen nemen, zijn ouders, zijn broers en mijn moeder, zusjes en ik.
Daarna kwam het geregel van de begrafenis wat is dat een hectische tijd en moet je grote beslissingen nemen in een relatief korte tijd. We hebben er een mooie en eigen begrafenis van gemaakt ik heb zelf veel gesproken omdat dit voor mijn gevoel het laatste is wat ik nog voor hem kon doen. Ook mijn moeder heeft gesproken, een eigen tekst waaruit zoveel liefde kwam. We hebben het allemaal zo gedaan dat we er een goed gevoel over zouden hebben, we het goed konden afsluiten.
Mijn vader had een spierziekte en deze kan erfelijk zijn. Ik en mijn zusjes hadden 50% kans dat we het wel of niet hebben. Op 12 mei (1 maand voor zijn overleiden) kregen we de uitslag dat we het alle drie niet hebben. Toen ik mijnvader belde was 1 van de eerste dingen die hij zei: `wanneer wordt ik opa` helaas kan hij dit nooit meer worden.
Nu was afgelopen vrijdag zijn verjaardag en gister mijn verjaardag, wat mis ik hem! Ik vind het zo moeilijk al die eerste keren zonder hem. Kerst viel nog mee, maar Oud&Nieuw was vreselijk, een nieuw jaar starten zonder mijn vader.
Gelukkig hebben we elkaar en daar ben ik heel erg blij mee.
De tijd heelt alle wonden maar wat is het moeilijk!
Ik hou van je papa!
Dit wordt voor mij de eerste keer dat ik een topic open, ik wil graag mijn verhaal kwijt.
Op 12 juni 2009 is mijn vader plotseling overleden. Hij had een spierziekte en we wisten dat hij niet oud zou worden maar dit hadden we niet zien aankomen. Hij heeft een hartstilstand gehad is geranimeerd en in een coma terecht gekomen, in overleg met de artsen wisten we dat hij hier waarschijnlijk niet uit zou komen en zou dat wel zo zijn wisten we niet hoe. Met de gedachte dat hij zelf niet zo zou willen leven (hij was door de spierziekte al heel beperkt) hebben we hem laten gaan. Iedereen heeft afscheid kunnen nemen, zijn ouders, zijn broers en mijn moeder, zusjes en ik.
Daarna kwam het geregel van de begrafenis wat is dat een hectische tijd en moet je grote beslissingen nemen in een relatief korte tijd. We hebben er een mooie en eigen begrafenis van gemaakt ik heb zelf veel gesproken omdat dit voor mijn gevoel het laatste is wat ik nog voor hem kon doen. Ook mijn moeder heeft gesproken, een eigen tekst waaruit zoveel liefde kwam. We hebben het allemaal zo gedaan dat we er een goed gevoel over zouden hebben, we het goed konden afsluiten.
Mijn vader had een spierziekte en deze kan erfelijk zijn. Ik en mijn zusjes hadden 50% kans dat we het wel of niet hebben. Op 12 mei (1 maand voor zijn overleiden) kregen we de uitslag dat we het alle drie niet hebben. Toen ik mijnvader belde was 1 van de eerste dingen die hij zei: `wanneer wordt ik opa` helaas kan hij dit nooit meer worden.
Nu was afgelopen vrijdag zijn verjaardag en gister mijn verjaardag, wat mis ik hem! Ik vind het zo moeilijk al die eerste keren zonder hem. Kerst viel nog mee, maar Oud&Nieuw was vreselijk, een nieuw jaar starten zonder mijn vader.
Gelukkig hebben we elkaar en daar ben ik heel erg blij mee.
De tijd heelt alle wonden maar wat is het moeilijk!
Ik hou van je papa!
donderdag 4 februari 2010 om 13:36
ik weet helaas hoe moeilijk het is om een ouder te verliezen. Misschien heb je er wat aan om met te schrijeven bij het topic ben mijn mama kwijt op overig.
Een aantal meiden die 1 of 2 (zoals ik, beide ouders) ouders zijn overleden schrijven hiermee. Ik schrijf daar soms maar het is vaak erg emotioneel en soms lukt me niet om alles te lezen.
Heel veel sterkte!
Een aantal meiden die 1 of 2 (zoals ik, beide ouders) ouders zijn overleden schrijven hiermee. Ik schrijf daar soms maar het is vaak erg emotioneel en soms lukt me niet om alles te lezen.
Heel veel sterkte!
donderdag 4 februari 2010 om 13:54
Ach meisje wat verdrietig 
Ik denk dat ik een beetje weet wat je doormaakt. Mijn vader is afgelopen zomer ook plotseling overleden en over twee weken zijn mijn en zijn verjaardag aan de beurt. Geen zin in
Zoals Ikbenik al zei, misschien heb je er wat aan om met ons mee te schrijven onder overig op het topic Ik ben mijn mama kwijt. Hier schrijven we allemaal wanneer we zin hebben, en over vanalles en nog wat, je bent van harte welkom
*knuf*
Ik denk dat ik een beetje weet wat je doormaakt. Mijn vader is afgelopen zomer ook plotseling overleden en over twee weken zijn mijn en zijn verjaardag aan de beurt. Geen zin in
Zoals Ikbenik al zei, misschien heb je er wat aan om met ons mee te schrijven onder overig op het topic Ik ben mijn mama kwijt. Hier schrijven we allemaal wanneer we zin hebben, en over vanalles en nog wat, je bent van harte welkom
*knuf*
donderdag 4 februari 2010 om 14:10
Francina ik zag je lieve berichtje op 'mijn' topic. Wat lijkt het lang, een half jaar, maar wat is het kort! Zoals ik lees bij je heb je gelukkig een heel goed gevoel bij hoe alles gegaan is... maar - en dat begin ik nu langzaam zelf te merken - hoe goed en mooi het ook was, je bent gewoon je vader kwijt... voor altijd!
Wel heel fijn dat jij en je zussen niet erfelijk 'belast' zijn, dat scheelt in elk geval een hoop zorgen voor jullie, en zeker ook voor je moeder.
Mag ik vragen hoe oud je vader was?
Wel heel fijn dat jij en je zussen niet erfelijk 'belast' zijn, dat scheelt in elk geval een hoop zorgen voor jullie, en zeker ook voor je moeder.
Mag ik vragen hoe oud je vader was?
vrijdag 5 februari 2010 om 13:47
