Psyche
alle pijlers
wat moet ik doen?
donderdag 19 maart 2009 om 20:24
Hoi allemaal,
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen maar ik ga mn best doen. Ik waarschuw alvast dat het een behoorlijk verhaal wordt.
Ik ben een meid van 19 jaar en ik heb wel wat meegemaakt in mijn leven. Mijn tante is toen ik een jaar of 5 was overleden aan kanker, mijn oma eveneens toen ik een jaar of 11 was. Op de basisschool ben ik door mijn klasgenoten en oudere kinderen behoorlijk gepest. Ik werd uitgescholden voor pissebed (ik plaste nog in bed en soms ook in mijn broek) en ze zeiden dat ik me beter op kon hangen (dit sloeg op mijn achternaam, de rest wil ik er liever niet bijzetten). Op de middelbare school dacht ik vriendinnen te hebben maar die bleken roddels over me te vertellen en ze kraakten me af. Ik ben daar ook 3,5 jaar voor hoer uitgescholden. Af en toe werd er wel door leraren over gepraat maar het hield niet op. Ik ben rond mijn 13e begonnen met automutilatie en toen ik een jaar of 16/17 was ben ik hier weer tijdelijk mee gestopt.
Na de middelbare kwam ik op een SPW opleiding waar ik me voor het eerst thuis voelde. Mijn andere oma kreeg ook kanker en is ongeveer 4 jaar terug overleden en gecremeerd, hier heb ik het nog erg moeilijk mee. Een tijd lang ging het wel redelijk goed (afgezien van een stagebegeleidster die me de grond in trapte) en had ik het naar mijn zin op school en ik had zelfs wat vriendinnen. In februari vorig jaar is mijn beste vriendin overleden bij een treinongeluk.
Sindsdien gaat het een stuk slechter met mij, ik heb mijn spw 3 opleiding afgerond en ben inmiddels bezig met nivo 4.
Het is me eigenlijk een beetje te veel maar ik wil hier liever niet mee stoppen omdat ik bang ben dat ik dan niet meer begin met een opleiding. In november 2008 ben ik in de ziektewet beland en ik ben hier sinds eind februari weer uit, nu werk ik weer 28 uur in de gehandicaptenzorg. 2 weken terug is een andere vriendin van mij opgenomen met anorexia. Ik ben met mijn verhaal naar de huisarts gegaan en ben doorverwezen naar maatschappelijk werk, hier heb ik al een flink aantal gesprekken mee gehad en omdat ik weer begonnen ben met automutileren wordt ik binnenkort doorverwezen naar de psycholoog.
Ik heb vorige week een klein gedeelte van mijn verhaal verteld aan mijn vader en die vind nu dat ik het eerder moest vertellen en dat hij een slechte vader is omdat hij dit niet eerder heeft gemerkt, hij was echter altijd aan het werk. Mijn moeder weet dit allemaal nog niet, ik heb nog een broertje die veel sport en een zusje met leerproblemen, hierdoor heb ik me altijd al op de achtergrond gehouden.
Nu heb ik binnenkort een gesprek met maatschappelijk werk en mijn moeder maar maatschappelijk werk weet niet alles omdat ik me voor dingen schaam en mijn moeder wil ik niet alles vertellen omdat ik haar geen verdriet wil doen, ik kan moeilijk zeggen dat haar dochter het liefste dood wil.
Is er iemand hier die weet wat ik het beste kan doen, ik weet het echt niet meer. In ieder geval alvast bedankt. Spijkertje
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen maar ik ga mn best doen. Ik waarschuw alvast dat het een behoorlijk verhaal wordt.
Ik ben een meid van 19 jaar en ik heb wel wat meegemaakt in mijn leven. Mijn tante is toen ik een jaar of 5 was overleden aan kanker, mijn oma eveneens toen ik een jaar of 11 was. Op de basisschool ben ik door mijn klasgenoten en oudere kinderen behoorlijk gepest. Ik werd uitgescholden voor pissebed (ik plaste nog in bed en soms ook in mijn broek) en ze zeiden dat ik me beter op kon hangen (dit sloeg op mijn achternaam, de rest wil ik er liever niet bijzetten). Op de middelbare school dacht ik vriendinnen te hebben maar die bleken roddels over me te vertellen en ze kraakten me af. Ik ben daar ook 3,5 jaar voor hoer uitgescholden. Af en toe werd er wel door leraren over gepraat maar het hield niet op. Ik ben rond mijn 13e begonnen met automutilatie en toen ik een jaar of 16/17 was ben ik hier weer tijdelijk mee gestopt.
Na de middelbare kwam ik op een SPW opleiding waar ik me voor het eerst thuis voelde. Mijn andere oma kreeg ook kanker en is ongeveer 4 jaar terug overleden en gecremeerd, hier heb ik het nog erg moeilijk mee. Een tijd lang ging het wel redelijk goed (afgezien van een stagebegeleidster die me de grond in trapte) en had ik het naar mijn zin op school en ik had zelfs wat vriendinnen. In februari vorig jaar is mijn beste vriendin overleden bij een treinongeluk.
Sindsdien gaat het een stuk slechter met mij, ik heb mijn spw 3 opleiding afgerond en ben inmiddels bezig met nivo 4.
Het is me eigenlijk een beetje te veel maar ik wil hier liever niet mee stoppen omdat ik bang ben dat ik dan niet meer begin met een opleiding. In november 2008 ben ik in de ziektewet beland en ik ben hier sinds eind februari weer uit, nu werk ik weer 28 uur in de gehandicaptenzorg. 2 weken terug is een andere vriendin van mij opgenomen met anorexia. Ik ben met mijn verhaal naar de huisarts gegaan en ben doorverwezen naar maatschappelijk werk, hier heb ik al een flink aantal gesprekken mee gehad en omdat ik weer begonnen ben met automutileren wordt ik binnenkort doorverwezen naar de psycholoog.
Ik heb vorige week een klein gedeelte van mijn verhaal verteld aan mijn vader en die vind nu dat ik het eerder moest vertellen en dat hij een slechte vader is omdat hij dit niet eerder heeft gemerkt, hij was echter altijd aan het werk. Mijn moeder weet dit allemaal nog niet, ik heb nog een broertje die veel sport en een zusje met leerproblemen, hierdoor heb ik me altijd al op de achtergrond gehouden.
Nu heb ik binnenkort een gesprek met maatschappelijk werk en mijn moeder maar maatschappelijk werk weet niet alles omdat ik me voor dingen schaam en mijn moeder wil ik niet alles vertellen omdat ik haar geen verdriet wil doen, ik kan moeilijk zeggen dat haar dochter het liefste dood wil.
Is er iemand hier die weet wat ik het beste kan doen, ik weet het echt niet meer. In ieder geval alvast bedankt. Spijkertje
donderdag 19 maart 2009 om 20:49
Praten Spijkertje, dat is het enige wat je kunt en moet doen. Vertel je moeder en maatschappelijk werk hoe het echt met je gaat, alleen dan kunnen ze je op de juiste manier helpen. Zie schaamte als een richtingaanwijzer. Juist de dingen waar je je voor schaamt moet je bespreken, alleen dan kom je verder, kun je je bevrijden van die schaamte. En je wilt je moeder geen verdriet doen zeg je, maar doe je haar niet juist verdriet door je je voor haar te verbergen?
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
donderdag 19 maart 2009 om 20:57
En waarom zou je je moeder niet kunnen zeggen dat je het liefste dood wil? Ze zal begrijpen dat je dat zegt omdat je je ongelukkig voelt en om hulp vraagt. Je wilt niet echt dood. Je denkt alleen dat je dood wilt omdat je dan van je problemen af bent, rust hebt. Daar gaat het je om, je wilt van je problemen afkomen. En dat kan alleen door te praten, je kwetsbaar op te stellen. Andere mensen te laten weten wat er in je omgaat, alleen dan kunnen ze je ook echt helpen.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
donderdag 19 maart 2009 om 21:12
Ik weet dat ik moet praten maar ik heb het nooit geleerd, er werd bij ons nergens over gesproken, zo kwam ik er op mijn 18e pas achter dat mijn beide oma's al eerder kanker hebben gehad en het niet erfelijk blijkt te zijn... Mn moeder heb ik al eens geprobeerd te zeggen dat ik het allemaal niet meer zie zitten maar toen zei ze dat ik normaal moest doen, het zelfde geldt voor de automutilatie, ik moest er gewoon mee stoppen, maar ik kan het niet, ik ben veel te bang dat ik mijn broertje of zusje dan verwond en dat wil ik ze niet aandoen.
donderdag 19 maart 2009 om 21:17
Spijkertje, ik ben het inderdaad eens met Dejavu.
Je komt inderdaad door alleen praten verder. Alles wat je hebt meegemaakt moet je leren verwerken en vaak doe je dat alleen door praten, óók door met je naasten te praten. Zij kunnen je dan de steun bieden die je juist zo hard nodig hebt nu!
Echt, deel je gevoelens...
Veel sterkte!
Je komt inderdaad door alleen praten verder. Alles wat je hebt meegemaakt moet je leren verwerken en vaak doe je dat alleen door praten, óók door met je naasten te praten. Zij kunnen je dan de steun bieden die je juist zo hard nodig hebt nu!
Echt, deel je gevoelens...
Veel sterkte!
donderdag 19 maart 2009 om 21:20
Mensen (en waarschijnlijk ook je moeder) begrijpen vaak de gedachte achter het automutileren niet. Ze schrikken daar van, terwijl het voor jou een manier van uiten is (toch?)
Hoezo ben je bang dat je je zusje en broertje verwond? Heb je die gedachten wel eens? Of leg je dat verband met het automutileren?
Praten is inderdaad niet voor iedereen makkelijk, maar je hebt de eerste stap al gezet! En het praten kan je leren. Juist iemand van maatschappelijk werk kan je daarbij helpen. Geef aan dat je het zo moeilijk vind om te praten..
Hoezo ben je bang dat je je zusje en broertje verwond? Heb je die gedachten wel eens? Of leg je dat verband met het automutileren?
Praten is inderdaad niet voor iedereen makkelijk, maar je hebt de eerste stap al gezet! En het praten kan je leren. Juist iemand van maatschappelijk werk kan je daarbij helpen. Geef aan dat je het zo moeilijk vind om te praten..
donderdag 19 maart 2009 om 21:24
Je bent bang dat je moeder je niet serieus neemt. Nou dat zal ze wel moeten als ook maatschappelijk werk erbij zit, lijkt mij. En misschien zei je moeder die ene keer dat je normaal moest doen, omdat ze zich zelf hulpeloos voelde. Niet wist hoe ze je kon helpen.
Maatschappelijk werk kan ook daarin een rol spelen, je moeder adviseren hoe ze zich ook anders op kan stellen. Zodat de communicatie tussen jullie beter verloopt, je je gehoord voelt.
Hoezo ben je trouwens bang dat je je zusje of broertje verwondt?
Maatschappelijk werk kan ook daarin een rol spelen, je moeder adviseren hoe ze zich ook anders op kan stellen. Zodat de communicatie tussen jullie beter verloopt, je je gehoord voelt.
Hoezo ben je trouwens bang dat je je zusje of broertje verwondt?
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
donderdag 19 maart 2009 om 21:28
Mijn ouders hebben mij bewust niet verteld dat mijn oma's al eerder ziek zijn geweest omdat ze dachten dat dit beter voor mij zou zijn, ze hebben mij ook nooit direct verteld dat ze kanker hadden, dit heb ik via via moeten horen.
Over dat automutileren: Ik heb mijn broertje en zusje al eens verwond, sinds ik het op mezelf uit heb ik hun niet meer verwond dus heb ik voor mezelf besloten dat het beter is om het bij mezelf te doen.
Ik weet dat mijn ouders van me houden maar toch ben ik heel bang dat ze me afkeuren als ze meer van mij weten als dat ze nu doen. Ook ben ik best wel bang geworden om me te hechten aan mensen en ik denk ook dat ik daarom mensen op een afstand houd, ik weet dit en hier moet ik ook echt aan gaan werken.
Over dat automutileren: Ik heb mijn broertje en zusje al eens verwond, sinds ik het op mezelf uit heb ik hun niet meer verwond dus heb ik voor mezelf besloten dat het beter is om het bij mezelf te doen.
Ik weet dat mijn ouders van me houden maar toch ben ik heel bang dat ze me afkeuren als ze meer van mij weten als dat ze nu doen. Ook ben ik best wel bang geworden om me te hechten aan mensen en ik denk ook dat ik daarom mensen op een afstand houd, ik weet dit en hier moet ik ook echt aan gaan werken.
donderdag 19 maart 2009 om 21:43
Waarom ben je bang om je te hechten aan mensen? Omdat ze je pijn kunnen doen, omdat ze dood kunnen gaan?
Ik begrijp zelf niet zo goed dat het je zo dwars zit dat je niet wist wat er precies met je oma's aan de hand was. Je was nog heel jong toen dat gebeurde, je ouders zullen hebben gevonden dat je nog niet met dat soort zware dingen belast moest worden.
Over dat automutileren en het verwonden van anderen. Dat is een heftig iets waar ik helaas niet veel over weet. Ik zou in ieder geval niet direct vertellen aan je moeder dat je je broertje en zusje hebt verwondt, ik zou daarover eerst advies vragen bij MW of de psycholoog. Waarom ga je trouwens direct samen met je moeder praten bij MW, als zij ook deel is van je probleem? Kun je niet beter eerst een paar gesprekken hebben zonder haar erbij? Zodat je beter voorbereid bent op de confrontatie met haar?
Ik begrijp zelf niet zo goed dat het je zo dwars zit dat je niet wist wat er precies met je oma's aan de hand was. Je was nog heel jong toen dat gebeurde, je ouders zullen hebben gevonden dat je nog niet met dat soort zware dingen belast moest worden.
Over dat automutileren en het verwonden van anderen. Dat is een heftig iets waar ik helaas niet veel over weet. Ik zou in ieder geval niet direct vertellen aan je moeder dat je je broertje en zusje hebt verwondt, ik zou daarover eerst advies vragen bij MW of de psycholoog. Waarom ga je trouwens direct samen met je moeder praten bij MW, als zij ook deel is van je probleem? Kun je niet beter eerst een paar gesprekken hebben zonder haar erbij? Zodat je beter voorbereid bent op de confrontatie met haar?
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
donderdag 19 maart 2009 om 21:52
Ik durf me niet te hechten omdat ik bang ben anderen teleur te stellen. Ook zijn veel mensen waar ik veel om gaf overleden, dit is ook een reden. Het zat mij meer dwars dat mijn ouders nooit verteld hebben waarom oma in het ziekenhuis lag, er is me niet verteld wat ze had, ik wist alleen dat ik heel rustig moest doen. Bij mijn andere oma is niet verteld wat ze had omdat mijn ouders zelf ook niet veel wisten en er niet naar durfden te vragen, dit heb ik allemaal van een tante gehoord.
Ik heb al met MW gepraat en die vond het verstandig om met mijn moeder te gaan praten, ze wilde graag dat ik daar zelf bij was terwijl ik er eigenlijk liever niet bij ben met het 1e gesprek, ik voel me namelijk heel schuldig over mijn gedrag. Ik vind het al vervelend genoeg dat ik hulp moest zoeken omdat ik het zelf niet meer aankon, nu gaan we aan mijn moeder vertellen dat ik naar de psycholoog moet voor mijn problemen, dat voelt nog veel meer als een teken van zwakte.
Ik probeer wel meer over mijn problemen te praten maar met mijn ouders of andere familie lukt dat gewoon niet uit schaamtegevoel.
Ik heb al met MW gepraat en die vond het verstandig om met mijn moeder te gaan praten, ze wilde graag dat ik daar zelf bij was terwijl ik er eigenlijk liever niet bij ben met het 1e gesprek, ik voel me namelijk heel schuldig over mijn gedrag. Ik vind het al vervelend genoeg dat ik hulp moest zoeken omdat ik het zelf niet meer aankon, nu gaan we aan mijn moeder vertellen dat ik naar de psycholoog moet voor mijn problemen, dat voelt nog veel meer als een teken van zwakte.
Ik probeer wel meer over mijn problemen te praten maar met mijn ouders of andere familie lukt dat gewoon niet uit schaamtegevoel.
donderdag 19 maart 2009 om 22:02
Spijkertje
Naar een psycholoog gaan is geen teken van zwakte, maar juist heel sterk van je! Hartstikke goed toch om met iemand te praten! Er zijn talloze mensen die die stap niet durven te nemen en kijk waar die terecht zijn gekomen. Ik vind het heel knap van je.
Doorgaan nu meid! Inderdaad: praten. Praten praten. Vooral met je ouders. Ze zullen schrikken maar ook blij zijn dat ze dit nu weten.
Als je je gedachten niet uitspreekt gaan ze een eigen leven leiden in je hoofd. Spreek ze uit, raak ze kwijt!
Gebruik dit forum misschien als uitlaatklep na je gesprekken.
Niet alles oppotten. Mensen zijn er om je te helpen, je ouders zijn er om van je te houden en jij bent er omdat je het waard bent!
Naar een psycholoog gaan is geen teken van zwakte, maar juist heel sterk van je! Hartstikke goed toch om met iemand te praten! Er zijn talloze mensen die die stap niet durven te nemen en kijk waar die terecht zijn gekomen. Ik vind het heel knap van je.
Doorgaan nu meid! Inderdaad: praten. Praten praten. Vooral met je ouders. Ze zullen schrikken maar ook blij zijn dat ze dit nu weten.
Als je je gedachten niet uitspreekt gaan ze een eigen leven leiden in je hoofd. Spreek ze uit, raak ze kwijt!
Gebruik dit forum misschien als uitlaatklep na je gesprekken.
Niet alles oppotten. Mensen zijn er om je te helpen, je ouders zijn er om van je te houden en jij bent er omdat je het waard bent!
donderdag 19 maart 2009 om 22:07
Dat je naar de psycholoog stapt is geen teken van zwakte, maar van kracht! Ik ben een aantal jaren geleden ook geweest, een groot deel van mijn familie vond het zo'n onzin dat ik dat deed. Uiteindelijk hebben meerdere gezinsleden psychische hulp ingeschakeld. En ik durf te stellen dat het degenen zijn die erkenden dat er een probleem was en dat ze daar hulp bij nodig hadden, die nu het meest evenwichtig en gelukkig in het leven staan. Zij hebben de confrontatie met hun problemen aangedurfd en zijn daardoor sterker en vrijer geworden. De anderen hebben ervoor gekozen om hun kop in het zand te steken en lopen daardoor nog altijd met dezelfde problemen rond. Ze zijn nauwelijks een stap verder gekomen, draaien continu in hetzelfde kringetje rond.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
donderdag 19 maart 2009 om 22:08
donderdag 19 maart 2009 om 22:11
ik heb net besloten dat ik dit allemaal aan mijn moeder ga laten lezen en misschien het er dit weekend wel over hebben als ik dan bij mn ouders ben.
Ik wil er heel graag aan werken maar het kost zo ongelooflijk veel energie dat het ook heel moeilijk is om eraan te beginnen, ik weet ook niet goed waar ik moet beginnen. In ieder geval heel erg bedankt voor alle reacties.
Ik wil er heel graag aan werken maar het kost zo ongelooflijk veel energie dat het ook heel moeilijk is om eraan te beginnen, ik weet ook niet goed waar ik moet beginnen. In ieder geval heel erg bedankt voor alle reacties.
donderdag 19 maart 2009 om 22:16
Hey spijkertje,
Wat vervelend dat je het leven zo somber inziet. Ik merk dat je het heel erg moeilijk hebt met het overlijden van mensen. Maar hoe vervelend het ook is, oma´s gaan nou eenmaal dood. Mensen worden ouder en dood is een deel van het leven. Het lijkt wel alsof je dat niet wilt accepteren.
Ik snap dat het verliezen van je beste vriendin erg zwaar is, ze is ook veel te jong gestorven.
Maar ik zeg dit omdat je al aangeeft dat je eerder problemen had. Je tante ging dood, je oma en ook je andere oma. Dat gebeurt. Houd de mooie herinneringen vast, maar wees er niet bang voor.
Je maakt je leven zwaarder dan nodig is. Vaders kunnen idd vaak weg zijn voor werk. Maar dat wil niet zeggen dat ze er niet vaak zijn.
Ik zie niet in waarom je je vader moet vertellen dat hij een slechte vader is alleen omdat hij niets heeft gemerkt. Heb je ooit iets willen laten zien? Ik krijg het idee van niet.
Wat vervelend dat je het leven zo somber inziet. Ik merk dat je het heel erg moeilijk hebt met het overlijden van mensen. Maar hoe vervelend het ook is, oma´s gaan nou eenmaal dood. Mensen worden ouder en dood is een deel van het leven. Het lijkt wel alsof je dat niet wilt accepteren.
Ik snap dat het verliezen van je beste vriendin erg zwaar is, ze is ook veel te jong gestorven.
Maar ik zeg dit omdat je al aangeeft dat je eerder problemen had. Je tante ging dood, je oma en ook je andere oma. Dat gebeurt. Houd de mooie herinneringen vast, maar wees er niet bang voor.
Je maakt je leven zwaarder dan nodig is. Vaders kunnen idd vaak weg zijn voor werk. Maar dat wil niet zeggen dat ze er niet vaak zijn.
Ik zie niet in waarom je je vader moet vertellen dat hij een slechte vader is alleen omdat hij niets heeft gemerkt. Heb je ooit iets willen laten zien? Ik krijg het idee van niet.
