Wat te doen tegen betutteling

Hallo allemaal,

Ik heb een behoorlijk lang verhaal getypt. Daarom eerst in het kort mijn vraag:


Hoe ga je om met mensen die je betuttelen omdat je een psychische (of lichamelijke) beperking hebt? Wat doe je als mensen je niet serieus nemen terwijl daar eigenlijk geen aanleiding voor is?


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik ben een vrouw van begin dertig.

Ik heb een tijd te maken gehad met heftige psychische problemen. Daardoor heb ik een slechte start gehad in mijn volwassen leven. Mijn zus had veel dingen daarentegen al jong goed voor elkaar.

Uiteindelijk is bij mij de diagnose autisme gesteld. Sinds ik die diagnose heb gekregen ging het langzaam steeds beter met mij. Ik begrijp mezelf en de wereld om me heen een stuk beter.

Het gaat nu heel goed met mij. Ik heb een leuke baan, een eigen huisje en een paar goede vrienden. Ik krijg een aanvulling vanuit een uitkering op mijn baan. Het is geen vetpot, maar ik kan er goed van rondkomen.

Maar nu komt het probleem..... Door sommige mensen in mijn omgeving wordt ik ontzettend betutteld. Het gaat hierbij met name om familieleden.

Er wordt bijvoorbeeld voordurend aangeboden om voor mij te betalen. Dat klinkt heel fijn, maar dat is het niet. Dat heeft met name te maken met de toon waarop het gebeurt.

Ik mag bijvoorbeeld nooit eens trakteren, terwijl andere familieleden dat wel doen. Dan wordt er gewoon gezegd: "Nee, wij betalen". Dat wordt consequent volgehouden.

Toen ik bij het geven van een gezamelijk cadeau aan mijn ouders een weekendje weg wilde voorstellen zei mijn zus: "Nee, dat doen we niet, dat is te duur voor jou. Je moet ook nog wat spaargeld op je bankrekening houden" En dat terwijl ik toen meer dan voldoende geld op mijn spaarrekening had.

Er worden mij steeds ongevraagd dingen cadeau gedaan. Soms ook door mij eerst iets te lenen en dan te weigeren het terug te nemen. Het gaat dan om kleine dingen, die ik makkelijk kan betalen.

Even voor de duidelijkheid: Ik heb nooit schulden gehad en heb nooit geld moeten lenen van familie of vrienden.

Een groter probleem is het ongevraagd advies. Mijn zus is soms heel dwingend. Zo verteld ze me vaak wat ik moet doen op werkgebied, of op sociaal gebied. Mij ouders doen dit ook en als mij zus dit doet dan krijgt ze vaak bijval van mijn ouders.

En dat terwijl het al jaren heel goed met mij gaat en een gewoon volwassen leven heb met de verantwoordelijkheden die daarbij horen.

Het is moeilijk om onder woorden te brengen wat nu precies het probleem is. Ik heb het idee dat ik niet serieus genomen wordt. Mijn familie praat op een bepaalde toon tegen mij. Ik merk gewoon dat ze me niet voor vol aanzien.

Ik heb dit al heel vaak proberen te bespreken. Dan ontstaan er vaak discussies waarbij er op me wordt ingepraat. Gelukkig ben ik zelf ook niet op mijn mondje gevallen. Ik heb vaak uitgelegd hoe ik me voel bij hun benadering, maar ik heb het idee dat dit het ene oor in gaat en het andere oor uit.

Dan zegt mijn zus bijvoorbeeld streng dat ik haar moet laten uitpraten. Maar als ik dan eindelijk aan het woord kom dan zeg ze dat de discussie is afgelopen. En dat blijft ze dan stug volhouden.

Het probleem speelt ook bij andere familieleden. Ik heb bijvoorbeeld een tante die op een zacht zalvend toontje tegen mij praat steeds als ik haar tegenkom. Dit doen sommige nichtjes ook. Ik vermijd mijn familie buiten het gezin om hierom (ik heb het idee dat ze nogal een mening over me hebben omdat ik ziek ben geweest), dit maakt het probleem waarschijnlijk alleen maar erger.

Ik heb nooit op mijn gezin geleund toen ik problemen had. Sterker nog, ik heb ze veel vermeden en er is een paar jaar geen contact geweest. Dit komt voornamelijk omdat ik het in mijn bij mijn ouders niet altijd makkelijk had in die tijd en in mijn jeugd. Dat heb ik toen ook uitgesproken.

Nu wordt er gedaan alsof we in het verleden geen contact hadden alleen omdat het toen niet niet goed met me ging (familieleden buiten het gezin denken dit ook,die weten van niets). Ik vind het te moeilijk om dit bespreekbaar te maken.

Aan de buitenkant waren mijn ouder de perfecte ouders, binnen het gezin was dit helaas helaas niet zo. Mijn zus heeft de afgelopen jaren echter gedaan alsof mijn ouders de beste ouders van de wereld zijn geweest. Dit terwijl er veel echt goed mis was vroeger. Het lijkt wel alsof mijn ouders en zus samen dit beeld van vroeger hoog wilden houden. Als ik ook maar een klein puntje van kritiek op ze had dan werd ze echt heel boos op me.

De laatste maanden heb ik een paar openhartige gespreken gehad met mijn zus waarin ze ook aangaf het moeilijk gehad te hebben vroeger thuis. Die gesprekken voelden als geloofwaardig, maar als ik haar later weer zag sprak ze weer zo betutteld tegen mij.

Ik wordt overigens wel vaker betutteld. Maar vaak alleen als mensen van mijn diagnose weten. Ik heb dan echt het idee dat mensen niet met mij, maar tegen mij praten.

Door mijn collegas op het werk en bij mijn vrijwilligerswerk wordt ik gewoon normaal behandeld. Met vrienden en kenissen heb ik dit probleem meestal ook niet.

Hoe zorg ik ervoor dat ik in de toekomst wel gelijkwaardig behandeld zal worden.

Heel erg bedankt voor alle tips! Ik ga ze even rustig doorlezen.