Psyche
alle pijlers
Wat te doen ?
vrijdag 6 augustus 2021 om 22:31
Hallo allemaal,
Even een korte beschrijving van wie ik ben.. Ik ben 31 jaar. alleenstaande moeder van 2 kindjes van
4 en 8 jaar oud.
Werk parttime.
Het laatste jaar is me erg zwaar gevallen, ik kreeg opeens flinke paniek aanvallen en heel veel
lichamelijke klachten. waaronder veel keelklachten, slijm in de keel, soms piepende ademhaling, hartkloppingen, niet goed kunnen doorademen,
duizelingen, het ontzettend koud hebben maar ondertussen een heet gevoel in mijn hoofd, moe,
af en toe kortademig en noem maar op.
Daarmee ben ik naar de huisarts gegaan, vaker lichamelijk laten checken door middel van
bloedonderzoeken, keel nakijken, hart laten checken etc.. hier kwam nooit iets uit.
Hij dacht aan chronische hyperventilatie / angststoornis en heeft me door gestuurd naar een Psycholoog.
Hier ben ik een half jaar flink bezig geweest met leren begrijpen wat er precies gebeurt in zo'n paniek
aanval.. ook veel bezig geweest met gedachtes ombuigen naar positief.. ook veel exposure therapie.
Dit traject is een paar maanden geleden afgesloten, echter voel ik me nog steeds de meeste dagen van de
de week slecht.. vreemde lichamelijke klachten maar ook de angstige gedachtes.. het voelt alsof ik ze
niet onder controle kan krijgen.
Ik ben heel erg bang om alleen te zijn, vooral angst dat er lichamelijk iets gebeurt.
Ook vind het ik moeilijk om met de kinderen wat te ondernemen, ik heb ook rij angst dus ergens komen is al lastig, dan de dag zelf die me ook heel veel angst aanjaagt. (bang dat er iets met mij of met de kinderen gebeurd )
Ik blijf het allemaal wel doen maar het voelt zo ontzettend slopend en ik vraag me af of dit ooit
verbeterd. De psych heeft me geleerd dat exposure, dus het blijven aangaan van de enge dingen de
paniek uiteindelijk minder maakt.. tot nu toe gebeurd dat niet.
De nachten zijn vaak ook moeilijk.. voordat ik in slaap val is het vaak 2 uur.. weer de piekergedachtes, lichamelijke sensaties.. angst voor brand en niet op tijd weg kunnen komen met de kindjes.. bang dat er een inbreker is, bang dat er iets met
een van de kinderen aan de hand is en dat ik er alleen voor sta.
Ik doe zo mijn best om dingen te blijven doen, vooral voor de kindjes maar ik word er moedeloos van.
Het is niet zo dat elke dag vreselijk is, maar het is wel altijd op de achtergrond en heeft me toch wel in zijn greep.
Heeft er iemand ervaring mee? tips? wat kan ik nog meer doen om dit gevoel in ieder geval flink te
verminderen en het weer een beetje leefbaar te maken.
Even een korte beschrijving van wie ik ben.. Ik ben 31 jaar. alleenstaande moeder van 2 kindjes van
4 en 8 jaar oud.
Werk parttime.
Het laatste jaar is me erg zwaar gevallen, ik kreeg opeens flinke paniek aanvallen en heel veel
lichamelijke klachten. waaronder veel keelklachten, slijm in de keel, soms piepende ademhaling, hartkloppingen, niet goed kunnen doorademen,
duizelingen, het ontzettend koud hebben maar ondertussen een heet gevoel in mijn hoofd, moe,
af en toe kortademig en noem maar op.
Daarmee ben ik naar de huisarts gegaan, vaker lichamelijk laten checken door middel van
bloedonderzoeken, keel nakijken, hart laten checken etc.. hier kwam nooit iets uit.
Hij dacht aan chronische hyperventilatie / angststoornis en heeft me door gestuurd naar een Psycholoog.
Hier ben ik een half jaar flink bezig geweest met leren begrijpen wat er precies gebeurt in zo'n paniek
aanval.. ook veel bezig geweest met gedachtes ombuigen naar positief.. ook veel exposure therapie.
Dit traject is een paar maanden geleden afgesloten, echter voel ik me nog steeds de meeste dagen van de
de week slecht.. vreemde lichamelijke klachten maar ook de angstige gedachtes.. het voelt alsof ik ze
niet onder controle kan krijgen.
Ik ben heel erg bang om alleen te zijn, vooral angst dat er lichamelijk iets gebeurt.
Ook vind het ik moeilijk om met de kinderen wat te ondernemen, ik heb ook rij angst dus ergens komen is al lastig, dan de dag zelf die me ook heel veel angst aanjaagt. (bang dat er iets met mij of met de kinderen gebeurd )
Ik blijf het allemaal wel doen maar het voelt zo ontzettend slopend en ik vraag me af of dit ooit
verbeterd. De psych heeft me geleerd dat exposure, dus het blijven aangaan van de enge dingen de
paniek uiteindelijk minder maakt.. tot nu toe gebeurd dat niet.
De nachten zijn vaak ook moeilijk.. voordat ik in slaap val is het vaak 2 uur.. weer de piekergedachtes, lichamelijke sensaties.. angst voor brand en niet op tijd weg kunnen komen met de kindjes.. bang dat er een inbreker is, bang dat er iets met
een van de kinderen aan de hand is en dat ik er alleen voor sta.
Ik doe zo mijn best om dingen te blijven doen, vooral voor de kindjes maar ik word er moedeloos van.
Het is niet zo dat elke dag vreselijk is, maar het is wel altijd op de achtergrond en heeft me toch wel in zijn greep.
Heeft er iemand ervaring mee? tips? wat kan ik nog meer doen om dit gevoel in ieder geval flink te
verminderen en het weer een beetje leefbaar te maken.
vrijdag 6 augustus 2021 om 23:44
Belangrijkste tip: terug naar de huisarts. De therapie heeft je niet goed genoeg geholpen, dus dan is de huisarts degene waar je naartoe moet.
In overleg met de huisarts kun je dan kijken wat jou het beste helpt: terug naar je vorige psycholoog, een traject ergens anders opstarten, hulp die thuiskomt om jou te ondersteunen tijdens en na de exposure, medicatie, een gespreksgroep of wandelgroep, een combinatie van verschillende dingen…
Dus maandag bellen en een afspraak maken.
In overleg met de huisarts kun je dan kijken wat jou het beste helpt: terug naar je vorige psycholoog, een traject ergens anders opstarten, hulp die thuiskomt om jou te ondersteunen tijdens en na de exposure, medicatie, een gespreksgroep of wandelgroep, een combinatie van verschillende dingen…
Dus maandag bellen en een afspraak maken.
vrijdag 6 augustus 2021 om 23:55
Hoe lang ben je al alleenstaand moeder? Is de vader ook in beeld en hebben jullie iets van een omgangsregeling?
Alleen overal voor staan is zwaar en het klinkt alsof je chronisch overbelast bent. Je kan wel leren hoe je anders tegen zaken aankijkt, maar als deze situatie over jouw grens gaat van wat jij aankan dan gaan die trucs niet werken.
Probeer eens voor jezelf duidelijk te krijgen waar je overvraagd wordt, combi werk-prive, het gevoel geen vangnet te hebben mocht jou wat gebeuren…..Wat maakt dat jij zo vastloopt?
Alleen overal voor staan is zwaar en het klinkt alsof je chronisch overbelast bent. Je kan wel leren hoe je anders tegen zaken aankijkt, maar als deze situatie over jouw grens gaat van wat jij aankan dan gaan die trucs niet werken.
Probeer eens voor jezelf duidelijk te krijgen waar je overvraagd wordt, combi werk-prive, het gevoel geen vangnet te hebben mocht jou wat gebeuren…..Wat maakt dat jij zo vastloopt?
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
zaterdag 7 augustus 2021 om 07:02
Zorg je ook echt in je eentje? Dat is een enorme taak! Natuurlijk is het in praktische zin druk, maar je staat ook altijd 'aan' en het is een enorme verantwoordelijkheid terwijl je niet kunt sparren met een ander en alle beslissingen zelf moet nemen. Daarnaast hadden we het afgelopen jaar ook nog dat akkefietje met corona, waardoor je waarschijnlijk thuisonderwijs hebt moeten geven en sowieso nóg minder tijd en ruimte voor jezelf had.
Een mens zou van minder overspannen en gestresst worden. En angstig, dus.
Hebben jullie het tijdens de therapie ook over dit soort dingen gehad? Het klinkt namelijk alsof het voornamelijk over het hanteren van de angst zelf is gegaan (ontspanning / exposure). Ook belangrijk, maar misschien niet de wortel van het probleem.
Een mens zou van minder overspannen en gestresst worden. En angstig, dus.
Hebben jullie het tijdens de therapie ook over dit soort dingen gehad? Het klinkt namelijk alsof het voornamelijk over het hanteren van de angst zelf is gegaan (ontspanning / exposure). Ook belangrijk, maar misschien niet de wortel van het probleem.
zaterdag 7 augustus 2021 om 09:37
Ik ben alleenstaande sinds 4 jaar geleden.. de kinderen gaan om het weekend naar papa toe, verder hoef ik hier niets van te verwachten want zijn werk lijkt ten alle tijden voor te gaan. zelfs in de tijd dat het heel slecht met mij ging kreeg ik hem niet zo ver om wat vaker in te springen.
Ik zorg vooral zelf, wel heb ik lieve ouders, zus, broer die af en toe bijspringen.. kwa sociaal netwerk heb ik verder niet zoveel. 2 vriendinnen die ik heel soms spreek en die ver weg wonen.
De reden dat het traject is afgelopen is omdat het een traject is waar de behandeltijd vast staat.. ik heb ook een terug val plan meegekregen.. de eerste maand ging het ook wel redelijk alleen ik merk dat ik nog steeds niet kan accepteren dat ik me zo continue voel.. en de paniek wordt dus niet echt minder.
we hebben het in de therapie ook gehad over eventuele oorzaken, ik heb dan ook mijn leefstijl moeten aanpassen, en ook wat meer ontspanning door de dag moeten zoeken. dat gaat meestal wel goed. sporten doe ik nu ook om de dag thuis.
medicatie wilde ik eerst absoluut niet, ik wil niet afhankelijk zijn van dat pilletje en in een zombie veranderen. dat is natuurlijk wel erg zwart wit en ik weet dat het niet altijd zo hoeft te gaan.
ik heb eerder wel al medicatie gehad ivm depressie. hier werd ik wel zombie van, ik werd niet meer goed wakker en dat vond ik vreselijk ivm de kinderen,. emoties had ik zo goed als niet meer, de angst was destijds wel een stuk minder.. maar dat was het zonder medicatie ook.
de ergste angst is echt pas sinds dit jaar aanwezig.
het is inderdaad een erg rare tijd geweest ook met corona en thuis les, gaf best veel stress maar we zijn er goed doorheen gekomen. ik geloof echter wel dat dit wel degelijk allemaal mee kan spelen.
er zijn van allerlei oorzaken naar mijn idee.. waren
Ik zorg vooral zelf, wel heb ik lieve ouders, zus, broer die af en toe bijspringen.. kwa sociaal netwerk heb ik verder niet zoveel. 2 vriendinnen die ik heel soms spreek en die ver weg wonen.
De reden dat het traject is afgelopen is omdat het een traject is waar de behandeltijd vast staat.. ik heb ook een terug val plan meegekregen.. de eerste maand ging het ook wel redelijk alleen ik merk dat ik nog steeds niet kan accepteren dat ik me zo continue voel.. en de paniek wordt dus niet echt minder.
we hebben het in de therapie ook gehad over eventuele oorzaken, ik heb dan ook mijn leefstijl moeten aanpassen, en ook wat meer ontspanning door de dag moeten zoeken. dat gaat meestal wel goed. sporten doe ik nu ook om de dag thuis.
medicatie wilde ik eerst absoluut niet, ik wil niet afhankelijk zijn van dat pilletje en in een zombie veranderen. dat is natuurlijk wel erg zwart wit en ik weet dat het niet altijd zo hoeft te gaan.
ik heb eerder wel al medicatie gehad ivm depressie. hier werd ik wel zombie van, ik werd niet meer goed wakker en dat vond ik vreselijk ivm de kinderen,. emoties had ik zo goed als niet meer, de angst was destijds wel een stuk minder.. maar dat was het zonder medicatie ook.
de ergste angst is echt pas sinds dit jaar aanwezig.
het is inderdaad een erg rare tijd geweest ook met corona en thuis les, gaf best veel stress maar we zijn er goed doorheen gekomen. ik geloof echter wel dat dit wel degelijk allemaal mee kan spelen.
er zijn van allerlei oorzaken naar mijn idee.. waren
zaterdag 7 augustus 2021 om 10:37
NU aan de bel trekken en vragen om nogmaals hulp. Je kunt je het in jouw positie gewoon niet permitteren om volledig onderuit te gaan. Dat bedoel ik niet gemeen of hard. Maar het wegglijden gaat vaak zo snel en onopgemerkt. En het terug op krabbelen duurt dat zo veel langer en kost je zo veel.
Ik vind dit echt zo naar voor je. Ook hoe je ex gewoon alles bij jou laat.
Je klinkt, ondanks dat je dat misschien nu niet zo voelt, toch als een hele sterke vrouw. Je herkent en erkent op tijd dat het zo niet goed gaat. Blijf bij je gevoel en zoek wat je nodig hebt.
Knuffel van mij.
Ik vind dit echt zo naar voor je. Ook hoe je ex gewoon alles bij jou laat.
Je klinkt, ondanks dat je dat misschien nu niet zo voelt, toch als een hele sterke vrouw. Je herkent en erkent op tijd dat het zo niet goed gaat. Blijf bij je gevoel en zoek wat je nodig hebt.
Knuffel van mij.
zaterdag 7 augustus 2021 om 14:36
Ik heb halverwege vorig jaar dezelfde klachten gekregen. Begreep er niks van want dacht dat ik alles goed voor elkaar had maar ben ontzettend diep gegaan en heb mij echt heel slecht gevoeld. Inmiddels ben ik behoorlijk opgekrabbeld maar heb daar veel tijd, professionele hulp, een fantastisch vangnet en uiteindelijk ook medicatie voor nodig gehad. Ik zou teruggaan naar de huisarts en alles op tafel gooien om te kijken wat er mogelijk is om jou te helpen. Ik wens je veel sterkte en hoop dat de angsten snel weer wat wegebben!
zaterdag 7 augustus 2021 om 20:08
Ja wat ik zo lastig vind aan opnieuw hulp vragen is dat mijn vorige traject eigenlijk succesvol afgesloten was en de rest in mijn handen ligt.. dus aan exposure blijven doen.. gedachtes blijven uitdagen, mijn ritme volhouden.
Dit doe ik ook allemaal, al bijna een half jaar nu.. dan zou je toch zeggen dat het voor een heel groot deel minder zou moeten worden ? ik heb niet het idee dat dat zo is.
De kindjes krijgen er gelukkig weinig van mee omdat ik dus alles blijf doen, als ik paniek heb is dit niet te zien volgens mensen om me heen dat scheelt. en de meeste enge klachten komen in rust bijv. als ik ga slapen of even rustig op de bank zit.
In ieder geval bedankt voor alle lieve en meedenkende reacties.. Ik denk dat ik maandag toch maar ga bellen.
Dit doe ik ook allemaal, al bijna een half jaar nu.. dan zou je toch zeggen dat het voor een heel groot deel minder zou moeten worden ? ik heb niet het idee dat dat zo is.
De kindjes krijgen er gelukkig weinig van mee omdat ik dus alles blijf doen, als ik paniek heb is dit niet te zien volgens mensen om me heen dat scheelt. en de meeste enge klachten komen in rust bijv. als ik ga slapen of even rustig op de bank zit.
In ieder geval bedankt voor alle lieve en meedenkende reacties.. Ik denk dat ik maandag toch maar ga bellen.
zaterdag 7 augustus 2021 om 20:46
zondag 8 augustus 2021 om 14:01
De therapie heeft je geleerd om het gereedschap te gebruiken. Maar als je een behangafstomer gebruikt om een muur te schilderen, schiet dat niet op.xSuusje123 schreef: ↑07-08-2021 20:08Ja wat ik zo lastig vind aan opnieuw hulp vragen is dat mijn vorige traject eigenlijk succesvol afgesloten was en de rest in mijn handen ligt.. dus aan exposure blijven doen.. gedachtes blijven uitdagen, mijn ritme volhouden.
Dit doe ik ook allemaal, al bijna een half jaar nu.. dan zou je toch zeggen dat het voor een heel groot deel minder zou moeten worden ? ik heb niet het idee dat dat zo is.
De kindjes krijgen er gelukkig weinig van mee omdat ik dus alles blijf doen, als ik paniek heb is dit niet te zien volgens mensen om me heen dat scheelt. en de meeste enge klachten komen in rust bijv. als ik ga slapen of even rustig op de bank zit.
In ieder geval bedankt voor alle lieve en meedenkende reacties.. Ik denk dat ik maandag toch maar ga bellen.
Kortom: je hebt een therapie gehad die niet past bij de klachten die je hebt. Bij gereedschap ga je dan terug naar de winkel, nu ga je terug naar de huisarts.
En even voor de duidelijkheid: het is niet jouw schuld.
zondag 8 augustus 2021 om 21:11
Pardon??Annemariekoekkoek schreef: ↑08-08-2021 19:19Ik schrik hier van.. je zegt wel dat je kinderen dit niet merken.. geloof je dat nu zelf echt ?
maandag 9 augustus 2021 om 07:48
Ze had het wat subtieler kunnen brengen, maar Annemarie heeft wel gelijk. Ik denk ook dat je kinderen meer meekrijgen dan jij denkt. Het kost je waarschijnlijk heel veel kracht om toch nog iets met ze te ondernemen en het is fijn dat je dat doet omdat ze anders echt zouden moeten inleveren. Doordat je zo je best doet hebben ze hier minder last van dan anders, want de activiteiten en uitjes gaan gelukkig 'gewoon' door. Maar ze merken echt wel dat jij angstig in de auto zit of slecht geslapen hebt. En op den duur kan dat er bijvoorbeeld voor zorgen dat zij zelf ook bang worden om auto te rijden, omdat ze immers aan jou zien dat dat heel eng is. Of dat ze leren om 's morgens eerst even te kijken hoe jouw pet erbij staat om te zien wat voor dag het gaat worden.
Zoals Annemarie het nu brengt, komt het op mij echter over als een verwijt. En dat is het van mij uit zeker niet. Het is wat mij betreft vooral een extra aanmoediging om niet alleen je over dingen heen te zetten, maar te streven naar méér: namelijk dat het écht goed met je gaat en dat je zo ontspannen mogelijk moeder kan zijn.
maandag 9 augustus 2021 om 15:23
xSuusje123 schreef: ↑07-08-2021 20:08Ja wat ik zo lastig vind aan opnieuw hulp vragen is dat mijn vorige traject eigenlijk succesvol afgesloten was en de rest in mijn handen ligt.. dus aan exposure blijven doen.. gedachtes blijven uitdagen, mijn ritme volhouden.
Dit doe ik ook allemaal, al bijna een half jaar nu.. dan zou je toch zeggen dat het voor een heel groot deel minder zou moeten worden ? ik heb niet het idee dat dat zo is.
De kindjes krijgen er gelukkig weinig van mee omdat ik dus alles blijf doen, als ik paniek heb is dit niet te zien volgens mensen om me heen dat scheelt. en de meeste enge klachten komen in rust bijv. als ik ga slapen of even rustig op de bank zit.
In ieder geval bedankt voor alle lieve en meedenkende reacties.. Ik denk dat ik maandag toch maar ga bellen.
Echt doen hoor. Er lijkt gewoon nog 'iets' te zitten, of dat nou acceptatie is of iets anders, je kunt nog wel even wat ondersteuning gebruiken.
maandag 9 augustus 2021 om 15:30
Ik geloof inderdaad best dat de kinderen wel iets meemaken en zoals jij (Lariba) het nu brengt begrijp ik het wel.. de reactie van Annemariekoekkoek vind ik echter niet zo prettig overkomen.
Ik heb contact opgenomen met de huisarts, we hebben donderdag een afspraak staan en dan gaan we het er over hebben. Ik ga wel aangeven dat ik toch ermee verder wil.
Ik heb contact opgenomen met de huisarts, we hebben donderdag een afspraak staan en dan gaan we het er over hebben. Ik ga wel aangeven dat ik toch ermee verder wil.
