wat wil je nu zelf echt..

Heb daar niet zo'n moeite mee, omdat ik eigenlijk altijd wel goed kan inschatten waar ik niet gelukkig van word. Korte termijn dingen wil ik nog wel 'ns spontaan instappen, maar daar kun je ook per direct weer mee kappen zonder dat 't je toekomst verder beinvloedt.

Ja, ik word ook wel eens gedwarsboomd door de standaard verwachtingen, dan weet ik niet of ik het nou echt zelf zou willen, of omdat de rest het doet. Naar mate je ouder wordt ga je wel meer je eigen koers varen. Toen ik begin 20 was, was ik daar nog onzeker in maar dat wordt steeds beter. Wat mij ook wel helpt zijn 'vision boards'. Klinkt wat zweverig, maar het kan helpen te ontdekken wat je wilt.

Ik herken me heel erg in de woorden van Elninjoo, want ook ik weet heel goed wat mij wel of niet gelukkig maakt en ook ik stap uit een situatie als blijkt dat ik me vergist hebt.



Alleen als ik door de situatie gedwongen bent (bijvoorbeeld vanwege de financieën in een baan) of als ik weet dat ik hiermee een ander een groot plezier doe (je bent nu eenmaal niet alleen op aarde) zit ik wel eens langer in een situatie die ik onprettig vind dan dat ik zelf eigenlijk wil, maar uiteindelijk vaar ik toch wel grotendeels mijn eigen koers...

Ik herken het wel. Ik heb daar ook moeite. En ik merk aan mezelf de laatste tijd dat het me ontzettend dwars zit om bepaalde negatieve gevoelens in te houden, en dat meer behoefte heb om dicht bij mezelf te blijven, en dingen meer te uiten. Ook al zijn die dingen niet altijd leuk voor degenen tegen wie ik het zeg. Ik vind het makkelijk om mensen te complimenteren, maar moeilijk om iets negatiefs te zeggen. Maar daardoor pas ik me vaak aan mensen aan, en dan KAN het op een gegeven moment zijn, dat ik me op zo'n manier in een vriendschap bijv. gedraag, dat ik eigenlijk helemaal niet meer mezelf ben.

Ik zit nu echt in een fase dat ik dat wil veranderen. Ik ben nu meer tegen mijn man en vriendinnen bijv. aan het zeggen als ik iets niet leuk vind.

Dat is niet helemaal goed gevallen bij iedereen. Begrijp ik heel goed, maar ik heb geen keus meer voor mijn gevoel. Ik MOET nu gewoon dicht bij mijn eigen gevoel blijven, anders kan ik het niet meer opbrengen om met sommige mensen om te gaan. Ik kan de show van begrijpende ondersteunende cheerleader vriendin niet meer volhouden bij sommigen. Dat stuit wel op onbegrip, en is ook nog niet uitgepraat en opgelost.

Ik ben bang dat hierdoor sommige vriendschappen zullen aflopen of tenminste anders zullen worden. Maar ik heb er geen spijt van, ik ben deze weg ingeslagen en ga ermee door.

Ik wil de lijnen tussen mij en anderen korter maken. Ipv in iemands gezicht jajaja te zeggen en later tegen een ander te klagen, wil ik liever tegen diegene meteen zeggen dat ik iets niet zo leuk of fijn vind. Dat is beter voor mij, maar ook voor die ander.

Tis een moeilijk proces, maar heb gelukkig wel mensen om me heen die me begrijpen en waarderen.

Ik merk wel, hoe ouder je wordt, hoe meer je jezelf wordt. Net wat Rollergirl al zei.

Sorry, tis even een lang verhaal, wie er geen zin in heeft leest het maar niet, maar ik vind het even fijn om te reageren.