Wat zijn jullie gezonde coping mechanismen?

04-02-2025 14:40 21 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik heb al een tijdje therapie, en het helpt me. Maar nu ik weer door een lastige periode ga, merk ik dat ik het nog steeds lastig vind om op gezonde coping-mechanismen terug te vallen.

Vroeger ging ik heel hard sporten of heel hard werken, resultaat boeken. Dat heb ik moeten bekopen met een burnout. Ik heb die neiging wel wat afgeleerd, maar in plaats daarvan word ik nu heel apathisch, scroll maar wat op mijn telefoon. Of ik ga bijna dwangmatig afleiding zoeken in podcasts of series, om mijn gedachten maar niet te hoeven horen.

Wat zijn jullie manieren om om te gaan met stress, verdriet of frustratie? Hoe hou je het uit met jezelf, op een manier die oke is? En zijn er misschien ook mensen die zichzelf die nieuwe, betere manieren hebben aangeleerd in plaats van oude slechte coping?
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik weet niet of er gedrag is dat altijd goed, of altijd slecht is.

Als ik me niet goed voel, word ik wat liever voor mezelf. Tempo gaat omlaag, aantal afspraken gaat omlaag, ik neem meer tijd. Maar ik zorg ervoor dat ik wel in beweging blijf, door af en toe juist wel af te spreken en wat te ondernemen. Om te voorkomen dat ik als een ijsbeer in winterslaap ga, en daar maar heel moeilijk weer uit kan komen. Dus het is een beetje zoeken naar een balans die dan beter bij me past dan op momenten dat ik me op en top voel.
Wat eten we vanavond?
Alle reacties Link kopieren Quote
Sporten is an sich natuurlijk een hele gezonde manier om beter met stress om te kunnen gaan.
Is het voor jou mogelijk om niet de focus te leggen op resultaat boeken, maar 'gewoon' te sporten en daarvan te genieten?
Een eind wandelen kan ook een goede manier zijn. Wel in beweging, lekker naar buiten en geen enkele focus op resultaat (behalve weer thuiskomen ;-) )
Ik wandel graag. loop graag hard en ga ook graag naar de sportschool. Zeker in tijden van stress, omdat ik inmiddels weet dat het me juist dan heel veel goed doet. Maar dat is niet met een bepaalde prestatiedruk, die heb ik sowieso niet als het om sporten/bewegen gaat. Ik sport om fit en gezond te blijven, niet om mezelf pijn te doen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Heel eerlijk, toen ik in therapie zat lukte me dat niet. Ik vond en vind therapie erg zwaar en moeilijk. Moeilijkste wat ik gedaan heb in mijn leven.

Apathisch scrollen op je telefoon en series kijken vind ik best een pluim verdienen qua coping, ik zou daar (nu, toen niet) tevreden mee zijn.

Blijkbaar ben je uitgeput, blijkbaar voel je je alleen, blijkbaar wil je iets niet voelen. Dat mag, het is ok, ga maar apathisch scrollen.

Coping is coping, het is op zichzelf al niet bedoeld om succesvol en opbouwend te zijn, het is een manier van een situatie doorstaan. Omdat je op dat moment aan het overleven bent en het zwaar is.

Mijn valkuil is dat het altijd beter moet, ik moet beter begrijpen hoe ik in elkaar zit en waarom ik zus of zo, ik moet gezondere copingstijlen. Maar daarmee houd ik onbedoeld iets in stand wat ik eigenlijk niet wil. In plaats van mezelf te accepteren en te omarmen zoals ik ben, probeer ik het nog altijd "beter" te doen.

Ik probeer nu om mezelf gewoon te omarmen, inclusief gezonde en ongezonde coping. Daardoor heb ik, paradoxaal, minder coping nodig.

Ik heb meer compassie gekregen voor mezelf, zelfs bewondering voor mezelf en mijn kracht, als ik nu terugkijk op hoe ik toen keihard worstelde en kopje onder ging tijdens die therapie, en TOCH sta ik hier nu, met alles wat ik ben en alle dingen aan mij die niet perfect zijn en die mij dwars zitten.

Maar dat is iets wat je niet kan afdwingen, soms moet je gewoon ergens doorheen zo goed en kwaad als het gaat. Sorry als dit dooddoeners zijn en niet wat je zoekt.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik sla even aan op 'dan hoef ik mijn gedachten niet te horen'. Zolang je alles blijft negeren en wegstoppen, gaat het natuurlijk niet goed komen. Emoties, daar moet je gewoon doorheen. Ik lees dat je vooral afleiding hebt gezocht (werken, sporten), maar dat is ook een vorm van wegstoppen. Wat beter werkt, is met je emoties aan de slag gaan. Ik kan me voorstellen dat je best moeilijk vindt, maar probeer stapje voor stapje bij je gevoel te komen. Onderga het, geef je er even aan over, stop met er tegen vechten. Moet je huilen, huil dan maar. Ben je boos, wees dan maar eens boos. Je zoekt resultaat schrijf je, maar dat betekent ook wel dat je graag 'weer verder wilt', ongeduldig, en dus niet wilt voelen. Bedenk je maar dat het wel even duurt en dat de enige manier om 'resultaat' te boeken is om ook te gaan voelen. En dat je dus moet accepteren dat je je even zo voelt.

Wat je kan doen: spreek met jezelf dagelijks een tijd af (een uur, halfuur, wat jij wilt) waarin je actief iets gaat doen met je gevoel en je gedachten. Schrijf ze op, ventileer. Door van je af te schrijven kan je het ook loslaten. Of maak een wandeling om de gedachten uit je hoofd te laten waaien (dus niet hardlopen, maar wandelen, voel blaadjes onder je voeten en wind door je haar). Leer liever voor jezelf te zijn, door bijvoorbeeld lekker te koken, of een lesje yin yoga.

Als je daarbuiten doelloos scrollt of lekker series binget is dat helemaal niet erg, want je bent er ook dagelijks actief mee bezig.
Alle reacties Link kopieren Quote
stokbootje schreef:
04-02-2025 14:40
Wat zijn jullie manieren om om te gaan met stress, verdriet of frustratie?
Calisthenics, fietsen, muziek luisteren, een hobby.
Alle reacties Link kopieren Quote
Al iets creatiefs geprobeerd? Schilderen (op nummer) of boetseren, potten bakken etc?
Ik probeer te kleuren, mandala's enzo.
Tuinieren, hoe beperkt ook kan fijn zijn, soms direct resultaat soms moet je wat geduld oefenen. Wandelen en dan niet kilometers tellen maar andere dingen afvinken (hallo buitenbingo) is grappig. Dus, niet naar huis voor je een labrador en een bakfiets hebt gespot. (Bonuspunten voor een labrador in een bakfiets )
Heb je echt moeite je telefoon los te laten dan kun je ook een vreemde taal gaan leren middels een app bijvoorbeeld. Altijd mooi meegenomen. Erna afsluiten met een Ted talk en je hopelijk vervangt dat je gedachten met positieve input.
Lorem Ipsum
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik schrijf peptalks en depressieve gedichten in mijn dagboek.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
Alle reacties Link kopieren Quote
Praten met vertrouwde mensen dichtbij, schrijven, muziek luisteren die past bij het gevoel en daar hard meezingen/dansen. Dat zijn allemaal manieren waarbij ik het gevoel niet probeer weg te duwen.

Maar de afleiding opzoeken van series, podcasts en boeken doe ik ook, en sporten.
What a nuanced anxiety
Alle reacties Link kopieren Quote
Introspectie.
Erkennen dat ik gefrustreerd ben, m’n gedachten de vrij loop laten en dan komt er meestal iets bovendrijven waar ik mee verder kan.
Het werkt het best tijdens het auto rijden.
Alle reacties Link kopieren Quote
Voordat ik met schematherapie begon, waren mijn copingmechanismen alcohol en zelfbeschadiging. Dat doe ik niet meer, maar de verleiding is er altijd, zeker in depressie/eenzaamheid. Wat ik er tegenover probeer te zetten, is me heel bewust te realiseren welke schema's en modi erachter zitten, en daar tegenin te gaan. Soms helpt dat, soms heb ik echt afleiding nodig. Bijvoorbeeld bedenken welke leuke dingen ik morgen ga doen, een film kijken, iets lekkers koken. En accepteren dat ik me klote voel en dat dat gevoel er mag zijn zonder mezelf te hoeven straffen. En dat dat gevoel weer overgaat.

Jij had ook schematherapie toch? Heb je daar geleerd dat je niet keihard hoeft te sporten of te werken? Wat maakt dat je het vervelend vindt om op je telefoon te zitten als afleiding, of series te kijken?
You show me the way. To the 13th star.
Alle reacties Link kopieren Quote
Pimpelmeesje87 schreef:
04-02-2025 16:09
Ik sla even aan op 'dan hoef ik mijn gedachten niet te horen'. Zolang je alles blijft negeren en wegstoppen, gaat het natuurlijk niet goed komen. Emoties, daar moet je gewoon doorheen. Ik lees dat je vooral afleiding hebt gezocht (werken, sporten), maar dat is ook een vorm van wegstoppen. Wat beter werkt, is met je emoties aan de slag gaan. Ik kan me voorstellen dat je best moeilijk vindt, maar probeer stapje voor stapje bij je gevoel te komen. Onderga het, geef je er even aan over, stop met er tegen vechten. Moet je huilen, huil dan maar. Ben je boos, wees dan maar eens boos. Je zoekt resultaat schrijf je, maar dat betekent ook wel dat je graag 'weer verder wilt', ongeduldig, en dus niet wilt voelen. Bedenk je maar dat het wel even duurt en dat de enige manier om 'resultaat' te boeken is om ook te gaan voelen. En dat je dus moet accepteren dat je je even zo voelt.

Wat je kan doen: spreek met jezelf dagelijks een tijd af (een uur, halfuur, wat jij wilt) waarin je actief iets gaat doen met je gevoel en je gedachten. Schrijf ze op, ventileer. Door van je af te schrijven kan je het ook loslaten. Of maak een wandeling om de gedachten uit je hoofd te laten waaien (dus niet hardlopen, maar wandelen, voel blaadjes onder je voeten en wind door je haar). Leer liever voor jezelf te zijn, door bijvoorbeeld lekker te koken, of een lesje yin yoga.
Ik ben wel benieuwd, de keren dat ik depressief ben geweest dan voel ik me niet ergens boos of verdrietig om,
maar vooral heel erg opgejaagd. Geen concrete aanleiding maar een algeheel ongericht heel erg onaangenaam gevoel dat maakt ik weg weg weg wil maar er is geen ontsnappen aan. Wat kan je daaraan opschrijven of doorleven?
Alle reacties Link kopieren Quote
bijtie schreef:
04-02-2025 15:15
Heel eerlijk, toen ik in therapie zat lukte me dat niet. Ik vond en vind therapie erg zwaar en moeilijk. Moeilijkste wat ik gedaan heb in mijn leven.

Apathisch scrollen op je telefoon en series kijken vind ik best een pluim verdienen qua coping, ik zou daar (nu, toen niet) tevreden mee zijn.

Blijkbaar ben je uitgeput, blijkbaar voel je je alleen, blijkbaar wil je iets niet voelen. Dat mag, het is ok, ga maar apathisch scrollen.

Coping is coping, het is op zichzelf al niet bedoeld om succesvol en opbouwend te zijn, het is een manier van een situatie doorstaan. Omdat je op dat moment aan het overleven bent en het zwaar is.

Mijn valkuil is dat het altijd beter moet, ik moet beter begrijpen hoe ik in elkaar zit en waarom ik zus of zo, ik moet gezondere copingstijlen. Maar daarmee houd ik onbedoeld iets in stand wat ik eigenlijk niet wil. In plaats van mezelf te accepteren en te omarmen zoals ik ben, probeer ik het nog altijd "beter" te doen.

Ik probeer nu om mezelf gewoon te omarmen, inclusief gezonde en ongezonde coping. Daardoor heb ik, paradoxaal, minder coping nodig.

Ik heb meer compassie gekregen voor mezelf, zelfs bewondering voor mezelf en mijn kracht, als ik nu terugkijk op hoe ik toen keihard worstelde en kopje onder ging tijdens die therapie, en TOCH sta ik hier nu, met alles wat ik ben en alle dingen aan mij die niet perfect zijn en die mij dwars zitten.

Maar dat is iets wat je niet kan afdwingen, soms moet je gewoon ergens doorheen zo goed en kwaad als het gaat. Sorry als dit dooddoeners zijn en niet wat je zoekt.
Heel erg eens.
Maar wat ik doe is iets creatiefs, ik kan niks en daar doe ik het ook niet voor. Ik kleur kleurplaten die niet om aan te zien zijn, ik zit op een dansklasje waar ik heel veel lol heb maar niemand wil mijn 52 jarige zelf uit de maat zien worstelen door een dans.
Lezen helpt mij ook, ik ben een tijdje naar een silent bookclub gegaan, daar lees je in stilte met andere mensen op een mooie plek een boek. Ik heb geen zin in nieuwe contacten ofzo dus ik was daarna gelijk weg, maar je kunt dus blijven zitten om te kletsen over je boek. Ik ging er meer heen omdat ik thuis de focus niet had om te starten met lezen en dat hielp, een kick omdat het nieuw is, maar niet te spannend, en daarna pakte ik het lezen alleen ooo weer op.
Maar soms is scrollen en Netflixen genoeg, om alles te verwerken wat je op therapie leert. Het komt heus wel weer.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
Alle reacties Link kopieren Quote
Huilen. Als in: de emotie accepteren, toelaten en maximaal 30 minuten goed doorvoelen. Meestal ben ik er met 20 minuten wel klaar mee, andere keren wordt het erger en moet ik zoeken naar wat er eigenlijk is aangeraakt door de trigger. Als ik daar weet te komen en huil om de oude pijn, is die meestal ook redelijk snel weer weg.

Al het andere is vaak natuurlijk afleiding. Daar is ook niks mis mee, als het je maar niet weerhoudt om wel constructief ook af en toe te doorvoelen.

Verder zet ik nu in op preventie, dus voorkomen dat ik teveel van de leg raak door frustraties. In mijn geval betekent dat niet te veel doelen hebben, niet te streng voor mezelf zijn, niet de hele week volbouwen met allerlei leuke dingen, genoeg verveel-/verwerktijd hebben.

Ik ga ook goed op creatief bezig zijn, maar vaak werkt dat niet als ik me onrustig/gestrest voel. Dan doet een warme douche of juist een wandeling in de koude buitenlucht het beter. Ik doe een buitensport: daar heb ik nooit zin in om naartoe te gaan en ik ben er ook nog eens heel slecht in, maar kom ik altijd meer ontspannen vandaan.

Mijn gevoelens met iemand delen, helpt ook vaak. Bel ik mijn moeder en vraag ik of ik even stoom mag afblazen.

Maar het allermeest heb ik aan die preventie en het doorvoelen. En accepteren dat je af en toe een k-dag, k-week of zelf k-maand hebt. Het leven is niet alleen maar leuk en nare gevoelens moeten we nu eenmaal verdragen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Veel herkenbaars schrijven jullie allemaal. En grappige ideeën ook, die buitenbingo bijvoorbeeld, dat zou wel kunnen werken voor mij. Dan is het ook meteen een manier om echt bezig te zijn met de omgeving.

Ik heb inderdaad schematherapie. Ik heb het vandaag bij therapie ook besproken, en daaruit kwam dat er voor mij ook achter zit dat ik niet goed durf te ervaren wat mijn emoties en gevoelens zijn. Uit angst dat het me compleet overspoelt en ik dan mee de diepte in getrokken wordt. Dat gebeurt niet altijd, soms kan ik mijn gevoelens wel uithouden. Maar er zijn momenten dat ik echt bang kan worden van mijn eigen gedachten, en de stroom waarin ik mee gesleurd word niet goed weet te stoppen. En omdat ik vooraf niet weet welke het word, kopje onder of blijven drijven, durf ik dan niet eens waar te nemen wat mijn gevoelens eigenlijk zijn.

Wat Wombat schrijft over hoe ze depressie ervaart is voor mij heel herkenbaar. Het is een onrust, die zich niet goed laat temmen maar ook geen richting krijgt.

Bijtie, wat jij schrijft komt ook wel heel erg aan. Dat het soms al een pluim waard is om gewoon de week door te komen en er nog te zijn. Dat helpt ook om te horen en proberen aan te nemen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik relativeer heel veel.

"Volgend jaar ben ben ik het weer vergeten"
"De meeste problemen lossen zichzelf op"
"Maakt het een verschil als ik me hier druk over maak? Nee? Dan ook niet doen"
"Wat is het ergste dat me in dit geval kan gebeuren?"
Dat helpt me om bepaalde dingen naast me neer te leggen en in het hier en nu te leven.
Alle reacties Link kopieren Quote
Toen ik intensieve therapie (3 dagdelen per week) volgde werkte ik al een tijdje niet wegens depressie/PTSS. Ik had wel een vrijwilligersfunctie bij een NGO wat voldoening gaf (waar ik later ook nog wat jaren gewerkt heb), maar dan niet op de therapiedagen. Op de therapiedagen ging ik vaak klussen in huis en tuin, dan kon ik tóch alles van de dag/therapie wat overdenken én ik was bezig met iets wat resultaat boekte; de muren in een nieuwe kleur schilderen, van een tegeltuin een tuin creëren met perken, grote planten, paadjes etc. Dat hoefde geen uren te duren en als
het een keer niet lukte, ook prima, maar dat die planten van mijn input uiteindelijk afhankelijk zijn om te groeien/bloeien gaf me voldoening én zorgde voor een gevoel van verantwoordelijkheid en wat ritme in de dagdagelijkse dingen.

En als het echt wat minder ging: playlists maken (dan ben je ook weer uren kwijt) en keihard meeblèren. Of Netflix bingen onder een dekentje.

Dit ligt nu al wat jaren achter me, maar dat tuinieren om hoofd leeg te maken werkt bij mij nog steeds. En gewoon toegeven aan leegheid/luiheid werkt inmiddels ook gewoon helend ipv mezelf nog extra rot te voelen omdat ik ‘niks’ doe. Oh en stoppen met alcohol en tot laat in de lampen hangen werkt ook goed bij mij.

Het zal voor ieder verschillend zijn. Lief zijn voor mezelf, rust, regelmaat en een fijne hobby zijn dus de dingen die voor mij werken.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Alle reacties Link kopieren Quote
Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Wat mij toen hielp is dat iemand zei dat het niet allemaal in een keer hoeft, het voelen.

Je hoeft niet de diepte in en kopje onder, en je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Soms drijf je gewoon even rond ook al weet je dat er nog veel te verwerken is.

Soms verzet je je ertegen, wil je het niet voelen, durf je het niet aan te kijken en dat is zo menselijk.

Een andere keer ga je het wel weer aan, en heb je ineens een doorbraak.

Soms moet je eerst nog wat meer veiligheid in jezelf opbouwen om een stapje verder te komen.

Vergeet nooit dat de angst om te voelen de doodsangst is van een jong kind dat verdronk in haar gevoelens. Het is logisch dat je je schrap zet en het uit de weg gaat.

Je bent de goede weg al ingeslagen door therapie te starten, de weg is al ingezet, dus je komt er uiteindelijk vanzelf wel. Zelfs al blijf je nog jaren in verzet tegen weer een nieuwe golf en weer een. Het is nooit af. Maar je leert steeds een beetje beter surfen met de jaren, en de golven steeds meer voor golven aanzien die vanzelf weer overgaan. Ga je je steeds minder schrap zetten en steeds meer meebewegen.

Ik vind het een lange weg. Ik kon pas beginnen met dankbaarheid, relativering, sociale steun zoeken, mildheid etc. toen ik jaren en jaren verder was na de therapie.

Gezonde zelfzorg is moeilijk te leren als je gewend was jezelf te straffen bij wijze van grip op het leven. Ik leerde dat nog niet tijdens schematherapie zelf. Dat was alleen maar de theorie en droog oefenen, de praktijk was altijd kut. Een mens blijkt creatief in het vinden van telkens nieuwe manieren van zelfdestructie.

Of ben ik de enige die dat heeft, haha.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wombat schreef:
04-02-2025 19:10
Ik ben wel benieuwd, de keren dat ik depressief ben geweest dan voel ik me niet ergens boos of verdrietig om,
maar vooral heel erg opgejaagd. Geen concrete aanleiding maar een algeheel ongericht heel erg onaangenaam gevoel dat maakt ik weg weg weg wil maar er is geen ontsnappen aan. Wat kan je daaraan opschrijven of doorleven?
Mijn tips gingen niet over depressie, maar wel over het dealen met burn-out en onverwerkt verdriet. Maar ik denk wel, en dat zegt TO nu zelf ook, dat je soms ook gevoelens toe moet laten. Als je dat moeilijk vindt, kan je daar een tijdslimiet aan geven.
Alle reacties Link kopieren Quote
Boksen, praten met anderen, wandelen, hobby uitoefenen, terrasje pikken
Decrypting life one day at the time
Alle reacties Link kopieren Quote
Je schrijft dat je therapie bent gestart. Dat is dapper en kost ook energie. Je coping mechanisme was voor kort nog meer gas bij geven tot je met je neus tegen de muur stond, want burnout.

Gun jezelf de tijd om te rusten. Je kunt gewoon blijven scrollen en netflixen, als dat jou even op pauze zet. Één dag tegelijk, Stokbootje.

[edit: toevoeging vragen OP]
Ik heb volgens mij belabberde coping mechanismen. Maar daar waar ik controle over heb probeer ik het wel goed te houden; voeding (meer dan 350 gram groenten per dag en volkorenproducten zoals rogge en havermout, steeds meer wetenschappelijk bewijs voor je goede gemoedstoestand dankzij gezonde darmen), supplementen zoals magnesium of L-Theanine zelfs als het een placebo is, matig sporten, buitenzijn, en een gezellig en schoon huis doet bij mij wonderen voor mijn incasseringsvermogen.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven