Psyche
alle pijlers
Weer in therapie?
woensdag 10 oktober 2018 om 19:02
Hallo Viva'ers
De titel zegt het al, ik twijfel of ik weer een therapie moet gaan volgen of dat het "bij het leven "hoort.
Even een korte uitleg.
Ik vind dat ik in de afgelopen 5 jaar heftige dingen mee gemaakt heb. Op mn 17e is mijn zus plotseling overleden, 3 jaar erna mijn oma. Beide in mijn bijzijn wat veel indruk heeft gemaakt. Vorig jaar heb ik een brand mee gemaakt waar veel dieren zo ernstig bij gewond zijn geraakt dat ze afgemaakt moesten worden. Dit allemaal heeft best veel impact op me gehad.
Vanaf het overlijden van mijn zus heb ik veel stress gehad wat lichamelijke klachten gaf. Ik was dan vaak bang dat er iets met me aan de hand was. Hier heb ik EMDR voor gehad wat goed geholpen heeft. In die tijd zag ik ook dingen die er niet waren. Ook dat ging toen over.
Op dit moment voel ik me best gelukkig. Toch zijn de angsten wel een beetje terug gekomen. Mijn vader is over de 70, als ik dan een ambu in de buurt hoor raak ik altijd een beetje in paniek en moet gelijk aan mijn vader denken als ik niet bij hem in de buurt ben. Het liefst check ik dan direct waar die ambu heen gaat zodat ik weet dat het niet bij ons thuis is. Op het moment heb ik een leuke scharrel, maar hij heeft veel hartproblemen in zijn familie. Ik ben bang dat hem ook iets ernstig zal overkomen.
Daarnaast zie ik ook weer dingen. Dit ervaar ik niet als zeer belemmerend, maar het is ook niet erg prettig.
Ik ervaar het allemaal wel als leefbaar, vandaar dat ik nog geen actie heb ondernomen. Ik ben er namelijk ook van overtuigd dat je zorgen maken over gezondheid ed. bij het leven hoort. Tegenwoordig gaan mensen als erg snel naar de dokter, maar waar is de grens?
Wat ik hiermee bereiken wil? Het van me afschrijven en jullie vragen of jullie hier ook ervaring mee hebben. Zijn er mensen die iets vergelijkbaars had/heeft en hier niets of juist wel wat mee gedaan heeft en waarom wel/niet.
De titel zegt het al, ik twijfel of ik weer een therapie moet gaan volgen of dat het "bij het leven "hoort.
Even een korte uitleg.
Ik vind dat ik in de afgelopen 5 jaar heftige dingen mee gemaakt heb. Op mn 17e is mijn zus plotseling overleden, 3 jaar erna mijn oma. Beide in mijn bijzijn wat veel indruk heeft gemaakt. Vorig jaar heb ik een brand mee gemaakt waar veel dieren zo ernstig bij gewond zijn geraakt dat ze afgemaakt moesten worden. Dit allemaal heeft best veel impact op me gehad.
Vanaf het overlijden van mijn zus heb ik veel stress gehad wat lichamelijke klachten gaf. Ik was dan vaak bang dat er iets met me aan de hand was. Hier heb ik EMDR voor gehad wat goed geholpen heeft. In die tijd zag ik ook dingen die er niet waren. Ook dat ging toen over.
Op dit moment voel ik me best gelukkig. Toch zijn de angsten wel een beetje terug gekomen. Mijn vader is over de 70, als ik dan een ambu in de buurt hoor raak ik altijd een beetje in paniek en moet gelijk aan mijn vader denken als ik niet bij hem in de buurt ben. Het liefst check ik dan direct waar die ambu heen gaat zodat ik weet dat het niet bij ons thuis is. Op het moment heb ik een leuke scharrel, maar hij heeft veel hartproblemen in zijn familie. Ik ben bang dat hem ook iets ernstig zal overkomen.
Daarnaast zie ik ook weer dingen. Dit ervaar ik niet als zeer belemmerend, maar het is ook niet erg prettig.
Ik ervaar het allemaal wel als leefbaar, vandaar dat ik nog geen actie heb ondernomen. Ik ben er namelijk ook van overtuigd dat je zorgen maken over gezondheid ed. bij het leven hoort. Tegenwoordig gaan mensen als erg snel naar de dokter, maar waar is de grens?
Wat ik hiermee bereiken wil? Het van me afschrijven en jullie vragen of jullie hier ook ervaring mee hebben. Zijn er mensen die iets vergelijkbaars had/heeft en hier niets of juist wel wat mee gedaan heeft en waarom wel/niet.
Smile like you've never cried, Fight like you've never lost, Love like you've never been hurt and Life like there's no tomorrow!
woensdag 10 oktober 2018 om 19:13
Je zou ook naar de huisarts of praktijkondersteuner kunnen gaan. Is wat minder "groots" dan therapie.
Tegenwoordig gaan mensen snel naar de dokter zeg je....
Is dat jouw mening?
Of die van je omgeving?
Heeft jouw omgeving je letterlijk gezegd dat je te snel naar de dokter gaat? Of vul je dat zelf in?
Of vind je dat je jezelf pas mag toestaan om naar een dokter te gaan als het nog slechter met je gaat want nu overdrijf je?
Wat "men" vindt, je buren of je vrienden of je collegas, is volgens mij totaal onbelangrijk. Als jij jezelf kan helpen door bijv. 2x met een psycholoog te praten, prima toch. En zijn daar 20 gesprekjes voor nodig, ook prima.
Tegenwoordig gaan mensen snel naar de dokter zeg je....
Is dat jouw mening?
Of die van je omgeving?
Heeft jouw omgeving je letterlijk gezegd dat je te snel naar de dokter gaat? Of vul je dat zelf in?
Of vind je dat je jezelf pas mag toestaan om naar een dokter te gaan als het nog slechter met je gaat want nu overdrijf je?
Wat "men" vindt, je buren of je vrienden of je collegas, is volgens mij totaal onbelangrijk. Als jij jezelf kan helpen door bijv. 2x met een psycholoog te praten, prima toch. En zijn daar 20 gesprekjes voor nodig, ook prima.
woensdag 10 oktober 2018 om 19:20
Beste Bloemke8,
Wat heftig wat je hebt meegemaakt allemaal. Zelf heb ik ook het nodige meegemaakt. Ik een aantal keer bij een (jeugd) therapeut geweest. Ik zou als ik jou was toch wel in therapie gaan als dit je gevoel is op dit moment, blijkbaar heb je er toch behoefte aan. Zie het naar de therapie gaan misschien meer als een "onderhoudsbeurt", zodat je 1 a 2 keer per maand langs kunt gaan en zo op de been blijft. Er schijnen veel mensen dit te doen. Daarnaast zou ik inderdaad lekker doorgaan met het van je afschrijven! dat is al een therapie op zich.
Sterkte ermee!
Wat heftig wat je hebt meegemaakt allemaal. Zelf heb ik ook het nodige meegemaakt. Ik een aantal keer bij een (jeugd) therapeut geweest. Ik zou als ik jou was toch wel in therapie gaan als dit je gevoel is op dit moment, blijkbaar heb je er toch behoefte aan. Zie het naar de therapie gaan misschien meer als een "onderhoudsbeurt", zodat je 1 a 2 keer per maand langs kunt gaan en zo op de been blijft. Er schijnen veel mensen dit te doen. Daarnaast zou ik inderdaad lekker doorgaan met het van je afschrijven! dat is al een therapie op zich.
Sterkte ermee!
woensdag 10 oktober 2018 om 19:22
Oja mijn vergelijkbare situatie... moeder 3 mnd geleden overleden en daarna nog 2 bekenden waarvan 1 eigen keuze om uit het leven te stappen. Heftige tijd maar het lukte me prima. ik ben zo sterk en ik weet wel hoe ik het rouwen het beste zou moeten aan pakken... dus not blijkt nu.
Mijn gedachten zijn vooral dat ik niet zo moet klagen, mijn moeder was al lang ziek en we hebben dus uitgebreid kansen gehad om mooie herinneringen te maken. En om goeie gesprekken te voeren en om afscheid te nemen. Nabestaanden die met een plotseling overlijden te maken hebben, die hebben het vast lastiger dan ik. Of ouders van overleden kinderen hebben t pas erg, mijn moeder heeft in ieder geval nog 60 jaar geleefd. Oja en degene van de zelfmoord, die wilde het al jaren. Goed voorbereid en eindelijk gelukt, dus dat moet ik maar accepteren. Want het was juist haar wens
Ik vond dus dat ik sneller moest doorgaan dan wat lukte. Ben dus ook naar professionele hulp gaan zoeken.
Mijn gedachten zijn vooral dat ik niet zo moet klagen, mijn moeder was al lang ziek en we hebben dus uitgebreid kansen gehad om mooie herinneringen te maken. En om goeie gesprekken te voeren en om afscheid te nemen. Nabestaanden die met een plotseling overlijden te maken hebben, die hebben het vast lastiger dan ik. Of ouders van overleden kinderen hebben t pas erg, mijn moeder heeft in ieder geval nog 60 jaar geleefd. Oja en degene van de zelfmoord, die wilde het al jaren. Goed voorbereid en eindelijk gelukt, dus dat moet ik maar accepteren. Want het was juist haar wens
Ik vond dus dat ik sneller moest doorgaan dan wat lukte. Ben dus ook naar professionele hulp gaan zoeken.
woensdag 10 oktober 2018 om 19:46
Herkenbaar
Ik heb nu een angststoornis ook maar ik was erbij toen de vriend van omsaeind 2007 een hartstilstand kreeg.
Ik heb nog gereanimeerd
En in 2011 was ik erbij toen mijn hond een hartstilstand kreeg
1 van mijn angsten nu is de angst dat mensen met name mn moeder en mn hond een hartstilstand krijgen
Ik heb emdr voor die angst gehad maar dat hielp niet
Ik zou gewoon bij de ha beginnen
Je hebt veel meegemaakt en hulp kan daarbij het wat milder maken
Ik heb nu een angststoornis ook maar ik was erbij toen de vriend van omsaeind 2007 een hartstilstand kreeg.
Ik heb nog gereanimeerd
En in 2011 was ik erbij toen mijn hond een hartstilstand kreeg
1 van mijn angsten nu is de angst dat mensen met name mn moeder en mn hond een hartstilstand krijgen
Ik heb emdr voor die angst gehad maar dat hielp niet
Ik zou gewoon bij de ha beginnen
Je hebt veel meegemaakt en hulp kan daarbij het wat milder maken
anoniem_180210 wijzigde dit bericht op 10-10-2018 21:27
0.44% gewijzigd
woensdag 10 oktober 2018 om 21:00
Heb je het verlies van je zus, oma en de dieren kunnen verwerken? Heb je er inmiddels vrede mee? Het hoeft niet zo te zijn dat omdat je nu gelukkig bent, het je later niet alsnog kan aangrijpen. Duidelijk zit je er toch mee in je hoofd. Wil je trouwens wachten totdat je er bij neervalt of op voorhand de huisarts bellen? Neem je plaats in het leven.
maandag 15 oktober 2018 om 09:30
Dankjewel voor jullie reacties! Erg lief!
Ik ben vaak wel hard voor me zelf en net als Koekie1980 denk ik vaak dat er zo veel mensen zijn die ergere dingen mee maken en dat ik in mijn handen mag knijpen dat ik gezond ben en verder een goed leven heb.
Ik heb dus een aantal jaren geleden EMDR gehad, omdat gesprekken en psychomotorisch therapie niet hielpen. Ik hoop dat gesprekken mij nu wel verder kunnen helpen, want ik sta niet heel erg te springen om nog een keer EMDR te moeten doen..
Binnenkort toch maar even naar de dokter om te horen wat voor opties er zijn.
Ik ben vaak wel hard voor me zelf en net als Koekie1980 denk ik vaak dat er zo veel mensen zijn die ergere dingen mee maken en dat ik in mijn handen mag knijpen dat ik gezond ben en verder een goed leven heb.
Ik heb dus een aantal jaren geleden EMDR gehad, omdat gesprekken en psychomotorisch therapie niet hielpen. Ik hoop dat gesprekken mij nu wel verder kunnen helpen, want ik sta niet heel erg te springen om nog een keer EMDR te moeten doen..
Binnenkort toch maar even naar de dokter om te horen wat voor opties er zijn.
Smile like you've never cried, Fight like you've never lost, Love like you've never been hurt and Life like there's no tomorrow!
dinsdag 16 oktober 2018 om 05:38
Hoi Bloemke,
Jij verdient het ook om gelukkig te zijn. En niet dat je je een soort van tevreden moet stellen met middelmatigheid.
Het is niet fijn om zo angstig te zijn. Wie weet dat erover praten, je hart luchten en wat relativering kunnen helpen in jouw voortgang en progressie naar een fijn en meer ontspannen leven.
Jij verdient het ook om gelukkig te zijn. En niet dat je je een soort van tevreden moet stellen met middelmatigheid.
Het is niet fijn om zo angstig te zijn. Wie weet dat erover praten, je hart luchten en wat relativering kunnen helpen in jouw voortgang en progressie naar een fijn en meer ontspannen leven.
woensdag 31 oktober 2018 om 21:12
Mijn grootste tip is: gewoon weer therapie doen. Heel simpel: heb je het niet nodig dan sturen ze je weer naar huis. Heb je het nodig zit je op de goede plek. Wat mij betreft beter een keer te vaak dan een keer te weinig.
Therapie is niet iets dat ik zelf voor mijn lol doe. Ik heb er gezeten met zeer ernstige klachten en met lichte. Als ik het gevoel heb dat ik een beetje psychisch begin te 'zwalken' maak ik weer een afspraak. Te lang wachten geeft altijd meer problemen, dan ben ik er liever sneller bij. Daar zijn ze voor
Therapie is niet iets dat ik zelf voor mijn lol doe. Ik heb er gezeten met zeer ernstige klachten en met lichte. Als ik het gevoel heb dat ik een beetje psychisch begin te 'zwalken' maak ik weer een afspraak. Te lang wachten geeft altijd meer problemen, dan ben ik er liever sneller bij. Daar zijn ze voor
