Psyche
alle pijlers
Weerhoudt angst me om over te geven?
maandag 1 april 2019 om 13:38
Als sinds mijn jeugd heb ik een emetofobie - angst voor overgeven. Bang dat ik zelf moet overgeven - dat heb ik al meer dan 30 jaar niet gedaan met uitzondering van 2 keer dat ik echt goed dronken was - en bang om ziek te worden als een ander overgeeft (buikgriep heeft).
Ik denk dat ik wel weet waar het vandaan komt. Als kind had mijn moeder hele heftige migraine. Ze had bijna wekelijks een aanval met altijd standaard 1 dag spugen, spugen en nog eens spugen. Bijna elke zaterdag - want ze had die aanvallen altijd in het weekend en op vakantie - liepen we op ons tenen door het huis en hoorde ik haar blijven spugen ook als er niks meer te spugen viel.
Ik heb er een keer EMDR voor gevolgd. Dat heeft wel wat scherpe randjes weg genomen. Ook kreeg ik 7 jaar geleden een kind wat vooral de eerste jaren heel veel heeft gespuugd door sondevoeding en dat heeft ook wel wat geholpen.
Maar waar het nog steeds echt fout gaat is als iemand in mijn buurt buikgriep heeft. Mijn zoontje of mijn man is uiteraard het ergste. Daar kan ik namelijk niet voor vluchten. En dat is nu juist wat er zowel lichamelijk als psychisch met mij gebeurt in zo'n geval. Ik schiet letterlijk in de stress en wil vluchten. Mijn hart gaat tekeer en ik word zelf misselijk, ga extreem alles wassen en tig keer per dag mijn handen wassen. Ik kan pas na een paar weken weer ontspannen als 'het gevaar' op besmetting geweken is.
Afgelopen 2 weken is het raak hier in huis. 2 weken geleden werd eerst de inwonende zorgnanny ziek, een week later mijn man en krap een week later weer mijn man. Dat was gisternacht.
Ik heb sinds gisteren maagpijn en maagzuur. En misselijk en de hele tijd gerommel in maag/buik. Gisternacht amper geslapen en afgelopen nacht redelijk maar wel in de logeerkamer. Man is allang weer beter trouwens. Ik vraag me dan altijd af of ik dan toch ook besmet ben en de klachten daarvan heb of dat het gewoon tussen m'n oren zit. Uiteindelijk is het wel gek dat ik al 30 jaar geen buikvirusje meer heb gehad.
Zou het kunnen dat de angst/fobie ervoor zorgt dat ik dan niet over m'n nek ga? Herkent iemand dit? Het zou zo fijn zijn als ik hier wat relaxter in zou staan en niet in een paniekaanval schiet.
Ik denk dat ik wel weet waar het vandaan komt. Als kind had mijn moeder hele heftige migraine. Ze had bijna wekelijks een aanval met altijd standaard 1 dag spugen, spugen en nog eens spugen. Bijna elke zaterdag - want ze had die aanvallen altijd in het weekend en op vakantie - liepen we op ons tenen door het huis en hoorde ik haar blijven spugen ook als er niks meer te spugen viel.
Ik heb er een keer EMDR voor gevolgd. Dat heeft wel wat scherpe randjes weg genomen. Ook kreeg ik 7 jaar geleden een kind wat vooral de eerste jaren heel veel heeft gespuugd door sondevoeding en dat heeft ook wel wat geholpen.
Maar waar het nog steeds echt fout gaat is als iemand in mijn buurt buikgriep heeft. Mijn zoontje of mijn man is uiteraard het ergste. Daar kan ik namelijk niet voor vluchten. En dat is nu juist wat er zowel lichamelijk als psychisch met mij gebeurt in zo'n geval. Ik schiet letterlijk in de stress en wil vluchten. Mijn hart gaat tekeer en ik word zelf misselijk, ga extreem alles wassen en tig keer per dag mijn handen wassen. Ik kan pas na een paar weken weer ontspannen als 'het gevaar' op besmetting geweken is.
Afgelopen 2 weken is het raak hier in huis. 2 weken geleden werd eerst de inwonende zorgnanny ziek, een week later mijn man en krap een week later weer mijn man. Dat was gisternacht.
Ik heb sinds gisteren maagpijn en maagzuur. En misselijk en de hele tijd gerommel in maag/buik. Gisternacht amper geslapen en afgelopen nacht redelijk maar wel in de logeerkamer. Man is allang weer beter trouwens. Ik vraag me dan altijd af of ik dan toch ook besmet ben en de klachten daarvan heb of dat het gewoon tussen m'n oren zit. Uiteindelijk is het wel gek dat ik al 30 jaar geen buikvirusje meer heb gehad.
Zou het kunnen dat de angst/fobie ervoor zorgt dat ik dan niet over m'n nek ga? Herkent iemand dit? Het zou zo fijn zijn als ik hier wat relaxter in zou staan en niet in een paniekaanval schiet.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
maandag 1 april 2019 om 13:54
Dat idiote afkloppen doe ik ook
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
maandag 1 april 2019 om 13:57
Dat heb ik dus 2x gedaan - overigens niet bewust - maar heeft niet geholpen ofzo. Het gekke is dat ik daar niet hele slechte herinneringen aan heb. Dat was gewoon even goed je maag leegkotsen en vervolgens in coma vallen. De volgende ochtend voelde ik me wel brak maar dat viel best mee.
Ik heb bijna nog nachtmerries van de keer dat mijn man onze nieuwe wc in ons nieuwe huis net niet haalde en nog meer van dat soort situaties die ik dus ook onplezierig vind om terug te halen. Heel gek.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
maandag 1 april 2019 om 14:03
Ik herken het ook hoewel ik het niet zo extreem heb als jou.
Bij mij begon het op de basisschool toen een jongetje in de klas moest overgeven. Panisch was ik en iedere dag somde ik op tegen m'n moeder wat ik allemaal had gegeten en of je daar misselijk van kon worden.
Ik heb ook al iets van 25 jaar niet overgegeven en hoewel ik wel eens (kots)misselijk ben moet ik godzijdank nooit overgeven (afkloppen
)
Kinderen heb ik niet en m'n man is eigenlijk ook nooit echt ziek dus op zich word ik er niet heel veel mee geconfrontreerd. Maar als ik iemand hoor zeggen "ik ben misselijk" breekt het zweet me uit en wil ik vluchten, weg van die persoon.
Als ik zelf misselijk ben ben ik in paniek en kan ik wel janken van ellende. Ik denk omdat je overgeven niet onder controle hebt en dat ik daarom bang ben. Plus het is enorm goor natuurlijk.
Ik weet eigenlijk niet of er hier een speciale therapie voor is anders is dat misschien een optie voor je?
Bij mij begon het op de basisschool toen een jongetje in de klas moest overgeven. Panisch was ik en iedere dag somde ik op tegen m'n moeder wat ik allemaal had gegeten en of je daar misselijk van kon worden.
Ik heb ook al iets van 25 jaar niet overgegeven en hoewel ik wel eens (kots)misselijk ben moet ik godzijdank nooit overgeven (afkloppen
)Kinderen heb ik niet en m'n man is eigenlijk ook nooit echt ziek dus op zich word ik er niet heel veel mee geconfrontreerd. Maar als ik iemand hoor zeggen "ik ben misselijk" breekt het zweet me uit en wil ik vluchten, weg van die persoon.
Als ik zelf misselijk ben ben ik in paniek en kan ik wel janken van ellende. Ik denk omdat je overgeven niet onder controle hebt en dat ik daarom bang ben. Plus het is enorm goor natuurlijk.
Ik weet eigenlijk niet of er hier een speciale therapie voor is anders is dat misschien een optie voor je?
maandag 1 april 2019 om 14:07
Ik heb hetzelfde gehad. Mijn moeder moest heel vaak overgeven door chemo en ik moest haar vaak als kind verschonen, omdat mijn vader toen al niet meer leefde. De laatste keer dat ik heb overgegeven was ik 12 jaar, dus voor de tijd van het ontwikkelen van mijn angst. Ik ben een tijdje fobisch geweest als ik het zag gebeuren of als mensen in mijn omgeving buikgriep hadden. Op de een of andere manier ben ik nooit meer misselijk geweest sinds een aantal jaar en heb ik dus mijn fobie niet meer kunnen toetsen. Ook wanneer de kinderen buikgriep hadden ben ik nooit aangestoken of beperkt het zich tot twee keer wat dunnere ontlasting. Ik heb nooit angst gevoeld of als ik hun zag spugen (iets waar ik bang voor was toen ik nog geen kinderen had). Kan het ook zonder blikken en blozen aanschouwen, ondersteunen en opruimen. Maar zelf spugen of bijna spugen is niet meer gebeurd. De angst is wel zomaar weg gegaan. Misschien omdat ik op een gegeven moment heb gerealiseerd dat ik geen invloed heb op het spugen en dat het een natuurlijke reflex van je lichaam is om je voor erger te behoeden. Ben ook heel erg benieuwd of die dag ooit nog gaat komen.....
maandag 1 april 2019 om 14:23
Ik had dit vroeger ook, tot idd de stapavondjes kwamen, maar dat is anders spugen vind ik, dat gooi je er zo uit, maar spugen als je ziek bent is veel heftiger, net wanneer je denkt dat je stikt en echt adem moet halen komt er weer een golf. Dat maakt het zo rot. Ik ben er niet bang meer van, maar mijn man wel. Die kan het op tv niet eens aanzien.
maandag 1 april 2019 om 14:58
Ik heb nog nooit overgegeven maar heb er niet echt een angst voor. Ik vind het niet prettig als volwassenen overgeven, kinderen kan me niks schelen, maar zoals jij heb ik niet.
Ik heb wel eens gewoon buikgriep maar dan heb ik alleen diarree.
Ik ben ook wel eens misselijk maar zelfs dan geef ik nooit over, soms best jammer want lijkt me wel dat het op kan luchten.
Ik heb wel eens gewoon buikgriep maar dan heb ik alleen diarree.
Ik ben ook wel eens misselijk maar zelfs dan geef ik nooit over, soms best jammer want lijkt me wel dat het op kan luchten.
maandag 1 april 2019 om 15:13
Ik herken het, al is mijn angst minder dan bij jou denk ik.
Ik heb ook jarenlang geweten wanneer ik voor het laatst overgaf, namelijk toen ik voor het eerst ongesteld werd.
Daarna dus een jaar of 20 nooit meer. Wel altijd misselijk en angstig als er iemand in mijn buurt overgeeft maar bij buikgriep had ik altijd alleen maar diarree. Tot ik een paar jaar geleden weer buikgriep had en toen zo misselijk was dat er niks tegen te houden viel. Ik was zelfs blij en opgelucht dat ik kon overgeven en knapte daarna redelijk snel op.
Dus ik denk dat als je echt ziek genoeg wordt, het vanzelf wel komt. Maar dat zal ook afhankelijk zijn van het soort virus, hoe jouw lichaam ermee om gaat etc.
Ik heb ook jarenlang geweten wanneer ik voor het laatst overgaf, namelijk toen ik voor het eerst ongesteld werd.
Daarna dus een jaar of 20 nooit meer. Wel altijd misselijk en angstig als er iemand in mijn buurt overgeeft maar bij buikgriep had ik altijd alleen maar diarree. Tot ik een paar jaar geleden weer buikgriep had en toen zo misselijk was dat er niks tegen te houden viel. Ik was zelfs blij en opgelucht dat ik kon overgeven en knapte daarna redelijk snel op.
Dus ik denk dat als je echt ziek genoeg wordt, het vanzelf wel komt. Maar dat zal ook afhankelijk zijn van het soort virus, hoe jouw lichaam ermee om gaat etc.
maandag 1 april 2019 om 19:42
Ik vind het ook niet fris maar ik las (hier geloof ik) dat er een einde aan de fobie komt zodra je een baby hebt.
Ik hoorde ook dat de fobie vaak voorkomt in vliegtuigen. Mensen die niet meer willen gaan zitten en iedereen met argusogen bestuderen.
Ikzelf zou een extra setjhe kleding en wat schhonmaakartikelen bij me houden en verder genieten van alle tijd dat er niemand spuugt. Die duurt veel langer.
Ik hoorde ook dat de fobie vaak voorkomt in vliegtuigen. Mensen die niet meer willen gaan zitten en iedereen met argusogen bestuderen.
Ikzelf zou een extra setjhe kleding en wat schhonmaakartikelen bij me houden en verder genieten van alle tijd dat er niemand spuugt. Die duurt veel langer.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 1 april 2019 om 19:53
Ik herken de angst wel. Vond overgeven verschrikkelijk. En toen werd ik zwanger en kreeg hyperemesis gravidarum. Dat was geen fijne combi. Totdat ik een verpleegkundige sprak en die legde me heel duidelijk uit dat je echt niet kan stikken tijdens het spugen. Zij vertelde me dat zo duidelijk en ik vertrouwde haar en dus geloofde ik haar. De rest van Mn zwangerschap was spugen een stuk minder vervelend. Na de zwangerschap drie keer ziek geweest (voor de zwangerschap zo goed als nooit dus ik denk idd dat je het ergens toch wat tegen kan houden) en t spugen was geen groot probleem. Fijn was het nog steeds niet maar het was gewoon iets wat even zo was en ook weer over ging.
Voor dat gesprek was ik me er niet van bewust dat fe angst voor stikken dus zo groot was. Nu erna denk ik dat dat een grote rol heeft gespeeld. Misschien kan je erachter komen wat nou precies zo vervelend is? Is bij mij dus per ongeluk de oplossing gebleken
Voor dat gesprek was ik me er niet van bewust dat fe angst voor stikken dus zo groot was. Nu erna denk ik dat dat een grote rol heeft gespeeld. Misschien kan je erachter komen wat nou precies zo vervelend is? Is bij mij dus per ongeluk de oplossing gebleken
