Psyche
alle pijlers
Weerstand tegen therapie
woensdag 25 mei 2022 om 16:12
Ik heb al jaren psychische klachten, en eigenlijk zijn die alleen maar verergerd.
Behalve dan mijn eetstoornis, daar heb ik steeds minder last van, maar daarvoor in de plaats neem ik regelmatig teveel alcohol en kalmeringstabletten om mijn sombere stemming te dempen.
Ik heb eindelijk de therapie die ik al die jaren heb gewild, maar nu is het naar mijn idee al 'te laat', ik ben te erg vastgeroest in patronen en vastgelopen.
Je moet steeds teruggaan naar je kindertijd bij deze therapie, maar het punt is: ik heb een prima jeugd gehad, ik ben niks tekortgekomen en mijn problemen zijn pas ontstaan rond mijn 16e/17e. Toen kreeg ik een eetstoornis, net als genoeg andere meiden van die leeftijd. Maar ik ben niet misbruikt, niet mishandeld, mijn ouders hebben niks verkeerd gedaan. Er waren wel wat problemen in het gezin, maar niemand heeft daar schuld aan.
Ik merk steeds meer irritatie bij mezelf. Vertel ik bijvoorbeeld waar ik in het dagelijks leven tegenaan loop, zegt mijn therapeut: aan welke situatie doet dit je denken uit je kindertijd?
En dan denk ik: daar gáán we weer, hoor.
Het is zelfs zo erg dat ik laatst een herinnering verzonnen heb, alleen toen ging ze doorvragen op allerlei details. Vervolgens voelde ik mij daar heel schuldig over. Dit is nog maar 1x voorgekomen. Verder zet ik mij goed in, ben bij de sessies en maak huiswerk (waar ze ook vaak niet op terugkomt)
Soms denk ik wel eens dat ik een therapeut nodig heb die wat strenger voor mij is, en wat directer. De therapeut die ik nu heb, is vooral heel meelevend en 'lief'. Het allerliefst zou ik eigenlijk gewoon stoppen met dat hele therapiecircus, maar dat kan niet want ik heb een zorgmachtiging voor ambulante zorg. Die loopt nog een paar maanden. Ik voel me heel schuldig tegenover mensen die op de wachtlijst staan, ik neem alleen maar een plek in die veel beter kan worden gebruikt.
Ligt het aan mij? Of is dit gewoon niks voor mij?
Behalve dan mijn eetstoornis, daar heb ik steeds minder last van, maar daarvoor in de plaats neem ik regelmatig teveel alcohol en kalmeringstabletten om mijn sombere stemming te dempen.
Ik heb eindelijk de therapie die ik al die jaren heb gewild, maar nu is het naar mijn idee al 'te laat', ik ben te erg vastgeroest in patronen en vastgelopen.
Je moet steeds teruggaan naar je kindertijd bij deze therapie, maar het punt is: ik heb een prima jeugd gehad, ik ben niks tekortgekomen en mijn problemen zijn pas ontstaan rond mijn 16e/17e. Toen kreeg ik een eetstoornis, net als genoeg andere meiden van die leeftijd. Maar ik ben niet misbruikt, niet mishandeld, mijn ouders hebben niks verkeerd gedaan. Er waren wel wat problemen in het gezin, maar niemand heeft daar schuld aan.
Ik merk steeds meer irritatie bij mezelf. Vertel ik bijvoorbeeld waar ik in het dagelijks leven tegenaan loop, zegt mijn therapeut: aan welke situatie doet dit je denken uit je kindertijd?
En dan denk ik: daar gáán we weer, hoor.
Het is zelfs zo erg dat ik laatst een herinnering verzonnen heb, alleen toen ging ze doorvragen op allerlei details. Vervolgens voelde ik mij daar heel schuldig over. Dit is nog maar 1x voorgekomen. Verder zet ik mij goed in, ben bij de sessies en maak huiswerk (waar ze ook vaak niet op terugkomt)
Soms denk ik wel eens dat ik een therapeut nodig heb die wat strenger voor mij is, en wat directer. De therapeut die ik nu heb, is vooral heel meelevend en 'lief'. Het allerliefst zou ik eigenlijk gewoon stoppen met dat hele therapiecircus, maar dat kan niet want ik heb een zorgmachtiging voor ambulante zorg. Die loopt nog een paar maanden. Ik voel me heel schuldig tegenover mensen die op de wachtlijst staan, ik neem alleen maar een plek in die veel beter kan worden gebruikt.
Ligt het aan mij? Of is dit gewoon niks voor mij?
woensdag 25 mei 2022 om 16:16
Misschien ben jij meer gebaat bij een andere vorm van therapie. Misschien kun je vragen of je opnieuw gediagnosticeerd kan worden, en daarna kijken welke vorm van therapie wel bij je past. Ik denk dat dit niet aansluit, terwijl je wel hulp nodig hebt.
En sws hoeft ook niet alles aan de kindertijd te liggen. Vervelend dat daar dan steeds naar terug verwezen wordt.
Ik denk niet dat het aan jou ligt trouwens. En je schuldig voelen is niet nodig!
En sws hoeft ook niet alles aan de kindertijd te liggen. Vervelend dat daar dan steeds naar terug verwezen wordt.
Ik denk niet dat het aan jou ligt trouwens. En je schuldig voelen is niet nodig!
anoniem_63d7cf7e9ac44 wijzigde dit bericht op 25-05-2022 16:17
10.07% gewijzigd
woensdag 25 mei 2022 om 16:16
Het gaat niet om 'schuld', en ook niet per se om dingen als misbruik en mishandeling. Ik denk dat je gewoon eens eerlijk moet zijn, en niet allerlei dingen moet invullen die jij denkt dat de therapeut wil horen. De volwassenen in jouw omgeving toen je kind was waren mens, dus imperfect. En dat kan impact hebben die jij nu niet beseft. Het hoeft niet, maar schijnbaar denkt je therapeut daar anders over.
En van dat 'mijn therapeut is te lief'-idee moet je al helemaal af, dat hoor ik wel vaker. Een therapeut is geen militair die jou in het gareel moet trekken o.i.d.
En van dat 'mijn therapeut is te lief'-idee moet je al helemaal af, dat hoor ik wel vaker. Een therapeut is geen militair die jou in het gareel moet trekken o.i.d.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
woensdag 25 mei 2022 om 16:21
Een ander soort therapie gaan doen. Ik heb ook weleens een vorm van therapie gehad die helemaal niets voor me deed. Ik ging zitten, de therapeut ging zitten zwijgen en ik moest maar kijken waar ik over ging praten. Helpt misschien voor sommige mensen, en voor sommige problematiek, maar voor mij niet.
Twee jaar geleden kreeg ik juist weer een therapeute die, ook qua aanpak, heel goed bij me paste. Het ging eigenlijk niet vaak over mijn kindertijd, dus dat is zeker niet standaard.
Wat ik geleerd heb van jaren aan therapie, ook bij verschillende pychologen door de jaren heen, is dat je niet te lang moet doorgaan als je voelt dat het je niks oplevert, maar ook niet te snel moet stoppen. Beide heb ik meegemaakt. Als je wat ouder wordt en meer ervaring hebt dan kun je daarin wat beter opkomen voor jezelf.
Twee jaar geleden kreeg ik juist weer een therapeute die, ook qua aanpak, heel goed bij me paste. Het ging eigenlijk niet vaak over mijn kindertijd, dus dat is zeker niet standaard.
Wat ik geleerd heb van jaren aan therapie, ook bij verschillende pychologen door de jaren heen, is dat je niet te lang moet doorgaan als je voelt dat het je niks oplevert, maar ook niet te snel moet stoppen. Beide heb ik meegemaakt. Als je wat ouder wordt en meer ervaring hebt dan kun je daarin wat beter opkomen voor jezelf.
anoniem_406465 wijzigde dit bericht op 25-05-2022 16:21
0.12% gewijzigd
woensdag 25 mei 2022 om 16:21
woensdag 25 mei 2022 om 16:22
Misschien is het goed om de therapeut dit te laten lezen, wat je hier schrijft. Hoe eerlijker en opener je bent, hoe beter je hulp kan krijgen. Het gevoel van "te laat" geeft mij juist de indruk dat je het spannend vindt en een manier voor jezelf zoekt, om een goede reden te vinden om te stoppen. Spannend is het zeker, maar gun jezelf de hulp die je nodig hebt. Het is niet raar, het is niet verkeerd, je bent niet de enige. En de dingen die in het verleden zijn gebeurt, kunnen voor jouw gevoel niet zoveel voorstellen, maar het heeft je wel gemaakt tot de persoon die je nu bent.
woensdag 25 mei 2022 om 16:32
Wat is je hulpvraag? Waarom ben jij in therapie? Wat verwacht je van therapie? Wat denk jij dat nodig is om de patronen te doorbreken?
Je zal zélf het werk moeten doen. Bewust kiezen om niet toe te geven aan je zucht. En om te ontdekken waarom je hier last van hebt, zul je moeten kijken hoe jij een van die meiden kon worden die een eetstoornis kreeg. Hoe heeft het kunnen gebeuren? Wat is daar gebeurd dat je deze afslag koos en niet een ander pad koos.
Je moet zelf kiezen of je dit leven zo wil doorleven, of dat je je pad verlegt. En dat je dat doet met begeleiding.
Je zal zélf het werk moeten doen. Bewust kiezen om niet toe te geven aan je zucht. En om te ontdekken waarom je hier last van hebt, zul je moeten kijken hoe jij een van die meiden kon worden die een eetstoornis kreeg. Hoe heeft het kunnen gebeuren? Wat is daar gebeurd dat je deze afslag koos en niet een ander pad koos.
Je moet zelf kiezen of je dit leven zo wil doorleven, of dat je je pad verlegt. En dat je dat doet met begeleiding.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 25 mei 2022 om 16:33
Hoi Ravena,
Je kaart in dit topic twee dingen aan waarvan het heel nuttig zou kunnen zijn om die tegen je therapeut te zeggen, zodat er wat mee gedaan kan worden.
1. Je denkt dat het al te laat is, want je bent al te veel vastgeroest in patronen.
Het lijkt me nuttig dit met je therapeut te bespreken. Ik denk niet dat het al te laat is.. het lijkt alsof je doorzettingsvermogen hebt en patronen kan je ook veranderen als ze al langer bestaan. Maar ik ben niet jouw therapeut.
2. Je schrijft heel duidelijk dat deze vorm van therapie - herhaaldelijk terug gaan naar de kindertijd - niet bij jou past.. irritatie oproept en dat je een keer een verhaal verzonnen hebt om hier invulling aan te geven. Ik zou dat letterlijk vertellen (ook van de verzonnen herinnering). Je bent daar voor jezelf en jouw therapeut is er voor jou. Geef duidelijk aan hoe jij dit ervaart en dat dit nu niet voor jou werkt. Wellicht kan jouw therapeut jou ook op een andere manier helpen op dit moment of samen met jou zoeken naar een ander soort therapie/therapeut.
Grijp deze kans bij de therapeut aan om de beste hulp te krijgen die het beste bij jou past!
Je kaart in dit topic twee dingen aan waarvan het heel nuttig zou kunnen zijn om die tegen je therapeut te zeggen, zodat er wat mee gedaan kan worden.
1. Je denkt dat het al te laat is, want je bent al te veel vastgeroest in patronen.
Het lijkt me nuttig dit met je therapeut te bespreken. Ik denk niet dat het al te laat is.. het lijkt alsof je doorzettingsvermogen hebt en patronen kan je ook veranderen als ze al langer bestaan. Maar ik ben niet jouw therapeut.
2. Je schrijft heel duidelijk dat deze vorm van therapie - herhaaldelijk terug gaan naar de kindertijd - niet bij jou past.. irritatie oproept en dat je een keer een verhaal verzonnen hebt om hier invulling aan te geven. Ik zou dat letterlijk vertellen (ook van de verzonnen herinnering). Je bent daar voor jezelf en jouw therapeut is er voor jou. Geef duidelijk aan hoe jij dit ervaart en dat dit nu niet voor jou werkt. Wellicht kan jouw therapeut jou ook op een andere manier helpen op dit moment of samen met jou zoeken naar een ander soort therapie/therapeut.
Grijp deze kans bij de therapeut aan om de beste hulp te krijgen die het beste bij jou past!
woensdag 25 mei 2022 om 17:23
Even kort gezegd, ja dit ligt aan jou.
Dat er gevraagd wordt aan welk oud gevoel/herinnering dit specifieke gevoel jou doet denken zal je in elke therapievorm wel op 1 of andere manier terugvinden.
Je bent niet zomaar vastgelopen, dat heeft een ontstaansgeschiedenis dus logischerwijs ga je de patronen samen ontrafelen. Je reactiepatroon van vandaag is ooit ergens ontstaan.
Dit gaat over jou als mens en gaat over mildheid, kwetsbaarheid, nieuwsgierigheid en compassie ontwikkelen voor je gevoelens. Zo te lezen raak je daarvan in paniek en dus in de weerstand? Dan is het dus een goede therapie.
Het vraagt van jou om iets af te breken wat je als een schild gebruikt. Dat wil je niet, logisch, maar als je beter wil worden is dat wat je te doen staat en dat gaat nooit leuk of makkelijk worden.
Dat je een 'harde' en 'directe' therapeut nodig hebt slaat dus nergens op, want die kan lekker tegen dat schild gaan beuken en dat kan jij heel goed incasseren dus je schiet er geen bal mee op. Je hebt zelf al meer dan genoeg hardheid in je. En dit is waar het jou gebracht heeft: steeds erger wordende psychische problemen.
Je hebt juist liefde nodig, zelfliefde en je therapeut doet je voor hoe dat eruit ziet. Dat jij er onpasselijk en boos van wordt betekent dat er nog veel is om aan te werken.
Dat er gevraagd wordt aan welk oud gevoel/herinnering dit specifieke gevoel jou doet denken zal je in elke therapievorm wel op 1 of andere manier terugvinden.
Je bent niet zomaar vastgelopen, dat heeft een ontstaansgeschiedenis dus logischerwijs ga je de patronen samen ontrafelen. Je reactiepatroon van vandaag is ooit ergens ontstaan.
Dit gaat over jou als mens en gaat over mildheid, kwetsbaarheid, nieuwsgierigheid en compassie ontwikkelen voor je gevoelens. Zo te lezen raak je daarvan in paniek en dus in de weerstand? Dan is het dus een goede therapie.
Het vraagt van jou om iets af te breken wat je als een schild gebruikt. Dat wil je niet, logisch, maar als je beter wil worden is dat wat je te doen staat en dat gaat nooit leuk of makkelijk worden.
Dat je een 'harde' en 'directe' therapeut nodig hebt slaat dus nergens op, want die kan lekker tegen dat schild gaan beuken en dat kan jij heel goed incasseren dus je schiet er geen bal mee op. Je hebt zelf al meer dan genoeg hardheid in je. En dit is waar het jou gebracht heeft: steeds erger wordende psychische problemen.
Je hebt juist liefde nodig, zelfliefde en je therapeut doet je voor hoe dat eruit ziet. Dat jij er onpasselijk en boos van wordt betekent dat er nog veel is om aan te werken.
woensdag 25 mei 2022 om 17:34
Ik weet niet, ik denk dat ik een onpopulaire mening heb, maar ik denk dat ik vermijding lees. Als een therapeut echt te dichtbij komt, is het soms makkelijker om de vermijdende houding aan te nemen. Nee, dit past niet bij mij, nee, ik word niet goed begrepen, nee, het heeft niets met mijn jeugd te maken.
Wil je wel echt aan jezelf werken? Of vind je het eigenlijk gewoon te moeilijk worden?
Je jeugd is buitengewoon leidend in hoe je bent als volwassene. Daar word je gevormd, daar ontstaan je overtuigingen en patronen. Dat heeft niets met misbruik of trauma anderszins te maken. Ook in een 'normale' jeugd vorm je je tot de volwassene die je bent. Schrijf dingen dus niet te snel af, je mag er best vanuit gaan dat de therapeut weet wat hij/zij doet.
Desalniettemin verstandig om deze twijfels te bespreken. Maar ik denk dat het niet zozeer twijfels zijn, maar dat je bezig bent jezelf te saboteren.
Wil je wel echt aan jezelf werken? Of vind je het eigenlijk gewoon te moeilijk worden?
Je jeugd is buitengewoon leidend in hoe je bent als volwassene. Daar word je gevormd, daar ontstaan je overtuigingen en patronen. Dat heeft niets met misbruik of trauma anderszins te maken. Ook in een 'normale' jeugd vorm je je tot de volwassene die je bent. Schrijf dingen dus niet te snel af, je mag er best vanuit gaan dat de therapeut weet wat hij/zij doet.
Desalniettemin verstandig om deze twijfels te bespreken. Maar ik denk dat het niet zozeer twijfels zijn, maar dat je bezig bent jezelf te saboteren.
woensdag 25 mei 2022 om 17:36
Ik zou ten eerste bij je therapeut precies aangeven wat je hier vertelt, misschien is ze zich er wel van bewust, misschien ook niet.
En als het niet verandert dan een ander zoeken.
Ik heb zelf best wat psychologen gehad, en ieder vindt zn eigen manier het best, waarvan 1 bij mij ook bleef doorhameren op vroeger. En ik heb wat dat betreft net als jij echt een fijne jeugd gehad, niks ergs meegemaakt als kind, maar die psycholoog bleef zeggen dat er waarschijnlijk toch iets is gebeurd wat ik diep heb weggestopt (ehh nee, dat jouw kennis hierbij stopt wil niet zeggen dat dat mijn probleem is). De volgende psycholoog had overal weer een hele andere kijk op. Dus je mag best meer voor jezelf opkomen in die zin.
En als het niet verandert dan een ander zoeken.
Ik heb zelf best wat psychologen gehad, en ieder vindt zn eigen manier het best, waarvan 1 bij mij ook bleef doorhameren op vroeger. En ik heb wat dat betreft net als jij echt een fijne jeugd gehad, niks ergs meegemaakt als kind, maar die psycholoog bleef zeggen dat er waarschijnlijk toch iets is gebeurd wat ik diep heb weggestopt (ehh nee, dat jouw kennis hierbij stopt wil niet zeggen dat dat mijn probleem is). De volgende psycholoog had overal weer een hele andere kijk op. Dus je mag best meer voor jezelf opkomen in die zin.
woensdag 25 mei 2022 om 17:36
Je hebt eindelijk de therapie die je al jaren wilde, maar nu vind je het niet bij je passen. Heb je niet gewoon weerstand tegen therapie in het algemeen en zoek je een reden om te stoppen?
Ik denk dat je vooral jezelf in de weg zit en een uitweg zoekt om niet serieus aan de slag te hoeven met je psyche. Net zoals al je verschillende vakantieplannen zit je uitvluchten te bedenken. Alles om maar niet je eigenlijke problemen te hoeven aanpakken. Tijd om eerlijk te zijn tegen jezelf.
Ik denk dat je vooral jezelf in de weg zit en een uitweg zoekt om niet serieus aan de slag te hoeven met je psyche. Net zoals al je verschillende vakantieplannen zit je uitvluchten te bedenken. Alles om maar niet je eigenlijke problemen te hoeven aanpakken. Tijd om eerlijk te zijn tegen jezelf.
woensdag 25 mei 2022 om 17:38
Ik lees een heleboel dingen in jouw openingspost die aanleiding zijn om met je psycholoog te bespreken: sowieso je weerstand tegen de therapie, maar ook je neiging tot verdoving met alcohol en pillen, de irritatie die je ervaart en het verzinnen van dingen.
Dat laatste is ook interessant want wat is je motivatie om dat te doen: wil je je psych pleasen? Of ga je (onbewust) je pijnpunten uit de weg en verzint iets 'veiligs' om daar uit de buurt te kunnen blijven? Sowieso dat je ervoor kiest om een een reden te verzinnen ipv te zeggen dat je niets kunt bedenken omdat het er niet is, is al opmerkelijk en aanleiding om te bespreken.
Ik denk dat het voor jou van belang is uit te zoeken hoe je eetstoornis is ontstaan, want zoiets komt niet uit de lucht vallen. Het is helemaal niet ondenkbaar dat er tòch in jouw kindertijd (waar je die pubertijd natuurlijk gewoon bijhoort) een zaadje is geplant die tot je stoornis heeft geleid.
In elk geval zou ik je ongenoegen en weerstand zeker met je psycholoog bespreken. Zelf besluiten dat je een hardere aanpak nodig hebt is niet direct een oplossing, lijkt me. Zoek eerst eens uit wat je nodig hebt en hoe je daar samen met deze behandelaar aan kunt werken. Je zou nog wel eens verrast kunnen worden.
Dat laatste is ook interessant want wat is je motivatie om dat te doen: wil je je psych pleasen? Of ga je (onbewust) je pijnpunten uit de weg en verzint iets 'veiligs' om daar uit de buurt te kunnen blijven? Sowieso dat je ervoor kiest om een een reden te verzinnen ipv te zeggen dat je niets kunt bedenken omdat het er niet is, is al opmerkelijk en aanleiding om te bespreken.
Ik denk dat het voor jou van belang is uit te zoeken hoe je eetstoornis is ontstaan, want zoiets komt niet uit de lucht vallen. Het is helemaal niet ondenkbaar dat er tòch in jouw kindertijd (waar je die pubertijd natuurlijk gewoon bijhoort) een zaadje is geplant die tot je stoornis heeft geleid.
In elk geval zou ik je ongenoegen en weerstand zeker met je psycholoog bespreken. Zelf besluiten dat je een hardere aanpak nodig hebt is niet direct een oplossing, lijkt me. Zoek eerst eens uit wat je nodig hebt en hoe je daar samen met deze behandelaar aan kunt werken. Je zou nog wel eens verrast kunnen worden.
It's not whatcha got, it's what you give
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
woensdag 25 mei 2022 om 17:54
Hier wil ik even op inhaken. Dit is veel te kort door de bocht. Dat kun je helemaal niet stellen.
Daarbij zijn ook niet alle therapieën of therapeuten even geschikt.
Ik heb ook zon therapeut gehad, terwijl er sprake was van iets heeeeeel anders.
TO, geef aan bij je huidige behandelaar wat je in je openingspost beschrijft.
woensdag 25 mei 2022 om 18:13
Pleasegedrag misschien. Als een therapeut maar vragen blijft stellen over iets, kan het uiteindelijk makkelijker zijn om maar iets te verzinnen zodat de therapeut tevreden is dan steeds te zeggen dat er verder niets te vertellen valt over een bepaalde situatie.
woensdag 25 mei 2022 om 19:14
woensdag 25 mei 2022 om 19:15
Als ik snel door je berichten grasduin, speelt er echt van alles in jouw leven dat aandacht en therapie behoeft en vrij recent heb je serieuze crises gehad.
Ik las ook dat je een maand geleden nog heel tevreden over je psych was, jullie echt een klik hebben en je open en eerlijk naar haar durft te zijn. Maar ook dat je het eng vindt om je grenzen aan te geven.
Het lijkt me meer dan zinvol dat je open kaart speelt met deze behandelaar. Dit lijkt me een reële kans om echt met je issues aan werk te gaan en jezelf in een veilige setting te confronteren met wat je in jouw leven belemmert.
Laat deze kans niet lopen, wees eerlijk over wat er speelt en zet je schouders onder deze therapie. Een investering in de rest van je leven.
Ik las ook dat je een maand geleden nog heel tevreden over je psych was, jullie echt een klik hebben en je open en eerlijk naar haar durft te zijn. Maar ook dat je het eng vindt om je grenzen aan te geven.
Het lijkt me meer dan zinvol dat je open kaart speelt met deze behandelaar. Dit lijkt me een reële kans om echt met je issues aan werk te gaan en jezelf in een veilige setting te confronteren met wat je in jouw leven belemmert.
Laat deze kans niet lopen, wees eerlijk over wat er speelt en zet je schouders onder deze therapie. Een investering in de rest van je leven.
It's not whatcha got, it's what you give
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
woensdag 25 mei 2022 om 19:16
En dit!Nummer*Zoveel schreef: ↑25-05-2022 19:14Het succes van therapie hangt voor 95% van jezelf af. Van jouw inzet, jouw eerlijkheid, jouw opstelling tijdens de sessies. Zolang jij dat saboteert door je te ergeren, te liegen en redenen te verzinnen waarom het allemaal niet werkt, zal het ook niet werken.
It's not whatcha got, it's what you give
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
woensdag 25 mei 2022 om 19:21
woensdag 25 mei 2022 om 19:32
Eens met deze post. Het feit dat het vragen naar de jeugd weerstand en irritatie oproept, zegt al genoeg.Jufjoke schreef: ↑25-05-2022 17:34Ik weet niet, ik denk dat ik een onpopulaire mening heb, maar ik denk dat ik vermijding lees. Als een therapeut echt te dichtbij komt, is het soms makkelijker om de vermijdende houding aan te nemen. Nee, dit past niet bij mij, nee, ik word niet goed begrepen, nee, het heeft niets met mijn jeugd te maken.
Wil je wel echt aan jezelf werken? Of vind je het eigenlijk gewoon te moeilijk worden?
Je jeugd is buitengewoon leidend in hoe je bent als volwassene. Daar word je gevormd, daar ontstaan je overtuigingen en patronen. Dat heeft niets met misbruik of trauma anderszins te maken. Ook in een 'normale' jeugd vorm je je tot de volwassene die je bent. Schrijf dingen dus niet te snel af, je mag er best vanuit gaan dat de therapeut weet wat hij/zij doet.
Desalniettemin verstandig om deze twijfels te bespreken. Maar ik denk dat het niet zozeer twijfels zijn, maar dat je bezig bent jezelf te saboteren.
Dingen roepen alleen weerstand en irritatie op als ze je raken, dus blijkbaar wil jij helemaal niet naar die tijd kijken (wellicht zelfs onbewust)
woensdag 25 mei 2022 om 19:56
Ik krijg dat idee helemaal niet van TO, maar zou kunnen.hagelslagjes schreef: ↑25-05-2022 18:13Pleasegedrag misschien. Als een therapeut maar vragen blijft stellen over iets, kan het uiteindelijk makkelijker zijn om maar iets te verzinnen zodat de therapeut tevreden is dan steeds te zeggen dat er verder niets te vertellen valt over een bepaalde situatie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
