Psyche
alle pijlers
Weet het even niet meer..
zaterdag 20 juni 2009 om 14:53
Kom af en toe op het viva forum. Hier en daar wat lezen, eigenlijk nooit reageren of zelf een topic openen.
Maar nu vond ik het wel een moment daarvoor. Ik hoop dat jullie me kunnen helpen of wat steun kunnen geven.
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen nl.
Ik ben een moeder van een kindje van 1,5 jaar en heb eigenlijk alles om me heen om gelukkig te zijn. Een man, een huis, een baan, en dus een gezond kind. Maar ik voel me niet gelukkig. Dat gevoel kan ik niet plaatsen. Ik kan geen redenen bedenken waarom ik mij zo voel. En vind dan vooral dat ik me zo niet mag voelen, stel je toch niet zo aan, kom op, dat idee.Al tijden heb ik het gevoel van niet lekker in mn vel zitten.
Zelfs na een vakantie (ik dacht; daarna gaat het vast beter) blijft dit gevoel.
Het wisselt ook zo sterk. Soms ben ik er van overtuigd dat niet goed met me gaat en andere momenten lijk ik dit gevoel weer te kunnen relativeren. Soms vind ik mezelf vooral slap of zwak, ik heb totaal geen redenen om me niet gelukkig te voelen. Ik heb immers een man, kind, baan en huis.
Ik voel me vreselijk onrustig, kom niet tot rust en ben gespannen. Ik ben vergeetachtig. Soms doe ik iets en kan ik me even later niet meer herinneren dat ik dat heb gedaan. Ik kan weinig hebben, er is maar weinig voor nodig om mij uit balans te brengen. Ik heb een kort lontje.
Ik ben erg onzeker, over alles. Ook als moeder. Past deze nieuwe rol mij wel, heb ik wel genoeg liefde voor mijn kind? Dat gevoel kan ook wisselen, het ene moment smelt ik voor mijn kind, er zijn ook momenten waarop ik twijfel wat ik voel en lijk ik een soort van afstand te voelen.
Ik ben weleens eerder depressief geweest, maar weet niet of dit hetzelfde is. Ik weet niet wat er aan de hand is, of er uberhaupt wel wat aan de hand is.
Als ik in de spiegel kijk zie ik een vermoeid gezicht ipv een stralend hoofd. Als ik uberhaupt in de spiegel durf te kijken want dat vermijd ik liever. Ook als iemand vraagt hoe het gaat vermid ik oogcontact en praat er een beetje overheen.
Op de momenten dat het goed gaat, denk ik het zelf te kunnen oplossen, beter te ontspannen, meer bewegen, meer loslaten etc. Maar als het niet goed met me gaat dan denk ik dat hier niet uit ga komen, dan lijkt alles langs me heen te gaan ofzo.
Nou ja, beetje onsamenhangend verhaal misschien maar wellicht is er iemand die een advies heeft of zich er in herkent.
Maar nu vond ik het wel een moment daarvoor. Ik hoop dat jullie me kunnen helpen of wat steun kunnen geven.
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen nl.
Ik ben een moeder van een kindje van 1,5 jaar en heb eigenlijk alles om me heen om gelukkig te zijn. Een man, een huis, een baan, en dus een gezond kind. Maar ik voel me niet gelukkig. Dat gevoel kan ik niet plaatsen. Ik kan geen redenen bedenken waarom ik mij zo voel. En vind dan vooral dat ik me zo niet mag voelen, stel je toch niet zo aan, kom op, dat idee.Al tijden heb ik het gevoel van niet lekker in mn vel zitten.
Zelfs na een vakantie (ik dacht; daarna gaat het vast beter) blijft dit gevoel.
Het wisselt ook zo sterk. Soms ben ik er van overtuigd dat niet goed met me gaat en andere momenten lijk ik dit gevoel weer te kunnen relativeren. Soms vind ik mezelf vooral slap of zwak, ik heb totaal geen redenen om me niet gelukkig te voelen. Ik heb immers een man, kind, baan en huis.
Ik voel me vreselijk onrustig, kom niet tot rust en ben gespannen. Ik ben vergeetachtig. Soms doe ik iets en kan ik me even later niet meer herinneren dat ik dat heb gedaan. Ik kan weinig hebben, er is maar weinig voor nodig om mij uit balans te brengen. Ik heb een kort lontje.
Ik ben erg onzeker, over alles. Ook als moeder. Past deze nieuwe rol mij wel, heb ik wel genoeg liefde voor mijn kind? Dat gevoel kan ook wisselen, het ene moment smelt ik voor mijn kind, er zijn ook momenten waarop ik twijfel wat ik voel en lijk ik een soort van afstand te voelen.
Ik ben weleens eerder depressief geweest, maar weet niet of dit hetzelfde is. Ik weet niet wat er aan de hand is, of er uberhaupt wel wat aan de hand is.
Als ik in de spiegel kijk zie ik een vermoeid gezicht ipv een stralend hoofd. Als ik uberhaupt in de spiegel durf te kijken want dat vermijd ik liever. Ook als iemand vraagt hoe het gaat vermid ik oogcontact en praat er een beetje overheen.
Op de momenten dat het goed gaat, denk ik het zelf te kunnen oplossen, beter te ontspannen, meer bewegen, meer loslaten etc. Maar als het niet goed met me gaat dan denk ik dat hier niet uit ga komen, dan lijkt alles langs me heen te gaan ofzo.
Nou ja, beetje onsamenhangend verhaal misschien maar wellicht is er iemand die een advies heeft of zich er in herkent.
zaterdag 20 juni 2009 om 15:56
Eigenlijk is mijn kraamtijd geen feestje geweest.
Mijn kindje is te vroeg geboren waardoor ik hals over kop in het ziekenhuis ben bevallen terwijl mijn verlof nog niet eens was begonnen.
Ik heb hier heel veel moeite mee gehad en het heeft ook lang geduurd voordat ik me weer mezelf voelde na de bevalling.
Het kan best dat het negatieve gevoel al die tijd op de achtergrond gesluimerd heeft, ik weet het niet..
Mijn kindje is te vroeg geboren waardoor ik hals over kop in het ziekenhuis ben bevallen terwijl mijn verlof nog niet eens was begonnen.
Ik heb hier heel veel moeite mee gehad en het heeft ook lang geduurd voordat ik me weer mezelf voelde na de bevalling.
Het kan best dat het negatieve gevoel al die tijd op de achtergrond gesluimerd heeft, ik weet het niet..
zaterdag 20 juni 2009 om 15:56
Ik herken jouw verhaal wel Brechtje... Helaas...
Ik zou als ik jou was naar de huisarts gaan en jouw gevoelens, gedachten en waarnemingen vertellen, net als je hier hebt gedaan. Zelf heb ik zo 2 jaar rond gelopen en bij mij was het een, fors uit de hand gelopen post-natale depressie.
Het is niet zo dat je bij een PPD je kind niet knuffelt of links laat liggen zoals ik altijd dacht... Het kan wel maar ook wat jij beschrijft kan erbij horen.
Wij zijn geen artsen dus kunnen niet zeggen wat het is...
Wel kan ik zeggen dat het niet goed is hoe je je nu voelt en ik zou dat zeker bespreekbaar maken bij een arts.
Dit vreet energie van je en het is niet gezond om alles weg te bagetaliseren.
Ik wens je veel sterkte en vooral wijsheid toe.
Ik zou als ik jou was naar de huisarts gaan en jouw gevoelens, gedachten en waarnemingen vertellen, net als je hier hebt gedaan. Zelf heb ik zo 2 jaar rond gelopen en bij mij was het een, fors uit de hand gelopen post-natale depressie.
Het is niet zo dat je bij een PPD je kind niet knuffelt of links laat liggen zoals ik altijd dacht... Het kan wel maar ook wat jij beschrijft kan erbij horen.
Wij zijn geen artsen dus kunnen niet zeggen wat het is...
Wel kan ik zeggen dat het niet goed is hoe je je nu voelt en ik zou dat zeker bespreekbaar maken bij een arts.
Dit vreet energie van je en het is niet gezond om alles weg te bagetaliseren.
Ik wens je veel sterkte en vooral wijsheid toe.
zaterdag 20 juni 2009 om 15:59
zaterdag 20 juni 2009 om 15:59
Bosaapje, bedankt voor je lieve woorden. De tranen rollen over mn wangen, ik heb zelf ook wel gegoogled naar postnatale depressies, maar dacht eigenlijk dat dat niet meer kan na 1 jaar ofzo.
Ik wil wel graag een tweede maar soms voelt die wens ook raar alsof ik dan denk; als er een tweede kindje is komt alles goed.
Wat is er bij jou aan gedaan?
Ik wil wel graag een tweede maar soms voelt die wens ook raar alsof ik dan denk; als er een tweede kindje is komt alles goed.
Wat is er bij jou aan gedaan?
zaterdag 20 juni 2009 om 16:03
Nee, ik heb geen begeleiding gehad. Heb daar zelf ook niet echt om gevraagd of naar gezocht ofzo.
Ik dacht; je hebt een gezond kind, niet zo moeilijk doen. Ik vond ook weinig begrip van buitenaf; mijn kind was dan wel te vroeg maar wel helemaal gezond dus waarom dan moeilijk doen.
Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als toen in het ziekenhuis, zo snachts zonder je kind.
En ook omdat het allemaal zo snel en onverwachts ging.
Ik was er nog helemaal niet klaar voor.
Ik dacht; je hebt een gezond kind, niet zo moeilijk doen. Ik vond ook weinig begrip van buitenaf; mijn kind was dan wel te vroeg maar wel helemaal gezond dus waarom dan moeilijk doen.
Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als toen in het ziekenhuis, zo snachts zonder je kind.
En ook omdat het allemaal zo snel en onverwachts ging.
Ik was er nog helemaal niet klaar voor.
zaterdag 20 juni 2009 om 16:13
Ach Brechtje, Het lijkt wel of je jezelf niet seieus neemt. Omdat andere mensen jouw kindje gezond vinden, je een lieve man hebt zijn jouw gevoelens, gedachten en angsten in jouw ogen kinderachtig, niet waar en onlogisch. Zo werkt dat echter niet meis. De psyche en het lichaam werken soms niet zoals wij zouden willen en dat mag je serieus nemen.
Zo jammer dat als je je rot voelt en het aan blijft om er niet mee naar een dokter te gaan
Vooral dat alleen voelen....... Ik begrijp dat je je die nacht in het ziekenhuis zonder kind alleen hebt gevoeld maar is dat eigenlijk niet nog zo? Het gevoel dat je, ondanks man, kind, familie je soms heel eenzaam voelt?
Een PPD kan dus na een jaar...
Bij mij was het niet hormonaal maar door alle gebeurtenissen en alles wat van vroeger naar boven kwam. Ik heb medicatie gekregen en goede begeleiding. Achteraf vond ik het jammer dat ik me 2 jaar zo rot gevoeld heb, ik had eerder, veel eerder aan de bel moeten trekken.
Vandaar ga ajb maandag naar de huisarts Brechtje.
Zo jammer dat als je je rot voelt en het aan blijft om er niet mee naar een dokter te gaan
Vooral dat alleen voelen....... Ik begrijp dat je je die nacht in het ziekenhuis zonder kind alleen hebt gevoeld maar is dat eigenlijk niet nog zo? Het gevoel dat je, ondanks man, kind, familie je soms heel eenzaam voelt?
Een PPD kan dus na een jaar...
Bij mij was het niet hormonaal maar door alle gebeurtenissen en alles wat van vroeger naar boven kwam. Ik heb medicatie gekregen en goede begeleiding. Achteraf vond ik het jammer dat ik me 2 jaar zo rot gevoeld heb, ik had eerder, veel eerder aan de bel moeten trekken.
Vandaar ga ajb maandag naar de huisarts Brechtje.
zaterdag 20 juni 2009 om 20:02
Dat soort problemen lijk ik ook weleens te hebben, en altijd als ik een bepaald doel met glans heb behaald. Dan weet ik plotseling geen raad meer, het doel is weggevallen. Meestal zorg ik dan dat er weer iets te wensen is of verknol ik iets zodat ik weer iets heb om me druk over te maken. Een flinke miskoop werkt altijd stimulerend. Een ernstige ziekte krijgen is weer teveel van het goede.
Iets ertussenin dus. Een gebroken kies lijkt me wel stimulerend of een vakantie die niet door kan gaan.
Iets ertussenin dus. Een gebroken kies lijkt me wel stimulerend of een vakantie die niet door kan gaan.
vrijdag 26 juni 2009 om 11:23
Hehe, het lukt eindelijk weer om te reageren. Ik kreeg steeds foutmeldingen.
Bedankt voor de steun, ik ben inmiddels naar mijn huisarts geweest en die kon er niet direkt een etiket opplakken. Depressie, overspannen, levensfaseproblematiek, daar zat ze een beetje aan te denken. Ze heeft me doorverwezen naar een psycholoog om eea op een rij te zetten.
Ik hoop echt dat me dat gaat helpen.
Bedankt voor de steun, ik ben inmiddels naar mijn huisarts geweest en die kon er niet direkt een etiket opplakken. Depressie, overspannen, levensfaseproblematiek, daar zat ze een beetje aan te denken. Ze heeft me doorverwezen naar een psycholoog om eea op een rij te zetten.
Ik hoop echt dat me dat gaat helpen.
zaterdag 27 juni 2009 om 17:55
