Psyche
alle pijlers
Wie heeft dit ook meegemaakt?
zaterdag 4 april 2009 om 18:55
Hallo allemaal,
Ik ben op zoek naar mensen die (ongeveer) hetzelfde als mij hebben mee gemaakt.
Ik ben nu 26 jaar en sinds begin februari woon ik in mijn eigen appartement, ik woon er alleen en het is de eerste keer dat ik het huis uit ben gegaan.
Ik heb nog een broer van 28 en die woont al enkele jaren in zijn eigen huis.
Op 28 december 2004 heeft mijn moeder een zwaar ongeluk gehad, ze is aangereden toen ze met de fiets de weg wilde oversteken. Ze is meteen in coma geraakt en niet meer bij kennis geweest. Ze had een hersenbeschadiging, heel veel botbreuken en inwendig letsel. Iedere dag zaten we in het ziekenhuis en hoopten op een wonder. Op 31 december besloten we toch naar vrienden te gaan om daar oud en nieuw te “vieren”. We werden tegen 23 uur gebeld dat het erg slecht ging en dat ze op een ander bed gelegd ging worden, ze zouden ons terug bellen zodra ze was overgeplaatst. De telefoon ging om een paar minuten over 12, met de vraag of we naar het ziekenhuis wilden komen. In het ziekenhuis aangekomen moesten we iedereen bellen die nog afscheid wilde nemen want ze zou de ochtend niet halen. Toen alle familie er was ging het toch weer wat beter. Vanaf dat moment heeft de familie om de beurt gewaakt bij mijn moeder zodat wij ook wat lucht zouden krijgen.
Na twee zware weken is op 13 januari besloten dat er geen hoop was dat ze nog bij zou komen. We moesten iedereen gaan bellen zodat iedereen nog afscheid kon nemen. Mijn broer moesten we bellen en die moest nog zo’n 150 km rijden. Ik had aangegeven dat mijn moeder een donorcodicil had en de hele molen werd in werking gezet. Uiteindelijk is ze op 14 januari overleden nadat de artsen de apparatuur stop hadden gezet. We mochten even bij haar zijn, maar dan moest ze snel naar de OK ivm met het doneren van haar organen.
Ik zou in 2005 het huis uit gaan maar kon dit niet opbrengen. Ook wilde ik mijn vader niet alleen achter laten in het huis waar we eerst met z’n vieren hebben gewoond. Eind 2008 heb ik de stap toch genomen en na flink wat geklust te hebben heb ik nu een mooi appartement, waar ik erg trots op ben.
Ik heb eigenlijk geen echte vrienden, ik heb het erg naar mijn zin op mijn werk in de kinderopvang, ik werk daar fulltime. Met mijn collega’s ga ik af en toe een avondje weg.
Met mijn vader ga ik geregeld wandelen en ik heb geregeld contact met mijn tante. Ook eten mijn vader en ik gemiddeld zo’n 2 keer per week bij elkaar
Ik voel toch eenzaam en weet af en toe niet goed wat ik met mezelf aanmoet. Ik kan met mijn vader en tante niet echt praten over alles wat er is gebeurd en ik vind het een moeilijke stap om naar de huisarts te gaan en daar aan te kloppen voor hulp.
Ik zou graag met iemand willen praten die dit ook heeft meegemaakt en hoe hij of zij daar mee om is gegaan.
Groetjes
Woeper
Ik ben op zoek naar mensen die (ongeveer) hetzelfde als mij hebben mee gemaakt.
Ik ben nu 26 jaar en sinds begin februari woon ik in mijn eigen appartement, ik woon er alleen en het is de eerste keer dat ik het huis uit ben gegaan.
Ik heb nog een broer van 28 en die woont al enkele jaren in zijn eigen huis.
Op 28 december 2004 heeft mijn moeder een zwaar ongeluk gehad, ze is aangereden toen ze met de fiets de weg wilde oversteken. Ze is meteen in coma geraakt en niet meer bij kennis geweest. Ze had een hersenbeschadiging, heel veel botbreuken en inwendig letsel. Iedere dag zaten we in het ziekenhuis en hoopten op een wonder. Op 31 december besloten we toch naar vrienden te gaan om daar oud en nieuw te “vieren”. We werden tegen 23 uur gebeld dat het erg slecht ging en dat ze op een ander bed gelegd ging worden, ze zouden ons terug bellen zodra ze was overgeplaatst. De telefoon ging om een paar minuten over 12, met de vraag of we naar het ziekenhuis wilden komen. In het ziekenhuis aangekomen moesten we iedereen bellen die nog afscheid wilde nemen want ze zou de ochtend niet halen. Toen alle familie er was ging het toch weer wat beter. Vanaf dat moment heeft de familie om de beurt gewaakt bij mijn moeder zodat wij ook wat lucht zouden krijgen.
Na twee zware weken is op 13 januari besloten dat er geen hoop was dat ze nog bij zou komen. We moesten iedereen gaan bellen zodat iedereen nog afscheid kon nemen. Mijn broer moesten we bellen en die moest nog zo’n 150 km rijden. Ik had aangegeven dat mijn moeder een donorcodicil had en de hele molen werd in werking gezet. Uiteindelijk is ze op 14 januari overleden nadat de artsen de apparatuur stop hadden gezet. We mochten even bij haar zijn, maar dan moest ze snel naar de OK ivm met het doneren van haar organen.
Ik zou in 2005 het huis uit gaan maar kon dit niet opbrengen. Ook wilde ik mijn vader niet alleen achter laten in het huis waar we eerst met z’n vieren hebben gewoond. Eind 2008 heb ik de stap toch genomen en na flink wat geklust te hebben heb ik nu een mooi appartement, waar ik erg trots op ben.
Ik heb eigenlijk geen echte vrienden, ik heb het erg naar mijn zin op mijn werk in de kinderopvang, ik werk daar fulltime. Met mijn collega’s ga ik af en toe een avondje weg.
Met mijn vader ga ik geregeld wandelen en ik heb geregeld contact met mijn tante. Ook eten mijn vader en ik gemiddeld zo’n 2 keer per week bij elkaar
Ik voel toch eenzaam en weet af en toe niet goed wat ik met mezelf aanmoet. Ik kan met mijn vader en tante niet echt praten over alles wat er is gebeurd en ik vind het een moeilijke stap om naar de huisarts te gaan en daar aan te kloppen voor hulp.
Ik zou graag met iemand willen praten die dit ook heeft meegemaakt en hoe hij of zij daar mee om is gegaan.
Groetjes
Woeper
zaterdag 4 april 2009 om 19:30
Het lijkt misschien alsof iedereen nog een moeder heeft (volgende maand weer moederdag, yek), maar dat is natuurlijk niet zo. Ik heb veel gehad aan het boek 'Zonder moeder' van Hope Edelman. Je hoeft natuurlijk niet naar de huisarts voor hulp, er zijn genoeg rouwgroepen in Nederland. Kijk anders eens op hier Er zijn ook groepen voor jongere mensen, maar die zitten vooral in studentensteden.
Het is een lang proces om er mee te leren omgaan, maar dat kan zeker. Wat mij opvalt in jouw verhaal is dat jij je eenzaam voelt. Je bent nog jaren bij je vader blijven wonen om hem niet 'in de steek' te laten, maar daarbij ben je vergeten om je eigen sociale leven op peil te houden. Wanneer je net alleen woont, is het juist heel belangrijk dat je afspraken of bezigheden hebt.
Je bent ook niet de enige die net het huis uit is en zich alleen voelt. Zorg dat je genoeg afspraken in je agenda hebt. Ga op een cursus of meld je aan voor een teamsport. Nieuwe vrienden maken is moeilijk, maar het zou mooi zijn als je al wat vaker met leeftijdsgenoten iets zou gaan doen. Je vader en tante zijn natuurlijk hartstikke leuk, maar die zijn wel een stuk ouder. Misschien is dit iets voor jou?
Het is een lang proces om er mee te leren omgaan, maar dat kan zeker. Wat mij opvalt in jouw verhaal is dat jij je eenzaam voelt. Je bent nog jaren bij je vader blijven wonen om hem niet 'in de steek' te laten, maar daarbij ben je vergeten om je eigen sociale leven op peil te houden. Wanneer je net alleen woont, is het juist heel belangrijk dat je afspraken of bezigheden hebt.
Je bent ook niet de enige die net het huis uit is en zich alleen voelt. Zorg dat je genoeg afspraken in je agenda hebt. Ga op een cursus of meld je aan voor een teamsport. Nieuwe vrienden maken is moeilijk, maar het zou mooi zijn als je al wat vaker met leeftijdsgenoten iets zou gaan doen. Je vader en tante zijn natuurlijk hartstikke leuk, maar die zijn wel een stuk ouder. Misschien is dit iets voor jou?
zaterdag 4 april 2009 om 22:58
van je af schrijven helpt vaak al bij het rouwproces/verwerking/het een plaatsje geven.
Kan je verder niet helpen in die zin , ik heb het niet mee gemaakt.
Wens je wel heel veel sterkte toe..
Misschien is het een idee om de sportschool in te duiken ? Of een teamsport te gaan doen, kookcursus, oproepje doen hier op viva prikbord e.d zodat je wat meer mensen leert kennen.
En je daardoor wat minder eenzaam voelt ..
Kan je verder niet helpen in die zin , ik heb het niet mee gemaakt.
Wens je wel heel veel sterkte toe..
Misschien is het een idee om de sportschool in te duiken ? Of een teamsport te gaan doen, kookcursus, oproepje doen hier op viva prikbord e.d zodat je wat meer mensen leert kennen.
En je daardoor wat minder eenzaam voelt ..
zaterdag 11 april 2009 om 19:01
Allereerst sterkte! en knap van je dat je ondanks het verlies va je moeder de stap heb gezet om op jezelf te wonen.
Kan je uitleggen waarom je het een moeilijk stap vindt om naar de huisarts te gaan?
zoals aangegeven prober toch contact te leggen met lotgenoten door bijv een rouwverwerkingsgroep, denk dat het delen van je verdriet en gevoelens met mensen die ook een dierbare hebben verloren een stap kan zijn om in de loop van de jaren dit verlies een plaatsje te geven.
Kan je uitleggen waarom je het een moeilijk stap vindt om naar de huisarts te gaan?
zoals aangegeven prober toch contact te leggen met lotgenoten door bijv een rouwverwerkingsgroep, denk dat het delen van je verdriet en gevoelens met mensen die ook een dierbare hebben verloren een stap kan zijn om in de loop van de jaren dit verlies een plaatsje te geven.
zondag 12 april 2009 om 01:23
Tjonge dat was pittig wat je hebt meegemaakt. Ik heb een tijdje geleden een ouder verloren. Hij heeft een paar keer kantje boord gelegen en haalde het toch en kreeg uiteindelijk kanker. Ik vond het heel zwaar om iemand te verliezen en toch niet en uiteindelijk wel.
Wat je verder schrijft is dat je je eenzaam voelt. Heel normaal hebben de meeste singles volgens mij. Vrienden gaan maken is het devies inderdaad. Je kunt ze vinden op leuke clubjes, je werk, sportschool misschien zijn je buren leuk.
Wat mij goed heeft geholpen tegen eenzaamheid is (afgezien van met vriendinnen kletsen).... een huisdier. Ik heb een kat en het is heel leuk thuiskomen met zo'n diertje dat op je wacht. Soms komt hij ook naast me zitten als ik het moeilijk heb. Op het moment is hij chagerijnig omdat ik het niet goed vind als hij op mijn armen gaat liggen en gromt omdat ik mijn armen beweeg... denk dat wat heropvoeding nodig is.
Kortsamengevat: vrienden, hobby/sportclub, huisdier.
Veel succes. J.
Wat je verder schrijft is dat je je eenzaam voelt. Heel normaal hebben de meeste singles volgens mij. Vrienden gaan maken is het devies inderdaad. Je kunt ze vinden op leuke clubjes, je werk, sportschool misschien zijn je buren leuk.
Wat mij goed heeft geholpen tegen eenzaamheid is (afgezien van met vriendinnen kletsen).... een huisdier. Ik heb een kat en het is heel leuk thuiskomen met zo'n diertje dat op je wacht. Soms komt hij ook naast me zitten als ik het moeilijk heb. Op het moment is hij chagerijnig omdat ik het niet goed vind als hij op mijn armen gaat liggen en gromt omdat ik mijn armen beweeg... denk dat wat heropvoeding nodig is.
Kortsamengevat: vrienden, hobby/sportclub, huisdier.
Veel succes. J.
