wie heeft ervaring met bewijsdrift/gevoel van wanhoop

hallo,



Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik moet beginnen. Ik heb vanmorgen een telefoongesprek gehad en dat was eigenlijk heel confronterend. Er zit wel een kern van waarheid in denk ik zo.



Ik zal het proberen allemaal op te schrijven en of jullie weten wat ik er zelf aan kan doen.



Toen ik klein was "zag" ik meer dan andere mensen. Ik "zag" als iemand een ongeluk kreeg, als iemand uit elkaar ging, als er iets fout ging, als er iets leuks ging gebeuren.



Volgens mijn ouders kon ik dat niet hebben, maar iemand anders wel (paragnosten e.d.).



Ook werd ik anders behandeld dan mijn broertje. Voorbeelden:



broer kreeg slaag omdat hij eigen mening had

ik niet, ik was het brave meisje werd ook zo altijd gezegd



ik rijbewijs niet in auto rijden,

broertje rijbewijs, wel in auto rijden.



ik part time werken kostgeld betalen,

broertje full time werken net zo weinig kostgeld betalen of helemaal niet,



als ik deed wat mijn moeder wilde ging het goed,

deed ik dat niet was ik niet lief of kreeg ik slaag.



spaarrekening van mij leeghalen,

toen ik opmezelf ging wonen er wel geld van terug gezien, maar niet veel meer



Ook zijn er wel goede dingen hoor, zoals helpen met verhuizen,

willen oppassen op mijn zoontje, alles goed bedoelen.



Toen ik op straat kwam te staan en ik niet wilde praten, wilde mijn moeder persé praten. ik liep weg omdat ik niet dingen wilde zeggen dat ik niet meende dus uit bescherming liep ik weg, dat wilde ze niet en ze pakte me zo hard vast dat mijn arm blauwe plek kreeg.



ze dronk misschien altijd veel dat weet ik niet, maar toen ik daar woonde ging ze steeds meer drinken en zei ze: ja omdat jij zoveel problemen heb, ga ik meer drinken.



Nu uiteindelijk sinds bijna 4 jaar geen contact meer met ze omdat ik me altijd moest bewijzen.



Maar nu het volgende:



waarom wil ik mij altijd bewijzen, dat ik wel een goede moeder ben, waarom wil ik altijd maar meer kinderen, waarom wil ik er wel altijd voor mijn kinderen zijn, ik kan ze toch met alles beschermen, ze moeten zelf dingen ondernemen.



ik laat mijn kinderen vrij, ze krijgen een vrije opvoeding, ze worden niet geslagen, ze mogen een eigen mening hebben.



althans dat is wat ik vind.



overleg vind ik dat er wel gebeurt, maar in hoeverre kan ik zelf zien of ik beslis en het meedeel of dat het echt in overleg gebeurt. en dat ik luister naar iemand zijn mening.



ik vind dat ik gauw ergens de schuld van krijg, hoe kan ik daar objectief naar kijken of te zien of dat ook zo is, of dat ik dat vind.



wie zou mij kunnen helpen, zou dat dan een psychiater zijn, een psycholoog, hypnose, hoe kan ik merken of er ergens een grens is en waar ik de grens voor mezelf kan zetten?



groetjes,

normaal

Uiteindelijk ging ik uit huis.