Psyche
alle pijlers
Wie heeft ook venlaflatine gebruikt bij overspannenheid?
donderdag 23 april 2009 om 12:35
Hoi allemaal,
Sinds een maandje of 2 zit ik thuis door overspannenheid. De oorzaak ligt niet bij mijn werk, maar door tijdenlange overbelasting, slaaptekort en een serie van heftige gebeurtenissen in de afgelopen jaren.
Daarnaast ben ik moeder van 2 kleine kindjes die veel aandacht en tijd vragen. Normaal gesproken heb ik dus ook nog een baan van 3 dagen in de week.
Het begon allemaal met lichamelijke klachten, vaker ziek, verkouden, maagklachten, misselijk. Dat kwam steeds vaker terug tot het niet meer weg ging. Begin januari ben ik een beetje ingestort. Ik kon niks meer aan, ik huilde om alles, voelde me de hele dag naar, had geen eetlust, en steeds maar buikpijn.
Allerlei onderzoeken gehad, bloed was goed. Ik kreeg maagzuurremmers tegen de maagklachten, en uiteindelijk ben ik op eigen intitiatief doorverwezen naar een haptonoom.
Daar kwam eigenlijk voor het eerst naar voren dat ik overspannen ben. Ondertussen werkte ik zo goed en kwaad als het kon gewoon nog door. Maar begin maart adviseerde mijn baas me om misschien eens even een tijdje thuis te blijven. Dat was een enorme drempel, maar ook een opluchting. De eerste weken was ik als een zombie. Later ging ik steeds meer dingen oppakken. In de tuin werken, veel wandelen, mijn gedachten opschrijven. Ik leek op de goede weg. Ook mijn haptonoom en arboarts vinden dat ik het prima aanpak.
Het grootste struikelblok wat ik nu heb is dat ik door de overspannenheid een soort angst heb ontwikkeld. Ik ben in de afgelopen jaren veel in aanraking gekomen met mensen om me heen die ziek werden of jong overleden zijn. Mijn moeder heeft borstkanker gehad, mijn buurjongen is omgekomen... kortom veel nare gebeurtenissen.
Hierdoor ben ik sneller angstig dat mij ook iets zal overkomen. Mijn maagklachten bijvoorbeeld zijn niets ernstigs maar toch kan ik daar ontzettend over piekeren of ongerust van worden. Het gaat niet alleen om ziekte ofzo, ik ben ook bang dat mijn kindjes iets zal gebeuren. Of ik voel me schuldig dat ik er niet genoeg voor ze ben. Ik had vorige week echt een naar moment toen ik ineens dacht, hoe zou het zijn als mijn kids er niet waren? Daar werd ik daarna zo verdrietig om, want ik ben zo gek op ze. Alleen doordat ik me nu zo voel kan ik er even niet echt van ze genieten en voelt de verantwoording soms gewoon te zwaar. Ook dingen in het nieuws of een film hebben ineens een enorme impact op me en kunnen me angstig maken. Van nature ben ik een opgeruimd type, vrolijk, zelden chagarijnig, spontaan, en goedlachs. Ik sta bekend als een sterke meid met een eigen willetje. Daar is nu even niks van over.
Ik ben niet echt somber, maar ik maak me wel over van alles de hele tijd zorgen en kan erg moeilijk mijn gedachten uitzetten. En zie daardoor dan al snel beren op de weg, of ben bang dat dit alles nooit meer over gaat.
Mijn huisarts heeft me van de week een antidepressivum voorgeschreven. Ik vond dat heel heftig, want ik had het liever zonder gedaan. Maar ze verzekerde me dat het me echt goed gaat helpen. Want deze schijnt ook goed te helpen tegen angstgevoelens.
Daarnaast kan ik wat afspraken bij een psycholoog maken om me te helpen met deze onrust om te gaan.
Ik heb naar mijn gevoel niet echt een fobie, ik heb ook geen angsten om de deur uit te gaan, auto te rijden of boodschappen te doen. Helemaal hypochondrisch zijn mijn klachten ook niet.
Ik heb echt het idee dat mijn angsten bij de overspannenheid horen, en het me gewoon zelf even niet meer goed lukt dingen te relativeren.
Die pillen vind ik wel nogal wat hoor. Het is geloof ik ook de bedoeling om die maar een beperkte periode te gaan gebruiken, want ik geloof dat ze voor dit doeleinde ook maar kort werkzaam zijn. (geen maanden en jaren).
Ik ben ze nu twee dagen aan het slikken en ben er erg beroerd van. Misselijk, geen eetlust, rillerig en mijn hoofd maakt overuren. Voor de nacht heb ik eventueel slaappillen.
Mijn huisarts heeft me gewaarschuwd dat ik me er in eerste instantie naar en ziek van kon voelen, maar dat ik echt even moet doorzetten. Het valt me nu vies tegen. Wanneer ga ik me beter voelen? Er komt zo niks uit mijn handen en ik kan amper voor mijn kindjes zorgen. Ik voelde me voor die pillen beter.
Kan iemand wat ervaringen met me delen. Me misschien geruststellen?
Alvast bedankt,
groetjes van een bezorgde mama
Sinds een maandje of 2 zit ik thuis door overspannenheid. De oorzaak ligt niet bij mijn werk, maar door tijdenlange overbelasting, slaaptekort en een serie van heftige gebeurtenissen in de afgelopen jaren.
Daarnaast ben ik moeder van 2 kleine kindjes die veel aandacht en tijd vragen. Normaal gesproken heb ik dus ook nog een baan van 3 dagen in de week.
Het begon allemaal met lichamelijke klachten, vaker ziek, verkouden, maagklachten, misselijk. Dat kwam steeds vaker terug tot het niet meer weg ging. Begin januari ben ik een beetje ingestort. Ik kon niks meer aan, ik huilde om alles, voelde me de hele dag naar, had geen eetlust, en steeds maar buikpijn.
Allerlei onderzoeken gehad, bloed was goed. Ik kreeg maagzuurremmers tegen de maagklachten, en uiteindelijk ben ik op eigen intitiatief doorverwezen naar een haptonoom.
Daar kwam eigenlijk voor het eerst naar voren dat ik overspannen ben. Ondertussen werkte ik zo goed en kwaad als het kon gewoon nog door. Maar begin maart adviseerde mijn baas me om misschien eens even een tijdje thuis te blijven. Dat was een enorme drempel, maar ook een opluchting. De eerste weken was ik als een zombie. Later ging ik steeds meer dingen oppakken. In de tuin werken, veel wandelen, mijn gedachten opschrijven. Ik leek op de goede weg. Ook mijn haptonoom en arboarts vinden dat ik het prima aanpak.
Het grootste struikelblok wat ik nu heb is dat ik door de overspannenheid een soort angst heb ontwikkeld. Ik ben in de afgelopen jaren veel in aanraking gekomen met mensen om me heen die ziek werden of jong overleden zijn. Mijn moeder heeft borstkanker gehad, mijn buurjongen is omgekomen... kortom veel nare gebeurtenissen.
Hierdoor ben ik sneller angstig dat mij ook iets zal overkomen. Mijn maagklachten bijvoorbeeld zijn niets ernstigs maar toch kan ik daar ontzettend over piekeren of ongerust van worden. Het gaat niet alleen om ziekte ofzo, ik ben ook bang dat mijn kindjes iets zal gebeuren. Of ik voel me schuldig dat ik er niet genoeg voor ze ben. Ik had vorige week echt een naar moment toen ik ineens dacht, hoe zou het zijn als mijn kids er niet waren? Daar werd ik daarna zo verdrietig om, want ik ben zo gek op ze. Alleen doordat ik me nu zo voel kan ik er even niet echt van ze genieten en voelt de verantwoording soms gewoon te zwaar. Ook dingen in het nieuws of een film hebben ineens een enorme impact op me en kunnen me angstig maken. Van nature ben ik een opgeruimd type, vrolijk, zelden chagarijnig, spontaan, en goedlachs. Ik sta bekend als een sterke meid met een eigen willetje. Daar is nu even niks van over.
Ik ben niet echt somber, maar ik maak me wel over van alles de hele tijd zorgen en kan erg moeilijk mijn gedachten uitzetten. En zie daardoor dan al snel beren op de weg, of ben bang dat dit alles nooit meer over gaat.
Mijn huisarts heeft me van de week een antidepressivum voorgeschreven. Ik vond dat heel heftig, want ik had het liever zonder gedaan. Maar ze verzekerde me dat het me echt goed gaat helpen. Want deze schijnt ook goed te helpen tegen angstgevoelens.
Daarnaast kan ik wat afspraken bij een psycholoog maken om me te helpen met deze onrust om te gaan.
Ik heb naar mijn gevoel niet echt een fobie, ik heb ook geen angsten om de deur uit te gaan, auto te rijden of boodschappen te doen. Helemaal hypochondrisch zijn mijn klachten ook niet.
Ik heb echt het idee dat mijn angsten bij de overspannenheid horen, en het me gewoon zelf even niet meer goed lukt dingen te relativeren.
Die pillen vind ik wel nogal wat hoor. Het is geloof ik ook de bedoeling om die maar een beperkte periode te gaan gebruiken, want ik geloof dat ze voor dit doeleinde ook maar kort werkzaam zijn. (geen maanden en jaren).
Ik ben ze nu twee dagen aan het slikken en ben er erg beroerd van. Misselijk, geen eetlust, rillerig en mijn hoofd maakt overuren. Voor de nacht heb ik eventueel slaappillen.
Mijn huisarts heeft me gewaarschuwd dat ik me er in eerste instantie naar en ziek van kon voelen, maar dat ik echt even moet doorzetten. Het valt me nu vies tegen. Wanneer ga ik me beter voelen? Er komt zo niks uit mijn handen en ik kan amper voor mijn kindjes zorgen. Ik voelde me voor die pillen beter.
Kan iemand wat ervaringen met me delen. Me misschien geruststellen?
Alvast bedankt,
groetjes van een bezorgde mama
donderdag 23 april 2009 om 13:25
Hoi Mamachip,
Het medicijn ken ik niet: wel hoe je je voelt.
Toen ik begin 20 was ook negen maanden overspannen thuisgezeten. Ik voelde het enorm als falen en vond het gek dat ik overspannen was geworden, want inderdaad ging mijn eerste gedachte ook uit naar werk. Door een gesprek met de psycholoog ben ik er achter gekomen dat ik helemaal niet een sneu figuur was die om niets overspannen was geworden. Er blijken zo'n 20 factoren te zijn (zowel leuke als nare spanningen) die ervoor kunnen zorgen dat je overspannen kan worden. Des te meer je er tegelijkertijd in je leven hebt, des te moeilijker het is.
Qua type ben ik net als jij jezelf omschrijft, maar in die periode ging het heel slecht. Alleen al de gedachte dat ik én boodschappen én de wc moest doen werd me al teveel: huilen huilen. Ik beleefde nergens plezier meer in, ook niet in de dingen die ik normaal graag deed, alles was teveel.
Ik voelde me ook niet fijn als ik door de stad liep: want wat moet je in de stad terwijl iedereen werkt: dan is er vast wat mis met je... Onlogisch natuurlijk, maar logisch denken werkt gewoon niet als je overspannen bent. Daarom denk ik dat jouw gedachtes ook van tijdelijke aard zijn. Beredeneer ze (met hulp!).
Vraag ook of familie/vrienden je misschien een beetje kunnen helpen, eventueel gewoon door wat gezelligs met je kinderen te gaan doen en jij even de tijd hebt voor jezelf.
Die haptonoom is ook een goed idee, maar misschien ook naar de psych? Praat in iedergeval veel over hoe je je voelt en waar je bang voor bent. Anderen kunnen dingen weer een beetje in perspectief brengen.
Probeer lief te zijn voor jezelf en neem de dag zoals hij komt.
Bij mij heeft deze periode goed 6 maanden geduurd, dus wat dat betreft nog best lang, maar op een gegeven moment ging het iedere dag beter (zonder medicijnen, maar met af en toe een 'kalmeringstabletje") Ook een tip is om misschien bij een natuurgeneeskundige langs te gaan en druppeltjes samen te laten stellen waar je van ontspant/beter door voelt.
Veel sterkte!
Lizzie
Het medicijn ken ik niet: wel hoe je je voelt.
Toen ik begin 20 was ook negen maanden overspannen thuisgezeten. Ik voelde het enorm als falen en vond het gek dat ik overspannen was geworden, want inderdaad ging mijn eerste gedachte ook uit naar werk. Door een gesprek met de psycholoog ben ik er achter gekomen dat ik helemaal niet een sneu figuur was die om niets overspannen was geworden. Er blijken zo'n 20 factoren te zijn (zowel leuke als nare spanningen) die ervoor kunnen zorgen dat je overspannen kan worden. Des te meer je er tegelijkertijd in je leven hebt, des te moeilijker het is.
Qua type ben ik net als jij jezelf omschrijft, maar in die periode ging het heel slecht. Alleen al de gedachte dat ik én boodschappen én de wc moest doen werd me al teveel: huilen huilen. Ik beleefde nergens plezier meer in, ook niet in de dingen die ik normaal graag deed, alles was teveel.
Ik voelde me ook niet fijn als ik door de stad liep: want wat moet je in de stad terwijl iedereen werkt: dan is er vast wat mis met je... Onlogisch natuurlijk, maar logisch denken werkt gewoon niet als je overspannen bent. Daarom denk ik dat jouw gedachtes ook van tijdelijke aard zijn. Beredeneer ze (met hulp!).
Vraag ook of familie/vrienden je misschien een beetje kunnen helpen, eventueel gewoon door wat gezelligs met je kinderen te gaan doen en jij even de tijd hebt voor jezelf.
Die haptonoom is ook een goed idee, maar misschien ook naar de psych? Praat in iedergeval veel over hoe je je voelt en waar je bang voor bent. Anderen kunnen dingen weer een beetje in perspectief brengen.
Probeer lief te zijn voor jezelf en neem de dag zoals hij komt.
Bij mij heeft deze periode goed 6 maanden geduurd, dus wat dat betreft nog best lang, maar op een gegeven moment ging het iedere dag beter (zonder medicijnen, maar met af en toe een 'kalmeringstabletje") Ook een tip is om misschien bij een natuurgeneeskundige langs te gaan en druppeltjes samen te laten stellen waar je van ontspant/beter door voelt.
Veel sterkte!
Lizzie
dinsdag 28 april 2009 om 11:55
Lizzy en bosaapje bedankt voor de reacties.
Ik ben inmiddels overgestapt naar het topic over Efexor/Venlafaxine.
Ik voel me nog steeds waardeloos, ben nu een week aan het slikken. Toch besloten nog even door te zetten. Over een week moet het beter gaan, anders stoppen we er mee.
Dus, ik zit hier nog steeds op mijn tanden te bijten.
ik hoop zo dat het helpt en deze ellende allemaal niet voor niks is.
thx.
Ik ben inmiddels overgestapt naar het topic over Efexor/Venlafaxine.
Ik voel me nog steeds waardeloos, ben nu een week aan het slikken. Toch besloten nog even door te zetten. Over een week moet het beter gaan, anders stoppen we er mee.
Dus, ik zit hier nog steeds op mijn tanden te bijten.
ik hoop zo dat het helpt en deze ellende allemaal niet voor niks is.
thx.
woensdag 29 april 2009 om 21:52
Vorig jaar kreeg ik ook vreemde klachten en na een boel onderzoeken waar niets uitkwam vroeg de arts aan me of ik niet tijdelijk efexor (venlafaxin) wilde gaan slikken, hij vond me niet depressief of zo maar wilde dit proberen (nou moet ik ook even eerlijk zeggen dat de afgelopen 2-3 jaar aardig heftig geweest zijn, beide ouders met kanker, m'n vader is daar uiteindelijk aan overleden, m'n baan opgezegd en in een ander deel van het land opnieuw begonnen. Je kunt dus zeggen dat ik overspannen was).
Al snel voelde ik me een stuk beter en kon ik weer volledig gaan werken. Na 3 maanden mocht ik stoppen maar ik voelde gelijk de eerste dag al dat het nog niet helemaal goed zat.
Lekker door geslikt en mocht ik vorige week stoppen. Na 3 dagen was het weer feest en ik ben dus weer begonnen.
Al snel voelde ik me een stuk beter en kon ik weer volledig gaan werken. Na 3 maanden mocht ik stoppen maar ik voelde gelijk de eerste dag al dat het nog niet helemaal goed zat.
Lekker door geslikt en mocht ik vorige week stoppen. Na 3 dagen was het weer feest en ik ben dus weer begonnen.
Snjókorn falla, á allt og alla
