Psyche
alle pijlers
wie herkent dit?
donderdag 9 oktober 2008 om 10:51
hallo allemaal,
sinds mijn vader in september 2000 is overleden en alles wat er daarna is gebeurd, ben ik in 2003 overspannen geworden en ontwikkelde ik een paniekstoornis. kwam nergens meer, zat alleen nog maar thuis. dit ging jaren door met ups en downs. dan ging het even goed, had ik werk, en dan was het weer mis. eind 2005 ben ik begonnen met het slikken van citalopram. in april afgelopen jaar ben ik ermee gestopt, ik dacht eigelijk dat het wel goed met me ging. het enige wat ik eigelijk niet deed, en doe, is alleen naar winkels gaan. heel af en toe. maar over het algemeen kan ik daar nog steeds ontzettend in paniek raken. toch weet ik wel, uit ervaring, dat je er juist op uit moet trekken, hoe bang je ook bent. je gaat er niet dood aan en je gaat er niet kapot aan, dingen worden er juist beter door. als ik iets rots heb mee gemaakt, bijv. een ruzie met een hele goede vriendin waardoor de vriendschap echt kapot is, ga ik enorm aan mezelf twijfelen, wordt ik weer heel erg onzeker, en dat triggert weer mijn paniekaanvallen en daardoor wordt ik weer enorm bang. nu gebruik ik sinds een week weer citalopram, en de bijwerkingen zijn heftiger als de vorige keer. liep gisteravond met de hond en ben naar huis gerend zo bang was ik om flauw te vallen. wie herkent dit? door mijn paniekstoornis ben ik veel vriendschappen verloren. ik wordt hier best eenzaam van, het leven is leuker met leuke vrienden. van mijn eigen leeftijd, ik ben 25. doordat ik nog met veel onverwerkte dingen zat en niet om kon gaan met confrontaties, woon ik na een jaar samen wonen nu weer tijdelijk thuis bij mijn moeder. mijn vriend snapte het ook niet en dacht ook niet zeuren gewoon door gaan. ik had last van enorme huilbuien, was nogal negatief en hij kon daar niet meer tegen. begrijpelijk, maar daardoor krijg ik dan nog meer het gevoel er is wat mis met mij. ik heb vrijdag een sollicitatiegesprek, zie er nu al ernorm tegen op. ik wil daar niet in paniek raken. maar ik wil het wel. heb een lange poos in de wao gezeten, (mensen snappen echt niet dat je op je 24e in de wao zit of dat je overspannen bent geweest), en ik wil gewoon leven en dingen doen, want ik was zo wel veel gelukkiger. maar die angst maakt het me soms zo moeilijk! wel heb ik nu hulp van een maatschappelijk werkster en wil ik hier voor eens en voor altijd van af komen!
wie herkent dit?
groetjes
sinds mijn vader in september 2000 is overleden en alles wat er daarna is gebeurd, ben ik in 2003 overspannen geworden en ontwikkelde ik een paniekstoornis. kwam nergens meer, zat alleen nog maar thuis. dit ging jaren door met ups en downs. dan ging het even goed, had ik werk, en dan was het weer mis. eind 2005 ben ik begonnen met het slikken van citalopram. in april afgelopen jaar ben ik ermee gestopt, ik dacht eigelijk dat het wel goed met me ging. het enige wat ik eigelijk niet deed, en doe, is alleen naar winkels gaan. heel af en toe. maar over het algemeen kan ik daar nog steeds ontzettend in paniek raken. toch weet ik wel, uit ervaring, dat je er juist op uit moet trekken, hoe bang je ook bent. je gaat er niet dood aan en je gaat er niet kapot aan, dingen worden er juist beter door. als ik iets rots heb mee gemaakt, bijv. een ruzie met een hele goede vriendin waardoor de vriendschap echt kapot is, ga ik enorm aan mezelf twijfelen, wordt ik weer heel erg onzeker, en dat triggert weer mijn paniekaanvallen en daardoor wordt ik weer enorm bang. nu gebruik ik sinds een week weer citalopram, en de bijwerkingen zijn heftiger als de vorige keer. liep gisteravond met de hond en ben naar huis gerend zo bang was ik om flauw te vallen. wie herkent dit? door mijn paniekstoornis ben ik veel vriendschappen verloren. ik wordt hier best eenzaam van, het leven is leuker met leuke vrienden. van mijn eigen leeftijd, ik ben 25. doordat ik nog met veel onverwerkte dingen zat en niet om kon gaan met confrontaties, woon ik na een jaar samen wonen nu weer tijdelijk thuis bij mijn moeder. mijn vriend snapte het ook niet en dacht ook niet zeuren gewoon door gaan. ik had last van enorme huilbuien, was nogal negatief en hij kon daar niet meer tegen. begrijpelijk, maar daardoor krijg ik dan nog meer het gevoel er is wat mis met mij. ik heb vrijdag een sollicitatiegesprek, zie er nu al ernorm tegen op. ik wil daar niet in paniek raken. maar ik wil het wel. heb een lange poos in de wao gezeten, (mensen snappen echt niet dat je op je 24e in de wao zit of dat je overspannen bent geweest), en ik wil gewoon leven en dingen doen, want ik was zo wel veel gelukkiger. maar die angst maakt het me soms zo moeilijk! wel heb ik nu hulp van een maatschappelijk werkster en wil ik hier voor eens en voor altijd van af komen!
wie herkent dit?
groetjes
donderdag 9 oktober 2008 om 14:14
Hoi!
Bekend verhaal hoor... Doordat ik een hoop meegemaakt heb, ben ik ook helemaal de mist ingegaan, maar heb na een hoop ellende mijn leventje weer lekker op orde. Fijne relatie, lieve vriend en een hele leuke baan. Studerend voor iets nieuws..
Ik heb ook hele heftige paniekaanvallen gehad, zo erg dat ik niet eens meer om boodschappen durfde. Was echt genoeg voor die dag, durfde niet meer met vrienden af te spreken omdat ik bang was het toch weer te krijgen... Zelfs toen ik een heel fijne relatie kreeg, ging het niet over, maar werd het alleen maar erger. Dat was voor mij de druppel en ben naar de huisarts gestapt. Die adviseerde een psycholoog. Het luchtte op om mijn hele hebben en houwen daar eens neer te gooien, maar uiteindelijk ben ik er niet heel veel mee opgeschoten. Daarna oxazepam van de huisarts gekregen en verder geploeterd. Tot ik ReventaCare.nl tegen kwam... Kijk eens op hun site is zo onvoorstelbaar herkenbaar!!
Bekend verhaal hoor... Doordat ik een hoop meegemaakt heb, ben ik ook helemaal de mist ingegaan, maar heb na een hoop ellende mijn leventje weer lekker op orde. Fijne relatie, lieve vriend en een hele leuke baan. Studerend voor iets nieuws..
Ik heb ook hele heftige paniekaanvallen gehad, zo erg dat ik niet eens meer om boodschappen durfde. Was echt genoeg voor die dag, durfde niet meer met vrienden af te spreken omdat ik bang was het toch weer te krijgen... Zelfs toen ik een heel fijne relatie kreeg, ging het niet over, maar werd het alleen maar erger. Dat was voor mij de druppel en ben naar de huisarts gestapt. Die adviseerde een psycholoog. Het luchtte op om mijn hele hebben en houwen daar eens neer te gooien, maar uiteindelijk ben ik er niet heel veel mee opgeschoten. Daarna oxazepam van de huisarts gekregen en verder geploeterd. Tot ik ReventaCare.nl tegen kwam... Kijk eens op hun site is zo onvoorstelbaar herkenbaar!!
donderdag 9 oktober 2008 om 16:42
Ik slik sinds maart Citalopram. Toen ik startte had ik ook een toegenomen angst. Hiervoor heb ik een lichte dosering Oxazepam gekregen die vrij snel weer afgebouwd werd. Mijn angst verdween, de Citalopram kon inwerken terwijl de bijwerkingen onderdrukt werden. Ik ben daar heel positief over.
Wat is jouw startdosering? Misschien is die wat hoog. En kan die lager, of kun je er tijdelijk iets naast slikken.
Ik slikte eerst 10, later 20 en al maanden tot vandaag 40 mg. per dag. Vanavond ga ik ophogen naar 60 mg. per dag.
Voor een vrouwtje als ik een behoorlijk hoge dosering, zeker met de rest wat ik slik. Maar ik weet dat ik er beter op ga functioneren en dat is me alles waard.
