Psyche
alle pijlers
wie kan mij helpen
dinsdag 18 augustus 2009 om 19:26
In het kort:
ik ben een man getrouwd en heb een kind. Om herkenning te voorkomen geef ik aan dat kind tussen de 9 en 14 is.
Zij is aan medicatie voor depressie.
Bij meningsverschillen kan zij hard uit de hoek komen en ongewenst gedrag laten zien. Dat dit gebeurt: daar kan ik mee omgaan.
Maar dat zij continu het kind er bij betrekt vind ik ernstig.
Zeker als zij direct ruzie gaat maken met het kind. Dan gaat zij schreeuwen, met deuren gooien of gewoon weglopen van de kleine zonder te zeggen waar zij naar toe gaat.
Dit verhaal speelt al jaren.
Ik maak mij ersntig zorgen over de ontwikkeling van het kind. Laatst vertelde de kleine mij in vertrouwen dat het bang was dat ik ook weg zou lopen.
Ik zie en voel dat de impact van het gedrag van moeder een aardige impact op de kleine begint te hebben.
Regelmatig geef ik moeder aan om de kleine niet te betrekken bij onze ruzies en bij meningsverschillen met de kleine dit op een volwassen manier op te lossen.
Naar mijn verzoek wordt door haar niet geluisterd,
Haar gedrag zou kunnen komen door haar medicijnen, die zij al jaren slikt. Regelmatig geef ik aan of zij wil stoppen met de medicatie (langszaam afbouwen) en dat dan vooral te doen voor de kleine. Mijn verzoek wordt genegeeerd.
Ondertussen blijf ik gevangen zitten in een voortdurende situatie waar ik de psychysche gezondheid van de kleine achteruit zie gaan. Niet meer willen luisteren, geen respect meer hebben voor de moeder en naar mij. Haar gedrag wordt door het kind gekopieerd. Ook de schoolprestaties liggen onder druk.
Ik wil dat ze van de medicijnen afgaat en als ze dat niet doet dan wil dat de kleine tijdelijk van het gezag wordt ontheven om verdere psychysche schade van de kleine te voorkomen.
Eigenlijk weet ik niet wat ik moet doen. Ik ben radeloos. Ik wil de kleine niet kwijt.
Wat kan ik doen, wie kan mij helpen?
ik ben een man getrouwd en heb een kind. Om herkenning te voorkomen geef ik aan dat kind tussen de 9 en 14 is.
Zij is aan medicatie voor depressie.
Bij meningsverschillen kan zij hard uit de hoek komen en ongewenst gedrag laten zien. Dat dit gebeurt: daar kan ik mee omgaan.
Maar dat zij continu het kind er bij betrekt vind ik ernstig.
Zeker als zij direct ruzie gaat maken met het kind. Dan gaat zij schreeuwen, met deuren gooien of gewoon weglopen van de kleine zonder te zeggen waar zij naar toe gaat.
Dit verhaal speelt al jaren.
Ik maak mij ersntig zorgen over de ontwikkeling van het kind. Laatst vertelde de kleine mij in vertrouwen dat het bang was dat ik ook weg zou lopen.
Ik zie en voel dat de impact van het gedrag van moeder een aardige impact op de kleine begint te hebben.
Regelmatig geef ik moeder aan om de kleine niet te betrekken bij onze ruzies en bij meningsverschillen met de kleine dit op een volwassen manier op te lossen.
Naar mijn verzoek wordt door haar niet geluisterd,
Haar gedrag zou kunnen komen door haar medicijnen, die zij al jaren slikt. Regelmatig geef ik aan of zij wil stoppen met de medicatie (langszaam afbouwen) en dat dan vooral te doen voor de kleine. Mijn verzoek wordt genegeeerd.
Ondertussen blijf ik gevangen zitten in een voortdurende situatie waar ik de psychysche gezondheid van de kleine achteruit zie gaan. Niet meer willen luisteren, geen respect meer hebben voor de moeder en naar mij. Haar gedrag wordt door het kind gekopieerd. Ook de schoolprestaties liggen onder druk.
Ik wil dat ze van de medicijnen afgaat en als ze dat niet doet dan wil dat de kleine tijdelijk van het gezag wordt ontheven om verdere psychysche schade van de kleine te voorkomen.
Eigenlijk weet ik niet wat ik moet doen. Ik ben radeloos. Ik wil de kleine niet kwijt.
Wat kan ik doen, wie kan mij helpen?
dinsdag 18 augustus 2009 om 19:36
Een depressie heb je niet alleen... je neemt je omgeving er soms in mee.
Zit er wel vooruitgang in bij je vrouw? Wordt ze beter in de loop der jaren?
Ik denk dat het goed is dat je zelf ook hulp krijgt, over hoe je hier mee om kunt gaan. Wat Zwieber zegt: misschien kunnen jullie de gezinssituatie aankaarten bij haar psychiater.
Laat 'de kleine' weten dat je hem/haar niet in de steek zult laten. Ik denk dat je best mag benoemen dat mama ziek is. Dat maakt het voor hem/ haar misschien makkelijker om onderscheid te maken tussen wat normaal is en wat niet. Mama loopt weg, maar dat betekent niet dat het normaal is dat mensen weglopen.
Laat weten dat jij nooit zult weglopen.
Weet de school wat er speelt?
Ik vind eerlijkgezegd dat er na een aantal jaar wel wat verandering te zien zou moeten zijn. Neemt je vrouw haar ziekte serieus, is ze bereid er iets aan te doen?
Succes.
Zit er wel vooruitgang in bij je vrouw? Wordt ze beter in de loop der jaren?
Ik denk dat het goed is dat je zelf ook hulp krijgt, over hoe je hier mee om kunt gaan. Wat Zwieber zegt: misschien kunnen jullie de gezinssituatie aankaarten bij haar psychiater.
Laat 'de kleine' weten dat je hem/haar niet in de steek zult laten. Ik denk dat je best mag benoemen dat mama ziek is. Dat maakt het voor hem/ haar misschien makkelijker om onderscheid te maken tussen wat normaal is en wat niet. Mama loopt weg, maar dat betekent niet dat het normaal is dat mensen weglopen.
Laat weten dat jij nooit zult weglopen.
Weet de school wat er speelt?
Ik vind eerlijkgezegd dat er na een aantal jaar wel wat verandering te zien zou moeten zijn. Neemt je vrouw haar ziekte serieus, is ze bereid er iets aan te doen?
Succes.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 18 augustus 2009 om 19:40
dinsdag 18 augustus 2009 om 19:40
Je vrouw kan niet zomaar stoppen met de medicatie. Zij krijgt de medicijnen niet voor niets en het kan erg gevaarlijk zijn om dat zonder doktersadvies uit jezelf af te bouwen. Ik denk dus dat je daar niet verder op aan moet dringen.
Wat je wel kunt doen, is hulp zoeken. Hulp voor je vrouw om, ondanks haar problemen en medicijngebruik, toch op een goede manier met haar kindje om te gaan. Ga eens langs bij de huisarts om daar te vragen waar je bij jou in de buurt voor zulke hulp terecht kunt.
Als het escaleert, dan zul je moeten kiezen voor je kind en tijdelijk met jouw kleine apart moeten gaan wonen. Maar als je nu ingrijpt, dan hoeft dat misschien helemaal niet zover te komen.
Sterkte!
Wat je wel kunt doen, is hulp zoeken. Hulp voor je vrouw om, ondanks haar problemen en medicijngebruik, toch op een goede manier met haar kindje om te gaan. Ga eens langs bij de huisarts om daar te vragen waar je bij jou in de buurt voor zulke hulp terecht kunt.
Als het escaleert, dan zul je moeten kiezen voor je kind en tijdelijk met jouw kleine apart moeten gaan wonen. Maar als je nu ingrijpt, dan hoeft dat misschien helemaal niet zover te komen.
Sterkte!
dinsdag 18 augustus 2009 om 19:45
quote:elninjoo schreef op 18 augustus 2009 @ 19:40:
Vind het trouwens 'n onduidelijke OP, want je schrijft het op als of het kind iets mankeert en aan de medicijnen zit. Ik ging er eerst vanuit dat de puber 'n jonger kind terroriseerde, maar het blijkt om je vrouw te gaan.inderdaad, en in de eerste regel schrijf je dat je met een man getrouwd bent...
Vind het trouwens 'n onduidelijke OP, want je schrijft het op als of het kind iets mankeert en aan de medicijnen zit. Ik ging er eerst vanuit dat de puber 'n jonger kind terroriseerde, maar het blijkt om je vrouw te gaan.inderdaad, en in de eerste regel schrijf je dat je met een man getrouwd bent...
dinsdag 18 augustus 2009 om 19:51
Hai Fibon,
Dit is zo moeilijk. Ik herken het, doordat mijn broer in hetzelfde schuitje zit.
Ik lees dat je wilt/ervoor kiest dat de kleine eventueel tijdelijk van het gezag wordt ontheven. Dat zou mi inderdaad beter zijn voor hem/haar.
Maar ja, ik denk niet dat je vrouw daarmee akkoord zal gaan?
Wat je dan kunt doen, is het volgende (gedwongen opnemen kan nl niet zomaar)
Praat wekelijks met de huisarts. Zorg dat er een dossier komt met alle dingen die zijn voorgevallen. Wanneer het dossier dik genoeg is, kun je het gebruiken om je echtgenote of op te laten nemen, of even uit de ouderlijke macht te zetten.
Maar wat rottig, je zal je dan misschien wel schuldig tegenover je vrouw voelen. Wat uiteraard niet hoeft, want de kleine is gewoon het belangrijkst, maar toch.
Veel sterkte gewenst
Dit is zo moeilijk. Ik herken het, doordat mijn broer in hetzelfde schuitje zit.
Ik lees dat je wilt/ervoor kiest dat de kleine eventueel tijdelijk van het gezag wordt ontheven. Dat zou mi inderdaad beter zijn voor hem/haar.
Maar ja, ik denk niet dat je vrouw daarmee akkoord zal gaan?
Wat je dan kunt doen, is het volgende (gedwongen opnemen kan nl niet zomaar)
Praat wekelijks met de huisarts. Zorg dat er een dossier komt met alle dingen die zijn voorgevallen. Wanneer het dossier dik genoeg is, kun je het gebruiken om je echtgenote of op te laten nemen, of even uit de ouderlijke macht te zetten.
Maar wat rottig, je zal je dan misschien wel schuldig tegenover je vrouw voelen. Wat uiteraard niet hoeft, want de kleine is gewoon het belangrijkst, maar toch.
Veel sterkte gewenst
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:08
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:13
quote:danivo schreef op 18 augustus 2009 @ 19:45:
[...]
inderdaad, en in de eerste regel schrijf je dat je met een man getrouwd bent...
daar is ie gewoon 'n komma vergeten
Maar verder vind ik 't raar dat ie z'n kind niet beschermt tegen zo'n vrouw. Die vrouw laten opnemen of zelf vertrekken met kind en elders gaan wonen (of vrouw elders laten wonen en zelf met kind thuis blijven uiteraard) Ja, vast lastig als je fulltime moet gaan vaderen en geen oppas meer thuis hebt zitten, maar dat is een consequentie die je moet aanvaarden.
Als iemand zou schrijven dat de vader het kind mishandelt/misbruikt zou het advies toch ook zijn om weg te gaan bij die partner en 't kind er niet langer aan bloot te stellen. Waarom zou dat bij 'n psychisch gestoorde partner die het kind geestelijk mishandelt anders zijn?
[...]
inderdaad, en in de eerste regel schrijf je dat je met een man getrouwd bent...
daar is ie gewoon 'n komma vergeten
Maar verder vind ik 't raar dat ie z'n kind niet beschermt tegen zo'n vrouw. Die vrouw laten opnemen of zelf vertrekken met kind en elders gaan wonen (of vrouw elders laten wonen en zelf met kind thuis blijven uiteraard) Ja, vast lastig als je fulltime moet gaan vaderen en geen oppas meer thuis hebt zitten, maar dat is een consequentie die je moet aanvaarden.
Als iemand zou schrijven dat de vader het kind mishandelt/misbruikt zou het advies toch ook zijn om weg te gaan bij die partner en 't kind er niet langer aan bloot te stellen. Waarom zou dat bij 'n psychisch gestoorde partner die het kind geestelijk mishandelt anders zijn?
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:15
Ik vond het helemaal niet onduidelijk en ik snap ook, dat als je er als vader helemaal inzit, je het overzicht niet meer ziet. Wij als buitenstaander zien veel duidelijker dat het flink mis is en dat er nu wat aan gedaan moet worden.
Daarom : Goed dat je hier bent begonnen. Je ziet de reacties en daaruit kun je opmaken dat je NU in actie moet komen.
Zet um op!
Daarom : Goed dat je hier bent begonnen. Je ziet de reacties en daaruit kun je opmaken dat je NU in actie moet komen.
Zet um op!
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:20
Ik moest mijn eerste post even kwijt.
Mijn vader heeft in jou schoenen gestaan. En nu weet hij had hij zijn dochters had moeten oppakken en gaan. Echter de maatschappij toen was nog niet echt ingesteld op hard werkende veel van huis zijnde alleenstaande vaders. Hij heeft gekozen zelf weg te gaan........met alle gevolgen van dien......
Ik heb dit als volwassenen met hem kunnen uitpraten, en hij is echt van zijn stoel gevallen. Want dat wat ze doet waar je bij bent. vermenigvuldig dat met 10 als je weg bent.
Zoek hulp overal waar je het kan krijgen.
Besteed aandacht aan je kind, zoek wegen om het kind uit de situatie te halen en af en toe in een liefdevolle rustige omgeving te krijgen. Familie, vrienden waar hij/zij af en toe heen kan.
Luister, en dan echt luisteren.
Sterkte en ben trots op jezelf dat je ziet dat het niet goed gaat en je zoekt naar oplossingen
Mijn vader heeft in jou schoenen gestaan. En nu weet hij had hij zijn dochters had moeten oppakken en gaan. Echter de maatschappij toen was nog niet echt ingesteld op hard werkende veel van huis zijnde alleenstaande vaders. Hij heeft gekozen zelf weg te gaan........met alle gevolgen van dien......
Ik heb dit als volwassenen met hem kunnen uitpraten, en hij is echt van zijn stoel gevallen. Want dat wat ze doet waar je bij bent. vermenigvuldig dat met 10 als je weg bent.
Zoek hulp overal waar je het kan krijgen.
Besteed aandacht aan je kind, zoek wegen om het kind uit de situatie te halen en af en toe in een liefdevolle rustige omgeving te krijgen. Familie, vrienden waar hij/zij af en toe heen kan.
Luister, en dan echt luisteren.
Sterkte en ben trots op jezelf dat je ziet dat het niet goed gaat en je zoekt naar oplossingen
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:20
@Schaap
Ik vind je eerste reactie hier echt niet gepast. Het enige wat de moeder in dit verhaal verkeerd doet - voor zover ons nu bekend is door dit topic - is weglopen.
Er zijn zat ouders die ondanks psychische problemen wel goed voor hun kinderen kunnen zorgen. En dat TO zich zorgen maakt om bepaalde aspecten en daar hier hulp voor zoekt, betekent dat hij zijn verantwoordelijkheid voor zijn kind wel degelijk neemt.
Ik vind het erg rot om te lezen dat jouw vader dat niet deed. En dat jij daar nu dus nog steeds veel last van hebt. Maar dat is geen reden om zo tegen TO te schreeuwen. Hij wil juist voorkomen dat zijn kind in jouw positie terecht komt door nu hulp te zoeken.
Ik vind je eerste reactie hier echt niet gepast. Het enige wat de moeder in dit verhaal verkeerd doet - voor zover ons nu bekend is door dit topic - is weglopen.
Er zijn zat ouders die ondanks psychische problemen wel goed voor hun kinderen kunnen zorgen. En dat TO zich zorgen maakt om bepaalde aspecten en daar hier hulp voor zoekt, betekent dat hij zijn verantwoordelijkheid voor zijn kind wel degelijk neemt.
Ik vind het erg rot om te lezen dat jouw vader dat niet deed. En dat jij daar nu dus nog steeds veel last van hebt. Maar dat is geen reden om zo tegen TO te schreeuwen. Hij wil juist voorkomen dat zijn kind in jouw positie terecht komt door nu hulp te zoeken.
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:21
quote:vibon schreef op 18 augustus 2009 @ 19:26:
I
Maar dat zij continu het kind er bij betrekt vind ik ernstig.
Zeker als zij direct ruzie gaat maken met het kind. Dan gaat zij schreeuwen, met deuren gooien of gewoon weglopen van de kleine zonder te zeggen waar zij naar toe gaat.
Dit verhaal speelt al jaren.
Dat is niet alleen weglopen Nummer zoveel en zie mijn 2e post
I
Maar dat zij continu het kind er bij betrekt vind ik ernstig.
Zeker als zij direct ruzie gaat maken met het kind. Dan gaat zij schreeuwen, met deuren gooien of gewoon weglopen van de kleine zonder te zeggen waar zij naar toe gaat.
Dit verhaal speelt al jaren.
Dat is niet alleen weglopen Nummer zoveel en zie mijn 2e post
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:26
quote:schaap1001 schreef op 18 augustus 2009 @ 20:21:
[...]
Dat is niet alleen weglopen Nummer zoveel en zie mijn 2e post
@Schaap
Ik schreef mijn reactie terwijl jij je tweede reactie postte. Je tweede reactie vind ik een stuk genuanceerder. (En ik heb mijn eerste reactie inmiddels ook wat aangepast om duidelijk te maken dat dit een reactie op je eerste post was).
Met deuren slaan, ruzie maken en boos weglopen doen veel moeders. Dat wil niet zeggen dat het OK is, of dat je niet beter kunt leren om op een andere manier met woede (of onmacht) om te gaan, maar ik geloof niet dat dit onder "mishandeling" valt.
En verder blijf ik er bij dat TO hulp zoekt en dat dit goed is.
[...]
Dat is niet alleen weglopen Nummer zoveel en zie mijn 2e post
@Schaap
Ik schreef mijn reactie terwijl jij je tweede reactie postte. Je tweede reactie vind ik een stuk genuanceerder. (En ik heb mijn eerste reactie inmiddels ook wat aangepast om duidelijk te maken dat dit een reactie op je eerste post was).
Met deuren slaan, ruzie maken en boos weglopen doen veel moeders. Dat wil niet zeggen dat het OK is, of dat je niet beter kunt leren om op een andere manier met woede (of onmacht) om te gaan, maar ik geloof niet dat dit onder "mishandeling" valt.
En verder blijf ik er bij dat TO hulp zoekt en dat dit goed is.
woensdag 19 augustus 2009 om 21:38
Bedankt voor alle reacties en hulp.
Gisteravond was zwaar omdat kleine veel verdriet had. Ik heb vandaag haar psychiater gebeld en een afspraak gemaakt. Haar medewerking kreeg ik na dreigement van mijn kant uit dat als ze met haar gedrag naar de kleine niet verandert ik haar het gezag tijdelijk zou ontnemen van ons kind. Of dat zomaar kan weet ik niet maar het dreigement heeft haar goed wakkergeschud.
De kleine heb ik uitgelegd dat mama ziek is Dit vond ik heel moeilijk om te doen. Kleine heeft gelukkig het verhaal goed opgepakt en heeft zelfs gezegd dat hij mama wil helpen om weer blij te maken.
Mijn zus heeft net aangeboden de kleine tijdelijk in huis op te nemen mocht het nodig zijn.
Mijn kind is alles voor mij . Ik ben nu zover dat ik niets meer tolereer van het gedrag van moeder naar mijn kind.
Ik houd jullie op de hoogte van mijn gesprek met haar psychiater volgende week.
Nogmaals dank voor jullie reacties.
vibon
Gisteravond was zwaar omdat kleine veel verdriet had. Ik heb vandaag haar psychiater gebeld en een afspraak gemaakt. Haar medewerking kreeg ik na dreigement van mijn kant uit dat als ze met haar gedrag naar de kleine niet verandert ik haar het gezag tijdelijk zou ontnemen van ons kind. Of dat zomaar kan weet ik niet maar het dreigement heeft haar goed wakkergeschud.
De kleine heb ik uitgelegd dat mama ziek is Dit vond ik heel moeilijk om te doen. Kleine heeft gelukkig het verhaal goed opgepakt en heeft zelfs gezegd dat hij mama wil helpen om weer blij te maken.
Mijn zus heeft net aangeboden de kleine tijdelijk in huis op te nemen mocht het nodig zijn.
Mijn kind is alles voor mij . Ik ben nu zover dat ik niets meer tolereer van het gedrag van moeder naar mijn kind.
Ik houd jullie op de hoogte van mijn gesprek met haar psychiater volgende week.
Nogmaals dank voor jullie reacties.
vibon
woensdag 19 augustus 2009 om 22:04
Heel goed dat je stappen hebt genomen Vibon.
Goed dat je benoemd hebt dat mama ziek is. Ik denk dat hij anders oorzaken bij zichzelf gaat zoeken. Of mama's gedrag niet kan onderscheiden van normaal gedrag. Kinderen nemen toch hun ouders als eerste voorbeeld meestal.
Jammer dat je vrouw zo ontzettend opstandig is. Ik ben zelf psychiatrisch patient maar ben nooit echt onredelijk naar mijn omgeving (alleen onredelijk voor mijzelf, maar dat is anders). Ziet ze zelf niet in dat ze ziek is?
Fijn dat je zus klaarstaat. Als het jou allemaal teveel wordt kan kleine daar dus even terecht.
Goed dat je benoemd hebt dat mama ziek is. Ik denk dat hij anders oorzaken bij zichzelf gaat zoeken. Of mama's gedrag niet kan onderscheiden van normaal gedrag. Kinderen nemen toch hun ouders als eerste voorbeeld meestal.
Jammer dat je vrouw zo ontzettend opstandig is. Ik ben zelf psychiatrisch patient maar ben nooit echt onredelijk naar mijn omgeving (alleen onredelijk voor mijzelf, maar dat is anders). Ziet ze zelf niet in dat ze ziek is?
Fijn dat je zus klaarstaat. Als het jou allemaal teveel wordt kan kleine daar dus even terecht.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 22:15
