Psyche
alle pijlers
Wie / wat leert me om situaties te accepteren zoals ze zijn
zaterdag 31 mei 2008 om 15:25
Lang verhaal maar zal het kort houden. Mijn man en ik hebben besloten om een time-out in te lassen. Tien jaar bij elkaar, 2 kleine kindjes.. Hebben beiden jarenlang onderbuik-gevoel gehad dat t niet helemaal goed zat tussen ons maar hebben onze koppen in het zand gestoken (overigens blijkt dat gevoel bij hem sterker te zijn geweest als bij mij; ik wist dat het niet helemaal goed zat maar kon erop door.. Overal is toch wel wat?). Vier maanden geleden kon hij dat niet meer, hij heeft toen aangegeven te twijfelen over onze relatie. Een paar weken later kwam ik erachter dat er een ander in het spel was, met wederzijds diepe gevoelens voor elkaar..
Begin juli krijgt hij de sleutel van een appartement en gaat hij daar 'op onderzoek' wat hij wil. De affaire met haar is inmiddels (door hem) beeindigd.
Ik merk dat ik erg veel moeite heb met het accepteren van deze situatie. Het accepteren dat hij niet zo is zoals ik (na alles wat er gebeurd is zou ik nog steeds mezelf compleet wegcijferen om voor de kindjes ons gezin in stand te houden). Ik ben steeds maar weer bezig om hem te laten inzien hoe goed we het samen (kunnen) hebben. Hoe geweldig de kinderen zijn. Hoe uniek onze hechte vriendschap is (na 4 maanden dikke problemen blijft die in stand..). Hoe heerlijk we wonen etc etc. Daarmee druk ik hem steeds verder weg want hij moet (voor zichzelf maar ook binnen deze relatie) een aantal dingen uitzoeken. En heeft ervoor gekozen om dat op een appartement te doen (overigens met supergoede afspraken over de kinderen hoor; die staan bij ons beiden voorop)..
Maar goed. Het is nog een lang verhaal geworden.. Ik zou dus graag willen weten hoe ik een situatie als deze kan accepteren, aanvaarden zoals ie is. Want mijn emoties (machteloosheid, boosheid, verdriet) blokkeren mij / ons om verder te gaan en te kijken waar we uitkomen....
Alvast bedankt
Begin juli krijgt hij de sleutel van een appartement en gaat hij daar 'op onderzoek' wat hij wil. De affaire met haar is inmiddels (door hem) beeindigd.
Ik merk dat ik erg veel moeite heb met het accepteren van deze situatie. Het accepteren dat hij niet zo is zoals ik (na alles wat er gebeurd is zou ik nog steeds mezelf compleet wegcijferen om voor de kindjes ons gezin in stand te houden). Ik ben steeds maar weer bezig om hem te laten inzien hoe goed we het samen (kunnen) hebben. Hoe geweldig de kinderen zijn. Hoe uniek onze hechte vriendschap is (na 4 maanden dikke problemen blijft die in stand..). Hoe heerlijk we wonen etc etc. Daarmee druk ik hem steeds verder weg want hij moet (voor zichzelf maar ook binnen deze relatie) een aantal dingen uitzoeken. En heeft ervoor gekozen om dat op een appartement te doen (overigens met supergoede afspraken over de kinderen hoor; die staan bij ons beiden voorop)..
Maar goed. Het is nog een lang verhaal geworden.. Ik zou dus graag willen weten hoe ik een situatie als deze kan accepteren, aanvaarden zoals ie is. Want mijn emoties (machteloosheid, boosheid, verdriet) blokkeren mij / ons om verder te gaan en te kijken waar we uitkomen....
Alvast bedankt
Als je voor jezelf kiest, krijg je er altijd iets mooiers voor terug..
zaterdag 31 mei 2008 om 16:27
Elf jaar geleden heb ik hetzelfde mee gemaakt als jij, mijn man besloot te vertrekken en had tijd voor zichzelf nodig.............. Hij is helaas nooit meer terug gekomen en inmiddels al weer jaren getrouwd. Mijn verdriet, boosheid en onmacht waren erg groot. Ik was mezelf niet meer en erg wanhopig. In het contact wat ik nog met hem had was ik er gespannen, ik wilde graag dat 'het goed kwam". Achteraf denk ik dat ik teveel energie gestopt heb in een "eenzijdige relatie'. ik kan je geen tips geven HOE je deze situatie kunt accepteren, je MOET het wel nemen zoals het is, hoe veel verdriet en boosheid daar ook bij komen, want "it takes two to tango'.
Mijn ex heeft de 1e jaren , als het hem uitkwam nog wel af en toe een weekend de 3 kinderen willen hebben, maar dat stopte gauw. Inmiddels heb ik al jaren alleen de zorg voor mijn kinderen.
Ik heb wel MOETEN accepteren dat mijn huwelijk zo verlopen is, maar dat is erg moeilijk en ik vind het nu na zoveel jaren nog moeilijk.Het was zo'n eenzijdige beslissing. Soms kan ik nog des duivels op hem worden, vooral vanwege de taak die hij als vader verzaakt !
Maar ik weet dat met mijn boosheid ik alleen mezelf ermee heb. Probeer je eigen leven met je 2 kinderen op poten te krijgen, accepteer al je gevoelens, ze horen erbij, het is de enige manier om jouw leven een andere wending te geven..........belangrijk is, blijf jezelf, zodat je in ieder geval jezelf niet verloochent.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en deins maar wat mee op de golven van deze hectiek.
Mijn ex heeft de 1e jaren , als het hem uitkwam nog wel af en toe een weekend de 3 kinderen willen hebben, maar dat stopte gauw. Inmiddels heb ik al jaren alleen de zorg voor mijn kinderen.
Ik heb wel MOETEN accepteren dat mijn huwelijk zo verlopen is, maar dat is erg moeilijk en ik vind het nu na zoveel jaren nog moeilijk.Het was zo'n eenzijdige beslissing. Soms kan ik nog des duivels op hem worden, vooral vanwege de taak die hij als vader verzaakt !
Maar ik weet dat met mijn boosheid ik alleen mezelf ermee heb. Probeer je eigen leven met je 2 kinderen op poten te krijgen, accepteer al je gevoelens, ze horen erbij, het is de enige manier om jouw leven een andere wending te geven..........belangrijk is, blijf jezelf, zodat je in ieder geval jezelf niet verloochent.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en deins maar wat mee op de golven van deze hectiek.
