Psyche
alle pijlers
Woede-uitbarstingen, wie ook?
donderdag 23 oktober 2008 om 00:46
Wie heeft er ook last van (onredelijke) woede-uitbarstingen? Toen ik nog thuis woonde had ik hier ook wel eens last van. Ik was dan zo boos/gefrustreerd dat ik met de deuren sloeg en schreeuwend naar boven ging. Het probleem is alleen dat dit nu dus terugkomt in de relatie met mijn vriend...Terwijl hij zelf juist heel rustig is, niet houdt van ruzie en niet het nut ziet van schreeuwen. Opzich heeft hij daar natuurlijk helemaal gelijk in, maar op sommige momenten heb ik mezelf gewoon echt niet in de hand. Ik ga maar door en door en kan dan ook echt gemene, kwetsende opmerkingen maken. Als ik later gekalmeerd ben vraag ik me af waar het eigenlijk om ging en schaam ik me ook wel. Tot nu toe heeft hij mijn buien voor lief genomen, maar nu na een jaar is hij het helemaal zat. Wat betreft mijn (onterechte) uitbarstingen kan ik me dat wel voorstellen, maar ook van irritaties oid. houdt hij eigenlijk niet. Terwijl ik vind dat het af en toe echt wel even kan botsen en dit soms ook nodig is. Zo gooi je alles er lekker uit en blijft je relatie ook actief (ipv rustig kabbelend) Hoe komen we hier samen uit?
donderdag 23 oktober 2008 om 01:02
Vaak is het ook actie --> reactie. Is er een aanleiding waarom jij zo onredelijk boos wordt? Haalt hij het bloed onder je nagels vandaan? Dit kan door opmerkingen komen, maar ook door juist heel passief te reageren, dat hij je niet lijkt te horen. Niet dat ik jouw acties goed wil praten hoor, helemaal niet. Maar miss kun je ook kijken naar de aanleiding en jullie gezamenlijk rol hierin? Samen er over praten en naar oplossingen zoeken. Miss wil jij bijv over bepaalde zaken praten en hij niet? Kijk eens hoever je kunt komen door een open gesprek hierover aan te gaan. Schrijf dingen op en probeer aan bepaalde punten ook echt te werken. Miss helpt dat?
donderdag 23 oktober 2008 om 01:08
Ow en in je titel vraag je, wie ook? Nou ik heb er dus ook wel eens last van gehad (niet zo ver als jij gaat, 1x met de deur slaan en wat roepen was genoeg). Ik had er ook alleen in mijn relatie op het eind wel eens last van en mijn vriend vond dit ook een groot probleem. Hij heeft later zelfs gezegd mij alleen daarom al niet terug te willen. In mijn ogen was dat allemaal wat overdreven, want zó vaak kwam het niet voor. Maargoed toen ben ik eens gaan analyseren en ik kwam wel tot de conclusie dat ik echt alleen zo boos werd, als ik het gevoel had echt totaal niet serieus door hem genomen te worden. Als ik me gekwetst voelde en hij echt geen berouw leek te tonen of inlevingsvermogen. Dus dat ik met het probleem en rotgevoel bleef zitten. Praten en oplossingen bedenken kwam bij ons echter te laat... dus hopelijk doe jij er wel je voordeel mee. succes.
donderdag 23 oktober 2008 om 08:13
Ik heb deze woede uitbarstingen ook gehad. Geheel onredelijk, hoefde geen echte aanleiding voor te zijn. Vaak was ik dan wel boos op mezelf of de situatie. Zo ben ik eens gigantisch te keer gegaan omdat ik een bepaalde dvd niet kon vinden. Sloeg met mijn vuisten tegen de muur, soms zelfs tot bloedens toe.
Bij mij was dit een teken van een depressie en daar ben ik dan ook in terecht gekomen. Achteraf bleek de woede vaak de uitwerking te zijn van intens verdriet.
Ik heb het niet zo zeer gehad in mijn relatie omdat de woede zich op mezelf richtte. Wel werd ik wat stiller en chagerijniger wat mijn vriend natuurlijk wel merkte. Je hebt grote kans dat er bij jou ook een ander gevoel achter ligt dan de woede, zoals pluk ook beschreef. (niet serieus genomen voelen, gekwetst enz.) Samen praten en proberen bij je echte gevoelens te komen lijkt me een goed idee. En als je er al langer last van hebt en je komt er alleen niet uit misschien eens een gesprek met je huisarts of een psycholoog. Gewoon om eens te kijken waar de woede vandaan komt en hoe je ermee om kan leren gaan.
Bij mij was dit een teken van een depressie en daar ben ik dan ook in terecht gekomen. Achteraf bleek de woede vaak de uitwerking te zijn van intens verdriet.
Ik heb het niet zo zeer gehad in mijn relatie omdat de woede zich op mezelf richtte. Wel werd ik wat stiller en chagerijniger wat mijn vriend natuurlijk wel merkte. Je hebt grote kans dat er bij jou ook een ander gevoel achter ligt dan de woede, zoals pluk ook beschreef. (niet serieus genomen voelen, gekwetst enz.) Samen praten en proberen bij je echte gevoelens te komen lijkt me een goed idee. En als je er al langer last van hebt en je komt er alleen niet uit misschien eens een gesprek met je huisarts of een psycholoog. Gewoon om eens te kijken waar de woede vandaan komt en hoe je ermee om kan leren gaan.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 23 oktober 2008 om 08:46
Ook ik ben driftig en (soms) heel onredelijk, zomaar in een keer. Rood waas en zo. Het duurt een tijdje voor het zo ver is maar als het gebeurt (dat rode waas) dan is de boot aan.
Driftig ben ik veel vaker. Vooral als dingen het niet doen of als het regent als ik net mijn haar heb geföhnd of geen paraplu bij me heb.
Ik probeer het met humor te benaderen. Mezelf te bekijken alsof ik iemand anders ben. Kijken naar jezelf en dan hoofdschuddend zeggen; kijk ze zich nu weer opwinden, tsk, tsk, tsk....Voor mij werkt dat wel want ik weet zelf dat het belachelijk is om je zo druk te maken.
Boos worden werd bij mij met de jaren minder. Ik ben nu 40 en ik ben een stuk rustiger dan toen ik 20 was zeg maar. In een relatie moet je zuinig zijn op elkaar. Dat moet. Hij op jou en jij op hem. Wat je geliefde tegen je zegt doet er toe, dat telt, dat onthoud je. Denk dus niet dat je van alles kunt roepen in je drift en dat je dat later met een zoen en een sorry weer goed kunt maken. Wat gezegd is, is gezegd. Als je dus heel boos wordt loop je weg. Weglopen, niet met de deur smijten en je gaat bijkomen en nadenken voordat je weer met je vriend gaat praten. Dat kun je jezelf aanleren. Ik smijt al zeker 10 jaar al niet meer met een deur bijvoorbeeld.
Bekijk het eens als een buitenstaander, realiseer je eens hoe belachelijk het eigenlijk is als je je zo op zit te winden want waar gaat het nu eigenlijk allemaal over. Dat hielp mij heel goed. Een beetje afstand nemen van jezelf en er dan nog eens over nadenken.
En echt, pas op met het je tater een douw geven in een ruzie. Je meent het niet maar je zégt het wel. En dat is schadelijker dan je denkt. Een kant en klare oplossing is er niet, het enige wat je kunt doen is je woede beredeneren en er dan de nutteloosheid van in zien.
Driftig ben ik veel vaker. Vooral als dingen het niet doen of als het regent als ik net mijn haar heb geföhnd of geen paraplu bij me heb.
Ik probeer het met humor te benaderen. Mezelf te bekijken alsof ik iemand anders ben. Kijken naar jezelf en dan hoofdschuddend zeggen; kijk ze zich nu weer opwinden, tsk, tsk, tsk....Voor mij werkt dat wel want ik weet zelf dat het belachelijk is om je zo druk te maken.
Boos worden werd bij mij met de jaren minder. Ik ben nu 40 en ik ben een stuk rustiger dan toen ik 20 was zeg maar. In een relatie moet je zuinig zijn op elkaar. Dat moet. Hij op jou en jij op hem. Wat je geliefde tegen je zegt doet er toe, dat telt, dat onthoud je. Denk dus niet dat je van alles kunt roepen in je drift en dat je dat later met een zoen en een sorry weer goed kunt maken. Wat gezegd is, is gezegd. Als je dus heel boos wordt loop je weg. Weglopen, niet met de deur smijten en je gaat bijkomen en nadenken voordat je weer met je vriend gaat praten. Dat kun je jezelf aanleren. Ik smijt al zeker 10 jaar al niet meer met een deur bijvoorbeeld.
Bekijk het eens als een buitenstaander, realiseer je eens hoe belachelijk het eigenlijk is als je je zo op zit te winden want waar gaat het nu eigenlijk allemaal over. Dat hielp mij heel goed. Een beetje afstand nemen van jezelf en er dan nog eens over nadenken.
En echt, pas op met het je tater een douw geven in een ruzie. Je meent het niet maar je zégt het wel. En dat is schadelijker dan je denkt. Een kant en klare oplossing is er niet, het enige wat je kunt doen is je woede beredeneren en er dan de nutteloosheid van in zien.
donderdag 23 oktober 2008 om 10:06
Heel herkenbaar, ik heb er ook last van. Vaak om onbenullige dingen, die ik op dat moment altijd uitvergroot tot mega problemen.
Ik ga altijd smijten met dingen en woest de trap op stampen.
ik voel het altijd van tevoren aankomen, alsof er een grote bal in mijn buik zit en die eruit moet maar waar ik niets tegen kan doen. Erg irritant en erg kinderachtig van mezelf om zo te ontploffen.
Het stomme is dat alleen mijn vriend zo'n reactie uit kan lokken bij me, met mijn kinderen of andere mensen heb ik engelengeduld.
Tja, vriend heeft een keer als geintje een oud servies voor me gekocht op de rommelmarkt, kon ik daar lekker mee smijten als ik mijn frustraties kwijt moest =)
De rotzooi moest ik dan wel zelf opruimen....
Ik ga altijd smijten met dingen en woest de trap op stampen.
ik voel het altijd van tevoren aankomen, alsof er een grote bal in mijn buik zit en die eruit moet maar waar ik niets tegen kan doen. Erg irritant en erg kinderachtig van mezelf om zo te ontploffen.
Het stomme is dat alleen mijn vriend zo'n reactie uit kan lokken bij me, met mijn kinderen of andere mensen heb ik engelengeduld.
Tja, vriend heeft een keer als geintje een oud servies voor me gekocht op de rommelmarkt, kon ik daar lekker mee smijten als ik mijn frustraties kwijt moest =)
De rotzooi moest ik dan wel zelf opruimen....
donderdag 23 oktober 2008 om 10:13
Ik heb ook woedeaanvallen gehad. Soms zo erg dat toen ik op kamers zat, mijn hele kamer eruit zag als een oorlogsgebied. Met beschadigingen in de deuren en alles. Het komt omdat ik gefrustreerd was. Nu ik de reden weet waarom, heb ik geen aanval meer gehad. Het is nog wel dat ik woede voel opkomen, maar ik probeer dan mijn gevoelens te uiten aan mijn partner en dat helpt, hij begrijpt me. Ik weet ook dat als ik echt weer een bui zou hebben, waarbij ik vanalles sloop, mijn partner erg teleurgesteld in me zou zijn en als ik iets niet wil, is dat iemand teleurgesteld in me is (wat ook niet goed is,maar ja, das een volgend leerpunt) dus het is een goede stok achter de deur om me in te houden. Meestal ga ik dan naar buiten even wandelen om het te laten zakken. En zorg ik dat ik in zo'n situatie geen alcohol drink, dat matcht niet, heb ik ook al gemerkt.
donderdag 23 oktober 2008 om 10:27
quote:plukvandepetteflat schreef op 23 oktober 2008 @ 01:08:
Ow en in je titel vraag je, wie ook? Nou ik heb er dus ook wel eens last van gehad (...knip...)
Maargoed toen ben ik eens gaan analyseren en ik kwam wel tot de conclusie dat ik echt alleen zo boos werd, als ik het gevoel had echt totaal niet serieus door hem genomen te worden. Als ik me gekwetst voelde en hij echt geen berouw leek te tonen of inlevingsvermogen. Dus dat ik met het probleem en rotgevoel bleef zitten. Praten en oplossingen bedenken kwam bij ons echter te laat... dus hopelijk doe jij er wel je voordeel mee. succes.
Klinkt heel erg herkenbaar, Pluk (en Guussie ook). Zó gefrustreerd raak ik als ik mij niet gehoord of begrepen voel door mijn vriend (en vroeger mijn ouders). Het enige wat ik dan wil horen is iets als "wat vervelend voor je schat, kom hier, dan krijg je een knuffel." Of: "Goh, dat wist ik helemaal niet, dat jou dat zo raakt. Ik kijk daar namelijk heel anders tegenaan. Ik ben blij dat je me dit vertelt." Hij hoeft niet toe te geven of ja en amen te zeggen, ik hoef mijn zin niet. Ik wil alleen erkenning voor wat ik voel en vind, ook al is dat voor hem helemaal niet herkenbaar.
Maar wij zijn twee koppige mensen bij elkaar, en dat botst. En mijn vriend kan mijn chagrijnige buien moeilijk hebben, terwijl ik het volstrekt normaal vind af en toe chagrijnig te zijn. Dus blijf ik maar herhalen om mijn punt te maken. Gelukkig nu een stuk minder, maar het liep soms uit op een extreem driftige en onredelijke situatie. Vooral als ik tot de conclusie kwam dat het uit de hand was gelopen en we niet meer terug konden. Dan was ik boos, teleurgesteld en verdrietig om mezelf. Dan werd het nóg erger, want vriend moest dan even helemaal niets van mij hebben. En juist dan had ik een knuffel nóg harder nodig. Maar zo erg is het gelukkig niet meer. Maandag hadden we weer ruzie doordat ik boos over iets was waar mijn vriend niets mee te maken had en ook niets van wilde weten. Was niet leuk, niet nodig en te voorkomen geweest als ik niet zo was doorgedraafd tegen hem deed en hij begrip had getoond voor mijn gevoel. Maar ik ben trots dat ik er deze keer geen emotionele toestand van heb gemaakt, het was nu gewoon een stomme achterlijke ruzie en geen driftbui
In het begin van onze relatie was het wel zo dat ik mijn irritaties over rommel of regen of mijn teen stoten op hem afreageerde; ik ging hem ook afkatten en dat pikte hij natuurlijk niet. Maar toen ik me hiervan bewust raakte (door die dikke ruzies), leerde relativeren en me niet meer op hem afreageerde, bleek het nog steeds een probleem voor hem als ik chagrijnig was. Nu kan ook hij daar beter mee omgaan en ik ben zijn subtiele pogingen tot steun (instrumentele steun, het blijft een man) gaan herkennen.
Moeilijk blijft het wel als we een meningsverschil over iets hebben. Mijn herhalen wordt gezien als een poging om mijn gelijk te krijgen en dat krijg ik niet want hij is koppig. Maar ik wíl geen gelijk, ik wil erkenning voor mijn gevoel of mening, ik wil dat hij weet wat ik van iets vind, ook al voelt hij dat heel anders. Oplossing: ik moet beter aangeven wat ik bedoel en verwacht, mijn gevoel bij mezelf laten en ook laten weten dat ik begrijp dat hij het anders ervaart. Hij moet proberen te begrijpen wat ik voel zonder hier een waardeoordeel aan te hangen. Discussie uit de weg gaan blijkt moeilijk, maar we leren het wel.
Goed, samengevat:
- Relativeren, relativeren, relativeren! Zo voorkom je veel chagrijnige buien en worden irritaties geen frustraties en frustraties geen ruzies.
- Benoemen als je tóch chagrijnig bent en aangeven dat je snapt dat hij dat vervelend vindt, maar dat hij je maar even moet laten en zich niets van je moet aantrekken. En of hij misschien een kopje thee voor je wil maken om je op te vrolijken
- Voor die keren dat het toch ruzie wordt, zul je veel winnen door efficient en netjes ruzie te leren maken: Niet boos doen bij een meningsverschil en niet gaan roepen. Vertel jouw mening en houd die bij jezelf ("ik vind") en vraag of hij snapt wat je bedoelt. Vraag naar zijn mening en geef aan dat je snapt wat hij bedoelt (doorvragen als je het niet snapt tot je het wel snapt. je hoeft niet hetzelfde te vinden, als je maar vat wat hij vindt). Vertel wat belangrijk voor je is (principes, gevoelens), ga na waar je elkaar tegemoet kunt komen, hoe je rekening met elkaar kunt houden en of een compromis mogelijk is. Vat deze "afspraak" samen. Daar waar je het echt niet eens kunt worden laat je het zo met respect voor de mening van de ander. Time out nemen als je bozer wordt om escalatie te voorkomen.
En heel verhaal, ik hoop dat je er iets aan hebt. Je kunt het echt leren!
Ow en in je titel vraag je, wie ook? Nou ik heb er dus ook wel eens last van gehad (...knip...)
Maargoed toen ben ik eens gaan analyseren en ik kwam wel tot de conclusie dat ik echt alleen zo boos werd, als ik het gevoel had echt totaal niet serieus door hem genomen te worden. Als ik me gekwetst voelde en hij echt geen berouw leek te tonen of inlevingsvermogen. Dus dat ik met het probleem en rotgevoel bleef zitten. Praten en oplossingen bedenken kwam bij ons echter te laat... dus hopelijk doe jij er wel je voordeel mee. succes.
Klinkt heel erg herkenbaar, Pluk (en Guussie ook). Zó gefrustreerd raak ik als ik mij niet gehoord of begrepen voel door mijn vriend (en vroeger mijn ouders). Het enige wat ik dan wil horen is iets als "wat vervelend voor je schat, kom hier, dan krijg je een knuffel." Of: "Goh, dat wist ik helemaal niet, dat jou dat zo raakt. Ik kijk daar namelijk heel anders tegenaan. Ik ben blij dat je me dit vertelt." Hij hoeft niet toe te geven of ja en amen te zeggen, ik hoef mijn zin niet. Ik wil alleen erkenning voor wat ik voel en vind, ook al is dat voor hem helemaal niet herkenbaar.
Maar wij zijn twee koppige mensen bij elkaar, en dat botst. En mijn vriend kan mijn chagrijnige buien moeilijk hebben, terwijl ik het volstrekt normaal vind af en toe chagrijnig te zijn. Dus blijf ik maar herhalen om mijn punt te maken. Gelukkig nu een stuk minder, maar het liep soms uit op een extreem driftige en onredelijke situatie. Vooral als ik tot de conclusie kwam dat het uit de hand was gelopen en we niet meer terug konden. Dan was ik boos, teleurgesteld en verdrietig om mezelf. Dan werd het nóg erger, want vriend moest dan even helemaal niets van mij hebben. En juist dan had ik een knuffel nóg harder nodig. Maar zo erg is het gelukkig niet meer. Maandag hadden we weer ruzie doordat ik boos over iets was waar mijn vriend niets mee te maken had en ook niets van wilde weten. Was niet leuk, niet nodig en te voorkomen geweest als ik niet zo was doorgedraafd tegen hem deed en hij begrip had getoond voor mijn gevoel. Maar ik ben trots dat ik er deze keer geen emotionele toestand van heb gemaakt, het was nu gewoon een stomme achterlijke ruzie en geen driftbui
In het begin van onze relatie was het wel zo dat ik mijn irritaties over rommel of regen of mijn teen stoten op hem afreageerde; ik ging hem ook afkatten en dat pikte hij natuurlijk niet. Maar toen ik me hiervan bewust raakte (door die dikke ruzies), leerde relativeren en me niet meer op hem afreageerde, bleek het nog steeds een probleem voor hem als ik chagrijnig was. Nu kan ook hij daar beter mee omgaan en ik ben zijn subtiele pogingen tot steun (instrumentele steun, het blijft een man) gaan herkennen.
Moeilijk blijft het wel als we een meningsverschil over iets hebben. Mijn herhalen wordt gezien als een poging om mijn gelijk te krijgen en dat krijg ik niet want hij is koppig. Maar ik wíl geen gelijk, ik wil erkenning voor mijn gevoel of mening, ik wil dat hij weet wat ik van iets vind, ook al voelt hij dat heel anders. Oplossing: ik moet beter aangeven wat ik bedoel en verwacht, mijn gevoel bij mezelf laten en ook laten weten dat ik begrijp dat hij het anders ervaart. Hij moet proberen te begrijpen wat ik voel zonder hier een waardeoordeel aan te hangen. Discussie uit de weg gaan blijkt moeilijk, maar we leren het wel.
Goed, samengevat:
- Relativeren, relativeren, relativeren! Zo voorkom je veel chagrijnige buien en worden irritaties geen frustraties en frustraties geen ruzies.
- Benoemen als je tóch chagrijnig bent en aangeven dat je snapt dat hij dat vervelend vindt, maar dat hij je maar even moet laten en zich niets van je moet aantrekken. En of hij misschien een kopje thee voor je wil maken om je op te vrolijken
- Voor die keren dat het toch ruzie wordt, zul je veel winnen door efficient en netjes ruzie te leren maken: Niet boos doen bij een meningsverschil en niet gaan roepen. Vertel jouw mening en houd die bij jezelf ("ik vind") en vraag of hij snapt wat je bedoelt. Vraag naar zijn mening en geef aan dat je snapt wat hij bedoelt (doorvragen als je het niet snapt tot je het wel snapt. je hoeft niet hetzelfde te vinden, als je maar vat wat hij vindt). Vertel wat belangrijk voor je is (principes, gevoelens), ga na waar je elkaar tegemoet kunt komen, hoe je rekening met elkaar kunt houden en of een compromis mogelijk is. Vat deze "afspraak" samen. Daar waar je het echt niet eens kunt worden laat je het zo met respect voor de mening van de ander. Time out nemen als je bozer wordt om escalatie te voorkomen.
En heel verhaal, ik hoop dat je er iets aan hebt. Je kunt het echt leren!
donderdag 23 oktober 2008 om 10:27
Hier ook herkenbaar.
Ik ben gaan kijken wat voor triggers ik heb en wat voortekenen zijn. Nu zie het wel aankomen en kan ik mezelf even afzonderen of mijn omgenving waarschuwen als er een bui aankomt. Er gebeurt nogweleens wat maar het gaat al beter.
(ook ik heb alleen maar behoefte aan een knuffel als ik zo ben maar krijgen )
Ik ben gaan kijken wat voor triggers ik heb en wat voortekenen zijn. Nu zie het wel aankomen en kan ik mezelf even afzonderen of mijn omgenving waarschuwen als er een bui aankomt. Er gebeurt nogweleens wat maar het gaat al beter.
(ook ik heb alleen maar behoefte aan een knuffel als ik zo ben maar krijgen )
donderdag 23 oktober 2008 om 10:32
Had 't vooral toen ik jonger was. Heb tijdens mijn studie veel potloden en penselen kapot gebroken omdat ik woest werd als iets niet lukte. En als ik m'n teen tegen de deur stoot dan had ik ook de neiging me 'ns flink op die deur uit te leven. Nu ben ik inmiddels wel wat rustiger geworden en tel eerst tot 10.
donderdag 23 oktober 2008 om 10:34
quote:Suzeli schreef op 23 oktober 2008 @ 10:27:
(ook ik heb alleen maar behoefte aan een knuffel als ik zo ben maar krijgen )Het voelt misschien jammer, want eigenlijk wil je natuurlijk dat hij uit zichzelf snapt dat je een knuffel nodig hebt. Maar je kunt er "gewoon" om vragen. En na een tijdje leert hij het misschien uit zichzelf te doen. Die van mij wel tenminste
(ook ik heb alleen maar behoefte aan een knuffel als ik zo ben maar krijgen )Het voelt misschien jammer, want eigenlijk wil je natuurlijk dat hij uit zichzelf snapt dat je een knuffel nodig hebt. Maar je kunt er "gewoon" om vragen. En na een tijdje leert hij het misschien uit zichzelf te doen. Die van mij wel tenminste
donderdag 23 oktober 2008 om 11:08
Nou ja, Eleonora is niet altijd heel wijs hoor. Ik denk veel na maar wijs....
Mijn man is niet driftig. Hij is weleens boos maar drift en ongecontroleerdheid daar heeft hij geen last van. Hij is van nature niet zo. Ik wel. Ik heb het altijd gehad. Snel boos, snel weer over, snel in tranen, snel getroost. Zo was dat vroeger in ieder geval. Nu, ouder en (komt 'ie) wijzer, weet je dat je ook dingen niet niet te controleren lijken, wel kunt controleren. Je kunt door middel van zelfreflectie best goed leren hoe je op een andere manier kunt reageren dan de manier waarop de natuur het voor je bedacht heeft. Door er over na te denken en je te verzetten tegen een woedeuitbarsting bijvoorbeeld.
Kijk, als ik de draad niet door de naald krijg, of mijn laptop geeft het drie keer achter elkaar zomaar op en knalt uit, dan explodeer ik nog wel hoor. Maar in conflicten met mensen heb ik dat veel en veel minder en met mijn man heb ik het ook niet.
Omdat ik geleerd heb dat woorden pijn doen, dat je iemand kwetst met je ongecontroleerdheid en ik wil mijn man niet kwetsen door dingen naar zijn hoofd te slingeren die ik niet tegen hem moet zeggen en die ik alleen zeg omdat ik me op dat moment machteloos voel. Ik heb me voorgenomen geen dingen te zeggen (tegen mijn geliefden) waar ik later spijt van krijg.
Beginnen met tellen tot 10 en je realiseren dat je een woedebui aan voelt komen en dat beslismoment, van knal ik of niet, heel duidelijk op je in laten werken bij de volgende driftbui. Het kan, echt, het kan.
Mijn man is niet driftig. Hij is weleens boos maar drift en ongecontroleerdheid daar heeft hij geen last van. Hij is van nature niet zo. Ik wel. Ik heb het altijd gehad. Snel boos, snel weer over, snel in tranen, snel getroost. Zo was dat vroeger in ieder geval. Nu, ouder en (komt 'ie) wijzer, weet je dat je ook dingen niet niet te controleren lijken, wel kunt controleren. Je kunt door middel van zelfreflectie best goed leren hoe je op een andere manier kunt reageren dan de manier waarop de natuur het voor je bedacht heeft. Door er over na te denken en je te verzetten tegen een woedeuitbarsting bijvoorbeeld.
Kijk, als ik de draad niet door de naald krijg, of mijn laptop geeft het drie keer achter elkaar zomaar op en knalt uit, dan explodeer ik nog wel hoor. Maar in conflicten met mensen heb ik dat veel en veel minder en met mijn man heb ik het ook niet.
Omdat ik geleerd heb dat woorden pijn doen, dat je iemand kwetst met je ongecontroleerdheid en ik wil mijn man niet kwetsen door dingen naar zijn hoofd te slingeren die ik niet tegen hem moet zeggen en die ik alleen zeg omdat ik me op dat moment machteloos voel. Ik heb me voorgenomen geen dingen te zeggen (tegen mijn geliefden) waar ik later spijt van krijg.
Beginnen met tellen tot 10 en je realiseren dat je een woedebui aan voelt komen en dat beslismoment, van knal ik of niet, heel duidelijk op je in laten werken bij de volgende driftbui. Het kan, echt, het kan.
donderdag 23 oktober 2008 om 11:48
Hier ook veel herkenning (heb niet alles doorgelezen). Was ook 1 van de redenen dat ik naar een psycholoog ben gestapt. Vond het zelf namelijk echt helemaal nergens op slaan die woede uitbarstingen. En echt eerlijk naar mijn man toe was het ook niet bepaald.
Maar tot op heden nog geen verbetering...
Echt gillen, krijsen, schreeuwen, met spullen gooien, deuren slaan, agressief (mensen pijn willen doen), huilen etc.
Maar tot op heden nog geen verbetering...
Echt gillen, krijsen, schreeuwen, met spullen gooien, deuren slaan, agressief (mensen pijn willen doen), huilen etc.
donderdag 23 oktober 2008 om 13:26
herkenning...
Normaal ben ik erg rustig (Chill zeggen ze tegenwoordig )en laat ik mij niet zo gek maken. en zulke uitbarstingen zijn mij eigenlijk maar vreemd.
Ok vroeger als puber was ik wel een lopende tijdbom..
Maar helaas heb ik vorige week zo'n woedeuitbarsting gehad tegen mijn (sindsdien) ex-vriend...
Dingen geroepen en vooral geschreeuwd en gehuild die nergens op sloegen...met eten gegooid en tsja... echt een waas...weet er erg weinig nog van.
Een combinatie van hormonen(PMS) want daar heb ik dan wel weer veel last van...en een gevoel dat je vastzit. en mijn stommiteit is dus dat ik veel opkrop en dat moet er eens uit.
Maar de uitbarsting was eigenlijk om niks op dat moment. Om niks, Door van alles.
Maar bij mij dus ook als je ergens meezit als je niet lekker in je vel zit..
Succes! ik hoop dat je het onder controle gaat krijgen, tot 10 tellen..weglopen... en het liefst van te voren doorhebben dat je te ver gaat.
Normaal ben ik erg rustig (Chill zeggen ze tegenwoordig )en laat ik mij niet zo gek maken. en zulke uitbarstingen zijn mij eigenlijk maar vreemd.
Ok vroeger als puber was ik wel een lopende tijdbom..
Maar helaas heb ik vorige week zo'n woedeuitbarsting gehad tegen mijn (sindsdien) ex-vriend...
Dingen geroepen en vooral geschreeuwd en gehuild die nergens op sloegen...met eten gegooid en tsja... echt een waas...weet er erg weinig nog van.
Een combinatie van hormonen(PMS) want daar heb ik dan wel weer veel last van...en een gevoel dat je vastzit. en mijn stommiteit is dus dat ik veel opkrop en dat moet er eens uit.
Maar de uitbarsting was eigenlijk om niks op dat moment. Om niks, Door van alles.
Maar bij mij dus ook als je ergens meezit als je niet lekker in je vel zit..
Succes! ik hoop dat je het onder controle gaat krijgen, tot 10 tellen..weglopen... en het liefst van te voren doorhebben dat je te ver gaat.
zondag 26 oktober 2008 om 13:02
Nostradame, een goed stuk van je. Aan de samenvatting (oké hij is lang, maar wel waar) zou ik nog willen toevoegen:
Verficatievragen stellen. Ik ga zelf vaak dingen in mijn hoofd invullen voor een ander en die blijken dan toch anders/niet waar te zijn. Zonde van de energie van het boos worden dus.
Ik heb geen extreme woede-uitbarstingen maar wel last soms van onredelijk boos worden. PMS is volgens mij ook een oorzaak van dit gedrag. Wat eraan te doen, wist ik het maar.
Verficatievragen stellen. Ik ga zelf vaak dingen in mijn hoofd invullen voor een ander en die blijken dan toch anders/niet waar te zijn. Zonde van de energie van het boos worden dus.
Ik heb geen extreme woede-uitbarstingen maar wel last soms van onredelijk boos worden. PMS is volgens mij ook een oorzaak van dit gedrag. Wat eraan te doen, wist ik het maar.
zondag 26 oktober 2008 om 18:29
Haha Pluk, dat zou je wel zeggen, he Vooral het verhaal van Eleonara was herkenbaar en nuttig! Als ik eenmaal zo boos ben lijkt het wel alsof dat het enige is wat er op dat momnent telt, ik/we lopen dan vast en dan roep ik inderdaad van alles wat ik later zelfs alweer bijna vergeten ben, maar hij natuurlijk niet! Ook jezelf vanaf een afstand bekijken helpt denk ik goed, dan zie je ineens veel duidelijker hoe raar je bezig bent natuurlijk Daar komt ook nog het punt van Nostradame bij dat ik me na zo'n bui alleen maar ellendiger voel, omdat we het zo ver hebben laten komen, terwijl het nergens voor nodig was..Thanks voor het nieuwe 'les-materiaal', hihi!
