Psyche
alle pijlers
Word gek van m'n moeder!
zondag 4 november 2007 om 12:46
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier en gelijk maar een heftig onderwerp. Relatie met (schoon) ouders! Ik probeer uit alle macht om de relatie met m'n moeder goed te doen, maar word gek van haar negativiteit, waar ze vol mee zit. Dit zorgde in de jeugd al ervoor dat ik vroeg het huis uit ging, ver weg. Nu wonen we ook ver weg, met gevolg dat mijn ouders vaak wat langer komen, maar een week volhouden is zwaar, als ze dan weg zijn heb ik al haar negativiteit opgezogen lijkt het wel en ben ik depri, terwijl ik juist heel goed in mijn vel zit in de rest van de tijd. Mijn vader is aan de drank een beetje, want diekan er ook slecht tegen. Ik probeer het wel tactisch te zeggen, maar zelfs de kleinste uitspraak doet haar uit d'r vel springen, huilen, boos worden, oude koeien uit de sloot halen, etc.
Wie snapt dit en kan me helpen?
goetjes Sacha
Ik ben nieuw hier en gelijk maar een heftig onderwerp. Relatie met (schoon) ouders! Ik probeer uit alle macht om de relatie met m'n moeder goed te doen, maar word gek van haar negativiteit, waar ze vol mee zit. Dit zorgde in de jeugd al ervoor dat ik vroeg het huis uit ging, ver weg. Nu wonen we ook ver weg, met gevolg dat mijn ouders vaak wat langer komen, maar een week volhouden is zwaar, als ze dan weg zijn heb ik al haar negativiteit opgezogen lijkt het wel en ben ik depri, terwijl ik juist heel goed in mijn vel zit in de rest van de tijd. Mijn vader is aan de drank een beetje, want diekan er ook slecht tegen. Ik probeer het wel tactisch te zeggen, maar zelfs de kleinste uitspraak doet haar uit d'r vel springen, huilen, boos worden, oude koeien uit de sloot halen, etc.
Wie snapt dit en kan me helpen?
goetjes Sacha
zondag 4 november 2007 om 13:07
Mijn ma heeft daar ook wel eens een handje van.
Toen heb ik een keer, toen ik haar aan de telefoon had ( i.r.l durfde ik niet....) heel rustig gezegd dat ik niet blij werd van haar negatieve gedrag. Dat ze best mag vinden dat ik in haar ogen verkeerde geslissingen neem, maar dat dat niet betekent dat wat zij doet altijd goed is en wat ik doe altijd fout. Dat ik een volwassen iemand ben die zelf keuzes maakt, is niet erg als ik iets niet goed doe, maar dat ik daar liever achter kom zonder dat zij 'zie je nou wel!!' heeft gezegd.
Ik heb er geen drama van gemaakt, zij ook niet, daarna heeft ze geen commentaar meer gehad op mij. Helemaal goed kan ik het nooit doen bij haar, dat voel ik heus wel, maar ik heb geleerd dat ik niet afhankelijk moet zijn van de goedkeuring van mijn moeder. Mijn partner heeft me daar erg bij geholpen.
Toen heb ik een keer, toen ik haar aan de telefoon had ( i.r.l durfde ik niet....) heel rustig gezegd dat ik niet blij werd van haar negatieve gedrag. Dat ze best mag vinden dat ik in haar ogen verkeerde geslissingen neem, maar dat dat niet betekent dat wat zij doet altijd goed is en wat ik doe altijd fout. Dat ik een volwassen iemand ben die zelf keuzes maakt, is niet erg als ik iets niet goed doe, maar dat ik daar liever achter kom zonder dat zij 'zie je nou wel!!' heeft gezegd.
Ik heb er geen drama van gemaakt, zij ook niet, daarna heeft ze geen commentaar meer gehad op mij. Helemaal goed kan ik het nooit doen bij haar, dat voel ik heus wel, maar ik heb geleerd dat ik niet afhankelijk moet zijn van de goedkeuring van mijn moeder. Mijn partner heeft me daar erg bij geholpen.
zondag 4 november 2007 om 13:09
Hoi heureuse,
Ik begrijp hetgeen je beschrijft.
Door je jeugd en de lange tijd dat je moeder in je omgeving is geweest, hebben jullie bepaald gedrag ontwikkeld.
Voor jou betekent dat, dat je moeder haar negativiteit op je kan botvieren en dat je, door haar uitbarstingen en huilen etc ervoor zorgt dat je er niets van durft te zeggen.
Toch ligt daar de sleutel. Er WEL steeds iets van zeggen en ook niet subtiel.
Rustig zeggen: "Mam als dit de manier is waarop jij je hier gedraagt, heb ik liever dat je niet meer komt."
En je niet meer laten leiden door haar gedrag dat je beschrijft.
Volhouden en ze zal begrijpen dat hetgeen altijd werkte, niet meer opgaat.
Succes en sterkte!.
Ik begrijp hetgeen je beschrijft.
Door je jeugd en de lange tijd dat je moeder in je omgeving is geweest, hebben jullie bepaald gedrag ontwikkeld.
Voor jou betekent dat, dat je moeder haar negativiteit op je kan botvieren en dat je, door haar uitbarstingen en huilen etc ervoor zorgt dat je er niets van durft te zeggen.
Toch ligt daar de sleutel. Er WEL steeds iets van zeggen en ook niet subtiel.
Rustig zeggen: "Mam als dit de manier is waarop jij je hier gedraagt, heb ik liever dat je niet meer komt."
En je niet meer laten leiden door haar gedrag dat je beschrijft.
Volhouden en ze zal begrijpen dat hetgeen altijd werkte, niet meer opgaat.
Succes en sterkte!.
zondag 4 november 2007 om 14:10
Herkenbaar inderdaad dit probleem. Probeer het in een goed gesprek met haar toch maar eens te vertellen, hoe moeilijk ook. Het kan in ieder geval jou heel erg opluchten. Verder vind ik dat jouw ouders ontzettend lang bij jou blijven als ze op bezoek komen, 1 week? Dat is toch niet gezond voor jullie relatie? Ik zou eens voorstellen dat ze 2 dagen komen en dan 1 nachtje blijven slapen, is toch lang genoeg? Hoe langer je op elkaars lip zit, hoe meer irritaties er ontstaan. Ik denk dat het al een hoop kan schelen als ze kort bij je blijven. Je kunt dat toch met hen bespreken?
zondag 4 november 2007 om 14:18
Fijn te horen dat men de situatie ook herkent, toch is het niet zo dat het puur tegen mij gericht is. Zij is zo, maar dan werkelijk over alles en elk detail, ziekelijk gewoon! Het is de zon, de wind, de kou, de warmte, de regen, de politiek (nr 1), zo'n beetje iedereen die ze kent en ook die ze niet kent, oftewel alles. Als ze tegen een stoel aanloopt is de stoel stom of de persoon die in de buurt was heeft het gedaan, maar zijzelf niet, nee dat nooit! Iedereen is erop uit om haar en poot uit te draaien. Als er op de telefoonrekening een nummer staat wat ze denkt niet te kennen, bijvoorbeeld voor 25 cent, dan kan ze zich daar weken over opwinden en belt ze met hoge poten op, terwijl ze zichzelf dan heeft vergist, maar dat vergeet ze gauw weer. Ik dacht dat zij misschien psychisch in de war is, ook al duurt dat al haar hele leven misschien. Hoe ouder ze wordt, hoe erger het wordt. Als ik er wat van zeg, voel ik mij wel iets beter, maar ik denk dat als ik haar voor het blok zet dat er grote ruzie van komt. De laatste keer dat ze hier waren, heb ik haar gevraagd waarom ze zo gefrustreerd en boos is over van alles en waarom ze er niet voor kon kiezen om gewoon lekker te genieten (ze hebben het prima voor elkaar) van het leven. Ze zei zoiets als; Ik heb toch zeker wel het recht om me kwaad te maken? Toen zei ik: Oké, als jullie zo willen leven, moeten jullie het zelf maar weten, maar het is zonde van je tijd. Misschien dat ze er plezier in heeft om te schelden en te klagen, ik snap dat niet. Ik denk wel dat mijn vader en ik de enigen zijn, waartegen ze dat zo uit. Dat is misschien ook de reden dat ze graag bij ons komt, om zich af te reageren, misschien dat ik inderdaad de grens moet stellen, zoals houvanjezelf zegt. Tegelijkertijd zou mijn vader dat ook moeten doen, dat had ie lang geleden al moeten doen!
Thanks voor de reacties!
Thanks voor de reacties!
