Psyche
alle pijlers
Zó bang!
vrijdag 24 april 2009 om 21:39
Even mijn verhaal kwijt hier... Eind juni kreeg mijn moeder een bloeding, begin juli diagnose: kwaadaardige tumor in de endeldarm. 5 dagen bestraling, begin augustus operatie. Endeldarm geheel verwijderd (geen stoma, arts was zo lief om aan mijn moeder te denken die géén stoma wilde en heeft haar dikke darm doorgetrokken en daar een nieuwe endeldarm van gemaakt). Week na de operatie uitslag van het weefselonderzoek: 9 lymfeklieren verwijderd, alle 9 besmet. De arts heeft zijn best gedaan om haar mee te laten doen met een trial in het AVL. Is gelukt, 8 chemokuren van 3 weken (2 weken chemo slikken, 1 week rust). En die heeft ze super doorstaan! Al haar haren heeft ze nog, geen dag misselijk geweest. Wel veel last van andere bijwerkingen. Maar echt goed van haar! Ben nog trots
Chemo zit erop (februari-maart ongeveer). Arts in het AVL gaf aan dat het een reden voor een feestje was. De scans voor operatie gaven geen aanwijzingen voor uitzaaiingen en haar bloedbeeld en tumormarkers zijn de hele kuur perfect gebleven! Dus, feestje. Vlag letterlijk uitgehangen enzo.
En nu... nu is ze heel erg moe (daar begon het ook mee voor ze die bloeding kreeg, dodelijke vermoeidheid noemde ze het). Maar dat kan natuurlijk een reactie van haar lichaam op de chemo zijn. Het is natuurlijk niet niks, een half jaar chemo (en daarvoor zware bestralingen en zware operatie), dus die moeheid kan te verklaren zijn. Ook heeft ze trombose in haar been gehad, prikken en zalf voor gekregen, door de zalf kreeg ze onderhuids bindweefselontsteking. Maar ze heeft ook erge pijn in haar heup wat nu uitstraalt naar haar knie en scheenbeen. Ze is (eindelijk) gaan bellen met het AVL, ze moest naar de huisarts, die controleert haar bloed op alles en voor de zekerheid om uitzaaiingen uit te sluiten laat hij een foto van haar heup maken. En dat woord.. uitzaaiingen... dat deed bij mij even de das om. Ik ben de hele tijd positief gebleven, oke, eerlijk toegegeven, vooral naar anderen toe, in mijn hoofd was het soms even chaos
Ik heb mij net suf zitten googlen (voorheen werd ik rustig van om álles te lezen over de tumor, behandelingen etc) op uitzaaiingen in het bot bij een rectaaltumor. Kan het niet zo snel vinden, ze hebben het alleen maar over uitzaaiingen in de lever en longen. Oke... goed om te horen natuurlijk, maar het zegt niets En ik ben gewoon doodsbang nu. Dat het wel "einde oefening" is en mijn moeder er straks niet meer is. Lekker kinderachtig: ik kan nog lang niet zonder haar! En mijn dochters al helemaal niet! Zeker de jongste, die is helemaal weg van haar oma. Mijn man zijn moeder is al jong overleden en ik wil hem niet nadoen door geen moeder meer te hebben. Dit zijn allemaal irrationele gedachten, dat weet ik, maar hoe stop ik die?? Maandag wordt de foto gemaakt, dinsdag of woensdag de uitslag van de foto en het bloed.
Het blijft maar malen in mijn hoofd en mijn man, tja, daar heb ik even niet zoveel aan, die zegt alleen maar dat ik mij niet druk moet maken Snap zijn reactie ook wel hoor, maar hoe maak ik mij er dan niet druk om?
Nou... het is niet zo dat jullie mij kunnen helpen ofzo, ik wilde even mijn verhaal kwijt Thanx!!
Chemo zit erop (februari-maart ongeveer). Arts in het AVL gaf aan dat het een reden voor een feestje was. De scans voor operatie gaven geen aanwijzingen voor uitzaaiingen en haar bloedbeeld en tumormarkers zijn de hele kuur perfect gebleven! Dus, feestje. Vlag letterlijk uitgehangen enzo.
En nu... nu is ze heel erg moe (daar begon het ook mee voor ze die bloeding kreeg, dodelijke vermoeidheid noemde ze het). Maar dat kan natuurlijk een reactie van haar lichaam op de chemo zijn. Het is natuurlijk niet niks, een half jaar chemo (en daarvoor zware bestralingen en zware operatie), dus die moeheid kan te verklaren zijn. Ook heeft ze trombose in haar been gehad, prikken en zalf voor gekregen, door de zalf kreeg ze onderhuids bindweefselontsteking. Maar ze heeft ook erge pijn in haar heup wat nu uitstraalt naar haar knie en scheenbeen. Ze is (eindelijk) gaan bellen met het AVL, ze moest naar de huisarts, die controleert haar bloed op alles en voor de zekerheid om uitzaaiingen uit te sluiten laat hij een foto van haar heup maken. En dat woord.. uitzaaiingen... dat deed bij mij even de das om. Ik ben de hele tijd positief gebleven, oke, eerlijk toegegeven, vooral naar anderen toe, in mijn hoofd was het soms even chaos
Ik heb mij net suf zitten googlen (voorheen werd ik rustig van om álles te lezen over de tumor, behandelingen etc) op uitzaaiingen in het bot bij een rectaaltumor. Kan het niet zo snel vinden, ze hebben het alleen maar over uitzaaiingen in de lever en longen. Oke... goed om te horen natuurlijk, maar het zegt niets En ik ben gewoon doodsbang nu. Dat het wel "einde oefening" is en mijn moeder er straks niet meer is. Lekker kinderachtig: ik kan nog lang niet zonder haar! En mijn dochters al helemaal niet! Zeker de jongste, die is helemaal weg van haar oma. Mijn man zijn moeder is al jong overleden en ik wil hem niet nadoen door geen moeder meer te hebben. Dit zijn allemaal irrationele gedachten, dat weet ik, maar hoe stop ik die?? Maandag wordt de foto gemaakt, dinsdag of woensdag de uitslag van de foto en het bloed.
Het blijft maar malen in mijn hoofd en mijn man, tja, daar heb ik even niet zoveel aan, die zegt alleen maar dat ik mij niet druk moet maken Snap zijn reactie ook wel hoor, maar hoe maak ik mij er dan niet druk om?
Nou... het is niet zo dat jullie mij kunnen helpen ofzo, ik wilde even mijn verhaal kwijt Thanx!!
vrijdag 24 april 2009 om 22:15
Dan is dit een prima plaats voor je om je gedachten een beetje op een rijtje te krijgen.
Ik ga voor je duimen dat het volgende week allemaal meevalt.
En stop maar met googelen. De dingen die je daar van onthoudt zijn meestal de enge dingen en daar ben je nu niet mee geholpen.
Blijft je moeder er zelf een beetje positief onder?
Ik ga voor je duimen dat het volgende week allemaal meevalt.
En stop maar met googelen. De dingen die je daar van onthoudt zijn meestal de enge dingen en daar ben je nu niet mee geholpen.
Blijft je moeder er zelf een beetje positief onder?
vrijdag 24 april 2009 om 22:30
Thanx!!!
Mijn moeder is best nuchter onder, al vanaf het begin. Is het zo, dan is het zo, we zien het wel en ik laat alles over mij heen komen. Heeft ze ook gedaan. Ze heeft er geen traan om gelaten trouwens! Stond tijdens de chemo gewoon te behangen in mijn nieuwe huis, oppassen op mijn dochters, meehelpen met verhuizen.
Vorige week maakte ze nog de opmerking dat we er wel vanuit moeten gaan dat het verder is gegaan, het zat toch in 9 lymfeklieren. Ze vond zelf dat we dus daar goed rekening mee moesten houden. Op mijn vraag of ze weer iets voelde zei ze van niet. En ondertussen mag ik mij niet druk maken van haar
Best onwerkelijk trouwens om dit zo op te schrijven. Je leest verhalen hier op het forum en eigenlijk zit je er zelf ook in, maar je wil dat niet zo zien he. Toevallig had ik het er met een collega van mij over, bij zijn vader is het weer teruggekomen (andere kankersoort overigens) en we waren het er over eens dat je niet meer dat onbezorgde gevoel over je ouders kan hebben. Gelijk bezorgd zijn als ze een pijntje hebben, verkouden zijn, je zit ze te observeren, of ze niet gelig zijn ofzo. M.a.w. hoe maak je jezelf gek hé Maar ja, het is wel zo.
Nou... we gaan er maar gewoon vanuit dat er van de week gewoon weer goed bericht komt. In het ergste geval is haar heupkop versleten en moet ze een nieuwe heup ofzo
Mijn moeder is best nuchter onder, al vanaf het begin. Is het zo, dan is het zo, we zien het wel en ik laat alles over mij heen komen. Heeft ze ook gedaan. Ze heeft er geen traan om gelaten trouwens! Stond tijdens de chemo gewoon te behangen in mijn nieuwe huis, oppassen op mijn dochters, meehelpen met verhuizen.
Vorige week maakte ze nog de opmerking dat we er wel vanuit moeten gaan dat het verder is gegaan, het zat toch in 9 lymfeklieren. Ze vond zelf dat we dus daar goed rekening mee moesten houden. Op mijn vraag of ze weer iets voelde zei ze van niet. En ondertussen mag ik mij niet druk maken van haar
Best onwerkelijk trouwens om dit zo op te schrijven. Je leest verhalen hier op het forum en eigenlijk zit je er zelf ook in, maar je wil dat niet zo zien he. Toevallig had ik het er met een collega van mij over, bij zijn vader is het weer teruggekomen (andere kankersoort overigens) en we waren het er over eens dat je niet meer dat onbezorgde gevoel over je ouders kan hebben. Gelijk bezorgd zijn als ze een pijntje hebben, verkouden zijn, je zit ze te observeren, of ze niet gelig zijn ofzo. M.a.w. hoe maak je jezelf gek hé Maar ja, het is wel zo.
Nou... we gaan er maar gewoon vanuit dat er van de week gewoon weer goed bericht komt. In het ergste geval is haar heupkop versleten en moet ze een nieuwe heup ofzo
vrijdag 24 april 2009 om 22:31
vrijdag 24 april 2009 om 22:41
Leuk he, als piekeren je in je bloed zit? En ook zo handig voor je gemoedsrust als je je de ergste scenario's in je hoofd haalt. Ik weet er alles van hoor.
Maar ik kan het me zo goed voorstellen dat je bang bent. Het is zo onvoorstelbaar erg om 1 van je ouders te verliezen. Maar zo te lezen kan jij waarschijnlijk nog heel lang van je moeder genieten. Daar ga ik van uit en dat moet jij nu ook doen. Ga dit weekend iets doen waar je niet bij kan nadenken, paardrijden, naar de Efteling, bungeejumpen .
Nog een paar nachtjes slapen en je weet weer meer. En blijf maar even kletsen hier, ik klets wel mee
Maar ik kan het me zo goed voorstellen dat je bang bent. Het is zo onvoorstelbaar erg om 1 van je ouders te verliezen. Maar zo te lezen kan jij waarschijnlijk nog heel lang van je moeder genieten. Daar ga ik van uit en dat moet jij nu ook doen. Ga dit weekend iets doen waar je niet bij kan nadenken, paardrijden, naar de Efteling, bungeejumpen .
Nog een paar nachtjes slapen en je weet weer meer. En blijf maar even kletsen hier, ik klets wel mee
zaterdag 25 april 2009 om 07:49
Ik moet er ook vanuit gaan dat ze er nog heel lang is ja 
Maar ja, dat onderbuikgevoel hé... Even kort gezegd, mijn moeder en ik voelen bepaalde dingen aan. En wat betreft die tumor en lymfe hebben we er niet naast gezeten. (maanden van tevoren wisten we allebei al dat er iets mis was, maar ze was te eigenwijs om naar de huisarts te gaan...) Op het moment dat mijn moeder dan zo'n opmerking maakt over uitzaaiingen... Nou ja... het kan ook makkelijk wat anders zijn in haar heup, idd misschien een beknelde zenuw ofzo. Misschien zijn die aders wel niet helemaal jofel ofzo, dat ze daarom ook die trombose in haar been heeft gehad. Moet ze gedotterd worden ofzo. Dat is allemaal lang zo erg niet Ach, we kunnen er ook wel om lachen hoor, mijn moeder en ik lachen overal om. Om de operatie: je wilde toch een paar kilo kwijt mam? Zal vast wel lukken op die manier Ah, aan de chemo... Nou ja, je wilde weer grijs haar ipv het geverfde. Kan geregeld worden hoor, wordt je eerst even kaal, krijg je er nog krullen op de koop toe ook En als mijn vader dit hoorde werd hij kwaad! Boos op mijn moeder en mij, omdat wij niet zouden begrijpen wat er allemaal aan de hand was, en of we dat begrepen! Alleen werden wij er lekker sarcastisch over
He wel lekker om even zo van mij af te praten! Ik kan het er moeilijk met mijn man over hebben. Hij is meer van het praktische, niet zeuren, je kan er niets aan doen, je maakt jezelf gek, klaar. Ik weet niet of hij uberhaupt wel snapt waarom ik zo bang ben. Zijn moeder is overleden toen hij 15 was aan hersenvliesontsteking, dat ging zó razendsnel dat ze niet eens bang konden zijn bij wijze van spreken.
Afleiding is er! Vandaag vieren we mijn verjaardag in combinatie met een housewarming (net verhuisd na 5 mnd klussen en verjaardag viel op overdracht van het oude huis, dus even uitgesteld). Wordt een leuk feestje, veel gezellige mensen, bbq gaat ook nog aan (gisteren met een heel goede vriendin 175 satestokjes staan "rijgen", pppffff). Moet dus lukken vandaag!
Maar ja, dat onderbuikgevoel hé... Even kort gezegd, mijn moeder en ik voelen bepaalde dingen aan. En wat betreft die tumor en lymfe hebben we er niet naast gezeten. (maanden van tevoren wisten we allebei al dat er iets mis was, maar ze was te eigenwijs om naar de huisarts te gaan...) Op het moment dat mijn moeder dan zo'n opmerking maakt over uitzaaiingen... Nou ja... het kan ook makkelijk wat anders zijn in haar heup, idd misschien een beknelde zenuw ofzo. Misschien zijn die aders wel niet helemaal jofel ofzo, dat ze daarom ook die trombose in haar been heeft gehad. Moet ze gedotterd worden ofzo. Dat is allemaal lang zo erg niet Ach, we kunnen er ook wel om lachen hoor, mijn moeder en ik lachen overal om. Om de operatie: je wilde toch een paar kilo kwijt mam? Zal vast wel lukken op die manier Ah, aan de chemo... Nou ja, je wilde weer grijs haar ipv het geverfde. Kan geregeld worden hoor, wordt je eerst even kaal, krijg je er nog krullen op de koop toe ook En als mijn vader dit hoorde werd hij kwaad! Boos op mijn moeder en mij, omdat wij niet zouden begrijpen wat er allemaal aan de hand was, en of we dat begrepen! Alleen werden wij er lekker sarcastisch over He wel lekker om even zo van mij af te praten! Ik kan het er moeilijk met mijn man over hebben. Hij is meer van het praktische, niet zeuren, je kan er niets aan doen, je maakt jezelf gek, klaar. Ik weet niet of hij uberhaupt wel snapt waarom ik zo bang ben. Zijn moeder is overleden toen hij 15 was aan hersenvliesontsteking, dat ging zó razendsnel dat ze niet eens bang konden zijn bij wijze van spreken.
Afleiding is er! Vandaag vieren we mijn verjaardag in combinatie met een housewarming (net verhuisd na 5 mnd klussen en verjaardag viel op overdracht van het oude huis, dus even uitgesteld). Wordt een leuk feestje, veel gezellige mensen, bbq gaat ook nog aan (gisteren met een heel goede vriendin 175 satestokjes staan "rijgen", pppffff). Moet dus lukken vandaag!
zaterdag 25 april 2009 om 09:56
Geen idee hoe oud je moeder is maar slijtage van de heup komt heel vaak voor (ook bij jongere mensen trpouwens)en de pijn die jij beschrijft, van haar heup en dan uitstralen naar knie en scheenbeen is wel typisch slijtage pijn. Mijn moeder heeft precies hetzelfde. Ik zeg niet dat het idd zo is, ik ben natuurlijk geen arts. Maar toen ik het las dacht ik meteen: slijtage. En dat kan echt ongelooflijk verschrikkelijk veel pijn doen (mijn moeder is een bikkel dus als zij het al zegt dan is het echt zo 
)
Sterkte en gefeliciteerd!
) Sterkte en gefeliciteerd!
maandag 27 april 2009 om 18:42
Lieve Lago,
Die vermoeidheid na alles wat je moeder heeft doorstaan is heel normaal! Dat kan nog heel lang zo blijven. Dus maak je daar niet meer druk over!
Die pijn... ja daar kan niemand iets over zeggen, alleen de dokters na een bloedonderzoek of een scan/mri/foto. Dus, ik hoop heel hard mee dat het idd zoiets als slijtage is of een ander, makkelijk te verhelpen iets.
Heel veel sterkte. En je moeder klinkt echt als een enorme bikkel met haar behangen en oppassen tijdens de chemo!
Die vermoeidheid na alles wat je moeder heeft doorstaan is heel normaal! Dat kan nog heel lang zo blijven. Dus maak je daar niet meer druk over!
Die pijn... ja daar kan niemand iets over zeggen, alleen de dokters na een bloedonderzoek of een scan/mri/foto. Dus, ik hoop heel hard mee dat het idd zoiets als slijtage is of een ander, makkelijk te verhelpen iets.
Heel veel sterkte. En je moeder klinkt echt als een enorme bikkel met haar behangen en oppassen tijdens de chemo!
maandag 27 april 2009 om 21:27
Dank jullie wel meiden!! Nooit gedacht dat het fijn is om zoiets hier even op te schrijven
Druk weekend gehad, leuk feestje gevierd met héél veel saté, haha! Was wel iets te pittig gekruid, maar gelukkig vonden ze het lekker
Vandaag zijn de foto's van mijn moeder genomen, nou ja, van haar heup en onderrug. En ik heb mijzelf er van overtuigd dat het idd slijtage aan haar heup is. De klachten klinken zo en in mijn beredenering is het zo dat een eventueel nieuw gezwel de hele tijd pijn zou moeten veroorzaken, en niet zoals nu, alleen bij lopen en bewegen etc. Als ze zit zakt de pijn weg, dus... Nog een paar dagen afwachten, Haar bloedwaardes zullen ook vast goed zijn, gewoon vanuit gaan.
JuffrouwJannie, klopt van die vermoeidheid, ik weet het. Dat is het punt hé, ik wéét het wel, maar toch Maar wat ik mijzelf voor ogen moet houden is dat er niet voor niets een percentage is wat het wel overleeft! En daarbij heeft ze zo'n stootkuur chemo gehad... Ja ze is een echte bikkel hoor! Het is dat wij wisten dat ze aan de chemo zat, maar mensen van buitenaf hadden het niet door. Je zag niets, merkte niets. Gewoon net als anders.
He fijn om het hier even zo van mij af te schrijven! Hoef ik tenminste mijn vriendinnen er niet wéér mee lastig te vallen, haha!
Druk weekend gehad, leuk feestje gevierd met héél veel saté, haha! Was wel iets te pittig gekruid, maar gelukkig vonden ze het lekker
Vandaag zijn de foto's van mijn moeder genomen, nou ja, van haar heup en onderrug. En ik heb mijzelf er van overtuigd dat het idd slijtage aan haar heup is. De klachten klinken zo en in mijn beredenering is het zo dat een eventueel nieuw gezwel de hele tijd pijn zou moeten veroorzaken, en niet zoals nu, alleen bij lopen en bewegen etc. Als ze zit zakt de pijn weg, dus... Nog een paar dagen afwachten, Haar bloedwaardes zullen ook vast goed zijn, gewoon vanuit gaan.
JuffrouwJannie, klopt van die vermoeidheid, ik weet het. Dat is het punt hé, ik wéét het wel, maar toch Maar wat ik mijzelf voor ogen moet houden is dat er niet voor niets een percentage is wat het wel overleeft! En daarbij heeft ze zo'n stootkuur chemo gehad... Ja ze is een echte bikkel hoor! Het is dat wij wisten dat ze aan de chemo zat, maar mensen van buitenaf hadden het niet door. Je zag niets, merkte niets. Gewoon net als anders.
He fijn om het hier even zo van mij af te schrijven! Hoef ik tenminste mijn vriendinnen er niet wéér mee lastig te vallen, haha!
vrijdag 1 mei 2009 om 22:10
Nou mijn moeder heeft de uitslag gekregen. Geen uitzaaiingen!!!! Yiehaaa!!! Bloed was weer uitstekend, alleen wat te laag vit. D en zink, maar daar kan ze natuurlijk wat voor slikken en in het zonnetje zitten Ook geen slijtage aan de heup, maar fikse slijtage aan haar rug! Tussenwervels zijn versleten, daardoor kan er nu een zenuw bekneld zitten. Rustig aan doen, als er uitvalverschijnselen bijkomen moet ze weer bellen... De pijn kan wel enkele weken aanhouden. Oke. Heeft zij weer...
De arts zei ook nog dat ze extra goed naar de foto's hadden gekeken omdat die tumor toch in dat gebied heeft gezeten, maar was niets te zien Mooi dus!!! Tumormarkers waren ook laag, dus wat dat betreft allemaal geen enkel probleem. Alleen die rug dus, eens kijken of daar verder nog wat aan gedaan kan worden, want wachten op uitvalverschijnselen lijkt mij nou niet echt handig, maar aan de andere kant, mijn moeder heeft natuurlijk wel even genoeg gehannes gehad, dus snap ook wel als ze even geen gesleutel wil, ondanks de pijn... Ik ga maar weer eens even googlen en navraag op mijn werk doen
De arts zei ook nog dat ze extra goed naar de foto's hadden gekeken omdat die tumor toch in dat gebied heeft gezeten, maar was niets te zien
Mooi dus!!! Tumormarkers waren ook laag, dus wat dat betreft allemaal geen enkel probleem. Alleen die rug dus, eens kijken of daar verder nog wat aan gedaan kan worden, want wachten op uitvalverschijnselen lijkt mij nou niet echt handig, maar aan de andere kant, mijn moeder heeft natuurlijk wel even genoeg gehannes gehad, dus snap ook wel als ze even geen gesleutel wil, ondanks de pijn... Ik ga maar weer eens even googlen en navraag op mijn werk doen
