Psyche
alle pijlers
Zelfliefde
zaterdag 24 augustus 2019 om 00:15
Ik ben erachter gekomen dat ik niet van mezelf houd. Tijdens mijn pubertijd heb ik veel fouten gemaakt en mijn ouders veel pijn gedaan. Ik had iedere dag ruzie met ze en voelde me ontzettend alleen.
Een tijdje geleden is mijn relatie (na twee jaar) uitgegaan. Dat komt omdat alles in de relatie om hem draaide. Ik gaf meer om hem dan om mijzelf.
Ik wil nu graag aan mezelf werken en ervoor zorgen dat ik mezelf leuk ga vinden. Ik ken alle cliché’s en zinnetjes, maar ik wil weten: hoe? Hoe kan ik op een punt komen dat ik mezelf genoeg waardeer om ook een relatie succesvol te kunnen laten zijn?
En kan dit zonder therapie?
Een tijdje geleden is mijn relatie (na twee jaar) uitgegaan. Dat komt omdat alles in de relatie om hem draaide. Ik gaf meer om hem dan om mijzelf.
Ik wil nu graag aan mezelf werken en ervoor zorgen dat ik mezelf leuk ga vinden. Ik ken alle cliché’s en zinnetjes, maar ik wil weten: hoe? Hoe kan ik op een punt komen dat ik mezelf genoeg waardeer om ook een relatie succesvol te kunnen laten zijn?
En kan dit zonder therapie?
zaterdag 24 augustus 2019 om 00:59
Heel veel mensen maken ruzie met hun ouders als ze in de pubertijd zijn.
Het is nou ook niet de makkelijkste periode in een mensenleven.
Heb je er wel met je ouders over kunnen praten over wat je nu zo dwars zat?
En dat je nu niet lekker in je vel zit, omdat je relatie stuk is gegaan, is ook niet zo verwonderlijk, toch? Geef jezelf wat tijd om erover heen te komen.
Jezelf waarderen is een geschenk wat je jezelf zou moeten geven en niet om een relatie te laten lukken.
Het is nou ook niet de makkelijkste periode in een mensenleven.
Heb je er wel met je ouders over kunnen praten over wat je nu zo dwars zat?
En dat je nu niet lekker in je vel zit, omdat je relatie stuk is gegaan, is ook niet zo verwonderlijk, toch? Geef jezelf wat tijd om erover heen te komen.
Jezelf waarderen is een geschenk wat je jezelf zou moeten geven en niet om een relatie te laten lukken.
zaterdag 24 augustus 2019 om 01:36
Nee, ik kan niet zo goed met ze praten. Ze zijn enorm lief, maar we praten nooit over dit soort dingen. Ruzies worden ook nooit uitgesproken. Dat is het lastige.
Ik denk dat ik het nu eerder als een bevrijding zie, dat mijn relatie uit is gegaan. Ik kan nu aan mezelf werken. De vraag is alleen.. hoe.
Ik denk dat ik het nu eerder als een bevrijding zie, dat mijn relatie uit is gegaan. Ik kan nu aan mezelf werken. De vraag is alleen.. hoe.
zaterdag 24 augustus 2019 om 03:09
Ik durf met zekerheid te zeggen dat als je problemen echt zo diep zijn dat je niet van jezelf houdt, je dit niet zomaar makkelijk zelf op kan lossen. Maar misschien is het een samenloop van omstandigheden? Je ziet nu in wat voor fouten je ooit hebt gemaakt, je relatie is net voorbij, je vond je pubertijd moeilijk etc. Misschien handig om te starten met een gesprek met de praktijkondersteuner van je huisarts. Die kan je hierbij helpen.
zaterdag 24 augustus 2019 om 03:48
Ik ben 22.
De reden waarom ik denk dat ik niet van mezelf hou heeft met meerdere dingen te maken. Mijn moeder zei vanmorgen (voor de grap) tegen me dat ze hoopt dat ik ‘zo’n kind krijg als ik’. Dat deed enorm veel pijn dus ik schoot direct in de verdediging. Ik was vorige week bij de fysiotherapeut, ik vond dat ze raar deed, me niet serieus nam en heb daar onderweg en thuis enorm om gehuild. Waarom precies weet ik niet, het was een gevoel. Ik ben gestopt met veel shoppen omdat die spiegels tot huilbuien leiden. Ik draag nu zo’n jaar/anderhalf jaar geen make-up meer omdat ik geen zin heb om mezelf zo lang aan te staren. Dan komen er nare gedachtes. “Je ziet er toch niet uit” of “niemand gaat je leuk vinden als je dit doet hoor”. En tijdens de relatie vroeg ik mij bijvoorbeeld constant af of hij vreemd ging, terwijl daar totaal geen aanleiding toe was.
Ik ben ontzettend onzeker en vind mezelf totaal niet leuk.
Ik denk constant na wat iedereen van me vindt, al doen ze vriendelijk. Op de opleiding vroeg een meid laatst of ik wat met haar wilde doen, ik reageerde geschokt, zei dat ik weg moest, heb mijn duim laten bloeden (doe ik vaak als ik zenuwachtig word), en heb nooit meer tegen haar gepraat.
Zo kan ik nog wel even doorgaan met de voorbeelden. Oh en af en toe sla ik mezelf met een vuist in mijn eigen gezicht, wat echt het meest gestoorde is vind ik zelf.
Als kind was ik eigenlijk best gelukkig. Dit is allemaal in de puberteit gekomen.
De reden waarom ik denk dat ik niet van mezelf hou heeft met meerdere dingen te maken. Mijn moeder zei vanmorgen (voor de grap) tegen me dat ze hoopt dat ik ‘zo’n kind krijg als ik’. Dat deed enorm veel pijn dus ik schoot direct in de verdediging. Ik was vorige week bij de fysiotherapeut, ik vond dat ze raar deed, me niet serieus nam en heb daar onderweg en thuis enorm om gehuild. Waarom precies weet ik niet, het was een gevoel. Ik ben gestopt met veel shoppen omdat die spiegels tot huilbuien leiden. Ik draag nu zo’n jaar/anderhalf jaar geen make-up meer omdat ik geen zin heb om mezelf zo lang aan te staren. Dan komen er nare gedachtes. “Je ziet er toch niet uit” of “niemand gaat je leuk vinden als je dit doet hoor”. En tijdens de relatie vroeg ik mij bijvoorbeeld constant af of hij vreemd ging, terwijl daar totaal geen aanleiding toe was.
Ik ben ontzettend onzeker en vind mezelf totaal niet leuk.
Ik denk constant na wat iedereen van me vindt, al doen ze vriendelijk. Op de opleiding vroeg een meid laatst of ik wat met haar wilde doen, ik reageerde geschokt, zei dat ik weg moest, heb mijn duim laten bloeden (doe ik vaak als ik zenuwachtig word), en heb nooit meer tegen haar gepraat.
Zo kan ik nog wel even doorgaan met de voorbeelden. Oh en af en toe sla ik mezelf met een vuist in mijn eigen gezicht, wat echt het meest gestoorde is vind ik zelf.
Als kind was ik eigenlijk best gelukkig. Dit is allemaal in de puberteit gekomen.
zaterdag 24 augustus 2019 om 08:11
Hoi Craviva,
Goed dat jij je beseft dat er iets ‘niet klopt’. Ik denk dat dat stap 1 naar zelfliefde is. Misschien dat stap 2 dan zou zijn dat je er hulp voor zoekt. Dat ben je namelijk waard, en dat alleen al is zelfliefde.
Ik hoop dat je er snel een beetje uitkomt. Lijkt me dat je best in de knoop zit met jezelf.
Sterkte
Goed dat jij je beseft dat er iets ‘niet klopt’. Ik denk dat dat stap 1 naar zelfliefde is. Misschien dat stap 2 dan zou zijn dat je er hulp voor zoekt. Dat ben je namelijk waard, en dat alleen al is zelfliefde.
Ik hoop dat je er snel een beetje uitkomt. Lijkt me dat je best in de knoop zit met jezelf.
Sterkte
zaterdag 24 augustus 2019 om 23:29
Waarom ik twijfel over therapie is omdat ik hiervoor al twee (kinder)psychologen heb gehad zonder succes. Ik had het idee dat ze maar een beetje interessant aan het doen waren en niet luisterden naar mijn verhaal. “Ze zoekt gewoon wat aandacht, heel normaal.” Dat is wat ik altijd hoorde als ik zei dat ik me down voelde. Ik zag er altijd tegenop om daar naartoe te gaan, terwijl dat (denk ik) niet hoort.
Misschien is het anders bij een psycholoog voor volwassenen. Iemand hier misschien ervaring mee?
Misschien is het anders bij een psycholoog voor volwassenen. Iemand hier misschien ervaring mee?
zondag 25 augustus 2019 om 01:40
Klinkt alsof de therapeuten die je vroeger had niet hun best deden om jou te helpen, maar eerder alsof ze bepaalden of wat je deed en hoe jij je voelde "normaal" was.
Nu ben je volwassen en heb je de vrijheid om van behandelaar te wisselen als je geen klik hebt. Maar grote kans dat ze wel naar je luisteren, alleen al om het feit dat je volwassen bent en zelf kunt aangeven waar je tegenaan loopt. Dus ik zou je wel therapie aanraden.
Nu ben je volwassen en heb je de vrijheid om van behandelaar te wisselen als je geen klik hebt. Maar grote kans dat ze wel naar je luisteren, alleen al om het feit dat je volwassen bent en zelf kunt aangeven waar je tegenaan loopt. Dus ik zou je wel therapie aanraden.
