Psyche
alle pijlers
zieke man trek het niet
maandag 15 juni 2009 om 20:53
Hallo lezers
Ik zit er even flink doorheen...
mijn man (die ik al 13 jaar ken) is ziek. Gelukkig niet dodelijk maar hij heeft sinds een aantal jaren een vorm van reuma.
Dat is na jaren van dokteren aardig onder controle, nu voor ongeveer 1,5 jaar.
Maar een jaar geleden kreeg hij een auto ongeluk en daarvan een whiplash en nu waarschijnlijk als gevolg van een verkeerder houding door de whiplash, een hernia/
Oftewel, doffe ellende met zn gezondheid. Als gevolg daarvan een aantal keren in de ziektewet terecht gekomen en omdat hij een aantal keer met een tijdelijk contract gewerkt heeft, steeds na een stuk ziektewet periode, weer helemaal opnieuw beginnen met solliciteren en een baan.
Nu zit hij dus met die hernia en hij werkte via een detacheringsburo dus ook straks weeeeeer opnieuw beginnen.
Ik ben over het algemeen een vrij positief ingesteld persoon, kan meestal de zonnige kant wel van dingen zien en vooruit kijken maar ik merk dat het mij de laatste tijd steeds zwaarder begint te vallen.
Alles in het huishouden komt op het moment op mij neer, hij kan niet zoveel met die hernia. Ik werk 3 dagen en zorg de overige dagen voor ons zoontje. Dat doe ik met veel plezier maar soms is alles bij elkaar gewoon erg veel, hij is altijd vroeg wakker en ik kan er 7 dagen pw uit. Ik breng hem naar de opvang, haal hem weer op etc.
Mn man doet over het algemeen wat hij kan om te helpen en dat verschilt per keer wat dat is.
Daarmee wil ik zeggen hij doet over het algemeen zn best wel maar is door een combinatie van pijn, pijnstillers die nogal duf maken (en dus slaapt hij veel) vaak sjagerijnig.
En tja, ik ben degene die in de buurt is dus ik krijg de volle laag.
Vandaag weer zo een dag, ben al voor dag en dauw op, hele ochtend met zoontje en huishouden bezig als hij om half 1 een keer opstaat. Rest van de middag gezeik, overal op zeiken, mopperen etc en als ik er wat van zeg dan is het " ik heb pijn" of iets in die trant.
Ben het gewoon zat. Hij is niet meer dan man die ik getrouwd ben, heeft nergens zin in, zeikt op alles.
Ik betrap mezelf erop dat ik steeds vaker denk " ik ga weg" want ik regel toch alles al alleen, ga overal alleen met zoon heen want hij heeft pijn, en dan heb ik in ieder geval niet de hele dag dat negatieve om me heen.
Weet eigelijk niet waarom ik dit schrijf, wellicht om mn hart even t e luchten..
Ik zit er even flink doorheen...
mijn man (die ik al 13 jaar ken) is ziek. Gelukkig niet dodelijk maar hij heeft sinds een aantal jaren een vorm van reuma.
Dat is na jaren van dokteren aardig onder controle, nu voor ongeveer 1,5 jaar.
Maar een jaar geleden kreeg hij een auto ongeluk en daarvan een whiplash en nu waarschijnlijk als gevolg van een verkeerder houding door de whiplash, een hernia/
Oftewel, doffe ellende met zn gezondheid. Als gevolg daarvan een aantal keren in de ziektewet terecht gekomen en omdat hij een aantal keer met een tijdelijk contract gewerkt heeft, steeds na een stuk ziektewet periode, weer helemaal opnieuw beginnen met solliciteren en een baan.
Nu zit hij dus met die hernia en hij werkte via een detacheringsburo dus ook straks weeeeeer opnieuw beginnen.
Ik ben over het algemeen een vrij positief ingesteld persoon, kan meestal de zonnige kant wel van dingen zien en vooruit kijken maar ik merk dat het mij de laatste tijd steeds zwaarder begint te vallen.
Alles in het huishouden komt op het moment op mij neer, hij kan niet zoveel met die hernia. Ik werk 3 dagen en zorg de overige dagen voor ons zoontje. Dat doe ik met veel plezier maar soms is alles bij elkaar gewoon erg veel, hij is altijd vroeg wakker en ik kan er 7 dagen pw uit. Ik breng hem naar de opvang, haal hem weer op etc.
Mn man doet over het algemeen wat hij kan om te helpen en dat verschilt per keer wat dat is.
Daarmee wil ik zeggen hij doet over het algemeen zn best wel maar is door een combinatie van pijn, pijnstillers die nogal duf maken (en dus slaapt hij veel) vaak sjagerijnig.
En tja, ik ben degene die in de buurt is dus ik krijg de volle laag.
Vandaag weer zo een dag, ben al voor dag en dauw op, hele ochtend met zoontje en huishouden bezig als hij om half 1 een keer opstaat. Rest van de middag gezeik, overal op zeiken, mopperen etc en als ik er wat van zeg dan is het " ik heb pijn" of iets in die trant.
Ben het gewoon zat. Hij is niet meer dan man die ik getrouwd ben, heeft nergens zin in, zeikt op alles.
Ik betrap mezelf erop dat ik steeds vaker denk " ik ga weg" want ik regel toch alles al alleen, ga overal alleen met zoon heen want hij heeft pijn, en dan heb ik in ieder geval niet de hele dag dat negatieve om me heen.
Weet eigelijk niet waarom ik dit schrijf, wellicht om mn hart even t e luchten..
maandag 15 juni 2009 om 21:04
ja best vaak, dat hij zich niet moet afreageren op mij want ik kan ook niks aan zijn pijn/situatie veranderen.
Als ik dat doe op momenten dat het wel gaat (lees: pijn is te doen en hij niet heel sjagie) dan beloofd hij wel beterschap maar hij valt altijd weer terug in zn gewoonte.
En hem erop aanspreken als hij sjagie is, werkt ook niet want dat eindigt is ruzie, hij is dan niet voor reden vatbaar.
Ik hou zielsveel van hem en krijg tranen in mn ogen als ik bedenk dat ik hem zo zou achterlaten want ik had mezelf beter ingeschat. Ik bedoel, wie laat er nu een zieke partner achter?
Maar ik zit nu al enkele jaren in deze situatie en het word er niet echt beter op dus het licht aan het einde van de tunnel ben ik wel een beetje kwijt
Als ik dat doe op momenten dat het wel gaat (lees: pijn is te doen en hij niet heel sjagie) dan beloofd hij wel beterschap maar hij valt altijd weer terug in zn gewoonte.
En hem erop aanspreken als hij sjagie is, werkt ook niet want dat eindigt is ruzie, hij is dan niet voor reden vatbaar.
Ik hou zielsveel van hem en krijg tranen in mn ogen als ik bedenk dat ik hem zo zou achterlaten want ik had mezelf beter ingeschat. Ik bedoel, wie laat er nu een zieke partner achter?
Maar ik zit nu al enkele jaren in deze situatie en het word er niet echt beter op dus het licht aan het einde van de tunnel ben ik wel een beetje kwijt
maandag 15 juni 2009 om 21:06
Het is heel vervelend voor hem dat hij ziek is. Het geeft hem geen vrijbrief om te doen en laten wat hij wil en jou als sloofje te gebruiken. Tijd om op je strepen te staan dus. Het zal voor hem ook beter zijn, want hij voelt zich alleen maar lamlendiger.
Grenzen stellen, eisen stellen.
-Normale tijd uit bed
-Doen wat hij WEL kan
-Jou niet meer als boksbal gebruiken
-Waardering tonen
Doet hij dat niet nadat jij je grenzen kenbaar hebt gemaakt, zou ik vertrekken en hem in zijn sop gaar laten koken.
Je bent geen sloof.
Grenzen stellen, eisen stellen.
-Normale tijd uit bed
-Doen wat hij WEL kan
-Jou niet meer als boksbal gebruiken
-Waardering tonen
Doet hij dat niet nadat jij je grenzen kenbaar hebt gemaakt, zou ik vertrekken en hem in zijn sop gaar laten koken.
Je bent geen sloof.
maandag 15 juni 2009 om 21:10
Hee zaterdag, herkenbaar verhaal (helaas....). Hier ook een zieke partner, ook al jarenlang. Godzijdank zonder chagrijnigheid en afreageren op mij. Maar dan nog, wat is het soms zwaar. Ik hou zielsveel van hem, maar m'n leven is zo beperkt soms.... De afgelopen week heb ik het er zo zwaar mee.... Bah.
maandag 15 juni 2009 om 21:11
Jeetje, wat een moeilijke situatie. Ik ga het misschien heel bot zeggen, maar volgens mij heeft hij een schop onder zijn kont nodig. Ja, het is rot voor hem, het is niet niks om ziek te zijn en weinig meer te kunnen. Maar als hij in negatief gedrag blijft hangen dan is dat beetje wat hij nog wel kan, dat kleine stukje leven dat hij nog over heeft ook alleen maar ellende, zowel voor jullie als voor hem.
Misschien moet je proberen hem dat duidelijk te maken, dat er iets moet veranderen wil je een toekomst met hem samen blijven zien. Dat lijkt heel hard, want hij is tenslotte al ziek, en hopelijk ziet hij het niet als weer een extra steek, zo van, zie je wel, alles zit me tegen en nu zit dat me ook nog tegen.
Misschien dat jij niet de persoon bent die het hem duidelijk kan maken, misschien dat iemand anders dat moet doen, therapie niets voor hem? Misschien als ie begrijpt dat het je menens is dat ie dat dan wil overwegen?
Misschien moet je proberen hem dat duidelijk te maken, dat er iets moet veranderen wil je een toekomst met hem samen blijven zien. Dat lijkt heel hard, want hij is tenslotte al ziek, en hopelijk ziet hij het niet als weer een extra steek, zo van, zie je wel, alles zit me tegen en nu zit dat me ook nog tegen.
Misschien dat jij niet de persoon bent die het hem duidelijk kan maken, misschien dat iemand anders dat moet doen, therapie niets voor hem? Misschien als ie begrijpt dat het je menens is dat ie dat dan wil overwegen?
maandag 15 juni 2009 om 21:11
ja daar ga je al...normale tijd uit bed is dus een punt omdat hij voordat hij naar bed gaat pijnstillers neemt omdat hij anders niet slaapt en daardoor is hij supersuf en valt dus als een blok in slaap en dus niet wakker te krijgen.
Overdag probeert hij zoveel mogelijk zonder pijnstilling te doen omdat hij dus in slaap valt als hij ze wel neemt..
Hij doet zoveel mogelijk wat hij wel kan in het huishouden en met zoon, maar dat is vaak niet veel en dus moet ik de rest doen.
Ja helemaal mee eens ik ben geen boksbal, zie mn vorige post, ik spreek hem er ook op aan.
Weinig effect tot nu toe.
Hij is ook het type " als ik geen zin heb in discussie, zwijg ik" en dan kan je zeggen wat je wilt maar komt er weinig reactie.
Behoorlijk koppig
waardering kan ik wel eisen en krijg ik ook wel maar niet genoeg en vaak niet op de momenten dat ik het nodig heb.
Kan het niet afdwingen
Overdag probeert hij zoveel mogelijk zonder pijnstilling te doen omdat hij dus in slaap valt als hij ze wel neemt..
Hij doet zoveel mogelijk wat hij wel kan in het huishouden en met zoon, maar dat is vaak niet veel en dus moet ik de rest doen.
Ja helemaal mee eens ik ben geen boksbal, zie mn vorige post, ik spreek hem er ook op aan.
Weinig effect tot nu toe.
Hij is ook het type " als ik geen zin heb in discussie, zwijg ik" en dan kan je zeggen wat je wilt maar komt er weinig reactie.
Behoorlijk koppig
waardering kan ik wel eisen en krijg ik ook wel maar niet genoeg en vaak niet op de momenten dat ik het nodig heb.
Kan het niet afdwingen
maandag 15 juni 2009 om 21:12
Applaus voor Domnaiefmutsje!
Misschien kikkert hij wel enorm op als je grenzen gaat stellen. Idd op tijd uit bed. Meehelpen in het huishouden. Zoon naar school brengen elke dag.
Ritme in zijn leven, meer verantwoordelijkheden en meer beweging. Wie weet dat het hem weer nieuwe energie geeft. Ik weet dat voor mijzelf (ook al ben ik niet ziek) geldt, dat als ik niks moet, ik ook niks doe, en steeds minder. Als ik veel moet, krijg ik energie om nog meer te doen. Zo zit de mens denk in ook wel in elkaar.
Psychologie van de kouwe grond hoor. Maar wie weet...
Misschien kikkert hij wel enorm op als je grenzen gaat stellen. Idd op tijd uit bed. Meehelpen in het huishouden. Zoon naar school brengen elke dag.
Ritme in zijn leven, meer verantwoordelijkheden en meer beweging. Wie weet dat het hem weer nieuwe energie geeft. Ik weet dat voor mijzelf (ook al ben ik niet ziek) geldt, dat als ik niks moet, ik ook niks doe, en steeds minder. Als ik veel moet, krijg ik energie om nog meer te doen. Zo zit de mens denk in ook wel in elkaar.
Psychologie van de kouwe grond hoor. Maar wie weet...
maandag 15 juni 2009 om 21:14
Koekies ja kan me voorstellen dat het zonder afreageren en sjagie gedoe ook al zwaar is. Is het chronisch wat je man heeft?
Ja van de beperkingen ken ik ook, wil je eens wat leuks gaan doen, gaat het weer niet omdat hij pijn heeft zucht.
En ik heb genoeg vriendinnen en familie met wie ik erop kan gaan hoor, maar ja je wilt ook weleens wat met je partner he.
Heb soms heel erg het gevoel alsof ik een alleenstaande moeder ben, sta ik weer alleen met zoonlief bij de schommels enzo
Ja van de beperkingen ken ik ook, wil je eens wat leuks gaan doen, gaat het weer niet omdat hij pijn heeft zucht.
En ik heb genoeg vriendinnen en familie met wie ik erop kan gaan hoor, maar ja je wilt ook weleens wat met je partner he.
Heb soms heel erg het gevoel alsof ik een alleenstaande moeder ben, sta ik weer alleen met zoonlief bij de schommels enzo
maandag 15 juni 2009 om 21:15
Zaterdag .
Helaas veel herkenning vanuit hier .Mijn man heeft 20 jaar geleden een zwaar auto ongeluk gehad en ook een whiplash.Twee jaar volledig in de WAO gezeten .Kon niks meer ,heeft ook al beperkingen met zijn rug[hernia] .Slechte concentratie,hoofdpijn en vreselijk snel moe .Hij is hierdoor erg veranderd Over het algemeen trek ik en het gezin het aardig ,maar als ik uit mijn evenwicht ben[of zelf ziek] is het lastig en erger ik mij dood .Dan voel ik mij weer schuldig ,hij kan er immers niets aan doen .Hij werkt nu al weer een tijd volledig maar is nog steeds vaak giga moe .Ik doe bijna alles op de boodschappen na ,die doen we samen .Hij kookt elke avond ,met een stoel,om uitterusten .Ik wil hem zoveel mogelijk actief betrekken ,lijkt mij beter voor zijn eigenwaarde en ons humeur
Hij is niet erg aan het mopperen,maar bij slechte dagen zo erg stil .Dat benauwd mij dan en ik ga regelmatig even s'avonds naar een vriendin,lekker bijtanken ,dat doet mij erg goed .Ook ondernemen wij vaak samen een weekendje weg ,boeken mee voor als hij erg vroeg gaat slapen.Hij slikt ook net als jouw man vaak pijnstillers en slaapt vaak in het weekend erg veel .
We praten veel ,als hij erg onredelijk is confronteer ik hem hiermee .Afreageren accepteer ik van niemand ,dus dat gebeurd ook niet meer .
Ik werk zelf minimaal,denk dat ik daardoor ook meer draagkracht heb om hier mee om te gaan .Heb een periode ook 4 dagen gewerkt,maar vond dat erg zwaar,kids waren nog klein .Wat erg belangrijk is om ook te ontspannen en je eigen ding blijven doen,ook samen dingen ondernemen.Doen jullie dat weleens??
Knuf Plom
Helaas veel herkenning vanuit hier .Mijn man heeft 20 jaar geleden een zwaar auto ongeluk gehad en ook een whiplash.Twee jaar volledig in de WAO gezeten .Kon niks meer ,heeft ook al beperkingen met zijn rug[hernia] .Slechte concentratie,hoofdpijn en vreselijk snel moe .Hij is hierdoor erg veranderd Over het algemeen trek ik en het gezin het aardig ,maar als ik uit mijn evenwicht ben[of zelf ziek] is het lastig en erger ik mij dood .Dan voel ik mij weer schuldig ,hij kan er immers niets aan doen .Hij werkt nu al weer een tijd volledig maar is nog steeds vaak giga moe .Ik doe bijna alles op de boodschappen na ,die doen we samen .Hij kookt elke avond ,met een stoel,om uitterusten .Ik wil hem zoveel mogelijk actief betrekken ,lijkt mij beter voor zijn eigenwaarde en ons humeur
Hij is niet erg aan het mopperen,maar bij slechte dagen zo erg stil .Dat benauwd mij dan en ik ga regelmatig even s'avonds naar een vriendin,lekker bijtanken ,dat doet mij erg goed .Ook ondernemen wij vaak samen een weekendje weg ,boeken mee voor als hij erg vroeg gaat slapen.Hij slikt ook net als jouw man vaak pijnstillers en slaapt vaak in het weekend erg veel .
We praten veel ,als hij erg onredelijk is confronteer ik hem hiermee .Afreageren accepteer ik van niemand ,dus dat gebeurd ook niet meer .
Ik werk zelf minimaal,denk dat ik daardoor ook meer draagkracht heb om hier mee om te gaan .Heb een periode ook 4 dagen gewerkt,maar vond dat erg zwaar,kids waren nog klein .Wat erg belangrijk is om ook te ontspannen en je eigen ding blijven doen,ook samen dingen ondernemen.Doen jullie dat weleens??
Knuf Plom
maandag 15 juni 2009 om 21:16
Het heeft geen effect omdat het geen gevolgen heeft voor hem, snap je?
Ok het is lastig met die pijnstilling. Is daar regelmaat in te krijgen? Zo niet, dan is het zoals het is.
Dat hij helpt waar hij kan is voldoende. Immers hij kan dan niet meer (echt niet?) Zou je externe hulp kunnen inschakelen. Huishoudelijke hulp bijvoorbeeld?
Waardering kan je weldegelijk eisen. Hij kan niet eisen dat je alles voor hem doet. Je kunt bijvoorbeeld in staking gaan als hij het toch niet waardeert.
Boksbal ben je zolang je dat toelaat. Daar ben je zelf bij. Dus niet alleen hem aanpakken, ook voor jezelf een paar schoppen onder je donder dat jij jezelf niet zo gaat laten behandelen.
(jouw naam is gezelliger )
Ok het is lastig met die pijnstilling. Is daar regelmaat in te krijgen? Zo niet, dan is het zoals het is.
Dat hij helpt waar hij kan is voldoende. Immers hij kan dan niet meer (echt niet?) Zou je externe hulp kunnen inschakelen. Huishoudelijke hulp bijvoorbeeld?
Waardering kan je weldegelijk eisen. Hij kan niet eisen dat je alles voor hem doet. Je kunt bijvoorbeeld in staking gaan als hij het toch niet waardeert.
Boksbal ben je zolang je dat toelaat. Daar ben je zelf bij. Dus niet alleen hem aanpakken, ook voor jezelf een paar schoppen onder je donder dat jij jezelf niet zo gaat laten behandelen.
(jouw naam is gezelliger )
maandag 15 juni 2009 om 21:17
Zaterdag, hebben jullie ooit van pijnrevalidatie gehoord? Dat wordt tegenwoordig zo ongeveer via elke revalidatie-afdeling in ziekenhuizen en revalidatiecentra geboden.
De kern van pijnrevalidatie is leren hoe je met chronische pijn om gaat. Klinkt wellicht te duf voor woorden, maar ik kan er niets anders van maken. Je leert daarin hoe je het leven zo optimaal mogelijk kunt indelen, ook met pijn. Maar ook; hoe werkt pijn fysiologisch, psychologisch, emotioneel en relationeel? Dat iemand pijn heeft is 1 ding. Dat je niet altijd de meest aardige persoon bent op aarde ook. Maar de pijn afreageren en de relatie die daar onder lijdt? Dat is op zijn minst een dik vet waarschuwingssignaal. Dat houdt geen mens eeuwig vol. Steeds meer centra en poliklinieken richten zich op dat stukje óók op de 'partner van'. Hij mag dan pijn hebben, maar ook jouw leven (want júllie leven is veranderd) is daardoor veranderd en ook dat zal een nieuwe gezonde balans moeten vinden.
En je bent geen gruwelijk mens. Dan had je bij de diagnose reuma al gegaan, of niet dan? Je bent een mens en hebt een grens. Die is nu bereikt. Dan zal er of iets moeten gebeuren, of je hebt inderdaad een groot probleem waarbij ik kan snappen dat je het niet meer samen ziet zitten. Dat maakt je geen slecht mens. Bekijk het eens andersom; maakt het je een beter mens als je bij hem zou blijven als het de komende 20+ jaar precies hetzelfde zou blijven? Ziekte is geen excuus om weg te gaan, maar ook niet om te blijven.
De kern van pijnrevalidatie is leren hoe je met chronische pijn om gaat. Klinkt wellicht te duf voor woorden, maar ik kan er niets anders van maken. Je leert daarin hoe je het leven zo optimaal mogelijk kunt indelen, ook met pijn. Maar ook; hoe werkt pijn fysiologisch, psychologisch, emotioneel en relationeel? Dat iemand pijn heeft is 1 ding. Dat je niet altijd de meest aardige persoon bent op aarde ook. Maar de pijn afreageren en de relatie die daar onder lijdt? Dat is op zijn minst een dik vet waarschuwingssignaal. Dat houdt geen mens eeuwig vol. Steeds meer centra en poliklinieken richten zich op dat stukje óók op de 'partner van'. Hij mag dan pijn hebben, maar ook jouw leven (want júllie leven is veranderd) is daardoor veranderd en ook dat zal een nieuwe gezonde balans moeten vinden.
En je bent geen gruwelijk mens. Dan had je bij de diagnose reuma al gegaan, of niet dan? Je bent een mens en hebt een grens. Die is nu bereikt. Dan zal er of iets moeten gebeuren, of je hebt inderdaad een groot probleem waarbij ik kan snappen dat je het niet meer samen ziet zitten. Dat maakt je geen slecht mens. Bekijk het eens andersom; maakt het je een beter mens als je bij hem zou blijven als het de komende 20+ jaar precies hetzelfde zou blijven? Ziekte is geen excuus om weg te gaan, maar ook niet om te blijven.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 15 juni 2009 om 21:18
Nijntje dat is het hem juist, dan KAN hij dus niet, zoon wegbrengen. lichamelijk gezien dan.
Hij probeert wel elke dag een stukje te lopen of fietsen maar lang houdt hij dat niet vol.
En op zich vind ik het niet erg om zoon weg te brengen enzo, maar als je dan thuiskomt van je werk, het is laat, je hebt gewerkt, zoon gehaald, het hele avondritueel moet nog...dan ben je soms gewoon moe.
En als hij dan de dag erna op JOU vrije dag de hele dag loopt te mopperen...wil ik mn koffers pakken en wegwezen.
Ik ben na al die tijd liever alleen dan met iemand die zo rot doet.
Want ik merk dat ik mn vrije dagen volplan om maar niet zoveel thuis te hoeven zijn, ik wil met gezellige mensen zijn en een leuke dag hebben.
Hij probeert wel elke dag een stukje te lopen of fietsen maar lang houdt hij dat niet vol.
En op zich vind ik het niet erg om zoon weg te brengen enzo, maar als je dan thuiskomt van je werk, het is laat, je hebt gewerkt, zoon gehaald, het hele avondritueel moet nog...dan ben je soms gewoon moe.
En als hij dan de dag erna op JOU vrije dag de hele dag loopt te mopperen...wil ik mn koffers pakken en wegwezen.
Ik ben na al die tijd liever alleen dan met iemand die zo rot doet.
Want ik merk dat ik mn vrije dagen volplan om maar niet zoveel thuis te hoeven zijn, ik wil met gezellige mensen zijn en een leuke dag hebben.
maandag 15 juni 2009 om 21:21
Oef Plompiedom, wat heftig ook voor jou.
In mijn omgeving heb ik niemand in een vergelijkbare situatie en op de een of andere manier is het vreemd om zomaar ineens andere herkenbare verhalen te lezen hier. Je klinkt zo ondernemend. Dat vind ik vaak moeilijk op te brengen. De laatste tijd verval ik in een soort passiviteit, ik kom er moeilijk uit. Ik weet dat het inderdaad goed is om mijn eigen ding te blijven ondernemen, zou ik echt meer moeten doen...
Zaterdag: ik weet niet of het chronisch is. Al kort nadat we een relatie kregen werd hij ziek, na een aantal jaren zelfs heel ernstig. Ik ben er altijd van uitgegaan dat hij beter zou worden, maar het duurt nu al zo lang. Op de een of andere manier ben ik een beetje klaar met de offers die ik gebracht heb en wil ik gewoon zo graag gewoon leven....
In mijn omgeving heb ik niemand in een vergelijkbare situatie en op de een of andere manier is het vreemd om zomaar ineens andere herkenbare verhalen te lezen hier. Je klinkt zo ondernemend. Dat vind ik vaak moeilijk op te brengen. De laatste tijd verval ik in een soort passiviteit, ik kom er moeilijk uit. Ik weet dat het inderdaad goed is om mijn eigen ding te blijven ondernemen, zou ik echt meer moeten doen...
Zaterdag: ik weet niet of het chronisch is. Al kort nadat we een relatie kregen werd hij ziek, na een aantal jaren zelfs heel ernstig. Ik ben er altijd van uitgegaan dat hij beter zou worden, maar het duurt nu al zo lang. Op de een of andere manier ben ik een beetje klaar met de offers die ik gebracht heb en wil ik gewoon zo graag gewoon leven....
maandag 15 juni 2009 om 21:38
Lieve zaterdag,
Hier een klein stukje herkenning omdat ik een moeder heb met reuma die ook giga saggerijnig kan zijn . Gelukkig hoef ik niet meer met haar samen te wonen...
Je schrijft dat je man wel redelijk is als hij geen pijn heeft en dat hij er dan wel over kan en wil praten. Als hij echt begrijpt hoe jij je voelt, of het in ieder geval wil begrijpen, kun je dan geen code afspreken voor de momenten dat hij onredelijk is/veel pijn heeft? Dus op het moment dat jij vindt dat hij over je grenzen gaat zeg je 'banaan' en weet hij dat hij ff moet dimmen (bij wijze van spreken he). Later kun je het dan uitpraten maar daarmee voorkom je iig op dát moment dat het te ver gaat.
En als dat niet werkt, moet je misschien maar gewoon eens de kamer uitlopen ofzo...
Hier een klein stukje herkenning omdat ik een moeder heb met reuma die ook giga saggerijnig kan zijn . Gelukkig hoef ik niet meer met haar samen te wonen...
Je schrijft dat je man wel redelijk is als hij geen pijn heeft en dat hij er dan wel over kan en wil praten. Als hij echt begrijpt hoe jij je voelt, of het in ieder geval wil begrijpen, kun je dan geen code afspreken voor de momenten dat hij onredelijk is/veel pijn heeft? Dus op het moment dat jij vindt dat hij over je grenzen gaat zeg je 'banaan' en weet hij dat hij ff moet dimmen (bij wijze van spreken he). Later kun je het dan uitpraten maar daarmee voorkom je iig op dát moment dat het te ver gaat.
En als dat niet werkt, moet je misschien maar gewoon eens de kamer uitlopen ofzo...
dinsdag 16 juni 2009 om 08:49
ik heb gisteravond nog met man gepraat en hem alles voorgelegd, sinds tijden had ik het idee dat het ook werkelijk doordrong.
Hij realiseerd zich dat het voor mij ook niet altijd makkelijk is en geeft toe dat hij soms in zn eigen ellende/pijn kan zwelgen en de rest vergeet.
Daarbij vertelde hij dat hij me soms mist omdat ik de dagen vrij vol plan en dan best een tijd de deur uit kan zijn met zoon en daarom van zoon ook veel mist.
Ik ben daarop ingehaakt dat dat ook een soort vluchtgedrag is van mij, omdat ik geen zin heb ik dat gemopper en daarom ergens anders heen ga, waar het wel gezellig is.
Daar schrok hij wel van en beloofd verbetering.
Nanoe bedankt voor de boekentip, ik zal eens in de bieb kijken.
Voor de rest ook bedankt voor alle lieve woorden en tips wij gaan eraan werken!
Hij realiseerd zich dat het voor mij ook niet altijd makkelijk is en geeft toe dat hij soms in zn eigen ellende/pijn kan zwelgen en de rest vergeet.
Daarbij vertelde hij dat hij me soms mist omdat ik de dagen vrij vol plan en dan best een tijd de deur uit kan zijn met zoon en daarom van zoon ook veel mist.
Ik ben daarop ingehaakt dat dat ook een soort vluchtgedrag is van mij, omdat ik geen zin heb ik dat gemopper en daarom ergens anders heen ga, waar het wel gezellig is.
Daar schrok hij wel van en beloofd verbetering.
Nanoe bedankt voor de boekentip, ik zal eens in de bieb kijken.
Voor de rest ook bedankt voor alle lieve woorden en tips wij gaan eraan werken!
dinsdag 16 juni 2009 om 09:44
Jouw man heeft gewoon psychische hulp nodig want hij zit ontzettend met de situatie in zijn maag. Hij is ronduit gefrustreerd. Tsja, wie zou dat niet zijn in zijn plaats? Hij moet duidelijk zijn ei kwijt maar moet leren om zich op de juiste manier te ontladen. .
Een boek kan hem niet helpen. Iedere persoon zit anders in elkaar, uit zich anders, heeft andere behoeftes.
Mensen krijgen in het leven soms dingen voor hun kiezen waarmee ze niet om weten te gaan. Vervolgens komen ze terecht in een neerwaartse spiraal. In het geval van je man:
- reuma, legt al beperkingen op
- daar bovenop die whiplash, nu kan hij nóg minder
- niet meer kunnen werken en thuis niet goed kunnen functioneren
- toezien hoe vrouw alles moet doen
- vrouw is vaak weg, ook door verplichtingen en je blijft thuis achter.
Frustratie volgt op frustratie.
Daarom heeft hij psychische hulp nodig. Hier is een profi bij nodig, iemand die deskundig is.
Een boek kan hem niet helpen. Iedere persoon zit anders in elkaar, uit zich anders, heeft andere behoeftes.
Mensen krijgen in het leven soms dingen voor hun kiezen waarmee ze niet om weten te gaan. Vervolgens komen ze terecht in een neerwaartse spiraal. In het geval van je man:
- reuma, legt al beperkingen op
- daar bovenop die whiplash, nu kan hij nóg minder
- niet meer kunnen werken en thuis niet goed kunnen functioneren
- toezien hoe vrouw alles moet doen
- vrouw is vaak weg, ook door verplichtingen en je blijft thuis achter.
Frustratie volgt op frustratie.
Daarom heeft hij psychische hulp nodig. Hier is een profi bij nodig, iemand die deskundig is.
dinsdag 16 juni 2009 om 09:51
quote:Koekies schreef op 15 juni 2009 @ 21:21:
Oef Plompiedom, wat heftig ook voor jou.
In mijn omgeving heb ik niemand in een vergelijkbare situatie en op de een of andere manier is het vreemd om zomaar ineens andere herkenbare verhalen te lezen hier. Je klinkt zo ondernemend. Dat vind ik vaak moeilijk op te brengen. De laatste tijd verval ik in een soort passiviteit, ik kom er moeilijk uit. Ik weet dat het inderdaad goed is om mijn eigen ding te blijven ondernemen, zou ik echt meer moeten doen...
Zaterdag: ik weet niet of het chronisch is. Al kort nadat we een relatie kregen werd hij ziek, na een aantal jaren zelfs heel ernstig. Ik ben er altijd van uitgegaan dat hij beter zou worden, maar het duurt nu al zo lang. Op de een of andere manier ben ik een beetje klaar met de offers die ik gebracht heb en wil ik gewoon zo graag gewoon leven....Koekies,het is ook heel moeilijk als je niemand in je omgeving hebt die in een vergelijkbare situatie zit .Voor de buitenwacht is het vaak niet te begrijpen wat voor een impact dit kan hebben en hoeveel energie je dit kost .Ik weet niet hoelang je partners ziekte nu speelt ,want ook je eigen rol hierin veranderd na een tijd .Ben idd ondernemend,puur uit zelfbehoud,klinkt wel dramatisch,maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel .Ik laat mijn humeur niet meer afhangen van zijn beperkingen .Maar dat gaat natuurlijk niet altijd ,vandaar dat ik probeer zoveel mogelijk mijn ding te doen.Met of zonder hem .Het ergste vind ik zijn pijn en daardoor slechte concentratie .Soms is hij erg kwaad op mij omdat hij denkt dat ik iets verzwegen heb ,maar dan is hij het gesprek gewoon vergeten .Dus als ik nu iets belangrijks vertel ,koppel ik het meer terug[feedback] en herhaal het vaker .Dit werkt .Ook hebben wij hulp gehad van Maatschappelijkwerk van zijn bedrijf .Hij is zelf aktief in een patientenvereniging en doet ook nog met mate vrijwilligerswerk .Structuur is erg belangrijk ,ook met hobby's.
Oef Plompiedom, wat heftig ook voor jou.
In mijn omgeving heb ik niemand in een vergelijkbare situatie en op de een of andere manier is het vreemd om zomaar ineens andere herkenbare verhalen te lezen hier. Je klinkt zo ondernemend. Dat vind ik vaak moeilijk op te brengen. De laatste tijd verval ik in een soort passiviteit, ik kom er moeilijk uit. Ik weet dat het inderdaad goed is om mijn eigen ding te blijven ondernemen, zou ik echt meer moeten doen...
Zaterdag: ik weet niet of het chronisch is. Al kort nadat we een relatie kregen werd hij ziek, na een aantal jaren zelfs heel ernstig. Ik ben er altijd van uitgegaan dat hij beter zou worden, maar het duurt nu al zo lang. Op de een of andere manier ben ik een beetje klaar met de offers die ik gebracht heb en wil ik gewoon zo graag gewoon leven....Koekies,het is ook heel moeilijk als je niemand in je omgeving hebt die in een vergelijkbare situatie zit .Voor de buitenwacht is het vaak niet te begrijpen wat voor een impact dit kan hebben en hoeveel energie je dit kost .Ik weet niet hoelang je partners ziekte nu speelt ,want ook je eigen rol hierin veranderd na een tijd .Ben idd ondernemend,puur uit zelfbehoud,klinkt wel dramatisch,maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel .Ik laat mijn humeur niet meer afhangen van zijn beperkingen .Maar dat gaat natuurlijk niet altijd ,vandaar dat ik probeer zoveel mogelijk mijn ding te doen.Met of zonder hem .Het ergste vind ik zijn pijn en daardoor slechte concentratie .Soms is hij erg kwaad op mij omdat hij denkt dat ik iets verzwegen heb ,maar dan is hij het gesprek gewoon vergeten .Dus als ik nu iets belangrijks vertel ,koppel ik het meer terug[feedback] en herhaal het vaker .Dit werkt .Ook hebben wij hulp gehad van Maatschappelijkwerk van zijn bedrijf .Hij is zelf aktief in een patientenvereniging en doet ook nog met mate vrijwilligerswerk .Structuur is erg belangrijk ,ook met hobby's.
dinsdag 16 juni 2009 om 09:58
Zaterdag, ik sluit me bij alle andere posters aan. Ik herken het in die zin dat mijn man ook een periode (aantal jaar op en af) heeft gehad van een lichte depressie en daarin vooral als vreselijk onredelijk uit de hoek kwam. Je moest echt op je tenen lopen bij hem. Dat heeft mij uiteindelijk ook bijna de das omgedaan. Dus in die zin herken ik het gevoel dat je op een gegeven moment een soort uiterste grens bereikt waarbij er dingen permanent moeten veranderen. Beloftes en goede voornemens zijn leuk, maar moeten wel nageleefd worden.
In dat kader zou ik het ook eens wat steviger aanpakken met hem en dat ook wel van hem "eisen". Dat als hij jou en jullie relatie met zoon serieus neemt, hij dit nu voor jóu doet. Want volgens mij wordt het tijd voor hulptroepen: pijnpoli, maatschappelijk werk, therapeut voor je man (waar hij zijn gal kan spuien ipv constant op jou te vitten), etc.
Sterkte joh, met alles. Soms werken alleen de kei en keiharde grenzen (inderdaad vertellen dat je meermalen overweegt om bij hem weg te gaan als het zo blijft). Dan alleen dringt de ernst door en eerder niet. Dat was bij mijn man min of meer wel het geval. Ik moest kristalhelder zijn, want alle eerdere pogingen beklijfden niet.
In dat kader zou ik het ook eens wat steviger aanpakken met hem en dat ook wel van hem "eisen". Dat als hij jou en jullie relatie met zoon serieus neemt, hij dit nu voor jóu doet. Want volgens mij wordt het tijd voor hulptroepen: pijnpoli, maatschappelijk werk, therapeut voor je man (waar hij zijn gal kan spuien ipv constant op jou te vitten), etc.
Sterkte joh, met alles. Soms werken alleen de kei en keiharde grenzen (inderdaad vertellen dat je meermalen overweegt om bij hem weg te gaan als het zo blijft). Dan alleen dringt de ernst door en eerder niet. Dat was bij mijn man min of meer wel het geval. Ik moest kristalhelder zijn, want alle eerdere pogingen beklijfden niet.
