Psyche
alle pijlers
Ziekmelden vind ik zo moeilijk
woensdag 13 maart 2024 om 14:29
Een topic om mijn hart te luchten. Ik twijfelde of ik op de werk-pijler moest plaatsen, maar hier past hij het best denk ik.
Ik heb een historie van slecht luisteren naar mijn lijf en grenzen, waar het vandaan komt weet ik en zowel therapie als medicatie heeft me veel geholpen. Het resultaat was veel te lang doorgaan, altijd nuttig zijn, bang om lui gevonden te worden en vooral niet te voldoen.
Ik ben 40 en pas de laatste 3 jaar lukt het me door veel oefenen en training om wel naar mijn grens te luisteren. Ik ben nu erg verkouden, ontstoken oog en heel erg moe. Ik heb rust nodig en tegelijkertijd vind ik het altijd erg moeilijk om me ziek te melden. Gebeurd ook weinig dat ik echt ziek ben, maar als het zich voordoet vind ik altijd van mezelf dat ik best kan werken/niet moet aanstellen/me nuttig moet maken. Hieronder zit een angst voor afwijzing; ik ben bang dat ik ontslagen wordt omdat ik niet functioneer en ze erachter komen dat ze eigenlijk niets met me kunnen. Dit is in mijn werk totaal niet aan de orde, functioneer goed en heb een fijne werkgever. Het zit in mijn eigen hoofd en die angst blijft terugkomen. Ik ben moe, dan voel ik me lamlendig en worden mijn negatieve gedachten erger. Een soort cirkel. Ik ben diegene die altijd een stap extra doet, om maar niet in gebreken te blijven ofzo. Waar mijn collega's elk extra uurtje schrijven als tvt, durf ik dat niet omdat ik vind dat ik best die stap extra kan doen voor mn werkgever. En maakt het de kans kleiner dat ik afgewezen wordt (ireeele gedachte, i know)
Eigenlijk wordt ik verdrietig van mezelf, want ik gun mezelf niet die rust die ik zo nodig heb nu.
Herkenbaar voor mensen?
Iets wat hierin helpt?
Ik heb een historie van slecht luisteren naar mijn lijf en grenzen, waar het vandaan komt weet ik en zowel therapie als medicatie heeft me veel geholpen. Het resultaat was veel te lang doorgaan, altijd nuttig zijn, bang om lui gevonden te worden en vooral niet te voldoen.
Ik ben 40 en pas de laatste 3 jaar lukt het me door veel oefenen en training om wel naar mijn grens te luisteren. Ik ben nu erg verkouden, ontstoken oog en heel erg moe. Ik heb rust nodig en tegelijkertijd vind ik het altijd erg moeilijk om me ziek te melden. Gebeurd ook weinig dat ik echt ziek ben, maar als het zich voordoet vind ik altijd van mezelf dat ik best kan werken/niet moet aanstellen/me nuttig moet maken. Hieronder zit een angst voor afwijzing; ik ben bang dat ik ontslagen wordt omdat ik niet functioneer en ze erachter komen dat ze eigenlijk niets met me kunnen. Dit is in mijn werk totaal niet aan de orde, functioneer goed en heb een fijne werkgever. Het zit in mijn eigen hoofd en die angst blijft terugkomen. Ik ben moe, dan voel ik me lamlendig en worden mijn negatieve gedachten erger. Een soort cirkel. Ik ben diegene die altijd een stap extra doet, om maar niet in gebreken te blijven ofzo. Waar mijn collega's elk extra uurtje schrijven als tvt, durf ik dat niet omdat ik vind dat ik best die stap extra kan doen voor mn werkgever. En maakt het de kans kleiner dat ik afgewezen wordt (ireeele gedachte, i know)
Eigenlijk wordt ik verdrietig van mezelf, want ik gun mezelf niet die rust die ik zo nodig heb nu.
Herkenbaar voor mensen?
Iets wat hierin helpt?
woensdag 13 maart 2024 om 14:34
Als je al zoveel herkent van je imposter syndroom en ook weet waar dit vandaan komt,
wat maakt dat je dan tóch niet mag handelen naar jezelf, lief mag zijn naar jezelf en jezelf een break geven om uit te zieken en op te laden?
Dat eeuwige gejaag en achter de vodden worden gezeten, eerst door anderen en nu door jezelf, dat zit alleen in je hoofd. De vraag is hoe je jezelf daar uit kunt halen, want dat gaat je echt zoveel meer opleveren aan rust en ruimte en daardoor groei en juist dán ga je ook echt gewaardeerd worden in je werk en wat je allemaal kan en doet.
wat maakt dat je dan tóch niet mag handelen naar jezelf, lief mag zijn naar jezelf en jezelf een break geven om uit te zieken en op te laden?
Dat eeuwige gejaag en achter de vodden worden gezeten, eerst door anderen en nu door jezelf, dat zit alleen in je hoofd. De vraag is hoe je jezelf daar uit kunt halen, want dat gaat je echt zoveel meer opleveren aan rust en ruimte en daardoor groei en juist dán ga je ook echt gewaardeerd worden in je werk en wat je allemaal kan en doet.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 13 maart 2024 om 14:36
Misschien je eigen angst tegen je gebruiken: als je maar door blijft kwakkelen, trekt straks je lijf volledig de stekker eruit en ben je écht langdurig ziek of burnout en wat heeft je baas dan aan je ? Hoe lang ben je dan afwezig - zeker gooien ze je er dan wel uit. Nu niet voor die een of twee daagjes.
Dan ook niet natuurlijk - maar mogelijk helpt het voor jezelf dat je het zo ziet. Dat je nu eventjes rust, zodat je straks niet veel langer out bent. Dus maak je eigenlijk de verstandige en nuttige keuze voor je werk door nu even tijd voor jezelf te nemen.
Ik ben er op zich ook slecht in, maar heb een manager die er alert op is en me af en toe gewoon naar huis bonjourt.
Dan ook niet natuurlijk - maar mogelijk helpt het voor jezelf dat je het zo ziet. Dat je nu eventjes rust, zodat je straks niet veel langer out bent. Dus maak je eigenlijk de verstandige en nuttige keuze voor je werk door nu even tijd voor jezelf te nemen.
Ik ben er op zich ook slecht in, maar heb een manager die er alert op is en me af en toe gewoon naar huis bonjourt.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
woensdag 13 maart 2024 om 14:43
Ik herken het deels wel, maar niet in de mate waarin jij het ervaart. Dan zie ik collega's die zich (in mijn beleving) vrij snel ziekmelden/thuisblijven en dan kan ik zelf wel makkelijker die drempel over om ook gewoon thuis te blijven als ik ziek ben.
Daarnaast vind ik het erg vervelend als collega's overduidelijk ziek en besmettelijk zijn, en dan toch op werk verschijnen en daar de boel onder hoesten en snotten.
Daarnaast vind ik het erg vervelend als collega's overduidelijk ziek en besmettelijk zijn, en dan toch op werk verschijnen en daar de boel onder hoesten en snotten.
woensdag 13 maart 2024 om 14:46
De 'waarom' dat is een hele goede vraag. De angst voor afwijzing zit heel diep en dat is het enige wat ik kan bedenken als reden.Doreia* schreef: ↑13-03-2024 14:34Als je al zoveel herkent van je imposter syndroom en ook weet waar dit vandaan komt,
wat maakt dat je dan tóch niet mag handelen naar jezelf, lief mag zijn naar jezelf en jezelf een break geven om uit te zieken en op te laden?
Dat eeuwige gejaag en achter de vodden worden gezeten, eerst door anderen en nu door jezelf, dat zit alleen in je hoofd. De vraag is hoe je jezelf daar uit kunt halen, want dat gaat je echt zoveel meer opleveren aan rust en ruimte en daardoor groei en juist dán ga je ook echt gewaardeerd worden in je werk en wat je allemaal kan en doet.
Dat gejaag klopt, altijd die onrust van blijven meedoen, niet verzwakken
woensdag 13 maart 2024 om 14:48
Dan ben je nog niet bij de echte reden voor je impostersyndroom.
Terug naar de therapeut. Terug naar waar het allemaal is begonnen en die wond genezen. Pas dán kun je stoppen met je gekke fratsen. Want zo zit je jezelf ontzettend in de weg.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 13 maart 2024 om 15:01
waar het vandaan komt weet ik en zowel therapie als medicatie heeft me veel geholpen.
een angst voor afwijzing; ik ben bang dat ik ontslagen wordt omdat ik niet functioneer en ze erachter komen dat ze eigenlijk niets met me kunnen. Dit is in mijn werk totaal niet aan de orde, functioneer goed en heb een fijne werkgever. Het zit in mijn eigen hoofd en die angst blijft terugkomen. Ik ben moe, dan voel ik me lamlendig en worden mijn negatieve gedachten erger. Een soort cirkel.
Denk eens heel goed terug aan je therapie(ën). Wat heb je daar geleerd? Wat is je terugvalpreventieplan? Duikel dat eens op en ga de stappen zetten. Door daarop terug te grijpen zul je de stappen vast ook weer gaan herkennen.
woensdag 13 maart 2024 om 15:22
Ja dit vind ik héél herkenbaar! Uberhaupt het 'imposter syndrome'. Heb een hele tijd goede therapie gehad en het is wel makkelijker geworden. Maar precies wat jij zegt, de angst voor afwijzing.
En dan gaat de molen... Bang dat ik het heb verkl**t, dat ik niet meer terug hoef te komen. Dat ze me toch niets vinden, bla bla. Tegenwoordig probeer ik naar mezelf te kijken zoals ik naar m'n collega's of vriendinnen kijk, met compassie en geduld. Maar omdat ik dat pas sinds kort kan, is het nog wel wennen!
En dan gaat de molen... Bang dat ik het heb verkl**t, dat ik niet meer terug hoef te komen. Dat ze me toch niets vinden, bla bla. Tegenwoordig probeer ik naar mezelf te kijken zoals ik naar m'n collega's of vriendinnen kijk, met compassie en geduld. Maar omdat ik dat pas sinds kort kan, is het nog wel wennen!
woensdag 13 maart 2024 om 15:26
Herkenbaar hoor.
Ik zou willen dat ik wat stoerder was en dat het me niets uitmaakt als ik me ziek moet melden, maar helaas heb ik hetzelfde als jij. Voel me schuldig als ik me ziek meld en ook bang dat ze dan niet meer blij met me zijn als werknemer.
Ik zou willen dat ik wat stoerder was en dat het me niets uitmaakt als ik me ziek moet melden, maar helaas heb ik hetzelfde als jij. Voel me schuldig als ik me ziek meld en ook bang dat ze dan niet meer blij met me zijn als werknemer.
yakuzakiko wijzigde dit bericht op 13-03-2024 15:39
1.01% gewijzigd
woensdag 13 maart 2024 om 15:31
Herkenning hier. Inclusief de angst voor afwijzing. Ik ben er pas sinds heel kort achter wat er nu onder zit.
Dat gezegd hebbende: ik heb me net voor het eerst ziekgemeld de dag van te voren ipv de hele nacht wakker liggen hierover en het daarmee alleen maar erger maken. Vind ik heel moeilijk want ik werk er nog maar kort.
En ik ben 'niet eens' fysiek ziek maar gewoon helemaal op omdat ik al anderhalve week zo weinig heb geslapen dat ik niet meer normaal uit mijn ogen kan kijken. En dat weinige slapen is weer gerelateerd aan de oorzaak van mij imposter syndroom
Dat gezegd hebbende: ik heb me net voor het eerst ziekgemeld de dag van te voren ipv de hele nacht wakker liggen hierover en het daarmee alleen maar erger maken. Vind ik heel moeilijk want ik werk er nog maar kort.
En ik ben 'niet eens' fysiek ziek maar gewoon helemaal op omdat ik al anderhalve week zo weinig heb geslapen dat ik niet meer normaal uit mijn ogen kan kijken. En dat weinige slapen is weer gerelateerd aan de oorzaak van mij imposter syndroom
woensdag 13 maart 2024 om 16:05
Het patroon herhaalt zich natuurlijk ook. Door het imposter syndroom ga ik hard werken, extra m'n best doen zodat ik niet door die mand val. Hierdoor raak ik vermoeid en ik heb de pech dat ik dit altijd lange tijd vol kan houden, tot ik ziek wordt. En dan weet ik dat mijn lichaam aangeeft wat ik nodig heb. Tot ik me weer fit voel en dan stap ik die cirkel in.
Ik ben ook zo opgevoed trouwens, "eerst aankijken en proberen, vaak lukt het dan wel".
Ik ben ook zo opgevoed trouwens, "eerst aankijken en proberen, vaak lukt het dan wel".
woensdag 13 maart 2024 om 16:10
Inmiddels ben je al langer volwassene dan een kind. En inmiddels mag je jezelf toestemming geven om dingen anders te doen dat hoe je het hebt geleerd.newspaper schreef: ↑13-03-2024 16:05Het patroon herhaalt zich natuurlijk ook. Door het imposter syndroom ga ik hard werken, extra m'n best doen zodat ik niet door die mand val. Hierdoor raak ik vermoeid en ik heb de pech dat ik dit altijd lange tijd vol kan houden, tot ik ziek wordt. En dan weet ik dat mijn lichaam aangeeft wat ik nodig heb. Tot ik me weer fit voel en dan stap ik die cirkel in.
Ik ben ook zo opgevoed trouwens, "eerst aankijken en proberen, vaak lukt het dan wel".
Want dat is het mooiste van al: je bent nu zélf de baas! Je staat aan het roer van je eigen leven.
En als je dus voelt: oh, ik voel me niet goed om 100% mijn beste te geven, ik kan nu beter investeren om 100% beter te worden, dan doe je dat.
Jij bent succesvol afgeleverd aan de maatschappij. Je hebt het allemaal prima en meer dan prima voor elkaar. Bedankt voor de opvoeding. Ik ga nu zaken daaruit weggeven aan de kringloop, aan de vuilnisbelt en aan het oud ijzer. En wat ik wil houden, ga ik gebruiken.
Vraag jezelf af waarom je nog altijd onder het juk van je opvoeding wil blijven lopen. Wat of wie maakt dat jij dat nog altijd doet? Waar in je leven was jij zó afhankelijk van goedkeuring dat je daar nog steeds naar handelt, ook al ben je allang uit die specifieke situatie?
Dat laatste was voor mij de eye opener en toen ik wist waar het vandaan kwam, was het mij ook niet langer meer de baas. Die persoon had opeens helemaal geen macht meer over mij, ook al wist ik niet eens dat ik die persoon zoveel macht had gegeven onbewust.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 13 maart 2024 om 16:19
Als eerst: bedankt voor de vragen die jij stelt. Het zet me aan het denken.Doreia* schreef: ↑13-03-2024 16:10Inmiddels ben je al langer volwassene dan een kind. En inmiddels mag je jezelf toestemming geven om dingen anders te doen dat hoe je het hebt geleerd.
Want dat is het mooiste van al: je bent nu zélf de baas! Je staat aan het roer van je eigen leven.
En als je dus voelt: oh, ik voel me niet goed om 100% mijn beste te geven, ik kan nu beter investeren om 100% beter te worden, dan doe je dat.
Jij bent succesvol afgeleverd aan de maatschappij. Je hebt het allemaal prima en meer dan prima voor elkaar. Bedankt voor de opvoeding. Ik ga nu zaken daaruit weggeven aan de kringloop, aan de vuilnisbelt en aan het oud ijzer. En wat ik wil houden, ga ik gebruiken.
Vraag jezelf af waarom je nog altijd onder het juk van je opvoeding wil blijven lopen. Wat of wie maakt dat jij dat nog altijd doet? Waar in je leven was jij zó afhankelijk van goedkeuring dat je daar nog steeds naar handelt, ook al ben je allang uit die specifieke situatie?
Dat laatste was voor mij de eye opener en toen ik wist waar het vandaan kwam, was het mij ook niet langer meer de baas. Die persoon had opeens helemaal geen macht meer over mij, ook al wist ik niet eens dat ik die persoon zoveel macht had gegeven onbewust.
Die personen zijn mijn ouders, denk ik. Ik moest altijd sterk en de volwassene zijn, verzwakken betekende gevaar. Tenminste dat is hoe ik als kind het gevoeld heb.
Ik heb dit allemaal doorgespit in therapie, dus de oorzaak weet ik en je hebt helemaal gelijk dat ik niet meer onder het juk van mijn jeugd hoef te leven. Ik weet het en zolang ik fit ben is dit erg op de achtergrond. Als ik ziek wordt val ik compleet terug in het patroon.
woensdag 13 maart 2024 om 16:22
In feite is het ook niet handig om zo op je werk te verschijnen, want je kan anderen aansteken. Zou je thuis nog iets kunnen doen bijv 50%? Inprincipe lijkt het mij dat wat rust het beste herstel is, anders ben je misschienn onnodig langer ziek.
Vooral niet gaan uitleggen, want een ander die geen arts is gaat niet over jouw medische situatie.
Dus liever: ik meld mij ziek of ik meld mij 50% ziek en ik werk halve dagen thuis, dan een heel verhaal over je verkoudheid waar een ander weer wat van kan vinden. Ik zou hooguit aangeven dat je naar de huisarts gaat wanneer het maandag niet over is.
Vooral niet gaan uitleggen, want een ander die geen arts is gaat niet over jouw medische situatie.
Dus liever: ik meld mij ziek of ik meld mij 50% ziek en ik werk halve dagen thuis, dan een heel verhaal over je verkoudheid waar een ander weer wat van kan vinden. Ik zou hooguit aangeven dat je naar de huisarts gaat wanneer het maandag niet over is.
woensdag 13 maart 2024 om 16:25
Dan geloof je het ergens in de kern nog, dat je niet mág verzwakken. En dat mag voor jou een nieuwe reden zijn om daar toch weer mee aan de slag te gaan.
Je hebt op veel te jonge leeftijd waarschijnlijk al naast of misschien zelfs wel boven je ouders moeten staan, daar waar je nog gewoon onder hen had mogen blijven. Dat zorgt later voor problemen. Ik gun het je om dat stuk nog op te mogen lossen. Want anders zit je er nog 60 jaar en als je ouders er al láng niet meer zijn, nog steeds mee. En dat zou zonde zijn toch?
Je hebt op veel te jonge leeftijd waarschijnlijk al naast of misschien zelfs wel boven je ouders moeten staan, daar waar je nog gewoon onder hen had mogen blijven. Dat zorgt later voor problemen. Ik gun het je om dat stuk nog op te mogen lossen. Want anders zit je er nog 60 jaar en als je ouders er al láng niet meer zijn, nog steeds mee. En dat zou zonde zijn toch?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 13 maart 2024 om 17:00
woensdag 13 maart 2024 om 17:10
Precies. Jammer dat die mensen vaak denken dat zij het heel goed doen, dat zij het beste arbeidsethos hebben. Terwijl ze echt alleen maar potentieel extra schade aanrichten.GinnyDamrak schreef: ↑13-03-2024 14:43Ik herken het deels wel, maar niet in de mate waarin jij het ervaart. Dan zie ik collega's die zich (in mijn beleving) vrij snel ziekmelden/thuisblijven en dan kan ik zelf wel makkelijker die drempel over om ook gewoon thuis te blijven als ik ziek ben.
Daarnaast vind ik het erg vervelend als collega's overduidelijk ziek en besmettelijk zijn, en dan toch op werk verschijnen en daar de boel onder hoesten en snotten.
woensdag 13 maart 2024 om 18:45
newspaper schreef: ↑13-03-2024 16:19Als eerst: bedankt voor de vragen die jij stelt. Het zet me aan het denken.
Die personen zijn mijn ouders, denk ik. Ik moest altijd sterk en de volwassene zijn, verzwakken betekende gevaar. Tenminste dat is hoe ik als kind het gevoeld heb.
Ik heb dit allemaal doorgespit in therapie, dus de oorzaak weet ik en je hebt helemaal gelijk dat ik niet meer onder het juk van mijn jeugd hoef te leven. Ik weet het en zolang ik fit ben is dit erg op de achtergrond. Als ik ziek wordt val ik compleet terug in het patroon.
Dat is niet wat ik in je posts lees, in tegendeel zelfs. Volgens mij lees ik dat als jij fit bent je juist altijd maar stapjes extra aan het doen bent om maar niet die angst voor afwijzing te hoeven voelen. Het is dus altijd aanwezig, alleen denk jij dat je er pas last van krijgt als je die extra stappen niet kunt doen (want dan kun je geen pleister meer plakken over die angst voor afwijzing).
woensdag 13 maart 2024 om 18:55
Twijfel ik weleens aan. Ik ben een jaar na afronding van therapie via de huisarts naar de POH gestuurd en die zei dat ik geen therapie meer nodig had. Dat ik het echt wel zelf kon. Enerzijds vond ik dat een teleurstelling, tegelijkertijd dacht ik na 1,5 jr therapie inderdaad dat ik het zelf wel kon/moest kunnen.
Hier over nadenkend terwijl ik dit schrijf, ik vind dat ik geen therapie meer nodig zou moeten hebben. Er zijn zoveel mensen die er slechter aan toe zijn en echt hulp nodig hebben. Die plek kan ik niet innemen.
Tjee, dit besef ik me nu pas deze gedachte
woensdag 13 maart 2024 om 18:56
Ik moet je helemaal gelijk geven!S-Groot schreef: ↑13-03-2024 18:45Dat is niet wat ik in je posts lees, in tegendeel zelfs. Volgens mij lees ik dat als jij fit bent je juist altijd maar stapjes extra aan het doen bent om maar niet die angst voor afwijzing te hoeven voelen. Het is dus altijd aanwezig, alleen denk jij dat je er pas last van krijgt als je die extra stappen niet kunt doen (want dan kun je geen pleister meer plakken over die angst voor afwijzing).
woensdag 13 maart 2024 om 19:01
Als je kiespijn hebt, ga je naar de tandarts
Als je buikpijn hebt, ga je naar de dokter
Als je auto een gek geluid maakt, ga je naar de garage
Als de snaar van je gitaar breekt, ga je naar de winkel en laat je er een nieuwe set op zetten.
Ja,
je kúnt natuurlijk zelf die kies eruit trekken, de buikpijn negeren evenals het gekke geluid van de auto en zelf aanmodderen met snaren en stemmen
Maar een professional heeft je zo weer op de rit.
Ik denk dat jij heel veel baat hebt bij je opvoeding opnieuw onder de loep nemen. Bij iemand met verstand van familie systemen. Iemand die ook weet heeft van onveilige hechting en te snel volwassen moeten zijn geworden als kind.
En jij verdient dat net zo goed als een ander.
Ik snap je precies hoor. Met precies jouw instelling ging ik ook naar een psycholoog. Die vroeg wat ik ervan vond, hier te zitten. Waarna ik eerlijk antwoordde: Doodeng!
Daarvan schoot zij in de lach en zei: gaan we daar iets aan doen!
Jij hebt toestemming om je problematiek uit je jeugd op te mogen ruimen. Jij bent de tijd, moeite, energie en ruimte waard!
Als je buikpijn hebt, ga je naar de dokter
Als je auto een gek geluid maakt, ga je naar de garage
Als de snaar van je gitaar breekt, ga je naar de winkel en laat je er een nieuwe set op zetten.
Ja,
je kúnt natuurlijk zelf die kies eruit trekken, de buikpijn negeren evenals het gekke geluid van de auto en zelf aanmodderen met snaren en stemmen
Maar een professional heeft je zo weer op de rit.
Ik denk dat jij heel veel baat hebt bij je opvoeding opnieuw onder de loep nemen. Bij iemand met verstand van familie systemen. Iemand die ook weet heeft van onveilige hechting en te snel volwassen moeten zijn geworden als kind.
En jij verdient dat net zo goed als een ander.
Ik snap je precies hoor. Met precies jouw instelling ging ik ook naar een psycholoog. Die vroeg wat ik ervan vond, hier te zitten. Waarna ik eerlijk antwoordde: Doodeng!
Daarvan schoot zij in de lach en zei: gaan we daar iets aan doen!
Jij hebt toestemming om je problematiek uit je jeugd op te mogen ruimen. Jij bent de tijd, moeite, energie en ruimte waard!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
