Psyche
alle pijlers
Ziekmelden vind ik zo moeilijk
woensdag 13 maart 2024 om 14:29
Een topic om mijn hart te luchten. Ik twijfelde of ik op de werk-pijler moest plaatsen, maar hier past hij het best denk ik.
Ik heb een historie van slecht luisteren naar mijn lijf en grenzen, waar het vandaan komt weet ik en zowel therapie als medicatie heeft me veel geholpen. Het resultaat was veel te lang doorgaan, altijd nuttig zijn, bang om lui gevonden te worden en vooral niet te voldoen.
Ik ben 40 en pas de laatste 3 jaar lukt het me door veel oefenen en training om wel naar mijn grens te luisteren. Ik ben nu erg verkouden, ontstoken oog en heel erg moe. Ik heb rust nodig en tegelijkertijd vind ik het altijd erg moeilijk om me ziek te melden. Gebeurd ook weinig dat ik echt ziek ben, maar als het zich voordoet vind ik altijd van mezelf dat ik best kan werken/niet moet aanstellen/me nuttig moet maken. Hieronder zit een angst voor afwijzing; ik ben bang dat ik ontslagen wordt omdat ik niet functioneer en ze erachter komen dat ze eigenlijk niets met me kunnen. Dit is in mijn werk totaal niet aan de orde, functioneer goed en heb een fijne werkgever. Het zit in mijn eigen hoofd en die angst blijft terugkomen. Ik ben moe, dan voel ik me lamlendig en worden mijn negatieve gedachten erger. Een soort cirkel. Ik ben diegene die altijd een stap extra doet, om maar niet in gebreken te blijven ofzo. Waar mijn collega's elk extra uurtje schrijven als tvt, durf ik dat niet omdat ik vind dat ik best die stap extra kan doen voor mn werkgever. En maakt het de kans kleiner dat ik afgewezen wordt (ireeele gedachte, i know)
Eigenlijk wordt ik verdrietig van mezelf, want ik gun mezelf niet die rust die ik zo nodig heb nu.
Herkenbaar voor mensen?
Iets wat hierin helpt?
Ik heb een historie van slecht luisteren naar mijn lijf en grenzen, waar het vandaan komt weet ik en zowel therapie als medicatie heeft me veel geholpen. Het resultaat was veel te lang doorgaan, altijd nuttig zijn, bang om lui gevonden te worden en vooral niet te voldoen.
Ik ben 40 en pas de laatste 3 jaar lukt het me door veel oefenen en training om wel naar mijn grens te luisteren. Ik ben nu erg verkouden, ontstoken oog en heel erg moe. Ik heb rust nodig en tegelijkertijd vind ik het altijd erg moeilijk om me ziek te melden. Gebeurd ook weinig dat ik echt ziek ben, maar als het zich voordoet vind ik altijd van mezelf dat ik best kan werken/niet moet aanstellen/me nuttig moet maken. Hieronder zit een angst voor afwijzing; ik ben bang dat ik ontslagen wordt omdat ik niet functioneer en ze erachter komen dat ze eigenlijk niets met me kunnen. Dit is in mijn werk totaal niet aan de orde, functioneer goed en heb een fijne werkgever. Het zit in mijn eigen hoofd en die angst blijft terugkomen. Ik ben moe, dan voel ik me lamlendig en worden mijn negatieve gedachten erger. Een soort cirkel. Ik ben diegene die altijd een stap extra doet, om maar niet in gebreken te blijven ofzo. Waar mijn collega's elk extra uurtje schrijven als tvt, durf ik dat niet omdat ik vind dat ik best die stap extra kan doen voor mn werkgever. En maakt het de kans kleiner dat ik afgewezen wordt (ireeele gedachte, i know)
Eigenlijk wordt ik verdrietig van mezelf, want ik gun mezelf niet die rust die ik zo nodig heb nu.
Herkenbaar voor mensen?
Iets wat hierin helpt?
woensdag 13 maart 2024 om 19:04
woensdag 13 maart 2024 om 20:15
Helemaal geen gekke vraag. Dat zijn namelijk de normen en waarden die erin gestampt zijn: hard werken en doorgaan zonder piepen is een deugd; ziekmelden is voor de zwakken. Dat is niet waar, maar dat zijn wellicht wel de denkbeelden van to.Wombat schreef: ↑13-03-2024 19:04Is er niet een deel van jou dat juist hartstikke trots is op jouw gebikkel? Haal je een boost uit ‘kijk mij eens stoer doorwerken ook al ben ik half ziek, in tegenstelling tot al mijn halfzachte collega’s?’
Ik vraag dit niet om je te beschuldigen maar om je gedachten uit te pluizen.
Ik heb een vriendin die opgevoed is door een kritische huisvrouw die altijd aan het poetsen was. Haar huishouden, van die vriendin dus, was nooit goed genoeg. Zij voelt zich nu, ze is boven de vijftig, nog steeds schuldig als ze eens op de bank zit te niksen.
woensdag 13 maart 2024 om 21:24
Als ik heel eerlijk ben vind ik mezelf een slappeling. Ik werk 8 jr in dit bedrijf en ben tijdens therapie (4 jr geleden) een tijdje halve dagen gaan werken tot ik niet meer kon en ben ik er 3 maanden volledig uitgeweest. Ik vind het heel moeilijk om weer uit te vallen, of het nou 1 dag is of 2 weken, het betekent dat ik weer uitval. En dat 'weer' vind ik vreselijk. Ik ben bang dat mijn collega's mij net zo'n slappeling vinden, ze over mij gaan praten en de conclusie is dat ik simpelweg niet voldoe. Terwijl ik tegelijkertijd zoveel moeite, tijd en energie steek in het erbij horen en wel voldoen. Hier zit mijn overtuiging dus, het niet voldoen.Jufjoke schreef: ↑13-03-2024 20:15Helemaal geen gekke vraag. Dat zijn namelijk de normen en waarden die erin gestampt zijn: hard werken en doorgaan zonder piepen is een deugd; ziekmelden is voor de zwakken. Dat is niet waar, maar dat zijn wellicht wel de denkbeelden van to.
Ik heb een vriendin die opgevoed is door een kritische huisvrouw die altijd aan het poetsen was. Haar huishouden, van die vriendin dus, was nooit goed genoeg. Zij voelt zich nu, ze is boven de vijftig, nog steeds schuldig als ze eens op de bank zit te niksen.
En rationeel weet ik ergens dat ik wel voldoe, het is echter heel hardnekkig.
Ik ben vroeger op bepaalde punten afgewezen door mensen om mij heen, dat gebeurde meerdere keren en daar is de overtuiging ontstaan dat ik niet voldeed. Het heeft me gevormd, tegelijkertijd wil ik niet het slachtoffer zijn en me beroepen op vroeger.
woensdag 13 maart 2024 om 21:29
Nee dit is het niet. Ik vind mezelf ook niet stoerder of beter dan collega's en vind hen ook niet halfzacht.Wombat schreef: ↑13-03-2024 19:04Is er niet een deel van jou dat juist hartstikke trots is op jouw gebikkel? Haal je een boost uit ‘kijk mij eens stoer doorwerken ook al ben ik half ziek, in tegenstelling tot al mijn halfzachte collega’s?’
Ik vraag dit niet om je te beschuldigen maar om je gedachten uit te pluizen.
woensdag 13 maart 2024 om 21:30
Doreia* schreef: ↑13-03-2024 19:01Als je kiespijn hebt, ga je naar de tandarts
Als je buikpijn hebt, ga je naar de dokter
Als je auto een gek geluid maakt, ga je naar de garage
Als de snaar van je gitaar breekt, ga je naar de winkel en laat je er een nieuwe set op zetten.
Ja,
je kúnt natuurlijk zelf die kies eruit trekken, de buikpijn negeren evenals het gekke geluid van de auto en zelf aanmodderen met snaren en stemmen
Maar een professional heeft je zo weer op de rit.
Ik denk dat jij heel veel baat hebt bij je opvoeding opnieuw onder de loep nemen. Bij iemand met verstand van familie systemen. Iemand die ook weet heeft van onveilige hechting en te snel volwassen moeten zijn geworden als kind.
En jij verdient dat net zo goed als een ander.
Ik snap je precies hoor. Met precies jouw instelling ging ik ook naar een psycholoog. Die vroeg wat ik ervan vond, hier te zitten. Waarna ik eerlijk antwoordde: Doodeng!
Daarvan schoot zij in de lach en zei: gaan we daar iets aan doen!
Jij hebt toestemming om je problematiek uit je jeugd op te mogen ruimen. Jij bent de tijd, moeite, energie en ruimte waard!
newspaper wijzigde dit bericht op 13-03-2024 21:31
Reden: Verkeerde smiley
Reden: Verkeerde smiley
0.43% gewijzigd
woensdag 13 maart 2024 om 21:36
Bekijk het eens zo:newspaper schreef: ↑13-03-2024 21:24Als ik heel eerlijk ben vind ik mezelf een slappeling. Ik werk 8 jr in dit bedrijf en ben tijdens therapie (4 jr geleden) een tijdje halve dagen gaan werken tot ik niet meer kon en ben ik er 3 maanden volledig uitgeweest. Ik vind het heel moeilijk om weer uit te vallen, of het nou 1 dag is of 2 weken, het betekent dat ik weer uitval. En dat 'weer' vind ik vreselijk. Ik ben bang dat mijn collega's mij net zo'n slappeling vinden, ze over mij gaan praten en de conclusie is dat ik simpelweg niet voldoe. Terwijl ik tegelijkertijd zoveel moeite, tijd en energie steek in het erbij horen en wel voldoen. Hier zit mijn overtuiging dus, het niet voldoen.
En rationeel weet ik ergens dat ik wel voldoe, het is echter heel hardnekkig.
Ik ben vroeger op bepaalde punten afgewezen door mensen om mij heen, dat gebeurde meerdere keren en daar is de overtuiging ontstaan dat ik niet voldeed. Het heeft me gevormd, tegelijkertijd wil ik niet het slachtoffer zijn en me beroepen op vroeger.
Je werkt nu met een vreselijk verouderd systeem op je werk. Je bent aan het zwoegen en ploegen, zuchten en steunen. Elke dag opnieuw.
Er is een nieuw systeem aanwezig. Een die je werk een heel stuk simpeler, sneller en gemakkelijker maakt. Hetzelfde werk in de helft van de tijd. Je moet er alleen even voor van je werkplek vandaan om de cursus te krijgen en het in de vingers te hebben. Maar als je dat dan hebt gedaan, heb je daar de rest van je leven profijt van.
Wil je blijven zwoegen op dat verouderde systeem?
of
Wil je investeren en dan over op het nieuwere, snellere systeem?
Dat oude systeem, dat is je opvoeding met alle foutieve normen, waarden en inprentingen.
Het nieuwe systeem, dat ben jij als volwassene, die weet wat ze waard is en kan en ook heel goed weet dat alles gewoon is op te lossen.
Die cursus, dat is je tijdje in therapie en tijd voor jezelf.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 13 maart 2024 om 21:48
Maar probeer het eens goed te praten voor jezelf: hoezo niet voldoen? Waaraan voldoen? En waarom is dat niet meer van toepassing als je een paar dagen ziek bent? Wat overigens echt niet hetzelfde is als 'ik val wéér uit'. Je valt helemaal niet weer uit, je bent gewoon even ziek. Zoals elk mens wel eens ziek is. Welke bovenmenselijke normen om te voldoen leg jij jezelf op? Want gewoon even ziek zijn mag niet, dus dat is één. Je hoeft dat overigens uiteraard niet hier te beantwoorden hoor, maar gewoon om eens over na te denken wat je nog meer allemaal moet/niet mag van jezelf.newspaper schreef: ↑13-03-2024 21:24Als ik heel eerlijk ben vind ik mezelf een slappeling. Ik werk 8 jr in dit bedrijf en ben tijdens therapie (4 jr geleden) een tijdje halve dagen gaan werken tot ik niet meer kon en ben ik er 3 maanden volledig uitgeweest. Ik vind het heel moeilijk om weer uit te vallen, of het nou 1 dag is of 2 weken, het betekent dat ik weer uitval. En dat 'weer' vind ik vreselijk. Ik ben bang dat mijn collega's mij net zo'n slappeling vinden, ze over mij gaan praten en de conclusie is dat ik simpelweg niet voldoe. Terwijl ik tegelijkertijd zoveel moeite, tijd en energie steek in het erbij horen en wel voldoen. Hier zit mijn overtuiging dus, het niet voldoen.
En rationeel weet ik ergens dat ik wel voldoe, het is echter heel hardnekkig.
Ik ben vroeger op bepaalde punten afgewezen door mensen om mij heen, dat gebeurde meerdere keren en daar is de overtuiging ontstaan dat ik niet voldeed. Het heeft me gevormd, tegelijkertijd wil ik niet het slachtoffer zijn en me beroepen op vroeger.
woensdag 13 maart 2024 om 21:51
Ik ga toch maar weer een afspraak bij de huisarts maken voor een doorverwijzingDoreia* schreef: ↑13-03-2024 21:36Bekijk het eens zo:
Je werkt nu met een vreselijk verouderd systeem op je werk. Je bent aan het zwoegen en ploegen, zuchten en steunen. Elke dag opnieuw.
Er is een nieuw systeem aanwezig. Een die je werk een heel stuk simpeler, sneller en gemakkelijker maakt. Hetzelfde werk in de helft van de tijd. Je moet er alleen even voor van je werkplek vandaan om de cursus te krijgen en het in de vingers te hebben. Maar als je dat dan hebt gedaan, heb je daar de rest van je leven profijt van.
Wil je blijven zwoegen op dat verouderde systeem?
of
Wil je investeren en dan over op het nieuwere, snellere systeem?
Dat oude systeem, dat is je opvoeding met alle foutieve normen, waarden en inprentingen.
Het nieuwe systeem, dat ben jij als volwassene, die weet wat ze waard is en kan en ook heel goed weet dat alles gewoon is op te lossen.
Die cursus, dat is je tijdje in therapie en tijd voor jezelf.
woensdag 13 maart 2024 om 21:57
Dat mag. Daar zit de wereld op te wachten.
Je mag de angst loslaten en daarmee ook de controle op je werk. Daar word je oprecht een nóg leuker mens van. En ik kan het weten, want terugkijkend zie ik een micro manager to the max met een lat die niet eens met het blote oog te zien was zo hoog
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 14 maart 2024 om 07:31
Goeie tips gegeven hier! Ik heb er misschien nog eentje.
Ik heb in therapie heel veel geleerd over mijn angsten. Ik weet waar ze vandaan komen en wat ik er aan zou kunnen doen. Toch blijf ik tegen mijn angsten aan lopen omdat mijn inzichten rationeel zijn: ik ken de theorie. Het toepassen is een heel ander verhaal terwijl je niet alleen kennis, maar ook praktische ervaring nodig hebt waardoor je niet alleen wéét dat je iets kunt maar het óók voélt! Want als je angstig bent, heb je vaak niet zo veel aan rationele argumenten maar meer aan ervaringen die opgeslagen zijn.
Ik doe nu - met mijn therapeut - gedragsexperimenten waardoor ik erváár dat het oké is om iets engs te doen en dat helpt me al heel veel in de korte tijd dat we bezig zijn. Misschien ben jij er nog niet en heb je meer inzichten en analyse nodig, maar als dit je aanspreekt, zou ik het hier eens over hebben met een therapeut.
Veel succes en sterkte hiermee!
Ik heb in therapie heel veel geleerd over mijn angsten. Ik weet waar ze vandaan komen en wat ik er aan zou kunnen doen. Toch blijf ik tegen mijn angsten aan lopen omdat mijn inzichten rationeel zijn: ik ken de theorie. Het toepassen is een heel ander verhaal terwijl je niet alleen kennis, maar ook praktische ervaring nodig hebt waardoor je niet alleen wéét dat je iets kunt maar het óók voélt! Want als je angstig bent, heb je vaak niet zo veel aan rationele argumenten maar meer aan ervaringen die opgeslagen zijn.
Ik doe nu - met mijn therapeut - gedragsexperimenten waardoor ik erváár dat het oké is om iets engs te doen en dat helpt me al heel veel in de korte tijd dat we bezig zijn. Misschien ben jij er nog niet en heb je meer inzichten en analyse nodig, maar als dit je aanspreekt, zou ik het hier eens over hebben met een therapeut.
Veel succes en sterkte hiermee!
donderdag 14 maart 2024 om 09:24
donderdag 14 maart 2024 om 09:26
Ik lees in jouw berichten ook echt iemand die deze lat heel erg lager heeft gelet. Wat knap! Je klinkt als een heel fijn en lief mens.Doreia* schreef: ↑13-03-2024 21:57Dat mag. Daar zit de wereld op te wachten.
Je mag de angst loslaten en daarmee ook de controle op je werk. Daar word je oprecht een nóg leuker mens van. En ik kan het weten, want terugkijkend zie ik een micro manager to the max met een lat die niet eens met het blote oog te zien was zo hoog
Vraagje nog aan jou: ben jij gewoon naar een willekeurige psycholoog gestapt? of via de huisarts?
donderdag 14 maart 2024 om 09:54
Dank je wel, ik doe mijn best 
Ik heb nog steeds de lat wel enorm hoog liggen hoor. Maar ik ben niet meer kostte wat kost bezig om deze te willen halen. Ik haal er het beste voor mij uit. Je ziet mij de kantjes er dan ook niet bij af lopen, ik ben en blijf met dat verantwoordelijkheidsgevoel zitten.
Maar ik kan inmiddels óók besluiten dat het voor vandaag genoeg is geweest. Vandaag is het bij mij bijvoorbeeld nu al prachtig mooi weer. Dat betekent dat ik voor mezelf heb besloten dat ik tot 12 uur ga werken en dan de middag in de zon ga zitten. Ook al ligt er een bult werk op me te wachten. Die loopt niet weg en er zitten geen spoedjes in. Ik weet van mezelf dat ik dat morgen makkelijk weer kan inlopen. Dus neem ik de middag heerlijk voor mezelf zonder enig ongemak.
Ik heb zelf een vrijgevestigde psycholoog gezocht en betaald toendertijd. Geen wachtlijst op dat moment, ik kon het betalen en ik was heel helder in mijn hulpvraag. Ik bleek heel erg gebukt te zijn gegaan onder 1 bepaalde persoon en de invloed die dat heeft gehad op een aantal jaar van mijn leven. Toen ik uiteindelijk 'gewonnen' had, voelde het eigenlijk alsof ik het niet eerlijk had verdiend. En dus was ik vanaf toen heel bang dat iemand anders dat ook zo zou vinden. Et voilá, daar ga je dan, in je micromanagement om maar te zorgen dat je niet door de mand valt.
Met EMDR heb ik deze persoon terug op de plek kunnen zetten. En daarmee vielen er heel veel controle zaken en angsten bij mij weg, die daar ook mee te maken bleken te hebben. Ik dacht door deze persoon dat ik alles wat ik had opgebouwd niet waard zou zijn. Dat ik een bedriegster was. Nu weet ik zeker dat het niet zo is en handel daar ook naar.
Ik heb nog steeds de lat wel enorm hoog liggen hoor. Maar ik ben niet meer kostte wat kost bezig om deze te willen halen. Ik haal er het beste voor mij uit. Je ziet mij de kantjes er dan ook niet bij af lopen, ik ben en blijf met dat verantwoordelijkheidsgevoel zitten.
Maar ik kan inmiddels óók besluiten dat het voor vandaag genoeg is geweest. Vandaag is het bij mij bijvoorbeeld nu al prachtig mooi weer. Dat betekent dat ik voor mezelf heb besloten dat ik tot 12 uur ga werken en dan de middag in de zon ga zitten. Ook al ligt er een bult werk op me te wachten. Die loopt niet weg en er zitten geen spoedjes in. Ik weet van mezelf dat ik dat morgen makkelijk weer kan inlopen. Dus neem ik de middag heerlijk voor mezelf zonder enig ongemak.
Ik heb zelf een vrijgevestigde psycholoog gezocht en betaald toendertijd. Geen wachtlijst op dat moment, ik kon het betalen en ik was heel helder in mijn hulpvraag. Ik bleek heel erg gebukt te zijn gegaan onder 1 bepaalde persoon en de invloed die dat heeft gehad op een aantal jaar van mijn leven. Toen ik uiteindelijk 'gewonnen' had, voelde het eigenlijk alsof ik het niet eerlijk had verdiend. En dus was ik vanaf toen heel bang dat iemand anders dat ook zo zou vinden. Et voilá, daar ga je dan, in je micromanagement om maar te zorgen dat je niet door de mand valt.
Met EMDR heb ik deze persoon terug op de plek kunnen zetten. En daarmee vielen er heel veel controle zaken en angsten bij mij weg, die daar ook mee te maken bleken te hebben. Ik dacht door deze persoon dat ik alles wat ik had opgebouwd niet waard zou zijn. Dat ik een bedriegster was. Nu weet ik zeker dat het niet zo is en handel daar ook naar.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 14 maart 2024 om 19:15
Heel herkenbaar! Daarom helpt voelen en ervaren mij nu zoveel beter dan gedachten rationeel uitdagen.newspaper schreef: ↑14-03-2024 09:24Klopt, in theorie/rationeel weet ik het alleen het doen is een ander verhaal. Ik ben sowieso een type die erg rationaliseerd en mijn gevoel heb ik heel lang genegeerd. Daar oefen ik veel mee en in kleine stapjes boek ik ook weleens een succesje.
Ik waardeer de reacties en tips enorm!
woensdag 20 maart 2024 om 18:57
Zelfde geldt hier: rationeel ken ik het verhaal prima. Gevoelsmatig word ik regelmatig totaal overspoeld
Ik doe: wandelen, mediteren, er met iemand over praten. Regelmatig leven, geen alcohol. Helpt soms, helpt soms geen zak.
Beetje off topic maar Mia: is er iets wat jou helpt bij dit soort situaties?
Ik doe: wandelen, mediteren, er met iemand over praten. Regelmatig leven, geen alcohol. Helpt soms, helpt soms geen zak.
Beetje off topic maar Mia: is er iets wat jou helpt bij dit soort situaties?
woensdag 20 maart 2024 om 19:00
Welke situaties bedoel je precies?Mepal schreef: ↑20-03-2024 18:57Zelfde geldt hier: rationeel ken ik het verhaal prima. Gevoelsmatig word ik regelmatig totaal overspoeld
Ik doe: wandelen, mediteren, er met iemand over praten. Regelmatig leven, geen alcohol. Helpt soms, helpt soms geen zak.
Beetje off topic maar Mia: is er iets wat jou helpt bij dit soort situaties?
Edit: ik schreef over angsten, maar TO over niet durven ziekmelden, dus ik wil best delen wat mij helpt, maar wel handig ik te weten waarmee precies.
woensdag 20 maart 2024 om 20:23
Geeft niet. Mijn aanpak is om de dingen te doen die ik "wil" doen mét angst, ipv op de bank te liggen piekeren tot de angst wegzakt en dán pas iets te gaan doen. Als ik namelijk blijf piekeren en focussen op hoe rot ik me voel, en waarom, en hoelang, krijgt de angst geen kans om weg te zakken. Ik zeg dan bijvoorbeeld hardop 'ik voel angst, maar er is geen gevaar, en ook mét deze angst kan ik gewoon douchen/wandelen/afwassen' en dat doe ik dan ook. Meestal zakt de angst dan en het geeft sws zelfvertrouwen dat je ook van alles kunt ook al voel je je rot.
Ik ga wel na waaróm ik angst voel en of ik daar iets mee kan. Soms ben ik zenuwachtig omdat ik niet goed voorbereid ben op het geven van een presentatie. Daar kan ik iets mee dus ik bereid me iets beter voor en daarna zoek ik ook wel gewoon afleiding.
Soms ben ik bang voor één of ander onwaarschijnlijk, zelfbedacht worstcase scenario waar ik nul controle over heb - bijvoorbeeld of ik morgen een paniekaanval zal hebben. Mijn eerste neiging is dan om deze angst proberen weg te piekeren: mezelf geruststellen, bedenken dat dat heus niet gaat gebeuren, enz, maar dat helpt dus niet. Er is namelijk geen garantie dat dat niet gebeurt en ik kan ook de toekomst niet voorspellen en door het gepieker word ik ook steeds enger, want ik blijf aan die mogelijke paniekaanval denk. Dus op een gegeven moment realiseer ik me dat ik daar toch echt niets mee kan (ik kan nu niks met een mogelijke paniekaanval in de toekomst) en ga ik actief afleiding zoeken van die gedachten. En vaak verdwijnt het gepieker en daarmee vaak uiteindelijk ook het angstgevoel. En soms niet, maar dan heb ik iig maar wel mooi de afwas gedaan
En zo probeer ik mezelf wat door deze angstsstoornis heen te rommelen. Blijven doen wat ik wil maar dan mét angst om toch mijn leven te blijven leiden. En het gaat nu alweer een stuk beter dan twee maanden geleden maar ik zal er nooit helemaal vanaf komen.
Sorry voor het lange verhaal
woensdag 20 maart 2024 om 20:32
Imposter syndrome is geen erkend iets of zo, het is een ervaring die vooral veel vrouwen hebben waar iemand op een bepaald moment een woord aan heeft verbonden en dan herkent bijna iedereen zich daarin.
https://hbr.org/2021/02/stop-telling-wo ... WYQAvD_BwE
https://hbr.org/2021/02/stop-telling-wo ... WYQAvD_BwE
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
woensdag 20 maart 2024 om 20:59
Ik herken me er niet echt in, maar ik kom het wel overal tegen. Ik vind wel veel andere mensen impostors maar da's wat andersMurgatroyd schreef: ↑20-03-2024 20:32Imposter syndrome is geen erkend iets of zo, het is een ervaring die vooral veel vrouwen hebben waar iemand op een bepaald moment een woord aan heeft verbonden en dan herkent bijna iedereen zich daarin.
https://hbr.org/2021/02/stop-telling-wo ... WYQAvD_BwE
donderdag 21 maart 2024 om 11:34
donderdag 21 maart 2024 om 12:07
Ik zou het heel graag niet groter willen maken dan het is. Het is een patroon wat mijn hele leven terugkomt, dus het is helaas niet zo klein dat ik er vanaf kan stappen. Kon ik dat maar! Ik probeer heel hard te bedenken wat de oorzaak is dat dit steeds terugkomt. A.s. dinsdag ga ik weer eens praten met een psycholoog/haptotherapeut die me in het verleden goed geholpen heeft. Ik zit in zo'n fase als nu zo vast in mijn denken/frustratie/rotgevoel waar ik niet zelf uitkom.
Ik kom wel steeds uit bij het gevoel (of idee) dat ik niet voldoe, dat ik niet ben zoals ik zou moeten zijn, dat ik hard moet werken om erbij te horen en ik mezelf eigenlijk altijd veroordeel. Ik oordeel hard over mezelf, waarvan ik rationeel weet dat het niet nodig is en niet lief is, gevoelsmatig geloof ik daar geen barst van
Ik kom wel steeds uit bij het gevoel (of idee) dat ik niet voldoe, dat ik niet ben zoals ik zou moeten zijn, dat ik hard moet werken om erbij te horen en ik mezelf eigenlijk altijd veroordeel. Ik oordeel hard over mezelf, waarvan ik rationeel weet dat het niet nodig is en niet lief is, gevoelsmatig geloof ik daar geen barst van
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
