Psyche
alle pijlers
Ziekte ouders
woensdag 14 december 2016 om 15:30
Hi Viva-forumleden! Ik heb een nieuwe account gemaakt, kon mijn oude gegevens niet vinden.
Samenvattend
Ik heb al sinds jongs af aan een zieke moeder. Door de kanker is haar lichaam heel zwak geworden. Ze heeft de ziekte overwonnen, veel aan de chemo overgehouden waardoor haar lichaam zwak is en ze telkens weer naar het ziekenhuis moest. Ze is erg achteruit aan het gaan en heeft ook thuiszorg. Boodschappen kost al teveel energie. We gaan als gezin vaak mee naar het ziekenhuis en mijn vader doet alles voor haar verder qua zorg.
Ondanks alle dalen heb ik mijn niveau 4 gehaald en nu ook mijn HBO propdeuse. Soms lukte het niet met de concentratie, maar ik heb me er doorheen 'gevochten'. Wat me met momenten lastig afging.
Nu heb ik laatst te horen gekregen dat mijn vader de diagnose kanker heeft.. en nu gaat het niet meer. Ik zit er doorheen. Wil gewoon alleen zijn en ben ook niet naar colleges geweest. Mijn ouders willen het liefst dat ik me inzet voor school, maar het gaat niet meer. Het leven zie ik ook niet zo mooi meer in ondanks dat ik altijd positief bleef, gaat het nu even niet meer.
Ik wil graag ervaringen van gelijkgestemden horen, of tips of adviezen.
Zelf ben ik gewoon even radeloos..
Sorry voor het warrige verhaal, mijn hoofd zit momenteel vol.
Lieve groetjes
Samenvattend
Ik heb al sinds jongs af aan een zieke moeder. Door de kanker is haar lichaam heel zwak geworden. Ze heeft de ziekte overwonnen, veel aan de chemo overgehouden waardoor haar lichaam zwak is en ze telkens weer naar het ziekenhuis moest. Ze is erg achteruit aan het gaan en heeft ook thuiszorg. Boodschappen kost al teveel energie. We gaan als gezin vaak mee naar het ziekenhuis en mijn vader doet alles voor haar verder qua zorg.
Ondanks alle dalen heb ik mijn niveau 4 gehaald en nu ook mijn HBO propdeuse. Soms lukte het niet met de concentratie, maar ik heb me er doorheen 'gevochten'. Wat me met momenten lastig afging.
Nu heb ik laatst te horen gekregen dat mijn vader de diagnose kanker heeft.. en nu gaat het niet meer. Ik zit er doorheen. Wil gewoon alleen zijn en ben ook niet naar colleges geweest. Mijn ouders willen het liefst dat ik me inzet voor school, maar het gaat niet meer. Het leven zie ik ook niet zo mooi meer in ondanks dat ik altijd positief bleef, gaat het nu even niet meer.
Ik wil graag ervaringen van gelijkgestemden horen, of tips of adviezen.
Zelf ben ik gewoon even radeloos..
Sorry voor het warrige verhaal, mijn hoofd zit momenteel vol.
Lieve groetjes
woensdag 14 december 2016 om 15:34
woensdag 14 december 2016 om 15:36
woensdag 14 december 2016 om 15:41
Dat je hoofd nu even niet na je studie staat lijkt mij logisch. Praat erover op school, zoals Rosings ook zegt. Wellicht kunnen zij ook extra ondersteuning bieden op psychisch vlak.
Vanuit het ziekenhuis zijn er vaak ook mogelijkheden voor begeleiding van familieleden van iemand met kanker. Vraag dit eens aan een verpleegkundige of arts.
Wellicht kan een psycholoog jou helpen met je eigen emoties, gedachten e.d..
woensdag 14 december 2016 om 15:50
Heftig zeg!
Om de reden die jij nu noemt hebben de ouders van een vriendin van me vroeger de diagnose van haar moeder verzwegen tot ze klaar was met school. Het is dus kennelijk wel een normale en begrijpelijke reactie in deze situatie. Neem het in ieder geval serieus en gun jezelf tijd. Misschien kan je idd eens met een deskundige praten en met school overleggen je studie even op te schorten.
Ik herken het zelf ook wel. Mijn moeder heeft ook kanker. Al weken lopen we ziekenhuis in ziekenhuis uit.onderzoeken,gesprekken,operatie. Vorige week dachten we het behandeltraject af te kunnen sluiten,maar bleken er totaal onverwacht uitzaaiingen te zijn. Sindsdien staat mijn hoofd nergens meer naar. Het is dat ik voor mn kinderen moet zorgen en ik het niet op hen mag laten doorwerken, maar het liefst was ik alleen en zat ik uren met een bak ijs op de bank. Ik heb ook helemaal geen zin om erover te praten. Niet met mn man, mn vriendinnen weten het nog niet eens. Ze hebben er nog niet naar gevraagd maar dat vind ik ook helemaal niet erg want ik heb geen zin om het erover te hebben.
Ik luister en praat natuurlijk wel met mn moeder als zij het erover wil hebben, maar dan gaat het over haar, niet over mij. Ik voel me eigenlijk ook bezwaard om erover te praten wat het met me doet,want het gaat niet om mij maar om mn moeder. Het is rot voor haar,we moeten er voor haar zijn en ik voel me schuldig dat ik er mee zit terwijl het niet om mij gaat. Herken je dat gevoel?
Om de reden die jij nu noemt hebben de ouders van een vriendin van me vroeger de diagnose van haar moeder verzwegen tot ze klaar was met school. Het is dus kennelijk wel een normale en begrijpelijke reactie in deze situatie. Neem het in ieder geval serieus en gun jezelf tijd. Misschien kan je idd eens met een deskundige praten en met school overleggen je studie even op te schorten.
Ik herken het zelf ook wel. Mijn moeder heeft ook kanker. Al weken lopen we ziekenhuis in ziekenhuis uit.onderzoeken,gesprekken,operatie. Vorige week dachten we het behandeltraject af te kunnen sluiten,maar bleken er totaal onverwacht uitzaaiingen te zijn. Sindsdien staat mijn hoofd nergens meer naar. Het is dat ik voor mn kinderen moet zorgen en ik het niet op hen mag laten doorwerken, maar het liefst was ik alleen en zat ik uren met een bak ijs op de bank. Ik heb ook helemaal geen zin om erover te praten. Niet met mn man, mn vriendinnen weten het nog niet eens. Ze hebben er nog niet naar gevraagd maar dat vind ik ook helemaal niet erg want ik heb geen zin om het erover te hebben.
Ik luister en praat natuurlijk wel met mn moeder als zij het erover wil hebben, maar dan gaat het over haar, niet over mij. Ik voel me eigenlijk ook bezwaard om erover te praten wat het met me doet,want het gaat niet om mij maar om mn moeder. Het is rot voor haar,we moeten er voor haar zijn en ik voel me schuldig dat ik er mee zit terwijl het niet om mij gaat. Herken je dat gevoel?
woensdag 14 december 2016 om 16:00
quote:clueless17 schreef op 14 december 2016 @ 15:50:
Heftig zeg!
Om de reden die jij nu noemt hebben de ouders van een vriendin van me vroeger de diagnose van haar moeder verzwegen tot ze klaar was met school. Het is dus kennelijk wel een normale en begrijpelijke reactie in deze situatie. Neem het in ieder geval serieus en gun jezelf tijd. Misschien kan je idd eens met een deskundige praten en met school overleggen je studie even op te schorten.
Ik herken het zelf ook wel. Mijn moeder heeft ook kanker. Al weken lopen we ziekenhuis in ziekenhuis uit.onderzoeken,gesprekken,operatie. Vorige week dachten we het behandeltraject af te kunnen sluiten,maar bleken er totaal onverwacht uitzaaiingen te zijn. Sindsdien staat mijn hoofd nergens meer naar. Het is dat ik voor mn kinderen moet zorgen en ik het niet op hen mag laten doorwerken, maar het liefst was ik alleen en zat ik uren met een bak ijs op de bank. Ik heb ook helemaal geen zin om erover te praten. Niet met mn man, mn vriendinnen weten het nog niet eens. Ze hebben er nog niet naar gevraagd maar dat vind ik ook helemaal niet erg want ik heb geen zin om het erover te hebben.
Ik luister en praat natuurlijk wel met mn moeder als zij het erover wil hebben, maar dan gaat het over haar, niet over mij. Ik voel me eigenlijk ook bezwaard om erover te praten wat het met me doet,want het gaat niet om mij maar om mn moeder. Het is rot voor haar,we moeten er voor haar zijn en ik voel me schuldig dat ik er mee zit terwijl het niet om mij gaat. Herken je dat gevoel?
Ik ben hier even stil van.. Net als jij praat ik alleen met mijn moeder over haar en heb ik het nooit over wat het met mij doet. Als ik er wel over praat met vriendinnen blokkeer ik mijn gevoelens, waardoor het over komt dat ik er goed mee om ga. Wat me ondanks veel terugtrek momenten ook wel redelijk afging.
Nu ik het heb gehoord dat mijn vader kanker heeft, lijkt mijn wereld even stil te staan. Ik heb nu al helemaal geen behoefte om er over te praten en het liefst helemaal geen mensen om me heen..
Zorg goed voor jezelf, ondanks dat je sterk voor je kinderen wilt zijn. Mag je best kwetsbaar opstellen en er af en toe verdrietig om zijn. Bij mijn moeder mis ik dat heel erg. Ze wilde altijd zo sterk zijn, waardoor ik er nu niet over durf te praten als ik zelf verdrietig ben.
Heftig zeg!
Om de reden die jij nu noemt hebben de ouders van een vriendin van me vroeger de diagnose van haar moeder verzwegen tot ze klaar was met school. Het is dus kennelijk wel een normale en begrijpelijke reactie in deze situatie. Neem het in ieder geval serieus en gun jezelf tijd. Misschien kan je idd eens met een deskundige praten en met school overleggen je studie even op te schorten.
Ik herken het zelf ook wel. Mijn moeder heeft ook kanker. Al weken lopen we ziekenhuis in ziekenhuis uit.onderzoeken,gesprekken,operatie. Vorige week dachten we het behandeltraject af te kunnen sluiten,maar bleken er totaal onverwacht uitzaaiingen te zijn. Sindsdien staat mijn hoofd nergens meer naar. Het is dat ik voor mn kinderen moet zorgen en ik het niet op hen mag laten doorwerken, maar het liefst was ik alleen en zat ik uren met een bak ijs op de bank. Ik heb ook helemaal geen zin om erover te praten. Niet met mn man, mn vriendinnen weten het nog niet eens. Ze hebben er nog niet naar gevraagd maar dat vind ik ook helemaal niet erg want ik heb geen zin om het erover te hebben.
Ik luister en praat natuurlijk wel met mn moeder als zij het erover wil hebben, maar dan gaat het over haar, niet over mij. Ik voel me eigenlijk ook bezwaard om erover te praten wat het met me doet,want het gaat niet om mij maar om mn moeder. Het is rot voor haar,we moeten er voor haar zijn en ik voel me schuldig dat ik er mee zit terwijl het niet om mij gaat. Herken je dat gevoel?
Ik ben hier even stil van.. Net als jij praat ik alleen met mijn moeder over haar en heb ik het nooit over wat het met mij doet. Als ik er wel over praat met vriendinnen blokkeer ik mijn gevoelens, waardoor het over komt dat ik er goed mee om ga. Wat me ondanks veel terugtrek momenten ook wel redelijk afging.
Nu ik het heb gehoord dat mijn vader kanker heeft, lijkt mijn wereld even stil te staan. Ik heb nu al helemaal geen behoefte om er over te praten en het liefst helemaal geen mensen om me heen..
Zorg goed voor jezelf, ondanks dat je sterk voor je kinderen wilt zijn. Mag je best kwetsbaar opstellen en er af en toe verdrietig om zijn. Bij mijn moeder mis ik dat heel erg. Ze wilde altijd zo sterk zijn, waardoor ik er nu niet over durf te praten als ik zelf verdrietig ben.
woensdag 14 december 2016 om 16:16
quote:rosings schreef op 14 december 2016 @ 15:34:
Heftig zeg Tonychocoloney.... Helemaal niet raar dat je er door heen zit.
wel een tip; doe voor je je rust neemt nog 1 nuttig ding: ga praten met een studentdecaan op je opleiding en laat buitengewone omstandigheden registreren. Dat kan je later in je studie nog nodig hebben!Dit. En zorg goed voor jezelf. Heel veel sterkte.
Heftig zeg Tonychocoloney.... Helemaal niet raar dat je er door heen zit.
wel een tip; doe voor je je rust neemt nog 1 nuttig ding: ga praten met een studentdecaan op je opleiding en laat buitengewone omstandigheden registreren. Dat kan je later in je studie nog nodig hebben!Dit. En zorg goed voor jezelf. Heel veel sterkte.
woensdag 14 december 2016 om 17:50
Ik bedenk me trouwens dat de verpleegkundig specialist van mn moeder mij ook aangeboden heeft een gesprek met haar te hebben of gebruik te maken van maatschappelijk werk in het ziekenhuis. Ik heb daar geen gebruik van gemaakt omdat ik me bezwaard voelde en niet zo goed wist wat ik zou willen zeggen.
Maar misschien heb jij er baad bij? Heeft je vader een vaste verpleegkundig specialist en ben je daar al eens bij geweest als hij een onderzoek of gesprek had?
Maar misschien heb jij er baad bij? Heeft je vader een vaste verpleegkundig specialist en ben je daar al eens bij geweest als hij een onderzoek of gesprek had?
woensdag 14 december 2016 om 17:58
quote:clueless17 schreef op 14 december 2016 @ 17:50:
Ik bedenk me trouwens dat de verpleegkundig specialist van mn moeder mij ook aangeboden heeft een gesprek met haar te hebben of gebruik te maken van maatschappelijk werk in het ziekenhuis. Ik heb daar geen gebruik van gemaakt omdat ik me bezwaard voelde en niet zo goed wist wat ik zou willen zeggen.
Maar misschien heb jij er baad bij? Heeft je vader een vaste verpleegkundig specialist en ben je daar al eens bij geweest als hij een onderzoek of gesprek had?Mijn vader moet nog naar het ziekenhuis voor het verder onderzoeken en de operatie. Toen mijn moeder kanker heeft gekregen, dat is een traject van nu al 9 jaar geleden en ik regelmatig in het ziekenhuis ben (geweest) is me nog nooit hulp aangeboden. Nu moet ik ook zeggen dat ik het ziekenhuis zelf ook echt heel slecht vind.. Mijn moeder word al sinds de chemo verkeerd is aangeslagen van het kastje naar de muur gestuurd.
Ik bedenk me trouwens dat de verpleegkundig specialist van mn moeder mij ook aangeboden heeft een gesprek met haar te hebben of gebruik te maken van maatschappelijk werk in het ziekenhuis. Ik heb daar geen gebruik van gemaakt omdat ik me bezwaard voelde en niet zo goed wist wat ik zou willen zeggen.
Maar misschien heb jij er baad bij? Heeft je vader een vaste verpleegkundig specialist en ben je daar al eens bij geweest als hij een onderzoek of gesprek had?Mijn vader moet nog naar het ziekenhuis voor het verder onderzoeken en de operatie. Toen mijn moeder kanker heeft gekregen, dat is een traject van nu al 9 jaar geleden en ik regelmatig in het ziekenhuis ben (geweest) is me nog nooit hulp aangeboden. Nu moet ik ook zeggen dat ik het ziekenhuis zelf ook echt heel slecht vind.. Mijn moeder word al sinds de chemo verkeerd is aangeslagen van het kastje naar de muur gestuurd.
woensdag 14 december 2016 om 18:02
quote:Dahlia74 schreef op 14 december 2016 @ 16:15:
Het niet over je eigen gevoelens kunnen/willen praten herken ik wel. Mijn moeder is overleden aan kanker. Achteraf heb ik spijt dat ik geen hulp heb gezocht, misschien had dat voorkomen dat ik volledig vast liep in mijn gevoelens.Wat naar voor je! Heb je doordat je er niet over hebt gepraat er iets aan overgehoude, omdat je zegt dat je volledig vast zat in je gevoelens?
Het niet over je eigen gevoelens kunnen/willen praten herken ik wel. Mijn moeder is overleden aan kanker. Achteraf heb ik spijt dat ik geen hulp heb gezocht, misschien had dat voorkomen dat ik volledig vast liep in mijn gevoelens.Wat naar voor je! Heb je doordat je er niet over hebt gepraat er iets aan overgehoude, omdat je zegt dat je volledig vast zat in je gevoelens?
