Psyche
alle pijlers
Zijn mijn behoeftes dan zo raar?
zondag 4 oktober 2009 om 23:51
Hoi allemaal,
Ik kamp momenteel met een probleem. Ik vind mezelf niet altijd even leuk, en ik vraag (indirect) veel bevestiging. Waarschijnlijk wat te veel; het belemmert me behoorlijk in het dagelijks leven. Ik ben er al een tijdje mee bezig om (de gevolgen van) dit probleem bewust aan te pakken. Het gaat langzaam, maar best aardig; ik loop inmiddels bij een psycholoog en ga (hopelijk) door naar een tweedelijns psychotherapeut. Er is dus progressie in de zaak.
Wat hiermee samenhangt, is dat ik heel erg graag weer een vriendje zou willen. Het gevoel dat dat me geeft is bijna niet te beschrijven, zo ontzettend fijn! Lekker met elkaar kletsen, lekker knuffelen, samen dingetjes in huis doen, samen leuke activiteiten ondernemen, de seks, gewoon de hele rataplan; leuk!
Maar door mijn omgeving en de algemeen geldende opinie in bijvoorbeeld 'ik ben wanhopig'-topics op fora krijg ik het idee dat dit een onwenselijke gedachte is. Je mag vooral niet aan mannen denken, leef vooral je eigen leven, je moet helemaal klaar zijn met aan jezelf werken voordat je überhaupt maar kunt denken aan een leuke man. Liefdesleven is een irrelevant concept, blabla, het gaat alleen om het 'ik'.
En daar ben ik het steeds sterker mee oneens. Het is toch heel normaal om een relatie te willen? Het is toch heel normaal om in de nabijheid van mannen eens te kijken of er nog bijzonder leuke mannen tussen zitten? Ben ik dan zo apart op dit punt? Aan jezelf werken, daar ben je nooit ofte nimmer klaar mee (in mijn ogen). Ik verzet me tegen het idee dat ik nog járen bij de psycholoog moet lopen en dan pas weer mag gaan daten.
Dat laatste is natuurlijk een beetje overdreven gesteld, en oké, ik haal op dit moment nog iets te veel bevestiging uit 'de man', ik ben er nog iets te afhankelijk van. Maar ik ben niet van plan om me de komende jaren op relatiegebied als een kluizenaar te gedragen en mannen te ontwijken. Ik ben 27, ik heb een kinderwens, en heel kort door de bocht gesteld mag ik nu wel eens opschieten met een acceptabel liefdesleven. Dat hoeft heus niet direct de prins op het witte paard te zijn, als het maar gewoon leuk is en lekker loopt, we zien verder wel. Ik ben volgens mij terecht bang dat ik, als ik de goede raad van een aantal vrienden letterlijk opvolg, 'bang voor de man' word en verloren ben op relatiegebied 'wegens achterstallig onderhoud'.
Daar heb ik gewoon geen zin in! Mag dat misschien?
En is het zo raar om blij te worden van complimentjes, van erkenning? Moet dat me opeens niets meer doen ofzo? Ja, ik weet het, ik moet het éérst uit mezelf halen (wordt aan gewerkt, echt). Maar aanvullend daarop mag ik toch best genieten van bevestiging door anderen?
Ik kamp momenteel met een probleem. Ik vind mezelf niet altijd even leuk, en ik vraag (indirect) veel bevestiging. Waarschijnlijk wat te veel; het belemmert me behoorlijk in het dagelijks leven. Ik ben er al een tijdje mee bezig om (de gevolgen van) dit probleem bewust aan te pakken. Het gaat langzaam, maar best aardig; ik loop inmiddels bij een psycholoog en ga (hopelijk) door naar een tweedelijns psychotherapeut. Er is dus progressie in de zaak.
Wat hiermee samenhangt, is dat ik heel erg graag weer een vriendje zou willen. Het gevoel dat dat me geeft is bijna niet te beschrijven, zo ontzettend fijn! Lekker met elkaar kletsen, lekker knuffelen, samen dingetjes in huis doen, samen leuke activiteiten ondernemen, de seks, gewoon de hele rataplan; leuk!
Maar door mijn omgeving en de algemeen geldende opinie in bijvoorbeeld 'ik ben wanhopig'-topics op fora krijg ik het idee dat dit een onwenselijke gedachte is. Je mag vooral niet aan mannen denken, leef vooral je eigen leven, je moet helemaal klaar zijn met aan jezelf werken voordat je überhaupt maar kunt denken aan een leuke man. Liefdesleven is een irrelevant concept, blabla, het gaat alleen om het 'ik'.
En daar ben ik het steeds sterker mee oneens. Het is toch heel normaal om een relatie te willen? Het is toch heel normaal om in de nabijheid van mannen eens te kijken of er nog bijzonder leuke mannen tussen zitten? Ben ik dan zo apart op dit punt? Aan jezelf werken, daar ben je nooit ofte nimmer klaar mee (in mijn ogen). Ik verzet me tegen het idee dat ik nog járen bij de psycholoog moet lopen en dan pas weer mag gaan daten.
Dat laatste is natuurlijk een beetje overdreven gesteld, en oké, ik haal op dit moment nog iets te veel bevestiging uit 'de man', ik ben er nog iets te afhankelijk van. Maar ik ben niet van plan om me de komende jaren op relatiegebied als een kluizenaar te gedragen en mannen te ontwijken. Ik ben 27, ik heb een kinderwens, en heel kort door de bocht gesteld mag ik nu wel eens opschieten met een acceptabel liefdesleven. Dat hoeft heus niet direct de prins op het witte paard te zijn, als het maar gewoon leuk is en lekker loopt, we zien verder wel. Ik ben volgens mij terecht bang dat ik, als ik de goede raad van een aantal vrienden letterlijk opvolg, 'bang voor de man' word en verloren ben op relatiegebied 'wegens achterstallig onderhoud'.
Daar heb ik gewoon geen zin in! Mag dat misschien?
En is het zo raar om blij te worden van complimentjes, van erkenning? Moet dat me opeens niets meer doen ofzo? Ja, ik weet het, ik moet het éérst uit mezelf halen (wordt aan gewerkt, echt). Maar aanvullend daarop mag ik toch best genieten van bevestiging door anderen?
maandag 5 oktober 2009 om 01:59
Wat is dan precies het probleem?
Dat die man er nu niet is, of dat anderen zeggen dat je wanhopig bent?
Als De Vriend er nu niet is, hoe ga je hem dan zoeken?
In mijn ogen is er niets mis mee als jij een leuke vent zoekt. Maar wat dan precies het probleem is in het hele verhaal, snap ik niet helemaal.
(maar het is laat he... misschien lees ik t niet goed)
Dat die man er nu niet is, of dat anderen zeggen dat je wanhopig bent?
Als De Vriend er nu niet is, hoe ga je hem dan zoeken?
In mijn ogen is er niets mis mee als jij een leuke vent zoekt. Maar wat dan precies het probleem is in het hele verhaal, snap ik niet helemaal.
(maar het is laat he... misschien lees ik t niet goed)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 5 oktober 2009 om 03:05
Het is dat mensen altijd zeggen: je moet eerst van jezelf houden, voordat je van een ander kan houden. Of: ga eerst maar eens aan jezelf werken. Of: je moet eerst alles op een rijtje hebben. Ik begrijp wel wat je bedoelt.
Aan de andere kant denk ik: blij worden van een complimentje? Genieten van bevestiging van anderen? Dat vind ik wel een beetje overdreven gesteld. Tuurlijk, een complimentje krijgen is leuk. Maar daar is dan ook alles mee gezegd, wat mij betreft. Genieten of blij worden doe ik van andere dingen. En ja, dat zijn dan eigenlijk meer de dingen die ik uit mezelf haal.
Aan de andere kant denk ik: blij worden van een complimentje? Genieten van bevestiging van anderen? Dat vind ik wel een beetje overdreven gesteld. Tuurlijk, een complimentje krijgen is leuk. Maar daar is dan ook alles mee gezegd, wat mij betreft. Genieten of blij worden doe ik van andere dingen. En ja, dat zijn dan eigenlijk meer de dingen die ik uit mezelf haal.
maandag 5 oktober 2009 om 03:38
Nou, Moonlight, dat mensen me dus als wanhopig beschouwen en dat het beter zou zijn om geen man te zoeken. Wanhopig, mwah, het ergste is er allang af 
. Maar het gaat me dus om het laatste. Ik voel me door zulk commentaar soms net een rare alien. En tja, wat is zoeken... Ik houd mijn ogen open, daar lijkt me dus niets mis mee. Ik wilde even weten wat hier de kijk er op is, of je idd alles op een rijtje moet hebben voordat je aan een prille liefde mag beginnen. Ik vind het namelijk onzin.
@kadushi: laat ik het zo zeggen. Als ik een rothumeur heb, maar iemand geeft me een complimentje, over wat dan ook, ben ik daarna toch een stukje minder chagrijnig. Is dat verkeerd? Ja, ik vind dat leuk, ik geniet ervan, voor mij is dat vrij synoniem.
. Maar het gaat me dus om het laatste. Ik voel me door zulk commentaar soms net een rare alien. En tja, wat is zoeken... Ik houd mijn ogen open, daar lijkt me dus niets mis mee. Ik wilde even weten wat hier de kijk er op is, of je idd alles op een rijtje moet hebben voordat je aan een prille liefde mag beginnen. Ik vind het namelijk onzin.@kadushi: laat ik het zo zeggen. Als ik een rothumeur heb, maar iemand geeft me een complimentje, over wat dan ook, ben ik daarna toch een stukje minder chagrijnig. Is dat verkeerd? Ja, ik vind dat leuk, ik geniet ervan, voor mij is dat vrij synoniem.
maandag 5 oktober 2009 om 05:40
maandag 5 oktober 2009 om 06:10
natuurlijk kán een relatie heel erg fijn en leuk zijn, maar het moet een AANvulling zijn op jouw toch al prettige leven! Als het een INvulling wordt, dan ben je zo afhankelijk van zo'n man...dát bedoelen de mensen denk ik.
Althans, dat is het voor mij. Ik ben dan ook iets ouder dan jij bent. Ik heb mijn leven prima op de rit, leuke baan, fijne vrienden, genoeg hobby's en geen kinderwens (
Als er nu een man voorbij zou komen, ben ik daar klaar voor....maar dat is dus niet zaligmakend voor me.
Complimentjes vind ik ook leuk, wie niet? Die krijg ik ook van vrienden, collega's etc.
Althans, dat is het voor mij. Ik ben dan ook iets ouder dan jij bent. Ik heb mijn leven prima op de rit, leuke baan, fijne vrienden, genoeg hobby's en geen kinderwens (
Als er nu een man voorbij zou komen, ben ik daar klaar voor....maar dat is dus niet zaligmakend voor me.
Complimentjes vind ik ook leuk, wie niet? Die krijg ik ook van vrienden, collega's etc.
maandag 5 oktober 2009 om 07:35
Hai Guinnevere,
Het is misschien niet wanhopig dat je een vriend wilt maar ik denk zo dat het moment niet echt geweldig is voor je.
Bevestiging nodig hebben heeft te maken met onzekerheid. Een vriendje is leuk natuurlijk maar ook al sta je zo stevig in je schoenen, de beginfase alleen kan je alleen al onzeker maken. En daarnaast moet je je in een relatie aanpassen. Met jouw bevestigingsgevoel zul je je ongetwijfeld teveel aanpassen en jezelf wederom kwijt raken.
Misschien moet je het even laten voor wat het is en aan jezelf werken. Daar heeft iedereen wat aan...ook je toekomstige vriendje later.
Mannen willen namelijk een zelfzekere vrouw. Als je dat bent, ontvang je de respect die je verdient.
Als je nu een vriendje zou krijgen, zou je misschien genoegen nemen met NET NIET terwijl er ZEKER iemand is die totaal bij je past en bij wie je geen bevestiging nodig hebt omdat je zelf zo zeker bent van jezelf!
Het is misschien niet wanhopig dat je een vriend wilt maar ik denk zo dat het moment niet echt geweldig is voor je.
Bevestiging nodig hebben heeft te maken met onzekerheid. Een vriendje is leuk natuurlijk maar ook al sta je zo stevig in je schoenen, de beginfase alleen kan je alleen al onzeker maken. En daarnaast moet je je in een relatie aanpassen. Met jouw bevestigingsgevoel zul je je ongetwijfeld teveel aanpassen en jezelf wederom kwijt raken.
Misschien moet je het even laten voor wat het is en aan jezelf werken. Daar heeft iedereen wat aan...ook je toekomstige vriendje later.
Mannen willen namelijk een zelfzekere vrouw. Als je dat bent, ontvang je de respect die je verdient.
Als je nu een vriendje zou krijgen, zou je misschien genoegen nemen met NET NIET terwijl er ZEKER iemand is die totaal bij je past en bij wie je geen bevestiging nodig hebt omdat je zelf zo zeker bent van jezelf!
maandag 5 oktober 2009 om 08:57
Het is geen vreemde behoefte. De 'maar' in het verhaal is echter dat je een groot, of in ieder geval groter risico loopt om om de verkeerde reden bij een man te komen of blijven. Als je (nog) niet voldoende van jezelf houdt dan vindt je hoofd het niet vreemd (of vanzelfsprekend...) dat iemand anders ook niet maximaal van je houdt. Zolang het leuk is en je er plezier uit haalt lijkt dat nog niet zo'n groot probleem. Pest is alleen dat de kans dat het scheef gaat vrij groot is, en je dan juist dóór die relatie nog verder van huis raakt.
Grote kans dus dat de mensen om je heen je een warm hart toedragen en je daarvoor proberen te behoeden . Uit je eerste post blijkt namelijk dat het niet zomaar even een tijdelijk dipje of een winterblues achtig dingetje is, maar dat er wel iets substantiëlers aan de hand is.
Als je je toch al ergens instort (wat ik me overigens héél goed voor zou kunnen stellen) probeer het dan luchtig te houden. Zodat je A niet kapot bent van verdriet als hij weggaat, maar minstens zo belangrijk B, dat je, als JIJ verandert (wat ik je van harte toewens) je óók de vrijheid voelt om los te laten.
Heel veel succes met je therapie. Als je straks omkijkt lijkt de berg een stuk minder hoog dan nu 'ie nog voor je ligt .
Grote kans dus dat de mensen om je heen je een warm hart toedragen en je daarvoor proberen te behoeden . Uit je eerste post blijkt namelijk dat het niet zomaar even een tijdelijk dipje of een winterblues achtig dingetje is, maar dat er wel iets substantiëlers aan de hand is.
Als je je toch al ergens instort (wat ik me overigens héél goed voor zou kunnen stellen) probeer het dan luchtig te houden. Zodat je A niet kapot bent van verdriet als hij weggaat, maar minstens zo belangrijk B, dat je, als JIJ verandert (wat ik je van harte toewens) je óók de vrijheid voelt om los te laten.
Heel veel succes met je therapie. Als je straks omkijkt lijkt de berg een stuk minder hoog dan nu 'ie nog voor je ligt .
maandag 5 oktober 2009 om 11:15
quote:Guinnevere schreef op 05 oktober 2009 @ 03:38:
Nou, Moonlight, dat mensen me dus als wanhopig beschouwen en dat het beter zou zijn om geen man te zoeken. Wanhopig, mwah, het ergste is er allang af. Maar het gaat me dus om het laatste. Ik voel me door zulk commentaar soms net een rare alien. En tja, wat is zoeken... Ik houd mijn ogen open, daar lijkt me dus niets mis mee. Ik wilde even weten wat hier de kijk er op is, of je idd alles op een rijtje moet hebben voordat je aan een prille liefde mag beginnen. Ik vind het namelijk onzin.
@kadushi: laat ik het zo zeggen. Als ik een rothumeur heb, maar iemand geeft me een complimentje, over wat dan ook, ben ik daarna toch een stukje minder chagrijnig. Is dat verkeerd? Ja, ik vind dat leuk, ik geniet ervan, voor mij is dat vrij synoniem.
Ik zeg ook wel eens tegen mensen: zorg eerst dat je eigen leven leuk is (oh jee, heb je er weer zoeen )
Ik weet niet hoe jij bent natuurlijk, maar ik zie vrouwen die van de ene in de andere relatie rollen, compleet met samenwonen, uit angst om alleen te zijn. Dat vind ik niet gezond.
Heb zelf de ervaring gehad dat het allemaal niet zo lekker liep en ik een ontzettend leuke vent ontmoette die mij ook leuk vond. In het begin bleef ik voorzichtig, maar hij bleef me bellen etc dus op een gegeven moment waren we een stel en maakte ik deel uit van ZIJN leuke leven, met zijn leuke vrienden, in zijn leuke huis (logeren hoor, niet samenwonen). En toen maakte hij het uit en voelde ik me zo klote... want ik moest mijn eigen saaie leven weer gaan lijden.
Als jij gewoon kritisch bent naar mannen, op zoek gaat naar iemand die wel echt leuk is, dan is daar niks mis mee, in mijn ogen.
(zijn je vriendinnen misschien bezet, dat ze er daarom anders over denken?)
Maar als jij bij ieder compliment je vastklampt aan een man en de hele avond zijn drankjes betaald, dan vind ik je ook een beetje wanhopig
Het ligt aan de manier waarop, kort samengevat.
Heb je ook wel eens internetdaten gedaan? Zelfs als je je date niet leuk genoeg vind, kan je een hele leuke avond hebben. Das weer goed voor je zelfvertrouwen (ik ben ook gewoon vrouw he... als ik met een aardige vent op stap geweest ben voel ik me ook goed)
Nou, Moonlight, dat mensen me dus als wanhopig beschouwen en dat het beter zou zijn om geen man te zoeken. Wanhopig, mwah, het ergste is er allang af
. Maar het gaat me dus om het laatste. Ik voel me door zulk commentaar soms net een rare alien. En tja, wat is zoeken... Ik houd mijn ogen open, daar lijkt me dus niets mis mee. Ik wilde even weten wat hier de kijk er op is, of je idd alles op een rijtje moet hebben voordat je aan een prille liefde mag beginnen. Ik vind het namelijk onzin.@kadushi: laat ik het zo zeggen. Als ik een rothumeur heb, maar iemand geeft me een complimentje, over wat dan ook, ben ik daarna toch een stukje minder chagrijnig. Is dat verkeerd? Ja, ik vind dat leuk, ik geniet ervan, voor mij is dat vrij synoniem.
Ik zeg ook wel eens tegen mensen: zorg eerst dat je eigen leven leuk is (oh jee, heb je er weer zoeen )
Ik weet niet hoe jij bent natuurlijk, maar ik zie vrouwen die van de ene in de andere relatie rollen, compleet met samenwonen, uit angst om alleen te zijn. Dat vind ik niet gezond.
Heb zelf de ervaring gehad dat het allemaal niet zo lekker liep en ik een ontzettend leuke vent ontmoette die mij ook leuk vond. In het begin bleef ik voorzichtig, maar hij bleef me bellen etc dus op een gegeven moment waren we een stel en maakte ik deel uit van ZIJN leuke leven, met zijn leuke vrienden, in zijn leuke huis (logeren hoor, niet samenwonen). En toen maakte hij het uit en voelde ik me zo klote... want ik moest mijn eigen saaie leven weer gaan lijden.
Als jij gewoon kritisch bent naar mannen, op zoek gaat naar iemand die wel echt leuk is, dan is daar niks mis mee, in mijn ogen.
(zijn je vriendinnen misschien bezet, dat ze er daarom anders over denken?)
Maar als jij bij ieder compliment je vastklampt aan een man en de hele avond zijn drankjes betaald, dan vind ik je ook een beetje wanhopig
Het ligt aan de manier waarop, kort samengevat.
Heb je ook wel eens internetdaten gedaan? Zelfs als je je date niet leuk genoeg vind, kan je een hele leuke avond hebben. Das weer goed voor je zelfvertrouwen (ik ben ook gewoon vrouw he... als ik met een aardige vent op stap geweest ben voel ik me ook goed)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 6 oktober 2009 om 02:19
@kadushi: ik trek me idd nog te veel aan van wat anderen van me vinden. Puntje ter verbetering.
@Moonlight: ik ben niet van plan om me van man naar man te storten. Ik zie in mijn eigen nabije omgeving dat dat niet werkt. Internetdaten heb ik wel eens aan gedaan, dat mondde maximaal uit in een leuk scharrel.
Ff serieus nu, ik zit nog op een site maar ik vind niet dat er echt leuke mannen op staan. Misschien ben ik inmiddels wel te kritisch geworden, of werkt IRL gewoon beter voor mij.
En verder besef ik dat ik momenteel inderdaad op een dun koord balanceer, en moet oppassen met wat ik doe en laat. Zou er nu iemand in mijn leven komen die het helemaal is, dan loop ik kans dat ik me te afhankelijk van hem opstel. Moet ik mijnheer dan de deur wijzen? Lastig....Ik wil in ieder geval het lot een handje helpen bij het bereiken van mijn ideaal, hoe ik er ook aan toe ben. Niet wanhopig, en me gezond kritisch opstellen. Hoop dat dit me aan het eind van mijn leerproces zal lukken.
@Moonlight: ik ben niet van plan om me van man naar man te storten. Ik zie in mijn eigen nabije omgeving dat dat niet werkt. Internetdaten heb ik wel eens aan gedaan, dat mondde maximaal uit in een leuk scharrel.
Ff serieus nu, ik zit nog op een site maar ik vind niet dat er echt leuke mannen op staan. Misschien ben ik inmiddels wel te kritisch geworden, of werkt IRL gewoon beter voor mij.En verder besef ik dat ik momenteel inderdaad op een dun koord balanceer, en moet oppassen met wat ik doe en laat. Zou er nu iemand in mijn leven komen die het helemaal is, dan loop ik kans dat ik me te afhankelijk van hem opstel. Moet ik mijnheer dan de deur wijzen? Lastig....Ik wil in ieder geval het lot een handje helpen bij het bereiken van mijn ideaal, hoe ik er ook aan toe ben. Niet wanhopig, en me gezond kritisch opstellen. Hoop dat dit me aan het eind van mijn leerproces zal lukken.
