Psyche
alle pijlers
Zit er doorheen...
zaterdag 2 maart 2024 om 11:22
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Misschien gewoon mijn verhaal kwijt of wat bemoedigende woorden..
Vind het wel spannend om mijn verhaal te delen, bang ook dat het herkenbaar is. Maar ja misschien is dat ook geen ramp.
Ik ben moe en op. Heb een lange moeilijke periode achter de rug. Keer op keer weer mijn schouders eronder gezet en door. Dat is ook mijn natuur, ik ben van mezelf positief ingesteld en energiek, een aanpakker, geniet van werk en mijn gezin en vrienden. Maar op dit moment voelt alles moeizaam. Ik weet niet meer hoe mezelf op te blijven peppen. Ik weet zelfs niet meer hoe vertrouwen te blijven houden dat dingen wel goedkomen..
Mijn verhaal ik zo kort mogelijke versie (sorry als dat niet lukt). Bijna 2 jaar geleden kreeg ik de diagnose borstkanker. Kinderen waren toen 3 en 1,5. Volledige pakket aan behandelingen gehad. Helaas ook een uitzaaiing op mijn bot. Het is nu stabiel, maar blijft beangstigend en ik blijf onder controle. Tijdens mijn chemo's, bestralingen, amputatie en alles eromheen kon ik gelukkig wel overeind blijven en blijven zorgen voor de kindjes en ben volledig door blijven werken.
Een jaar na mijn diagnose, terwijl ik nog middenin behandelingen zat, keerde oude borstkanker ook weer terug bij mijn moeder, nu volledig uitgezaaid. Nog geen 2 maanden later is zij overleden. Zij was heel belangrijk voor mij en een grote steun voor ons gezin in mijn ziekteperiode. Ik mis haar vreselijk, elke dag. Mijn vader was 14 jaar eerder al overleden ook aan kanker. Het idee nu wees te zijn voelt erg leeg. Na haar overlijden moest ik aan de slag met haar huis leeghalen en alle praktisch geregel. Dat is nu allemaal net afgerond. Direct nadat dat klaar was moest ik nog één zware operatie voor borstreconstructie van eigen weefsel ondergaan. Het was pittig maar is goed gegaan en ben heel blij met het resultaat.
Net nu ik voelde dat het weer wat rustiger werd en wat ruinte voor verweken van alles, breekt mijn man vorige week zijn been op 2 plekken heel complex en hij moet geopereerd worden en lang revalideren. Op zich is dat heus wel te overzien, maar het is gewoon net de druppel die ik even niet meer kon hebben. Alles qua thuis en kinderen komt op mijn schouders. Mensen willen ook wel helpen dat weet ik en probeer ik ook gebruik van te maken.
Maar mijn hoofd kan het niet meer bolwerken. Wanneer houdt al die ellende op? Wanneer wordt alles weer leuk?
Gedurende dit hele proces ben ik ook nog een van mijn allermooiste vriendschappen kwijtgeraakt van iemand die al heel veel jaren een van mijn meest belangrijke personen in mijn leven was. Wat mij enorm veel pijn doet, juist in deze periode.
Ik heb overigens wel ondersteuning van een psycholoog in het ziekenhuis. Voel me niet depressief ofzo, maar gewoon helemaal op. Heb ook lieve mensen om me heen. De kinderen vragen veel aandacht, wat logisch is ze zijn nog zo jong. Er zijn geen opa's en oma's meer om op terug te vallen. Ik wil ze ook alles geven, maar daardoor is er weinig ruimte voor al die gevoelens in mezelf. Gevoelens van angst, boosheid, schuldgevoel, leegte, verdriet, alles loopt door elkaar. Ik herken mezelf niet meer. Ik wil gewoon weer lol hebben, zorgeloos zijn, genieten.. maar hoe..
Vind het wel spannend om mijn verhaal te delen, bang ook dat het herkenbaar is. Maar ja misschien is dat ook geen ramp.
Ik ben moe en op. Heb een lange moeilijke periode achter de rug. Keer op keer weer mijn schouders eronder gezet en door. Dat is ook mijn natuur, ik ben van mezelf positief ingesteld en energiek, een aanpakker, geniet van werk en mijn gezin en vrienden. Maar op dit moment voelt alles moeizaam. Ik weet niet meer hoe mezelf op te blijven peppen. Ik weet zelfs niet meer hoe vertrouwen te blijven houden dat dingen wel goedkomen..
Mijn verhaal ik zo kort mogelijke versie (sorry als dat niet lukt). Bijna 2 jaar geleden kreeg ik de diagnose borstkanker. Kinderen waren toen 3 en 1,5. Volledige pakket aan behandelingen gehad. Helaas ook een uitzaaiing op mijn bot. Het is nu stabiel, maar blijft beangstigend en ik blijf onder controle. Tijdens mijn chemo's, bestralingen, amputatie en alles eromheen kon ik gelukkig wel overeind blijven en blijven zorgen voor de kindjes en ben volledig door blijven werken.
Een jaar na mijn diagnose, terwijl ik nog middenin behandelingen zat, keerde oude borstkanker ook weer terug bij mijn moeder, nu volledig uitgezaaid. Nog geen 2 maanden later is zij overleden. Zij was heel belangrijk voor mij en een grote steun voor ons gezin in mijn ziekteperiode. Ik mis haar vreselijk, elke dag. Mijn vader was 14 jaar eerder al overleden ook aan kanker. Het idee nu wees te zijn voelt erg leeg. Na haar overlijden moest ik aan de slag met haar huis leeghalen en alle praktisch geregel. Dat is nu allemaal net afgerond. Direct nadat dat klaar was moest ik nog één zware operatie voor borstreconstructie van eigen weefsel ondergaan. Het was pittig maar is goed gegaan en ben heel blij met het resultaat.
Net nu ik voelde dat het weer wat rustiger werd en wat ruinte voor verweken van alles, breekt mijn man vorige week zijn been op 2 plekken heel complex en hij moet geopereerd worden en lang revalideren. Op zich is dat heus wel te overzien, maar het is gewoon net de druppel die ik even niet meer kon hebben. Alles qua thuis en kinderen komt op mijn schouders. Mensen willen ook wel helpen dat weet ik en probeer ik ook gebruik van te maken.
Maar mijn hoofd kan het niet meer bolwerken. Wanneer houdt al die ellende op? Wanneer wordt alles weer leuk?
Gedurende dit hele proces ben ik ook nog een van mijn allermooiste vriendschappen kwijtgeraakt van iemand die al heel veel jaren een van mijn meest belangrijke personen in mijn leven was. Wat mij enorm veel pijn doet, juist in deze periode.
Ik heb overigens wel ondersteuning van een psycholoog in het ziekenhuis. Voel me niet depressief ofzo, maar gewoon helemaal op. Heb ook lieve mensen om me heen. De kinderen vragen veel aandacht, wat logisch is ze zijn nog zo jong. Er zijn geen opa's en oma's meer om op terug te vallen. Ik wil ze ook alles geven, maar daardoor is er weinig ruimte voor al die gevoelens in mezelf. Gevoelens van angst, boosheid, schuldgevoel, leegte, verdriet, alles loopt door elkaar. Ik herken mezelf niet meer. Ik wil gewoon weer lol hebben, zorgeloos zijn, genieten.. maar hoe..
zaterdag 2 maart 2024 om 11:33
Zoals ik het lees, heb je heel veel voor je kiezen gekregen de afgelopen jaren. Het lijkt me begrijpelijk dat je veerkracht een keer op is en je eerst zult moeten herstellen en uitrusten.
Je schrijft dat het herstel van je man te overzien is. Heb je daarnaast een optie om tijdelijk minder te gaan werken? Is dat financieel haalbaar? Hoe flexibel is je werkgever? Die heeft er namelijk niks aan als je dadelijk omkiept. Mijn tip is dus vooral om even aan jezelf en je gezin te denken en daardoor andere activiteiten (vooral werk) te minderen.
Je schrijft dat het herstel van je man te overzien is. Heb je daarnaast een optie om tijdelijk minder te gaan werken? Is dat financieel haalbaar? Hoe flexibel is je werkgever? Die heeft er namelijk niks aan als je dadelijk omkiept. Mijn tip is dus vooral om even aan jezelf en je gezin te denken en daardoor andere activiteiten (vooral werk) te minderen.
zaterdag 2 maart 2024 om 11:37
Nou lieve vrouw, dat is wel heel erg veel dat je op je bordje hebt gekregen. Geen wonder dat het even niet meer gaat. Op een gegeven moment is de emmer gewoon vol. Mijn advies zou zijn, meld je ziek op je werk. Richt je even helemaal op thuis en op jezelf. Zoek goede hulp voor jezelf om te verwerken wat je voor de kiezen hebt gekregen. Neem tijd om te rouwen over het verlies van je moeder, je vriendin, je borst, wat de kanker met je doet. Je hoeft niet maar door te blijven gaan, dat gaat niet. Schrijf hier lekker van je af. Maar begin met dingen van je bordje te gooien! Sterkte lieve vrouw.
zaterdag 2 maart 2024 om 11:40
Man en ik zijn beide zzp'er zonder verzekering (ja stom wellicht achteraf maar op dit moment niet meer te veranderen voor deze situatie). Ik kon na mijn laatste operatie even niet werken en ben nu net weer van start met minder uren dan voorheen. Man zit nu even stil en dus geen inkomsten. Ik haal ook wel energie uit mijn werk, het is juist het enige dat ik nog echt voor mezelf doe. Maar ik zit nu al niet op mij max qua uren nu.
Dank je wel voor het meedenken wel!
Dank je wel voor het meedenken wel!
zaterdag 2 maart 2024 om 11:57
Nou ik snap wel dat je er doorheen zit! Kanker, uitzaaiing en 2 jonge kinderen. Je mag er ook doorheen zitten! Ik vind het heel naar voor je ..
Slaap je wel goed? Ik zou mij eerst richten op slaap en gezond eten. Het leven met de dag nemen en hele kleine stapjes nemen. Kleine dingetjes waar je misschien van kan genieten? En ik zou naar de huisarts gaan voor therapie in het algemeen en niet het ziekenhuis. (Dat is denk ik erg gericht op je kankerdiagnose?)
Slaap je wel goed? Ik zou mij eerst richten op slaap en gezond eten. Het leven met de dag nemen en hele kleine stapjes nemen. Kleine dingetjes waar je misschien van kan genieten? En ik zou naar de huisarts gaan voor therapie in het algemeen en niet het ziekenhuis. (Dat is denk ik erg gericht op je kankerdiagnose?)
zaterdag 2 maart 2024 om 11:58
Wat hebben jullie veel meegemaakt zeg, en wat vervelend dat je er helemaal doorheen zit. Maar ook heel logisch...
Ik herken het enorm. Hoe jij jezelf omschrijft, zo ben ik ook: altijd een positieve instelling en best veel draagkracht om door te gaan en je weg te vinden in tijden van tegenslagen. Maar na een periode van vier jaar diverse (medische) zorgen en gedoe in ons gezin is er bij mij ook opeens een relatief kleine gebeurtenis die de druppel is geweest. En nu ben ik down, angstig en ben even alle vertrouwen in het leven en mijn eigen veerkracht kwijt.
Wat mij helpt om een beetje op de been te blijven en niet in een neerwaartse spiraal te komen:
- Het uitspreken naar anderen. Gesprekken met anderen helpen me om het te relativeren en me te realiseren dat 1) het niet gek is dat ik me nu zo voel en 2) dat het ook weer over gaat! Want dat gaat het. Niet binnen een paar weken of dagen, maar wel na langere tijd.
- Elke dag buiten bewegen
- Mijn best doen voor goede voeding en genoeg slaap
- Actief proberen te ontspannen (dmv ontspanningsoefeningen, yoga, geleide meditatie, massage)
- Mezelf ertoe zetten om regelmatig iets te doen waarvan ik weet dat ik het fijn vind, ook al heb ik er geen zin in. Zoals tuinieren, een boek lezen, met vriendinnen afspreken, ik heb een oude hobby opgepakt. Dat helpt vaak om wat tot rust te komen en me minder rot te voelen, en soms heb ik er ook even echt plezier in.
En als opvoeder ben ik nu gewoon een minder versie van mezelf en dat is oké, dat mag echt wel in dit soort periodes in het leven hoor! Hier is de schermtijd omhoog gegaan en is mijn kind wat vaker van huis. Ons kind kan wel bij familie terecht, maar als je dat niet hebt kan je misschien wat anders regelen? Een dagje extra opvang, lieve buren of ouders van vriendjes ofzo waar ze eens terecht kunnen? Ik denk dat het wel belangrijk is dat je wat tijd hebt om op adem te komen, tijd waarin je even voor jezelf kan zorgen en niet hoeft te werken of opvoeden of mantelzorgen.
Ik herken het enorm. Hoe jij jezelf omschrijft, zo ben ik ook: altijd een positieve instelling en best veel draagkracht om door te gaan en je weg te vinden in tijden van tegenslagen. Maar na een periode van vier jaar diverse (medische) zorgen en gedoe in ons gezin is er bij mij ook opeens een relatief kleine gebeurtenis die de druppel is geweest. En nu ben ik down, angstig en ben even alle vertrouwen in het leven en mijn eigen veerkracht kwijt.
Wat mij helpt om een beetje op de been te blijven en niet in een neerwaartse spiraal te komen:
- Het uitspreken naar anderen. Gesprekken met anderen helpen me om het te relativeren en me te realiseren dat 1) het niet gek is dat ik me nu zo voel en 2) dat het ook weer over gaat! Want dat gaat het. Niet binnen een paar weken of dagen, maar wel na langere tijd.
- Elke dag buiten bewegen
- Mijn best doen voor goede voeding en genoeg slaap
- Actief proberen te ontspannen (dmv ontspanningsoefeningen, yoga, geleide meditatie, massage)
- Mezelf ertoe zetten om regelmatig iets te doen waarvan ik weet dat ik het fijn vind, ook al heb ik er geen zin in. Zoals tuinieren, een boek lezen, met vriendinnen afspreken, ik heb een oude hobby opgepakt. Dat helpt vaak om wat tot rust te komen en me minder rot te voelen, en soms heb ik er ook even echt plezier in.
En als opvoeder ben ik nu gewoon een minder versie van mezelf en dat is oké, dat mag echt wel in dit soort periodes in het leven hoor! Hier is de schermtijd omhoog gegaan en is mijn kind wat vaker van huis. Ons kind kan wel bij familie terecht, maar als je dat niet hebt kan je misschien wat anders regelen? Een dagje extra opvang, lieve buren of ouders van vriendjes ofzo waar ze eens terecht kunnen? Ik denk dat het wel belangrijk is dat je wat tijd hebt om op adem te komen, tijd waarin je even voor jezelf kan zorgen en niet hoeft te werken of opvoeden of mantelzorgen.
ollie-ollie wijzigde dit bericht op 02-03-2024 12:03
21.42% gewijzigd
zaterdag 2 maart 2024 om 12:02
Het is nogal wat dat je op je bordje hebt de afgelopen jaren. Je weet vast dat het vaak juist na de eerste behandeling is dat er ruimte komt voor verwerking en dat je die ook echt nodig hebt.
Je zegt dat je hulp hebt van een psycholoog in het ziekenhuis, is dat individueel? Ik ben adjuvant behandeld en had naast een gespecialiseerde psycholoog, ook veel aan lotgenotencontact. Je begrijpt elkaar vaak met een enkel woord en het draaide niet alleen om mij (dat is ook gelijk het nadeel, dat je ook met verlies van anderen te maken krijgt). Ben je bekend met het AYA-netwerk of is er een inloophuis (IPSO centrum) in de buurt?
Qua werkhervatting zijn er gespecialiseerde re-integratieadviseurs zoals Re-turn. Ook als ondernemer is het fijn als iemand met je meedenkt of je op de juiste weg bent of dingen beter net even anders kunt aanpakken. (Snap dat het financiële plaatje wel meespeelt).
Ik denk dat je gewoon erg veel van jezelf verwacht en het belangrijk is om nog steeds ook ruimte voor jou te blijven vragen. Sterkte!
Je zegt dat je hulp hebt van een psycholoog in het ziekenhuis, is dat individueel? Ik ben adjuvant behandeld en had naast een gespecialiseerde psycholoog, ook veel aan lotgenotencontact. Je begrijpt elkaar vaak met een enkel woord en het draaide niet alleen om mij (dat is ook gelijk het nadeel, dat je ook met verlies van anderen te maken krijgt). Ben je bekend met het AYA-netwerk of is er een inloophuis (IPSO centrum) in de buurt?
Qua werkhervatting zijn er gespecialiseerde re-integratieadviseurs zoals Re-turn. Ook als ondernemer is het fijn als iemand met je meedenkt of je op de juiste weg bent of dingen beter net even anders kunt aanpakken. (Snap dat het financiële plaatje wel meespeelt).
Ik denk dat je gewoon erg veel van jezelf verwacht en het belangrijk is om nog steeds ook ruimte voor jou te blijven vragen. Sterkte!
zaterdag 2 maart 2024 om 12:35
Jeetje wat heftig!
Heel praktisch: hoe kan jij jezelf ontlasten en waar krijg je energie van?
Ik heb in een lastige fase alles geschrapt wat niet hoefde. Geen sociale verplichtingen, kind maximaal naar opvang, hulp vragen voor bijv huishoudelijke/tuin klussen. En maximaal gedaan waar ik energie van kreeg. Yoga, meditatie, uitslapen, met vrienden wandelen.
Door alles te evalueren, moet het echt gedaan worden? Moet het perse door mij gedaan worden?
Heel praktisch: hoe kan jij jezelf ontlasten en waar krijg je energie van?
Ik heb in een lastige fase alles geschrapt wat niet hoefde. Geen sociale verplichtingen, kind maximaal naar opvang, hulp vragen voor bijv huishoudelijke/tuin klussen. En maximaal gedaan waar ik energie van kreeg. Yoga, meditatie, uitslapen, met vrienden wandelen.
Door alles te evalueren, moet het echt gedaan worden? Moet het perse door mij gedaan worden?
zaterdag 2 maart 2024 om 13:01
Dat is allemaal niet niks zeg. 
Ben je aanvullend verzekerd? Kijk eens of je via de verzekering recht hebt op vervangende mantelzorg. Deze zou je kunnen inzetten om even iets met de kinderen te doen, of juist voor het huishouden of de boodschappen.
Wellicht geeft dat net iets meer ruimte, en de aanvraag kost (bij mijn verzekering) amper tijd.
Ben je aanvullend verzekerd? Kijk eens of je via de verzekering recht hebt op vervangende mantelzorg. Deze zou je kunnen inzetten om even iets met de kinderen te doen, of juist voor het huishouden of de boodschappen.
Wellicht geeft dat net iets meer ruimte, en de aanvraag kost (bij mijn verzekering) amper tijd.
•
zaterdag 2 maart 2024 om 13:13
Iedereen heeft een grens en dat jij die nu ook bereikt is niet zo gek als ik lees wat je allemaal op je/ jullie bordje hebben gehad!
Wat balen dat je geen verzekering hebt als zzp er ( geen verwijt hoor , ik weet uit omgeving hoe duur dat is )
Je mogelijkheden zijn hierin nu beperkt en er komt al minder inkomen binnen.
Wat is het eerste waar je aan denkt als je jezelf afvraag.. wat zou ik op dit moment fijn vinden ? ( binnen redelijk realisme)
En is dit , met hulp , haalbaar?
Verder lat laag leggen op dingen die je " moet".
Sterkte,
Wat balen dat je geen verzekering hebt als zzp er ( geen verwijt hoor , ik weet uit omgeving hoe duur dat is )
Je mogelijkheden zijn hierin nu beperkt en er komt al minder inkomen binnen.
Wat is het eerste waar je aan denkt als je jezelf afvraag.. wat zou ik op dit moment fijn vinden ? ( binnen redelijk realisme)
En is dit , met hulp , haalbaar?
Verder lat laag leggen op dingen die je " moet".
Sterkte,
zaterdag 2 maart 2024 om 14:20
Het is bekend dat je na alle behandelingen (ik ben pas net begonnen,2 kuren gehad)in een zwart gat kan komen, je bent nog volop aan het herstellen van de behandelingen en emoties ,daarbij kreeg jij ook nog andere verdrietige dingen voor je kiezen!Het is normaal dat je je zo voelt,ik hoop dat je steun en hulp kan krijgen...ik vind het heel verrdrietig voor je..
zaterdag 2 maart 2024 om 15:15
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpe ... en%20(Bbz).
Misschien is dit de moeite waard om naar te kijken? Het geeft jullie tijdelijk even wat financiële lucht waardoor je je op jezelf kunt focussen en je herstel.
Ik snap helemaal dat je er doorheen zit, het is ook nogal wat wat jullie allemaal meegemaakt hebben. Het niet hebben van een AOV snap ik ook, ik heb hem ook pas sinds 6 maanden nu. Het is een behoorlijke smak geld zeker voor 2 personen.
Sterkte!
Misschien is dit de moeite waard om naar te kijken? Het geeft jullie tijdelijk even wat financiële lucht waardoor je je op jezelf kunt focussen en je herstel.
Ik snap helemaal dat je er doorheen zit, het is ook nogal wat wat jullie allemaal meegemaakt hebben. Het niet hebben van een AOV snap ik ook, ik heb hem ook pas sinds 6 maanden nu. Het is een behoorlijke smak geld zeker voor 2 personen.
Sterkte!
zondag 3 maart 2024 om 07:48
Dank iedereen voor de lieve reacties. Ik kijk naar alle praktische oplossingen. Helaas heb ik financieel echt nergens recht op. Logisch ook, wij verdienen normaal goed.. maar ja daardoor ook best flinke lasten. We zouden eerst alles op moeten maken om ergens aanspraak op te maken.
Ik denk dat ik vooral nog meet moet leren om hulp in te schakelen. Met mijn eigen familie deed ik dat zonder moeite. Maar nu mijn moeder er niet meer is (en ik heb 1 zus in het verre buitenland) is dat moeilijker.
Vriendinnen, buren en ouders van vriendjes hebben het ook druk met hun gezinnen en leven denk ik dan. Er wordt wel gezegd 'als ik iets kan doen'.. Maar ja op af en toe de kinderen brengen of halen na, wanneer ik écht klem zit weet ik niet zo goed hoe en waarmee ik die hulp kan inschakelen. Ik vind dat erg moeilijk.
Verder is het dus meer een mentaal ding en gevoel dst ik het vertrouwen in het leven kwijt ben. Klopt idd wat gezegd wordt dat dat bij ziekte meestal pas na de behandelingen schijnt te komen. Nu is het gewoon de optelsom van al die dingen. En ik denk vooral het rouwproces dat er dwars doorheen komt
Ik ga ook eens nadenken of andere meer intensieve therapie of iets dergelijks beter us en hoe ik dat in gang zet.
Dank nogmaals
Ik denk dat ik vooral nog meet moet leren om hulp in te schakelen. Met mijn eigen familie deed ik dat zonder moeite. Maar nu mijn moeder er niet meer is (en ik heb 1 zus in het verre buitenland) is dat moeilijker.
Vriendinnen, buren en ouders van vriendjes hebben het ook druk met hun gezinnen en leven denk ik dan. Er wordt wel gezegd 'als ik iets kan doen'.. Maar ja op af en toe de kinderen brengen of halen na, wanneer ik écht klem zit weet ik niet zo goed hoe en waarmee ik die hulp kan inschakelen. Ik vind dat erg moeilijk.
Verder is het dus meer een mentaal ding en gevoel dst ik het vertrouwen in het leven kwijt ben. Klopt idd wat gezegd wordt dat dat bij ziekte meestal pas na de behandelingen schijnt te komen. Nu is het gewoon de optelsom van al die dingen. En ik denk vooral het rouwproces dat er dwars doorheen komt
Ik ga ook eens nadenken of andere meer intensieve therapie of iets dergelijks beter us en hoe ik dat in gang zet.
Dank nogmaals
zondag 3 maart 2024 om 09:40
Beide is waar en door het te vragen kom je erachter tot welke van de 2 deze behoord. Probeer en hopelijk verrassen mensen je.Ben-ik-weer schreef: ↑03-03-2024 07:57Er zijn echt mensen die “als ik iets voor je kan doen” menen.
Sterkte, het is ook veel, waar je door heen moet.
maandag 4 maart 2024 om 07:05
Het klinkt alsof je helemaal vast zit en geen ruinte meer voelt voor wat dan ook. Dat is heel heftig. Ik heb toen samen met mijn man gekeken waar we meer ruimte voor onszelf konden maken. Vaak waren we met zijn tweeen met dr kids bezig waardoor we allebei nooit 'uit' konden. Toen hebben we afgesproken welke dagdelen wie in de lead was met de kids zodat de ander meer ruimte voelde om even wat anders te doen.
Wat mij ook hielp was elke dag een half uur in bed, podcast aan en ogen dicht. Mijn psych adviseerde 3 keer per dag 10 minuten helemaal niks maar dat lukte niet.
Ook heb ik een goede fijne psych gezocht. Ik heb ook hulp vanuit het ziekenhuid gehad maar dat was echt niet genoeg. Je hebt een aantal heel heftige levensgebeurtenissen meegemaakt en je hebt te maken met een complex rouwproces. Onderschat niet wat dit fysiek en mentaal van je vraagt. Het door blijven gaan ook een overlevingsstrategie zijn om niet het verdriet in de ogen te hoeven kijken.
Voor wat betreft de kids, misschien kun je een ruildag oid doen. Hier heb ik minder werk aan de kids als ze een vriendje over de vloer hebben. En als ze dan in ruil een middag naar een vriendje kunnen heb je echt je handen vrij.
Sterkte!! ❤
Wat mij ook hielp was elke dag een half uur in bed, podcast aan en ogen dicht. Mijn psych adviseerde 3 keer per dag 10 minuten helemaal niks maar dat lukte niet.
Ook heb ik een goede fijne psych gezocht. Ik heb ook hulp vanuit het ziekenhuid gehad maar dat was echt niet genoeg. Je hebt een aantal heel heftige levensgebeurtenissen meegemaakt en je hebt te maken met een complex rouwproces. Onderschat niet wat dit fysiek en mentaal van je vraagt. Het door blijven gaan ook een overlevingsstrategie zijn om niet het verdriet in de ogen te hoeven kijken.
Voor wat betreft de kids, misschien kun je een ruildag oid doen. Hier heb ik minder werk aan de kids als ze een vriendje over de vloer hebben. En als ze dan in ruil een middag naar een vriendje kunnen heb je echt je handen vrij.
Sterkte!! ❤
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
