Psyche
alle pijlers
Zit mijzelf in de weg
zondag 13 april 2008 om 11:51
Tja waar zal ik beginnen.
Een jaar of 5 geleden ben ik behoorlijk depressief geweest.
Combinatie van lichamelijke klachten en daardoor niet kunnen accepteren dat ik niet 'sterk' was en het gevolg was dat alle shit van vroeger naar boven kan.
Gelukkig zag ik zelf na een half jaartje in dat ik hulp nodig had en ben toen in therapie gegaan en aan de ad.
Ben er sterker uitgekomen, het feit dat ook ik niet altijd perfect, sterkt etc hoef te zijn was een hele opluchting.
Zover het goede nieuws.
Merk nu dat ik langzaam maar zeker begin af te glijden en verzet mij hier in alle hevigheid tegen.
Eerst bijna 2 jaar geleden het bericht dat mijn zusje ongeneselijk ziek was/is.
Heb dat goed kunnen handelen en heee ze is er nog steeds en het gaat eigenlijk heel redelijk goed met haar.
Vorig jaar ben ik begonnen met kwakkelen, eerst een borstoperatie, 4 weken daarna bleek ik ineens een ontstoken galblaas te hebben en weer onder het mes.
Daarna weer opgekrabbeld en verder gehuppeld.
Alleen ging ik langzaam maar zeker merken dat bepaalde dingen van het begin van mijn depressie weer de kop opstaken.
Herkenning is al een grote stap in de goede richting, want dan kan je er iets mee.
Negatieve gevoelens en argwaan overboord gezet en weer verder gehuppeld.
Nu ben ik weer onverwachts geopereerd en ben gewoon moe, lichamelijk en geestelijk en ben dus weer bang om af te glijden.
Wat is wijsheid?
Contact opnemen met psych of huisarts of het nog op zijn beloop laten.
Heb voor de rest een heel leuk leven, maar die gevoelens wat moet ik er mee.
het opschrijven is al een hele overwinning voor mij, want nu moet ik toch toegeven dat ik het niet alleen kan.
Een jaar of 5 geleden ben ik behoorlijk depressief geweest.
Combinatie van lichamelijke klachten en daardoor niet kunnen accepteren dat ik niet 'sterk' was en het gevolg was dat alle shit van vroeger naar boven kan.
Gelukkig zag ik zelf na een half jaartje in dat ik hulp nodig had en ben toen in therapie gegaan en aan de ad.
Ben er sterker uitgekomen, het feit dat ook ik niet altijd perfect, sterkt etc hoef te zijn was een hele opluchting.
Zover het goede nieuws.
Merk nu dat ik langzaam maar zeker begin af te glijden en verzet mij hier in alle hevigheid tegen.
Eerst bijna 2 jaar geleden het bericht dat mijn zusje ongeneselijk ziek was/is.
Heb dat goed kunnen handelen en heee ze is er nog steeds en het gaat eigenlijk heel redelijk goed met haar.
Vorig jaar ben ik begonnen met kwakkelen, eerst een borstoperatie, 4 weken daarna bleek ik ineens een ontstoken galblaas te hebben en weer onder het mes.
Daarna weer opgekrabbeld en verder gehuppeld.
Alleen ging ik langzaam maar zeker merken dat bepaalde dingen van het begin van mijn depressie weer de kop opstaken.
Herkenning is al een grote stap in de goede richting, want dan kan je er iets mee.
Negatieve gevoelens en argwaan overboord gezet en weer verder gehuppeld.
Nu ben ik weer onverwachts geopereerd en ben gewoon moe, lichamelijk en geestelijk en ben dus weer bang om af te glijden.
Wat is wijsheid?
Contact opnemen met psych of huisarts of het nog op zijn beloop laten.
Heb voor de rest een heel leuk leven, maar die gevoelens wat moet ik er mee.
het opschrijven is al een hele overwinning voor mij, want nu moet ik toch toegeven dat ik het niet alleen kan.
zondag 13 april 2008 om 12:01
Hoi Jacqie,
Knap dat je je verhaal hier hebt opgeschreven, want dat zal niet makkelijk geweest zijn.
Goed ook dat je bij jezelf de eerste signalen weet te herkennen die erop duiden dat het niet zo goed met je gaat als het zou moeten. Dat is een eerste stap. Je vraag is of je contact zal opnemen met psycholoog/huisarts of het eerst op z'n beloop te laten. Volgens mij heb je een antwoord op deze vraag als jij voor jezelf kunt bepalen of je inmiddels (al dan niet door je eerder gevolgde therapie) in staat bent om de 'risico'-signalen niet alleen te herkennen, maar ook te beinvloeden. Als jij nu het gevoel hebt over voldoende handvatten/middelen te beschikken om de neerwaartse spiraal in positieve zin te beinvloeden, kun je dit zelf aanpakken. Als je dat gevoel niet hebt, of daar niet voldoende op vertrouwt, lijkt het me wijsheid zo snel mogelijk naar (dezelfde?) psycholoog te gaan. Deze kan je dan nog tijdig ondersteunen, waardoor je het niet zover hoeft te laten komen.
Succes!
Knap dat je je verhaal hier hebt opgeschreven, want dat zal niet makkelijk geweest zijn.
Goed ook dat je bij jezelf de eerste signalen weet te herkennen die erop duiden dat het niet zo goed met je gaat als het zou moeten. Dat is een eerste stap. Je vraag is of je contact zal opnemen met psycholoog/huisarts of het eerst op z'n beloop te laten. Volgens mij heb je een antwoord op deze vraag als jij voor jezelf kunt bepalen of je inmiddels (al dan niet door je eerder gevolgde therapie) in staat bent om de 'risico'-signalen niet alleen te herkennen, maar ook te beinvloeden. Als jij nu het gevoel hebt over voldoende handvatten/middelen te beschikken om de neerwaartse spiraal in positieve zin te beinvloeden, kun je dit zelf aanpakken. Als je dat gevoel niet hebt, of daar niet voldoende op vertrouwt, lijkt het me wijsheid zo snel mogelijk naar (dezelfde?) psycholoog te gaan. Deze kan je dan nog tijdig ondersteunen, waardoor je het niet zover hoeft te laten komen.
Succes!
Peas on earth!
zondag 13 april 2008 om 12:03
Hoi Jacqui!
Sinds 10 jaar lijd ik al af en aan aan depressies en slikte regelmatig AD.
Ik heb al geleerd dat je dit niet zomaar op z'n beloop moet laten, maar dat je wel degelijk (goede) hulp moet zoeken.
Deze is niet makkelijk te vinden, heb ik al gemerkt.
(Ben met partner eens in relatietherapie geweest, waarin ter sprake kwam dat ik geen zin meer had in sex. Haar advies: zin maken en als voorbeeld vertelde ze over haar eigen sexleven...)
Ik weet natuurlijk niet waar jouw depressies vandaan komen.
Bij mij komen ze uit mijn vroege jeugd en waar ik veel aan heb gehad is het boek 'Een zoektocht naar het ware zelf', van Jean Jenson.
Niet dat dit nou een wondermiddel is, maar door dit boek heb ik meer inzicht in mezelf en mijn gedrag gekregen.
Succes meid!
Sinds 10 jaar lijd ik al af en aan aan depressies en slikte regelmatig AD.
Ik heb al geleerd dat je dit niet zomaar op z'n beloop moet laten, maar dat je wel degelijk (goede) hulp moet zoeken.
Deze is niet makkelijk te vinden, heb ik al gemerkt.
(Ben met partner eens in relatietherapie geweest, waarin ter sprake kwam dat ik geen zin meer had in sex. Haar advies: zin maken en als voorbeeld vertelde ze over haar eigen sexleven...)
Ik weet natuurlijk niet waar jouw depressies vandaan komen.
Bij mij komen ze uit mijn vroege jeugd en waar ik veel aan heb gehad is het boek 'Een zoektocht naar het ware zelf', van Jean Jenson.
Niet dat dit nou een wondermiddel is, maar door dit boek heb ik meer inzicht in mezelf en mijn gedrag gekregen.
Succes meid!
zondag 13 april 2008 om 12:07
Ik ga mee met PrinsesOpDeErwt. Je hebt nu nog het gevoel dat je de regie over alles in handen hebt. Het is ook niet niks wat je is overkomen. Je bent uit een dal gekropen maar hoe 'sterk' je dan ook lijkt, het is wel heel broos, hoor. En je ziet dat er van die dingenin je leven gebeuren die in dat broze verhaal behoorlijk wat deuken brengen. En de vraag is, heb je die wel voldoende verwerkt of ben je eroverheen gehuppeld, zoals je schrijft. Dat bedoel ik niet onaardig, want ik herken het maar al te goed. Zo van: ik heb al die ellende al eens gehad en overwonnen dus dit gaat ook nog wel. En nu die ingreep, een operatie put je uit, kost je energie, iets dat je zo hard nodig hebt als je je innerlijk aan het opknappen bent.
Ga inderdaad bij de huisarts langs. Die kan je even controleren op je bloed, of je niet iets onder de leden hebt waarvan je moe bent, en de goog, om je weer uit een dal te laten trekken.
Ga inderdaad bij de huisarts langs. Die kan je even controleren op je bloed, of je niet iets onder de leden hebt waarvan je moe bent, en de goog, om je weer uit een dal te laten trekken.
zondag 13 april 2008 om 12:26
@ Princessopdeerwt
Tja en dat is dan denk ik ook meteen mijn valkuil.
Het zelf onder controle willen houden, ik had en heb veel aan de gesprekken gehad en net wat je zegt, de handvatten/middelen kan ik goed toepassen.
Juist daardoor herken ik het snel.
Wie weet wil ik nu gewoon teveel te snel, de onverwachte operatie is nog geen week geleden en geduld is niet echt mijn sterkste punt.
Ik denk dat ik dan nog even afwacht totdat ik voor mijn controle ben geweest en mocht ik mij dan nog moe etc voelen, dan vraag ik sowieso of ze mijn bloed willen nakijken en neem dan contact op met de psych voor een opfrisbehandeling ofzo.
In ieder geval alvast bedankt voor de reacties.
Tja en dat is dan denk ik ook meteen mijn valkuil.
Het zelf onder controle willen houden, ik had en heb veel aan de gesprekken gehad en net wat je zegt, de handvatten/middelen kan ik goed toepassen.
Juist daardoor herken ik het snel.
Wie weet wil ik nu gewoon teveel te snel, de onverwachte operatie is nog geen week geleden en geduld is niet echt mijn sterkste punt.
Ik denk dat ik dan nog even afwacht totdat ik voor mijn controle ben geweest en mocht ik mij dan nog moe etc voelen, dan vraag ik sowieso of ze mijn bloed willen nakijken en neem dan contact op met de psych voor een opfrisbehandeling ofzo.
In ieder geval alvast bedankt voor de reacties.
maandag 14 april 2008 om 07:39
Gisteren goed gesprek met mijn man gehad en aangegeven wat mijn angsten waren/zijn.
Hij had al door dat ik niet echt lekker in mijn vel zat en had express gewacht totdat ik er zelf mee kwam.
Ja ik heb een gebruiksaanwijzing.
Zoals gezegd, ik wacht tot mijn controle, neem mijn rust (had al half half besloten om vandaag te gaan werken, of iig een half dagje), gaat het dan niet, maak ik afspraak met huisarts én psycholoog.
Merk ook dat ik mij onbewust heel druk maak(te) over mijn werk en nu ik heb besloten dat het eigenlijk toch wel een beetje idioot is om binnen een week te gaan werken en gewoon even iets meer tijd te nemen, ik rustiger ben.
Hij had al door dat ik niet echt lekker in mijn vel zat en had express gewacht totdat ik er zelf mee kwam.
Ja ik heb een gebruiksaanwijzing.
Zoals gezegd, ik wacht tot mijn controle, neem mijn rust (had al half half besloten om vandaag te gaan werken, of iig een half dagje), gaat het dan niet, maak ik afspraak met huisarts én psycholoog.
Merk ook dat ik mij onbewust heel druk maak(te) over mijn werk en nu ik heb besloten dat het eigenlijk toch wel een beetje idioot is om binnen een week te gaan werken en gewoon even iets meer tijd te nemen, ik rustiger ben.
maandag 14 april 2008 om 09:05
He Jacqie,
Allereerst,goed van je dat je niet gaat werken,anders was ik je hoogstpersoonlijk komen opzoeken
Weet je meid,het is gewoon goed,om eens even stil te gaan staan en te kijken,waar je nu zelf bent,je hebt zoveel te zorgen gehad,en heb je nog natuurlijk.
En ik denk zeker dat als jij je eerste singalen van een depressie opvangt,je daar wat aan moet doen,zoals je wel weet gaat het niet vanzelf over.
Vind het al knap dat je het thuis hebt aangegeven,dat is de eerste stap,en kan je al wat lucht geven.
Kan niet anders zeggen dan neem je rust,en doe wat je moet doen meid.
Een dikke knuffel vanaf deze kant
Allereerst,goed van je dat je niet gaat werken,anders was ik je hoogstpersoonlijk komen opzoeken
Weet je meid,het is gewoon goed,om eens even stil te gaan staan en te kijken,waar je nu zelf bent,je hebt zoveel te zorgen gehad,en heb je nog natuurlijk.
En ik denk zeker dat als jij je eerste singalen van een depressie opvangt,je daar wat aan moet doen,zoals je wel weet gaat het niet vanzelf over.
Vind het al knap dat je het thuis hebt aangegeven,dat is de eerste stap,en kan je al wat lucht geven.
Kan niet anders zeggen dan neem je rust,en doe wat je moet doen meid.
Een dikke knuffel vanaf deze kant
dinsdag 15 april 2008 om 23:13
Ach Jacqie, het is allemaal niet niks wat er is gebeurd. Natuurlijk zijn er de oude valkuilen en het zou heel goed zijn om weer eens contact op te nemen met je oude behandelaar om toch weer eens even op een andere manier tegen dingen aan te kijken.
Je bent een ontzettende lieve, goede, aardige en heel erg behulpzame vrouw voor anderen. Je hebt ook aan mij steun gegeven toen ik het nodig had. Ook met alles wat met je zus(sen) te maken had, heb je bergen kunnen verstouwen. Op zich niet vreemd dat de rek er wat uit is.
Maar ontzettend goed, dat je de signalen goed herkent en dit ook daadkrachtig te lijf wilt gaan.
We hebben het er nog wel over maar dikke
van mij
zaterdag 19 april 2008 om 07:32
Ben nu een week verder.
De moeheid is stukken minder, dus duidelijk nog de naweeen van de narcose en verder roep ik tegen alle geinteresseerden dat het al stukken beter gaat.
In het kader van als ik het hard genoeg roep, geloof ik het ook zelf (sorry Iris)
Het zijn vooral voor mijzelf herkenbare signalen, mij overmatig boos maken over (onbenullige) dingen etc.
Ga maandag ook bellen en een afspraak maken bij de ha en even met hem overleggen hoe en wat. De psych waar ik toen heb gelopen heeft mij goed geholpen, maar toch wil ik er niet meer naar toe. Het ging toen vooral over mijn jeugd en een heel stuk rouwverwerking en boosheid. Die boosheid stond mijn rouwverwerking in de weg.
ff kort door de bocht mijn vader is overleden toen ik 18 was en dat heeft iets van 20-25 jaar mijn leven beheerst.
Ik was zo boos op die vent en kon daar niets mee.
De psych heeft mij toen diverse handvatten gegeven om daar mee om te gaan.
Mijn moeder is ziek geworden toen ik 9 was en overleden toen ik 13 was.
Ik ben niet zielig.
Alleen dit is wel een afgesloten periode in mijn leven en wil daar niet weer over gaan praten.
Ik kan heel goed over mijn moeder en inmiddels ook over mijn vader praten, dus dat is niet de reden.
Tuurlijk heeft het mij gemaakt tot de vrouw die ik ben, maar heeft niets te maken met hoe ik mij nu voel.
Alhoewel al typende realiseer ik mij wel dat ik al bijna een jaar bezig ben met de dood.
Ik ben nu ouder dan mijn moeder.
Op mijn verjaardag speelde dat al mee, op de dag dat ik net zo oud was als zij stierf speelde dat mee, de dag daarna, toen ik dus ouder was speelde dat mee.
Goh als ik het allemaal zo optyp, geloof ik toch dat ik het erover moet hebben.
Ik wil jullie ook nog bedanken voor de lieve woorden.
De moeheid is stukken minder, dus duidelijk nog de naweeen van de narcose en verder roep ik tegen alle geinteresseerden dat het al stukken beter gaat.
In het kader van als ik het hard genoeg roep, geloof ik het ook zelf (sorry Iris)
Het zijn vooral voor mijzelf herkenbare signalen, mij overmatig boos maken over (onbenullige) dingen etc.
Ga maandag ook bellen en een afspraak maken bij de ha en even met hem overleggen hoe en wat. De psych waar ik toen heb gelopen heeft mij goed geholpen, maar toch wil ik er niet meer naar toe. Het ging toen vooral over mijn jeugd en een heel stuk rouwverwerking en boosheid. Die boosheid stond mijn rouwverwerking in de weg.
ff kort door de bocht mijn vader is overleden toen ik 18 was en dat heeft iets van 20-25 jaar mijn leven beheerst.
Ik was zo boos op die vent en kon daar niets mee.
De psych heeft mij toen diverse handvatten gegeven om daar mee om te gaan.
Mijn moeder is ziek geworden toen ik 9 was en overleden toen ik 13 was.
Ik ben niet zielig.
Alleen dit is wel een afgesloten periode in mijn leven en wil daar niet weer over gaan praten.
Ik kan heel goed over mijn moeder en inmiddels ook over mijn vader praten, dus dat is niet de reden.
Tuurlijk heeft het mij gemaakt tot de vrouw die ik ben, maar heeft niets te maken met hoe ik mij nu voel.
Alhoewel al typende realiseer ik mij wel dat ik al bijna een jaar bezig ben met de dood.
Ik ben nu ouder dan mijn moeder.
Op mijn verjaardag speelde dat al mee, op de dag dat ik net zo oud was als zij stierf speelde dat mee, de dag daarna, toen ik dus ouder was speelde dat mee.
Goh als ik het allemaal zo optyp, geloof ik toch dat ik het erover moet hebben.
Ik wil jullie ook nog bedanken voor de lieve woorden.
woensdag 30 april 2008 om 07:51
Ben er weer. 
letterlijk en figuurlijk.
Kan nu oprecht zeggen dat het een stuk beter gaat, wat een paar telefoontjes al een verschil kunnen maken.
Even je angsten kunnen spuien tegen een 'vreemde' , wat handvaten aangereikt krijgen. Jezelf in de spiegel bekijken en toegeven wat nu precies je angsten zijn/waren.
Ik weet het natuurlijk allemaal precies wel, heee het zijn mijn valkuilen, maar kan er nu weer mee omgaan.
Volgens de psych is het trouwens vrij normaal dat ik mij bewust ben van mijn leeftijd en de dag dat ik ouder was dan mijn moeder etc.
Het zal ook schelen dat ik voor nacontrole in het ziekenhuis ben geweest en precies weet wat er is gedaan etc. De pijnen zijn verklaarbaar, de hechtingen eruit, dus de lichamelijke ongemakken nemen ook af. Wat natuurlijk voor het geestelijk herstel ook gevolgen heeft. Iig in mijn geval, mijn 'boosheid' op dat stomme lijf wat mij weer eens inde steek heeft gelaten, kan/heb ik ook los kunnen laten.
Gisteren was de verjaardag van mijn moeder, altijd een moeilijker moment, maar ben het weekend naar het kerkhof geweest, heb het drooggehouden en heb zelfs plannen om als ik lichamelijk weer sterker ben, om even in te gaan slaan bij het tuincentrum en het graf er weer wat fleuriger/ verzorgder bij te laten liggen.
Nog bedankt!
letterlijk en figuurlijk.Kan nu oprecht zeggen dat het een stuk beter gaat, wat een paar telefoontjes al een verschil kunnen maken.
Even je angsten kunnen spuien tegen een 'vreemde' , wat handvaten aangereikt krijgen. Jezelf in de spiegel bekijken en toegeven wat nu precies je angsten zijn/waren.
Ik weet het natuurlijk allemaal precies wel, heee het zijn mijn valkuilen, maar kan er nu weer mee omgaan.
Volgens de psych is het trouwens vrij normaal dat ik mij bewust ben van mijn leeftijd en de dag dat ik ouder was dan mijn moeder etc.
Het zal ook schelen dat ik voor nacontrole in het ziekenhuis ben geweest en precies weet wat er is gedaan etc. De pijnen zijn verklaarbaar, de hechtingen eruit, dus de lichamelijke ongemakken nemen ook af. Wat natuurlijk voor het geestelijk herstel ook gevolgen heeft. Iig in mijn geval, mijn 'boosheid' op dat stomme lijf wat mij weer eens inde steek heeft gelaten, kan/heb ik ook los kunnen laten.
Gisteren was de verjaardag van mijn moeder, altijd een moeilijker moment, maar ben het weekend naar het kerkhof geweest, heb het drooggehouden en heb zelfs plannen om als ik lichamelijk weer sterker ben, om even in te gaan slaan bij het tuincentrum en het graf er weer wat fleuriger/ verzorgder bij te laten liggen.
Nog bedankt!
geven. Gelukkig voel je je alweer iets beter en was je er op tijd bij om hulp te zoeken.
