Psyche
alle pijlers
Zo moeder, zo dochter
vrijdag 12 september 2008 om 10:39
Hoi allemaal,
Ik open deze post naar aanleiding van een gesprek gisteravond.
Sommigen van jullie hier zullen me herkennen van een andere posting; Ik ben Gaia.
Ik heb (ik kan het eindelijk zeggen) een eetstoornis.
Het gaat niet goed met me, maar ook wel.
Gisteravond heb ik voor het eerst écht gepraat met mijn moeder over mijn ziekte. Als ik er over nadenk zei ik altijd oppervlakkige dingen en zelfs met de maatschappelijk werkster die me hielp/helpt, ben ik niet open. Zij hadden het al door, bij mij duurde dat even.
Dus nu sta ik krijg ik langzaamaan inzicht in mijn eetstoornis. Een ziekte die treurig genoeg steeds meer voor komt. Sterker nog, bijna elke jonge vrouw heeft al een keer gelijnd of let op haar eten, vind zichzelf te dik.
Vroeger was het een vrouwenziekte, nu begint het steeds jonger.
Als ik er over nadenk, begon mijn stoornis al rond mijn 6e.
Er is me hier al meerdere malen duidelijk gemaakt dat ik hulp moet zoeken, in therapie moet gaan.
Ik kan dat (nog) niet. Ik kan en weiger mijn studie te onderbreken, want dat is mijn toekomst en mijn leven. Het is mijn houvast en mijn plezier. Ook is me hier al aangeraden het er met vriendinnen over te hebben, iemand anders in vertrouwen te nemen.
Voor nu doe ik dat niet. Ik wil mijn beste vriendinnen niet bezorgd maken. Wat ook meespeelt is dat ik niet wil dat straks bij elk dingetje dat ik wel of niet eet, er op me gelet word.
Dus ja, ik vecht dit alleen, maar met mijn moeder.
Mijn oma, de moeder van mijn moeder, heeft de oorlog in Indonesië meegemaakt. Mijn mam is opgegroeid met een huis vol eten, iets wat ze zelf heeft meegenomen.
Ik ben opgegroeid in een huis waar eten voor gezelligheid staat, waar altijd veel in huis is, de koelkast altijd gevult.
Mijn moeder zelf lette vroeger zeer op haar lijn, maar is verder gegroeid. Ik lette vroeger al zeer op mijn lijn, en nu als een jonge vrouw van 20 is het deel van mijn leven, van mij. En om eerlijk te zijn, zie ik niet hoe dat anders kan.
Ik heb het boek meegekregen; Zo moeder, zo dochter van Debra Waterhouse. Ik vroeg me af of iemand het kent?
Ik open deze post naar aanleiding van een gesprek gisteravond.
Sommigen van jullie hier zullen me herkennen van een andere posting; Ik ben Gaia.
Ik heb (ik kan het eindelijk zeggen) een eetstoornis.
Het gaat niet goed met me, maar ook wel.
Gisteravond heb ik voor het eerst écht gepraat met mijn moeder over mijn ziekte. Als ik er over nadenk zei ik altijd oppervlakkige dingen en zelfs met de maatschappelijk werkster die me hielp/helpt, ben ik niet open. Zij hadden het al door, bij mij duurde dat even.
Dus nu sta ik krijg ik langzaamaan inzicht in mijn eetstoornis. Een ziekte die treurig genoeg steeds meer voor komt. Sterker nog, bijna elke jonge vrouw heeft al een keer gelijnd of let op haar eten, vind zichzelf te dik.
Vroeger was het een vrouwenziekte, nu begint het steeds jonger.
Als ik er over nadenk, begon mijn stoornis al rond mijn 6e.
Er is me hier al meerdere malen duidelijk gemaakt dat ik hulp moet zoeken, in therapie moet gaan.
Ik kan dat (nog) niet. Ik kan en weiger mijn studie te onderbreken, want dat is mijn toekomst en mijn leven. Het is mijn houvast en mijn plezier. Ook is me hier al aangeraden het er met vriendinnen over te hebben, iemand anders in vertrouwen te nemen.
Voor nu doe ik dat niet. Ik wil mijn beste vriendinnen niet bezorgd maken. Wat ook meespeelt is dat ik niet wil dat straks bij elk dingetje dat ik wel of niet eet, er op me gelet word.
Dus ja, ik vecht dit alleen, maar met mijn moeder.
Mijn oma, de moeder van mijn moeder, heeft de oorlog in Indonesië meegemaakt. Mijn mam is opgegroeid met een huis vol eten, iets wat ze zelf heeft meegenomen.
Ik ben opgegroeid in een huis waar eten voor gezelligheid staat, waar altijd veel in huis is, de koelkast altijd gevult.
Mijn moeder zelf lette vroeger zeer op haar lijn, maar is verder gegroeid. Ik lette vroeger al zeer op mijn lijn, en nu als een jonge vrouw van 20 is het deel van mijn leven, van mij. En om eerlijk te zijn, zie ik niet hoe dat anders kan.
Ik heb het boek meegekregen; Zo moeder, zo dochter van Debra Waterhouse. Ik vroeg me af of iemand het kent?
vrijdag 12 september 2008 om 10:53
vrijdag 12 september 2008 om 14:53
Hoi Gaia,
Fijn om weer wat van je te horen.
Raar is dat he... Je kunt tientallen jaren met je ouders leven zonder ze ECHT te spreken. Wel fijn dat bij jullie de gesprekken nu geopend zijn.
Je hoort het vaker inderdaad, dat dieetgedrag overgenomen wordt van lijnende moeders (Heb zelfs op tv weleens een peuter gezien die de hele dag 'dun wilde zijn' omdat moeder zelf veel met gewicht bezig was).
Hoe gaat je moeder nu met haar gewicht en uiterlijk om? Is het nog steeds zo belangrijk voor haar?
Zolang het voor jou haalbaar is om door te gaan met je studie en sociale leven, is dat wel een pluspunt. Je realiseert je vast dat dat alleen kan als je eet... misschien is dat een goede stimulans.
(Zoals ik in je andere topic al zei: intensieve therapie of opname kan je leven erg overhoop gooien... er zitten plus- en minkanten aan).
Ik hoop alleen dat je je moeder niet teveel belast. Het blijft een moeder... niet een hulpverlener. Ze is emotioneel natuurlijk heel erg bij je betrokken.
Laat je ons weten wat je van het boek vindt?
Fijn om weer wat van je te horen.
Raar is dat he... Je kunt tientallen jaren met je ouders leven zonder ze ECHT te spreken. Wel fijn dat bij jullie de gesprekken nu geopend zijn.
Je hoort het vaker inderdaad, dat dieetgedrag overgenomen wordt van lijnende moeders (Heb zelfs op tv weleens een peuter gezien die de hele dag 'dun wilde zijn' omdat moeder zelf veel met gewicht bezig was).
Hoe gaat je moeder nu met haar gewicht en uiterlijk om? Is het nog steeds zo belangrijk voor haar?
Zolang het voor jou haalbaar is om door te gaan met je studie en sociale leven, is dat wel een pluspunt. Je realiseert je vast dat dat alleen kan als je eet... misschien is dat een goede stimulans.
(Zoals ik in je andere topic al zei: intensieve therapie of opname kan je leven erg overhoop gooien... er zitten plus- en minkanten aan).
Ik hoop alleen dat je je moeder niet teveel belast. Het blijft een moeder... niet een hulpverlener. Ze is emotioneel natuurlijk heel erg bij je betrokken.
Laat je ons weten wat je van het boek vindt?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 12 september 2008 om 19:59
Heel goed dat je het inziet en er wat aan doen wil.
Ik denk overigens alleen niet dat je er nu alleen met jouw moeder samen uit zal komen, vanwege de punten die je zelf al noemt. Er zal een soort trauma over eten in jouw familie zijn. (zoals ik ook alles associeer met eten, omdat mijn vader ook vaak teveel en verkeerd eet, en mijn moeder alles 'gezellig' met een grote koek bij de koffie doet.'
Zou dat niet iets zijn wat je in je hersel zou belemmeren?
Ik denk overigens alleen niet dat je er nu alleen met jouw moeder samen uit zal komen, vanwege de punten die je zelf al noemt. Er zal een soort trauma over eten in jouw familie zijn. (zoals ik ook alles associeer met eten, omdat mijn vader ook vaak teveel en verkeerd eet, en mijn moeder alles 'gezellig' met een grote koek bij de koffie doet.'
Zou dat niet iets zijn wat je in je hersel zou belemmeren?
zondag 14 september 2008 om 08:58
Hey lieve Gaia,
Fijn om deze "update" te horen, van een andere kant belicht. En ik ben blij voor je dat je er met je moeder over kan praten en daarin ook patronen ziet.
Mijn moeder is ook altijd heel erg met lijf, lijn en lichaam bezig geweest. Alledrie haar dochters hebben daar sporen van, ze was er nogal sturend in. Ik ken het boek, ik heb het gelezen, niet zozeer met de insteek om het er dan met mijn moeder over te hebben maar meer om het hier te stoppen ipv het weer door te geven aan mijn dochter.
Ik heb er veel aan gehad. Vooral de heel duidelijke en simpele constatering dat als je dochter een zoon was geweest, hoe was je er dan mee omgegaan? Wrs veel relaxter, er is meer vertrouwen in mannen en hun vermogen zelf in te schatten wat ze nodig hebben en minder kritisch bezig te zijn als moeder met hun lijn en het beeld wat ze daarmee oproepen.
Niet om te zeggen dat jongens geen problemen kunnen hebben met eten maar ik begreep wat ze bedoelde, je hebt er meer vanzelfsprekend vertrouwen in. En dus behandel ik mijn dochter daarin alsof ze een jongen is![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
.
Ik vond het zelf een fijn boek, ik heb er nog een aantal handvatten in gevonden. Ik moet het weer eens lezen denk ik, is alweer een tijd terug.
Heb je het idee dat je er stabieler instaat nu? Dat je er wat meer controle over hebt? Of is het nu meer een tijd van dingen uitpuzzelen en inzicht verdiepen?
Ik wens je iig veel succes
.
Fijn om deze "update" te horen, van een andere kant belicht. En ik ben blij voor je dat je er met je moeder over kan praten en daarin ook patronen ziet.
Mijn moeder is ook altijd heel erg met lijf, lijn en lichaam bezig geweest. Alledrie haar dochters hebben daar sporen van, ze was er nogal sturend in. Ik ken het boek, ik heb het gelezen, niet zozeer met de insteek om het er dan met mijn moeder over te hebben maar meer om het hier te stoppen ipv het weer door te geven aan mijn dochter.
Ik heb er veel aan gehad. Vooral de heel duidelijke en simpele constatering dat als je dochter een zoon was geweest, hoe was je er dan mee omgegaan? Wrs veel relaxter, er is meer vertrouwen in mannen en hun vermogen zelf in te schatten wat ze nodig hebben en minder kritisch bezig te zijn als moeder met hun lijn en het beeld wat ze daarmee oproepen.
Niet om te zeggen dat jongens geen problemen kunnen hebben met eten maar ik begreep wat ze bedoelde, je hebt er meer vanzelfsprekend vertrouwen in. En dus behandel ik mijn dochter daarin alsof ze een jongen is
.Ik vond het zelf een fijn boek, ik heb er nog een aantal handvatten in gevonden. Ik moet het weer eens lezen denk ik, is alweer een tijd terug.
Heb je het idee dat je er stabieler instaat nu? Dat je er wat meer controle over hebt? Of is het nu meer een tijd van dingen uitpuzzelen en inzicht verdiepen?
Ik wens je iig veel succes
.
woensdag 17 september 2008 om 18:38
Hoi,
Sorry voor mijn late reactie, ik had even wat tijd nodig.
Inderdaad raar hoe je altijd met je ouders leeft en dan opeens beseft dat je eigenlijk helemaal niet praat. Bij mij is het misschien ook nog de leeftijd, het zijn toch mijn ouders en ik ben een tiener, of naja.. net 20-iger haha.
Het boek is erg goed. Het heeft me veel energie gekost om het te lezen en het maakt me ook verdrietig.
Ik heb geen zelfmedelijden, maar iets in me heeft veel verdriet om dat meisje dat al zo lang vecht en wiens zelfvertrouwen zo wordt aangetast.
En inderdaad feliciaatje, ze zegt eigenlijk heel simpele dingen waarbij je denkt.. Ja, zo is het.
En ik vind het heel verdrietig om te lezen hoeveel meiden van deze generatie en de voorgaande en de generatie die nog komt, hoe ze al met hun lijf bezig zijn.
Ik heb zeker meer inzicht gekregen, maar het is het omzetten daarvan. Ik probeer mijn moeders advies nu ten harte te nemen: drie maaltijden per dag, gezond tussendoortje. Jammer dat niet meer mensen zich hier melden die het boek hebben gelezen!:)
Ik post wel verder nog bij Gaia, mocht ik iets nieuws te melden hebben:)
Liefs! Gaia
Sorry voor mijn late reactie, ik had even wat tijd nodig.
Inderdaad raar hoe je altijd met je ouders leeft en dan opeens beseft dat je eigenlijk helemaal niet praat. Bij mij is het misschien ook nog de leeftijd, het zijn toch mijn ouders en ik ben een tiener, of naja.. net 20-iger haha.
Het boek is erg goed. Het heeft me veel energie gekost om het te lezen en het maakt me ook verdrietig.
Ik heb geen zelfmedelijden, maar iets in me heeft veel verdriet om dat meisje dat al zo lang vecht en wiens zelfvertrouwen zo wordt aangetast.
En inderdaad feliciaatje, ze zegt eigenlijk heel simpele dingen waarbij je denkt.. Ja, zo is het.
En ik vind het heel verdrietig om te lezen hoeveel meiden van deze generatie en de voorgaande en de generatie die nog komt, hoe ze al met hun lijf bezig zijn.
Ik heb zeker meer inzicht gekregen, maar het is het omzetten daarvan. Ik probeer mijn moeders advies nu ten harte te nemen: drie maaltijden per dag, gezond tussendoortje. Jammer dat niet meer mensen zich hier melden die het boek hebben gelezen!:)
Ik post wel verder nog bij Gaia, mocht ik iets nieuws te melden hebben:)
Liefs! Gaia
