Psyche
alle pijlers
zo moeilijk
vrijdag 6 november 2009 om 08:28
Wat verdrietig!
Ik weet wel ongeveer wat je doormaakt, mijn moeder is bijna 3 maanden geleden overleden (ik was net bevallen). Nu, bijna 3 maanden later, kan ik zeggen dat het verdriet wat begint te veranderen. Het wordt niet minder, maar het veranderd. Trouwens: ik heb mijn moeders nummer ook nog gewoon in m'n telefoon hoor! Sterker nog, ik heb haar elke avond na haar overlijden een sms gestuurd. De laatste op de dag van de begrafenis.
Heel veel sterkte!
Ik weet wel ongeveer wat je doormaakt, mijn moeder is bijna 3 maanden geleden overleden (ik was net bevallen). Nu, bijna 3 maanden later, kan ik zeggen dat het verdriet wat begint te veranderen. Het wordt niet minder, maar het veranderd. Trouwens: ik heb mijn moeders nummer ook nog gewoon in m'n telefoon hoor! Sterker nog, ik heb haar elke avond na haar overlijden een sms gestuurd. De laatste op de dag van de begrafenis.
Heel veel sterkte!
vrijdag 6 november 2009 om 09:32
Natuurlijk is jou moeder goed in de hemel aangekomen, met zo'n geschenk op aarde kan dat toch niet anders? Denk je niet dat je na een bezoek aan een medium juist met meer vragen komt te zitten? Ik wil je heel veel sterkte wensen met het een plek geven van dit verdriet. Ik besef me de laatste tijd ook steeds meer dat ik ooit voor deze gebeurtenissen kom te staan. Als alleen die gedachte al pijn doet, kan ik me niet voorstellen hoe het strak echt is.
Het is nu pas een maand geleden Diaantje, ik hoop dat je over een hele tijd kunt zeggen: "mam, je hebt me geweldig opgevoed, met al jouw wijsheid kan ik het nu ook een beetje zelf"...
(ps, ik hoop dat dit overkomt zoals ik het bedoel )
Het is nu pas een maand geleden Diaantje, ik hoop dat je over een hele tijd kunt zeggen: "mam, je hebt me geweldig opgevoed, met al jouw wijsheid kan ik het nu ook een beetje zelf"...
(ps, ik hoop dat dit overkomt zoals ik het bedoel )
vrijdag 6 november 2009 om 12:22
dank je wel ingmagh voor je lieve woorden,
ja het is nog zo kort geleden, en soms gaat het goed, maar dan ineens vliegt het verdriet je weer zo aan.
Die momenten zijn vaak avonds, als alles rustig om me heen is.
Dan komt er verdriet om het verlies, maar ook veel woede naar boven,
Woede om die rotziekte, die haar heeft gesloopt.
ja het is nog zo kort geleden, en soms gaat het goed, maar dan ineens vliegt het verdriet je weer zo aan.
Die momenten zijn vaak avonds, als alles rustig om me heen is.
Dan komt er verdriet om het verlies, maar ook veel woede naar boven,
Woede om die rotziekte, die haar heeft gesloopt.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
vrijdag 6 november 2009 om 12:24
Het is een woede die heel logisch is, maar waar je geen kant mee op kunt. Het vreet energie. Probeer die energie te gebruiken voor de goede dingen. Ga een boek schrijven ofzo, over jou en je moeder. Positieve dingen, meningsverschillen, karakters, wat je hebt geleerd, wat je waardeert en dingen die je misschien minder waardeerde.
Echt... die woede... daar kun je niks mee!
Echt... die woede... daar kun je niks mee!
vrijdag 6 november 2009 om 12:31
vrijdag 6 november 2009 om 13:03
Hallo Diaantje,
Ook ik wil je heel veel sterkte wensen. Het is nog maar zo kort geleden en ik kan me heel goed voorstellen dat je veel verdriet hebt.
Mijn vader ligt nu twee jaar in coma en er is geen kans meer op ontwaken. Hij is nog vrij jong en ik mis hem. Hij was altijd een heel lieve en sterke vader voor ons, maar nu kan hij helemaal niets meer.
Ik heb zijn sms-jes van vóór die tijd in mijn telefoon bewaard en heb een nieuwe telefoon gekocht, omdat ik bang ben dat ik de sms-jes per ongeluk wis.
Ik moet er niet aan denken om mijn moeder ook nog kwijt te raken.
Jouw moeder was ook je alles en die gewone dingetjes als even naar haar toegaan, haar even bellen, verjaardagen, feestdagen...........je zult haar daarin heel erg missen.
Je draagt haar in je hart en het gemis zal altijd blijven, maar waarschijnlijk zal het je op een gegeven moment makkelijker afgaan om met het verdriet te dealen. Dat is misschien een schrale troost.
Heel veel sterkte. Dat meen ik oprecht.
Ook ik wil je heel veel sterkte wensen. Het is nog maar zo kort geleden en ik kan me heel goed voorstellen dat je veel verdriet hebt.
Mijn vader ligt nu twee jaar in coma en er is geen kans meer op ontwaken. Hij is nog vrij jong en ik mis hem. Hij was altijd een heel lieve en sterke vader voor ons, maar nu kan hij helemaal niets meer.
Ik heb zijn sms-jes van vóór die tijd in mijn telefoon bewaard en heb een nieuwe telefoon gekocht, omdat ik bang ben dat ik de sms-jes per ongeluk wis.
Ik moet er niet aan denken om mijn moeder ook nog kwijt te raken.
Jouw moeder was ook je alles en die gewone dingetjes als even naar haar toegaan, haar even bellen, verjaardagen, feestdagen...........je zult haar daarin heel erg missen.
Je draagt haar in je hart en het gemis zal altijd blijven, maar waarschijnlijk zal het je op een gegeven moment makkelijker afgaan om met het verdriet te dealen. Dat is misschien een schrale troost.
Heel veel sterkte. Dat meen ik oprecht.
vrijdag 6 november 2009 om 19:00
Dank je wel Diaantje.
Hoe is het nu met je? Je hebt hier mensen die op je topic reageren, maar hoe is het in real life?
Kun je je verdriet met iemand delen? Een zus, een broer, een partner? Misschien heb je dat al wel geschreven. Heb je topic wel gelezen, maar dat was vanmiddag en inmiddels is er al weer zo veel gebeurd dat ik het niet meer precies allemaal weet.
Zelf kan ik mijn verdriet goed delen met mijn familie. Zij missen mijn vader net zo als ik. Herkenning en hetzelfde delen is (voor mij in ieder geval) belangrijk.
Ik hoop dat jij ook een soort vangnet hebt.
Heb je ook afleiding waardoor je je gedachten even ergens anders op kunt richten?
Sterkte hè!
Hoe is het nu met je? Je hebt hier mensen die op je topic reageren, maar hoe is het in real life?
Kun je je verdriet met iemand delen? Een zus, een broer, een partner? Misschien heb je dat al wel geschreven. Heb je topic wel gelezen, maar dat was vanmiddag en inmiddels is er al weer zo veel gebeurd dat ik het niet meer precies allemaal weet.
Zelf kan ik mijn verdriet goed delen met mijn familie. Zij missen mijn vader net zo als ik. Herkenning en hetzelfde delen is (voor mij in ieder geval) belangrijk.
Ik hoop dat jij ook een soort vangnet hebt.
Heb je ook afleiding waardoor je je gedachten even ergens anders op kunt richten?
Sterkte hè!
zaterdag 7 november 2009 om 15:31
zaterdag 7 november 2009 om 16:47
zaterdag 7 november 2009 om 22:54
quote:Moonlight82 schreef op 07 november 2009 @ 16:47:
Sterkte Diaantje.
Als ik me goed herinner had je moeder geen makkelijk leven, en is dat voor jou soms ook moeilijk geweest.
Mooi dat je ondanks dat zoveel van haar houdt.
Nee, mijn mam heeft 22 jaar in een instelling gewoond.
Ik was een puber toen ze uit huis is gegaan,
het zijn moeilijke jaren geweest, ben ik vaak boos op haar geweest,maar ze kon er natuurlijk niks aan doen.
Ook wel eens tijden geen contact gehad.
En soms waren de verhoudingen ook helemaal zoek, en was ik meer de moeder voor haar dan zei voor mij.
Maar juist de laatste jaren was er acceptatie, ik kon er mee omgaan dat ze ziek is, en het ging ook zo goed met haar zelf, ze stond op de wachtlijst voor een eigen huisje op het terrein.
Toen we na haar overlijden haar kamer moesten leeghalen, vonden we een doos met een kleine uitzet, pannetjes en zo, een doosje voor haar nieuwe begin
dat was zo inmens verdrietig.
Ik hoop dat ze nu op een plek is waar ze rust heeft.
Sterkte Diaantje.
Als ik me goed herinner had je moeder geen makkelijk leven, en is dat voor jou soms ook moeilijk geweest.
Mooi dat je ondanks dat zoveel van haar houdt.
Nee, mijn mam heeft 22 jaar in een instelling gewoond.
Ik was een puber toen ze uit huis is gegaan,
het zijn moeilijke jaren geweest, ben ik vaak boos op haar geweest,maar ze kon er natuurlijk niks aan doen.
Ook wel eens tijden geen contact gehad.
En soms waren de verhoudingen ook helemaal zoek, en was ik meer de moeder voor haar dan zei voor mij.
Maar juist de laatste jaren was er acceptatie, ik kon er mee omgaan dat ze ziek is, en het ging ook zo goed met haar zelf, ze stond op de wachtlijst voor een eigen huisje op het terrein.
Toen we na haar overlijden haar kamer moesten leeghalen, vonden we een doos met een kleine uitzet, pannetjes en zo, een doosje voor haar nieuwe begin
dat was zo inmens verdrietig.
Ik hoop dat ze nu op een plek is waar ze rust heeft.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
