Psyche
alle pijlers
Zo ontzettend onzeker en nog meer vervelende dingen.
dinsdag 27 april 2010 om 16:14
Ik wordt zo gek van die onzekerheid. Elke dag ben ik maar bezig wat andere van mij denken en vinden.
Ben ik een goede moeder? Maak ik mijn kindje wel gelukkig? Vind mijn partner mij nog wel aantrekkelijk. Vinden mijn collega's mij behulpzaam. Ben ik niet te stil. Ben ik niet saai. Vinden mensen mij niet raar?
Altijd ben ik maar aan het rennen voor anderen. Dit maakt mij soms zo moe. Altijd wil ik het anderen maar naar hun zin maken. En mezelf vergeet ik..
Gedachtes razen vaak door mijn hoofd. Heb concentratieproblemen en mijn hoofd is vaak een chaos.
Soms lijkt het wel dat ik dingen niet meer overzie. Vooral in drukte.
Bijvoorbeeld op verjaardagen. Ik krijg last van Angstzweet, duizelingen en zenuwen. Ik kan hierdoor geen hap door mijn keel krijgen. Ben dan weer bang dat ik stik.
Net als in een restaurant. Ik durf hierdoor niet gezellig met mensen uiteten te gaan. Ik kan niet eten ,Mijn keel blokkeerd gewoon letterlijk. Hierdoor ga ik focussen op het eten wat ik doorslik. Ben dan zo bang dat het blijft hangen en ik dan doodga. Ik weet het, het zijn hele rare gedachtes..
Ook op vergaderingen. Ik krijg het benauwd, ben bang dat ik ga stikken/flauwvallen. Ik durf niet te spreken. Ik sta helemaal niet graag in de aandacht,
Vriendschappen heb ik wel, maar kost mij zoveel energie. Hierdoor heb ik er weinig zin in, Ik heb toch niet veel zinnige dingen te melden, Dalijk vinden ze me weer te stil... Net als mijn vriend die is ook verlegen en niet spraakzaam bij andere. Daarom wil ik niet met andere stellen afspreken. Gelukkig kunnen we bijelkaar wel onszelf zijn. Maar toch voel ik mij hierdoor vaak eenzaam.
Aan de ene kant wil ik een leuke vriendengroep en genieten van het leven, en wil ik mijn kind later niks tekort doen door mijn sociale gebreken. Maar door mijn onzekerheid en angst kan ik dit allemaal niet opbrengen.
Ben dat cirkeltje zat. Iedere dag sta ik weer met frisse moed op, en wil ik ervoor vechten, maar het lukt me steeds maar niet. Dit geeft me vaak een depressief gevoel. Hierdoor ben ik niet te genieten en dit leid vaak tot ruzies met mijn vriend.
Ik slik al medicatie. Dit helpt enigzins tegen mijn angst. Maar niet voldoende.
Nu zou ik graag therapie willen. Maar ik weet niet wat voor.
Weet uberhaupt ook niet precies wat ik allemaal heb.
Sociale fobie en stikangst?
Zijn hier meer mensen die zich herkennen in mijn klachten en die een goede therapie volgen?
Ook om de relatie met mijn vriend te redden (hij wordt ook gek door mijn onzekerheid) te genieten van het leven, mij gelukkig en zeker te voelen is het daarom gewoon hoog tijd dat ik hulp ga zoeken.
Iemand tips? Ook lijkt het me fijn om met mensen in contakt te komen die zichzelf (of naasten) hierin enigzins herkennen.
Ben ik een goede moeder? Maak ik mijn kindje wel gelukkig? Vind mijn partner mij nog wel aantrekkelijk. Vinden mijn collega's mij behulpzaam. Ben ik niet te stil. Ben ik niet saai. Vinden mensen mij niet raar?
Altijd ben ik maar aan het rennen voor anderen. Dit maakt mij soms zo moe. Altijd wil ik het anderen maar naar hun zin maken. En mezelf vergeet ik..
Gedachtes razen vaak door mijn hoofd. Heb concentratieproblemen en mijn hoofd is vaak een chaos.
Soms lijkt het wel dat ik dingen niet meer overzie. Vooral in drukte.
Bijvoorbeeld op verjaardagen. Ik krijg last van Angstzweet, duizelingen en zenuwen. Ik kan hierdoor geen hap door mijn keel krijgen. Ben dan weer bang dat ik stik.
Net als in een restaurant. Ik durf hierdoor niet gezellig met mensen uiteten te gaan. Ik kan niet eten ,Mijn keel blokkeerd gewoon letterlijk. Hierdoor ga ik focussen op het eten wat ik doorslik. Ben dan zo bang dat het blijft hangen en ik dan doodga. Ik weet het, het zijn hele rare gedachtes..
Ook op vergaderingen. Ik krijg het benauwd, ben bang dat ik ga stikken/flauwvallen. Ik durf niet te spreken. Ik sta helemaal niet graag in de aandacht,
Vriendschappen heb ik wel, maar kost mij zoveel energie. Hierdoor heb ik er weinig zin in, Ik heb toch niet veel zinnige dingen te melden, Dalijk vinden ze me weer te stil... Net als mijn vriend die is ook verlegen en niet spraakzaam bij andere. Daarom wil ik niet met andere stellen afspreken. Gelukkig kunnen we bijelkaar wel onszelf zijn. Maar toch voel ik mij hierdoor vaak eenzaam.
Aan de ene kant wil ik een leuke vriendengroep en genieten van het leven, en wil ik mijn kind later niks tekort doen door mijn sociale gebreken. Maar door mijn onzekerheid en angst kan ik dit allemaal niet opbrengen.
Ben dat cirkeltje zat. Iedere dag sta ik weer met frisse moed op, en wil ik ervoor vechten, maar het lukt me steeds maar niet. Dit geeft me vaak een depressief gevoel. Hierdoor ben ik niet te genieten en dit leid vaak tot ruzies met mijn vriend.
Ik slik al medicatie. Dit helpt enigzins tegen mijn angst. Maar niet voldoende.
Nu zou ik graag therapie willen. Maar ik weet niet wat voor.
Weet uberhaupt ook niet precies wat ik allemaal heb.
Sociale fobie en stikangst?
Zijn hier meer mensen die zich herkennen in mijn klachten en die een goede therapie volgen?
Ook om de relatie met mijn vriend te redden (hij wordt ook gek door mijn onzekerheid) te genieten van het leven, mij gelukkig en zeker te voelen is het daarom gewoon hoog tijd dat ik hulp ga zoeken.
Iemand tips? Ook lijkt het me fijn om met mensen in contakt te komen die zichzelf (of naasten) hierin enigzins herkennen.
dinsdag 27 april 2010 om 16:24
Ik herken wel veel in je klachten.
Heb zelf een zware depressie gehad met paniekaanvallen en ook heel veel doemgedachten.
Ik kreeg therapie (ben de naam even kwijt) waarbij ik mijn gedachten moest uitdagen.
Ook had ik vaak paniekaanvallen waar veel mensen waren waardoor ik dat soort plekken ging mijden maar hierdoor voed je die aanvallen juist.
Uiteindelijk kreeg ik zelfs pleinvrees en dat was voor mij de druppel.
Ik heb met die therapie mezelf weer op de rails gekregen en ben stapje voor stapje weer naar plekken gegaan waar ik "bang" voor was.
Inmiddels gaat het stukken beter maar het was een lange zware strijd met af en toe een terugval.
Als ik jou was zou ik gewoon naar een psycholoog gaan en vertellen wat je dwars zit, zij weten dan wel wat je moet doen om er vanaf te komen.
Heel veel succes en ik vind het moedig van je dat je hulp gaat zoeken.
Dat is een hele belangrijke stap!
Heb zelf een zware depressie gehad met paniekaanvallen en ook heel veel doemgedachten.
Ik kreeg therapie (ben de naam even kwijt) waarbij ik mijn gedachten moest uitdagen.
Ook had ik vaak paniekaanvallen waar veel mensen waren waardoor ik dat soort plekken ging mijden maar hierdoor voed je die aanvallen juist.
Uiteindelijk kreeg ik zelfs pleinvrees en dat was voor mij de druppel.
Ik heb met die therapie mezelf weer op de rails gekregen en ben stapje voor stapje weer naar plekken gegaan waar ik "bang" voor was.
Inmiddels gaat het stukken beter maar het was een lange zware strijd met af en toe een terugval.
Als ik jou was zou ik gewoon naar een psycholoog gaan en vertellen wat je dwars zit, zij weten dan wel wat je moet doen om er vanaf te komen.
Heel veel succes en ik vind het moedig van je dat je hulp gaat zoeken.
Dat is een hele belangrijke stap!
dinsdag 27 april 2010 om 16:26
Ik! Ik herken mezelf enorm in je verhaal. Heb nu weinig tijd, want het eten moet zo op tafel en mijn kids zwerven buiten rond, dus maak het nu kort. Later reageer ik wel wat uitgebreider.
Ik ben al sinds oktober bezig met angstaanvallen en alles wat daarbij komt kijken. Ben naar een psycholoog geweest, maar dat heeft niks uitgehaald. Ben nu bezig met een ander traject, sta nu net in het begin, dus kan je er nu niet zo heel veel over zeggen.
Momenteel werk ik twee dagen, maar eigenlijk gaat dat helemaal niet zo goed.
Ik wil proberen uit de cirkel te komen, maar dat gaat even duren.
Wil je nog even meegeven dat je echt niet de enige bent! Er zijn veel mensen (vrouwen dan voornamelijk) die dit meemaken. Er zijn echt goede therapieën voor en je kunt er ook echt vanaf komen.
Mijn grootste angst waarmee ik op dit moment kamp, is dood te gaan en mijn kindjes te moeten achterlaten. Ik durfde niet eens meer alleen te zijn op een gegeven moment.
Mijn eerste tip is om naar je huisarts te gaan en erover te praten. Zeker als je een fijne hebt, kun je je eerste dingen al kwijt. Hij of zij kan je dan weer even verder helpen. Mijn ha was heel fijn en nam mij echt serieus. toen ik verdere doorverwijzing vroeg, werd ook dat gelijk in gang gezet.
Ik schrijf graag met je mee, misschien dat we elkaar zo alvast een beetje kunnen steunen.
Heel veel succes in ieder geval.
Ik ben al sinds oktober bezig met angstaanvallen en alles wat daarbij komt kijken. Ben naar een psycholoog geweest, maar dat heeft niks uitgehaald. Ben nu bezig met een ander traject, sta nu net in het begin, dus kan je er nu niet zo heel veel over zeggen.
Momenteel werk ik twee dagen, maar eigenlijk gaat dat helemaal niet zo goed.
Ik wil proberen uit de cirkel te komen, maar dat gaat even duren.
Wil je nog even meegeven dat je echt niet de enige bent! Er zijn veel mensen (vrouwen dan voornamelijk) die dit meemaken. Er zijn echt goede therapieën voor en je kunt er ook echt vanaf komen.
Mijn grootste angst waarmee ik op dit moment kamp, is dood te gaan en mijn kindjes te moeten achterlaten. Ik durfde niet eens meer alleen te zijn op een gegeven moment.
Mijn eerste tip is om naar je huisarts te gaan en erover te praten. Zeker als je een fijne hebt, kun je je eerste dingen al kwijt. Hij of zij kan je dan weer even verder helpen. Mijn ha was heel fijn en nam mij echt serieus. toen ik verdere doorverwijzing vroeg, werd ook dat gelijk in gang gezet.
Ik schrijf graag met je mee, misschien dat we elkaar zo alvast een beetje kunnen steunen.
Heel veel succes in ieder geval.
dinsdag 27 april 2010 om 16:26
Qua het andere gezellig maken/verzorgen, niet graag in het middelpunt willen staan, bang voor de dood/ om dood te gaan en met mensen in gesprek gaan --> Jij met een vergadering, ik heb dat met vrij veel gesprekken. Ik ben bang dat ik ga stotteren, niet uit mij woorden kom en dat ik mensen niet begrijp (als ze moeilijke woorden gebruiken.) Op deze punten begrijp ik dus wat je bedoeld en voelt. Mijn vriend kan mij erg goed door deze periodes heen helpen. Een praatje is vaak al voldoende en dan kan ik het op de een of andere manier aan de kant schuiven en weer verder gaan. Soms ook een flinke huilbui en weer door. Als je dit ook hebt geprobeert en het helpt niet, dan zou ik idd in therapie gaan. Bij wie, wat en waar dat weet ik niet. Ik wens je veel sterkte toe en hoop dat je binnenkort toch lekker aan het werk kan gaan. Misschien moet je hier ook even doorheen en heb je daar uiteindelijk afleiding van. Als je nog eens verder wilt kleppen over de dingen die wij wel gemeen hebben dan kan je mij altijd een mailtje sturen op heupje_viva@hotmail.com
dinsdag 27 april 2010 om 16:27
Als ik jou was zou ik eerst eens naar een eerste lijns psycholoog gaan. Daar krijg je altijd eerst een intake en gaan ze kijken naar wat je nodig hebt. In de meeste gevallen kunnen ze zelf een traject aanbieden, mochten de problemen dieper liggen dan verwijzen ze door. Volgens mij wanneer je een basisverzekering hebt, worden 8 sessies vergoed (met eigen bijdrage van 10 euro). Je kunt bij je zorgverzekeraar nagaan met wie ze contracten hebben. Vaak staat op een internet site wel waar een psycholoog goed in is.
Heb je dit al lang? Weet je ook of het echt met die onzekerheid begonnen is, of dat de onzekerheid een gevolg is van iets?
Heb je dit al lang? Weet je ook of het echt met die onzekerheid begonnen is, of dat de onzekerheid een gevolg is van iets?
