Psyche
alle pijlers
Zo snel uit evenwicht door stress
woensdag 9 december 2009 om 16:05
Gisteren was het weer raak. Ik kom doodmoe thuis van werk, ligt er vervelende post op de deurmat (muts van de Belastingdienst had wijziging niet goed doorgevoerd...nu kan hele papieren rompslomp opnieuw, maar dat even terzijde) en ik heb het gevoel dat ik er he-le-maal doorheen zit. Ik word ontzettend kwaad op mezelf omdat ik niet meer de puf heb om een mooi boek te lezen (in de ochtend verheugde ik me daar nog op) of om te vrijen met manlief of om lekker te gaan sporten (ik schrijf bewust 'of/'of' haha). Zit ik daar weer op de bank met gespannen kaken, vuisten, schouders en rug. Het huilen staat me nader bij dan het lachen. En ondertussen denk ik van: ik moet dit nog doen en dat nog doen..Mijn rug en schouders heb ik al de hele dag aangespannen van de stress (zowel op werk als prive 'moet' er veel geregeld worden).
Oké, het afgelopen jaar heb ik behoorlijk veel gebeurtenissen meegemaakt (zowel hele mooie als hele vervelende) die voorkomen in 'de' stresslijst top-10. Ik dacht dat het misschien daar aan lag. Maar als ik er over nadenk, merk ik dat ik al jaren gauw door stress van slag ben en snel 'overweldigd' ben.
Ik ervaar het leven als leuk en doorgaans voel ik me gelukkig. Ik ben gezegend met een gezond lichaam en ik heb geen zorgen in de zin van financiën o.i.d..
Maar toch vind ik het leven soms wel heel zwaar en voel ik dat alle energie uit me is gezogen. Ik vind dit erg raar, want ik rook niet, ik drink nooit alcohol (en dan bedoel ik dus ook echt nooit), ik beweeg voldoende en slaap zeker 8 uur per nacht. Mijn voeding is supergezond en gevarieerd en ik ben op een goed gewicht, wat moet ik nog meer doen?
De maatschappij ervaar ik als gejaagd en vaak heb ik het gevoel dat ik van alles 'moet' (toevallig las ik daar gisteren over in de krant dat daar een nieuwe term voor is, namelijk: 'musturberen' haha).
Heel bewust ben ik in deeltijd gaan werken en ik 'hoef' van mezelf niet zonodig meer allerlei interessant hobby's te hebben of de nieuwste Dan Brown of Nicci French te hebben gelezen.
Maar toch...ik voel me vaak zo gestresst en opgejaagd. En dan denk ik: hoe doen anderen dat toch? Als je 'de blaadjes' openslaat of de krant leest, lijkt wel of niemand dat zo heeft en full-time baan, sport, vriendenkring, hobby's etc moeiteloos combineert met een spannend seksleven, elke dag een heerlijk en origineel gerecht op tafel en spectaculaire reizen en dagjes uit. En op dit forum lees ik toch ook geregeld van mensen die vaak vrienden over de vloer hebben en dan ook nog eens hele weekenden doorzakken in kroegen. In mijn omgeving zijn er mensen die bij elkaar genomen maximaal twee avonden in de week thuis zijn én in hun glanzende carrières werkweken draaien van 50, 60 (of meer) uur per week. Hoe houden ze dat vol?? Dit hoeft voor mij nou ook weer niet, maar ik voel me soms wel heel erg energieloos en een sukkel als ik dit hoor.
Ik vraag me wel eens af hoe moeders en vaders (met name de part- en full-time) zich moeten voelen.
Als ik nu thuis kom van werk ben ik supermoe en dan dank ik god op mijn blote knieën dat ik niet nog kinderen te eten moet geven, in bad moet doen en voorlezen, hoe dol ik ook op kinderen ben en hoe graag ik ze ook zou willen en met hoeveel liefde ik dat ook zou doen.
Ik wil wel graag kinderen, maar ik begrijp soms niet hoe ik dat zou moeten doen. Ik ben bij voorbaat al bang dat ik het niet ga trekken en dat al mijn plannen om met ze te knutselen, koekjes met ze te bakken en verhaaltjes voor te lezen in rook zullen opgaan. Voordat ik ooit moeder wordt wil ik graag weten hoe ik wat 'fladderender' door het leven kan gaan, al verraden feministische literatuur en de burnout-cijfers dat dit wellicht een illusie is(?)
Kort samengevat:
* Hoe kom ik af van dat 'moetisme'? (ondanks de succesvolle pogingen om minder te stressen, voel ik vaak nog steeds de druk van van alles moeten --> die kerstboom moet toch staan? de woonkamer moet er gezellig uitzien voor kerst? het huis moet toch opgeruimd zijn? de administratie moet weggewerkt worden?)
* Hoe zorg ik dat ik minder snel van slag raak door stress? (planning op papier werkt wel, maar dan voel ik nog die onrust van: shit, dit moet ik nog doen en dat. Ik verlies mijn concentratie en wil alleen nog maar de 'moet-klusjes' gaan doen om maar van dat gestresste gevoel af te komen).
* Wie herkent het gevoel (al is het maar een beetje)? Het idee dat ik de enige ben (hoop dat dit een ireële gedachte is haha) maakt me ontzettend onzeker. Ik probeer mezelf zo goed als het kan niets aan te trekken van 'het ideaalplaatje' (en het lukt ook wel steeds beter), maar toch voel ik me ook vaak tekortschieten.
Sorry voor de lange post.. en dank voor het lezen!
Oké, het afgelopen jaar heb ik behoorlijk veel gebeurtenissen meegemaakt (zowel hele mooie als hele vervelende) die voorkomen in 'de' stresslijst top-10. Ik dacht dat het misschien daar aan lag. Maar als ik er over nadenk, merk ik dat ik al jaren gauw door stress van slag ben en snel 'overweldigd' ben.
Ik ervaar het leven als leuk en doorgaans voel ik me gelukkig. Ik ben gezegend met een gezond lichaam en ik heb geen zorgen in de zin van financiën o.i.d..
Maar toch vind ik het leven soms wel heel zwaar en voel ik dat alle energie uit me is gezogen. Ik vind dit erg raar, want ik rook niet, ik drink nooit alcohol (en dan bedoel ik dus ook echt nooit), ik beweeg voldoende en slaap zeker 8 uur per nacht. Mijn voeding is supergezond en gevarieerd en ik ben op een goed gewicht, wat moet ik nog meer doen?
De maatschappij ervaar ik als gejaagd en vaak heb ik het gevoel dat ik van alles 'moet' (toevallig las ik daar gisteren over in de krant dat daar een nieuwe term voor is, namelijk: 'musturberen' haha).
Heel bewust ben ik in deeltijd gaan werken en ik 'hoef' van mezelf niet zonodig meer allerlei interessant hobby's te hebben of de nieuwste Dan Brown of Nicci French te hebben gelezen.
Maar toch...ik voel me vaak zo gestresst en opgejaagd. En dan denk ik: hoe doen anderen dat toch? Als je 'de blaadjes' openslaat of de krant leest, lijkt wel of niemand dat zo heeft en full-time baan, sport, vriendenkring, hobby's etc moeiteloos combineert met een spannend seksleven, elke dag een heerlijk en origineel gerecht op tafel en spectaculaire reizen en dagjes uit. En op dit forum lees ik toch ook geregeld van mensen die vaak vrienden over de vloer hebben en dan ook nog eens hele weekenden doorzakken in kroegen. In mijn omgeving zijn er mensen die bij elkaar genomen maximaal twee avonden in de week thuis zijn én in hun glanzende carrières werkweken draaien van 50, 60 (of meer) uur per week. Hoe houden ze dat vol?? Dit hoeft voor mij nou ook weer niet, maar ik voel me soms wel heel erg energieloos en een sukkel als ik dit hoor.
Ik vraag me wel eens af hoe moeders en vaders (met name de part- en full-time) zich moeten voelen.
Als ik nu thuis kom van werk ben ik supermoe en dan dank ik god op mijn blote knieën dat ik niet nog kinderen te eten moet geven, in bad moet doen en voorlezen, hoe dol ik ook op kinderen ben en hoe graag ik ze ook zou willen en met hoeveel liefde ik dat ook zou doen.
Ik wil wel graag kinderen, maar ik begrijp soms niet hoe ik dat zou moeten doen. Ik ben bij voorbaat al bang dat ik het niet ga trekken en dat al mijn plannen om met ze te knutselen, koekjes met ze te bakken en verhaaltjes voor te lezen in rook zullen opgaan. Voordat ik ooit moeder wordt wil ik graag weten hoe ik wat 'fladderender' door het leven kan gaan, al verraden feministische literatuur en de burnout-cijfers dat dit wellicht een illusie is(?)
Kort samengevat:
* Hoe kom ik af van dat 'moetisme'? (ondanks de succesvolle pogingen om minder te stressen, voel ik vaak nog steeds de druk van van alles moeten --> die kerstboom moet toch staan? de woonkamer moet er gezellig uitzien voor kerst? het huis moet toch opgeruimd zijn? de administratie moet weggewerkt worden?)
* Hoe zorg ik dat ik minder snel van slag raak door stress? (planning op papier werkt wel, maar dan voel ik nog die onrust van: shit, dit moet ik nog doen en dat. Ik verlies mijn concentratie en wil alleen nog maar de 'moet-klusjes' gaan doen om maar van dat gestresste gevoel af te komen).
* Wie herkent het gevoel (al is het maar een beetje)? Het idee dat ik de enige ben (hoop dat dit een ireële gedachte is haha) maakt me ontzettend onzeker. Ik probeer mezelf zo goed als het kan niets aan te trekken van 'het ideaalplaatje' (en het lukt ook wel steeds beter), maar toch voel ik me ook vaak tekortschieten.
Sorry voor de lange post.. en dank voor het lezen!
woensdag 9 december 2009 om 16:14
Sorry kep niet alles even goed gelezen, 1 ding viel me op: Dat je kwaad op jezelf wordt. Bedenk ns dat n goede vriendin van je zo strak gespannen staat, dan ga je toch ook niet boos worden?
Meditatie, yoga, Mindfulness allemaal methodes om stressbestendiger te worden.
Je moet helemaal NIETS. Van wie moet dat? Van jezelf, je hebt last van n soort perfectionisme. Van n kerstboom n week later vergaat de wereld niet.
n Goed boek over moetisme weet ik even niet maar het bestaat vast.
Wees iig wat minder streng voor jezelf!
Meditatie, yoga, Mindfulness allemaal methodes om stressbestendiger te worden.
Je moet helemaal NIETS. Van wie moet dat? Van jezelf, je hebt last van n soort perfectionisme. Van n kerstboom n week later vergaat de wereld niet.
n Goed boek over moetisme weet ik even niet maar het bestaat vast.
Wees iig wat minder streng voor jezelf!
woensdag 9 december 2009 om 16:25
Ha Tijgermeisje
Thanks!
Perfectionisme is mij inderdaad bekend..
Goede tips van yoga, meditatie en mindfulness.
En inderdaad word ik op een vriendin ook niet boos als ze zich gespannen voelt. Minder streng zijn is een goed idee. Maar dan vraag ik me wel af: waarom lukt het anderen wel en mij niet. Eigenlijk is dat wat anderen lukt/kunnen irrelevant, maar toch...pff. Misschien is het ook beter om mezelf niet zo aan anderen te spiegelen, maar dat is zo verrekte lastig!
Thanks!
Perfectionisme is mij inderdaad bekend..
Goede tips van yoga, meditatie en mindfulness.
En inderdaad word ik op een vriendin ook niet boos als ze zich gespannen voelt. Minder streng zijn is een goed idee. Maar dan vraag ik me wel af: waarom lukt het anderen wel en mij niet. Eigenlijk is dat wat anderen lukt/kunnen irrelevant, maar toch...pff. Misschien is het ook beter om mezelf niet zo aan anderen te spiegelen, maar dat is zo verrekte lastig!
woensdag 9 december 2009 om 16:26
Ik herken mezelf (helaas) helemaal in jouw beschrijving. Ik ben een behoorlijke perfectionist, dus erg streng voor mezelf. Ik moet ook van alles en ik vergelijk mezelf ook vaak met anderen. Ik vind dat ik ook minstens iedere week moet sporten, veel sociale contacten moet onderhouden, een leuke moeder, partner en collega moet zijn. Inzet tonen op mijn werk, inzet tonen door op school hulpmoeder te zijn, mijn huis glanzend schoon te houden. En je snapt wel, dat lukt dus helemaal niet! Ik heb ook moeite om niet in de stress te schieten bij tegenvallers in het leven. Heb daardoor al twee keer een burnout gehad en loop nu met chronische gezondheidsklachten door voortdurende overbelasting. De stijve schouders, nekpijn, hoofdpijn zijn heel herkenbaar! Sinds een half jaar heb ik voor mezelf aan de rem getrokken en probeer ik mijn leven meer in te richten naar mijn eigen wensen en niet meer naar wat ik denk dat anderen van mij verwachten. Maar dit is moeilijk!! Maar het gaat me wel lukken. Ik vind mezelf steeds belangrijker worden en de rest kan me gestolen worden.
Mijn man roept altijd: je moet maar een ding en dat is ooit doodgaan! En eigenlijk heeft hij groot gelijk. Probeer van het leven te genieten en maak regelmatig een pas op de plaats, wees inderdaad minder streng voor jezelf en zoek uit waar jij je rust kunt vinden (warm bad, leuke hobby, weekendje weg).
Een troost voor jou: je bent niet de enige!
Mijn man roept altijd: je moet maar een ding en dat is ooit doodgaan! En eigenlijk heeft hij groot gelijk. Probeer van het leven te genieten en maak regelmatig een pas op de plaats, wees inderdaad minder streng voor jezelf en zoek uit waar jij je rust kunt vinden (warm bad, leuke hobby, weekendje weg).
Een troost voor jou: je bent niet de enige!
woensdag 9 december 2009 om 16:30
Ha Zuurtje
Dat boek heb ik inderdaad al een tijdje geleden aangeschaft. Ik was er toentertijd enthousiast over, maar de leerstof is een beetje weggezakt, denk ik. Het heeft niet het effect gehad wat ik wilde. Misschien 'moet' (haha) ik er meer werk van gaan maken en er meer energie in steken om de tips die daar in staan mezelf eigen te maken.
Ik ga het stof er maar eens vanaf blazen.
En je zin 'sinds wanneer moet je doen wat anderen doen' was weer even een verfrissende uitspraak!
Dat boek heb ik inderdaad al een tijdje geleden aangeschaft. Ik was er toentertijd enthousiast over, maar de leerstof is een beetje weggezakt, denk ik. Het heeft niet het effect gehad wat ik wilde. Misschien 'moet' (haha) ik er meer werk van gaan maken en er meer energie in steken om de tips die daar in staan mezelf eigen te maken.
Ik ga het stof er maar eens vanaf blazen.
En je zin 'sinds wanneer moet je doen wat anderen doen' was weer even een verfrissende uitspraak!
woensdag 9 december 2009 om 16:46
Sinds ik overspannen ben geweest (nu 14 jaar geleden) móet ik niets meer van mezelf! En dat werkt heel geruststellend! Ja, ik moet werken om mijn brood te verdienen, maar ik heb een erg leuke baan, dus dat is geen erg "moeten".
En wat anderen allemaal wel of niet doen, moeten ze zelf weten. Ik sport 3 of 4 x per week, omdat ik dat toevallig heel erg leuk vind. Van een Zumbales kom ik helemaal blij thuis!
Als ik geen zin heb om de was op te vouwen/strijken, doe ik dat gewoon niet.
Gisteravond heerlijk languit op de bank gelegen.....ook al had ik misschien moeten strijken o.i.d.
Het is belangrijk voor jezelf te inventariseren wat echt moet, andere dingen gewoon proberen los te laten. Als jij in de stress zit met gespannen schouders liggen anderen daar niet wakker van....dus proberen los te laten wat anderen allemaal kunnen/doen..
Ik ben dus niet in de wieg gelegd om perfectionistisch te zijn en streef dara ook niet naar.
En wat anderen allemaal wel of niet doen, moeten ze zelf weten. Ik sport 3 of 4 x per week, omdat ik dat toevallig heel erg leuk vind. Van een Zumbales kom ik helemaal blij thuis!
Als ik geen zin heb om de was op te vouwen/strijken, doe ik dat gewoon niet.
Gisteravond heerlijk languit op de bank gelegen.....ook al had ik misschien moeten strijken o.i.d.
Het is belangrijk voor jezelf te inventariseren wat echt moet, andere dingen gewoon proberen los te laten. Als jij in de stress zit met gespannen schouders liggen anderen daar niet wakker van....dus proberen los te laten wat anderen allemaal kunnen/doen..
Ik ben dus niet in de wieg gelegd om perfectionistisch te zijn en streef dara ook niet naar.
woensdag 9 december 2009 om 17:16
Ik denk dat je wel eens verbaasd zou kunnen zijn als je achter de perfecte maskers zou kunnen kijken die mensen kunnen optrekken. Wie zegt dat die mensen die blij hun werkweek doorstuiteren en daarnaast nog een druk druk druk privéleven hebben wel echt zo gelukkig en in balans zijn? Er zullen er misschien wel een aantal zijn, maar er zijn ook ongetwijfeld mensen zijn die zich net zo voelen als jij. Ze geven het alleen niet toe.
Ik werk ook (normaal gesproken dan; zit nu tegen mijn zin thuis) maar kies dagelijks en in mijn vrije tijd bewust wat ik WIL doen. Soms gaat dat willen voor op wat eventueel nog zou moeten. Ik ben mijn eigen opdrachtgever en die was kan ook wel een dag blijven liggen. Als ik moe ben, dan halen we een kant-en-klaar maaltijd of we halen iets af. Ik ga dan niet creatief staan koken.
Ik leg de lat niet te hoog voor mezelf en vind ontspanning vaak belangrijker dan dingen die volgens de buitenwereld zouden moeten. Ik heb regelmatig een lager energieniveau (vanwege astma) en dan ga ik mezelf echt niet pushen omdat het zou "moeten".
Kijk naar de dingen die jou echt gelukkig maken en probeer er daar iedere dag minstens één van te doen.
Ik werk ook (normaal gesproken dan; zit nu tegen mijn zin thuis) maar kies dagelijks en in mijn vrije tijd bewust wat ik WIL doen. Soms gaat dat willen voor op wat eventueel nog zou moeten. Ik ben mijn eigen opdrachtgever en die was kan ook wel een dag blijven liggen. Als ik moe ben, dan halen we een kant-en-klaar maaltijd of we halen iets af. Ik ga dan niet creatief staan koken.
Ik leg de lat niet te hoog voor mezelf en vind ontspanning vaak belangrijker dan dingen die volgens de buitenwereld zouden moeten. Ik heb regelmatig een lager energieniveau (vanwege astma) en dan ga ik mezelf echt niet pushen omdat het zou "moeten".
Kijk naar de dingen die jou echt gelukkig maken en probeer er daar iedere dag minstens één van te doen.
woensdag 9 december 2009 om 17:36
quote:Ikbenanoniem schreef op 09 december 2009 @ 17:16:
Ik denk dat je wel eens verbaasd zou kunnen zijn als je achter de perfecte maskers zou kunnen kijken die mensen kunnen optrekken. Wie zegt dat die mensen die blij hun werkweek doorstuiteren en daarnaast nog een druk druk druk privéleven hebben wel echt zo gelukkig en in balans zijn? Er zullen er misschien wel een aantal zijn, maar er zijn ook ongetwijfeld mensen zijn die zich net zo voelen als jij. Ze geven het alleen niet toe.
IOf ze weten ermee om te gaan
Ik denk dat je wel eens verbaasd zou kunnen zijn als je achter de perfecte maskers zou kunnen kijken die mensen kunnen optrekken. Wie zegt dat die mensen die blij hun werkweek doorstuiteren en daarnaast nog een druk druk druk privéleven hebben wel echt zo gelukkig en in balans zijn? Er zullen er misschien wel een aantal zijn, maar er zijn ook ongetwijfeld mensen zijn die zich net zo voelen als jij. Ze geven het alleen niet toe.
IOf ze weten ermee om te gaan
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 9 december 2009 om 17:49
Lieve Eva
Zeker ben je niet de enige die zich zo voelt ( ik hoop dat alleen die gedachte al een hart onder de riem mag zijn)
Ik probeer ook alle dingen die gedaan MOETEN worden(want sommige dingen moeten nu eenmaal echt) in balans te houden met mijn eigen energiedraagkracht. En ja het gebeurd natuurlijk wel dat de balans in het negatieve doorslaat en dus zere nek, schouders, hoofdpijn en heeel moe, jouw klachten zijn dus ook heel herkenbaar voor mij en vast veel meer mensen. Maar als ik dat merk ga ik in het weekend of op zondag in de Ik-ben-er-even-niet-stand. Helpt Hoor! Dan kan je energiepeil even weer opladen. Heel veel positieve ENERGIE gewenst!!!!!!
Zeker ben je niet de enige die zich zo voelt ( ik hoop dat alleen die gedachte al een hart onder de riem mag zijn)
Ik probeer ook alle dingen die gedaan MOETEN worden(want sommige dingen moeten nu eenmaal echt) in balans te houden met mijn eigen energiedraagkracht. En ja het gebeurd natuurlijk wel dat de balans in het negatieve doorslaat en dus zere nek, schouders, hoofdpijn en heeel moe, jouw klachten zijn dus ook heel herkenbaar voor mij en vast veel meer mensen. Maar als ik dat merk ga ik in het weekend of op zondag in de Ik-ben-er-even-niet-stand. Helpt Hoor! Dan kan je energiepeil even weer opladen. Heel veel positieve ENERGIE gewenst!!!!!!
woensdag 9 december 2009 om 17:56
Yoga is fijn!! Je leert er heel erg netjes alle lichamellijke spanningen los te laten, waardoor je iig niet meer fysiek gespannen op de bank zit. Daarnaast leer je jezelf een ontspannen buik-ademhaling aan; handig in stressvolle situaties. Als laatste leer je geestelijk loslaten...even terug naar de basis. Daarna ben je weer helemaal klaar voor de boze buitenwereld!!
Ps Ik heb het niet over superzweverige meditaties met wierook hoor. Gewoon bij een goede sportschool aan de slag
Ps Ik heb het niet over superzweverige meditaties met wierook hoor. Gewoon bij een goede sportschool aan de slag
woensdag 9 december 2009 om 20:34
Herkenbaar verhaal Eva, ik heb ook heel snel last van stress en ben daardoor al meerdere malen overspannen geweest. Het enige dat mij geholpen heeft is accepteren dat ik niet zoveel prikkels kan verdragen als andere mensen om me heen. Ik snap ook niet hoe andere mensen na een zware werkweek ook nog het hele weekend volproppen met activiteiten. Ik heb na een week werk een heel weekend nodig om bij te komen en breng dan uren door op de bank. Ik baal er wel enorm van dat ik naast mijn werk zo weinig energie overhoudt, want ik zou ook graag nog allemaal leuke dingen naast mijn werk willen doen. Maar ik moet gewoon accepteren dat ik maar een beperkte energie heb.
Ik vrees daarom dat je niet kunt veranderen dat je minder energie hebt dan anderen en sneller gestresst raakt, je kunt er wel mee leren leven en er rekening mee houden: minder perfectionistisch worden, je week van tevoren plannen zodat je weet dat je genoeg rustmomenten hebt, en je niet spiegelen aan anderen, daar word je alleen maar ongelukkig van.
Succes ermee in ieder geval! Wel goed al dat je de bewuste keuze hebt gemaakt om in deeltijd te werken.
Ik vrees daarom dat je niet kunt veranderen dat je minder energie hebt dan anderen en sneller gestresst raakt, je kunt er wel mee leren leven en er rekening mee houden: minder perfectionistisch worden, je week van tevoren plannen zodat je weet dat je genoeg rustmomenten hebt, en je niet spiegelen aan anderen, daar word je alleen maar ongelukkig van.
Succes ermee in ieder geval! Wel goed al dat je de bewuste keuze hebt gemaakt om in deeltijd te werken.
woensdag 9 december 2009 om 21:34
Tja, ook herkenbaar (helaas).
Ook geen tomeloze energie en wel een strenge innerlijke stem en daardoor ook vatbaar voor opgebrand en depressief raken. Nu weer eens in therapie maar wel een keertje echt goed. En ook een mindfulness cursus gedaan waardoor ik nog steeds dagelijks mediteer en die combinatie doet wel heel veel voor me.
Ik herken beter en eerder wanneer ik veel kritiek op mezelf heb en wanneer ik zoveel stress en prikkels heb dat mijn hoofd gaat overlopen. Mijn neiging is dan om heel erg druk in mijn hoofd te zijn om de fysieke gewaarwordingen niet te voelen. Ik word dan eigenlijk een treintje dat doordendert en dat is een onwijs energie lek. En ik krijg meer door wanneer ik wel rust moet nemen en wanneer ik inactiviteit juist moet vermijden en dus wel van de bank moet komen om iets leuks te doen. En dus krijg ik langzaam wat meer balans waardoor ik en minder druk ben en ook iets meer leuke dingen doe. Al wordt die balans nog steeds vaak verstoord door het dagelijks leven, maar ook dat moet je maar gewoon aanvaarden.
En dus spreek ik mezelf nu maar weer toe en ga niet nog een uur doorjakkeren op het forum (prikkels...prikkels), maar ga lekker op tijd in een schoon bedje nog wat liggen mijmeren en fantaseren voordat ik in slaap val!
Ook geen tomeloze energie en wel een strenge innerlijke stem en daardoor ook vatbaar voor opgebrand en depressief raken. Nu weer eens in therapie maar wel een keertje echt goed. En ook een mindfulness cursus gedaan waardoor ik nog steeds dagelijks mediteer en die combinatie doet wel heel veel voor me.
Ik herken beter en eerder wanneer ik veel kritiek op mezelf heb en wanneer ik zoveel stress en prikkels heb dat mijn hoofd gaat overlopen. Mijn neiging is dan om heel erg druk in mijn hoofd te zijn om de fysieke gewaarwordingen niet te voelen. Ik word dan eigenlijk een treintje dat doordendert en dat is een onwijs energie lek. En ik krijg meer door wanneer ik wel rust moet nemen en wanneer ik inactiviteit juist moet vermijden en dus wel van de bank moet komen om iets leuks te doen. En dus krijg ik langzaam wat meer balans waardoor ik en minder druk ben en ook iets meer leuke dingen doe. Al wordt die balans nog steeds vaak verstoord door het dagelijks leven, maar ook dat moet je maar gewoon aanvaarden.
En dus spreek ik mezelf nu maar weer toe en ga niet nog een uur doorjakkeren op het forum (prikkels...prikkels), maar ga lekker op tijd in een schoon bedje nog wat liggen mijmeren en fantaseren voordat ik in slaap val!
woensdag 9 december 2009 om 21:55
donderdag 10 december 2009 om 12:35
Dankjewel lieve allemaal voor jullie berichtjes
Ik heb er veel aan!
Het is denk ik het beste als ik elke week even een planning voor mezelf maak. Aan de ene kant vind ik dat een beetje autistisch, maar misschien heb ik ook wel van die trekjes...
Waarschijnlijk wel, want ik denk wel dat het ook een deel van je persoonlijkheid is, die stress(on)bestendigheid. In ieder geval zijn er in mijn familie ook wel wat stresskipjes waarvan ik deze gevoeligheid waarschijnlijk heb geërfd.
Het wordt dus accepteren en dat is erg lastig. Precies zoals je schrijft kanarie, is het balen dat ik ook wel zou willen dat ik die energie had, maar dat is niet zo.
Ik heb ook nog mezelf afgevraagd of het écht zo is dat 'iedereen' maar doorraast (in mijn omgeving dan). Maar ik moest toch tot de conclusie komen dat ik best veel mensen van mijn leeftijd ken die overspannen zijn geweest of een burnout hebben gehad (hopelijk is dit geen vertekend beeld a.g.v. het welbekende 'soort zoekt soort' haha) en ik hoor ook wel veel mensen roepen dat ze de ratrace beu zijn en/of liever wat minder doen om gelukkig te zijn. Maar volgens mij is het wel een natuurlijke neiging van de mens dat je bij anderen altijd alleen maar ziet dat het goed gaat en gisteren zat ik behoorlijk in een 'ik-spiegel-mezelf-aan-anderen-fase'
En yoga ga ik ook echt doen!!
Ik heb er veel aan!
Het is denk ik het beste als ik elke week even een planning voor mezelf maak. Aan de ene kant vind ik dat een beetje autistisch, maar misschien heb ik ook wel van die trekjes...
Waarschijnlijk wel, want ik denk wel dat het ook een deel van je persoonlijkheid is, die stress(on)bestendigheid. In ieder geval zijn er in mijn familie ook wel wat stresskipjes waarvan ik deze gevoeligheid waarschijnlijk heb geërfd.
Het wordt dus accepteren en dat is erg lastig. Precies zoals je schrijft kanarie, is het balen dat ik ook wel zou willen dat ik die energie had, maar dat is niet zo.
Ik heb ook nog mezelf afgevraagd of het écht zo is dat 'iedereen' maar doorraast (in mijn omgeving dan). Maar ik moest toch tot de conclusie komen dat ik best veel mensen van mijn leeftijd ken die overspannen zijn geweest of een burnout hebben gehad (hopelijk is dit geen vertekend beeld a.g.v. het welbekende 'soort zoekt soort' haha) en ik hoor ook wel veel mensen roepen dat ze de ratrace beu zijn en/of liever wat minder doen om gelukkig te zijn. Maar volgens mij is het wel een natuurlijke neiging van de mens dat je bij anderen altijd alleen maar ziet dat het goed gaat en gisteren zat ik behoorlijk in een 'ik-spiegel-mezelf-aan-anderen-fase'
En yoga ga ik ook echt doen!!
