Psyche
alle pijlers
Zo verschikkelijk moe....
dinsdag 21 juli 2009 om 13:27
Hoi allemaal,
Ik heb een andere nick aangemaakt omdat ik mijn hele verhaal liever even apart houd.
Het gaat even helemaal niet zo goed met mij. Ik ben een jaar geleden gescheiden, woon met mijn kinderen alleen. Een jaar geleden heb ik ook een nieuwe baan gekregen die veel van mij vraagt.
Ik kan voor mijn werk mijn eigen tijd indelen en moet alles zelf plannen en initiatief nemen.
Een paar maanden geleden begon ik steeds meer moe te raken. Ik had echter een vakantie in het vooruitzicht en daarmee hield ik mezelf wel op de been. Na die vakantie dacht uit uitgerust en wel weer aan de slag te gaan maar het gaat gewoon niet.
Ik voel me heel moe, echt fysiek moe. Vorige week viel ik op mijn werkdag om 10.00 in slaap op de bank en werd om 15.00 weer wakker. Ik merk ook dat ik somberder wordt, sociale contacten een hele opgave vind.
Ik heb vorige week een afspraak bij de huisarts gemaakt en kan pas volgende week dinsdag terecht. Ik wil laten uitsluiten dat er iets fysieks is (pfeiffer ofzo...) maar ergens weet ik dat ik eerder Burn out klachten heb. Ik denk dat ik therapie nodig heb.
Ik weet niet zo heel goed wat ik nu wil met dit topic. Ik vind het gewoon zo lang nog voor ik een echte stap kan zetten naar de huisarts. Mijn baas weet wel dat het niet zo denderend gaat maar weet niet dat ik eigenlijk al een paar weken meer aan het bankhangen en slapen ben dan aan het werken. Ik durf me gewoon niet ziek te melden. Het is ook de schuld van de werkgever niet maar de hele combinatie van alles denk ik.
Ik ben ook bang... wat als ik in behandeling ga en er gaat een hele beerput open... ik denk dat veel van mijn klachten voort komen door de hele manier waarop ik ben en hoe ik met dingen omga. Ik vind het eng en spannend.
Herkend iemand zich hierin? heb het gevoel dat mijn hoofd val watten zit, kan me niet concentreren, vergeet van alles en voel me gewoon "afwezig" eigenlijk.
Ik heb een andere nick aangemaakt omdat ik mijn hele verhaal liever even apart houd.
Het gaat even helemaal niet zo goed met mij. Ik ben een jaar geleden gescheiden, woon met mijn kinderen alleen. Een jaar geleden heb ik ook een nieuwe baan gekregen die veel van mij vraagt.
Ik kan voor mijn werk mijn eigen tijd indelen en moet alles zelf plannen en initiatief nemen.
Een paar maanden geleden begon ik steeds meer moe te raken. Ik had echter een vakantie in het vooruitzicht en daarmee hield ik mezelf wel op de been. Na die vakantie dacht uit uitgerust en wel weer aan de slag te gaan maar het gaat gewoon niet.
Ik voel me heel moe, echt fysiek moe. Vorige week viel ik op mijn werkdag om 10.00 in slaap op de bank en werd om 15.00 weer wakker. Ik merk ook dat ik somberder wordt, sociale contacten een hele opgave vind.
Ik heb vorige week een afspraak bij de huisarts gemaakt en kan pas volgende week dinsdag terecht. Ik wil laten uitsluiten dat er iets fysieks is (pfeiffer ofzo...) maar ergens weet ik dat ik eerder Burn out klachten heb. Ik denk dat ik therapie nodig heb.
Ik weet niet zo heel goed wat ik nu wil met dit topic. Ik vind het gewoon zo lang nog voor ik een echte stap kan zetten naar de huisarts. Mijn baas weet wel dat het niet zo denderend gaat maar weet niet dat ik eigenlijk al een paar weken meer aan het bankhangen en slapen ben dan aan het werken. Ik durf me gewoon niet ziek te melden. Het is ook de schuld van de werkgever niet maar de hele combinatie van alles denk ik.
Ik ben ook bang... wat als ik in behandeling ga en er gaat een hele beerput open... ik denk dat veel van mijn klachten voort komen door de hele manier waarop ik ben en hoe ik met dingen omga. Ik vind het eng en spannend.
Herkend iemand zich hierin? heb het gevoel dat mijn hoofd val watten zit, kan me niet concentreren, vergeet van alles en voel me gewoon "afwezig" eigenlijk.
dinsdag 21 juli 2009 om 14:02
Hey, allereerst vind ik het rot te lezen dat je je zo voelt.
Ik kan geen antwoorden geven op de vragen of je een burnout hebt of overspannen bent en wat je dan kunt verwachten. Dat ligt ook per persoon wat verschillend, als dat het is, want dat weet je dus niet. Het wat HotCherryPoptart zegt, het kan een lichamelijke oorzaak hebben, maar dat weet je pas a.d.v. wat onderzoeken waar je echt voor bij de huisarts moet zijn.
Wel hartstikke vervelend dat je volgende week pas terecht kunt!
Waarom durf je je niet ziek te melden?
Je schrijft "Het is ook de schuld van de werkgever niet maar de hele combinatie van alles denk ik"
Wat voor bijdrage heeft je werkgever hierin? Wordt je onder druk gezet?
Werk je fulltime, of wordt je geacht fulltime te werken?
Bestaat er een mogelijkheid minder te gaan werken?
Een time-out te nemen?
Weet je, het is moeilijk om als buitenstaander te oordelen, maar wat ik je wel wil meegeven: als je die beerput niet opentrekt blijf je rondjes rennen. En elke keer tegen dezelfde dingen aanlopen. Elke keer crash je. Het is iets wat je zult moeten aanpakken om je beter te voelen uiteindelijk. Hoe langer je er mee wacht, hoe moeilijker het wordt (zeg ik nu uit ervaring)
Tuurlijk is het eng, ik heb op deze manier makkelijk praten.
Ik weet hoe moeilijk het is. Maar het is echt de moeite om het te proberen. Probeer desnoods wat. op papier te zetten. Dan heb je het niet alleen voor jezelf staan, maar kun je het eventueel ook aan de huisarts laten lezen. Probeer wel eerlijk te zijn, want op die manier zul je jezelf het beste helpen.
Doe rustig aan, probeer een beetje aardig voor jezelf te zijn.
Ik kan geen antwoorden geven op de vragen of je een burnout hebt of overspannen bent en wat je dan kunt verwachten. Dat ligt ook per persoon wat verschillend, als dat het is, want dat weet je dus niet. Het wat HotCherryPoptart zegt, het kan een lichamelijke oorzaak hebben, maar dat weet je pas a.d.v. wat onderzoeken waar je echt voor bij de huisarts moet zijn.
Wel hartstikke vervelend dat je volgende week pas terecht kunt!
Waarom durf je je niet ziek te melden?
Je schrijft "Het is ook de schuld van de werkgever niet maar de hele combinatie van alles denk ik"
Wat voor bijdrage heeft je werkgever hierin? Wordt je onder druk gezet?
Werk je fulltime, of wordt je geacht fulltime te werken?
Bestaat er een mogelijkheid minder te gaan werken?
Een time-out te nemen?
Weet je, het is moeilijk om als buitenstaander te oordelen, maar wat ik je wel wil meegeven: als je die beerput niet opentrekt blijf je rondjes rennen. En elke keer tegen dezelfde dingen aanlopen. Elke keer crash je. Het is iets wat je zult moeten aanpakken om je beter te voelen uiteindelijk. Hoe langer je er mee wacht, hoe moeilijker het wordt (zeg ik nu uit ervaring)
Tuurlijk is het eng, ik heb op deze manier makkelijk praten.
Ik weet hoe moeilijk het is. Maar het is echt de moeite om het te proberen. Probeer desnoods wat. op papier te zetten. Dan heb je het niet alleen voor jezelf staan, maar kun je het eventueel ook aan de huisarts laten lezen. Probeer wel eerlijk te zijn, want op die manier zul je jezelf het beste helpen.
Doe rustig aan, probeer een beetje aardig voor jezelf te zijn.
dinsdag 21 juli 2009 om 14:11
Bedankt voor jullie reacties alvast.
Mijn werkgever werkt al mee in die zin dat er wat taken van me afgenomen zijn. Ik krijg ook extra coaching om mijn werk beter op de rit te krijgen. Maar ik merk dat al het werk-inhoudelijk coachen me alleen maar nogal paniekerig maakt. Concreet moeten afspreken dat ik een en ander wel uit zal voeren op die manier geeft me het gevoel dat ik een mount everest moet gaan beklimmen ofzo.
Ik heb eventjes gekeken op schilklierproblemen en ik vind het een goed tip om ook na te laten kijken.
Ik werk part time, 24 uur per week. de rest ben ik thuis met de kinderen (2 en 3 jaar, meisjes).
Die beerput, ik ben er echt bang voor. Wat mij momenteel het meeste "dwarszit"is dat ik een jaar geleden gescheiden ben, ik was alleen maar blij en opgelucht dat ik uit het huwelijk was. Ik heb weinig tranen gelaten. Ik ben ook niet zo boos op hem geweest als "hoort". Mijn omgeving heeft mij vol fascinatie gade geslagen in deze periode omdat ik zo enorm positief en vooruitkijkend verder ging met mijn leven. Ik voelde het gewoon niet, geen verdriet, geen boosheid. Terwijl een beetje boosheid en verdriet toch wel op z'n plaats was geweest gezien de aanleiding van de scheiding (understatement).
Soms wordt ik nu ineens heel boos op hem op de meest rare en onlogische momenten. Dit doet mij vermoeden dat ik toch ook misschien nog zaken te verwerken heb. Ik baal hiervan want ik wilde gewoon lekker verder met mijn leven en er wat gezelligs van maken met de meiden. En nu voelt het alsof ik enorm op mijn bek ga en faal
Mijn werkgever werkt al mee in die zin dat er wat taken van me afgenomen zijn. Ik krijg ook extra coaching om mijn werk beter op de rit te krijgen. Maar ik merk dat al het werk-inhoudelijk coachen me alleen maar nogal paniekerig maakt. Concreet moeten afspreken dat ik een en ander wel uit zal voeren op die manier geeft me het gevoel dat ik een mount everest moet gaan beklimmen ofzo.
Ik heb eventjes gekeken op schilklierproblemen en ik vind het een goed tip om ook na te laten kijken.
Ik werk part time, 24 uur per week. de rest ben ik thuis met de kinderen (2 en 3 jaar, meisjes).
Die beerput, ik ben er echt bang voor. Wat mij momenteel het meeste "dwarszit"is dat ik een jaar geleden gescheiden ben, ik was alleen maar blij en opgelucht dat ik uit het huwelijk was. Ik heb weinig tranen gelaten. Ik ben ook niet zo boos op hem geweest als "hoort". Mijn omgeving heeft mij vol fascinatie gade geslagen in deze periode omdat ik zo enorm positief en vooruitkijkend verder ging met mijn leven. Ik voelde het gewoon niet, geen verdriet, geen boosheid. Terwijl een beetje boosheid en verdriet toch wel op z'n plaats was geweest gezien de aanleiding van de scheiding (understatement).
Soms wordt ik nu ineens heel boos op hem op de meest rare en onlogische momenten. Dit doet mij vermoeden dat ik toch ook misschien nog zaken te verwerken heb. Ik baal hiervan want ik wilde gewoon lekker verder met mijn leven en er wat gezelligs van maken met de meiden. En nu voelt het alsof ik enorm op mijn bek ga en faal
dinsdag 21 juli 2009 om 14:24
Tuurlijk kan het een én én verhaal zijn. Ongetwijfeld.
Hoe reageer je je boosheid af? Krop je alles op?
Je faalt niet, je gaat misschien wel op je bek, maar je krabbelt ook weer overeind. Het is een soort leerproces. Je lichaam geeft aan moe te zijn, en daardoor wordt je verplicht rustiger aan te doen. Daar is een reden voor. Misschien meerdere.
Probeer die zo goed mogelijk duidelijk te krijgen, de oorzaak hiervan. Die medische onderzoeken dus, en daarnaast probeer eens op te schrijven wat je allemaal dwars zit. Wat je ergert, waar je boos om wordt.
Hoe is je relatie nu t.o.v. je exman? Kan je met hem afspreken dat de kinderen iets vaker bij hem zijn zodat jij kunt rusten?
Hoe reageer je je boosheid af? Krop je alles op?
Je faalt niet, je gaat misschien wel op je bek, maar je krabbelt ook weer overeind. Het is een soort leerproces. Je lichaam geeft aan moe te zijn, en daardoor wordt je verplicht rustiger aan te doen. Daar is een reden voor. Misschien meerdere.
Probeer die zo goed mogelijk duidelijk te krijgen, de oorzaak hiervan. Die medische onderzoeken dus, en daarnaast probeer eens op te schrijven wat je allemaal dwars zit. Wat je ergert, waar je boos om wordt.
Hoe is je relatie nu t.o.v. je exman? Kan je met hem afspreken dat de kinderen iets vaker bij hem zijn zodat jij kunt rusten?
dinsdag 21 juli 2009 om 15:25
Lijkt wel op chronische vermoeidheid. Je vermoeidheid heeft zich lang opgestapeld en je bent nu uit balans. Al dat gepieker, de scheiding /boosheid/werken etc kost je een hoop energie....Dat kost je soms een paar uur extra op een dag waarin er maar 24 zitten...--> Best moeilijk om daar weer een beetje uit te komen...
Succes bij de HA, hopelijk is er een verklaring te vinden die goed op te lossen is.
Succes bij de HA, hopelijk is er een verklaring te vinden die goed op te lossen is.
