Zo zoekende in het leven, wanneer is het ok?

Beste lezers,

het gevoel dat er eerst iets ergs, iets met grote impact moet gebeuren voordat je alle controle en stress los kan laten en dan pas de waarde van het leven gaat inzien. Zoiets...dit is een gevoel wat ik al lang heb en naarmate ik ouder wordt (midden 40 nu) wordt dit steeds sterker. Ik besteed veel energie aan een grote drang naar controle, vastigheid, de boel bij elkaar moeten houden (wat dit dan ook moge zijn) het zoeken naar wie ik ben, naar mijn plek en wat ik waard ben. Mijn jeugd die soms traumatisch was, familie/gezin van herkomst en de omgang met elkaar daarin heeft me heel erg gevormd en ik weet niet anders dan dat ik heel erg mijn best doe en op mn tenen lopen. Voor alles en iedereen, het minst voor mezelf. Mn best om controle te zoeken en te houden, dat het met mijn kinderen goed gaat, mijn familie, dat ik het goed doe op mijn werk, ik heb veel aan mezelf gewerkt door therapie en met therapeuten te praten en alles wat daarin naar boven kwam. Ik heb een stabiel leven met een mooi gezin waar ik zielsveel van hou. Ik werk al jaren bij een fijn bedrijf waar ik het naar mijn zin heb. En tegelijkertijd ga ik kapot door het gevoel hard te moeten werken, het bang zijn niet te voldoen en gaan overcompenseren, ik voldoe eigenlijk nooit in mijn beleving. En dat zit in mijn eigen hoofd, hoewel die zaadjes op jonge leeftijd wel zijn geplant. Het is doodvermoeiend. Mijn leven voelt als vechten, als overleven terwijl ik al jaren geen reden meer heb om dit zo te voelen. Ik twijfel zelfs of dit werkelijk mijn gevoel is of dat ik het mezelf heb aangepraat. Ik praat letterlijk heel veel met mezelf, dat deed ik als kind al omdat het me overzicht gaf in mijn hoofd, aan wat er gebeurde. Ik slik antidepressiva wat de scherpe randjes overal vanaf haalt, maar ik heb onlangs het advies gekregen om me te testen op adhd. Ik ben namelijk onrustig, mijn hoofd is onrustig met fases, ik zoek veel afleiding en prikkels waar ik dan ook weer last van krijg. Door lange wachtlijsten duurt deze diagnose stelling nog wel even. En ik ben altijd een onrustig persoon geweest, dat vinden veel anderen trouwens leuk want het brengt ook reuring, vrolijkheid en enthousiasme met zich mee. Die kant heb ik ook!

Waar ik het topic mee begon, ik weet en voel dat ik lang niet uit het leven haal wat erin zit. Dat ik niet echt geniet, dat ik het saai vind maar ik die saaiheid ook zelf regel omdat me dat overzicht en stabiliteit heeft. (= controle) En ik heb geen saai leven, druk gezin, werk, vrijwilligerswerk, een fantastische man waar ik het heel fijn mee heb. Ik ben bang dat me iets moet overkomen zodat ik wakker geschud wordt. Ik denk dat ik gewend ben geraakt aan stress, aan me zorgen maken en aan het gevoel van hard te moeten werken. Ik geniet niet. En dit lijkt een depressie of midlife crisis, maar dat is het niet. Het is een gevoel wat ik al heel lang heb. En vaak hoor je dat mensen gaan leven als er iets ergs gebeurt. En daar ben ik bang voor. En ik voel me nu al schuldig dat ik het leven niet leef, maar als er iets ergs gebeurt voel ik me nog schuldiger, want waarom moet je wachten tot dat gebeurt!
Het is een knop die om moet en ik niet kan vinden, en ik zoek misschien wel heel erg hard naar die knop maar ik ben moe. Een soort van moegestreden is het.

Het is langer geworden dan ik dacht, mijn vraag is vooral of mensen zich hierin herkennen en hoe je dit aanpakt? Komt er een punt, misschien een leeftijd, waarop je zegt 'het is goed zo, je mag gewoon gaan leven'. Ik wil niet meer zoeken, ik weet niet eens waar naar ik zoek.

Doreia* schreef: ↑

04-04-2024 10:31

Je leeft wel een leven, maar in feite ben je nog altijd je opvoeders aan het pleasen. En niet jezelf. Je leeft dus het leven zoals je opvoeders vonden dat het moest.

Kijk hoe je dát van je af kan schudden.
Je opvoeders hebben je een set normen, waarden, rituelen en gebruiken meegegeven, vanuit hun eigen ideeën en overtuigingen. Maar jij hoeft deze niet (allemaal) voort te zetten en ook weer door te geven. Er zullen zaken zijn die niet bij je passen, waar je eigenlijk volledig tegen bent en die je niet over wil nemen.

Overdenk welke dingen jij goed vond en waar je absoluut mee door wil gaan.
Bedenk daarna welke dingen jij wil veranderen.
En tot slot met welke dingen je absoluut wil stoppen.

Zo word je je eigen persoon, je eigen leven en je eigen geloof, ideeën en overtuigingen en breek je los van je opvoeding en je verleden. De goede dingen uit je jeugd neem je mee, de waardeloze zaken laat je achter.

Ergens heb je hier gelijk in ja, ik ben onbewust altijd in gedachten bij wat mijn ouders en kerngezin ergens van vinden. Er is zoveel geoordeeld over elkaar, over dingen die ik deed, mijn uiterlijk, de manier waarop ik me gedroeg. Ik denk dat ik heel lang, vanaf jonge leeftijd, heb geleerd en mezelf heb wijsgemaakt dat ik nooit kon voldoen. Dat alles wat ik deed of zei een oordeel opleverde. En die mensen hebben niet eens door dat dit zo'n impact heeft gehad, een beetje zoals een pester die niet doorheeft wat de gevolgen zijn van het pestgedrag.
Het ergste vind ik mijn eigen oordeel, ik ben keihard voor mezelf en dat neem ik mezelf heel erg kwalijk. Want het is niet nodig, rationeel weet ik dat wel.

Doreia* schreef: ↑

04-04-2024 11:41

Je hoeft niet verder te gaan met waar je kerngezin is gestopt. Je hoeft die interne stem niet op te volgen.
Ik weet dat dit ontzettend lastig is. Het is niet niets om te zorgen dat je die stemmen kan dimmen tot uitzetten.
Je kunt in elk geval beginnen met je eigen stem te verzachten. Door niet meer zo streng te zijn voor jezelf.

Ga eens met een kop thee op de bank zitten en wacht en kijk toe hoe de thee afkoelt tot je het kunt drinken. Meer hoef je niet te doen. Kijk wat er met je gebeurt, met je lijf en je gedachten. En wees lief naar jezelf. Maar luister, zonder oordeel, naar wat je hoofd allemaal tegen je zegt wanneer je dit doet. En vraag je dan af of jij al die gedachten eigenlijk wel verdient? Want je werkt keihard volgens mij en loopt nergens de kantjes ervan af. Soms mag je daarvoor ook gewoon beloond worden.

En kijk eens of je je hoofd en je gedachten bij je lichaam kan houden. Daarmee bedoel ik: als je de trap oploopt, wees dan ook met je hoofd en gedachten bij die trap. En niet al bij die was die je op zolder gaat opvouwen en in de kast leggen, die winkel waar je boodschappen gaat doen of bij dat gesprek van gisteren. Nee, je hoofd is bij je lichaam op die trap. Niets meer en niets minder.

Lief hoe jij reageert
Ik zal je eerlijk vertellen dat ik me vaak nog steeds een klein kind voel dat luistert naar zn ouders. Alsof zij heilig zijn en ik me moet schikken. Dat vertellen ze mij niet, dit zit echt in mijn hoofd. En al die ervaringen hebben mij bewezen dat die gedachte klopt. Met EMDR en haptotherapeut trouwens al veel aandacht besteed aan dat kleine meisje in mij.
Wat niet geholpen heeft is dat mijn vader me heeft verteld meerdere keren in mijn leven dat ik zijn redding ben geweest, en mijn geboorte hem op het rechte pad heeft gehouden. Niemand wist dat ik geboren werd, niet gepland of geweten. Ik snapte daardoor wel waarom ik mijn hele leven bezig was met zorgen voor hem, het altijd voor hem opnam wat hij ook deed. Kan het zijn dat ik dit als mijn rol ben gaan zien in het leven? De ander is belangrijk versus ik niet? Mijn leven in dienst stellen van ouders?

-Rosings- schreef: ↑

04-04-2024 12:05

Waarom zou je leven nu niet ok zijn? Als je als buitenstaander naar je leven kijkt, wat is er mis dan? Zit je in de gevangenis? Ben je een pestkop? Lieg en bedrieg je? Indien ja, dan is het niet ok. Maar als je een redelijk normaal leven lijdt, waarom zou het niet ok zijn? Wiens oordeel wacht je op, en waarom is jouw eigen oordeel niet duidelijk, wat vind je dat er anders zou moeten? en vind jij dat, echt, of denk je dat anderen dat denken?

Mijn leven is ok. Ik geef mezelf geen toestemming om dat te voelen denk ik. Terugkijkend op mijn leven met m'n kerngezin ben ik mezelf geweest en heb ik mijn kwaliteiten ingezet en weet ik dat ik van dienst ben geweest. In de woorden van mijn ouders "je hebt de kastanjes uit het vuur gehaald". Ik had die rol, als oudste was ik mega verantwoordelijk, op veel te jonge leeftijd al en werd ik door die rol ook gezien denk ik. En gaf me dat eigenwaarde?
Tegelijkertijd was er zo vaak een oordeel, over de kleinste dingen en had ik zo vaak het gevoel dat het niet goed was en dat ik niet goed was. Dus wacht ik toch altijd op een oordeel? Omdat ik dat ken?

Doreia* schreef: ↑

04-04-2024 12:13

Geboren worden met een opdracht is niet eerlijk. Je vader had zichzélf op het rechte pad moeten houden. Niet jouw die last o je schouders moeten zadelen. Gelukkig kun je jezelf ook weer afzadelen van deze last.
Je mag jezelf toestemming geven om niet langer voor je ouders te hoeven leven en hen te behagen. Ook dat is weer makkelijker gezegd dan gedaan.

Heb je verder al eens gekeken naar parentificatie? https://sprankelenderelatie.nl/relatiep ... tificatie/

Ja heb ik weleens over gelezen, heb jouw link net ook gelezen en het klopt. Heel herkenbaar.

bijtie schreef: ↑

04-04-2024 13:14

Je vraagt eigenlijk het leven om iets op je pad te brengen dat je zal dwingen om je controle los te laten.

Grappig is dat ik ook ooit deze uitspraak heb gedaan, dat ik pas zou gaan leven als me iets ergs zou overkomen. En ik kreeg het 'geluk' dat ik daarna inderdaad iets meemaakte wat ik niet kon dragen als de persoon die ik toen was.

Het heeft me zo veel gebracht. Iets moeten verliezen wat alles voor je is en waar al je hoop in lag, is pijnlijk maar heeft ook iets heel moois. Alsof je opnieuw geboren bent en deze keer bewust je eigen leven gaat vormgeven. Het verlies had een gat in me geslagen, en dat gat ben ik gaan opvullen met alleen maar dingen die echt van mij zijn, dingen die ik als kind was gaan wegstoppen omdat dat destijds makkelijker was.

De midlife crisis is denk ik wat ontstaat door de gevoelens die daarbij vrijkomen. Dat je meer naar je eigen waarheid en waarden gaat leven en afscheid neemt van alles wat of wie jou niet meer dient.

Iets ergs is daarbij niet per se nodig, het kan misschien ook een voortschrijdend inzicht zijn dat het leven eindig en eenmalig is.

Mooie post
Die komt binnen