Psyche
alle pijlers
Zomaar ineens weg...
zondag 24 mei 2009 om 11:12
Hoi Forummers,
Wat mij is overkomen, dringt nog niet helemaal tot me door.
Gisteren was ik van plan om boodschappen te doen in de supermarkt, had nét een winkelwagentje uit de rij gehaald, toen een familielid haar karretje kwam parkeren.
Even kort: dit is van de kant van de familie waar mijn ouders jaren terug het intensieve contact mee hebben verbroken. Er wordt nog wel gedag gezegd, maar alleen als ze elkaar niet kunnen ontlopen. Ikzelf heb mijn eigen standpunt ingenomen: ik ben mijn ouders niet, ik praat wat makkelijker even of spreek incidenteel wat af met sommigen, maar ga verder niet naar feesten, verjaardagen of andere gelegenheden.
Het familielid dat ik dus bij de super zag, vertelde dat ze gisteren (vrijdag) naar de begrafenis was geweest van een nicht van mij, die zelf een einde aan haar leven maakte.
In de afgelopen maanden had ik juist wat meer contact met deze nicht gehad, ze heeft me kort het een en ander verteld over de problemen die ze had, kort omdat we elkaar ook weer ergens tegenkwamen en allebei verder moesten, ik heb gevraagd of ze mijn telefoonnummer wilde om een keertje uitgebreid te praten als ze daar behoefte aan had, en dat wilde ze.
Vorige week nog dacht ik aan dat gesprek (toeval?) en bedacht me dat het vast goed met haar zou gaan, omdat ze niet meer gebeld had.
En nu hoorde ik dus zomaar vanuit het niets, dat ze niet meer leeft.
Ik werd duizelig en koud van binnen en van buiten, heb mijn karretje teruggezet zonder boodschappen te doen, en ben naar mijn ouders gereden, want ik wist van mijn tante dat die wel op de hoogte waren van het gebeurde.
Ik was razend, als mijn ouders mij hadden ingelicht, die wisten dat ik contact met haar had, had ik nog afscheid kunnen nemen, naar haar begrafenis kunnen gaan.
Haar kinderen weten mijn adres niet, en ik heb geen abonnement op de krant.
Mijn ouders waren niet thuis, dus ben ik naar huis gegaan en heb later gebeld.
Mijn vader heeft er geen ogenblik aan gedacht om het aan mij door te geven, terwijl hij wist dat ik vroeger intensief contact met haar had, en dat ik haar recentelijk wel sprak - zonder er op in te gaan waarover, dat waren hele persoonlijke zaken.
Het voelt zo onwerkelijk.
Onbegrip en verdriet om haar.
Boos op mijn ouders (ze hebben me zoiets al eerder 'geflikt'), en aan de andere kant weet ik dat ze zo weinig inlevingsgevoel in mij hebben..
Ik wilde dit gewoon even kwijt.
Ik geloof bijna niet dat mijn nicht er niet meer is.
Ik ben wel oprecht geïnteresseerd in het hoe en waarom.
Haar kinderen ken ik door de verwijdering in de familie niet echt.
Ik zou wel contact willen zoeken, maar durf niet zo goed.
Wat zouden jullie doen?
Wat mij is overkomen, dringt nog niet helemaal tot me door.
Gisteren was ik van plan om boodschappen te doen in de supermarkt, had nét een winkelwagentje uit de rij gehaald, toen een familielid haar karretje kwam parkeren.
Even kort: dit is van de kant van de familie waar mijn ouders jaren terug het intensieve contact mee hebben verbroken. Er wordt nog wel gedag gezegd, maar alleen als ze elkaar niet kunnen ontlopen. Ikzelf heb mijn eigen standpunt ingenomen: ik ben mijn ouders niet, ik praat wat makkelijker even of spreek incidenteel wat af met sommigen, maar ga verder niet naar feesten, verjaardagen of andere gelegenheden.
Het familielid dat ik dus bij de super zag, vertelde dat ze gisteren (vrijdag) naar de begrafenis was geweest van een nicht van mij, die zelf een einde aan haar leven maakte.
In de afgelopen maanden had ik juist wat meer contact met deze nicht gehad, ze heeft me kort het een en ander verteld over de problemen die ze had, kort omdat we elkaar ook weer ergens tegenkwamen en allebei verder moesten, ik heb gevraagd of ze mijn telefoonnummer wilde om een keertje uitgebreid te praten als ze daar behoefte aan had, en dat wilde ze.
Vorige week nog dacht ik aan dat gesprek (toeval?) en bedacht me dat het vast goed met haar zou gaan, omdat ze niet meer gebeld had.
En nu hoorde ik dus zomaar vanuit het niets, dat ze niet meer leeft.
Ik werd duizelig en koud van binnen en van buiten, heb mijn karretje teruggezet zonder boodschappen te doen, en ben naar mijn ouders gereden, want ik wist van mijn tante dat die wel op de hoogte waren van het gebeurde.
Ik was razend, als mijn ouders mij hadden ingelicht, die wisten dat ik contact met haar had, had ik nog afscheid kunnen nemen, naar haar begrafenis kunnen gaan.
Haar kinderen weten mijn adres niet, en ik heb geen abonnement op de krant.
Mijn ouders waren niet thuis, dus ben ik naar huis gegaan en heb later gebeld.
Mijn vader heeft er geen ogenblik aan gedacht om het aan mij door te geven, terwijl hij wist dat ik vroeger intensief contact met haar had, en dat ik haar recentelijk wel sprak - zonder er op in te gaan waarover, dat waren hele persoonlijke zaken.
Het voelt zo onwerkelijk.
Onbegrip en verdriet om haar.
Boos op mijn ouders (ze hebben me zoiets al eerder 'geflikt'), en aan de andere kant weet ik dat ze zo weinig inlevingsgevoel in mij hebben..
Ik wilde dit gewoon even kwijt.
Ik geloof bijna niet dat mijn nicht er niet meer is.
Ik ben wel oprecht geïnteresseerd in het hoe en waarom.
Haar kinderen ken ik door de verwijdering in de familie niet echt.
Ik zou wel contact willen zoeken, maar durf niet zo goed.
Wat zouden jullie doen?
zondag 24 mei 2009 om 11:29
Gecondoleerd met het overlijden van je nicht.
Ik zou wel contact zoeken met haar kinderen, als dit volwassen kinderen zijn tenminste. Schrijf ze een brief om je medeleven te tonen. Geef aan dat je geschokt bent door het overlijden van je nicht en verdrietig over haar keuze. Dat je het overlijdensbericht te laat hebt gekregen en daarom niet bij de begrafenis kon zijn. Vraag of je iets voor ze kan betekenen en geef aan dat je behoefte hebt aan contact. Laat ze de ruimte om daar iets mee te doen of niet, geef aan dat dit ook over een tijdje mag. Jouw verdriet staat in de schduw van het hunne, dus je bent afhankelijk van hoe zij dit het liefste willen.
Ik zou wel contact zoeken met haar kinderen, als dit volwassen kinderen zijn tenminste. Schrijf ze een brief om je medeleven te tonen. Geef aan dat je geschokt bent door het overlijden van je nicht en verdrietig over haar keuze. Dat je het overlijdensbericht te laat hebt gekregen en daarom niet bij de begrafenis kon zijn. Vraag of je iets voor ze kan betekenen en geef aan dat je behoefte hebt aan contact. Laat ze de ruimte om daar iets mee te doen of niet, geef aan dat dit ook over een tijdje mag. Jouw verdriet staat in de schduw van het hunne, dus je bent afhankelijk van hoe zij dit het liefste willen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 24 mei 2009 om 11:37
Tjonge dat is niet erg sociaal van je ouders zeg.
Kan me voorstellen dat je hier onthutst van bent.
Zou inderdaad een kaartje sturen met in het kort je gevoelens (ze hebben zelf al zoveel verdriet, jou 4 kantjes verhaal is nu nog niet op z'n plaats) en je wens eens met ze te spreken over haar.
Sterkte hoor
Kan me voorstellen dat je hier onthutst van bent.
Zou inderdaad een kaartje sturen met in het kort je gevoelens (ze hebben zelf al zoveel verdriet, jou 4 kantjes verhaal is nu nog niet op z'n plaats) en je wens eens met ze te spreken over haar.
Sterkte hoor
zondag 24 mei 2009 om 11:44
Precies Poezewoes, dat is mijn gevoel ook...wanneer ik nu voor hun idee vanuit het niets kom aanzetten met mijn onbegrip en verslagenheid.. dat zou zo ongepast zijn in de situatie.
Zomaar een kaartje sturen is voor mijn idee weer zo nietszeggend.
Een brief is daarom een goed idee.
En het hoeft ook niet allemaal in deze eerste dagen te gebeuren. Ik kan er rustig voor gaan zitten, om de juiste woorden te zoeken, en de eventuele actie aan haar kinderen laten.
Zomaar een kaartje sturen is voor mijn idee weer zo nietszeggend.
Een brief is daarom een goed idee.
En het hoeft ook niet allemaal in deze eerste dagen te gebeuren. Ik kan er rustig voor gaan zitten, om de juiste woorden te zoeken, en de eventuele actie aan haar kinderen laten.
zondag 24 mei 2009 om 12:56
Gecondoleerd met het verlies van je nicht.
Ik zou wel contact zoeken met je oom en tante (vader en moeder van je nicht) en als ze oud genoeg zijn ook met haar kinderen. Je kan nu een kaart sturen (met een korte tekst) en ze dan eens bellen (heb je een telefoonnummer?) om een afspraak te maken.
Ook zou ik heel goed aan je ouders duidelijk maken dat jij het gewoon van hun wil horen als er iemand in de familie is komen te overlijden. Of je nu contact hebt met diegene of niet, je wil gewoon een telefoontje. Dan kan jij beslissen wat je met die informatie doet. Heel erg onnadenkend van je ouders dat ze hier zelf niet op zijn gekomen. Ik kan me voorstellen dat je daar verdrietig en boos om bent.
Ik zou wel contact zoeken met je oom en tante (vader en moeder van je nicht) en als ze oud genoeg zijn ook met haar kinderen. Je kan nu een kaart sturen (met een korte tekst) en ze dan eens bellen (heb je een telefoonnummer?) om een afspraak te maken.
Ook zou ik heel goed aan je ouders duidelijk maken dat jij het gewoon van hun wil horen als er iemand in de familie is komen te overlijden. Of je nu contact hebt met diegene of niet, je wil gewoon een telefoontje. Dan kan jij beslissen wat je met die informatie doet. Heel erg onnadenkend van je ouders dat ze hier zelf niet op zijn gekomen. Ik kan me voorstellen dat je daar verdrietig en boos om bent.
zondag 24 mei 2009 om 16:50
quote:kaetje schreef op 24 mei 2009 @ 12:56:
Gecondoleerd met het verlies van je nicht.
Ik zou wel contact zoeken met je oom en tante (vader en moeder van je nicht) en als ze oud genoeg zijn ook met haar kinderen. Je kan nu een kaart sturen (met een korte tekst) en ze dan eens bellen (heb je een telefoonnummer?) om een afspraak te maken.
Ook zou ik heel goed aan je ouders duidelijk maken dat jij het gewoon van hun wil horen als er iemand in de familie is komen te overlijden. Of je nu contact hebt met diegene of niet, je wil gewoon een telefoontje. Dan kan jij beslissen wat je met die informatie doet. Heel erg onnadenkend van je ouders dat ze hier zelf niet op zijn gekomen. Ik kan me voorstellen dat je daar verdrietig en boos om bent.
Ik sluit me hier bij aan.
Wat betreft niet-inlichtende ouders heb ik ervaring, dus ik begrijp je gevoel heel goed Perel. Op een bepaalde manier voel je je buitengesloten, en dat kan hard aankomen. Ik zou inderdaad aangeven dat je voortaan ingelicht wil worden, en dat jij dan bepaalt of je er wat mee doet. In één geval dachten mijn ouders het niet te hoeven zeggen omdat ik die persoon toch al 20 jaar niet had gezien. Wat ze vergaten is dat ik wel contact had met iemand die dichtbij hem ( de overledene) stond, niet heel close maar wel zodanig dat ik deze persoon mijn medeleven had willen betuigen. Dus geef aan dat je van dit soort dingen op de hoogte wil zijn, liever een keer teveel (wat dat ook moge zijn) dan te weinig.
Gecondoleerd met het verlies van je nicht.
Ik zou wel contact zoeken met je oom en tante (vader en moeder van je nicht) en als ze oud genoeg zijn ook met haar kinderen. Je kan nu een kaart sturen (met een korte tekst) en ze dan eens bellen (heb je een telefoonnummer?) om een afspraak te maken.
Ook zou ik heel goed aan je ouders duidelijk maken dat jij het gewoon van hun wil horen als er iemand in de familie is komen te overlijden. Of je nu contact hebt met diegene of niet, je wil gewoon een telefoontje. Dan kan jij beslissen wat je met die informatie doet. Heel erg onnadenkend van je ouders dat ze hier zelf niet op zijn gekomen. Ik kan me voorstellen dat je daar verdrietig en boos om bent.
Ik sluit me hier bij aan.
Wat betreft niet-inlichtende ouders heb ik ervaring, dus ik begrijp je gevoel heel goed Perel. Op een bepaalde manier voel je je buitengesloten, en dat kan hard aankomen. Ik zou inderdaad aangeven dat je voortaan ingelicht wil worden, en dat jij dan bepaalt of je er wat mee doet. In één geval dachten mijn ouders het niet te hoeven zeggen omdat ik die persoon toch al 20 jaar niet had gezien. Wat ze vergaten is dat ik wel contact had met iemand die dichtbij hem ( de overledene) stond, niet heel close maar wel zodanig dat ik deze persoon mijn medeleven had willen betuigen. Dus geef aan dat je van dit soort dingen op de hoogte wil zijn, liever een keer teveel (wat dat ook moge zijn) dan te weinig.
zondag 24 mei 2009 om 21:44
Vanmiddag irriteerde ik me aan het daglicht, begon later sterretjes te zien, en loop nu héel voorzichtig door het huis om mijn voeten niet te laten dreunen, ga zo naar bed, ik zie in middels scheel van de hoofdpijn, en ik herken het, een migraine-aanval. Heel soms heb ik daar last van.
Vanmiddag na thuiskomst heb ik er even om kunnen huilen, om het geen afscheid kunnen nemen, verd... er was ook nog een condoleance-avond, ik had er zo graag heengegaan.
Ik was eerder bij mijn ouders, om te zeggen dat ik het jammer vind dat ze me niet hebben ingelicht, maar ze hebben werkelijk geen benul, ze 'hebben er niet bij stilgestaan'. Ze hadden voor zichzelf besloten om niet te gaan, en er niet bij na gedacht dat ik vroeger regelmatig met haar omging, ik was haar bruidsmeisje!
Mijn boosheid wijkt voor zoveel domheid, wordt omgezet in onbegrip, teleurstelling. Mijn vader komt dan weer met toewijding een kop soep voor me neerzetten, dat ik me bijna schuldig voel, ze weten echt niet beter.
Er gaat zoveel door me heen...
Vanmiddag na thuiskomst heb ik er even om kunnen huilen, om het geen afscheid kunnen nemen, verd... er was ook nog een condoleance-avond, ik had er zo graag heengegaan.
Ik was eerder bij mijn ouders, om te zeggen dat ik het jammer vind dat ze me niet hebben ingelicht, maar ze hebben werkelijk geen benul, ze 'hebben er niet bij stilgestaan'. Ze hadden voor zichzelf besloten om niet te gaan, en er niet bij na gedacht dat ik vroeger regelmatig met haar omging, ik was haar bruidsmeisje!
Mijn boosheid wijkt voor zoveel domheid, wordt omgezet in onbegrip, teleurstelling. Mijn vader komt dan weer met toewijding een kop soep voor me neerzetten, dat ik me bijna schuldig voel, ze weten echt niet beter.
Er gaat zoveel door me heen...
maandag 25 mei 2009 om 20:38
Ik vind dat je je pijn, boosheid, teleurstelling en verdriet juist wel aan je ouders mag laten zien. Dat staat los van het feit dat ze ook heel lief en zorgzaam kunnen zijn. In dit specifieke geval zijn ze een grote blunder begaan. Door te laten zien hoe verdrietig je er om bent zal het eerder tot ze doordringen dat ze je een volgende keer wel moeten inlichten.
Heb je al nagedacht over een kaartje voor de naaste familie van je nicht? Misschien kan je er op zetten dat je niet wist dat ze overleden was maar dat je graag afscheid had willen nemen van haar. Niet te lang en dan heb je in ieder geval vast een kaart gestuurd. Een langere brief of een telefoontje kan dan later wel.
Beterschap, migraine is hartstikke rot en je kan je erg beroerd voelen erdoor.
Heb je al nagedacht over een kaartje voor de naaste familie van je nicht? Misschien kan je er op zetten dat je niet wist dat ze overleden was maar dat je graag afscheid had willen nemen van haar. Niet te lang en dan heb je in ieder geval vast een kaart gestuurd. Een langere brief of een telefoontje kan dan later wel.
Beterschap, migraine is hartstikke rot en je kan je erg beroerd voelen erdoor.
dinsdag 26 mei 2009 om 10:27
Hoi Kaetje,
Het gaat vanochtend alweer ietsje beter met me.
De laatste keer dat ik hier last van had is alweer jaren geleden, daarom herken ik de tekenen te laat.
Ik ben ook niet een 'echte' migraine-patient, daarvoor zijn de keren dat ik erdoor geveld wordt te incidenteel.
Het is positief om te merken dat ik weer een beetje mezelf aan het worden ben nu, ik kan nu beter nadenken, en straks als de scherpe kantjes eraf zijn, ga ik het gesprek met mijn ouders nog wel aan. Ook loop ik te bedenken wat ik in mijn korte kaartje zal schrijven.
Ik wil wel bij de gebeurtenis met mijn nicht blijven, zonder mijn eigen extra's er een rol bij te laten spelen, dat doet niet terzake voor haar naasten. Het gaat me wel lukken.
Wie hier een reaktie heeft gepost, zich in mijn gevoel kon verplaatsen, bedankt voor jullie reakties, daar had ik geloof ik nog niets over gezegd.
Groetjes, Perel.
Het gaat vanochtend alweer ietsje beter met me.
De laatste keer dat ik hier last van had is alweer jaren geleden, daarom herken ik de tekenen te laat.
Ik ben ook niet een 'echte' migraine-patient, daarvoor zijn de keren dat ik erdoor geveld wordt te incidenteel.
Het is positief om te merken dat ik weer een beetje mezelf aan het worden ben nu, ik kan nu beter nadenken, en straks als de scherpe kantjes eraf zijn, ga ik het gesprek met mijn ouders nog wel aan. Ook loop ik te bedenken wat ik in mijn korte kaartje zal schrijven.
Ik wil wel bij de gebeurtenis met mijn nicht blijven, zonder mijn eigen extra's er een rol bij te laten spelen, dat doet niet terzake voor haar naasten. Het gaat me wel lukken.
Wie hier een reaktie heeft gepost, zich in mijn gevoel kon verplaatsen, bedankt voor jullie reakties, daar had ik geloof ik nog niets over gezegd.
Groetjes, Perel.
