Zoooo onzeker

Je hebt vrienden, een man en een familie.

Ik zou zo maar zeggen dat je voor hen de moeite waard bent. Er zijn legio mensen die dat allemaal niet hebben. En die niet eens mensen kunnen uit nodigen voor een verjaardag.

Ik vind het heel rot dat je dit zo voelt, maar bij jouw voorbeelden kan ik me werkelijk niets voorstellen bij een volwassen vrouw.

Weten je vrienden wel dat je het leuk vind om verrast te worden?

Organiseer je zelf zulke dingen voor anderen? Voor jou kan dat een manier zijn om ze te laten zien dat je ze waardeert, maar wanneer men die moeite niet voor jou neemt betekent dat niet dat ze jou niet waarderen.

Blijkbaar koester je bepaalde verwachtingen waaraan niet voldaan wordt.

Hey eenhoornn,

Hier ook een onzeker persoon; al heel mijn leven. God wat werk ik er hard aan! Jarenlang psycholoog, coach en ook weleens artikelen gelezen. Zelfvertrouwen bouwen we op tijdens onze blauwdruk. Gebeurd dit niet? Dan heeft dit impact op je verdere leven, ook in je volwassene leven.
Ik zei ooit: ' ik snap het niet! Ik ben van karakter heel vrolijk, enthousiast en diep van binnen optimistisch! Hoe kan dan toch dat ik zo onzeker ben, verlegen, terugtrek, mensen afwijs/afstoot, etc'.
Toen kreeg ik uitgelegd dat je van karakter dat allemaal kan zijn,maar je blauwdruk diepgeworteld vastzit. Dus die onzekerheid is een overtuiging geworden. Ik was nooit goed genoeg, kreeg nooit bevestiging dat ik mooi/leuk was, etc. Nee ik kreeg juist te horen; god je jankt altijd maar, god wat is ze stil, wat is ze verlegen, wat zeurt ze..als jij in je eerste 5 jaar dit constant hoort en niet gezien wordt. Ja dan zet je dat vast in je systeem en ondanks leuke vrienden, man, kinderen is die overtuiging aanwezig.

Enige wat je kan doen is jezelf schouderklopjes gaan geven, bewust omgaan met complimenten van anderen, jezelf zien, kijken naar wie je bent, wat je kan, waarom jij het waard bent!

Ik zie veelal mijn negatieve kanten. Mijn psycholoog zei ooit: ja je bent heel bescheiden,maar dit werkt je tegen'. Dat klopt. Want daardoor blijf ik in mijn slachtofferrol.

Mij helpt het om steeds bewust te handelen. Negatieve gedachten te beoordelen of deze gefilterd zijn of terecht zijn.

' deze avond was ik niks waard, ik was zo verlegen en ik kwam zo stom over bij anderen'.
Ho! Gelijk stilstaan; nee bullshit, ik heb het gezellig gehad met die persoon of ja het was een kutavond,maar goed,soms lukt het niet altijd om jezelf te herpakken!
Dan mag dat kutgevoel er gewoon even zijn. En dan weer loslaten en verder gaan.

Vooral loslaten is een ding. Wees niet streng voor jezelf. Gun jezelf butdagen of een kutmomentje. Daarna...loslaten en weer verder gaan in het hier en nu.

Gun jezelf ook kleine stapjes en dat je onzeker bent. Dit ben je al heel je leven, dus het heeft ook heel veel tijd nodig om dit uit je systeem zodanig te krijgen, dat je voor jezelf en deze wereld weer telt.

Want hoe standaard het gezegde ook is: iedereen is het waard in deze wereld! Juist omdat je eigen kwaliteiten, talenten en unieke karaktertrekken hebt, wat jou jou maakt. Laat het licht in jezelf schijnen en ontdek wie jij bent. Je zuivere ik! Want alles is een overtuiging van anderen van vroeger.
Je bent waarschijnlijk harstikke leuk! Durf daarin te geloven!!

En nogmaals; hier dus ook 1. Ik worstel er ook nog veel mee. Ondanks dat ik een beetje weet hoe het werkt. Maar we geven gewoon niet op, we zijn het waard

Ik denk dat jij de lat te hoog legt, het zijn natuurlijk maar voorbeelden, maar wel heel typisch dat je twee voorbeelden noemt die in het normale leven voor de meeste mensen nooit gebeuren, maar welke wel maximaal worden gepromoot in de commercie van films, soaps en andere onrealistische schaduw-cultuur uitingen.

Je baseert jouw gevoel op een vergelijk met een vals beeld, een onrealistisch ideaalbeeld "dat anderen wel hebben". Probeer je daar eerst maar eens bewust van te worden.

Mooi geschreven Ikkuz!

"Ik ben gelukkig getrouwd, 2 kinderen, een leuke en goede baan, mijn ouders leven nog, familie en vrienden om me heen".

En dan toch nog dat negatieve gevoel hebben en dat dan ook nog illustreren met twee bijzonder kinderachtige voorbeelden. Kom op zeg, word eens volwassen. Kijk naar wat je hebt en niet naar wat je niet hebt. Zo moeilijk is het allemaal niet.

Het klinkt misschien hard, maar mensen die het glas half leeg hebben terwijl het gewoon helemaal tot de rand toe vol is, daar heb ik maar weinig begrip voor.

Lizzy75 schreef: ↑

01-06-2017 10:47

"Ik ben gelukkig getrouwd, 2 kinderen, een leuke en goede baan, mijn ouders leven nog, familie en vrienden om me heen".

En dan toch nog dat negatieve gevoel hebben en dat dan ook nog illustreren met twee bijzonder kinderachtige voorbeelden. Kom op zeg, word eens volwassen. Kijk naar wat je hebt en niet naar wat je niet hebt. Zo moeilijk is het allemaal niet.

Het klinkt misschien hard, maar mensen die het glas half leeg hebben terwijl het gewoon helemaal tot de rand toe vol is, daar heb ik maar weinig begrip voor.

Het zou fijn zijn als het zo werkt. Alleen die overtuigingen zitten diep, heel diep. Het is een programmering. Deze gedachten leiden je leven. Dan volgt de emotie en dan handelen. Zo overleven we, want als dit proces niet ook onbewust verliep, dan wordt je para.
Maar soms is doet het zodanig veel met je, dan moet je aan de slag. Sommige patronen zijn voor je onderbewustzijn niet zo belangrijk, dus die kan je snel loslaten. Andere patronen (terugkerende gedachten/handelingen) kunnen soms pas na jaren losgelaten worden. Je betrapt jezelf niet steeds op een negatieve gedachte/handeling. En zelfs dan, dan moet je ze omkeren naar iets positiefs/naar de realiteit. Dat is vermoeiend. Dus wat gebeurd er dan vaak; je gaat niet bewust handelen en geeft toe aan die gedachtens en emoties. Meestal gaat dit gepaard met slachtofferrol en dit voelt heel veilig. Je kent namelijk die andere kant niet. Dat is spannend.

Dus voor sommige mensen kan het heel makkelijk zijn; loslaten en verder gaan. Of alles onder het vloerkleed stoppen. Voor andere (bv zoals ik) is het een jarenlange gevecht. Het zit diep. Heeel diep.
Loslaten is niet mijn sterkste kant. Daaronder zitten miljoenen angsten en onzekerheden.

Ben je afhankelijk van de mening van de ander; dan zie je alles snel als een afwijzing. Dat proces omkeren en loslaten kan jaren duren. Je hebt immers jarenlang vastgehouden (onbewust!) aan die bevestigingen/afwijzingen van de ander.

Het glas is denk bij eenhoornn niet half vol,maar leeg. Leegte in haarzelf en gebrek aan zelfliefde.

Naja uit eigen ervaring en uit ervaring van vele vriendinnen zie ik dat zelfvertrouwen opbouwen niet gebeurd van de 1 op andere dag. Helaas;) tsjah en sommige mensen kunnen dat wel! Maar die hebben denk toch vanuit huis geleerd om te relativeren, er te mogen zijn en positief te denken.

Verbinder schreef: ↑

01-06-2017 10:46

Mooi geschreven Ikkuz!

Dankje. Ik kan me voorstellen hoe ze zich voelt en het voor anderen onbegrijpelijk is om van kleine dingen zo'n ding te maken. En dan wil je je eigen ervaring toch graag delen,omdat je die struggeling begrijpt:)

Misschien kun je proberen te omarmen wat je hebt i.p.v. wat je niet hebt.

Ik ben een meelezer, nog nooit wat gepost, maar hier moet ik even op reageren.
Wat een herkenning... ik ben begin 30, getrouwd, 2 kinderen, lieve mensen om me heen en altijd het gevoel dat het nooit genoeg is, dat mensen me niet leuk vinden. Ik heb het vooral met verjaardagen vieren (minimaal 2 keer per jaar dus, van de kinderen). Ik word dan vreselijk onzeker omdat ik bang ben dan anderen vinden dat ik weinig vrienden heb, dat ze het niet naar hun zin hebben, bij een afzegging schiet ik in de stress. ik kan me er vreselijk druk over maken. Als ik merk dat er minder dan 20 vrienden komen dan schiet ik in een soort paniek 'wat vinden anderen ervan dat het huis zo 'leeg' is). Compleet belachelijk, dat weet ik heel goed, maar ik kan er niks aan doen. Tenminste niet zelf, want ik denk eraan om in therapie te gaan. Mensen die zeggen 'stel je niet aan' 'koester wat je wel hebt' snap ik helemaal maar het lost helaas niets op.
Ik denk dat social media een invloed heeft en ben daar om die reden amper nog actief.
Ik hoop dat we elkaar een beetje kunnen steunen/helpen.

Maar waarover ben je dan onzeker? Wat zou je willen? Wat zorgt ervoor dat je niet meer onzeker bent of dit gevoel krijgt?

Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt en hoe je je voelt. Ik heb het ook weleens in het verleden gehad en tot nu toe ook soms. Heb zelfs weinig vrienden, tijdens de kinderen ook vrijwel verwaterd. Heb een hele tijd heel erg eenzaam gevoeld, door verschillende omstandigheden. Ben toen wel in een combinatie van therapie gegaan ook vanwege rugklachten. Toen kwam veel naar boven.

Nu besef ik dat er altijd wel een bepaalde onrust, gevoel zal blijven maar je leert ermee omgaan. Ik vind het wel fijn om te schrijven, doe ik nu veel minder maar heb dat wel een tijdje gedaan. En boeken/tijdschriften gelezen, over mindfulness. Misschien is het een idee om te achterhalen waar jij je echt goed bij voelt? wat jou helpt? Wat je even los van alles maakt?

Het is heel makkelijk om te zeggen, wees blij met wat je hebt of andere woorden. Ik begrijp wel dat het wordt gezegd. Maar ik weet ook dat het een gevoel is, dat schakelijk je niet zomaar uit. Maar probeer er naar te luisteren en doe er wat mee.

Haha het wordt een lang verhaal zo maar wat ik nog als laatste wil zeggen, vergeet jezelf niet. Zorg dat jij happy in je vel zit, dat je iets doen waar jij gelukkig van wordt. Of doe juist iets heel nieuws wat je niet zo snel durft. Maar werk aan jezelf. De rest komt vanzelf wel. Ik trok me ook veel aan wat anderen vonden, of inderdaad wat eerder genoemd is over de social media. Ik heb het meer los kunnen laten en dat scheelt zoveel. Je moet maar zo zien, iedereen heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen leven. Je weet niet hoe anderen eigenlijk denken maar zolang jij, je gezin en de mensen om je heen gelukkig zijn, dan is dat toch het allerbelangrijkste?

Vrienden is een raar begrip. De stelling gaat dat iemand misschien maar een handvol echte vrienden zal hebben in diens leven, maar vele kennissen. Wat ik persoonlijk heb ervaren is dat er gedurende de jaren inderdaad maar een enkeling is geweest waar ik mijn verhaal bij kwijt kon, als steun op kon rekenen en waarvoor ik bereid was om ook zelf veel moeite voor te doen. Afhankelijk van fases waar we doorheen gingen werd die band meer of minder maar nooit met onderlinge verwijten maar alleen met begrip voor elkaars situatie.

Daarnaast heb ik vele kennissen, welke van tijd tot tijd ook wel tot vrienden gerekend kunnen worden en waar we ook veel voor elkaar over hebben/hadden maar welke onderlinge relatie nooit 'getest' is zeg maar.

Ik ben zelf echter redelijk Introvert, dus heb ik zelf nooit de drang om mezelf te moeten presenteren/bewijzen naar anderen. Neemt niet weg dat het mij natuurlijk wel opvalt "hoe leuk andere kennissen het hebben". Alhoewel dat puur externe presentatie is naar de buitenwereld toe. Vooral nu met social media is dat extreem goed zichtbaar. En ja, dan voel ik ook de competitiedwang om eigenlijk niet te willen onderdoen. Maar gevoel is ook maar dat.

Ik heb mijn gevoelens, die zijn er nu eenmaal, zo voel ik mij en niemand kan iets anders beweren m.b.t. hoe ik mij voel. Maar mijn eigen gevoelens hoeven nog niet de realiteit te zijn. Wanneer ik de realiteit bekijk, kan ik er ook niet omheen om te beseffen dat ik mij ook anders kan voelen. Het risico hierbij is echter dat bij het bekijken van de realiteit om mij heen, ik mij kan focussen op positieve aspecten of op negatieve aspecten en dus een van die twee kan negeren en daarmee mijn gevoelens dus weerleggen of juist bevestigen. En daar zit nu juist de basis van het omdenken, het bewust kiezen wat men wil waarnemen en meenemen in je dagelijkse bestaan. Er zijn dingen die je natuurlijk gewoon niet kunt negeren, maar voor de meeste zaken is er wel een keuze hoe zwaar je ze laat meewegen.

Voor TO: Wat is voor jou 'genoeg' ? Is dat 3, 30, 300? Want neem van mij aan, je mag jezelf heel gelukkig prijzen wanneer er 3 mensen in jouw leven zijn waarvan er in ieder geval 1 van die 3 beschikbaar is wanneer nodig en waarvoor jij ook tijd beschikbaar maakt. Met een beetje geluk is jouw man er 1 van. En dat je bij die andere 2 met regelmaat een goed contact kan hebben.

Geen advies, alleen herkenning. Ben nog jong, niet getrouwd, geen kinderen. Geen relatie en geen interesse in ook. Onzeker over alles, zo introvert als maar kan, maar uit mijn daden blijkt dat er ook wat extroverts inzit en iets "zekers": in m'n eentje op reis gaan is geen probleem, ik ga eigenlijk overal alleen heen, concerten, bioscoop, cafés, clubs, idd ook omdat ik geen vrienden heb (één beste vriendin maar onze interesses matchen niet op het gebied van dingen doen).

Op dit moment zit ik, heel "zeker", op afstudeerstage in het buitenland, helemaal in mijn eentje. Klinkt best zelfverzekerd en ondernemend. Maar op dit moment ben ik me al een half uur (ja echt) aan het voorbereiden om naar boven te lopen om koffie te gaan pakken, omdat ik niet durf. En moet ik eigenlijk al een week lang iets printen, maar de printer is nog niet aangesloten op mijn laptop, en ik durf niet te vragen of iemand anders het voor mij kan doen.

Ben eigenlijk ook altijd die persoon die per ongeluk vergeten wordt, altijd de persoon waarbij het fout gaat. Als er 100 man succesvol over een slootje springt ben ik degene die er indondert. Als 100 man gewoon een glas water leegdrinkt ben ik degene die het glas net verkeerd richt waardoor de druppels over m'n kin stromen. Daarmee heb ik leren leven, dat vind ik nu juist grappig aan mezelf, dat ik van tevoren al kan zeggen "je mag één keer raden bij wie dit fout gaat" en dat het dan ook echt fout gaat. Voorgevoelens uitspreken, dan is het 3 keer zo grappig als het ook echt uitkomt.

Aan de andere kant ben ik ook weer zo iemand die allemaal rare dingen meemaakt, die zorgen voor goede verhalen, en zeg ik sneller "ja" op iets wanneer ik weet dat het een grappige ervaring gaat worden. Sowieso ben ik begonnen met mezelf uitlachen, mezelf van een afstandje zien en denken "Jezus Christus, dit is toch wel weer een nieuw dieptepunt, is ze te bang om koffie te pakken, durf je wel de trap op te lopen of ben je bang dat die ineens instort ofzo?" en meestal gaat het dan wel weer.

Op slechte dagen voel ik me alleen omdat ik geen vrienden heb. Op dit moment heb ik niemand (beste vriendin zit in Nederland, ik niet). Dan ga ik wandelen in de stad, of naar de sportschool, naar een museum of naar het winkelcentrum om geld uit te geven . Op goede dagen weet ik dat ik het prima red in m'n eentje, dat het niet erg is om alleen te zijn, en ben ik trots op mezelf dat ik al zo ver gekomen ben. Soms ontmoet ik mensen die ik ken via internet, is toch weer een dagje socializen. Ik moet het sociale echt zoeken, anders komt het niet.

Tja, en je slecht voelen hoort er ook gewoon bij. Soms moet ik daar ook om lachen, omdat het minste geringste mijn halve dag kan vergallen en ik me soms gewoon slecht voel om iets, maar allang al vergeten ben wat het was! Dan ga ik mijn hele dag na en weet ik het weer: oh ja, iemand liet de deur in m'n gezicht dichtvallen vandaag. Nou dat slaat ook nergens op om je daar slecht over te voelen, doe eens normaal! en dan gaat het beter.

Zo, dat was een half levensverhaal. Nu ga ik koffie halen!

Je schreef dat je een liefdevolle opvoeding hebt gehad. Dat zal ik ook niet betwijfelen of te discussie stellen.

Ik las net datgene wat je geschreven hebt en mij bekroop de gedachte dat je jezelf alleen maar kunt zien via een ander. Dat die ander voor jouw de spiegel is waarin je kijkt, terwijl het zo fijn zou zijn als je je eigen spiegel kunt zijn.

Als jij het nodig hebt om jezelf te zien via de ogen van iemand anders en die personen zijn er niet, snap ik dat je nu door moeilijke dagen heen gaat. De decembermaand staat ook vol van “gezellig, geliefd, samen, vrienden, familie, saamhorigheid, erbij horen”
Dat je dan dat gemis nog eens extra voelt in deze periode vind ik niet raar.

Probeer eens naar jezelf te kijken zoals je naar een vriendin zou kijken, en waardeer jezelf ook op die manier.
Misschien dat dat verschil uit kan maken?

Ik herken je gevoel wel. Helemaal nu ik een kind heb, waardoor in minder flexibel ben en 'me' tijd heb.
Wat mij helpt:
-Accepteren dat dit gevoel er soms is.
-Niet teveel meegaan in zelfmedelijden, maar actief worden.
-Accepteren dat ik geen hoge 'sociaal need' heb. Keerzijde is dus geen tientallen vrienden. Maar wat lijkt dat me vermoeiend :p
-Bewust zijn dat gevoel veroorzaakt wordt door gedachten.
-Niet lijdzaam negatieve gedachten ondergaan. Ik zeg: stop! Als ik merk dat ik me rot voel. Dan vraag ik me af: welke gedachten veroorzaken dit gevoel? Kloppen deze gedachten? Kan ik er iets mee? Soms kloppen de gedachten en is het gewoon ruk. Wat mij dan helpt is om dit te bespreken met m'n man, moeder of iemand anders. Dat helpt ordenen en gaat cirkelredenatie tegen en lucht op. (Probeer te praten over dat je je eenzaam voelt met iemand die dicht bij je staat)
Soms kloppen de gedachten niet, dan kan ik ook wel lachen om mezelf en mezelf een malloot vinden.
Soms kloppen de gedachten en is het iets waar ik wat aan kan doen. Dan stel ik een doel en maak een plan om er naartoe te werken. Als ik meer vrienden zou willen dan zou ik bijvoorbeeld het plan kunnen maken om veel verschillende dingen te gaan ondernemen. Een cursus, teamsport, iets met kind om andere ouders te ontmoeten.
Als ik me rot blijf voelen helpt afleiding ook goed, even iets doen om los te wrikken uit zo'n ellendige gedachte cirkel. Vaak is het daarna weer weg. Soms komt het simpelweg ook omdat ik moe ben of honger heb of door hormonen.
-Mezelf waarderen om mijn goede eigenschappen. Actief denken over waar ik goed in ben en uitspreken naar bijv man. Nieuwe trui staat me goed/kind vond me erg grappig vandaag/ik kan goed presenteren/etc.

Wat ik je zou willen meegeven: word actief! Vraag zelf om een babyshower, surprise feest, etc. Besef dat het een keuze is om je rot te voelen. (uiteraard is een depressie etc een ander verhaal)

Ga eens vrijwilligerswerk doen bij een daklozenopvang of in een verzorgingshuis.
Misschien opent dat je ogen, want je komt op mij erg verwend over. Als een kind dat alles al heeft, maar het steeds niet genoeg vindt en ‘dus ook een babyshower en een surpriseparty wil’. Terwijl de dingen die er echt toe doen niet dat soort dingen zijn.

eenhoornn schreef: ↑

22-12-2017 08:28

Ik wil mijn topic graag weer even naar boven halen, omdat dit gevoel weer steeds vaker en heviger aanwezig is.

Niet zozeer meer om de in de OP genoemde voorbeelden, maar meer in het dagelijkse leven.

Ik word er echt gek van, altijd maar het gevoel dat ik niet genoeg vrienden heb.

Je komt over als een rupsjenooitgenoeg.