Psyche
alle pijlers
Zucht..
maandag 5 april 2010 om 19:47
Geen idee of ik hiermee in t juiste 'blokje' zit.. Maar omdat t allemaal in mijn hoofd zit gok ik toch dat ik hier moet zijn.
Eigenlijk geen idee waar ik moet beginnen of wat ik hier nu op dit forum mee wil bereiken. Ik weet alleen dat ik gek aan t worden ben en mijn omgeving wel wat klaar met me begint te zijn heb ik t gevoel.. Die kennen t verhaal nu wel en weten ook niet meer wat te zeggen..
Ik zie t gewoon niet meer zitten. Ik heb vorig jaar na 8 jaar mijn relatie zijn stranden omdat hij vreemd was gegaan en r niet meer voor wilde vechten, in dezelfde week kreeg ik te horen dat mijn contract niet meer werd verlengd en technisch gezien kan ik dan ook de huur niet meer betalen en was ik mijn huis na 7 jaar ook kwijt, mijn beste vriendin van 25 jaar ben ik zo goed als kwijt sinds ze een kleintje heeft gekregen en me niet meer ziet staan..
In een week tijd verloor ik voor mijn gevoel alles.. Ik dacht dat ik eindelijk alles voor elkaar had, leuk huis, lieve vriend die eindelijk aan zijn droomopleiding was begonnen, mooie toekomst samen..
Nu na een jaar vliegt hij vrolijk de wereld rond als piloot (groot deel dankzij mij de opleiding gaan doen) met allemaal leuke meiden om m heen, heb ik na me werkelijk een versuffing solliciteren nog steeds geen werk, de huur wordt heel lief door mijn ouders betaald, maar die zijn ook geen bodemloze put, en ik heb nog ongeveer 5 maanden recht op een uitkering en dan is dat ook op..
Ik ben nou als sinds ik ontdekt heb dat ie was vreemdgegaan (nu ruim 2 jaar geleden) voor mijn gevoel aan t vechten tegen alles.. Maar eeuwig doorgaan en geen einde zien.. Ik ben nog steeds niet over m heen, mis m elke dag, wil zo graag werken en mijn eigen geld verdienen en alles zelf regelen ipv hulp van mijn ouders of zorgen maken over wat als straks de uitkering op is. Ik ben recent voor t eerst sinds ruim 2 jaar weer eens verliefd geworden. En dan helaas echt vreselijk verliefd. Hij gaf me door zijn woorden ook het idee dat het helemaal goed zat met ons. Daardoor durfde ik me ook helemaal open te stellen. Maar meneer had zich binnen 2 weken ineens bedacht. En dat was de druppel voor mij.. Sinds lukt t me echt niet meer om iets te doen of zien. Nu loop ik al in therapie en deze dame heeft me voor de 3e keer depressief verklaard.. Mooi ook dat omgeving hierop alleen maar reageert met 'tja dat zagen we allang, was kwestie van tijd'..
Ik ga laat naar bed, kom r nog later uit, slik me suf aan asprientjes omdat ik zo'n hoofdpijn heb van me zorgen maken en t huilen, zit teveel en telang op chatboxxen, eet slecht en weinig, dit omdat ik geen geld heb en geen trek.. En zo kan ik nog wel even doorgaan.. Ik ben het zo vreselijk ongelooflijk enorm zat dat ik zo moet vechten tegen alles, maar eeuwig moet doorgaan zonder ook maar een einde aan al dit te zien. Er lijken wel steeds meer dingen bij te komen dan dat r wegggaan. En ik ben nu al 2 jaar bezig met alles.. Ik ben t zo zat dat iedereen zegt dat ik zo sterk ben en t ooit wel goedkomt. Ik ben helemaal niet sterk, ik ben op en kapot en wil op de bank liggen en er niet, nooit meer afkomen.. En waarom altijd ooit en nooit s "over 4 maanden"..
Zit nu tijdens t tikken hiervan ook alleen maar te huilen.. Loop alweer een hele dag in pyjama.. Ik zie t gewoon niet meer zitten, zie gewoon voor mijn gevoel geen einde aan alle ellende.. Paar jaar terug had ik alles voor elkaar en nu is er niets maar van over..
Mijn zusje is van de week 31 geworden, bevallen van haar 2e kindje en al jaren gelukkig getrouwd, vaste baan, mooi huis..
Ik ben nu sinds een maandje 33 en heb niets om te showen dat ik wat met mijn leven heb gedaan.. Er wat van gemaakt heb.. Geen baan of mooie carriere, geen lieve vriend of man, huis wat mijn ouders betalen, weinig vrienden..
Zucht...
Eigenlijk geen idee waar ik moet beginnen of wat ik hier nu op dit forum mee wil bereiken. Ik weet alleen dat ik gek aan t worden ben en mijn omgeving wel wat klaar met me begint te zijn heb ik t gevoel.. Die kennen t verhaal nu wel en weten ook niet meer wat te zeggen..
Ik zie t gewoon niet meer zitten. Ik heb vorig jaar na 8 jaar mijn relatie zijn stranden omdat hij vreemd was gegaan en r niet meer voor wilde vechten, in dezelfde week kreeg ik te horen dat mijn contract niet meer werd verlengd en technisch gezien kan ik dan ook de huur niet meer betalen en was ik mijn huis na 7 jaar ook kwijt, mijn beste vriendin van 25 jaar ben ik zo goed als kwijt sinds ze een kleintje heeft gekregen en me niet meer ziet staan..
In een week tijd verloor ik voor mijn gevoel alles.. Ik dacht dat ik eindelijk alles voor elkaar had, leuk huis, lieve vriend die eindelijk aan zijn droomopleiding was begonnen, mooie toekomst samen..
Nu na een jaar vliegt hij vrolijk de wereld rond als piloot (groot deel dankzij mij de opleiding gaan doen) met allemaal leuke meiden om m heen, heb ik na me werkelijk een versuffing solliciteren nog steeds geen werk, de huur wordt heel lief door mijn ouders betaald, maar die zijn ook geen bodemloze put, en ik heb nog ongeveer 5 maanden recht op een uitkering en dan is dat ook op..
Ik ben nou als sinds ik ontdekt heb dat ie was vreemdgegaan (nu ruim 2 jaar geleden) voor mijn gevoel aan t vechten tegen alles.. Maar eeuwig doorgaan en geen einde zien.. Ik ben nog steeds niet over m heen, mis m elke dag, wil zo graag werken en mijn eigen geld verdienen en alles zelf regelen ipv hulp van mijn ouders of zorgen maken over wat als straks de uitkering op is. Ik ben recent voor t eerst sinds ruim 2 jaar weer eens verliefd geworden. En dan helaas echt vreselijk verliefd. Hij gaf me door zijn woorden ook het idee dat het helemaal goed zat met ons. Daardoor durfde ik me ook helemaal open te stellen. Maar meneer had zich binnen 2 weken ineens bedacht. En dat was de druppel voor mij.. Sinds lukt t me echt niet meer om iets te doen of zien. Nu loop ik al in therapie en deze dame heeft me voor de 3e keer depressief verklaard.. Mooi ook dat omgeving hierop alleen maar reageert met 'tja dat zagen we allang, was kwestie van tijd'..
Ik ga laat naar bed, kom r nog later uit, slik me suf aan asprientjes omdat ik zo'n hoofdpijn heb van me zorgen maken en t huilen, zit teveel en telang op chatboxxen, eet slecht en weinig, dit omdat ik geen geld heb en geen trek.. En zo kan ik nog wel even doorgaan.. Ik ben het zo vreselijk ongelooflijk enorm zat dat ik zo moet vechten tegen alles, maar eeuwig moet doorgaan zonder ook maar een einde aan al dit te zien. Er lijken wel steeds meer dingen bij te komen dan dat r wegggaan. En ik ben nu al 2 jaar bezig met alles.. Ik ben t zo zat dat iedereen zegt dat ik zo sterk ben en t ooit wel goedkomt. Ik ben helemaal niet sterk, ik ben op en kapot en wil op de bank liggen en er niet, nooit meer afkomen.. En waarom altijd ooit en nooit s "over 4 maanden"..
Zit nu tijdens t tikken hiervan ook alleen maar te huilen.. Loop alweer een hele dag in pyjama.. Ik zie t gewoon niet meer zitten, zie gewoon voor mijn gevoel geen einde aan alle ellende.. Paar jaar terug had ik alles voor elkaar en nu is er niets maar van over..
Mijn zusje is van de week 31 geworden, bevallen van haar 2e kindje en al jaren gelukkig getrouwd, vaste baan, mooi huis..
Ik ben nu sinds een maandje 33 en heb niets om te showen dat ik wat met mijn leven heb gedaan.. Er wat van gemaakt heb.. Geen baan of mooie carriere, geen lieve vriend of man, huis wat mijn ouders betalen, weinig vrienden..
Zucht...
maandag 5 april 2010 om 19:53
Hup de douche in,en wandelen tot je jankend neervalt..
Nee geintje,maar je zal toch wel echt zelf hier uit moeten komen.
Heb ook 11jaar geleden zo gezeten ongeveer,toen zei mijn moeder:Meid, er komt hier echt niemand aan de deur bellen om jou gelukkig te maken.....
Door in je pyama te blijven zitten achter de pc,wordt je echt niet gelukkig!Je zal er zelf op uit moeten!
En ik was 34 toen ik opnieuw moest beginnen,met 2 kleine kids,geen baan,geen huis en geen geld,en ik heb het ook gered! Dus jij kan het ook....
Sterkte
Nee geintje,maar je zal toch wel echt zelf hier uit moeten komen.
Heb ook 11jaar geleden zo gezeten ongeveer,toen zei mijn moeder:Meid, er komt hier echt niemand aan de deur bellen om jou gelukkig te maken.....
Door in je pyama te blijven zitten achter de pc,wordt je echt niet gelukkig!Je zal er zelf op uit moeten!
En ik was 34 toen ik opnieuw moest beginnen,met 2 kleine kids,geen baan,geen huis en geen geld,en ik heb het ook gered! Dus jij kan het ook....
Sterkte
maandag 5 april 2010 om 20:05
de situatie waar je inzit is kut. Echt heel erg kut.
Maar; de enige die hier iets aan kan doen ben jezelf.
Je zit vreselijk in een slachtofferrol. Solliciteren heeft zo inderdaad niet veel zin. Mensen die zielig zijn krijgen geen baan.
Die zien er slecht uit en dat heeft effect op hoe ze lopen, praten en overkomen.
Heel hard maar ga douchen, eten, elke dag aankleden, op tijd je bed in en uit.
Elke dag wandelen, gewoon een ommetje kan helpen.
Praten met een professioneel iemand met wie het klikt ook. Je structuur houden. Ook al heb je geen afspraken. Zeker als je depressief bent is dat wel de manier. Jezelf dwingen. Niet een week maar volhouden. Het is niet gewoon doen maar hangen en wurgen maar uiteindelijk wel de manier om hier uit te komen.
Van asprientjes eten kun je ook hoofdpijn krijgen en daarnaast ook nog eens verslaafd aan raken.
Er zit een stofje in wat zorgt voor de hoofdpijn. Rot maar waar. Stop ermee.
Heel veel sterkte.
Maar; de enige die hier iets aan kan doen ben jezelf.
Je zit vreselijk in een slachtofferrol. Solliciteren heeft zo inderdaad niet veel zin. Mensen die zielig zijn krijgen geen baan.
Die zien er slecht uit en dat heeft effect op hoe ze lopen, praten en overkomen.
Heel hard maar ga douchen, eten, elke dag aankleden, op tijd je bed in en uit.
Elke dag wandelen, gewoon een ommetje kan helpen.
Praten met een professioneel iemand met wie het klikt ook. Je structuur houden. Ook al heb je geen afspraken. Zeker als je depressief bent is dat wel de manier. Jezelf dwingen. Niet een week maar volhouden. Het is niet gewoon doen maar hangen en wurgen maar uiteindelijk wel de manier om hier uit te komen.
Van asprientjes eten kun je ook hoofdpijn krijgen en daarnaast ook nog eens verslaafd aan raken.
Er zit een stofje in wat zorgt voor de hoofdpijn. Rot maar waar. Stop ermee.
Heel veel sterkte.
maandag 5 april 2010 om 20:20
Och meid, je zit wel heel diep hé..
Echt heel vervelend en naar!
Maar sluit me wel bij Daffyduck aan. Jij bent de enige die wat van je leven kan maken en je bent ook de enige om jezelf hier uit te trekken.
Je kunt hulp krijgen van een therapeut, maar meid je moet het wel zelf doen.
Door geen regelmaat/ritme en structuur te hebben zak je nog dieper weg.
Zorg dat je op vaste normale tijden op staat en naar bed gaat.
Als je laat naar bed gaat en laat op staat is je biologische klok totaal van slag waardoor je je juist depri en moe gaat voelen en geen honger meer hebt.
En binnen blijven zitten helpt je ook niet. Je hebt frisse lucht nodig, al is het maar 10 minuten een blokje om.
Doordat je niet goed eet mis je voedingsstoffen en dat heeft ook weer zijn invloed op je psychische gesteldheid.
Maak een dagschema voor jezelf en probeer je daaraan te houden.
Zal in het begin moeilijk zijn, maar even doorzetten.
En als je vroeg opstaat en je bent s'middags moe mag je best even een uurtje gaan liggen. ALs je s'avonds maar wel weer op tijd je mandje in gaat.
Ik weet dat dit heel moeilijk is als je diep in de put zit, maar helpt je niet om toe te geven.
Je mag jezelf wel belonen in het weekend door in het weekend lekker te lummelen. Maar zorg dat je doordeweeks je ritme in stand houdt.
Als je straks een baan hebt is het toch fijn als je een ritme hebt en niet weken van slag bent omdat je weer aan dat ritme moet wennen.
Daarnaast, op deze manier vind je ook geen baan.
Kom op meid! Je bent nog hartstikke jong, je hebt nog een heel leven voor je wat je kunt invullen zoals jij het wilt!
Echt heel vervelend en naar!
Maar sluit me wel bij Daffyduck aan. Jij bent de enige die wat van je leven kan maken en je bent ook de enige om jezelf hier uit te trekken.
Je kunt hulp krijgen van een therapeut, maar meid je moet het wel zelf doen.
Door geen regelmaat/ritme en structuur te hebben zak je nog dieper weg.
Zorg dat je op vaste normale tijden op staat en naar bed gaat.
Als je laat naar bed gaat en laat op staat is je biologische klok totaal van slag waardoor je je juist depri en moe gaat voelen en geen honger meer hebt.
En binnen blijven zitten helpt je ook niet. Je hebt frisse lucht nodig, al is het maar 10 minuten een blokje om.
Doordat je niet goed eet mis je voedingsstoffen en dat heeft ook weer zijn invloed op je psychische gesteldheid.
Maak een dagschema voor jezelf en probeer je daaraan te houden.
Zal in het begin moeilijk zijn, maar even doorzetten.
En als je vroeg opstaat en je bent s'middags moe mag je best even een uurtje gaan liggen. ALs je s'avonds maar wel weer op tijd je mandje in gaat.
Ik weet dat dit heel moeilijk is als je diep in de put zit, maar helpt je niet om toe te geven.
Je mag jezelf wel belonen in het weekend door in het weekend lekker te lummelen. Maar zorg dat je doordeweeks je ritme in stand houdt.
Als je straks een baan hebt is het toch fijn als je een ritme hebt en niet weken van slag bent omdat je weer aan dat ritme moet wennen.
Daarnaast, op deze manier vind je ook geen baan.
Kom op meid! Je bent nog hartstikke jong, je hebt nog een heel leven voor je wat je kunt invullen zoals jij het wilt!
maandag 5 april 2010 om 20:31
Meis wat afschuweljik.
Heeft je therapeut al een dagschema met je opgesteld? Sporten, eten, slapen, huishouden, alles weer op vaste tijden. Heb je iemand die bij je thuis kan komen om je in het begin te helpen je aan je schema te houden? In je eentje wordt dat heel moeilijk, omdat je geen reden ziet. Je kan je niet meer voorstellen dat het ooit weer goed zal gaan.
Begin met iets kleins, spreek af met jezelf dat je morgen om tien uur beneden bent en koffie maakt voor jezelf, en dan kom je dat ons hier melden. Kletsen we over hoe je de dag morgen gaat invullen. Iets groter: bel iemand in je omgeving met een hond en stel voor die uit te laten elke dag, zodat je een vast moment hebt waarop je wel naar buiten MOET. Wat denk je? Grote stappen komen later wel.
Heeft je therapeut al een dagschema met je opgesteld? Sporten, eten, slapen, huishouden, alles weer op vaste tijden. Heb je iemand die bij je thuis kan komen om je in het begin te helpen je aan je schema te houden? In je eentje wordt dat heel moeilijk, omdat je geen reden ziet. Je kan je niet meer voorstellen dat het ooit weer goed zal gaan.
Begin met iets kleins, spreek af met jezelf dat je morgen om tien uur beneden bent en koffie maakt voor jezelf, en dan kom je dat ons hier melden. Kletsen we over hoe je de dag morgen gaat invullen. Iets groter: bel iemand in je omgeving met een hond en stel voor die uit te laten elke dag, zodat je een vast moment hebt waarop je wel naar buiten MOET. Wat denk je? Grote stappen komen later wel.
maandag 5 april 2010 om 20:33
Ik heb tijdens een fikse depressie ook superveel gehad aan structuur. En op een gegeven moment was ik het ook gewoon ZAT om ongelukkig te zijn. Is echt een keuze voor mij geweest om positiever tegen alles aan te kijken. En ik ben er nog steeds niet, maar het gaat wel al heel veel beter.
1 tip: kijk niet naar de mensen om je heen, naar wat ze hebben. Die neiging heb ik ook heel erg. Maar ik heb inmiddels ook geleerd dat niets is zoals het lijkt. Mensen zijn heel goed in schone schijn ophouden, de werkelijkheid ligt vaak heel anders, echt waar! En zo niet, dan nog heb je er geen bal aan om jezelf met anderen te vergelijken. Als je het niet kunt laten, verlijk jezelf dan maar met iemand van jouw leeftijd in een derde wereld land ofzo
Succes meid!
1 tip: kijk niet naar de mensen om je heen, naar wat ze hebben. Die neiging heb ik ook heel erg. Maar ik heb inmiddels ook geleerd dat niets is zoals het lijkt. Mensen zijn heel goed in schone schijn ophouden, de werkelijkheid ligt vaak heel anders, echt waar! En zo niet, dan nog heb je er geen bal aan om jezelf met anderen te vergelijken. Als je het niet kunt laten, verlijk jezelf dan maar met iemand van jouw leeftijd in een derde wereld land ofzo
Succes meid!
maandag 5 april 2010 om 20:34
Niet leuk wat er allemaal gebeurd is met je. Hier moet je weer uit klimmen.
Klein beginnen.
Probeer elke dag iets positiefs doen. Al is het maar een bloemetje voor jezelf te kopen, of de heg in je tuin te snoeien. Zorg dat je weer naar buiten gaat, buitenlucht is goed voor je.
Het gaat vaak met 1 stap vooruit en weer 2 achteruit, niet opgeven!
Kleine succesjes boeken en die vieren!
Remember: Rome wasn't build in one day
Klein beginnen.
Probeer elke dag iets positiefs doen. Al is het maar een bloemetje voor jezelf te kopen, of de heg in je tuin te snoeien. Zorg dat je weer naar buiten gaat, buitenlucht is goed voor je.
Het gaat vaak met 1 stap vooruit en weer 2 achteruit, niet opgeven!
Kleine succesjes boeken en die vieren!
Remember: Rome wasn't build in one day
maandag 5 april 2010 om 20:40
Hond uitlaten van iemand anders is denk ik een beetje een te grote stap. Althans, zo zou ik dat voelen.
Dan zit je ergens aan vast en dat is nou net wat je niet trekt in zo'n periode.
Jezelf houden aan de afspraak met jezelf om iedere dag een blokje om te gaan is denk ik voldoende.
Wat ook helpt is om wat vrolijke films te kijken. Feel good movies. Niet de hele dag natuurlijk, maar na een wandelingetje buiten mag je jezelf "belonen" op een leuke dvd met een lekker kop thee en een gezonde boterham.
Daar knap je echt van op.
Dan zit je ergens aan vast en dat is nou net wat je niet trekt in zo'n periode.
Jezelf houden aan de afspraak met jezelf om iedere dag een blokje om te gaan is denk ik voldoende.
Wat ook helpt is om wat vrolijke films te kijken. Feel good movies. Niet de hele dag natuurlijk, maar na een wandelingetje buiten mag je jezelf "belonen" op een leuke dvd met een lekker kop thee en een gezonde boterham.
Daar knap je echt van op.
maandag 5 april 2010 om 20:47
Helemaal eens met zo ongeveer alle bovenstaande tips. Daarnaast kan ik je het boek stress voor dummies aanraden. Je zou het aan de hand van de titel misschien niet zeggen, maar er staan heel veel zinnige, eenvoudig toe te passen tips in waar jij wel wat aan hebt denk ik.
Luchtig, met humor geschreven, echt zo'n bladerboek om op de wc te leggen.
Luchtig, met humor geschreven, echt zo'n bladerboek om op de wc te leggen.
Iets anders
maandag 5 april 2010 om 21:06
Ook van mij een hele dikke Ik kan me een beetje voorstellen hoe je je voelt. Mijn omstandigheden zijn weliswaar iets anders, maar het gevoel wat je omschrijft herken ik op punten wel.
Mijn redding is mijn baan en mijn kind. Voor beiden móet ik eruit en moet ik de dingen doen die gedaan moeten worden. Ik bedoel dit niet om je nog meer naar beneden te trekken omdat jij dit niet hebt, maar om aan te geven dat mijn redding dus feitelijk de structuur is in mijn leven die me er doorheen trekt. Probeer zoals anderen hier ook al zeggen, i.s.m. je therapeut, een dagelijks schema op te stellen. Een schema waarbij je er iedere dag op tijd uit moet, dingen moet doen waarvoor je je aan moet kleden en naar buiten moet en waarbij je ook op tijd naar bed moet.
Ik weet het meid, het is bij vlagen onnoemelijk zwaar en weet je simpelweg niet meer waar je de kracht en de energie vandaan moet halen. Probeer niet teveel stil te staan bij de dingen die je niet hebt en die je graag anders zou zien. Het enige wat je hieraan kunt doen is door stapsgewijs weer wat grip op je leven te krijgen. En als je zo'n schema opstelt en je daar aan houdt, dan werk je daar aan. Al is het met kleine stapjes..
Veel sterkte!
Mijn redding is mijn baan en mijn kind. Voor beiden móet ik eruit en moet ik de dingen doen die gedaan moeten worden. Ik bedoel dit niet om je nog meer naar beneden te trekken omdat jij dit niet hebt, maar om aan te geven dat mijn redding dus feitelijk de structuur is in mijn leven die me er doorheen trekt. Probeer zoals anderen hier ook al zeggen, i.s.m. je therapeut, een dagelijks schema op te stellen. Een schema waarbij je er iedere dag op tijd uit moet, dingen moet doen waarvoor je je aan moet kleden en naar buiten moet en waarbij je ook op tijd naar bed moet.
Ik weet het meid, het is bij vlagen onnoemelijk zwaar en weet je simpelweg niet meer waar je de kracht en de energie vandaan moet halen. Probeer niet teveel stil te staan bij de dingen die je niet hebt en die je graag anders zou zien. Het enige wat je hieraan kunt doen is door stapsgewijs weer wat grip op je leven te krijgen. En als je zo'n schema opstelt en je daar aan houdt, dan werk je daar aan. Al is het met kleine stapjes..
Veel sterkte!
maandag 5 april 2010 om 21:10
Zoals ik het lees, ben je ziek. En dan heb je volgens mij - vanuit een ww - recht op een ziektewetuitkering. En dat zou al veel van de financiële zorgen weg kunnen nemen. Neem dus morgen contact op met het UWV om je ziek te melden.
Verder lees ik veel stress en helemaal niets leuks. Wat heb je in de afgelopen 2 jaar aan leuke dingen voor jezelf gedaan? De boog kan niet altijd gespannen staan en er zijn zat leuke dingen die weinig of geen geld hoeven te kosten. Trakteer jezelf eens op even wat tijd vrij van jezelf zodat je ook de leuke kant van het leven weer af en toe ziet,
Sterkte!
Verder lees ik veel stress en helemaal niets leuks. Wat heb je in de afgelopen 2 jaar aan leuke dingen voor jezelf gedaan? De boog kan niet altijd gespannen staan en er zijn zat leuke dingen die weinig of geen geld hoeven te kosten. Trakteer jezelf eens op even wat tijd vrij van jezelf zodat je ook de leuke kant van het leven weer af en toe ziet,
Sterkte!
maandag 5 april 2010 om 21:11
ook ik zit diep op het ogenblik heb t bijltje er al een paar keer bij neer gegooit
maar heb net besloten ik ga weer zet me schouders er onder
en ik ga weer
ook ik ben nog jong en heb een heel leven voor me
en 2 kids en een lieve man
ik had t altijd naar me zin ,en dat wil ik weer
tegenslagen zijn er om verwerkt te worden,maar niet om erin te blijven hangen
kom op meis doe met me mee de adviezen die hier staan
neem ik ook met me mee
en ik ga nu niet meer me kop laten hangen
maar heb net besloten ik ga weer zet me schouders er onder
en ik ga weer
ook ik ben nog jong en heb een heel leven voor me
en 2 kids en een lieve man
ik had t altijd naar me zin ,en dat wil ik weer
tegenslagen zijn er om verwerkt te worden,maar niet om erin te blijven hangen
kom op meis doe met me mee de adviezen die hier staan
neem ik ook met me mee
en ik ga nu niet meer me kop laten hangen
maandag 5 april 2010 om 22:38
Ook van mij heel veel sterkte en een hele dikke knuffel.
Er is hier al veel zinnigs geschreven. Structuur aanbrengen is denk ik ook heel belangrijk. Stoppen met de aspirientjes, daar krijg je gegarandeerd medicijn afhankelijke hoofdpijn van (heb ik ook gehad en schiet je niets mee op).
Ontzettend pijnlijk dat je zusje alles heeft wat jij graag wilde. Maar zoals ook al eerder geschreven kan je niet achter ieders gordijnen kijken, zelfs niet bij je zusje. Bovendien is niets permanent, alles verandert, altijd. Dus dat jij nu ongelukkig bent en zoveel hebt verloren is niet iets dat permanent is. En als een ander alles lijkt te hebben is dat ook niet iets dat een wetmatigheid is en dus altijd zo blijft (hoe cru ook). Daar zou je misschien toch hoop/ troost uit kunnen putten? Het is zeker niet verkeerd om jezelf af en toe te vergelijken met iemand in een arm land die in een veel ergere situatie zit, dat helpt relativeren. Nu zwelg je in je verdriet en daar kom je geen stap verder mee. Klinkt hard en zo bedoel ik 't niet, want leef echt met je mee, maar spreek uit ervaring.
Ook ik heb in relatief korte tijd heel veel verloren, ook jaren in de put gezeten en depressief geweest. Wat je schrijft is dus erg herkenbaar. Wat ik geleerd heb, achteraf, is dat je je shit-periode soms gewoon uit moet zitten. Het is niet anders, hoe graag je ook alles anders zou willen. Dat betekent niet dat je volkomen passief moet worden, maar ik geloof ook niet dat ons leven altijd maar maakbaar is. Soms is het klote, en dat kan langer duren dan je wenselijk acht. Een dipje hebben we allemaal weleens, maar wat als dat langer duurt en er geen einde aan lijkt te komen? In onze maatschappij lijkt het ook vaak alsof we altijd maar blij moeten zijn, geluk is het hoogste goed. En alsof je dat altijd maar in eigen hand zou hebben.
Hardlopen schijnt overigens erg goed te helpen tegen depressie, er zijn ook loop therapien. Misschien een idee? Vooral nu 't weer mooier wordt.
En nogmaals een dikke knuffel, want die kun je wel gebruiken!
Er is hier al veel zinnigs geschreven. Structuur aanbrengen is denk ik ook heel belangrijk. Stoppen met de aspirientjes, daar krijg je gegarandeerd medicijn afhankelijke hoofdpijn van (heb ik ook gehad en schiet je niets mee op).
Ontzettend pijnlijk dat je zusje alles heeft wat jij graag wilde. Maar zoals ook al eerder geschreven kan je niet achter ieders gordijnen kijken, zelfs niet bij je zusje. Bovendien is niets permanent, alles verandert, altijd. Dus dat jij nu ongelukkig bent en zoveel hebt verloren is niet iets dat permanent is. En als een ander alles lijkt te hebben is dat ook niet iets dat een wetmatigheid is en dus altijd zo blijft (hoe cru ook). Daar zou je misschien toch hoop/ troost uit kunnen putten? Het is zeker niet verkeerd om jezelf af en toe te vergelijken met iemand in een arm land die in een veel ergere situatie zit, dat helpt relativeren. Nu zwelg je in je verdriet en daar kom je geen stap verder mee. Klinkt hard en zo bedoel ik 't niet, want leef echt met je mee, maar spreek uit ervaring.
Ook ik heb in relatief korte tijd heel veel verloren, ook jaren in de put gezeten en depressief geweest. Wat je schrijft is dus erg herkenbaar. Wat ik geleerd heb, achteraf, is dat je je shit-periode soms gewoon uit moet zitten. Het is niet anders, hoe graag je ook alles anders zou willen. Dat betekent niet dat je volkomen passief moet worden, maar ik geloof ook niet dat ons leven altijd maar maakbaar is. Soms is het klote, en dat kan langer duren dan je wenselijk acht. Een dipje hebben we allemaal weleens, maar wat als dat langer duurt en er geen einde aan lijkt te komen? In onze maatschappij lijkt het ook vaak alsof we altijd maar blij moeten zijn, geluk is het hoogste goed. En alsof je dat altijd maar in eigen hand zou hebben.
Hardlopen schijnt overigens erg goed te helpen tegen depressie, er zijn ook loop therapien. Misschien een idee? Vooral nu 't weer mooier wordt.
En nogmaals een dikke knuffel, want die kun je wel gebruiken!
dinsdag 6 april 2010 om 22:51
Ik heb alles eens rustig doorgelezen en zal t even laten bezinken.. Wel goede voornemens gemaakt in de trant van, op tijd bed in en bed uit, elk dag rondje lopen (al is t naar de supermarkt) wat vrienden gesmst met de vraag of ze me willen helpen en een schop onder mijn kont willen geven.. Vandaag dus naar terras gedwongen en hele leuke middag gehad : ) en met mijn therapeut de optie van medicijnen besproken. Misschien is dat na zo'n tijd wel even een extra steuntje in de rug. Heb binnenkort een afspraak met een psychiater hierover. Bedankt voor al het medeleven, was wel ff lekker eigenlijk, en alle adviezen.. Ik moest t gewoon even kwijt bij andere mensen..
donderdag 8 april 2010 om 21:28
maandag 12 april 2010 om 02:17
Goed dat je hier bent gaan schrijven.
En wat goed joh, van dat terras. Ik ben ook wel bekend met depressies (momenteel gaat het goed) maar alleen naar een terras gaan vind ik op zulke momenten heel erg.
Echt goed dat je gegaan bent en jezelf een tijd meegeeft.
Je klinkt nu al beter dan in je eerste post, eigenlijk.
Ga niet lang schrijven want het is laat. Maar kan wel vertellen dat ik soms best veel aan het forum gehad heb. Je kunt er 24 uur per dag terecht en vaak zijn er meer mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ook zijn er mensen die hetzelfde meegemaakt hebben maar er weer uit gekomen zijn.
Dus, blijf hier schrijven als dat jou kan helpen. Goede dag gewenst morgen.
En wat goed joh, van dat terras. Ik ben ook wel bekend met depressies (momenteel gaat het goed) maar alleen naar een terras gaan vind ik op zulke momenten heel erg.
Echt goed dat je gegaan bent en jezelf een tijd meegeeft.
Je klinkt nu al beter dan in je eerste post, eigenlijk.
Ga niet lang schrijven want het is laat. Maar kan wel vertellen dat ik soms best veel aan het forum gehad heb. Je kunt er 24 uur per dag terecht en vaak zijn er meer mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ook zijn er mensen die hetzelfde meegemaakt hebben maar er weer uit gekomen zijn.
Dus, blijf hier schrijven als dat jou kan helpen. Goede dag gewenst morgen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
