Psyche
alle pijlers
Zusje met anorexia
donderdag 11 september 2008 om 21:29
Hallo,
mijn zusje van 18 heeft al een paar jaar anorexia, ik denk zo'n vier jaar. Ze is inmiddels weer aan de beterende hand, na ziekenhuis in-ziekenhuis uit-kliniek in-kliniek uit. Ik vind het nog steeds moeilijk om hiermee om te gaan, ons gezin staat al zo lang in het teken van haar ziekte. (Ik heb in totaal drie zusjes, ben zelf de oudste). Ik wil graag een manier vinden om hiermee om te gaan, en het een plek te geven, zonder te verlangen naar mijn zusje van voor de anorexia. Ik weet dat kwaad worden geen zin heeft, toch neig ik er altijd naar als ze haar bord weer eens niet leeg wil eten. (Ik woon overigens niet meer thuis, maar ben er in de weekenden wel vaak. Mijn zusje woont nog wel thuis, omdat zelfstandig wonen er echt nog niet in zit.) Directe aanleiding voor het plaatsen van het topic was overigens het programma "Zo jong en dan al anorexia", op RTL 8 deze avond. Ik heb tranen met tuiten zitten huilen op de bank, zo herkenbaar waren de omstandigheden.
Ik zou graag hier met meiden willen praten die, net als ik, dichtbij een anorexiapatient staan. Misschien heb ik er iets aan als ik weet hoe andere mensen hiermee omgaan.
Liefs, m.
mijn zusje van 18 heeft al een paar jaar anorexia, ik denk zo'n vier jaar. Ze is inmiddels weer aan de beterende hand, na ziekenhuis in-ziekenhuis uit-kliniek in-kliniek uit. Ik vind het nog steeds moeilijk om hiermee om te gaan, ons gezin staat al zo lang in het teken van haar ziekte. (Ik heb in totaal drie zusjes, ben zelf de oudste). Ik wil graag een manier vinden om hiermee om te gaan, en het een plek te geven, zonder te verlangen naar mijn zusje van voor de anorexia. Ik weet dat kwaad worden geen zin heeft, toch neig ik er altijd naar als ze haar bord weer eens niet leeg wil eten. (Ik woon overigens niet meer thuis, maar ben er in de weekenden wel vaak. Mijn zusje woont nog wel thuis, omdat zelfstandig wonen er echt nog niet in zit.) Directe aanleiding voor het plaatsen van het topic was overigens het programma "Zo jong en dan al anorexia", op RTL 8 deze avond. Ik heb tranen met tuiten zitten huilen op de bank, zo herkenbaar waren de omstandigheden.
Ik zou graag hier met meiden willen praten die, net als ik, dichtbij een anorexiapatient staan. Misschien heb ik er iets aan als ik weet hoe andere mensen hiermee omgaan.
Liefs, m.
donderdag 11 september 2008 om 21:34
Een vroegere jeugdvriendin van mij had anorexia. Zij werd ook opgenomen op de paaz-afdeling, maar daar ging ze nog minder eten omdat ze zichzelf daar niet thuisvoelde (allerlei nare psychische gevallen met zelfmoordproblemen e.d.) Uiteindelijk is ze thuis toch opgeknapt en ze is er echt helemaal vanaf geraakt. Kan ook weer lekker smullen enzo ipv zakken worteltjes leeg te eten (appels zaten teveel kcal in, dus die at ze in de tijd dat 't slecht ging niet eens). Terwijl ze echt een paar jaar heeft gehad dat ze uitgemergeld was en het dan nog over haar 'vetrol' (lees: huidplooi) op haar buik had.
In elk geval succes: er is hoop!
In elk geval succes: er is hoop!
donderdag 11 september 2008 om 21:42
Hier een zus die het zelf gehad heeft. Ik weet dat het bij ons thuis ook behoorlijke spanningen opgeleverd heeft. Wij hebben op dat moment ook familie therapie gehad (nja de overige familieleden). Alleen mijn zusje die mij maar stom vond zat daar dan weer niet bij. Uiteindelijk denk ik dat jullie als familie ook dingen moeten vinden waarbij de ziekte niet naar voren komt. Ik snap dat het erg aanwezig is maar jullie zijn er ook nog. Misschien is het een idee om eens leuk met je moeder of vader een dagje te plannen. Iedere dochter voor zich zeg maar, en dan afspreken om mooi niet over je zus te gaan praten. Het komt misschien een beetje hard over maar ik denk dat het heel belangrijk is dat er ook tijd overblijft voor jullie eigen leven en ervaringen die je waarschijnlijk ook graag met je ouders deelt. Daarnaast (en dit kan ik alleen uit eigen ervaring zeggen) was het zo dat op het moment dat er voor mij iets minder aandacht was ikzelf meer tijd had om bijzinnen te komen en mijn eigen kracht te zoeken. Veel succes in ieder geval!
vrijdag 12 september 2008 om 08:05
Hoi!
Ik heb ook een zus die anorexia heeft gehad. Ik was toen nog jong,maar het zette een enorme druk op ons gezin, dus ik snap je wel. Anorexia gaat immers gepaard met karakterwijzigingen (vond ik). Ook hier frustraties en kwaadheid die er dan soms toch uitkwamen. Echt raad kan ik je niet geven, ik kan alleen zeggen dat ik je begrijp, en dat je gevoelens hierrond normaal zijn. Ik heb toen veel gehad aan een andere zus, misschien dat je nog andere broers of zussen hebt. Maak ook duidelijk aan je ouders dat de problemen van je zus niet altijd de focus mogen zijn.
Ik heb ook een zus die anorexia heeft gehad. Ik was toen nog jong,maar het zette een enorme druk op ons gezin, dus ik snap je wel. Anorexia gaat immers gepaard met karakterwijzigingen (vond ik). Ook hier frustraties en kwaadheid die er dan soms toch uitkwamen. Echt raad kan ik je niet geven, ik kan alleen zeggen dat ik je begrijp, en dat je gevoelens hierrond normaal zijn. Ik heb toen veel gehad aan een andere zus, misschien dat je nog andere broers of zussen hebt. Maak ook duidelijk aan je ouders dat de problemen van je zus niet altijd de focus mogen zijn.
vrijdag 12 september 2008 om 09:00
Eigenlijk heb je er met anorexia een extra zusje bij. Ik denk dat je zusje ook liever geen anorexia zou hebben maar ze is er slachtoffer van. De anorexia slokt de aandacht op, niet zijzelf. Misschien dat het helpt als je dat voor ogen houdt. Zo lang zij het heeft zal het in het middelpunt blijven staan.
Misschien is een dagje apart weg met je moeder nog niet zo'n gek idee. Je zou er wellicht ook voor kunnen kiezen zelf uit huis te gaan. Dan heb je wat meer afstand en verandert de band met je andere familieleden ook.
heel veel sterkte
Misschien is een dagje apart weg met je moeder nog niet zo'n gek idee. Je zou er wellicht ook voor kunnen kiezen zelf uit huis te gaan. Dan heb je wat meer afstand en verandert de band met je andere familieleden ook.
heel veel sterkte
vrijdag 12 september 2008 om 22:16
Hoi Marijke,
Echt een moeilijke situatie voor jou en je ander zussen en ouders. Ik heb niet in jouw positie gestaan, maar heb wel zelf anorexia gehad heel wat jaren geleden. Voor mijn ouders was dit ook behoorlijk zwaar en liepen de spanningen thuis ook hoog op.
Ik weet dat het voor mijn ouders op een gegeven moment heeft geholpen om mijn gedrag en mijn eetstoornis los te zien van mij als persoon en van de eetstoornis afstand te nemen. Een boek dat zij in die tijd hebben gelezen is "De geheime taal van eetstoornissen" door Peggy Claude-Pierre - misschien heb je daar iets aan. Het klinkt misschien als opgeven, maar mijn ouders gingen er zelf aan onderdoor. Ze konden het gevecht met mijn eetstoornis niet meer aan en dat had ook geen zin.
Het is heel moeilijk, maar je zusje is nog steeds je zusje. Haar gedrag wordt alleen soms gestuurd vanuit de irrationele gedachten die zij heeft en die voor haar ook echt de waarheid zijn. Maar van diep van binnen is zij ook gewoon een meisje dat haar grote zus nodig heeft.
Ik kan begrijpen dat het moeilijk is om rustig te blijven als je ziet dat je zusje weer haar bord niet leegeet, maar boos worden zal daar waarschijnlijk geen verandering in brengen. Misschien kun je proberen het op dat moment te negeren en dan op een later tijdstip (als het eetmoment een tijdje achter de rug is) bij haar gaan zitten om een praatje te maken. Hoeft niet eens over zo'n beladen (eet)onderwerp te gaan, maar gewoon gezellig samen zijn. Misschien ook leuke dingen samen doen om jullie band wat te versterken en het gedrag rondom eten en gewicht negeren.
Het blijft moeilijk en uit eindelijk kan je zusje alleen herstellen als ze dat zelf wil en er ook aan toe is.
Heel veel succes!
Echt een moeilijke situatie voor jou en je ander zussen en ouders. Ik heb niet in jouw positie gestaan, maar heb wel zelf anorexia gehad heel wat jaren geleden. Voor mijn ouders was dit ook behoorlijk zwaar en liepen de spanningen thuis ook hoog op.
Ik weet dat het voor mijn ouders op een gegeven moment heeft geholpen om mijn gedrag en mijn eetstoornis los te zien van mij als persoon en van de eetstoornis afstand te nemen. Een boek dat zij in die tijd hebben gelezen is "De geheime taal van eetstoornissen" door Peggy Claude-Pierre - misschien heb je daar iets aan. Het klinkt misschien als opgeven, maar mijn ouders gingen er zelf aan onderdoor. Ze konden het gevecht met mijn eetstoornis niet meer aan en dat had ook geen zin.
Het is heel moeilijk, maar je zusje is nog steeds je zusje. Haar gedrag wordt alleen soms gestuurd vanuit de irrationele gedachten die zij heeft en die voor haar ook echt de waarheid zijn. Maar van diep van binnen is zij ook gewoon een meisje dat haar grote zus nodig heeft.
Ik kan begrijpen dat het moeilijk is om rustig te blijven als je ziet dat je zusje weer haar bord niet leegeet, maar boos worden zal daar waarschijnlijk geen verandering in brengen. Misschien kun je proberen het op dat moment te negeren en dan op een later tijdstip (als het eetmoment een tijdje achter de rug is) bij haar gaan zitten om een praatje te maken. Hoeft niet eens over zo'n beladen (eet)onderwerp te gaan, maar gewoon gezellig samen zijn. Misschien ook leuke dingen samen doen om jullie band wat te versterken en het gedrag rondom eten en gewicht negeren.
Het blijft moeilijk en uit eindelijk kan je zusje alleen herstellen als ze dat zelf wil en er ook aan toe is.
Heel veel succes!
