Psyche
alle pijlers
zwangerschapsdepressie?
dinsdag 9 september 2008 om 16:38
Hallo,
Ik ben sinds kort zwanger voor het eerst in mijn leven, ik heb nog niet zo lang een relatie, maar deze voelde tot voor ik zwanger werd wel heel goed en het is supergewenst dus ik hou het kindje.
het enige probleem waar ik radeloos van wordt is dat ik ongeveer een keer in de maand een week gevloerd ben. ik ben depressief, heb nergens zin in, erger me aan mijn vriend, hoe goed hij zijn best ook doet en twijfel over mijn gevoelens en ben in die week heel erg moe, hoeveel ik ook slaap (nachtmerries) ik merk het nu voor de 2e keer en wil niet weer worden weggezogen in een depressie zoals de eerste keer, toen wist ik alleen nog niet dat het aan mijn zwangerschap lag, en dacht dat ik depressief was (ik heb nog nooit last gehad van depressies in mijn leven overigens)
Ik ben benieuwd of ik de enige ben die dit soort gevoelens ervaar tijdens de eerste maanden van een zwangerschap, want ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan..
Ik ben sinds kort zwanger voor het eerst in mijn leven, ik heb nog niet zo lang een relatie, maar deze voelde tot voor ik zwanger werd wel heel goed en het is supergewenst dus ik hou het kindje.
het enige probleem waar ik radeloos van wordt is dat ik ongeveer een keer in de maand een week gevloerd ben. ik ben depressief, heb nergens zin in, erger me aan mijn vriend, hoe goed hij zijn best ook doet en twijfel over mijn gevoelens en ben in die week heel erg moe, hoeveel ik ook slaap (nachtmerries) ik merk het nu voor de 2e keer en wil niet weer worden weggezogen in een depressie zoals de eerste keer, toen wist ik alleen nog niet dat het aan mijn zwangerschap lag, en dacht dat ik depressief was (ik heb nog nooit last gehad van depressies in mijn leven overigens)
Ik ben benieuwd of ik de enige ben die dit soort gevoelens ervaar tijdens de eerste maanden van een zwangerschap, want ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan..
dinsdag 9 september 2008 om 16:48
1 woord: HORMONEN, errug lastig, ik weet het. Probeer jezelf lekker te verwennen. Maar ik begrijp even je tekst niet over de eerste en tweede keer, bedoel je dat over je zwangerschap (1e en 2e week)? Die moet je nog even uitleggen aub. Je zegt namelijk dat je 1 keer per maand gevloerd bent, maar als je kort zwanger bent, hoeveel maanden is dat dan? Of ben je altijd 1 keer per maand gevloerd? (ook hormonen ivm menstruatie/eisprong) ik begrijp het verder niet helemaal...
dinsdag 9 september 2008 om 17:03
Hoi Teigertje,
Ik gooi het inderdaad op de hormonen, maar als ik naar b.v. mijn zusje kijk, die ook zwanger is, dan vind ik mijn gevoelens, desinteresse en depressieve klachten wel heel heftig.
ik zal even uitleggen wat ik bedoel met 1e en 2e keer.
De eerste keer dat deze klachten boven kwamen was ik 4 weken zwanger alleen wist ik dat nog niet. ik ging aan alles twijfelen, had nergens zin in en wilde zelfs een eind maken aan mijn relatie omdat ik dacht dat het misschien daar aan lag. of een burnout van mijn werk. mijn huisarts heeft me naar de psych gestuurd en omdat ik helemaal ten einde raad was het middel paretoxine in combinatie met een anti psychose middel voorgeschreven. Toen ik er na 2 dagen achter kwam dat ik zwanger was ben ik meteen gestopt met alle pillen en is door alle commotie van de zwangerschap het depressieve gevoel in meerdere mate weggetrokken, tot 2 dagen geleden, ik voelde hem het weekend wel aankomen maar nu is exact hetzelfde gevoel weer terug. de vorige keer ben ik een week uit de running geweest op mijn werk, en probeer nu hetzelfde te voorkomen.
Ik gooi het inderdaad op de hormonen, maar als ik naar b.v. mijn zusje kijk, die ook zwanger is, dan vind ik mijn gevoelens, desinteresse en depressieve klachten wel heel heftig.
ik zal even uitleggen wat ik bedoel met 1e en 2e keer.
De eerste keer dat deze klachten boven kwamen was ik 4 weken zwanger alleen wist ik dat nog niet. ik ging aan alles twijfelen, had nergens zin in en wilde zelfs een eind maken aan mijn relatie omdat ik dacht dat het misschien daar aan lag. of een burnout van mijn werk. mijn huisarts heeft me naar de psych gestuurd en omdat ik helemaal ten einde raad was het middel paretoxine in combinatie met een anti psychose middel voorgeschreven. Toen ik er na 2 dagen achter kwam dat ik zwanger was ben ik meteen gestopt met alle pillen en is door alle commotie van de zwangerschap het depressieve gevoel in meerdere mate weggetrokken, tot 2 dagen geleden, ik voelde hem het weekend wel aankomen maar nu is exact hetzelfde gevoel weer terug. de vorige keer ben ik een week uit de running geweest op mijn werk, en probeer nu hetzelfde te voorkomen.
dinsdag 9 september 2008 om 17:11
oh ok nu snap ik hem, maar ik denk nog steeds dat je echt kunt wijden aan de hormonen, zeker omdat je geen verleden hebt met depressies. Misschien kun je eens praten met iemand, je huisarts of een verloskundige, zij weten meestal wel wat hormonen wel en niet met je kunnen doen, en believe me, hormonen doen een hoop met je, been there done that...
dinsdag 9 september 2008 om 17:40
Ik zou denken dat het hormonen zijn. Erg lastig, heb dat zelf ook gehad. Door een stommiteit werd ik heel vroeg in mijn relatie zwanger. En door die hormonen (maar dat wist ik toen nog niet) begon ik aan alles te twijfelen: hem, onze relatie, mezelf. En zeker aan dat kind in wording. Want ondanks dat ik altijd had geroepen dat ik kinderen wilde wist ik na een tijdje piekeren en heel veel huilen één ding heel zeker: die wilde ik helemáál niet. Nu zeker niet en misschien wel nooit.
Ik was totaal mezelf niet, bleek na de abortus. De punt die ik die dag achter m'n relatie had gezet werd een komma toen ik 2 dagen daarna weer 'normaal' kon denken en voelen. Het gaat nu heel goed en we willen binnenkort toch proberen of kinderen er voor ons in zitten. Daar kijk ik heel erg naar uit maar ik ben wel bang dat ik me misschien weer zo ga voelen als de vorige keer. Alleen weet ik dit keer dan dat het niet aan mij maar aan de hormonen ligt.
Wat ik in die nare periode heel vervelend vond is dat ik in geen enkel zwangerschapsboek heb gelezen dat er überhaupt zoiets als een zwangerschapsdepressie bestáát. Er zijn wel stukjes over brandend maagzuur en aambeien maar daarmee hebben ze de vervelende kwaaltjes ongeveer wel besproken. Terwijl dit vele malen ingrijpender is, als je het mij vraagt. Ik voelde me dus behoorlijk alleen en abnormaal in dat opzicht. Later besprak ik het met een vriendin die mijn verhaal deels herkende. Niet in de zin "ik wil dat kind niet en mijn relatie is ook ruk" maar zij had wel haar beide zwangerschappen een soort van zwart gordijn om zich heen (zo omschreef zij het). Niets was mooi of leuk, alles was alleen maar vervelend en om te huilen. Na de bevalling verdween dat gevoel bijna direct weer ("gingen de gordijnen weer open") . Bij de tweede zwangerschap herkende ze het dus en toen ze het met de VK besprak zei zij dat ze regelmatig huilende vrouwen aan haar bureau had die heel bewust voor een zwangerschap hadden gekozen en een geweldige relatie hadden, maar ervan overtuigd waren dat het allemaal niks was. Leuk hoor, hormonen. :-/ Maar waarom staat dat dan nergens? Ik ben bijna geneigd er zelf een boek over te schrijven. Je zo vervelend voelen is dus een vaker voorkomend verschijnsel en je bent zeker niet abnormaal. Als ik jou was zou ik een dagboekje bijhouden over hoe je je voelt. Niet om jezelf volledig de put in te schrijven maar om het van je af te schrijven. Probeer er ook in mee te nemen wat er dan wel leuk is. En hoe leuk je vriend is. Misschien kun je jezelf dan toch overtuigen dat het echt zo is
want toen je niet onder invloed van hormonen was zag je dat immers ook! Of bespreek het eens met een vriendin/collega/de buurvrouw die ook zwanger is geweest als je die hebt, misschien herkent zij wel iets in je verhaal en dan zul je merken dat je niet de enige bent.
Veel sterkte!
Ik was totaal mezelf niet, bleek na de abortus. De punt die ik die dag achter m'n relatie had gezet werd een komma toen ik 2 dagen daarna weer 'normaal' kon denken en voelen. Het gaat nu heel goed en we willen binnenkort toch proberen of kinderen er voor ons in zitten. Daar kijk ik heel erg naar uit maar ik ben wel bang dat ik me misschien weer zo ga voelen als de vorige keer. Alleen weet ik dit keer dan dat het niet aan mij maar aan de hormonen ligt.
Wat ik in die nare periode heel vervelend vond is dat ik in geen enkel zwangerschapsboek heb gelezen dat er überhaupt zoiets als een zwangerschapsdepressie bestáát. Er zijn wel stukjes over brandend maagzuur en aambeien maar daarmee hebben ze de vervelende kwaaltjes ongeveer wel besproken. Terwijl dit vele malen ingrijpender is, als je het mij vraagt. Ik voelde me dus behoorlijk alleen en abnormaal in dat opzicht. Later besprak ik het met een vriendin die mijn verhaal deels herkende. Niet in de zin "ik wil dat kind niet en mijn relatie is ook ruk" maar zij had wel haar beide zwangerschappen een soort van zwart gordijn om zich heen (zo omschreef zij het). Niets was mooi of leuk, alles was alleen maar vervelend en om te huilen. Na de bevalling verdween dat gevoel bijna direct weer ("gingen de gordijnen weer open") . Bij de tweede zwangerschap herkende ze het dus en toen ze het met de VK besprak zei zij dat ze regelmatig huilende vrouwen aan haar bureau had die heel bewust voor een zwangerschap hadden gekozen en een geweldige relatie hadden, maar ervan overtuigd waren dat het allemaal niks was. Leuk hoor, hormonen. :-/ Maar waarom staat dat dan nergens? Ik ben bijna geneigd er zelf een boek over te schrijven. Je zo vervelend voelen is dus een vaker voorkomend verschijnsel en je bent zeker niet abnormaal. Als ik jou was zou ik een dagboekje bijhouden over hoe je je voelt. Niet om jezelf volledig de put in te schrijven maar om het van je af te schrijven. Probeer er ook in mee te nemen wat er dan wel leuk is. En hoe leuk je vriend is. Misschien kun je jezelf dan toch overtuigen dat het echt zo is
want toen je niet onder invloed van hormonen was zag je dat immers ook! Of bespreek het eens met een vriendin/collega/de buurvrouw die ook zwanger is geweest als je die hebt, misschien herkent zij wel iets in je verhaal en dan zul je merken dat je niet de enige bent. Veel sterkte!
dinsdag 9 september 2008 om 17:58
Sorry hoor, snap dat echt niet!!!! Misschien ben ik nogal bot en kort door de bocht, maar je hebt 1 weekje een depressie achtige toestand en je laat jezelf gelijk aan de pillen praten. Pfff, mag een mens tegenwoordig niet ook eens een keertje labiel zijn zeg?
Ik vind het heus wel vervelend voor je hoor, want da's vast geen gezellige week geweest. Maar dan laat je je wel erg snel kennen als je na een week al naar een psych. holt! Moet je nagaan dat er mensen zijn die met dat soort gevoelens al jaren te kampen hebben.
Ben ook stomverbaasd dat je wederom het levende bwijs bent dat je maar een keertje hoeft te janken en je hebt al ik weer niet wat voor medicijnen in je mik zitten. Je zou er beter aandoen om wat weerbaarder te worden, als je al gelijk zo instort om een slecht weekje. Moet je na twee weken al opgenomen worden dan?
Ik vind het heus wel vervelend voor je hoor, want da's vast geen gezellige week geweest. Maar dan laat je je wel erg snel kennen als je na een week al naar een psych. holt! Moet je nagaan dat er mensen zijn die met dat soort gevoelens al jaren te kampen hebben.
Ben ook stomverbaasd dat je wederom het levende bwijs bent dat je maar een keertje hoeft te janken en je hebt al ik weer niet wat voor medicijnen in je mik zitten. Je zou er beter aandoen om wat weerbaarder te worden, als je al gelijk zo instort om een slecht weekje. Moet je na twee weken al opgenomen worden dan?
dinsdag 9 september 2008 om 18:00
Ik vind je woordkeuze 'weggezogen in een depressie' ook wel lekker zwaar klinken. Weet je wanneer er sprake is van een depressie? Als je dat soort klachten toch een aantal weken onafgebroken hebt, waardoor het echt je kwaliteit van leven op negatieve wijze beinvloedt.
Wat jij hebt heet een dip! Zeker als je er na een week weer overheen bent.
Wat jij hebt heet een dip! Zeker als je er na een week weer overheen bent.
dinsdag 9 september 2008 om 18:46
Maar dan laat je je wel erg snel kennen als je na een week al naar een psych. holt!
Je zou er beter aandoen om wat weerbaarder te worden, als je al gelijk zo instort om een slecht weekje.
Mijn oog viel op dit item. Deedee, ik heb met je te doen en sluit me aan bij de andere schrijfsters wat betreft de mega impact van hormonen. Kun je je ei bij je VK kwijt? vaak staan ze daar zeker voor open.
Intiem, ik vind inderdaad dat je kort door de bocht reageert, met uitdrukkingen als ' je laat jezelf snel kennen' en ' als je al zo gelijk instort'. Ik vind het alleen maar van moed getuigen om hulp te vragen. Ik merk dat ik boos word van deze zinnen maar ken uiteraard jouw achtergrond of eigen bagage van waaruit je hier tot komt. Misschien vind je dit soort dingen zelf wel moeilijk, vraag ik me af. Sterkte!
Je zou er beter aandoen om wat weerbaarder te worden, als je al gelijk zo instort om een slecht weekje.
Mijn oog viel op dit item. Deedee, ik heb met je te doen en sluit me aan bij de andere schrijfsters wat betreft de mega impact van hormonen. Kun je je ei bij je VK kwijt? vaak staan ze daar zeker voor open.
Intiem, ik vind inderdaad dat je kort door de bocht reageert, met uitdrukkingen als ' je laat jezelf snel kennen' en ' als je al zo gelijk instort'. Ik vind het alleen maar van moed getuigen om hulp te vragen. Ik merk dat ik boos word van deze zinnen maar ken uiteraard jouw achtergrond of eigen bagage van waaruit je hier tot komt. Misschien vind je dit soort dingen zelf wel moeilijk, vraag ik me af. Sterkte!
dinsdag 9 september 2008 om 20:01
Met een psych praten kan nooit kwaad. Ook als je geen depressie blijkt te hebben. Je hoeft nl niet pas naar een psych als je al hele erge problemen hebt. Maar pas op met medicijnen, want dat is een ander verhaal.
Het klinkt in mijn oren ook niet als een zware depressie maar dat kan ik natuurlijk vanuit 1 post niet goed inschatten en ben ook geen psych. Ik zou zeggen: neem jezelf serieus en ga naar een psych, ga daar praten en kijk dan op lange termijn wat er verandert. Dan kun je altijd nog een hele tijd later aan de medicijnen. Ik zie die medicijnen echter als aller- aller- laatste redmiddel en volgens mij ben je nog niet zover toch? Hoop het maar.
Het klinkt in mijn oren ook niet als een zware depressie maar dat kan ik natuurlijk vanuit 1 post niet goed inschatten en ben ook geen psych. Ik zou zeggen: neem jezelf serieus en ga naar een psych, ga daar praten en kijk dan op lange termijn wat er verandert. Dan kun je altijd nog een hele tijd later aan de medicijnen. Ik zie die medicijnen echter als aller- aller- laatste redmiddel en volgens mij ben je nog niet zover toch? Hoop het maar.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
dinsdag 9 september 2008 om 20:39
@utregmeisje, ik reageer vanuit het standpunt dat ik incl. mezelf veel meer mensen ken die veel langer worstelen en inderdaad ook hulp hebben gezocht. Maar niet al na 1 weekje. Tuurlijk, als je hulp nodig hebt, heb je hulp nodig. Maar is dat echt het feit als je een aantal dagen slecht in je vel zit? dan kan iedereen met een beetje pms al naar een psych. hollen. Krijgen ze het lekker druk van. Dus ik vind dit inderdaad een kwestie van 'get yourself together' en miauw niet zo. Mocht het nou blijken langer te duren en niet weg te gaan, kan je altijd nog hulp zoeken. Maar kom op hé, na 1 week 
???
???
woensdag 10 september 2008 om 11:35
@ pipa 71, wat een herkenning, bedankt voor je verhaal !! je omschrijft exact wat ik voel en wat je beschrijft over die vriendin geldt misschien ook wel een beetje voor mij ! ik ga het zeker meenemen naar mijn VK. Ik snap er ook helemaal niks van, dat ik aan mijn relatie ga twijfelen en met het idee speel om er een punt achter te zetten, maar ik wil gewoon van het wanhoopsgevoel af.. ik ga proberen dit mee te nemen, en zal ook vragen om meer ruimte in mijn relatie, wellicht dat het helpt. nogmaals bedankt!
@ intiem : het nadeel van zo'n forum is dat ik natuurlijk moeilijk mijn hele levensgeschiedenis hier uit de doeken kan doen. maar de aanleiding tot anti- depressiva / psych is echt niet alleen een weekje down gevoel! Ik geeft toe dat achteraf mijn huisarts die anti depressiva nooit zo snel had mogen voorschrijven, maar op dat moment was ik ten einde raad.
Ik vind je opmerkingen nogal bot en getuigd van weinig inlevingsvermogen, had dan op zijn minst naar wat meer achtergrond gevraagd voor je met je oordeel klaarstond.
@ intiem : het nadeel van zo'n forum is dat ik natuurlijk moeilijk mijn hele levensgeschiedenis hier uit de doeken kan doen. maar de aanleiding tot anti- depressiva / psych is echt niet alleen een weekje down gevoel! Ik geeft toe dat achteraf mijn huisarts die anti depressiva nooit zo snel had mogen voorschrijven, maar op dat moment was ik ten einde raad.
Ik vind je opmerkingen nogal bot en getuigd van weinig inlevingsvermogen, had dan op zijn minst naar wat meer achtergrond gevraagd voor je met je oordeel klaarstond.
woensdag 10 september 2008 om 14:58
Als iemand zegt nog nooit eerder in het leven te maken heeft gehad met depressies en iemand heeft 1 weekje een depressie en gaat daarmee naar een psych. om vervolgens anti depressiva en anti-psychotische middelen te gaan slikken, wat moet ik dan concluderen? Je schreef niks over het feit dat je al langer met problemen rondliep. Ergo, je schreef dat dit voor het eerst was en daaruit nam ik aan dat jouw gemoedsttoestand je overviel.
Ik heb me ook vaak en veel zo gevoeld zoals jij denk ik en dan heeft men doorgaans te maken met een wachttijd voor een intake gesprek bij een psychiater of psycholoog en dan ben je weken verder. Had jij met dezelfde wachttijd te maken gehad, waren jouw klachten al lang over geweest. Dus ik vind het echt onbegrijpelijk dat je zo snel aan de medicijnen bent gezet. Of was je psychotisch? Suicidaal of een gevaar voor je omgeving? Vraag me echt af hoe het dan komt (reden) waarom je dan finaal instort. Want ik denk nogmaals dat je beter kunt werken aan weerbaarder worden, zodat je ook kunt omgaan met tegenslagen in het leven. Want zoveel mensen voelen zich zo vaak slecht en twijfelen dan aan van alles. Toch geen reden voor antipsychotica lijkt me. Iemand moet wel op een bepaald niveau kunnen dealen met een wat mindere periode hoor. En als jij dat niet kan, denk ik -dat als je al hulp nodig hebt- dat je beter wat meer kan investeren in weerbaarder worden. Anders zit je in no time voor de rest van je leven aan medicijnen vast als je zo makkelijk instort...
Ik heb me ook vaak en veel zo gevoeld zoals jij denk ik en dan heeft men doorgaans te maken met een wachttijd voor een intake gesprek bij een psychiater of psycholoog en dan ben je weken verder. Had jij met dezelfde wachttijd te maken gehad, waren jouw klachten al lang over geweest. Dus ik vind het echt onbegrijpelijk dat je zo snel aan de medicijnen bent gezet. Of was je psychotisch? Suicidaal of een gevaar voor je omgeving? Vraag me echt af hoe het dan komt (reden) waarom je dan finaal instort. Want ik denk nogmaals dat je beter kunt werken aan weerbaarder worden, zodat je ook kunt omgaan met tegenslagen in het leven. Want zoveel mensen voelen zich zo vaak slecht en twijfelen dan aan van alles. Toch geen reden voor antipsychotica lijkt me. Iemand moet wel op een bepaald niveau kunnen dealen met een wat mindere periode hoor. En als jij dat niet kan, denk ik -dat als je al hulp nodig hebt- dat je beter wat meer kan investeren in weerbaarder worden. Anders zit je in no time voor de rest van je leven aan medicijnen vast als je zo makkelijk instort...
maandag 16 februari 2009 om 22:04
hallo,
ik ben een meisje van 20 jaar en ben nu 24 weken in verwachting van mn eerste kindje..
eigenlijk zolang als ik me ken herinneren wil ik al kinderen, maar nu het zover is lijkt het wel alsof ik er helemaal niet zo blij mee ben als ik had gedacht.
In principe was het niet gepland.. ik was nog niet zolang met de vader van mn kind en heb er 3 weken geleden ook een punt achter gezet.
ik schrik heel erg van mn eigen gevoelens.. en heb echt geen idee wat ik ermee aan moet.. ik heb er al tijdje last van..
dingen die ik hier ook lees.. het nergens zin in hebben.. overal aan twijfelen.. mn kindje schopt heel veel maar kan er eigenlijk niet altijd van genieten en irriteer me dr soms zelfs aan..
ik slaap en eet slecht.. ben al 11 kilo afgevalle.. dacht eerst dat het gewoon stress was.. maar begin nu toch echt te denken dat er meer met me aan de hand is.. spontaan huilen.. chagerijnig 9 van de 10 keer en mn dikke buik ben ik ook niet altijd even blij mee..
WAT IS ER MET ME AAN DE HAND..?? enig idee wat ik moet doen..??
ik ben een meisje van 20 jaar en ben nu 24 weken in verwachting van mn eerste kindje..
eigenlijk zolang als ik me ken herinneren wil ik al kinderen, maar nu het zover is lijkt het wel alsof ik er helemaal niet zo blij mee ben als ik had gedacht.
In principe was het niet gepland.. ik was nog niet zolang met de vader van mn kind en heb er 3 weken geleden ook een punt achter gezet.
ik schrik heel erg van mn eigen gevoelens.. en heb echt geen idee wat ik ermee aan moet.. ik heb er al tijdje last van..
dingen die ik hier ook lees.. het nergens zin in hebben.. overal aan twijfelen.. mn kindje schopt heel veel maar kan er eigenlijk niet altijd van genieten en irriteer me dr soms zelfs aan..
ik slaap en eet slecht.. ben al 11 kilo afgevalle.. dacht eerst dat het gewoon stress was.. maar begin nu toch echt te denken dat er meer met me aan de hand is.. spontaan huilen.. chagerijnig 9 van de 10 keer en mn dikke buik ben ik ook niet altijd even blij mee..
WAT IS ER MET ME AAN DE HAND..?? enig idee wat ik moet doen..??
woensdag 18 februari 2009 om 09:30
quote:fleurtje schreef op 18 februari 2009 @ 09:24:
Prenatale depressie, erg weinig over bekend en erg weinig over te vinden. Laat het niet uit de hand lopen en heb het er met de verloskundige of huisarts over.
Inderdaad! Toevallig ken ik in mijn eigen omgeving twee vrouwen die elk twee kinderen hebben gekregen en er beide keren erg veel mee te stellen hebben gehad. Allebei nog aan de medicatie, ook na de bevalling. Één van de dames is gecertificeerd coach en denkt erover om er zelf een boek over te gaan schrijven, juist omdat er zo ontzettend weinig over bekend is.
Je hormonen is 1 ding, een heuse prenatale depressie is echt een verschrikkelijk iets.
Prenatale depressie, erg weinig over bekend en erg weinig over te vinden. Laat het niet uit de hand lopen en heb het er met de verloskundige of huisarts over.
Inderdaad! Toevallig ken ik in mijn eigen omgeving twee vrouwen die elk twee kinderen hebben gekregen en er beide keren erg veel mee te stellen hebben gehad. Allebei nog aan de medicatie, ook na de bevalling. Één van de dames is gecertificeerd coach en denkt erover om er zelf een boek over te gaan schrijven, juist omdat er zo ontzettend weinig over bekend is.
Je hormonen is 1 ding, een heuse prenatale depressie is echt een verschrikkelijk iets.
woensdag 18 februari 2009 om 18:00
quote:intiem schreef op 10 september 2008 @ 14:58:
Als iemand zegt nog nooit eerder in het leven te maken heeft gehad met depressies en iemand heeft 1 weekje een depressie en gaat daarmee naar een psych. om vervolgens anti depressiva en anti-psychotische middelen te gaan slikken, wat moet ik dan concluderen? Je schreef niks over het feit dat je al langer met problemen rondliep. Ergo, je schreef dat dit voor het eerst was en daaruit nam ik aan dat jouw gemoedsttoestand je overviel.
Ik begrijp precies wat je bedoeld Intiem maar op jouw woorden zullen de meeste (zwangere) mensen hier niet waarderen (roze wolken he). Ik denk dat het voor 'normale' mensen moeilijk te bevatten is hoe het leven van iemand met een (psychische) stoornis eruit ziet.
Maar probeer je niet zo druk te maken, ik begrijp heel goed je irritatie/woede (ik zit in 't zelfde schuitje als jij) en constructief gezien zit er ook een kern van waarheid in je posts, maar toch, ik denk dat je die kwaadheid ergens anders op moet richten dan tegen iemand die schijnbaar nu slecht in d'r vel zit en zwanger is (met alle 'nadelen' vandien).
Toch wil ik topicopener feliciteren met haar zwangerschap en veel succes & plezier & sterkte toewensen en natuurlijk dat alles normaal verloopt.
Niemand heeft ooit gezegd dat het leven makkelijk is
Als iemand zegt nog nooit eerder in het leven te maken heeft gehad met depressies en iemand heeft 1 weekje een depressie en gaat daarmee naar een psych. om vervolgens anti depressiva en anti-psychotische middelen te gaan slikken, wat moet ik dan concluderen? Je schreef niks over het feit dat je al langer met problemen rondliep. Ergo, je schreef dat dit voor het eerst was en daaruit nam ik aan dat jouw gemoedsttoestand je overviel.
Ik begrijp precies wat je bedoeld Intiem maar op jouw woorden zullen de meeste (zwangere) mensen hier niet waarderen (roze wolken he). Ik denk dat het voor 'normale' mensen moeilijk te bevatten is hoe het leven van iemand met een (psychische) stoornis eruit ziet.
Maar probeer je niet zo druk te maken, ik begrijp heel goed je irritatie/woede (ik zit in 't zelfde schuitje als jij) en constructief gezien zit er ook een kern van waarheid in je posts, maar toch, ik denk dat je die kwaadheid ergens anders op moet richten dan tegen iemand die schijnbaar nu slecht in d'r vel zit en zwanger is (met alle 'nadelen' vandien).
Toch wil ik topicopener feliciteren met haar zwangerschap en veel succes & plezier & sterkte toewensen en natuurlijk dat alles normaal verloopt.
Niemand heeft ooit gezegd dat het leven makkelijk is
donderdag 19 februari 2009 om 21:06
Beste deedee en zwanger20,
vorige zomer ben ik zwanger geweest, wat helaas een miskraam is geworden. Dit was een geplande en gewenste zwangerschap en ik was dolverliefd op mijn man. Aan mijn relatie ben ik nooit gaan twijfelen. Maar dat er iets als een prenatale depressie bestaat heb ik pas na de miskraam ontdekt. Er ging een wereld voor me open!
Praat erover! Als je al bij de HA of VK bent geweest: maak een afspraak.
Nu ben ik trouwens weer zwanger, en heb ik gelukkig geen klachten. Elke zwangerschap is anders, zelfs bij dezelfde vrouw.
vorige zomer ben ik zwanger geweest, wat helaas een miskraam is geworden. Dit was een geplande en gewenste zwangerschap en ik was dolverliefd op mijn man. Aan mijn relatie ben ik nooit gaan twijfelen. Maar dat er iets als een prenatale depressie bestaat heb ik pas na de miskraam ontdekt. Er ging een wereld voor me open!
Praat erover! Als je al bij de HA of VK bent geweest: maak een afspraak.
Nu ben ik trouwens weer zwanger, en heb ik gelukkig geen klachten. Elke zwangerschap is anders, zelfs bij dezelfde vrouw.
vrijdag 20 februari 2009 om 08:37
@intiem: je doet me een beetje denken aan een liedje van Nick Kershaw (Wouldn't it be good - van langgg geleden...). Je zult het ergens best goed bedoelen, maar je toonzetting is weinig constructief.
@deedee: mijn stiefzusje heeft in haar 3de zwangerschap dergelijke klachten gehad. Haar ha was niet zo'n voorstander van antidepressiva, dus had 1 a 2x per week een gesprek met haar, maar ze heeft het heel zwaar gehad. Dit terwijl ze 2 voorafgaande zwangerschappen daar totaal geen last van had. ( ... 1ste 2 waren meisjes.. 3de een jongetje ... zou het .. ??)
@deedee: mijn stiefzusje heeft in haar 3de zwangerschap dergelijke klachten gehad. Haar ha was niet zo'n voorstander van antidepressiva, dus had 1 a 2x per week een gesprek met haar, maar ze heeft het heel zwaar gehad. Dit terwijl ze 2 voorafgaande zwangerschappen daar totaal geen last van had. ( ... 1ste 2 waren meisjes.. 3de een jongetje ... zou het .. ??)
Computer says nooooo
vrijdag 20 februari 2009 om 09:54
Ik klikte op dit topic, omdat het mijn interesse had. Blijk ik hier al een tijd geleden geschreven te hebben. Na ja, grappig om weer terug te lezen. Ben benieuwd hoe het met de TO is dan inmiddels? Is dat bekend?
@Summer, ik ken dat liedje niet.
@your wake up call, ik weet echt oprecht niet (meer?) in welk schuitje jij zit? Blijkbaar zitten we in dezelfde? Hebben we het daar dan al eens over gehad?
Ik heb even mijn mening herlezen en ben het eens met het feit dat het nogal fel eruit is gekomen. Daarvoor excuses. Verder blijf ik het moeilijk te begrijpen te vinden als iemand zo snel (na 1 week) best heftige medicijnen krijgt en blijf ik voorstander van weerbaar worden, evt. tijdelijk ondersteund door medicijnen. Maar daarnaast vooral oorzaken onderzoekend en oplossingsgericht bezig zijn.
Bovendien denk ik wel een beetje recht van spreken te hebben, aangezien ik ook bekend ben geweest met depressie tijdens en na zwangerschap. Dus ik weet wat het met je kan doen.
TO, geef je nog een update hoe het met je gaat?
@Summer, ik ken dat liedje niet.
@your wake up call, ik weet echt oprecht niet (meer?) in welk schuitje jij zit? Blijkbaar zitten we in dezelfde? Hebben we het daar dan al eens over gehad?
Ik heb even mijn mening herlezen en ben het eens met het feit dat het nogal fel eruit is gekomen. Daarvoor excuses. Verder blijf ik het moeilijk te begrijpen te vinden als iemand zo snel (na 1 week) best heftige medicijnen krijgt en blijf ik voorstander van weerbaar worden, evt. tijdelijk ondersteund door medicijnen. Maar daarnaast vooral oorzaken onderzoekend en oplossingsgericht bezig zijn.
Bovendien denk ik wel een beetje recht van spreken te hebben, aangezien ik ook bekend ben geweest met depressie tijdens en na zwangerschap. Dus ik weet wat het met je kan doen.
TO, geef je nog een update hoe het met je gaat?
vrijdag 20 februari 2009 om 10:19
Zwanger meisje van twintig,
je gevoelens zijn herkenbaar en ik zou als ik jou was toch hulp daarbij zoeken. Ik heb dat nl. niet gedaan, omdat ik dacht dat eht normaal was en erbij hoorde. Maar bij mij is een zwangerschapsdepressie doorgeschoten in een postnatale depressie en als je dit ook maar enigszins kunt voorkomen, dan is dat absoluut de moeite van investeren. En blijk je na de zwangerschap toch nergens last van te hebben, dan kun je natuurlijk zo stoppen met de begeleiding. Een depressie is niet altijd voor iedereen even snel herkenbaar. Sommigen denken vooral dat het aan hun ligt, dat ze nog meer schoppen onder hun kont nodig hebben, denken dat het aan omstandigheden ligt, zoeken verklaringen voor hun gevoel, denken dat het vast snel overgaat, proberen het weg te rationaliseren en proberen te negeren, etc. Voordat je dan uiteindelijk zover bent om dan toe te geven dat het echt niet zomaar effe een dipje is, kun je al maanden of jaren verder zijn. Da's vooral heel erg zonde.
Ohja, een depressie kan zich ook weer bij ieder mens anders uiten, dus als het net wat anders is dan het standaard verhaal, wil dat niet zeggen dat er niks aan de hand is.
Voor mij zijn signalen: veel moeten huilen, somber, negatief en erg verdrietig zijn of zelfs niks meer voelen, de baby niet (meer) willen en abortus overwegen, evt. relatie niet meer zien zitten, je toekomst niet meer zien zitten, lusteloos of juist erg actief zijn met andere dingen om niet met zwanger zijn bezig te hoeven zijn, je buik niet leuk vinden, de aandacht van anderen voor de zwangerschap vervelend vinden, je zelfs erg kunnen irriteren aan de baby of negatieve gedachten hebben over de baby, geweldadige of bizarre gevoelens hebben, bezorgdheid van de verloskundige over je uitspraken, etc.
Er zij btw nog meer of hele andere gevoelens mogelijk natuurlijk, maar dit is wat het voor mij was in grote lijnen en ik herken daar wel wat van in wat jij schrijft. En ook het minder erg maken van die gevoelens moet je voor oppassen. Dus niet gaan lopen vergelijken met anderen of met boekjes, maar jezelf voor ogen houden en dat leggen naast hoe je normaal gesproken bent. Dus hou het in de gaten, maar wacht niet te lang! Je bent immers al 24 weken zwanger. Laat het niet uit de hand lopen en vraag anders eens raad aan de verloskundige.
je gevoelens zijn herkenbaar en ik zou als ik jou was toch hulp daarbij zoeken. Ik heb dat nl. niet gedaan, omdat ik dacht dat eht normaal was en erbij hoorde. Maar bij mij is een zwangerschapsdepressie doorgeschoten in een postnatale depressie en als je dit ook maar enigszins kunt voorkomen, dan is dat absoluut de moeite van investeren. En blijk je na de zwangerschap toch nergens last van te hebben, dan kun je natuurlijk zo stoppen met de begeleiding. Een depressie is niet altijd voor iedereen even snel herkenbaar. Sommigen denken vooral dat het aan hun ligt, dat ze nog meer schoppen onder hun kont nodig hebben, denken dat het aan omstandigheden ligt, zoeken verklaringen voor hun gevoel, denken dat het vast snel overgaat, proberen het weg te rationaliseren en proberen te negeren, etc. Voordat je dan uiteindelijk zover bent om dan toe te geven dat het echt niet zomaar effe een dipje is, kun je al maanden of jaren verder zijn. Da's vooral heel erg zonde.
Ohja, een depressie kan zich ook weer bij ieder mens anders uiten, dus als het net wat anders is dan het standaard verhaal, wil dat niet zeggen dat er niks aan de hand is.
Voor mij zijn signalen: veel moeten huilen, somber, negatief en erg verdrietig zijn of zelfs niks meer voelen, de baby niet (meer) willen en abortus overwegen, evt. relatie niet meer zien zitten, je toekomst niet meer zien zitten, lusteloos of juist erg actief zijn met andere dingen om niet met zwanger zijn bezig te hoeven zijn, je buik niet leuk vinden, de aandacht van anderen voor de zwangerschap vervelend vinden, je zelfs erg kunnen irriteren aan de baby of negatieve gedachten hebben over de baby, geweldadige of bizarre gevoelens hebben, bezorgdheid van de verloskundige over je uitspraken, etc.
Er zij btw nog meer of hele andere gevoelens mogelijk natuurlijk, maar dit is wat het voor mij was in grote lijnen en ik herken daar wel wat van in wat jij schrijft. En ook het minder erg maken van die gevoelens moet je voor oppassen. Dus niet gaan lopen vergelijken met anderen of met boekjes, maar jezelf voor ogen houden en dat leggen naast hoe je normaal gesproken bent. Dus hou het in de gaten, maar wacht niet te lang! Je bent immers al 24 weken zwanger. Laat het niet uit de hand lopen en vraag anders eens raad aan de verloskundige.
