Still flying

Welkom in mijn 2de vervolgtopic!

Inmiddels ben ik een jaar in dienst bij een airline waar ik voortaan naar zal verwijzen als TrolleyDolly's Airline (TDA). Bij een nieuw vliegjaar hoort uiteraard ook een nieuw vliegtopic die ik wederom zal volschrijven met mijn belevenissen.

In het topic van vorig jaar staan situaties beschreven die rechtstreeks uit een telenovella leken te komen. Maar dan zonder script of flatterende belichting.

Ik ben benieuwd wat 2020 voor deze TrolleyDolly in petto heeft...

Link vorig topic: reizen/gone-flying-dubai/list_messages/ ... #p29344667

Vanavond vierden we met de Belgen samen kerst. Ik heb wat filmpjes en een foto op Instagram gezet omwille van de kerstsfeer die ondanks de datum nog steeds aanwezig was bij een belgische collega.

1 van mijn grootste fans reageerde trouw op mijn foto. Het gaat om een goede vriend van mijn ouders. Zelf heb ik hem nog maar 1 keer gezien maar hij liet een enorme indruk na. Hij heeft een hele poos geleden de diagnose kanker gekregen. Maar dat hield hem niet tegen om voluit van het leven te genieten. Menigeen kan wat leren van zijn levenslust. Afgelopen week kreeg hij echter te horen dat de kanker was uitgezaaid tot in zijn hersenen. Een klap die zelfs voor hem hard aankwam. Ik kan het nog steeds niet geloven.. deze man is een inspiratie. Hij heeft zoveel zin om te leven. Zoveel optimisme. Ik hoop op meer tijd. Er is voor hem een tweede kleinkind op komst. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij dat nog mag meemaken.

Hopla.. een klacht van een passagier aan mijn broek.

Vannacht had ik een turnaround van 2h40. Daarin moesten we een volledige service doen. Een uitdaging maar geen onmogelijke opgave ware het niet dat we de service even moesten uitstellen omwille van moderate turbulence. Toen we eenmaal konden beginnen werkte ik aan hoog tempo om op tijd klaar te zijn voor landing. Tevergeefs. Toen ik naar de galley liep om aan de koffie en thee service te beginnen na het afruimen van de trays kreeg ik te horen dat dat niet meer ging lukken. Het was al top of descent. Ik stelde voor nog snel even door cabin te rennen om het laatste afval op te halen terwijl mijn collega's de galley in gereedheid brachten.

Onderweg naar voor plukte ik hier en daar wat afval uit seatpockets en van de grond. Zo ook een leeg kartonnen bekertje dat op een traytable stond. 3 rijen verder gooide ik dat bekertje in mijn afvalzak en voelde toen wat nattigheid. Oeps! Daar zat blijkbaar nog een bodempje water in. Ach ja..

Eenmaal voorin liep ik terug naar achter terwijl ik passagiers vroeg of ze iets hadden dat ze wilden weggooien. Zodoende passeerde ik wederom de passagier waar ik het bekertje had weggenomen. Die hield me tegen en zei: "je hebt mijn beker meegenomen."
Ik: "Oh sorry! Dat klopt. Ik was wat te snel. We zitten een beetje in tijdsnood. We hebben de daling ingezet en moeten alles in gereedheid brengen." Ik dacht dat daarmee de kous af was en deed snel verder.

Eenmaal terug in de galley sprak mijn csv mij aan en zei dat ik mijn excuses moest aanbieden aan die passagier. Hij was boos. Braaf volgde ik mijn csv naar die passagier. Ik bood mijn excuses aan en hij sprak over standards en verwachtingen en vroeg me wat me bezield had. Wederom zei ik sorry en verklaarde mijn haast. Vervolgens zei hij dat ik water over hem heen had gegooid. Dat verbaasde mij aangezien er slechts een bodempje in zat en ik slechts 3 rijen verder wat nattigheid voelde toen ik het in de afvalzak gooide. Dus ik zei: "Oei, sorry dat had ik echt niet in de gaten." Hij zei dat we moesten verder gaan met onze werkzaamheden maar daarna wilde hij graag nog verder gaan met zijn relaas.

Zo geschiedde. Uiteindelijk sprak hij nog eens met mijn csv terwijl ik mijn cabin klaarmaakte voor landing.

Eenmaal op de grond riep mijn csv mij om even te praten met de purser. Ik kreeg te horen dat de passagier had gezegd dat ik onbeschoft was geweest. Mijn ogen vulden zich met tranen en mijn mond viel open... onbeschoft? Nou ja. Ik had de situatie niet handig aangepakt in mijn haast maar onbeschoft? Ik probeerde een paar keer wat te zeggen maar wist niet waar te beginnen dus ik zweeg.

Mijn csv ging een rapport schrijven en zou ook mijn kant van het verhaal noteren. Ik heb niet gelezen wat ze geschreven heeft. Ik wilde gewoon naar huis.

Mijn collega's kloegen ook over boze passagiers omwille van de haastige en incomplete service. Maar voor zover ik weet ben ik de enige met een officiele klacht.

De passagiers op deze vlucht staan erom bekend alles uit de vlucht te halen wat er servicegewijs in zit. Ze drukken constant op de callbell voor drankjes en worden boos als we zeggen dat we nu echt aan de service moeten beginnen waarbij ze ook een drankje aangeboden zullen krijgen. Voor de service moest ik met het grootste dienblad die we hebben boordevol drankjes de cabin in om aan de vraag te voldoen. Ondertussen moesten er ook nog flesjes melk worden opgewarmd en dekens worden uitgedeeld.

Uiteindelijk moesten we het gezwaai, de callbells, de excuse me's, sister!,... negeren omdat we anders niet aan de service zelf toe zouden komen.

Op geen enkele andere vlucht zijn passagiers zo uitgedroogd.

Toen de passagiers om 01h 's nachts stonden te wachten om van boord te gaan staarde ik naar de toiletdeur naast mijn jumpseat en stelde mezelf de vraag: "Wat doe ik hier?"

14h later kan ik nog steeds geen antwoord verzinnen. Morgen misschien.

Ik ben niet blij met hoe ik de situatie heb aangepakt. Hardop tegen mezelf zeggen: "Dolly je bent ook maar een mens. Mensen maken nu eenmaal fouten. Ook jij," hielp niet. Zo wil ik mijn werk niet doen.

Dat is lief Yasmijn! Ik had je nochthans met veel liefde op je wenken bediend. Volgende keer!

Hanne_Solo schreef: ↑

30-01-2020 16:02

Voor mij was het onlogisch 2 rijen van tevoren te stoppen. Maar Dolly, jij bekijkt dat met een profi bril en snapt dat natuurlijk wel.

Ik vind dat thans ook best bijzonder. Maaltijden op in die cart? 2 rijen voor de galley... Dat kan alleen als het toestel vrij leeg was ofzo. Maar meestal staat de volgende cart al klaar. Tenzij de galleyoperator niet goed wakker was. Of nieuw.

Ik heb wel eens voor dat mensen mij op mijn bil tikken (Het zijn altijd dames die aan mijn achterwerk zitten. Onbegrijpelijk!) als ik maaltijden begin uit te delen bij de rij achter hun. "Miss, you skipped us!" Nou, eigenlijk heb ik 39 mensen overgeslagen. Maar de collega achter mij mag ook best wat doen.

Als ik moet wachten tot mijn collega al haar maaltijden heeft uitgedeeld voor ik kan beginnen duurt de service wel heeeel lang.

Gelukkig snap ik wel dat passagiers niet mee zijn met hoe de service werkt en leg ik hen snel uit dat de collega achter mij hen zo gaat bedienen.

Wat wel vervelend is, is wanneer ik de passagiers tel zodat ik weet waar ik moet beginnen met mijn service en passagiers me onderweg vragen stellen. Dan ben ik mijn tel kwijt, moet ik wederom aan de collega achter mij vragen hoeveel maaltijden ze al heeft uitgedeeld (die moet de overgebleven maaltijden tellen om dat te weten) en dan moet ik opnieuw beginnen tellen. Maar dat weten de passagiers niet. En om dat nu helemaal te gaan uitleggen.. Ik tel wel even opnieuw. Vindt mijn stappenteller ook fijn.

Ik haal inderdaad weinig plezier uit het stelen van passagiers hun drankjes. Maar eerlijk, zelfs op een gewone dag had ik dat bekertje weggenomen. Dat laagje water was echt niet zichtbaar in dat kartonnen bekertje. Wellicht had ik dat dan wel sneller gemerkt en had ik me daar en dan verontschuldigd en het bekertje terug gezet. Normaal serveren we water in plastic bekertjes. Dat had de hele situatie kunnen voorkomen. Hoe het kwam dat hij water dronk uit een koffiebeker is mij een raadsel.

Bedankt voor de lieve woorden dames. Dat helpt.

---

De reden dat ik zoveel buiten voor mijn gebouw zit is omdat ik daar ga roken. Ik heb dit nooit eerder vermeld omdat het niet echt relevant was en omdat slechte gewoontes niet gepromoot moet worden. Maar goed, het is zo en aangezien ik niet binnen rook moet ik telkens 14 verdiepingen naar beneden voor mijn shot vuiligheid. Dat helpt meteen ook om het te beperken.

Ik vermeld dit nu omdat het opeens wel relevant is. Ik maak van deze gelegenheid meestal ook gebruik om even wat te schrijven op viva. Ook nu weer. Het is heel vervelend als ik dan in een schrijfflow zit en iemand stoort mijn vloeiende stroom aan gedachten. Vaak is die irritatie van korte duur wanneer het iemand bekend is of als er leuke gesprekken volgen. Hier tref ik de new joiner vaak die ik ontmoette op haar eerste dag in Dubai. Laten we haar Gwen noemen. Vaak kletsen we dan een uur aan een stuk tot we echt eens aan het volgende punt in onze agenda moeten beginnen.

Andere keren groeit de irritatie alleen maar als blijkt dat een kerel dit ziet als een uitgelezen kans om mij te versieren. Jammer genoeg voor hun is dat niet de reden waarom ik hier op de trap zit. Ik ben crew, dus meestal moe en zeker na een vlucht ben ik niet in de stemming voor oeverloos gezwets over niks gewoon om mijn nummer te scoren.

Vorige maand was het weer raak. Een kleine kerel kwam naar mij toe en vroeg om een sigaret. Prima. De taxichauffeurs vragen dat ook wel eens en die mannen verdienen zo weinig. Dus ik deel graag. Maar dit exemplaar vroeg vervolgens of hij mocht gaan zitten. Eh... dit is niet mijn voortuin ofzo dus mijn toestemming had hij niet nodig. Hij koppelde een gesprek aan en ik probeerde telkens het gesprek af te blokken. Dat ging zo een poosje door tot ik er genoeg van had en naar boven ging.

Een week later, dezelfde kerel, dezelfde vraag, hetzelfde gesprek, hetzelfde einde. Ik heb geen nicotinepleisters nodig op deze manier.

Anderhalve week later trof Gwen mij weer aan op mijn vaste plek en zoals gewoonlijk bleef ze voor een praatje. Echt een lieve meid! We zaten verwikkeld in een geanimeerd gesprek over service trainers toen die kerel wederom een sigaret kwam vragen. Terwijl ik hem eentje aanreikte zei ik poeslief; "You really need to start buying your own cigarettes. This is the third time."
Verrast zei hij; "Ja maar je bent hier ook altijd."
Ik: "Niet zo vreemd als je je bedenkt dat ik hier woon. Ik geloof niet dat we hetzelfde over jou kunnen zeggen."
Hij ging zitten en toen hij door had dat hij zich niet in het gesprek tussen mij en Gwen kon mengen, droop hij af.
Na de tweede keer ben ik ervan overtuigd dat hij hier vast wel ergens in de buurt zal wonen en zich bewust is van de gebouwen vol jonge cabin crew dames in zijn achtertuin. Dus hij maakt 's avonds een wandelingetje en als hij vermoeide crewdames voor de deur ziet roken loopt hij erheen om sigaretten te bietsen en als het even kan, telefoonnummers. Althans, dat is mijn theorie.

Vanavond zit ik wederom te reageren op jullie berichten wanneer ik even opkijk en meneer de sigarettenbietser naar mijn gebouw zie lopen. Hij ziet mij kijken maar herkent mij niet. Vervolgens type ik verder en een paar tellen later zie ik hem vanuit mijn ooghoeken de trappen oplopen naar de plek waar ik zit. Na 2 treden krijgt hij in de gaten wie zijn slachtoffer is. Hij draait zich onmiddellijk om en loopt in de richting van het volgende crewgebouw. De boodschap is aangekomen.