Afscheid

Zal ik weggaan? Zal ik verdrietig worden en weggaan? Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden, mijn schouders ophalen en weggaan? Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken: zo is het genoeg, en weggaan? Zal ik een deur zoeken, en als er geen deur is: zal ik een deur maken, hem voorzichtig opendoen en weggaan- met kleine zachtmoedige passen? Of zal ik blijven? Zal ik blijven? Dit gedicht is de aanleiding van een brief die ik ga en moet schrijven aan een van de grootste liefdes in mijn leven maar die ik nooit zal versturen.Lieverd,Al heel lang loop ik met deze gedachten rond en ik ben nu op een punt gekomen in mijn leven dat dit iets is dat ik moet doen om verder te komen.Voor mijn gevoel sta ik namelijk al heel lang stil en dat stilstaan is begonnen op de dag dat ik jou leerde kennen jaren geleden op die zwoele zomeravond in mei. De eerste keer dat ik je daar zag staan met je mooie gezicht en lichaam voelde het net alsof de wereld even stilstond. Ik kon mijn ogen niet van je afhouden,werd afgeleid door gesprekken en de muziek maar iedere keer werden mijn ogen weer jou kant opgezogen. Langzaam kwamen we via via dichter naar elkaar toe en dat je naast me stond voelde het net alsof ik in vuur en vlam stond. Jouw lichaam vlak naast die van mij,van mijn mocht er geen einde aan komen. Het duurde niet lang of ik voelde je lippen op de mijne en op dat moment werd ik meegezogen in de zee die liefde heet. Onze kus was kort maar dat op dat moment was er een gevoel in mijn lichaam losgekomen om nooit meer weg te gaan. De dagen erna kon ik alleen maar aan jou denken ,niets anders was meer belangrijk.Daarna kwamen we elkaar vaak tegen en iedere keer als ik je weer zag ,voelde ik weer dat magische gevoel net als de eerste keer ,en dat gevoel werd alleen maar meer en meer. Er zat zoveel liefde in mij voor jou ,dat dat er iedere keer weer uit moest en dat gebeurde dan ook. Maar iedere keer niet genoeg ,want iedere keer als ik je weer aangeraakt had was er daarnaast ook weer die enorme leegte en eenzaamheid. Wanneer zou ik je weer zien?Wanneer zou ik je weer mogen aanraken?En ik wilde meer,ik wilde dat je me zou beminnen zoals minnaars doen,dat je met liefde in je ogen zou aankijken zoals geliefden doen,dat we samen uren in bed zouden liggen ,samen zouden lachen om de meest onnozele dingen om dingen waar alleen wij om zouden kunnen lachen ,dat we uren in elkaars armen zouden liggen zonder iets te zeggen,dat we uren samen zouden vrijen ,dat we langs het strand zouden lopen en onze namen in het zand zouden schrijven,dat we samen een verre reis zouden plannen ,dat we namen voor onze kinderen zouden verzinnen ,dat we elkaar onze diepste geheimen zouden vertellen ,dat je me warme thee zou komen brengen als ik ziek was,dat je met je mooie warme lichaam tegen me aan zou komen liggen als buiten de storm om het huis waaide ,dat je samen met mij naar huis zou gaan ,dat je me een lief berichtje zou sturen als ik me rot voelde,dat je een arm om me heen zou slaan als ik verdrietig was,dat je me zou voorstellen aan je ouders ,dat je me mee nam achterop de motor om de wijde wereld in te rijden,dat je me misschien ooit eens zou vragen met me te trouwen ,dat ik ooit op een dag je kind zou dragen,dat je me ontbijt op bed zou brengen op mijn verjaardag ,dat we samen ooit zouden slenteren door de straten van Parijs,dat we ooit samen zouden varen in een gondel in Venëtie,dat we ooit samen naar Australie zouden gaan ,dat je het ooit jammer zou vinden omdat je mijn vader nooit gekend hebt,dat we ooit samen een oud huis zouden kopen met een grote tuin met bomen waar onze kinderen konden rennen,dat we ooit samen veel te wijn zouden drinken en dronken worden,dat je lief voor me zou zijn als ik een keer teveel gedronken had ,dat we samen op een bankje zouden zitten en terugkijken op ons leven.Maar die dag zal nooit komen .Want jij voelt niet wat ik voel.Hoe het voor jou voelt weet ik niet want ik kan niet in je ziel en in je hoofd kijken omdat je mij het niet toelaat. Ik wil zo graag meer van je weten ,meer voelen maar je laat me niet binnen. En al zeven jaren lang vecht ik om binnen te komen op allerlei manieren maar de deur gaat niet open. Af en toe gaat de deur een klein stukje open maar dan gaat de deur ook heel snel weer dicht . En deze innerlijke strijd die ik met mezelf voor en met jou is heel zwaar en moeilijk. Als de deur weer een klein stukje open gaat voel ik me weer blij maar als de deur weer dicht gaat voel ik me weer alleen een eenzaam. En van dit alles weet jij niks,helemaal niks. Honderden keren heb ik op het punt gestaan om het tegen je te zeggen ,lagen woorden in mijn mond maar kwam er niks uit. En die innerlijke strijd die ik voer is zwaar ,die is heel lang terug begonnen en voer ik nu nog steeds maar mijn lief,ik kan niet meer. Ik ben zo moe , zo moe van het strijden ,het proberen ,dat ik niet meer kan. Mijn tranen zijn op,mijn lichaam en geest zijn zo moe.Zoveel keren heb ik je al moeten laten gaan . En in al die jaren dat we elkaar nu kennen heb je mij wel dichter bij laten komen maar niet genoeg. En dat zal ook nooit komen,uren heb ik aan je gedacht ,waar ik ook ging in de wereld,jij was bij me. Nachten heb ik wakker gelegen om te bedenken hoe ik je kon bereiken ,tranen heb ik gelaten omdat ik niet bij je kon zijn, of omdat je met een andere vrouw de kroeg verliet. Keren ben ik in het diepst van de nacht naar je toe gegaan om bij je te zijn. Om maar me weer zo te voelen hoe ik me met voel als ik bij jou ben ,want dat gevoel is niet te beschrijven, ik voel me op een top vrouw,de gelukkigste vrouw op aarde. Als ik naast je wakker word ben je zo mooi,vooral als je nog ligt te slapen. Je bent zo lief als je s’morgens inde keuken koffie aan het zetten bent, vind het zo mooi als je vertelt over je dromen en passies.Maar er is een groot verschil tussen ons. Jij kent mij niet,jij weet niet wie ik van binnen ben ,wat ik denk of voel en dat zal je ook nooit te weten komen omdat je het niet wilt weten. Voor jou ben ik niet meer als een meisje die af en toe in de leven komt en ook weer gaat. Een meisje aan wie je af en toe denkt als je alleen en eenzaam bent ,die mag komen wanneer jij het wil en ook weer moet gaan wanneer jij het wil. En daar kun je niks aan doen ,want je weet niet is om de liefde van je leven te voelen en mee te maken. Maar mijn lief ,ik kan niet meer ,ik ben leeg ,ik ben op .Ik kan niet blijven vechten voor iets wat nooit zal komen ,ik kan niet meer hopen op iets wat nooit zal komen. Ik heb genoeg van al die eenzame nachten dat ik me weer afvraag waar je bent en met wie en wanneer je weer komt. Het leven is veel te kort ,en zeg niet dat ik het niet geprobeerd heb,zeg niet dat ik mijn best niet heb gedaan want dat heb ik wel. Ik heb alles gedaan om het te laten werken ,ik heb alles gegeven en alles gedaan maar het kan niet of mag niet zo zijn.En ik wil zo graag blijven maar ik kan het niet.,ik kan het gewoon niet. Ik wil iets wat jij me niet kunt geven. En ik wou zo graag dat het anders was ,ik wou dat het allemaal anders was gelopen maar dat is helaas niet .Ik hou zo ontzettend veel van je ,zelfs dat weet je niet eens. Ironisch eigenlijk als ik er over nadenk.Ik hou zoveel van je ,maar ook genoeg om je te laten gaan.En dat ik wat ik moet doen,ik heb geen andere keuze,ik moet een andere weg inslaan en je laten gaan.En wat doet het een pijn die gedachte .En ik weet het al een hele tijd maar een hele lange tijd wilde ik er niet aan denken en kon ik het nog niet .Ik kon de gedachte nog niet verdragen om je niet meer te zien en ten voelen maar ik kan het nu wel. De gedachte alleen al vind ik afschuwelijk maar ik kan niet anders,ik moet verder na al die jaren. Ik laat je los…En schat,het zal nog een hele tijd duren voordat het over is en weer rustiger is in mijn hoofd en lichaam maar dat is het me waard,want ik wil weer die rust voelen,daar ben ik zo aan toe,want ik ben moe.En misschien op een dag komen we elkaar weer tegen en kan ik je aankijken met een ander gevoel en terugkijken op een hele mooie tijd. En wie weet komen we elkaar ooit nog eens tegen en is het allemaal anders ,maar dat weten we beide niet en zullen we ook niet weten.Dag liefde van mijn leven,het ga je goed Ik hoop ook echt dat jij gelukkig word op jou manier en dat je allemaal krijgt wat je wilt in het leven. Bedankt voor alles wat je me hebt gegeven ,ik had het nooit willen missen. Dag mijn lief….hoe graag ik het ook wil,ik kan niet blijven……..

Dank voor jullie reacties!

Het is nu nog f*cking moelijk allemaal en dat zal nog wel even zo duren maar het komt allemaal wel goed

Lieve allemaal,



Bedankt voor jullie ontzettende lieve reacties!

Heeft me erg goed gedaan om alles op papier te zetten ,is toch goed geweest en zeker als ik er ook nog andere mensen mee heb kunnen helpen.

Het is nog heel erg moeilijk allemaal en als ik er nu weer over nadenk voel ik weer de pijn in mijn hart maar het voelt wel goed allemaal en daar gaat hem om.

Nogmaals bedankt en alle goeds voor iedereen!

Loslaten is ook heel moeilijk....

Doe ook heel erg mijn best al zou ik hem aan de andere kant heel graag willen bellen of zien maar ik weet wat ik moet doen....

Zal ook heel moeilijk zijn als hij weer contact zoekt maar moet dan sterk zijn en niet reageren.

Ga me in ieder geval concentreren op andere dingen,werk,sport,leuke dingen doen zodat ik niet de kans krijg om aan hem te denken.