Relaties
alle pijlers
Alles even kwijt
vrijdag 27 oktober 2023 om 09:16
Hoi allemaal,
Momenteel zit ik even vast mezelf en ik weet niet wat het beste is om te doen. Hopelijk kan ik door deze post en jullie reacties tot nieuwe inzichten komen en me weer iets rustiger voelen.
Even mezelf voorstellen:
Ik ben 26 jaar en de afgelopen tijd is er veel in mijn leven veranderd. Afgelopen jaar ben ik begonnen met mijn eerste echte baan in het onderwijs, ben ik na 3 jaar relatie getrouwd, ben ik gaan samenwonen en ben ik verhuisd naar een andere stad.
Nu merk ik dat ik afgelopen maand een realisatie moment voor mezelf heb gehad, zovan: “wow.. ik ben pas 25 en ik heb alles wat ik wilde”, maar toch voelt het niet goed. Ik heb een benauwd gevoel, dat ik aan alles in mijn leven begin te twijfelen. Dit kan misschien te maken hebben met mijn mentale herstel, vertel ik mezelf dan maar.
Wie ben ik? Wat wil ik? Wil ik wel samenwonen? Wil ik uberhaupt wel getrouwd zijn?
Net op het moment dat alles goed lijkt te gaan in mijn leven, wil ik het niet meer.. of wil ik wat anders? Mijn man is een schat van een persoon en houdt zo veel van me, maar ik voel me zo ontzettend schuldig dat ik stiekem fantaseer hoe het is om weer alleen te zijn. Hoe het zou zijn om weer met andere mannen te daten en intiem te zijn. Én dan nog de gedachte: “we zijn pas 7 maanden getrouwd.. hoe kan je dit nu al denken”.
Momenteel heb ik ook geen intiem contact met mijn partner, want ik heb er geen zin in.
Aanraking, knuffel of kus geven me niet meer de sensatie die ze eerst gaven. Ik heb vaak ook geen zin om wat dichterbij hem te komen, want alles wat hij doet lijkt mij te irriteren.
Ik zit er momenteel aan te denken om even een paar dagen terug naar mijn ouderlijk huis te gaan en stil te staan bij mezelf en mijn gevoelens, om geen schade aan de relatie aan te richten. Maar ik begin al te huilen bij de gedachte hoe veel pijn ik hem daarmee kan doen.
Ik heb het gevoel dat ik alleen sta met deze gevoelens en dat mensen me niet begrijpem, dus ik ben heel voorzichtig met wat ik wel/niet vertel.
Of misschien zit ik in een verwarrende levensfase en zal het vanzelf weer overwaaien en terug naar normaal gaan..
Heeft iemand een advies voor mij? Of een soortgelijke situatie meegemaakt, waar ik nieuwe inzichten uit kan halen?
Heel heel heel erg bedankt!
Momenteel zit ik even vast mezelf en ik weet niet wat het beste is om te doen. Hopelijk kan ik door deze post en jullie reacties tot nieuwe inzichten komen en me weer iets rustiger voelen.
Even mezelf voorstellen:
Ik ben 26 jaar en de afgelopen tijd is er veel in mijn leven veranderd. Afgelopen jaar ben ik begonnen met mijn eerste echte baan in het onderwijs, ben ik na 3 jaar relatie getrouwd, ben ik gaan samenwonen en ben ik verhuisd naar een andere stad.
Nu merk ik dat ik afgelopen maand een realisatie moment voor mezelf heb gehad, zovan: “wow.. ik ben pas 25 en ik heb alles wat ik wilde”, maar toch voelt het niet goed. Ik heb een benauwd gevoel, dat ik aan alles in mijn leven begin te twijfelen. Dit kan misschien te maken hebben met mijn mentale herstel, vertel ik mezelf dan maar.
Wie ben ik? Wat wil ik? Wil ik wel samenwonen? Wil ik uberhaupt wel getrouwd zijn?
Net op het moment dat alles goed lijkt te gaan in mijn leven, wil ik het niet meer.. of wil ik wat anders? Mijn man is een schat van een persoon en houdt zo veel van me, maar ik voel me zo ontzettend schuldig dat ik stiekem fantaseer hoe het is om weer alleen te zijn. Hoe het zou zijn om weer met andere mannen te daten en intiem te zijn. Én dan nog de gedachte: “we zijn pas 7 maanden getrouwd.. hoe kan je dit nu al denken”.
Momenteel heb ik ook geen intiem contact met mijn partner, want ik heb er geen zin in.
Aanraking, knuffel of kus geven me niet meer de sensatie die ze eerst gaven. Ik heb vaak ook geen zin om wat dichterbij hem te komen, want alles wat hij doet lijkt mij te irriteren.
Ik zit er momenteel aan te denken om even een paar dagen terug naar mijn ouderlijk huis te gaan en stil te staan bij mezelf en mijn gevoelens, om geen schade aan de relatie aan te richten. Maar ik begin al te huilen bij de gedachte hoe veel pijn ik hem daarmee kan doen.
Ik heb het gevoel dat ik alleen sta met deze gevoelens en dat mensen me niet begrijpem, dus ik ben heel voorzichtig met wat ik wel/niet vertel.
Of misschien zit ik in een verwarrende levensfase en zal het vanzelf weer overwaaien en terug naar normaal gaan..
Heeft iemand een advies voor mij? Of een soortgelijke situatie meegemaakt, waar ik nieuwe inzichten uit kan halen?
Heel heel heel erg bedankt!
zaterdag 28 oktober 2023 om 09:45
Blijf bij je partner voorlopig. Ook daar kun je mijmeren, tobben en fantaseren over levens die je niet aan het leiden bent. Daar hoef je echt niet apart voor te wonen. Ga pas weg als je echt wilt scheiden.
En het kan zijn dat je niet overweg kunt met stabiliteit. Heb je last van anticipatie angst? Liever onderweg dan op de bestemming komen? FOMO? Ken jij jezelf wel? Ben jij zelf wel betrouwbaar of meer wispelturig en zoekende naar extase momentjes? Of steeds op zoek naar iets beters?
Wat je ook gaat doen, neem de verantwoordelijkheid voor jezelf en ook voor deze relatie. Mij klinkt het als een misstap waar je geen energie meer in wilt steken en nu moet je een exitstrategie bedenken.
En het kan zijn dat je niet overweg kunt met stabiliteit. Heb je last van anticipatie angst? Liever onderweg dan op de bestemming komen? FOMO? Ken jij jezelf wel? Ben jij zelf wel betrouwbaar of meer wispelturig en zoekende naar extase momentjes? Of steeds op zoek naar iets beters?
Wat je ook gaat doen, neem de verantwoordelijkheid voor jezelf en ook voor deze relatie. Mij klinkt het als een misstap waar je geen energie meer in wilt steken en nu moet je een exitstrategie bedenken.
It won't stop until you wise up
zaterdag 28 oktober 2023 om 09:57
Ik kan me voorstellen dat als je zo jong bent je nog wilt genieten van het leven en niet alles al vastgelegd hebben.
Er zijn zoveel mogelijkheden. De maatschappelijke druk van samenwonen/trouwen/kinderen krijgen is groots. Op die leeftijd lijkt het me lastig om te bepalen of dit is wat jij wilt of omdat het hoort.
Even terug naar je ouders en tot bezinning komen, lijkt me een heel goed plan.
En daarnaast, angst om hem pijn te doen is geen gegronde reden om bij iemand te blijven. De pijn komt toch wel. Je partner verdient iemand die een 100% yes gevoel heeft. Net als jij dat verdient. Dan is het beter de pleister er gewoon af te rukken, als dat is wat je echt wil.
Durf te kiezen voor jezelf en niet uit angst.
Er zijn zoveel mogelijkheden. De maatschappelijke druk van samenwonen/trouwen/kinderen krijgen is groots. Op die leeftijd lijkt het me lastig om te bepalen of dit is wat jij wilt of omdat het hoort.
Even terug naar je ouders en tot bezinning komen, lijkt me een heel goed plan.
En daarnaast, angst om hem pijn te doen is geen gegronde reden om bij iemand te blijven. De pijn komt toch wel. Je partner verdient iemand die een 100% yes gevoel heeft. Net als jij dat verdient. Dan is het beter de pleister er gewoon af te rukken, als dat is wat je echt wil.
Durf te kiezen voor jezelf en niet uit angst.
zaterdag 28 oktober 2023 om 10:03
Waarom zou to per se bij haar partner moeten blijven niet naar haar ouders mogen gaan. Wat een raar advies.
Doe wat je wilt to. Als jij naar je ouders wilt, ga dan. Misschien helpt het, misschien niet. Daar kom je alleen achter door het te doen. En praten met je man is sowieso een goed idee natuurlijk.
Je wilt 'm sparen maar daarmee bescherm je 'm niet. Door open te zijn geef je hem de kans zelf keuzes te maken. Dan kan hij zelf beslissen of hij wel verder wil met iemand die na 6 maanden huwelijk ineens aan alles twijfelt in plaats van dat alles van jouw grillen afhangt.
Sterkte to.
Doe wat je wilt to. Als jij naar je ouders wilt, ga dan. Misschien helpt het, misschien niet. Daar kom je alleen achter door het te doen. En praten met je man is sowieso een goed idee natuurlijk.
Je wilt 'm sparen maar daarmee bescherm je 'm niet. Door open te zijn geef je hem de kans zelf keuzes te maken. Dan kan hij zelf beslissen of hij wel verder wil met iemand die na 6 maanden huwelijk ineens aan alles twijfelt in plaats van dat alles van jouw grillen afhangt.
Sterkte to.
zaterdag 28 oktober 2023 om 10:10
Een paar dagen naar je ouders (of ergens anders waar je even los van elkaar bent) lijkt mij juist heel goed. Mijn man en ik gaan een paar keer per jaar een weekendje alleen/solo op pad. Even tot rust komen en tot jezelf. Niets mis mee.
Sowieso is met je man praten een goed idee: als je getrouwd bent zou je juíst je zorgen moeten kunnen delen. Misschien heeft hij ze ook wel en komen jullie, door open te zijn naar elkaar, tot een oplossing.
Sowieso is met je man praten een goed idee: als je getrouwd bent zou je juíst je zorgen moeten kunnen delen. Misschien heeft hij ze ook wel en komen jullie, door open te zijn naar elkaar, tot een oplossing.
ik heb gezegd
zaterdag 28 oktober 2023 om 10:20
Suniva schreef: ↑28-10-2023 10:03Waarom zou to per se bij haar partner moeten blijven niet naar haar ouders mogen gaan. Wat een raar advies.
Doe wat je wilt to. Als jij naar je ouders wilt, ga dan. Misschien helpt het, misschien niet. Daar kom je alleen achter door het te doen. En praten met je man is sowieso een goed idee natuurlijk.
Je wilt 'm sparen maar daarmee bescherm je 'm niet. Door open te zijn geef je hem de kans zelf keuzes te maken. Dan kan hij zelf beslissen of hij wel verder wil met iemand die na 6 maanden huwelijk ineens aan alles twijfelt in plaats van dat alles van jouw grillen afhangt.
Sterkte to.
Er moet niets. Tuurlijk kan TO buitenshuis gaan contempleren in alle rust. Maar veel extra informatie gaat dat niet opleveren waarschijnlijk. Het is geen verplichting hè. Maar de partner weet dan wel dat er iets is (of aan zit te komen) en dat zijn leven binnenkort ook op zijn kop kan komen te staan. Stel dat het wispelturigheid is dan maak je je partner onzeker door weg te gaan en niet te communiceren. Uiteindelijk zal er toch gecommuniceerd moeten worden.
Goede laatste alinea Suniva. Mee eens.
It won't stop until you wise up
zaterdag 28 oktober 2023 om 10:29
Klinkt als mijn ex-man. Die vond het getrouwde leven, een gezin (3 jonge kinderen) en alles wat daarbij hoort ook in ene helemaal niets meer. Wil vrij zij, kijken of een ander bij 'm past. Is ook vreemdgegaan want dat gaf denk ik een fijne spanning.
Scheiden is lijden, en dat is het echt.
Maar ik laat 'm los. Want ik kan hem niet veranderen, hoe zeer het ook doet.
Scheiden is lijden, en dat is het echt.
Maar ik laat 'm los. Want ik kan hem niet veranderen, hoe zeer het ook doet.
zaterdag 28 oktober 2023 om 10:39
Wat een drama. Zomaar je kinderen in de steek laten omdat je 'vrij' wilt zijn. Veel sterkte Veerle.VeerleVeertje schreef: ↑28-10-2023 10:29Klinkt als mijn ex-man. Die vond het getrouwde leven, een gezin (3 jonge kinderen) en alles wat daarbij hoort ook in ene helemaal niets meer. Wil vrij zij, kijken of een ander bij 'm past. Is ook vreemdgegaan want dat gaf denk ik een fijne spanning.
Scheiden is lijden, en dat is het echt.
Maar ik laat 'm los. Want ik kan hem niet veranderen, hoe zeer het ook doet.
zaterdag 28 oktober 2023 om 10:45
Ja of het iets op gaat leveren weet to niet. Misschien lukt praten beter als er wat meer afstand is, misschien ook niet.Campanula schreef: ↑28-10-2023 10:20Er moet niets. Tuurlijk kan TO buitenshuis gaan contempleren in alle rust. Maar veel extra informatie gaat dat niet opleveren waarschijnlijk. Het is geen verplichting hè. Maar de partner weet dan wel dat er iets is (of aan zit te komen) en dat zijn leven binnenkort ook op zijn kop kan komen te staan. Stel dat het wispelturigheid is dan maak je je partner onzeker door weg te gaan en niet te communiceren. Uiteindelijk zal er toch gecommuniceerd moeten worden.
Goede laatste alinea Suniva. Mee eens.
Dat er gepraat moet worden lijkt me evident. In de eerste plaats om de partner de kans te geven hier wat van te vinden.
Als ik hem was dan zou ik namelijk best wel kwaad zijn en zelfs willen dat to vertrekt. Hoezo, na zes maanden huwelijk ineens zulke fratsen. Mag je fijn zelf oplossen, dan ga ik door met mijn leven voordat er kinderen zijn. Dat zou mijn reactie zijn.
zaterdag 28 oktober 2023 om 11:31
Het zijn wel hele grote stappen in korte tijd. Overweldigend lijkt me. Kan me voorstellen dat je ook wel behoefte hebt aan bezinning en alles even verwerken en laten landen. Even terug naar jezelf in alle rust. En vanuit daar voelen waar jìj behoefte aan hebt. En als je die rust vindt om even naar je ouders te gaan.. en kun je er met iemand over praten? Ik zou niet meteen grote beslissingen nemen nu. Eerst tot rust en bezinning komen. Succes 
zaterdag 28 oktober 2023 om 11:32
Kom je uit een wat conservatievere omgeving TO? Ik herken het wel vanuit mijn eigen omgeving, jongvolwassenen die alles zo snel mogelijk ‘voor elkaar’ willen hebben en daar zit je dan inderdaad, midden 20, je hebt amper kunnen ontdekken wie je zelf bent en wat je zelf wilt.
Het lijkt alsof alle keuzes je een beetje ‘overkomen’ zijn (bedoel ik niet rot), alsof je vooral bent meegegaan in wat de omgeving van je verwachtte.
Het lijkt alsof alle keuzes je een beetje ‘overkomen’ zijn (bedoel ik niet rot), alsof je vooral bent meegegaan in wat de omgeving van je verwachtte.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
