Relaties
alle pijlers
Band met je ouders
maandag 6 juli 2020 om 23:14
Sinds een aantal jaren denk ik na over de band met mijn ouders. Ik vind deze redelijk kous en Koel. Contacten zijn zo kort, er is altijd haast/drukte enz. Ik heb een fijne jeugd gehad maar wel zelfstandig opgevoed en eigenlijk het idee dat sinds ik volwasse ben (lees 18) zij me volledig hebben losgelaten. Op eigen benen staan. Natuurlijk goed maar had graag meer sturing, warmte , steun gehad. Moeilijk om in te zien want ikvoel me schuldig dat ik zo denk. Nu ik zelf moeder ben ben ik er meer mee bezig. Als er echt wat is helpen ze me, maar toen ik bijv hoogzwanger was en het zwaar had komen ze niet uit liefde helpen ofzo. Verwacht ik te veel? Misschien wel? Ik zie om me heen andere voorbeelden. Ze houden van mijn kinderen maar zodra deze een keer vervelend zijn of lastig worden gaan ze weer ; geen zin in Want deze tijd zijn ze voorbij. Er zijn wel incidenten geweest waar ik wat van gezegd heb, het gesprek aangegaan maar zonder resultaat. Mensen van 60 verander je niet en doet soms zeer. Nou zijn wij een jaar geleden in een nieuwe buurt komen wonen en er woont een ouder echtpaar in de straat Waar wij erg goed mee kunnen. Ze passen een dag in de week op de kinderen, maar zijn er voor ons. Echt onvoorwaardelijk , met liefde en ook als ik ziek ben, niet lekker in mn vel zit . Ze helpen ons, soms ontlasten als ik veel nachtdiensten heb. En bovenal ze luisteren. Wij zijn van ze gaan houden als familie. Eigenlijk vind ik bij hen wat ik zo graag met mijn ouders had gehad. Wat het soms nog pijnlijker maakt. SUperblij met deze mensen en al zoveel van ze geleerd..
Maar ben ik ook bang dat ik net zo wordt , je opvoeding zit in je en soms hoor ik mn moeder praten als ik zelf praat. Ik wil juist een warm gezin zijn waar de kinderen altijd bij me terecht komen, ook als ze volwassen zijn.
Wat wil ik hiermee? Even mijn verhaal doen. Maar ook vragen of er herkenning is, dat je je band zo graag anders zou zien met je ouders . Maar ook mensen die dit misschien net zoals ons bij anderen wel hebben gevonden.
Maar ben ik ook bang dat ik net zo wordt , je opvoeding zit in je en soms hoor ik mn moeder praten als ik zelf praat. Ik wil juist een warm gezin zijn waar de kinderen altijd bij me terecht komen, ook als ze volwassen zijn.
Wat wil ik hiermee? Even mijn verhaal doen. Maar ook vragen of er herkenning is, dat je je band zo graag anders zou zien met je ouders . Maar ook mensen die dit misschien net zoals ons bij anderen wel hebben gevonden.
dinsdag 7 juli 2020 om 00:06
Je zegt dat mensen van 60 niet kunnen veranderen, dat is niet zo, iedereen kan veranderen, ongeacht leeftijd.
Alleen moeten ze dat wel willen.
Het is zo makkelijk gezegd niet kunnen veranderen.
Ik vind niet dat je verwachtingen hoog zijn, het lijkt mij normaal dat je ouders er "gewoon" voor je zijn.
Helaas is dat, of ervaar jij dat niet zo.
Als daarover geen gesprekken mogelijk zijn, dan rest niets anders dan het te accepteren/aanvaarden.
Daarintegen heb je blijkbaar "semi" ouders leren kennen waar je het goed mee kan vinden, koester dat.
Met beide zul je wellicht anders omgaan, en als er acceptatie is, zul jij je er beter bij voelen.
Alleen moeten ze dat wel willen.
Het is zo makkelijk gezegd niet kunnen veranderen.
Ik vind niet dat je verwachtingen hoog zijn, het lijkt mij normaal dat je ouders er "gewoon" voor je zijn.
Helaas is dat, of ervaar jij dat niet zo.
Als daarover geen gesprekken mogelijk zijn, dan rest niets anders dan het te accepteren/aanvaarden.
Daarintegen heb je blijkbaar "semi" ouders leren kennen waar je het goed mee kan vinden, koester dat.
Met beide zul je wellicht anders omgaan, en als er acceptatie is, zul jij je er beter bij voelen.
dinsdag 7 juli 2020 om 00:07
Ik ben ook zelfstandig opgevoed. In het begin niet altijd begrepen want niet al mijn vriendinnetjes werden zo opgevoed en kregen in mijn ogen ook meer.
Achteraf zie ik het verschil tussen mijn vriendinnen en mezelf. En nu ik ook moeder ben merk ik toch iets meer zelfstandigheid/volwassenheid en vooral zekerheid tijdens opvoeden en omgang van zaken.
Mijn man hoeft maar te kuchen en schoonmoeders komt met een zakdoekje bij wijze van. Ik kan hier echt niet aan wennen. Hij vraagt en krijgt het . Zelfstandigheid vind ik ver te zoeken voor zijn leeftijd, voornamelijk in het begin. Hij heeft in zijn verleden ook echt fouten gemaakt. Omgang met geld, vertrouwen/nalatigheid/grote dom koop. Dat was mij nooit over komen. (Ben zeker niet perfect
)
Maar mede door zijn opvoeding is het wel zijn verleden.
Wél zie ik heel veel liefde in hun gezin, meer dan in mijn familie. Dat voelt goed maar heb het niet gemist omdat ik niet zo'n familie/familie mens ben.
Ik heb goed contact met oud collega, nu weer mijn collega dat even oud is als mijn moeder. Contact is close en kan alles bespreken. Contact met mijn eigen moeder is goed maar niet meer dan dat. Vind het zelf niet erg, het is goed zo. Als ik zie bij anderen dat moeder- dochter contact close zijn vind ik het leuk om te zien maar geen haar op mijn hoofd dat ik dat ook wil.
Het is ook persoonlijk wat je er van vindt.
Dat je de warmte mis van je moeder is vervelend maar waardeer dat je het wel kan vinden bij je buurvrouw. Dat is toch ook goed? Probeer het echt los te zien van elkaar want je moeder verander je toch niet. En dat hoeft ook niet..
Achteraf zie ik het verschil tussen mijn vriendinnen en mezelf. En nu ik ook moeder ben merk ik toch iets meer zelfstandigheid/volwassenheid en vooral zekerheid tijdens opvoeden en omgang van zaken.
Mijn man hoeft maar te kuchen en schoonmoeders komt met een zakdoekje bij wijze van. Ik kan hier echt niet aan wennen. Hij vraagt en krijgt het . Zelfstandigheid vind ik ver te zoeken voor zijn leeftijd, voornamelijk in het begin. Hij heeft in zijn verleden ook echt fouten gemaakt. Omgang met geld, vertrouwen/nalatigheid/grote dom koop. Dat was mij nooit over komen. (Ben zeker niet perfect
)Maar mede door zijn opvoeding is het wel zijn verleden.
Wél zie ik heel veel liefde in hun gezin, meer dan in mijn familie. Dat voelt goed maar heb het niet gemist omdat ik niet zo'n familie/familie mens ben.
Ik heb goed contact met oud collega, nu weer mijn collega dat even oud is als mijn moeder. Contact is close en kan alles bespreken. Contact met mijn eigen moeder is goed maar niet meer dan dat. Vind het zelf niet erg, het is goed zo. Als ik zie bij anderen dat moeder- dochter contact close zijn vind ik het leuk om te zien maar geen haar op mijn hoofd dat ik dat ook wil.
Het is ook persoonlijk wat je er van vindt.
Dat je de warmte mis van je moeder is vervelend maar waardeer dat je het wel kan vinden bij je buurvrouw. Dat is toch ook goed? Probeer het echt los te zien van elkaar want je moeder verander je toch niet. En dat hoeft ook niet..
dinsdag 7 juli 2020 om 00:36
Ik ben heel close met mijn ouders, maar toch ben ik redelijk zelfstandig (woon al immers 10 jaar op mezelf in het buitenland). Het ene sluit niet het andere uit...wel vind ik het vervelend voor je dat je geen echte liefde van de kant van je ouders ervaart. Maar dat kun je altijd zelf anders doen met je eigen kind, dus ik zou me daarop concentreren. Want je ouders veranderen waarschijnlijk niet meer, maar de band met je kinderen kun je nog steeds scheppen.
dinsdag 7 juli 2020 om 06:57
dinsdag 7 juli 2020 om 07:01
Klopt zeker dat het wel kan als ze het zouden willen. Ze hebben er alleen zelf geen ‘last’ van dus die behoefte is er niet.pepernootje0 schreef: ↑07-07-2020 00:06Je zegt dat mensen van 60 niet kunnen veranderen, dat is niet zo, iedereen kan veranderen, ongeacht leeftijd.
Alleen moeten ze dat wel willen.
Het is zo makkelijk gezegd niet kunnen veranderen.
Ik vind niet dat je verwachtingen hoog zijn, het lijkt mij normaal dat je ouders er "gewoon" voor je zijn.
Helaas is dat, of ervaar jij dat niet zo.
Als daarover geen gesprekken mogelijk zijn, dan rest niets anders dan het te accepteren/aanvaarden.
Daarintegen heb je blijkbaar "semi" ouders leren kennen waar je het goed mee kan vinden, koester dat.
Met beide zul je wellicht anders omgaan, en als er acceptatie is, zul jij je er beter bij voelen.
Ik weet dat ik het moet accepteren en dat gaat steeds beter. Alleen word ik er telkens mee geconfronteerd als de buren er wle voor ons zijn maar mn ouders (en helaas met schoonouders hetzelfde ) niet.
dinsdag 7 juli 2020 om 07:07
@cherryblosom ik probeer het ook los te zien maar vind dat wel moeilijk omdat ik krijg van de een wst ik van de ander verwacht. En eigenlijk sinds ik dit krijg me dit ook steeds meer realiseer. En denk je niet dat ook de opvoeding heeft gemaakt dat je nit zo’n familie mens bent?
@pompoenschip ik begrijp dat het een het anders niet uitsluit. Maar ik bedoel meer manier van opvoeden om een soort uitleg te geven. Ik voel me losgelaten vanaf jong volwassene, met ons werd nooit wat overlegd over bijv keuze vakantie , keuze eten enz. En als we wat Leuks deden voelde het alTijd gestresst en gehaast. Als kind zie ik ook op video films dat ze heel liedevol met ons omgaan maar dat is dus ergens gestopt en nu als volwassene en moeder begrijp ik dat soms niet.
@pompoenschip ik begrijp dat het een het anders niet uitsluit. Maar ik bedoel meer manier van opvoeden om een soort uitleg te geven. Ik voel me losgelaten vanaf jong volwassene, met ons werd nooit wat overlegd over bijv keuze vakantie , keuze eten enz. En als we wat Leuks deden voelde het alTijd gestresst en gehaast. Als kind zie ik ook op video films dat ze heel liedevol met ons omgaan maar dat is dus ergens gestopt en nu als volwassene en moeder begrijp ik dat soms niet.
dinsdag 7 juli 2020 om 07:31
Jij hebt duidelijk andere ideeen over een gezin en opvoeding. Jouw ouders hebben andere ideeenFollowyourdreams schreef: ↑07-07-2020 07:07@cherryblosom ik probeer het ook los te zien maar vind dat wel moeilijk omdat ik krijg van de een wst ik van de ander verwacht. En eigenlijk sinds ik dit krijg me dit ook steeds meer realiseer. En denk je niet dat ook de opvoeding heeft gemaakt dat je nit zo’n familie mens bent?
@pompoenschip ik begrijp dat het een het anders niet uitsluit. Maar ik bedoel meer manier van opvoeden om een soort uitleg te geven. Ik voel me losgelaten vanaf jong volwassene, met ons werd nooit wat overlegd over bijv keuze vakantie , keuze eten enz. En als we wat Leuks deden voelde het alTijd gestresst en gehaast. Als kind zie ik ook op video films dat ze heel liedevol met ons omgaan maar dat is dus ergens gestopt en nu als volwassene en moeder begrijp ik dat soms niet.
Ik ben waarschijnlijk ouder, maar ik kan me echt niet herinneren dat er met de kinderen werd overlegd over wat te eten of waarheen te gaan met vakantie. Ja, op je verjaardag mocht je kiezen wat je wilde eten.
Jouw ouders zijn het product van hun opvoeding, en waarschijnlijk hebben zij het al en stuk "losser & liefdevolle" gedaan dan hun ouders.
Niet iedereen vindt (kleine) kinderen even lief leuk en schattig en heeft het geduld, ook niet wanneer het je eigen kinderen of kleinkinderen zijn. En je bent niet verplicht om op te passen of dit leuk te vinden.
Je hebt het getroffen met je buren, en ze staan meer in het leven zoals jij dit ook doet. Hebben je buren kinderen? Misschien eens vragen hoe zij hun opvoeding vonden? Of wonen ze verder weg en kunnen de grootouders niet komen omdat het jonge gezin in de straat ze zo hard nodig hebben. Of hebben ze geen (klein)kinderen en zijn jullie hun bonus(klein)kinderen geworden. Geloof me, elk gezin heeft ook zo zijn mindere kanten.
Ga gewoon een praten met je moeder. Hoe vond zij het moederschap? Was haar (schoon)moeder heel dominant en bemoeide zij zich overal mee? Hoe vindt ze het om oma te zijn? Wat waren haar verwachtingen? En deel jouw ervaring met haar. Hopelijk komen jullie zo meer samen.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 7 juli 2020 om 07:37
Wat fijn dat je zulke gouden buren hebt!
Ik ben zelf ook “zelfstandig” opgevoed, al denk ik nu wel eens dat het een dun lijntje was tussen zelfstandigheid en soms onverschilligheid. Nooit een lift gehad als het regende, hen vooral niet al te veel in de weg zitten en vrijwel altijd doen wat zij wilden. We leidden een soort nomadenbestaan waarbij we van hot naar her verhuisden, vaak geen tv in huis hadden en vakanties deden in the middle of nowhere waar níks voor kinderen te beleven was. Op zondagmiddag zaten we in een doorrookte kroeg met harde muziek een kleurplaat te maken terwijl zij met vrienden aan het drinken waren. Of ze lieten iemand op ons passen en kwamen dan uren te laat terug, terwijl diegene dan weg moest (waardoor we als kinderen ons schuldig voelden over het gedrag van onze ouders).
Over ons zeiden mijn ouders dat we altijd zo lekker flexibel waren. Nu denk ik: jullie waren echt niet doodgegaan van een keer een weekend CenterParcs, een keertje een Disney-film in de bios kijken, knutselspullen in huis halen of een keer samen een appeltaart bakken (jarenlang een wens van mij, maar nooit gedaan omdat mijn moeder daar geen zin in had).
Ik neem ze niets kwalijk want ze zijn zelf ook zo opgevoed waarbij ze zich schikten naar hun ouders. Mijn vader is in een groot gezin opgegroeid waar weinig persoonlijke aandacht was en mijn moeder is jong uit huis gegaan nadat haar vader overleed en er weinig ruimte voor verdriet was. Als kinderen hebben wel eens geprobeerd aan te kaarten dat hun keuzes voor ons niet altijd even leuk waren, maar daar willen ze niets van weten.
Ik heb me ook een aantal jaar wat afzijdig van ze gehouden (alleen verjaardagen en feestdagen) maar inmiddels woon ik bij ze in de buurt. Ze passen een dag per week op onze kinderen, al vinden ze het afschuwelijk dat die Bing en Paw Patrol leuk vinden en wij wel met ze naar CenterParcs gaan. Nu ze allebei met pensioen zijn, is er veel meer mogelijk omdat ze toch in een gat zijn gevallen en ineens heel veel tijd hebben. Daarvoor hoefde ik echt niet te rekenen op een belletje als ze wisten dat ik al een week griep had.
Ik heb niet de illusie dat mijn ouders het ooit zullen begrijpen. En ik probeer niet met wrok terug te kijken. Op zich kan ik het ook wel waarderen als mensen niet volledig in dienst van hun kinderen staan. Maar nu ik zelf moeder ben, snap ik nog minder dat ze zo weinig concessies wilden doen.
Ik ben zelf ook “zelfstandig” opgevoed, al denk ik nu wel eens dat het een dun lijntje was tussen zelfstandigheid en soms onverschilligheid. Nooit een lift gehad als het regende, hen vooral niet al te veel in de weg zitten en vrijwel altijd doen wat zij wilden. We leidden een soort nomadenbestaan waarbij we van hot naar her verhuisden, vaak geen tv in huis hadden en vakanties deden in the middle of nowhere waar níks voor kinderen te beleven was. Op zondagmiddag zaten we in een doorrookte kroeg met harde muziek een kleurplaat te maken terwijl zij met vrienden aan het drinken waren. Of ze lieten iemand op ons passen en kwamen dan uren te laat terug, terwijl diegene dan weg moest (waardoor we als kinderen ons schuldig voelden over het gedrag van onze ouders).
Over ons zeiden mijn ouders dat we altijd zo lekker flexibel waren. Nu denk ik: jullie waren echt niet doodgegaan van een keer een weekend CenterParcs, een keertje een Disney-film in de bios kijken, knutselspullen in huis halen of een keer samen een appeltaart bakken (jarenlang een wens van mij, maar nooit gedaan omdat mijn moeder daar geen zin in had).
Ik neem ze niets kwalijk want ze zijn zelf ook zo opgevoed waarbij ze zich schikten naar hun ouders. Mijn vader is in een groot gezin opgegroeid waar weinig persoonlijke aandacht was en mijn moeder is jong uit huis gegaan nadat haar vader overleed en er weinig ruimte voor verdriet was. Als kinderen hebben wel eens geprobeerd aan te kaarten dat hun keuzes voor ons niet altijd even leuk waren, maar daar willen ze niets van weten.
Ik heb me ook een aantal jaar wat afzijdig van ze gehouden (alleen verjaardagen en feestdagen) maar inmiddels woon ik bij ze in de buurt. Ze passen een dag per week op onze kinderen, al vinden ze het afschuwelijk dat die Bing en Paw Patrol leuk vinden en wij wel met ze naar CenterParcs gaan. Nu ze allebei met pensioen zijn, is er veel meer mogelijk omdat ze toch in een gat zijn gevallen en ineens heel veel tijd hebben. Daarvoor hoefde ik echt niet te rekenen op een belletje als ze wisten dat ik al een week griep had.
Ik heb niet de illusie dat mijn ouders het ooit zullen begrijpen. En ik probeer niet met wrok terug te kijken. Op zich kan ik het ook wel waarderen als mensen niet volledig in dienst van hun kinderen staan. Maar nu ik zelf moeder ben, snap ik nog minder dat ze zo weinig concessies wilden doen.
anoniem_667969d00e896 wijzigde dit bericht op 07-07-2020 07:44
0.49% gewijzigd
dinsdag 7 juli 2020 om 07:46
De band met mijn ouders.. Tja.
Ik heb geen fijne jeugd gehad. Ik heb met allebei mijn ouders een tijdje geen contact gehad (niet tegelijkertijd) maar inmiddels met allebei weer contact, alhoewel het met 1 ouder nog steeds rommelig is. Ben er nog niet echt over uit wat ik ermee wil.
Inmiddels ben ik eind 20 en heb ik geaccepteerd dat mijn ouder(s) niet altijd de liefde hebben kunnen geven die ze wilden geven.
Ik heb lang geprobeerd ze te veranderen maar ik kwam uiteindelijk tot de conclusie dat me dat niet ging lukken.
Nu ik op mezelf woon is het contact wel wat verbeterd, over het algemeen. Ik heb zelf de rust gevonden in mijn leven en ik heb mijn ouders niet meer elke dag nodig. Ik bel ze ook niet voor alles meer. Alhoewel, 1 ouder wel.
We zien en spreken elkaar niet elke dag maar als we elkaar weer zien is het gewoon weer fijn. Ik hoef niet zo nodig meer contact, we hebben allemaal ons eigen leven en je moet uiteindelijk toch je eigen draai eraan geven.
Ik heb geen fijne jeugd gehad. Ik heb met allebei mijn ouders een tijdje geen contact gehad (niet tegelijkertijd) maar inmiddels met allebei weer contact, alhoewel het met 1 ouder nog steeds rommelig is. Ben er nog niet echt over uit wat ik ermee wil.
Inmiddels ben ik eind 20 en heb ik geaccepteerd dat mijn ouder(s) niet altijd de liefde hebben kunnen geven die ze wilden geven.
Ik heb lang geprobeerd ze te veranderen maar ik kwam uiteindelijk tot de conclusie dat me dat niet ging lukken.
Nu ik op mezelf woon is het contact wel wat verbeterd, over het algemeen. Ik heb zelf de rust gevonden in mijn leven en ik heb mijn ouders niet meer elke dag nodig. Ik bel ze ook niet voor alles meer. Alhoewel, 1 ouder wel.
We zien en spreken elkaar niet elke dag maar als we elkaar weer zien is het gewoon weer fijn. Ik hoef niet zo nodig meer contact, we hebben allemaal ons eigen leven en je moet uiteindelijk toch je eigen draai eraan geven.
dinsdag 7 juli 2020 om 07:47
O zeker hoor. Maar als je kind echt jaren vraagt om samen een cake of een appeltaart te bakken, dan kan je dat als ouder best een keer doen. Zelfs als je het stom kleinburgerlijk geneuzel vindtLuci_Morgenster schreef: ↑07-07-2020 07:41Je kan ook prima een leuke jeugd hebben buiten een kroeg maar ook zonder landal of CP btw.
dinsdag 7 juli 2020 om 10:32
Maar het gaat niet veranderen dus je kunt het beter accepteren en blij zijn met het geluk dat je zulke buren hebt.Followyourdreams schreef: ↑07-07-2020 07:07@cherryblosom ik probeer het ook los te zien maar vind dat wel moeilijk omdat ik krijg van de een wst ik van de ander verwacht. En eigenlijk sinds ik dit krijg me dit ook steeds meer realiseer. En denk je niet dat ook de opvoeding heeft gemaakt dat je nit zo’n familie mens bent?
@pompoenschip ik begrijp dat het een het anders niet uitsluit. Maar ik bedoel meer manier van opvoeden om een soort uitleg te geven. Ik voel me losgelaten vanaf jong volwassene, met ons werd nooit wat overlegd over bijv keuze vakantie , keuze eten enz. En als we wat Leuks deden voelde het alTijd gestresst en gehaast. Als kind zie ik ook op video films dat ze heel liedevol met ons omgaan maar dat is dus ergens gestopt en nu als volwassene en moeder begrijp ik dat soms niet.
Nee dat denk ik niet. Wel dat we niet hechten aan vaste feestdagen. Dat komt omdat ik, mijn zusje en mijn moeder in de zorg werken dan plannen we het wanneer wél iedereen vrij is. Ben zelf graag op mezelf en wil zo veel mogelijk zelf beslissen wanneer iets uit komt. Dus niet afhankelijk zijn van verplichtingen. Corona tijd was bijv voor mij zalig! Geen verplichtingen en 'goed' bedoelde opvoed adviezen.
dinsdag 7 juli 2020 om 10:46
Herken het wel. Nu ik zelf pubers heb merk ik wat ik bij mijn ouders gemist heb.
Ze waren mijn opvoeders en thats it. Geen band, geen liefde, geen hecht contact. Vakanties gingen naar plaatsen waar mijn ouders heen wilden en we deden wat mijn ouders wilden. En dat was fietsen in de natuur en musea bezoeken. Dus met 15 jaar ging ik niet meer mee.
Moeder bepaalde wat er op tafel stond. Daar was geen overleg over mogelijk.
Vanaf het moment dat het kon ging je werken in vakanties en zaterdags. Het geld ging grotendeels naar mijn ouders (oke, ze hadden het niet breed maar mijn moeder heeft echt nooit gewerkt)
Was je ergens verdrietig over, maakte je vriendje het uit ofzo, nou dat loste je zelf maar op. Er kwam geen troost. Ze gingen door met hun eigen ding. Ik werd best erg gepest op school en voor mijn idee heb ik dat best vaak aangegeven maar ze hebben me daar nooit in geholpen. Enkele jaren geleden heb ik daar een gesprek over gehad omdat mijn dochter ook op school werd gepest. Ze zeiden dat ze het wel wisten maar dat school dat maar moest oplossen. Daar konden ze niks mee. En dat mijn dochter ook zelf alles moest oplossen, ze was immers al 10???
Wat mijn kinderennnu allemaal met mij en mijn man delen, ik had it nooit met mijn ouders kunnen doen.
Man komt uit een warmer nest, ook niet optimaal omdat ouders altijd keihard aan het werk waren in eigen bedrijf. Maar er was daar wel meer contact en liefde.
Mijn moeder vraagt nu wel van mij meer contact en daar heb ik moeite mee. Ik hou het heel oppervlakkig. Nu pa niet meer leeft merkt ze haar eenzaamheid maar ik voel me nu niet geroepen om haar probleem op te lossen. Misschien hard maar ik kan het gewoon niet..
Ze waren mijn opvoeders en thats it. Geen band, geen liefde, geen hecht contact. Vakanties gingen naar plaatsen waar mijn ouders heen wilden en we deden wat mijn ouders wilden. En dat was fietsen in de natuur en musea bezoeken. Dus met 15 jaar ging ik niet meer mee.
Moeder bepaalde wat er op tafel stond. Daar was geen overleg over mogelijk.
Vanaf het moment dat het kon ging je werken in vakanties en zaterdags. Het geld ging grotendeels naar mijn ouders (oke, ze hadden het niet breed maar mijn moeder heeft echt nooit gewerkt)
Was je ergens verdrietig over, maakte je vriendje het uit ofzo, nou dat loste je zelf maar op. Er kwam geen troost. Ze gingen door met hun eigen ding. Ik werd best erg gepest op school en voor mijn idee heb ik dat best vaak aangegeven maar ze hebben me daar nooit in geholpen. Enkele jaren geleden heb ik daar een gesprek over gehad omdat mijn dochter ook op school werd gepest. Ze zeiden dat ze het wel wisten maar dat school dat maar moest oplossen. Daar konden ze niks mee. En dat mijn dochter ook zelf alles moest oplossen, ze was immers al 10???
Wat mijn kinderennnu allemaal met mij en mijn man delen, ik had it nooit met mijn ouders kunnen doen.
Man komt uit een warmer nest, ook niet optimaal omdat ouders altijd keihard aan het werk waren in eigen bedrijf. Maar er was daar wel meer contact en liefde.
Mijn moeder vraagt nu wel van mij meer contact en daar heb ik moeite mee. Ik hou het heel oppervlakkig. Nu pa niet meer leeft merkt ze haar eenzaamheid maar ik voel me nu niet geroepen om haar probleem op te lossen. Misschien hard maar ik kan het gewoon niet..
dinsdag 7 juli 2020 om 11:43
Ja klopt hoe zij een gezinsleven voelen voelen wij het ook, vandaar misschien ie de goeie band.hamerhaai schreef: ↑07-07-2020 07:31Jij hebt duidelijk andere ideeen over een gezin en opvoeding. Jouw ouders hebben andere ideeen
Ik ben waarschijnlijk ouder, maar ik kan me echt niet herinneren dat er met de kinderen werd overlegd over wat te eten of waarheen te gaan met vakantie. Ja, op je verjaardag mocht je kiezen wat je wilde eten.
Jouw ouders zijn het product van hun opvoeding, en waarschijnlijk hebben zij het al en stuk "losser & liefdevolle" gedaan dan hun ouders.
Niet iedereen vindt (kleine) kinderen even lief leuk en schattig en heeft het geduld, ook niet wanneer het je eigen kinderen of kleinkinderen zijn. En je bent niet verplicht om op te passen of dit leuk te vinden.
Je hebt het getroffen met je buren, en ze staan meer in het leven zoals jij dit ook doet. Hebben je buren kinderen? Misschien eens vragen hoe zij hun opvoeding vonden? Of wonen ze verder weg en kunnen de grootouders niet komen omdat het jonge gezin in de straat ze zo hard nodig hebben. Of hebben ze geen (klein)kinderen en zijn jullie hun bonus(klein)kinderen geworden. Geloof me, elk gezin heeft ook zo zijn mindere kanten.
Ga gewoon een praten met je moeder. Hoe vond zij het moederschap? Was haar (schoon)moeder heel dominant en bemoeide zij zich overal mee? Hoe vindt ze het om oma te zijn? Wat waren haar verwachtingen? En deel jouw ervaring met haar. Hopelijk komen jullie zo meer samen.
Nee zij hebben zelf geen kinderen mogen krijgen, zijn sort opa en oma geworden van de mijne en genieten hier zichtbaar enorm van.
Ik snap idd dat mn ouders niet hoeven op te passen. Dat hebben ze ook altijd geroepen dat ze dat nooit gaan doen en zeggen dit nog steeds graag tegen iedereen die het wil horen
En nee hoor je hoeft niet te kiezen wat betreft eten maaar zoiets als samen boodschappen doen om te kijken wat te eten, eens te vragen wat je kindern leuk vinden qua vakanties had best gekund.
Het gesprek ben ik weleens aangegaan maar dan is het aleen maar huilen vanaf hun kant omdat ze dan m denken dat ze alles fout hebben gedaan.
dinsdag 7 juli 2020 om 11:46
LauraRoar schreef: ↑07-07-2020 07:37Wat fijn dat je zulke gouden buren hebt!
Ik ben zelf ook “zelfstandig” opgevoed, al denk ik nu wel eens dat het een dun lijntje was tussen zelfstandigheid en soms onverschilligheid. Nooit een lift gehad als het regende, hen vooral niet al te veel in de weg zitten en vrijwel altijd doen wat zij wilden. We leidden een soort nomadenbestaan waarbij we van hot naar her verhuisden, vaak geen tv in huis hadden en vakanties deden in the middle of nowhere waar níks voor kinderen te beleven was. Op zondagmiddag zaten we in een doorrookte kroeg met harde muziek een kleurplaat te maken terwijl zij met vrienden aan het drinken waren. Of ze lieten iemand op ons passen en kwamen dan uren te laat terug, terwijl diegene dan weg moest (waardoor we als kinderen ons schuldig voelden over het gedrag van onze ouders).
Over ons zeiden mijn ouders dat we altijd zo lekker flexibel waren. Nu denk ik: jullie waren echt niet doodgegaan van een keer een weekend CenterParcs, een keertje een Disney-film in de bios kijken, knutselspullen in huis halen of een keer samen een appeltaart bakken (jarenlang een wens van mij, maar nooit gedaan omdat mijn moeder daar geen zin in had).
Ik neem ze niets kwalijk want ze zijn zelf ook zo opgevoed waarbij ze zich schikten naar hun ouders. Mijn vader is in een groot gezin opgegroeid waar weinig persoonlijke aandacht was en mijn moeder is jong uit huis gegaan nadat haar vader overleed en er weinig ruimte voor verdriet was. Als kinderen hebben wel eens geprobeerd aan te kaarten dat hun keuzes voor ons niet altijd even leuk waren, maar daar willen ze niets van weten.
Ik heb me ook een aantal jaar wat afzijdig van ze gehouden (alleen verjaardagen en feestdagen) maar inmiddels woon ik bij ze in de buurt. Ze passen een dag per week op onze kinderen, al vinden ze het afschuwelijk dat die Bing en Paw Patrol leuk vinden en wij wel met ze naar CenterParcs gaan. Nu ze allebei met pensioen zijn, is er veel meer mogelijk omdat ze toch in een gat zijn gevallen en ineens heel veel tijd hebben. Daarvoor hoefde ik echt niet te rekenen op een belletje als ze wisten dat ik al een week griep had.
Ik heb niet de illusie dat mijn ouders het ooit zullen begrijpen. En ik probeer niet met wrok terug te kijken. Op zich kan ik het ook wel waarderen als mensen niet volledig in dienst van hun kinderen staan. Maar nu ik zelf moeder ben, snap ik nog minder dat ze zo weinig concessies wilden doen.
Veel herkenning. Knap hoe je ermee omgaat, en ook fijn at het positief veranderd is. Nu met hun pensioen gaat het idd wat beter aleen moet ik vaak horen hoe druk ze zijn en dat ze hun eigen leven hebben enz . En als ik wat nodig heb eerst nadenken/ kijken of het kan en niet zeggen : meis we zoeken een oplossing. Gewoon dat onvoorwaardelijke. En niet het in dienst staan van want dat verwacht ik ook niet .
dinsdag 7 juli 2020 om 20:40
Ik kan een heel verhaal vertellen over mijn ervaringen, ik heb ook een moeilijke band met mijn moeder, vader zit in een verzorgingshuis vanwege dementie.
Maar kort samengevat vind ik het heel moeilijk om hiermee om te gaan. Er is weinig interesse in mij, mijn gezin, mijn werk en wat ons bezighoud. Als ik iets vertel komt er meteen een weerwoord over mijn neefjes, waar mijn moeder zeer regelmatig op past.
Het is lastig en vermoeiend en zeker nu ik zelf ook kinderen heb begrijp ik het nog minder. Het is moeilijk om te zien wat voor verschil er is in benadering naar mijn kinderen van de andere opa en oma. Ik zou het zo fijn vinden als er meer interesse is. Maar veranderen kan ik het niet....
Maar kort samengevat vind ik het heel moeilijk om hiermee om te gaan. Er is weinig interesse in mij, mijn gezin, mijn werk en wat ons bezighoud. Als ik iets vertel komt er meteen een weerwoord over mijn neefjes, waar mijn moeder zeer regelmatig op past.
Het is lastig en vermoeiend en zeker nu ik zelf ook kinderen heb begrijp ik het nog minder. Het is moeilijk om te zien wat voor verschil er is in benadering naar mijn kinderen van de andere opa en oma. Ik zou het zo fijn vinden als er meer interesse is. Maar veranderen kan ik het niet....
dinsdag 7 juli 2020 om 21:33
Een dubbel gevoel lijkt me. Blijkbaar hebben je ouders als kind niet helemaal aan jouw emotionele behoeften voldaan. Dan voel je je als kind niet genoeg gehoord, gezien of begrepen en val je meer op jezelf terug, terwijl je die steun van je ouders nodig had of van je ouders had kunnen verwachten. Als kind ben je immers nog zo afhankelijk van je ouders. Ald de steun in je jeugd minder aanwezig is geweest, kan dat als volwassene nog steeds pijn doen om te beseffen. Een reactie kan dan zijn dat je vanaf puber en volwassene meer uit verbinding gaat met ouders.mariska1974 schreef: ↑07-07-2020 10:46Herken het wel. Nu ik zelf pubers heb merk ik wat ik bij mijn ouders gemist heb.
Ze waren mijn opvoeders en thats it. Geen band, geen liefde, geen hecht contact. Vakanties gingen naar plaatsen waar mijn ouders heen wilden en we deden wat mijn ouders wilden. En dat was fietsen in de natuur en musea bezoeken. Dus met 15 jaar ging ik niet meer mee.
Moeder bepaalde wat er op tafel stond. Daar was geen overleg over mogelijk.
Vanaf het moment dat het kon ging je werken in vakanties en zaterdags. Het geld ging grotendeels naar mijn ouders (oke, ze hadden het niet breed maar mijn moeder heeft echt nooit gewerkt)
Was je ergens verdrietig over, maakte je vriendje het uit ofzo, nou dat loste je zelf maar op. Er kwam geen troost. Ze gingen door met hun eigen ding. Ik werd best erg gepest op school en voor mijn idee heb ik dat best vaak aangegeven maar ze hebben me daar nooit in geholpen. Enkele jaren geleden heb ik daar een gesprek over gehad omdat mijn dochter ook op school werd gepest. Ze zeiden dat ze het wel wisten maar dat school dat maar moest oplossen. Daar konden ze niks mee. En dat mijn dochter ook zelf alles moest oplossen, ze was immers al 10???
Wat mijn kinderennnu allemaal met mij en mijn man delen, ik had it nooit met mijn ouders kunnen doen.
Man komt uit een warmer nest, ook niet optimaal omdat ouders altijd keihard aan het werk waren in eigen bedrijf. Maar er was daar wel meer contact en liefde.
Mijn moeder vraagt nu wel van mij meer contact en daar heb ik moeite mee. Ik hou het heel oppervlakkig. Nu pa niet meer leeft merkt ze haar eenzaamheid maar ik voel me nu niet geroepen om haar probleem op te lossen. Misschien hard maar ik kan het gewoon niet..
Wat je zaait dat oogst je. Als ouders niet genoeg gezaaid hebben, dan voelen zij dit later in een minder hechte band met kinderen. Die nemen dan toch wat afstand of verbreken soms de band. De vraag is of je ouders genoeg beseffen waarin ze wellicht tekort zijn geschoten? Soms handelen ouders onbewust en doen of zeggen ze dingen die niet eens met jouw te maken hebben, maar meer met hun eigen tekorten of stress of onvolledige hechtingspatronen. De vraag is of je hierover als volwassene kunt praten met je ouders. Tonen ze nu wel begrip, snappen ze nu wel waar het soms pijn heeft gedaan? Als ze je willen begrijpen en luisteren naar wat je soms gemist hebt dan kun je ruimte geven aan je gevoelens en bepaalde zaken vergeven of vergeten of juist hun verhaal beter begrijpen of snappen. Maar sommige ouders luisteren niet of nemen minder verantwoordelijkheid. Het vergt reflectie en als je dan als kind nog geen erkenning krijgt voor het gekwetste deel uit je jeugd, dan is en blijft dit pijnlijk ook al ben je volwassen. Gelukkig kun je het bij je eigen kinderen altijd anders en beter doen.
woensdag 8 juli 2020 om 03:12
Ik herken het helemaal. Iets andere situatie want het kwam vooral na de scheiding van mijn ouders (ik was toen 9 jaar). Mijn vader zag ik om het weekend en heb ik een redelijke band mee. Mijn moeder kreeg snel een nieuwe relatie en we gingen samenwonen in een samengesteld gezin van 5 kinderen in totaal.
Aandacht moest dus verdeelt worden maar mijn moeder en stiefvader hadden vooral tijd voor hun tweeën nodig.
Wij zijn heel zelfstandig opgevoed, geld was er genoeg zolang je maar jezelf vermaakte en geen aandacht vroeg van je ouder. En absoluut na de middelbare school het huis uit.
Hoewel ik een leuke jeugd heb gehad heb ik geen leuke herinneringen aan mijn moeder gedurende mijn pubertijd. Zij waren vooral veel weekendjes weg, motor rijden, verre reizen maken (tijdens mijn Havo diploma uitreiking zaten ze in Thailand) maar als ik het hier nu met mijn moeder over heb dan krijgen we altijd ruzie want "jullie kinderen zijn allemaal niets tekort gekomen" en ja financiel zijn we zeker niets tekort gekomen.
Inmiddels woon ik al jaren in Australië en zie ik mijn ouders vooral op facetime maar zelfs nu irriteer ik mij vaak aan de desinteresse naar hun kinderen en kleinkinderen (ook nauwelijks interesse voor de kinderen van mijn stief zussen en broer).
Vorige jaar werd mijn zoontje 1 jaar en toen hebben ze een groot pakket met cadeautjes gestuurd, ik heb toen veelvuldig te horen gekregen dat dit met verzend kosten duurder was dan ze voor de andere kleinkinderen hadden uitgegeven.
Met kerst krijg mijn zoontje daarom geen kerstcadeau want zijn verjaardag cadeau zou weer groter worden maar nu dat mijn zoontje weer bijna jarig is heeft mijn moeder al aangegeven geld over te maken want een cadeau opsturen is toch zonden van de verzendkosten.
Wat mij hieraan stort is dat ze niet eens 1 keer per jaar moeite willen doen om voor mijn zoon een cadeautje te kopen en op te sturen, ze kiezen altijd voor de makkelijke uitweg.
Maar zoals ik al zij heeft het geen zin om hierover in gesprek te gaan, het loopt dan uit op ruzie (dat ik meer geld wil) en we komen geen steek verder dat ik alleen want meer aandacht wil...
Aandacht moest dus verdeelt worden maar mijn moeder en stiefvader hadden vooral tijd voor hun tweeën nodig.
Wij zijn heel zelfstandig opgevoed, geld was er genoeg zolang je maar jezelf vermaakte en geen aandacht vroeg van je ouder. En absoluut na de middelbare school het huis uit.
Hoewel ik een leuke jeugd heb gehad heb ik geen leuke herinneringen aan mijn moeder gedurende mijn pubertijd. Zij waren vooral veel weekendjes weg, motor rijden, verre reizen maken (tijdens mijn Havo diploma uitreiking zaten ze in Thailand) maar als ik het hier nu met mijn moeder over heb dan krijgen we altijd ruzie want "jullie kinderen zijn allemaal niets tekort gekomen" en ja financiel zijn we zeker niets tekort gekomen.
Inmiddels woon ik al jaren in Australië en zie ik mijn ouders vooral op facetime maar zelfs nu irriteer ik mij vaak aan de desinteresse naar hun kinderen en kleinkinderen (ook nauwelijks interesse voor de kinderen van mijn stief zussen en broer).
Vorige jaar werd mijn zoontje 1 jaar en toen hebben ze een groot pakket met cadeautjes gestuurd, ik heb toen veelvuldig te horen gekregen dat dit met verzend kosten duurder was dan ze voor de andere kleinkinderen hadden uitgegeven.
Met kerst krijg mijn zoontje daarom geen kerstcadeau want zijn verjaardag cadeau zou weer groter worden maar nu dat mijn zoontje weer bijna jarig is heeft mijn moeder al aangegeven geld over te maken want een cadeau opsturen is toch zonden van de verzendkosten.
Wat mij hieraan stort is dat ze niet eens 1 keer per jaar moeite willen doen om voor mijn zoon een cadeautje te kopen en op te sturen, ze kiezen altijd voor de makkelijke uitweg.
Maar zoals ik al zij heeft het geen zin om hierover in gesprek te gaan, het loopt dan uit op ruzie (dat ik meer geld wil) en we komen geen steek verder dat ik alleen want meer aandacht wil...
woensdag 8 juli 2020 om 08:21
Ik ben de jongste uit een groot gezin. Mijn moeder is overleden toen ik 3 jaar was. Mijn vader was heel afstandelijk, ik kan me niet herinneren dat hij me ooit bv heeft geknuffeld.
Dat heeft mijn relatie met mijn dochter ontzettend beïnvloed. Ik probeerde, en nog steeds, er zo veel mogelijk voor haar te zijn.
Zij is inmiddels 30 jaar, en we hebben echt een goede band! Ook mijn vrouw heeft een goede band met haar.
Dat heeft mijn relatie met mijn dochter ontzettend beïnvloed. Ik probeerde, en nog steeds, er zo veel mogelijk voor haar te zijn.
Zij is inmiddels 30 jaar, en we hebben echt een goede band! Ook mijn vrouw heeft een goede band met haar.
woensdag 8 juli 2020 om 12:30
Wat jammer dat je niet de steun en sturing van je ouders kreeg/krijgt die je nodig hebt. Gelukkig heb je nu wel goede buren.
Ik ben geadopteerd door Nederlandse ouders. Enig kind. Mijn moeder wist al van jongs af aan dat ze wilde adopteren. Ze vond dat er al zoveel kinderen zijn die geen toekomst hebben in eigen land.
Ik had een veilig en warm thuis bij mijn ouders en had geen grote voorkeur voor de een of ander. Beschermd opgevoed. Ik was klein van gestalte ook qua gedrag was ik "anders" dan leeftijdsgenoten. Op mijn 20e kwam, na veel vastlopen, de diagnose ASS.
In 2006 zijn mijn ouders gescheiden. Vader had een ander. Twee jaar daarvoor was de spanning thuis al om te snijden. Mijn vader veranderde van een begripvolle man in een botte hork. Ik ging bij mijn moeder wonen, waar ik nog 4 jaar heb gewoond voor ik op mezelf ging. We hebben samen een hoop ellende overwonnen. Want dat stopte niet bij de scheiding. Het ene volgde het andere op. Maar zeker ook leuke momenten gehad. Dit alles heeft de band nog versterkt. Nu heb ik een stiefvader, namelijk onze vroegere buurman. Aardige, relaxte man. Met met moeder bel ik bijna dagelijks wel.
Vader trok zich na de scheiding niks meer van ons aan. Zijn nieuwe vriendin trok gelijk bij hem in. Het eerste half jaar tot zijn bruiloft ging ik soms nog op bezoek. Maar dan had hij amper tijd voor me. Altijd zat zij erbij en dan kon ik niet alles zeggen. Dus ik ben gestopt met die bezoekjes. Hij lijkt het ook wel best te vinden. We hebben sporadisch Facebookcontact. Oppervlakkige onderwerpen. De band is weg. Ik denk dat hij zich schaamt voor het feit dat zijn dochter een "stempel" heeft.
Ik ben geadopteerd door Nederlandse ouders. Enig kind. Mijn moeder wist al van jongs af aan dat ze wilde adopteren. Ze vond dat er al zoveel kinderen zijn die geen toekomst hebben in eigen land.
Ik had een veilig en warm thuis bij mijn ouders en had geen grote voorkeur voor de een of ander. Beschermd opgevoed. Ik was klein van gestalte ook qua gedrag was ik "anders" dan leeftijdsgenoten. Op mijn 20e kwam, na veel vastlopen, de diagnose ASS.
In 2006 zijn mijn ouders gescheiden. Vader had een ander. Twee jaar daarvoor was de spanning thuis al om te snijden. Mijn vader veranderde van een begripvolle man in een botte hork. Ik ging bij mijn moeder wonen, waar ik nog 4 jaar heb gewoond voor ik op mezelf ging. We hebben samen een hoop ellende overwonnen. Want dat stopte niet bij de scheiding. Het ene volgde het andere op. Maar zeker ook leuke momenten gehad. Dit alles heeft de band nog versterkt. Nu heb ik een stiefvader, namelijk onze vroegere buurman. Aardige, relaxte man. Met met moeder bel ik bijna dagelijks wel.
Vader trok zich na de scheiding niks meer van ons aan. Zijn nieuwe vriendin trok gelijk bij hem in. Het eerste half jaar tot zijn bruiloft ging ik soms nog op bezoek. Maar dan had hij amper tijd voor me. Altijd zat zij erbij en dan kon ik niet alles zeggen. Dus ik ben gestopt met die bezoekjes. Hij lijkt het ook wel best te vinden. We hebben sporadisch Facebookcontact. Oppervlakkige onderwerpen. De band is weg. Ik denk dat hij zich schaamt voor het feit dat zijn dochter een "stempel" heeft.
