Relaties
alle pijlers
Band met ouders... wat moet ik hiermee?
woensdag 13 november 2024 om 01:03
Ik ben een paar maanden geleden een topic gestart over het feit dat ik me op veel vlakken achtergesteld voel door mijn ouders. Mijn broer is heilig en ik kom op de laatste plaats. Dit geldt op het gebied van interesse tonen, tijd vrijmaken en zelfs op financieel vlak. Voor het volledige verhaal wil ik jullie verwijzen naar mijn eerdere topic:
relaties/broer-is-favoriete-kind-van-mi ... #p35523080
Nu is het een paar maanden later en ik heb 2 weken geleden eindelijk de moed bij elkaar verzameld om in gesprek te gaan met mijn ouders. Wat ervoor gezorgd heeft dat deze gevoelens zijn ontstaan heb ik zo feitelijk mogelijk gehouden zodat ze concrete voorbeelden hadden. Na dat gesprek had ik hoop op een goede afloop. Ze leken wel ietwat geschrokken en ze vroegen ook hoe zij dit op kunnen lossen. Die vraag heb ik bij hen teruggelegd. Het was best veel informatie voor hen en ik zag dat ze schrokken, dus ik wilde hen ook even de kans geven om even te verwerken wat ik heb gezegd. Ik stelde voor dat zij even nadenken over wat er gezegd is en dat zij een oplossing aandragen. In mijn vorige topic uitte ik ook al mijn twijfels over hun mate van zelfreflectie. Dit zou een goede manier zijn om te bewijzen dat ze dit wel hebben. Als zij mijn gevoelens serieus zouden nemen, zouden erkennen dat er dingen gebeurd zijn die misschien anders hadden gekund en met een oplossing kwamen waardoor het vanaf nu beter zou kunnen gaan dan hadden ze mij positief kunnen verrassen.
Afgelopen weekend kwam het gesprek van 2 weken geleden opnieuw ter sprake. Helaas gebeurde het tegenovergestelde van wat ik gehoopt had. Waar ze tijdens het eerste gesprek lieten merken tot een oplossing te willen komen, was het nu allemaal niet waar wat ik zei en werd niks van wat ik zei nog erkend. Ze legden ook heel erg de focus op één onderwerp, terwijl ik veel meer had besproken dan alleen dat. Ze wilden wel heel erg benadrukken dat dat ene onderwerp toch echt niet waar was. Ik heb heel erg mijn twijfels over hun verhaal, maar al zouden zij gelijk hebben en zou ik mij op dat vlak vergist hebben, dan blijven alsnog een aantal dingen over die mij ook niet lekker zitten. Daar werd bijna niet bij stilgestaan. Het gesprek beperkte zich tot dingen die volgens hen allemaal niet waar zouden zijn. Over mogelijke oplossingen om het contact vanaf nu beter te laten verlopen is geen woord gerept. Eigenlijk voelde dit als een dikke middelvinger naar mij. Het gebrek aan zelfreflectie werd dus nogmaals bevestigd.
Ik heb niet heel erg laten merken wat het laatste gesprek met me deed, maar in de auto terug naar huis heb ik wel zitten huilen. Het is nu nog duidelijker geworden dat ik niet gehoord wordt en dat ik op de laatste plaats kom. Ik vraag me oprecht af of contact verbreken misschien de beste oplossing is. Als ik toch niet gehoord wordt en altijd op de laatste plek kom, dat heb ik daar niet heel veel meer te zoeken. Ik ben wel bang dat dat wel zou kunnen leiden dat ook het contact met mijn broer minder goed wordt. Met mijn broer kan ik goed opschieten en hij herkent ook een aantal dingen uit mijn verhaal. Ik wil hem niet kwijt. Dat maakt het heel lastig om te besluiten wat het beste is in deze situatie.
Hoe kijken jullie hier tegenaan? Hebben jullie zelf misschien ooit de afweging moeten maken of wel of niet te breken met ouders? Tips zijn welkom.
relaties/broer-is-favoriete-kind-van-mi ... #p35523080
Nu is het een paar maanden later en ik heb 2 weken geleden eindelijk de moed bij elkaar verzameld om in gesprek te gaan met mijn ouders. Wat ervoor gezorgd heeft dat deze gevoelens zijn ontstaan heb ik zo feitelijk mogelijk gehouden zodat ze concrete voorbeelden hadden. Na dat gesprek had ik hoop op een goede afloop. Ze leken wel ietwat geschrokken en ze vroegen ook hoe zij dit op kunnen lossen. Die vraag heb ik bij hen teruggelegd. Het was best veel informatie voor hen en ik zag dat ze schrokken, dus ik wilde hen ook even de kans geven om even te verwerken wat ik heb gezegd. Ik stelde voor dat zij even nadenken over wat er gezegd is en dat zij een oplossing aandragen. In mijn vorige topic uitte ik ook al mijn twijfels over hun mate van zelfreflectie. Dit zou een goede manier zijn om te bewijzen dat ze dit wel hebben. Als zij mijn gevoelens serieus zouden nemen, zouden erkennen dat er dingen gebeurd zijn die misschien anders hadden gekund en met een oplossing kwamen waardoor het vanaf nu beter zou kunnen gaan dan hadden ze mij positief kunnen verrassen.
Afgelopen weekend kwam het gesprek van 2 weken geleden opnieuw ter sprake. Helaas gebeurde het tegenovergestelde van wat ik gehoopt had. Waar ze tijdens het eerste gesprek lieten merken tot een oplossing te willen komen, was het nu allemaal niet waar wat ik zei en werd niks van wat ik zei nog erkend. Ze legden ook heel erg de focus op één onderwerp, terwijl ik veel meer had besproken dan alleen dat. Ze wilden wel heel erg benadrukken dat dat ene onderwerp toch echt niet waar was. Ik heb heel erg mijn twijfels over hun verhaal, maar al zouden zij gelijk hebben en zou ik mij op dat vlak vergist hebben, dan blijven alsnog een aantal dingen over die mij ook niet lekker zitten. Daar werd bijna niet bij stilgestaan. Het gesprek beperkte zich tot dingen die volgens hen allemaal niet waar zouden zijn. Over mogelijke oplossingen om het contact vanaf nu beter te laten verlopen is geen woord gerept. Eigenlijk voelde dit als een dikke middelvinger naar mij. Het gebrek aan zelfreflectie werd dus nogmaals bevestigd.
Ik heb niet heel erg laten merken wat het laatste gesprek met me deed, maar in de auto terug naar huis heb ik wel zitten huilen. Het is nu nog duidelijker geworden dat ik niet gehoord wordt en dat ik op de laatste plaats kom. Ik vraag me oprecht af of contact verbreken misschien de beste oplossing is. Als ik toch niet gehoord wordt en altijd op de laatste plek kom, dat heb ik daar niet heel veel meer te zoeken. Ik ben wel bang dat dat wel zou kunnen leiden dat ook het contact met mijn broer minder goed wordt. Met mijn broer kan ik goed opschieten en hij herkent ook een aantal dingen uit mijn verhaal. Ik wil hem niet kwijt. Dat maakt het heel lastig om te besluiten wat het beste is in deze situatie.
Hoe kijken jullie hier tegenaan? Hebben jullie zelf misschien ooit de afweging moeten maken of wel of niet te breken met ouders? Tips zijn welkom.
woensdag 13 november 2024 om 01:45
Ah, wat rot voor je. Ik heb van dichtbij (goede vriendin) zoiets meegemaakt en weet hoe pijnlijk het is. Jouw ouders kunnen de berg kritiek niet verdragen en komen in opstand, dat is denk ik een natuurlijke reactie, zeker omdat zij met z’n tweeën zijn en elkaar dus steunen in hun verbolgenheid over jouw ‘aanval’, want zo hebben ze het ervaren. Misschien helpt het om het meer tijd te geven. Kritiek slikken is voor bijna iedereen lastig. Ik snap heel goed dat je duidelijk en concreet wilde zijn hoor, maar als je je in hun situatie verplaatst is het waarschijnlijk véél informatie. Als ze daarnaast weinig zelfreflectie hebben… is het nog lastiger.
Het echte punt is denk ik niet eens dat ze jou gelijk geven op alle punten die je hebt aangesneden, het gaat erom dat ze het erg vinden dat jij het zo voelt. Dat je verdrietig bent en je achtergesteld voelt: dáár zouden ze je in moeten erkennen. Gewoon, erkenning van je gevoelens. Als ouder is het toch verschrikkelijk om te horen dat je kind zich niet gezien en gehoord voelt?
Misschien kan dat nog een insteek zijn voor een gesprek: oké, jullie herkennen je niet in mijn verhaal, dat kan, maar wat doet het met jullie dat ik het zo ervaar? Is er ruimte voor mijn gevoelens?
Van mijn vriendin weet ik dat zij zo’n soort gesprek heeft gevoerd met haar ouders. Ze heeft toen niet alleen de focus op zichzelf en haar eigen pijn gelegd maar ook gevraagd: wat hebben jullie van mij nodig, wat kan ik jullie geven?
Dat is wel heel moeilijk en heeft misschien tijd nodig.
Het echte punt is denk ik niet eens dat ze jou gelijk geven op alle punten die je hebt aangesneden, het gaat erom dat ze het erg vinden dat jij het zo voelt. Dat je verdrietig bent en je achtergesteld voelt: dáár zouden ze je in moeten erkennen. Gewoon, erkenning van je gevoelens. Als ouder is het toch verschrikkelijk om te horen dat je kind zich niet gezien en gehoord voelt?
Misschien kan dat nog een insteek zijn voor een gesprek: oké, jullie herkennen je niet in mijn verhaal, dat kan, maar wat doet het met jullie dat ik het zo ervaar? Is er ruimte voor mijn gevoelens?
Van mijn vriendin weet ik dat zij zo’n soort gesprek heeft gevoerd met haar ouders. Ze heeft toen niet alleen de focus op zichzelf en haar eigen pijn gelegd maar ook gevraagd: wat hebben jullie van mij nodig, wat kan ik jullie geven?
Dat is wel heel moeilijk en heeft misschien tijd nodig.
woensdag 13 november 2024 om 01:50
Geen oplossing maar;
- schrijf alles op en van je af, in een brief. MAAR SCHRIJF DEZE VOOR JEZELF EN STUUR HET NIET OP.
- je post om 1u s nachts... dat snap ik, maar weet dat je hersens minder scherp zijn en je minder goed kan relativeren. Probeer te gaan slapen en morgen met een nieuwe blik ernaar te kijken.
- zit je al in therapie? Het zou je goed kunnen ondersteunen bij deze moeilijke situatie.
- schrijf alles op en van je af, in een brief. MAAR SCHRIJF DEZE VOOR JEZELF EN STUUR HET NIET OP.
- je post om 1u s nachts... dat snap ik, maar weet dat je hersens minder scherp zijn en je minder goed kan relativeren. Probeer te gaan slapen en morgen met een nieuwe blik ernaar te kijken.
- zit je al in therapie? Het zou je goed kunnen ondersteunen bij deze moeilijke situatie.
woensdag 13 november 2024 om 03:28
Wat rot voor je.
Het klinkt als een lastige dynamiek, wat er speelt.
Met je ouders breken (tijdelijk of langdurig) is een rigoreuze beslissing. Het zijn toch je ouders en ze hebben je het leven gegeven.
Als je het op kan brengen kun je ook gewoon alleen maar af en toe langs gaan.
Even je gezicht laten zien, hun zien en een bakkie doen. De relatie met je broer blijft zo ook behouden zoals die is.
Maar ik begrijp dat het moeilijk is in de situatie.
Het lijkt een beetje dat het feit dat je een andere, onbekende, weg hebt bewandeld voor hun en ook behoorlijk zelfstandig overkomt ( slim, goed kunnen studeren, onafhankelijk ( wellicht waar of misschien niet), financiele goede baan) ze zich een beetje gedistancieerd hebben van je. Omdat ze in hun bekende veilige wereldje willen blijven.
Rare vraag hoor maar hebben je ouders je wel eens zien huilen?
Ik begrijp goed als dat nooit zo is gebeurt. Het kan wel dat de emotie een ingang gaat geven.
Ik wil het echt niet goed praten hoor.
Ik vind het heel rot dat je ouders je verschillend behandelen. Dat wil je voor niemand, geen enkel kind.
Het klinkt als een lastige dynamiek, wat er speelt.
Met je ouders breken (tijdelijk of langdurig) is een rigoreuze beslissing. Het zijn toch je ouders en ze hebben je het leven gegeven.
Als je het op kan brengen kun je ook gewoon alleen maar af en toe langs gaan.
Even je gezicht laten zien, hun zien en een bakkie doen. De relatie met je broer blijft zo ook behouden zoals die is.
Maar ik begrijp dat het moeilijk is in de situatie.
Het lijkt een beetje dat het feit dat je een andere, onbekende, weg hebt bewandeld voor hun en ook behoorlijk zelfstandig overkomt ( slim, goed kunnen studeren, onafhankelijk ( wellicht waar of misschien niet), financiele goede baan) ze zich een beetje gedistancieerd hebben van je. Omdat ze in hun bekende veilige wereldje willen blijven.
Rare vraag hoor maar hebben je ouders je wel eens zien huilen?
Ik begrijp goed als dat nooit zo is gebeurt. Het kan wel dat de emotie een ingang gaat geven.
Ik wil het echt niet goed praten hoor.
Ik vind het heel rot dat je ouders je verschillend behandelen. Dat wil je voor niemand, geen enkel kind.
woensdag 13 november 2024 om 05:41
woensdag 13 november 2024 om 06:29
Herkenbaar helaas. Hier dit gesprek nog steeds niet zo bewust aangegaan met mijn ouders, omdat de ervaring leert dat er precies gebeurde wat jij beschrijft in gesprekken in het verleden over soortgelijke dingen / emotionele of moeilijke dingen.
Hier is het contact nu minimaal. Er is geen ruzie, maar verder dus amper en oppervlakkig contact. Ik mis ze zelf op dit moment niet echt, maar ik vind het soms toch wel rot dat mijn kinderen ook geen band met opa en oma hebben (en de kinderen van sibling wel).
Hier is het contact nu minimaal. Er is geen ruzie, maar verder dus amper en oppervlakkig contact. Ik mis ze zelf op dit moment niet echt, maar ik vind het soms toch wel rot dat mijn kinderen ook geen band met opa en oma hebben (en de kinderen van sibling wel).
woensdag 13 november 2024 om 07:03
Helaas ook herkenbaar.
Ook ik heb ooit zo'n moeilijk gesprek gevoerd waar ik eindelijk durfde te zeggen wat ik wilde zeggen over hoe mijn jeugd was.
Eerste reactie was ook met begrip en een shock. Een week later lag alles aan mij en was ik een rotkind. Alles was verzonnen, niks was waar, was allemaal niet gebeurd en ik was een ondankbaar vervelend kind. Dit heeft mij zoveel pijn gedaan dat ik mijn ouders nooit meer heb gezien daarna. Hoe onveilig ik me voelde als kind, hoe bang ik was om dat te zeggen en precies waar ik bang voor was gebeurde: het werd ontkend en zelfs omgedraaid. Ik wist toen: dit kan niet meer goedkomen (voor mij) en hoe moeilijk het ook is, voor mij is het beter om geen contact meer te hebben.
Sommige ouders zitten zo vast in hun eigen waarheid/verhaal, er is geen ruimte voor een ander geluid. Jij zoekt iets wat je ouders je nooit gaan geven. Ik kon daar niet meer mee leven, het is aan jou wat jij aankan en jezelf aan blijft doen als je je steeds zo ongehoord en ongezien voelt.
Er zijn maar weinig ouders die zich in zo'n situatie bevinden waarin dit soort gesprekken plaatsvinden die zeggen: wat rot dat jij je zo goed gevoeld hebt, dat moet heel naar voor je zijn geweest. Ik heb dat niet goed gedaan en dat dat hadden we anders moeten doen, het spijt ons.
Kritiek is nooit leuk, en als ouders kan je het ook nooit helemaal goed doen, maar dat is een groot ding, als je kritiek kunt ontvangen en de ander daarbij in zijn waarde laat en het gevoel dat erbij komt kijken niet probeert weg te wuiven, af te zwakken oid, maar het gewoon erkend en luistert. Helaas kunnen maar weinig ouders die zo'n soort relatie hebben met hun kinderen dat.
Ik kan me voorstellen hoe rot je je voelt en ik zou niks meer van je ouders verwachten en het heel oppervlakkig houden. En mocht je dat niet trekken, dan kan je altijd nog het contact verbreken. Mij heeft het uiteindelijk goed gedaan. Sterkte.
Ook ik heb ooit zo'n moeilijk gesprek gevoerd waar ik eindelijk durfde te zeggen wat ik wilde zeggen over hoe mijn jeugd was.
Eerste reactie was ook met begrip en een shock. Een week later lag alles aan mij en was ik een rotkind. Alles was verzonnen, niks was waar, was allemaal niet gebeurd en ik was een ondankbaar vervelend kind. Dit heeft mij zoveel pijn gedaan dat ik mijn ouders nooit meer heb gezien daarna. Hoe onveilig ik me voelde als kind, hoe bang ik was om dat te zeggen en precies waar ik bang voor was gebeurde: het werd ontkend en zelfs omgedraaid. Ik wist toen: dit kan niet meer goedkomen (voor mij) en hoe moeilijk het ook is, voor mij is het beter om geen contact meer te hebben.
Sommige ouders zitten zo vast in hun eigen waarheid/verhaal, er is geen ruimte voor een ander geluid. Jij zoekt iets wat je ouders je nooit gaan geven. Ik kon daar niet meer mee leven, het is aan jou wat jij aankan en jezelf aan blijft doen als je je steeds zo ongehoord en ongezien voelt.
Er zijn maar weinig ouders die zich in zo'n situatie bevinden waarin dit soort gesprekken plaatsvinden die zeggen: wat rot dat jij je zo goed gevoeld hebt, dat moet heel naar voor je zijn geweest. Ik heb dat niet goed gedaan en dat dat hadden we anders moeten doen, het spijt ons.
Kritiek is nooit leuk, en als ouders kan je het ook nooit helemaal goed doen, maar dat is een groot ding, als je kritiek kunt ontvangen en de ander daarbij in zijn waarde laat en het gevoel dat erbij komt kijken niet probeert weg te wuiven, af te zwakken oid, maar het gewoon erkend en luistert. Helaas kunnen maar weinig ouders die zo'n soort relatie hebben met hun kinderen dat.
Ik kan me voorstellen hoe rot je je voelt en ik zou niks meer van je ouders verwachten en het heel oppervlakkig houden. En mocht je dat niet trekken, dan kan je altijd nog het contact verbreken. Mij heeft het uiteindelijk goed gedaan. Sterkte.
woensdag 13 november 2024 om 07:19
Jij hebt met ze gepraat en je gevoelens aangegeven, maar zij schieten alles af. Dat kan en dat mag, maar dan zou ik wel klaar zijn met praten en oplossingen.
Je hoeft het contact niet te verbreken, je kunt het ook tot een minimum beperken. Niet meer 1 op 1 met je ouders afspreken en als je ze ziet voor een verjaardag of whatever kun je best even praten enzo maar verder zou ik niet teveel aandacht aan ze besteden.
En worden er onderwerpen aangehaald waar je het niet over wil hebben dan kun je al aangeven dat je geen zin hebt om daarover te praten/dat je het liever gezellig houdt.
Zij hoeven jouw verhaal niet te erkennen, maar dan hoef jij hun ook niet meer zo serieus te nemen. Jammer maar zo gaat dit soms.
Je hoeft het contact niet te verbreken, je kunt het ook tot een minimum beperken. Niet meer 1 op 1 met je ouders afspreken en als je ze ziet voor een verjaardag of whatever kun je best even praten enzo maar verder zou ik niet teveel aandacht aan ze besteden.
En worden er onderwerpen aangehaald waar je het niet over wil hebben dan kun je al aangeven dat je geen zin hebt om daarover te praten/dat je het liever gezellig houdt.
Zij hoeven jouw verhaal niet te erkennen, maar dan hoef jij hun ook niet meer zo serieus te nemen. Jammer maar zo gaat dit soms.
woensdag 13 november 2024 om 08:22
Met mijn vader vrijwel volledig gebroken toen ik 20 was, volledig gebroken toen ik 50 was. Met mijn moeder niet gebroken maar het contact tot minimaal terug gebracht toen ik 50 was. (Rond mijn 50e kwam ik er achter dat de “huisvriend” die mij misbruikt had als kind niet alleen pedofiel was, maar dat mijn ouders dat altijd geweten hebben. Mijn moeder toonde nog schuldgevoel 45 jaar na dato, mijn vader vond het totaal niet relevant)
Wat ik je als tip kan geven, puur uit mijn beperkte ervaring: breken met je ouders betekent vooral breken met alle emoties rond je ouders. Pas als je de boosheid, verdriet, echt alles achter je kan laten, heb je echt gebroken en ben je vrij. Ik heb mijn ouders vergeven, niet omdat zij daar om vroegen, maar omdat ik dat nodig had. Op dit moment zijn mijn ouders duidelijk aan het eind van hun leven en ik voel daar niet méér bij dan bij een willekeurig overlijdensbericht op LinkedIn. Ik ben pas vrij sinds ik me dat realiseerde.
Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.
woensdag 13 november 2024 om 08:27
Oh en nog een tip: mensen denken dat “het zijn toch je ouders, ze hebben je het leven gegeven” een argument is. Dat is niet zo. Ouderschap gaat over heel veel, maar net dat “leven geven” is niet meer dan een geile bui van je vader op het toevallig juiste moment. Daaraan kunnen je ouders geen enkel moreel recht ontlenen en heb jij geen enkele morele plicht
Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.
woensdag 13 november 2024 om 09:08
Hier ook heel herkenbaar. Toen wij het gesprek aangingen was er ook eerst begrip, verdriet etc en na twee weken werd alles omgedraaid, was het allemaal niet waar wat we zeiden en de voorbeelden die we gaven en het lag allemaal aan ons. Daarna werd de situatie van het voortrekken van de ander alleen maar nog erger. Pijnlijk. We hebben het contact toen tot een absoluut minimum teruggeschroefd en leven ons eigen leven.
woensdag 13 november 2024 om 09:16
Wat verdrietig dat ze zo hebben gereageerd. Ik denk wel dat je je niet moet blindstaren op het contact verbreken. Althans, dat je niet moet hopen dat dat alles oplost. Dat betekent namelijk niet dat je ouders en alles wat zij bij je oproepen weg is/zijn, je wordt er alleen niet meer zo direct mee geconfronteerd. Maar het gevoel dat ze je niet serieus nemen, dat je je tekort gedaan voelt en ze jou niet horen, is met het verbreken van het contact niet verdwenen. Dat is namelijk een pijn en verdriet die ook bestaan zonder dat je contact met hen hebt.
woensdag 13 november 2024 om 10:11
woensdag 13 november 2024 om 10:11
Heb je andere topic gelezen. Veel herkenbaarheid. Tja, wat je ermee moet... ik heb het contact op zeker moment verbroken, vooral toen het letterlijk zo onveilig werd thuis dat ik het huis ben uit gevlucht, zelfs nadat ik niet eens meer thuis woonde. Want er was zelfs toen ook nog eens sprake van geweld en geweldsdreigingen naar mij toe. Long story short: een jongen mag en krijgt alles, een meisje mag niks en moet dr bek houden en schoonmaken. Hoezo studeren? Je gaat maar poetsen ergens. En zo is het altijd geweest en gebleven.
En na de dood van mijn vader is duidelijk geworden dat ALLES klopte wat ik als kind al voelde en wist, en nog veel erger. Een gesprek met de familie van mijn moeder bevestigde alles, waar ze al jaren oorlog mee heeft, want daar heeft ze ook flink huisgehouden zullen we maar zeggen. Als je van het ene na het andere familielid bevestigd krijgt hoe iemand is, tja... dat doet wat. Ik had expres niks verteld zodat ik ze geen woorden in de mond zou leggen, maar het ene na het andere kwam boven en het was ook allemaal te verifiëren. Shock na shock. Kan er een boek over schrijven.
Ze noemden mij zelfs Assepoester en haar een narcist. Dat deed pas echt pijn, volledige erkenning van wat ik allang wist. Ik heb alles ook juridisch onderzocht, uit allerlei papieren en documenten blijkt ook dat er al lange tijd met geld geschoven is, met de opzet mij en mijn kinderen compleet uit te sluiten.
In het kort de ongelijkheid: mijn broer - onder meer - een halve ton voor zijn huis achter mijn rug om, ik moest kostgeld betalen op mijn zestiende en toen mijn beste vriendin op werkelijk mensonterende wijze om het leven kwam was er voor mij niet eens een troostend kaartje. Niks.
Voor de duidelijkheid: mij ging en gaat het niet om geld maar om zeker te weten dat ik niet degene ben die gek is. Dat is wel bewezen kunnen we wel stellen. Voor degenen die er ooit mee te maken krijgen: investeer wat geld in het opvragen van kadasterinfo en dergelijke archiefinstanties. Dan heb je dingen zwart op wit. Geloof mij, het troost als je bewijzen hebt dat je je niks hebt ingebeeld.
En als mijn moeder straks zorg nodig heeft omdat ze oud is, dan huurt ze die maar betaald in. Of ze vraagt dat éne kind op haar whatsapp-profiel, dat andere kind bestaat immers al dik een halve eeuw niet meer.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid. Zorg goed voor jezelf, of dat nu therapie, of mensen om je heen of selfcare is. Dan heb je ze niet nodig voor dit soort zaken. Ga er maar vanuit dat de blauwprint die in jouw jeugd is gemaakt niet verandert. Daarvoor heb je ook die dingen als familie opstellingen qua therapie, ik moet er zelf niet aan denken maar voor sommigen kan het helpen om te zien dat hun rol blijkbaar 'zwart schaap' is, of 'arm hulpeloos ventje'. Probeer jezelf los te trekken hiervan, is beter voor je.
En na de dood van mijn vader is duidelijk geworden dat ALLES klopte wat ik als kind al voelde en wist, en nog veel erger. Een gesprek met de familie van mijn moeder bevestigde alles, waar ze al jaren oorlog mee heeft, want daar heeft ze ook flink huisgehouden zullen we maar zeggen. Als je van het ene na het andere familielid bevestigd krijgt hoe iemand is, tja... dat doet wat. Ik had expres niks verteld zodat ik ze geen woorden in de mond zou leggen, maar het ene na het andere kwam boven en het was ook allemaal te verifiëren. Shock na shock. Kan er een boek over schrijven.
Ze noemden mij zelfs Assepoester en haar een narcist. Dat deed pas echt pijn, volledige erkenning van wat ik allang wist. Ik heb alles ook juridisch onderzocht, uit allerlei papieren en documenten blijkt ook dat er al lange tijd met geld geschoven is, met de opzet mij en mijn kinderen compleet uit te sluiten.
In het kort de ongelijkheid: mijn broer - onder meer - een halve ton voor zijn huis achter mijn rug om, ik moest kostgeld betalen op mijn zestiende en toen mijn beste vriendin op werkelijk mensonterende wijze om het leven kwam was er voor mij niet eens een troostend kaartje. Niks.
Voor de duidelijkheid: mij ging en gaat het niet om geld maar om zeker te weten dat ik niet degene ben die gek is. Dat is wel bewezen kunnen we wel stellen. Voor degenen die er ooit mee te maken krijgen: investeer wat geld in het opvragen van kadasterinfo en dergelijke archiefinstanties. Dan heb je dingen zwart op wit. Geloof mij, het troost als je bewijzen hebt dat je je niks hebt ingebeeld.
En als mijn moeder straks zorg nodig heeft omdat ze oud is, dan huurt ze die maar betaald in. Of ze vraagt dat éne kind op haar whatsapp-profiel, dat andere kind bestaat immers al dik een halve eeuw niet meer.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid. Zorg goed voor jezelf, of dat nu therapie, of mensen om je heen of selfcare is. Dan heb je ze niet nodig voor dit soort zaken. Ga er maar vanuit dat de blauwprint die in jouw jeugd is gemaakt niet verandert. Daarvoor heb je ook die dingen als familie opstellingen qua therapie, ik moet er zelf niet aan denken maar voor sommigen kan het helpen om te zien dat hun rol blijkbaar 'zwart schaap' is, of 'arm hulpeloos ventje'. Probeer jezelf los te trekken hiervan, is beter voor je.
woensdag 13 november 2024 om 10:15
Portinatx schreef: ↑13-11-2024 07:03Helaas ook herkenbaar.
Ook ik heb ooit zo'n moeilijk gesprek gevoerd waar ik eindelijk durfde te zeggen wat ik wilde zeggen over hoe mijn jeugd was.
Eerste reactie was ook met begrip en een shock. Een week later lag alles aan mij en was ik een rotkind. Alles was verzonnen, niks was waar, was allemaal niet gebeurd en ik was een ondankbaar vervelend kind. Dit heeft mij zoveel pijn gedaan dat ik mijn ouders nooit meer heb gezien daarna. Hoe onveilig ik me voelde als kind, hoe bang ik was om dat te zeggen en precies waar ik bang voor was gebeurde: het werd ontkend en zelfs omgedraaid. Ik wist toen: dit kan niet meer goedkomen (voor mij) en hoe moeilijk het ook is, voor mij is het beter om geen contact meer te hebben.
Sommige ouders zitten zo vast in hun eigen waarheid/verhaal, er is geen ruimte voor een ander geluid. Jij zoekt iets wat je ouders je nooit gaan geven. Ik kon daar niet meer mee leven, het is aan jou wat jij aankan en jezelf aan blijft doen als je je steeds zo ongehoord en ongezien voelt.
Er zijn maar weinig ouders die zich in zo'n situatie bevinden waarin dit soort gesprekken plaatsvinden die zeggen: wat rot dat jij je zo goed gevoeld hebt, dat moet heel naar voor je zijn geweest. Ik heb dat niet goed gedaan en dat dat hadden we anders moeten doen, het spijt ons.
Kritiek is nooit leuk, en als ouders kan je het ook nooit helemaal goed doen, maar dat is een groot ding, als je kritiek kunt ontvangen en de ander daarbij in zijn waarde laat en het gevoel dat erbij komt kijken niet probeert weg te wuiven, af te zwakken oid, maar het gewoon erkend en luistert. Helaas kunnen maar weinig ouders die zo'n soort relatie hebben met hun kinderen dat.
Ik kan me voorstellen hoe rot je je voelt en ik zou niks meer van je ouders verwachten en het heel oppervlakkig houden. En mocht je dat niet trekken, dan kan je altijd nog het contact verbreken. Mij heeft het uiteindelijk goed gedaan. Sterkte.
Ook voor jou:
woensdag 13 november 2024 om 10:18
Wat een afschuwelijk verraad door jouw ouders. Erger kan haast niet eens.OudEnWijs schreef: ↑13-11-2024 08:22Met mijn vader vrijwel volledig gebroken toen ik 20 was, volledig gebroken toen ik 50 was. Met mijn moeder niet gebroken maar het contact tot minimaal terug gebracht toen ik 50 was. (Rond mijn 50e kwam ik er achter dat de “huisvriend” die mij misbruikt had als kind niet alleen pedofiel was, maar dat mijn ouders dat altijd geweten hebben. Mijn moeder toonde nog schuldgevoel 45 jaar na dato, mijn vader vond het totaal niet relevant)
Wat ik je als tip kan geven, puur uit mijn beperkte ervaring: breken met je ouders betekent vooral breken met alle emoties rond je ouders. Pas als je de boosheid, verdriet, echt alles achter je kan laten, heb je echt gebroken en ben je vrij. Ik heb mijn ouders vergeven, niet omdat zij daar om vroegen, maar omdat ik dat nodig had. Op dit moment zijn mijn ouders duidelijk aan het eind van hun leven en ik voel daar niet méér bij dan bij een willekeurig overlijdensbericht op LinkedIn. Ik ben pas vrij sinds ik me dat realiseerde.
voor jou.
woensdag 13 november 2024 om 10:28
mienbillekesjeuken schreef: ↑13-11-2024 10:11Heb je andere topic gelezen. Veel herkenbaarheid. Tja, wat je ermee moet... ik heb het contact op zeker moment verbroken, vooral toen het letterlijk zo onveilig werd thuis dat ik het huis ben uit gevlucht, zelfs nadat ik niet eens meer thuis woonde. Want er was zelfs toen ook nog eens sprake van geweld en geweldsdreigingen naar mij toe. Long story short: een jongen mag en krijgt alles, een meisje mag niks en moet dr bek houden en schoonmaken. Hoezo studeren? Je gaat maar poetsen ergens. En zo is het altijd geweest en gebleven.
En na de dood van mijn vader is duidelijk geworden dat ALLES klopte wat ik als kind al voelde en wist, en nog veel erger. Een gesprek met de familie van mijn moeder bevestigde alles, waar ze al jaren oorlog mee heeft, want daar heeft ze ook flink huisgehouden zullen we maar zeggen. Als je van het ene na het andere familielid bevestigd krijgt hoe iemand is, tja... dat doet wat. Ik had expres niks verteld zodat ik ze geen woorden in de mond zou leggen, maar het ene na het andere kwam boven en het was ook allemaal te verifiëren. Shock na shock. Kan er een boek over schrijven.
Ze noemden mij zelfs Assepoester en haar een narcist. Dat deed pas echt pijn, volledige erkenning van wat ik allang wist. Ik heb alles ook juridisch onderzocht, uit allerlei papieren en documenten blijkt ook dat er al lange tijd met geld geschoven is, met de opzet mij en mijn kinderen compleet uit te sluiten.
In het kort de ongelijkheid: mijn broer - onder meer - een halve ton voor zijn huis achter mijn rug om, ik moest kostgeld betalen op mijn zestiende en toen mijn beste vriendin op werkelijk mensonterende wijze om het leven kwam was er voor mij niet eens een troostend kaartje. Niks.
Voor de duidelijkheid: mij ging en gaat het niet om geld maar om zeker te weten dat ik niet degene ben die gek is. Dat is wel bewezen kunnen we wel stellen. Voor degenen die er ooit mee te maken krijgen: investeer wat geld in het opvragen van kadasterinfo en dergelijke archiefinstanties. Dan heb je dingen zwart op wit. Geloof mij, het troost als je bewijzen hebt dat je je niks hebt ingebeeld.
En als mijn moeder straks zorg nodig heeft omdat ze oud is, dan huurt ze die maar betaald in. Of ze vraagt dat éne kind op haar whatsapp-profiel, dat andere kind bestaat immers al dik een halve eeuw niet meer.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid. Zorg goed voor jezelf, of dat nu therapie, of mensen om je heen of selfcare is. Dan heb je ze niet nodig voor dit soort zaken. Ga er maar vanuit dat de blauwprint die in jouw jeugd is gemaakt niet verandert. Daarvoor heb je ook die dingen als familie opstellingen qua therapie, ik moet er zelf niet aan denken maar voor sommigen kan het helpen om te zien dat hun rol blijkbaar 'zwart schaap' is, of 'arm hulpeloos ventje'. Probeer jezelf los te trekken hiervan, is beter voor je.
Gecultiveerd slachtofferschap is óók een identiteit.
woensdag 13 november 2024 om 12:47
Hi!
Jeetje wat een verhaal, echt ontzettend naar voor je.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Heb geprobeerd mijn kant uit te leggen maar ook bij mij begrepen mijn ouders mij totaal niet. Was ik degene die psychisch niet in orde is en nooit geweest en altijd veel te gevoelig. Hen mankeert niets.
In die tijd had ik ook gevraagd om afstand, en wat denk je. Eigenlijk was er nooit veel interesse in mij maar toen ik vroeg om afstand/even geen contact werd ik nog net niet gestalkt. Zelfs mn man en vriendinnen werden door hen erbij betrokken.
Zo ontzettend verwarrende periode.
Ik heb het uiteindelijk opgegeven en ben weer 'normaal' gaan doen. Toen werd het weer rustig aa hun kant. We doen nu alsof er nooit iets is gebeurd.
Toen de rust weer kwam hoorde ik ook weer weinig van ze en had ik de rust die ik wilde van ze;)
In de tussentijd ben ik keihard aan mezelf gaan werken en zijn er zoveel kwartjes gevallen. Ik zie nu mijn ouders ook heel anders. Ik zie ze eigenlijk als emotioneel gehandicapt. En ik weet nu dat ik wat dat betreft niets kan verwachten van ze.
In dit soort gezinnen zie je vaak dat een vd kinderen voorgetrokken wordt en een het zwarte schaap. Degene die wordt voorgetrokken is degene die hen ergens voedt. Heel ongezond, en wat dat betreft kan je maar beter her zwarte schaap zijn zodat je emotioneel los van ze kan komen.
Ik raad je aan:
- geen verwachtingen meer hebben naar je ouders, ze zullen nooit veranderen ze kunnen het niet.
- hard aan jezelf werken, leren wie je bent wat je voelt, waar je grenzen liggen, deze kunnen aangeven zonder in emotie te schieten.
- als jij voelt dat je nu geen contact wil doe dat, volg je gevoel hierin. Geef er niet (te veel) uitleg over aan ouders, maar neem gewoon die afstand.
- ga veeeeeeel lezen, luisteren, youtube etc. Groeien groeien groeien. Zodat je straks echt in staat bent je ouders emotioneel los te laten.
- zoek hulp, maar let op, heeeel veel coaches psychologen ed hebben hier zelf blinde vlekken in en kunnen je daaron niet goed helpen
- besef je dat je ouders ten alle tijden zullen proberen jou terug te halen in je oude rol.
Jeetje wat een verhaal, echt ontzettend naar voor je.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Heb geprobeerd mijn kant uit te leggen maar ook bij mij begrepen mijn ouders mij totaal niet. Was ik degene die psychisch niet in orde is en nooit geweest en altijd veel te gevoelig. Hen mankeert niets.
In die tijd had ik ook gevraagd om afstand, en wat denk je. Eigenlijk was er nooit veel interesse in mij maar toen ik vroeg om afstand/even geen contact werd ik nog net niet gestalkt. Zelfs mn man en vriendinnen werden door hen erbij betrokken.
Zo ontzettend verwarrende periode.
Ik heb het uiteindelijk opgegeven en ben weer 'normaal' gaan doen. Toen werd het weer rustig aa hun kant. We doen nu alsof er nooit iets is gebeurd.
Toen de rust weer kwam hoorde ik ook weer weinig van ze en had ik de rust die ik wilde van ze;)
In de tussentijd ben ik keihard aan mezelf gaan werken en zijn er zoveel kwartjes gevallen. Ik zie nu mijn ouders ook heel anders. Ik zie ze eigenlijk als emotioneel gehandicapt. En ik weet nu dat ik wat dat betreft niets kan verwachten van ze.
In dit soort gezinnen zie je vaak dat een vd kinderen voorgetrokken wordt en een het zwarte schaap. Degene die wordt voorgetrokken is degene die hen ergens voedt. Heel ongezond, en wat dat betreft kan je maar beter her zwarte schaap zijn zodat je emotioneel los van ze kan komen.
Ik raad je aan:
- geen verwachtingen meer hebben naar je ouders, ze zullen nooit veranderen ze kunnen het niet.
- hard aan jezelf werken, leren wie je bent wat je voelt, waar je grenzen liggen, deze kunnen aangeven zonder in emotie te schieten.
- als jij voelt dat je nu geen contact wil doe dat, volg je gevoel hierin. Geef er niet (te veel) uitleg over aan ouders, maar neem gewoon die afstand.
- ga veeeeeeel lezen, luisteren, youtube etc. Groeien groeien groeien. Zodat je straks echt in staat bent je ouders emotioneel los te laten.
- zoek hulp, maar let op, heeeel veel coaches psychologen ed hebben hier zelf blinde vlekken in en kunnen je daaron niet goed helpen
- besef je dat je ouders ten alle tijden zullen proberen jou terug te halen in je oude rol.
woensdag 13 november 2024 om 13:16
Ik ben het ten dele met je eens @Meisje85. Alleen maar breken met je ouders lost de emoties niet op. Maar zonder het contact is er misschien wel meer ruimte om met die emoties om te gaan. Ik heb een meer aan tranen vergoten om het slechte contact met mijn ouders. Om de emotionele en fysieke verwaarlozing als kind. En vervolgens hun onvermogen erkend. Dat laatste was voor mij de echte bevrijding.meisje85 schreef: ↑13-11-2024 09:16Wat verdrietig dat ze zo hebben gereageerd. Ik denk wel dat je je niet moet blindstaren op het contact verbreken. Althans, dat je niet moet hopen dat dat alles oplost. Dat betekent namelijk niet dat je ouders en alles wat zij bij je oproepen weg is/zijn, je wordt er alleen niet meer zo direct mee geconfronteerd. Maar het gevoel dat ze je niet serieus nemen, dat je je tekort gedaan voelt en ze jou niet horen, is met het verbreken van het contact niet verdwenen. Dat is namelijk een pijn en verdriet die ook bestaan zonder dat je contact met hen hebt.
woensdag 13 november 2024 om 13:57
donderdag 14 november 2024 om 23:45
Zo eens met dit. Elke gek kan een kind maken en uitpoepen, maar dat maakt je niet automatisch opeens een goede ouder of een goed mens.OudEnWijs schreef: ↑13-11-2024 08:27Oh en nog een tip: mensen denken dat “het zijn toch je ouders, ze hebben je het leven gegeven” een argument is. Dat is niet zo. Ouderschap gaat over heel veel, maar net dat “leven geven” is niet meer dan een geile bui van je vader op het toevallig juiste moment. Daaraan kunnen je ouders geen enkel moreel recht ontlenen en heb jij geen enkele morele plicht
Dus helaas krijgen ook slechte en onaardige mensen kinderen. En jou dat leven geven was volledig hun keuze en/of gedrag en nul die van jou. Wel beetje jammer van die loyaliteitsgevoelens, daardoor ga je toch vastklampen aan al het goede wat er wel is.
vrijdag 15 november 2024 om 09:00
Dit is dus gaslighting…. Mijn ouders doen dit ook en zij zullen nooit begrijpen hoe verdrietig en intens eenzaam ik mijn jeugd heb ervaren. Inmiddels heb ik daar vrede mee en kan ik mijn jeugd los zien van het contact wat we nu hebben.
Daar is wel wat therapie voor nodig geweest trouwens. Ooit komt er een dag dat ze echt oud worden en mantelzorg nodig hebben. Ik zal dan niet voor ze klaar staan…
Daar is wel wat therapie voor nodig geweest trouwens. Ooit komt er een dag dat ze echt oud worden en mantelzorg nodig hebben. Ik zal dan niet voor ze klaar staan…
vrijdag 15 november 2024 om 09:20
Hier idem, op het voortrekken na (brusjes en ik hebben allen met ons eigen sores te maken gehad). We zijn het gesprek aangegaan, daar kwam een verbolgen reactie op. Ik heb uiteindelijk gecommuniceerd dat het dan stopt voor mij. Als volwassene is contact met je ouders vrijwillig. Dus als het niet de moeite waard is, kan je het stoppen. Daarop hebben ouders wel geacteerd: Contact verbreken wilden zij absoluut niet. Dus nu is het contact teruggeschroefd naar het minimum, wij leven ons eigen leven en af en toe drinken we een bakje koffie (vooral om contact met kleinkinderen te faciliteren).ShaunTheSheep schreef: ↑13-11-2024 09:08Hier ook heel herkenbaar. Toen wij het gesprek aangingen was er ook eerst begrip, verdriet etc en na twee weken werd alles omgedraaid, was het allemaal niet waar wat we zeiden en de voorbeelden die we gaven en het lag allemaal aan ons. Daarna werd de situatie van het voortrekken van de ander alleen maar nog erger. Pijnlijk. We hebben het contact toen tot een absoluut minimum teruggeschroefd en leven ons eigen leven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
