Ben ik het probleem?

Hallo lieve mensen, ik heb een vraag over mijn relatie.
Mijn partner en ik (36m en 35m) hebben sinds een jaar een relatie waarbij we heel veel ups en downs kregen te verduren, waarbij ik continu krijg te horen dat ik verantwoordelijk ben voor zijn gedrag en uitingen.

Voorbeeldje: tijdens het huishouden doen stofzuig ik het hele huis, maar was een keer vergeten onder het bed te zuigen. Bij thuiskomst direct ruzie, want het huis was vies volgens hem. Hij maakte me uit voor laks en lui, slordig en hij gaf aan dat ik niks om hem en ons huis gaf want anders had ik wel onder het bed gestofzuigd. Enorme woede van zijn kant. Toen ik vervolgens meldde dat hij zich niet zo hoefde op te fokken flipte hij helemaal....
Schelden, vloeken, tieren, dreigen met huissleutels moeten inleveren... Echt terreur gedrag. Maar ik mocht van hem niks zeggen want het was mijn eigen schuld omdat er nog stof onder het bed lag... Ik had beter moeten stofzuigen.

Ook is mijn partner enorm wantrouwend. Hij is bedrogen in zijn vorige relatie waardoor hij niets of niemand kan vertrouwen. Als ik bv online ben geweest op Whatsapp zonder hem te sturen krijg ik direct de vraag met wie en wat ik app, want ik ben niet zomaar online geweest. Dat hij zelf continu online is, is dan geen probleem voor hem.

Zelf heb ik een moeilijke jeugd gehad en daarin speelde mijn moeder de hoofdrol (lichamelijke en geestelijke mishandeling). Dit heeft best diepe sporen achtergelaten.
Hierdoor heb ik de neiging om mezelf weg te cijferen om het voor een ander goed te doen waarbij ik mn eigen belangen minder belangrijk lijk te vinden.

Bij ieder klein dingetje wat ik in zijn ogen niet goed doe is er direct drama, tot aan een pot pindakaas tegen m'n hoofd willen gooien in een boze bui!
Wat het ook is, hij is altijd wel in staat iets te vinden om weer boos te worden op mij.

Vanochtend kreeg hij weer een enorme woede aanval omdat we beide de kliko waren vergeten aan de straat te parkeren, waarbij hij aangaf dat hij altijd maar alles moet doen in huis en dat ik nooit ergens aan denk of ergens om geef. Toen ik vervolgens niet reageerde omdat ik met stomheid geslagen was brak de hel weer los... Schelden, tieren, mij door het slijk halen, wederom bijna mn huissleutels inleveren als ik niet veranderde....

Sinds een paar maanden twijfel ik aan mezelf, aan alles. Of ik wel goed genoeg ben, of ik moet veranderen want iedere keer een boze man is gewoon echt niet leuk. Maar hij flipt al om het minste en geringste, zelfs over een handdoek die niet naar zijn zijn in de kast ligt. Emotioneel ben ik helemaal murw geslagen door alle ruzie.

Ben ik nu het probleem, wat doe ik fout? Hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn partner me normaler gaat behandelen en wat kan ik doen om zijn woede weg te nemen?

Liefs,

Zonnebloem34

Iedereen heel erg bedankt voor de reacties, ik probeer vandaag overal zo goed mogelijk op te reageren.

Nu even de tijd nemen om alles goed te lezen. Bedankt

Desayuno schreef: ↑

21-07-2023 22:12

Jij beschrijft zo’n type vent die nu nog zo tegen je doet, maar als je straks een keer zwanger raakt beginnen de eerste fysieke mishandelingen en dan is het weggaan met een of meer kinderen zoveel moeilijker…

Gelukkig kan ik niet zwanger worden, ik ben namelijk een man.
Misschien had ik dat wat moeten verduidelijken, sorry.

Lieve mensen, ik heb het topic van Jahallo gelezen en ben mij rot geschrokken, zoveel gelijkenis.

Afgelopen weekend was het weer raak; we kregen enorme ruzie omdat ik met een goede vriendin iets wilde gaan drinken in de stad. Ik heb de afspraak geannuleerd met het smoesje dat ik hoofdpijn had, maar het knaagt en steekt wel steeds meer. Volgens m'n partner was ik van plan iets met een andere man te gaan doen, wat niet zo is, maar ik krijg het niet uit zn hoofd. Gevolg? Er staat een camera in de keuken zodat hij mij en het huis van afstand in de gaten kan houden... Om gek van te worden.

Druk bezig om iets voor mezelf te zoeken, want dit gaat nergens meer over, maar er zijn vrij weinig woningen en als het er al is, is het schreeuwend duur.
Ook heb ik de hulp van de gemeente en Veilig thuis ingeschakeld. De gemeente gaat kijken waar en hoe ze mij kunnen bijstaan.

Vrienden en familie ben ik inmiddels volledig van geïsoleerd. Al het contact wordt gefrustreerd en als ik al contact krijg hebben we weer dagen ruzie.
Een noodpakket heb ik nog niet gemaakt, ga ik wel doen, maar nu al de sleutels inleveren en dakloos op straat staan is echt geen optie...

Inmiddels heb ik hem aangegeven dat ik mij gevangen voel, niet begrepen en vooral dat ik een voetveeg ben om zn woede en frustratie te botvieren. Zijn reactie? Dan zoek je toch een plek voor jezelf? Prima, ga ik doen, maar dan moest ik dat maar wel toen terwijl ik niet meer in dit huis woon en mn sleutels inlever. Want hij is geen daklozenopvang. Wat verwacht hij nu!?

Ondertussen lopen de spanningen bij mij enorm op en merk ik dat ik aardig verlamd raak van alle angst....