Relaties
alle pijlers
Ben zo in de war
zondag 28 oktober 2007 om 09:44
Allereerst wil ik me even voorstellen. Ben nieuw hier op dit forum.
Ben dus een vrouw van ergens in de 30, heb 2 kinderen en woon samen.
Om maar met de deur in huis te vallen.....Ik ben bang dat ik niet meer van mijn partner hou. Sta op het punt om een enorme beslissing te nemen die heel veel gevolgen voor ons allen heeft en daarom twijfel ik nog steeds. Tob al jaren met dit gegeven en heb het pas sinds kort aan mijn partner verteld. Hij was natuurlijk geschokt al vermoed ik dat het toch niet geheel als een verassing kwam. Voor het oog van de wereld probeer in "de gelukkige"vrouw uit te stralen maar van binnen voel ik me zo ontzettend ongelukkig. Maar de gedachten alleen al wat er allemaal op me af gaat komen benauwd me zo erg. Maar evengoed ook de gedachten om nog jaren zo door te gaan. We hebben al jaren nauwelijks intiem contact, we maken veel ruzie en praten alleen maar over oppervlakkigheden. Dus eigenlijk compleet uit elkaar gegroeid. Tis een schat van een man maar duidelijk niet de ware voor mij. Maar ben zo bang voor wat er komen gaat.
Geloof dat dit en beetje een onsamendhangend verhaal is geworden maar op het moment is mijn hoofd een flipperkast.
Ben dus een vrouw van ergens in de 30, heb 2 kinderen en woon samen.
Om maar met de deur in huis te vallen.....Ik ben bang dat ik niet meer van mijn partner hou. Sta op het punt om een enorme beslissing te nemen die heel veel gevolgen voor ons allen heeft en daarom twijfel ik nog steeds. Tob al jaren met dit gegeven en heb het pas sinds kort aan mijn partner verteld. Hij was natuurlijk geschokt al vermoed ik dat het toch niet geheel als een verassing kwam. Voor het oog van de wereld probeer in "de gelukkige"vrouw uit te stralen maar van binnen voel ik me zo ontzettend ongelukkig. Maar de gedachten alleen al wat er allemaal op me af gaat komen benauwd me zo erg. Maar evengoed ook de gedachten om nog jaren zo door te gaan. We hebben al jaren nauwelijks intiem contact, we maken veel ruzie en praten alleen maar over oppervlakkigheden. Dus eigenlijk compleet uit elkaar gegroeid. Tis een schat van een man maar duidelijk niet de ware voor mij. Maar ben zo bang voor wat er komen gaat.
Geloof dat dit en beetje een onsamendhangend verhaal is geworden maar op het moment is mijn hoofd een flipperkast.
zondag 28 oktober 2007 om 10:08
Hallo Angel,
Ik vind je verhaal helemaal niet onsamnenhangend. Eigenlijk klinkt het alsof je het van binnen wel weet, maar de stap nog niet durft te zetten. En….dat lijkt me heel erg logisch. Het is niet niks en heeft inderdaad grote gevolgen voor iedereen. Ben erg benieuwd hoe je partner heeft gereageerd op jouw twijfels. Kunnen jullie er over praten, is het bespreekbaar? En nog een vraag…..waarom speel je de rol van ‘de gelukkige vrouw’? Niet veroordelend bedoeld hoor, maar dit lijkt me voor jezelf erg zwaar en voor je omgeving is het misschien zo ook wel heel moeilijk om jou te helpen en de situatie aan te voelen. Ik hoop dat jullie in elk geval in gesprek kunnen komen. Sterkte met wat je ook gaat doen!
Liefs,
Jewelll
Ik vind je verhaal helemaal niet onsamnenhangend. Eigenlijk klinkt het alsof je het van binnen wel weet, maar de stap nog niet durft te zetten. En….dat lijkt me heel erg logisch. Het is niet niks en heeft inderdaad grote gevolgen voor iedereen. Ben erg benieuwd hoe je partner heeft gereageerd op jouw twijfels. Kunnen jullie er over praten, is het bespreekbaar? En nog een vraag…..waarom speel je de rol van ‘de gelukkige vrouw’? Niet veroordelend bedoeld hoor, maar dit lijkt me voor jezelf erg zwaar en voor je omgeving is het misschien zo ook wel heel moeilijk om jou te helpen en de situatie aan te voelen. Ik hoop dat jullie in elk geval in gesprek kunnen komen. Sterkte met wat je ook gaat doen!
Liefs,
Jewelll
zondag 28 oktober 2007 om 10:24
Hallo angel68,
jij zegt: "hij is duidelijk niet de ware voor mij". Natuurlijk kan niemand anders dat voor jou bepalen, maar als ik puur op jouw verhaal hier afga, vind ik het eigenlijk een wat abrupte conclusie.
Je schijft dat je al jaren hebt rondgelopen met twijfels, maar pas kortgeleden hebt verteld aan je partner wat er speelt bij je. In al die tijd is een gevoel van onvrede opgebouwd, zonder dat je er daadwerkelijk wat aan hebt gedaan. Wat zonde!
Ooit was jouw partner in jouw ogen blijkbaar wel 'de ware'', of in ieder geval waar genoeg om samen te leven en samen kinderen te krijgen. Ikzelf ben ervan overtuigd dat als je ooit dergelijke gevoelens voor iemand had, dergelijke gevoelens met iemand deelde, dat je dit weer terug kunt krijgen (mits er natuurlijk niet erg dramatische dingen zijn voorgevallen die dit moeilijk danwel onwenselijk maken). Het kost alleen wel wat inzet en vooral wat openheid en communicatie.
Wat mis je nu, dat je zo ongelukkig maakt? Is het passie tussen jullie beiden? Is het intimiteit? Is het verliefdheid of warmte? Heb je geprobeerd er samen uit te komen, te praten, elkaar weer te verrassen, het werkbaar te maken door er echt weer voor en met elkaar te zijn?
Wat had je eigenlijk verwacht? Dat je de passie en verliefdheid altijd vanzelf bleven bestaan, dat onvrede zichzelf zou oplossen, dat je daar zelf niets voor hoefde doen? En nu ben je teleurgesteld, boos, ontevreden?
Je zegt dat jullie al jaren nauwelijks intiem contact hebben, veel ruzie maken en alleen maar over oppervlakkigheden praten. Me dunkt dat de eerste stap zou moeten zijn dat te veranderen. Zorg juist weer voor intiem contact, stop met ruzie maken en start met daadwerkelijk communiceren met elkaar.
Ik geloof namelijk niet zo in 'uit elkaar groeien'. Dat wil zeggen: Ik zie dat het gebeurt, maar ik ben ervan overtuigd dat dat bij uitstek iets is waar je bij bent. Dat het iets is dat je laat gebeuren en ook dus iets is dat je tegen kunt gaan.
Ik vertaal: "we zijn uit elkaar gegroeid" bot gezegd altijd in: "we zijn gestopt met communiceren en met samen groeien en genieten. Kortweg: we zijn gestopt met ons best te doen voor elkaar".
Je geeft al aan dat je een keuze hebt. Je kunt doorgaan of je kunt stoppen. Als deze man werkelijk zo'n schat is, je hebt twee kinderen en bent al zo'n tijd samen, is hij het dan niet waard om te zien of je weer bij elkaar kunt komen?
Of je kunt weggaan natuurlijk. Beslissen dat deze man duidelijk niet de ware voor je is. Maar ik vrees dat ik dan wel één ding kan voorspellen, namelijk dat uiteindelijk niemand de ware voor je zal zijn. Door onvrede niet uit te spreken en te gaan zitten wachten op hoe de relatie zich ontwikkelt, in plaats van de relatie actief in je handen te houden, zal elke prins zich ontpoppen tot een lieve schat waar je verder niet zo veel meer mee hebt. Want zo werkt dat, met uit elkaar groeien.
jij zegt: "hij is duidelijk niet de ware voor mij". Natuurlijk kan niemand anders dat voor jou bepalen, maar als ik puur op jouw verhaal hier afga, vind ik het eigenlijk een wat abrupte conclusie.
Je schijft dat je al jaren hebt rondgelopen met twijfels, maar pas kortgeleden hebt verteld aan je partner wat er speelt bij je. In al die tijd is een gevoel van onvrede opgebouwd, zonder dat je er daadwerkelijk wat aan hebt gedaan. Wat zonde!
Ooit was jouw partner in jouw ogen blijkbaar wel 'de ware'', of in ieder geval waar genoeg om samen te leven en samen kinderen te krijgen. Ikzelf ben ervan overtuigd dat als je ooit dergelijke gevoelens voor iemand had, dergelijke gevoelens met iemand deelde, dat je dit weer terug kunt krijgen (mits er natuurlijk niet erg dramatische dingen zijn voorgevallen die dit moeilijk danwel onwenselijk maken). Het kost alleen wel wat inzet en vooral wat openheid en communicatie.
Wat mis je nu, dat je zo ongelukkig maakt? Is het passie tussen jullie beiden? Is het intimiteit? Is het verliefdheid of warmte? Heb je geprobeerd er samen uit te komen, te praten, elkaar weer te verrassen, het werkbaar te maken door er echt weer voor en met elkaar te zijn?
Wat had je eigenlijk verwacht? Dat je de passie en verliefdheid altijd vanzelf bleven bestaan, dat onvrede zichzelf zou oplossen, dat je daar zelf niets voor hoefde doen? En nu ben je teleurgesteld, boos, ontevreden?
Je zegt dat jullie al jaren nauwelijks intiem contact hebben, veel ruzie maken en alleen maar over oppervlakkigheden praten. Me dunkt dat de eerste stap zou moeten zijn dat te veranderen. Zorg juist weer voor intiem contact, stop met ruzie maken en start met daadwerkelijk communiceren met elkaar.
Ik geloof namelijk niet zo in 'uit elkaar groeien'. Dat wil zeggen: Ik zie dat het gebeurt, maar ik ben ervan overtuigd dat dat bij uitstek iets is waar je bij bent. Dat het iets is dat je laat gebeuren en ook dus iets is dat je tegen kunt gaan.
Ik vertaal: "we zijn uit elkaar gegroeid" bot gezegd altijd in: "we zijn gestopt met communiceren en met samen groeien en genieten. Kortweg: we zijn gestopt met ons best te doen voor elkaar".
Je geeft al aan dat je een keuze hebt. Je kunt doorgaan of je kunt stoppen. Als deze man werkelijk zo'n schat is, je hebt twee kinderen en bent al zo'n tijd samen, is hij het dan niet waard om te zien of je weer bij elkaar kunt komen?
Of je kunt weggaan natuurlijk. Beslissen dat deze man duidelijk niet de ware voor je is. Maar ik vrees dat ik dan wel één ding kan voorspellen, namelijk dat uiteindelijk niemand de ware voor je zal zijn. Door onvrede niet uit te spreken en te gaan zitten wachten op hoe de relatie zich ontwikkelt, in plaats van de relatie actief in je handen te houden, zal elke prins zich ontpoppen tot een lieve schat waar je verder niet zo veel meer mee hebt. Want zo werkt dat, met uit elkaar groeien.
zondag 28 oktober 2007 om 10:26
Bedankt voor jullie reacties alvast.
Het is wel bespreekbaar en moet eerlijk zeggen dat we sinds jaren weer eens praten met elkaar. Maar ik durf gewoon het hoge woord en nog niet uit te gooien.
Waarschijnlijk omdat ik weet dat het ontzettend veel gevolgen heeft.
En waarom ik die rol speel. Geen idee eigenlijk, het lijkt wel alsof ik gewoon op slot zit. Misschien ook voor de kinderen en omdat ik het voor mezelf al die jaren niet heb durven toegeven. Maar voor mijn gevoel ben ik ook niet echt een leuke mams. Ben heel ongedildig en kan weinig hebben. Niet echt een ideale situatie voor hun. Zou mezelf zo graag weer eens intens gelukkig willen voelen en dat ook naar hun uit willen stralen.Echt een gigantische huilbui heb ik al in geen jaren meer gehad, terwijl ik vroeger om elke scheet kon janken. Zelfs nu kom ik niet verder dan een snik met een paar tranen.
Toch probeer in mezelf voor te houden dat alles goed komt, welke kant het ook heen gaat. Dat houd me op de been.
Het is wel bespreekbaar en moet eerlijk zeggen dat we sinds jaren weer eens praten met elkaar. Maar ik durf gewoon het hoge woord en nog niet uit te gooien.
Waarschijnlijk omdat ik weet dat het ontzettend veel gevolgen heeft.
En waarom ik die rol speel. Geen idee eigenlijk, het lijkt wel alsof ik gewoon op slot zit. Misschien ook voor de kinderen en omdat ik het voor mezelf al die jaren niet heb durven toegeven. Maar voor mijn gevoel ben ik ook niet echt een leuke mams. Ben heel ongedildig en kan weinig hebben. Niet echt een ideale situatie voor hun. Zou mezelf zo graag weer eens intens gelukkig willen voelen en dat ook naar hun uit willen stralen.Echt een gigantische huilbui heb ik al in geen jaren meer gehad, terwijl ik vroeger om elke scheet kon janken. Zelfs nu kom ik niet verder dan een snik met een paar tranen.
Toch probeer in mezelf voor te houden dat alles goed komt, welke kant het ook heen gaat. Dat houd me op de been.
zondag 28 oktober 2007 om 10:37
Helleborus, ik weet dat wat je schrijft ook helemaal waar is. Natuurlijk heb ik wel geprobeerd om mijn onvrede duidelijk te maken maar deed dat waarschijnlijk op een "typisch" vrouwelijke manier. Door wel hints te geven maar nooit de koe bij de horens te vatten. Mijn man is van huis uit ook niet echt een prater dus het kwam ook niet echt van 2 kanten.
Maar kan het ook niet gewoon zo zijn dat je op een gegeven moment niet meer van iemand houd en dat de koek op is. Is misschien wel plat gezegd maar dat kan toch ook? 3 jaar geleden hebben we al eens op het punt gestaan om er een punt achter te zetten maar omdat we allebei vonden dat we het niet zomaar op mochten geven hebben we toch een doorstart gemaakt. Ik was toen verliefd geworden op iemand anders en heb dat toen verteld. Maar aangezien ik mijn gezin toen echt het belangsrijkste vond ,vond ik dat er geen andere keuze was. Heb overigens nix met die verliefdheid gedaan en die is ook gewoon weer overgegaan. Maar was toen wel een teken aan de wand dat er iets moest gebeuren.
Maar we hebben denk ik allebei niet datgene gedaan wat we hadden moeten doen en dat is er voor vechten.
En heel eerlijk....ik denk niet dat ik dat nog wil.
Maar kan het ook niet gewoon zo zijn dat je op een gegeven moment niet meer van iemand houd en dat de koek op is. Is misschien wel plat gezegd maar dat kan toch ook? 3 jaar geleden hebben we al eens op het punt gestaan om er een punt achter te zetten maar omdat we allebei vonden dat we het niet zomaar op mochten geven hebben we toch een doorstart gemaakt. Ik was toen verliefd geworden op iemand anders en heb dat toen verteld. Maar aangezien ik mijn gezin toen echt het belangsrijkste vond ,vond ik dat er geen andere keuze was. Heb overigens nix met die verliefdheid gedaan en die is ook gewoon weer overgegaan. Maar was toen wel een teken aan de wand dat er iets moest gebeuren.
Maar we hebben denk ik allebei niet datgene gedaan wat we hadden moeten doen en dat is er voor vechten.
En heel eerlijk....ik denk niet dat ik dat nog wil.
zondag 28 oktober 2007 om 11:05
Angel68,
Jullie hebben er niet voor gevochten, zeg je. Je denkt ook niet dat je dat nog wil, zeg je.
Je vraagt ook of houden van niet 'gewoon' een keer over kan gaan. Ja hoor, dat denk ik wel, dat dat kan. Een relatie die verwaarloosd wordt, waar niet in gecommuniceerd wordt en waarin de partners niet echt hun best voor elkaar meer doen, daarin kan ongetwijfeld de liefde zomaar vanzelf overgaan. Sterker nog, dat is dan bijna onvermijdelijk, denk ik.
De liefde wél behouden, daarvoor moet je namelijk toch investeren in elkaar en in jezelf. En het allerbelangrijkste: dat moet je willen.
Maar jij zegt dat je niet denkt dat je dat nog wil. Dan houdt het op, nietwaar? Maar dan ben ik benieuwd wat je dan graag wil horen hier op het forum. Goedkeuring? Een duwtje in de rug? Zul je vast wel kunnen krijgen, hoor. Genoeg mensen hier die dat geven willen ongetwijfeld.
Ik echter kan je dat alleen helaas niet bieden. Ik ben nogal van de ouderwetse namelijk. Ik vind een relatie het wel waard om voor te vechten. Zeker als er kinderen in het spel zijn.
Maar gelukkig heb je mijn goedkeuring ook helemaal niet nodig.
Sterkte.
Jullie hebben er niet voor gevochten, zeg je. Je denkt ook niet dat je dat nog wil, zeg je.
Je vraagt ook of houden van niet 'gewoon' een keer over kan gaan. Ja hoor, dat denk ik wel, dat dat kan. Een relatie die verwaarloosd wordt, waar niet in gecommuniceerd wordt en waarin de partners niet echt hun best voor elkaar meer doen, daarin kan ongetwijfeld de liefde zomaar vanzelf overgaan. Sterker nog, dat is dan bijna onvermijdelijk, denk ik.
De liefde wél behouden, daarvoor moet je namelijk toch investeren in elkaar en in jezelf. En het allerbelangrijkste: dat moet je willen.
Maar jij zegt dat je niet denkt dat je dat nog wil. Dan houdt het op, nietwaar? Maar dan ben ik benieuwd wat je dan graag wil horen hier op het forum. Goedkeuring? Een duwtje in de rug? Zul je vast wel kunnen krijgen, hoor. Genoeg mensen hier die dat geven willen ongetwijfeld.
Ik echter kan je dat alleen helaas niet bieden. Ik ben nogal van de ouderwetse namelijk. Ik vind een relatie het wel waard om voor te vechten. Zeker als er kinderen in het spel zijn.
Maar gelukkig heb je mijn goedkeuring ook helemaal niet nodig.
Sterkte.
zondag 28 oktober 2007 om 19:49
Tuurlijk is het niet niks om zo'n stap te nemen en tuurlijk heeft het gevolgen voor jou en je kids....maar ik heb de stap ook genomen, met het motto als ik niet gelukkig ben kan mijn kind ook niet gelukkig zijn. Je kan niet bij elkaar blijven voor de kids want die merken dat toch...en als je uit elkaar gaat als zij het huis uit zijn kan je zeker niks meer met je leven vind ik.....en dan heb je altijd in een leugen geleefd...ook niet echt leuk voor je kinderen denk ik.
Ik ben er tot nu toe heel goed uitgekomen, mss nog wel beter, maar dat ligt ook aan jezelf en je evt. onafhankelijkheid nu. Ik had een goede baan een eigen auto en ben in ons huis blijven wonen....ik ben dus geheel onafhankelijk en voed mijn kind nu alleen op...deels met mijn nieuwe partner....we wonen nl. nog niet samen.
Ik ben gelukkiger dan ooit...dat kan jij ook weer worden!!!
Praat met mensen uit je omgeving waar je goed mee overweg kan!!!
sterkte meid!
Ik ben er tot nu toe heel goed uitgekomen, mss nog wel beter, maar dat ligt ook aan jezelf en je evt. onafhankelijkheid nu. Ik had een goede baan een eigen auto en ben in ons huis blijven wonen....ik ben dus geheel onafhankelijk en voed mijn kind nu alleen op...deels met mijn nieuwe partner....we wonen nl. nog niet samen.
Ik ben gelukkiger dan ooit...dat kan jij ook weer worden!!!
Praat met mensen uit je omgeving waar je goed mee overweg kan!!!
sterkte meid!
zondag 28 oktober 2007 om 20:00
hoi hoi
Ook ik weet maar al te goed wat je doormaakt... ook ik ergens in de 30 (net als jij) ook met kids... en ook voor de buitenwereld de schijn op gehouden dat ik het leuk had... Maar ik brak..ging vreemd en heb nu toch het besluit genomen om uit deze relatie te stappen. Echter je komt dan wel in een diep gat. Vrienden laten je vallen, familie raak je kwijt (nou ja je eigen niet) Niemand begrijpt je.. want niemand had wat gemerkt. Dus laat vallen het masker en laat zien dat je ongelukkig bent. Maar als er nog hoop is vecht er voor evt met hulp. Zie je geen hoop zet er dan een punt achter. Maar wees eerlijk. Je gaat daarmee veel mensen pijn doen.
Ik sta zelf nog steeds achter mjin beslissing ook al wordt die door vele niet begrepen en gesnapt. Ik heb er geen spijt van.
Wees je zelf en ga eens praten met een psycholoog. Deze mensen zijn ervoor om je gedachten te orderen... Ze helpen je met het e.e.a. helder in te zien.
hoop voor je dat jullie er uitkomen.
Ook ik weet maar al te goed wat je doormaakt... ook ik ergens in de 30 (net als jij) ook met kids... en ook voor de buitenwereld de schijn op gehouden dat ik het leuk had... Maar ik brak..ging vreemd en heb nu toch het besluit genomen om uit deze relatie te stappen. Echter je komt dan wel in een diep gat. Vrienden laten je vallen, familie raak je kwijt (nou ja je eigen niet) Niemand begrijpt je.. want niemand had wat gemerkt. Dus laat vallen het masker en laat zien dat je ongelukkig bent. Maar als er nog hoop is vecht er voor evt met hulp. Zie je geen hoop zet er dan een punt achter. Maar wees eerlijk. Je gaat daarmee veel mensen pijn doen.
Ik sta zelf nog steeds achter mjin beslissing ook al wordt die door vele niet begrepen en gesnapt. Ik heb er geen spijt van.
Wees je zelf en ga eens praten met een psycholoog. Deze mensen zijn ervoor om je gedachten te orderen... Ze helpen je met het e.e.a. helder in te zien.
hoop voor je dat jullie er uitkomen.
woensdag 31 oktober 2007 om 19:23
Ik heb dinsdag-avond de stap gezet en er definitief een punt achter gezet. Moet wel eerlijk zeggen dat er een enorme last van mijn schouder is gevallen. ik realiseer me wel dat dit nog maar het begin is. Wel een positief iets is is dat we er op dit moment samen goed over kunnen praten en er allebei (nog) vrij rustig onder zijn. we hebben allebei een ding voor ogen en dat is er het beste voor onze kinderen van maken.
Die zijn nog niet op de hoogte want we willen eerst eens kijken wat de mogelijkheden voor ons zijn mbt woonruimte ed.
Kan wel een ding uit het diepst van mijn hart zeggen en dat is dat ik voor het eerst in mijn leven het gevoel heb dat ik voor mezelf een keuze heb gemaakt.
Dat het geluk in mijn eigen handen ligt en dat ik er voor mijn kids het beste van ga maken. Denk dat een mams die gelukkig is met zichzelf dat ook naar hun uit kan dragen.
Die zijn nog niet op de hoogte want we willen eerst eens kijken wat de mogelijkheden voor ons zijn mbt woonruimte ed.
Kan wel een ding uit het diepst van mijn hart zeggen en dat is dat ik voor het eerst in mijn leven het gevoel heb dat ik voor mezelf een keuze heb gemaakt.
Dat het geluk in mijn eigen handen ligt en dat ik er voor mijn kids het beste van ga maken. Denk dat een mams die gelukkig is met zichzelf dat ook naar hun uit kan dragen.
woensdag 31 oktober 2007 om 22:14
Angel, gefeliciteerd met je besluit. ik weet niet of het het juiste is, maar de tijd zal het leren. In ieder geval goed dat je je hart hebt gevolgd en dat je nu zo opgelucht bent.
Bijzonder dat je man zo rustig reageert, en het lijkt alsof hij rationeel met je mee wil kijken hoe dit op te lossen. Is hij het ermee eens of is hij er kapot van? Je mag je gelukkig prijzen dat jullie er nu zo harmonieus mee omgaan.
Veel sterkte komende tijd met het vinden van je nieuwe weg!
Bijzonder dat je man zo rustig reageert, en het lijkt alsof hij rationeel met je mee wil kijken hoe dit op te lossen. Is hij het ermee eens of is hij er kapot van? Je mag je gelukkig prijzen dat jullie er nu zo harmonieus mee omgaan.
Veel sterkte komende tijd met het vinden van je nieuwe weg!
