Relaties
alle pijlers
Beter omgaan met dementie van ouder
maandag 28 oktober 2024 om 20:58
Getwijfeld onder welke pijler ik dit topic neer moest zetten, als het niet goed staat dan hoor ik het wel.
Ik schaam me ontzettend om toe te geven maar ik merk dat er echt niet goed reageer op de (beginnende) dementie van mijn vader.
Ik weet dat het niet goed, niet eerlijk, niet helpend etc. is maar op een of andere manier word ik boos (het is niet het juiste woord maar weet het niet goed anders te verwoorden) en reageer ik een soort van kattig/narrig naar hem toe. Dit wil ik helemaal niet maar het gebeurt wel. Ik weet dat hij er niets aan kan doen en ik weet ook wat dementie inhoudt etc. en het stomme is dat ik wel om kan gaan met dementerende mensen die niet dichtbij staan maar met/bij mijn eigen vader dus niet.
Zoals ik al aangaf schaam ik me er ontzettend voor en vind ik mezelf een vreselijke dochter en word ik er zelf ook verdrietig van maar ik snap er ook echt niets van. Waarom doe ik dit? Ik wil dit helemaal niet!
Kan het me eigenlijk helemaal niet voorstellen maar is dit misschien toch enigszins herkenbaar? En het belangrijkste natuurlijk: hoe kan ik hier beter mee om gaan en dus niet bozig/kattig reageren?
Ik schaam me ontzettend om toe te geven maar ik merk dat er echt niet goed reageer op de (beginnende) dementie van mijn vader.
Ik weet dat het niet goed, niet eerlijk, niet helpend etc. is maar op een of andere manier word ik boos (het is niet het juiste woord maar weet het niet goed anders te verwoorden) en reageer ik een soort van kattig/narrig naar hem toe. Dit wil ik helemaal niet maar het gebeurt wel. Ik weet dat hij er niets aan kan doen en ik weet ook wat dementie inhoudt etc. en het stomme is dat ik wel om kan gaan met dementerende mensen die niet dichtbij staan maar met/bij mijn eigen vader dus niet.
Zoals ik al aangaf schaam ik me er ontzettend voor en vind ik mezelf een vreselijke dochter en word ik er zelf ook verdrietig van maar ik snap er ook echt niets van. Waarom doe ik dit? Ik wil dit helemaal niet!
Kan het me eigenlijk helemaal niet voorstellen maar is dit misschien toch enigszins herkenbaar? En het belangrijkste natuurlijk: hoe kan ik hier beter mee om gaan en dus niet bozig/kattig reageren?
maandag 28 oktober 2024 om 21:10
Voor jou is het ook een proces. De vader die hij was verdwijnt langzaam, hij is niet meer die sterke man die hij altijd voor je was. Denk dat het voor jou een afscheid is en dat kost tijd. Loslaten is niet makkelijk. Wees niet te streng voor jezelf. Wellicht kun je hulp zoeken hoe hier mee om te gaan?
maandag 28 oktober 2024 om 21:12
Het is echt een heel verschil of je beroepsmatig met dementerenden werkt of dat het je prive situatie met je ouders of partner betreft. Ik zit al 40 jaar in de wereld van dementie zeg maar, maar oef toen mijn moeder het kreeg..
Neem het jezelf niet al te kwalijk, je bent ook maar een mens.
Probeer uit de welles- nietes discussie te blijven. Regel externe hulp die de vervelende dingen doet waar jij mot met je vader over krijgt.
Ook verderop in het proces kan het pijnlijk voor je zijn, juist omdat je de situatie zo goed kent. Als mijn moeder tegen het personeel zegt dat haar zus Gea dood is, reageren die meelevend/ neutraal. Als ze het tegen mij zegt: potdikkie, dat is mijn lievelingstante en ze was hier gisteren nog. Dat doet gewoon pijn. En daar kun je niks aan veranderen. Hooguit proberen zo snel mogelijk van onderwerp te veranderen.
Sterkte!
Neem het jezelf niet al te kwalijk, je bent ook maar een mens.
Probeer uit de welles- nietes discussie te blijven. Regel externe hulp die de vervelende dingen doet waar jij mot met je vader over krijgt.
Ook verderop in het proces kan het pijnlijk voor je zijn, juist omdat je de situatie zo goed kent. Als mijn moeder tegen het personeel zegt dat haar zus Gea dood is, reageren die meelevend/ neutraal. Als ze het tegen mij zegt: potdikkie, dat is mijn lievelingstante en ze was hier gisteren nog. Dat doet gewoon pijn. En daar kun je niks aan veranderen. Hooguit proberen zo snel mogelijk van onderwerp te veranderen.
Sterkte!
maandag 28 oktober 2024 om 21:17
Ho To,het is zowel voor je vader als ook voor jou een moeilijk proces. Je vader verandert en het is soms lastig om de juiste manier te vinden om ermee om te gaan. Maar ook voor hem zal het niet makkelijk zijn,vooral als je nog in de fase van besef zit,voor jullie beiden is het moeilijk. Kan je met iemand erover praten?
madamebijoux wijzigde dit bericht op 28-10-2024 21:19
12.94% gewijzigd
Je pense donc je suis
maandag 28 oktober 2024 om 21:17
Dementie is een rotziekte… het is een rouwproces bij leven.. en dat is zwaar.
Misschien kan je hulp zoeken voor jezelf. Om je te helpen dit proces door te gaan.. want het is nu nog maar het begin… het helpt je misschien in hoe je om moet gaan met de stappen nu maar ook straks?
Misschien kan je hulp zoeken voor jezelf. Om je te helpen dit proces door te gaan.. want het is nu nog maar het begin… het helpt je misschien in hoe je om moet gaan met de stappen nu maar ook straks?
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
maandag 28 oktober 2024 om 21:42
Dank jullie wel voor de lieve reacties, dat doet goed.
Een rouwproces bij leven, wat een treffende (en trieste) omschrijving.
Hulp zoeken, waar dan, bij een psycholoog bedoelen jullie? Of zijn daar andere mogelijkheden voor? Uiteraard gegoogled maar dat gaat meer om tips om hoe met de dementerende om te gaan.
Een rouwproces bij leven, wat een treffende (en trieste) omschrijving.
Hulp zoeken, waar dan, bij een psycholoog bedoelen jullie? Of zijn daar andere mogelijkheden voor? Uiteraard gegoogled maar dat gaat meer om tips om hoe met de dementerende om te gaan.
maandag 28 oktober 2024 om 21:44
Ik had het bij mijn oma. Ik moest echt rouwen om het verlies van haar persoonlijkheid. Ik werd ook boos inderdaad.
Vecht er niet tegen, stap uit de situatie en laat het er even zijn. Door je te schamen duurt het alleen maar langer. Door jezelf te dwingen het bezoek 'af' te maken, ga je weer narrig doen
Later lukte het me echt beter om er voor haar te zijn. Nadat ik gerouwd had.
Vecht er niet tegen, stap uit de situatie en laat het er even zijn. Door je te schamen duurt het alleen maar langer. Door jezelf te dwingen het bezoek 'af' te maken, ga je weer narrig doen
Later lukte het me echt beter om er voor haar te zijn. Nadat ik gerouwd had.
dropdrop wijzigde dit bericht op 28-10-2024 22:20
2.95% gewijzigd
maandag 28 oktober 2024 om 21:53
Ja ik bedoel inderdaad bij een psycholoog.. er zijn psychologen die gespecialiseerd zijn in dementie. Niet alleen voor patiënten maar ook voor naasten…
Voel je niet bezwaard om daar hulp in te zoeken want het is gewoon echt pittig..
Voel je niet bezwaard om daar hulp in te zoeken want het is gewoon echt pittig..
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
maandag 28 oktober 2024 om 22:21
Ga anders eens praten met de POH. En woont je vader nog thuis? Zo niet: in verpleegtehuizen hebben ze vaak ook maatschappelijk werksters en zo, die ook met familie praten.
Anders heeft je vader misschien al ergens begeleiding die jou kan adviseren waar je terecht kan? Of de huisarts?
Op modernedementiezor.nl staat bijvoorbeeld een artikel over het belang van familiegesprekken. Je bent echt niet de enige!
Ik snap je narrige reactie helemaal, maar ik snap ook heel goed dat je je daar rot onder voelt.
Anders heeft je vader misschien al ergens begeleiding die jou kan adviseren waar je terecht kan? Of de huisarts?
Op modernedementiezor.nl staat bijvoorbeeld een artikel over het belang van familiegesprekken. Je bent echt niet de enige!
Ik snap je narrige reactie helemaal, maar ik snap ook heel goed dat je je daar rot onder voelt.
maandag 28 oktober 2024 om 22:29
Je kunt ook beginnen met een Alzheimer café te bezoeken. Kijk eens of er een in de buurt is. Daar zijn mensen met dezelfde gevoelens als jij. Er is ook iedere keer een thema en dat gaat dan hoe ga ik met de dementerende om, tot hoe regel je het als hij niet meer thuis kan blijven, en alles daar omheen. Misschien vind je het helemaal niets, ik ben er ook heen geweest, de ene keer sprak het wel aan de andere keer niet. En als je zelf jonge kinderen hebt, ze hebben er ook boekjes om kinderen uit te leggen wat er gaande isMii schreef: ↑28-10-2024 21:42Dank jullie wel voor de lieve reacties, dat doet goed.
Een rouwproces bij leven, wat een treffende (en trieste) omschrijving.
Hulp zoeken, waar dan, bij een psycholoog bedoelen jullie? Of zijn daar andere mogelijkheden voor? Uiteraard gegoogled maar dat gaat meer om tips om hoe met de dementerende om te gaan.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 28 oktober 2024 om 22:52
Ik denk dat dit fijn kan zijn ja. Je hoeft echt niet meteen naar een psycholoog. Dingen in je leven zijn soms moeilijk maar je bent nooit de eerste die dit doormaakt. Delen met anderen kan al heel veel helpen, en op een dag kun jij diegene zijn die een ander helpt. Dat is veel ' evenwaardiger' dan een psycholoog.nlies schreef: ↑28-10-2024 22:29Je kunt ook beginnen met een Alzheimer café te bezoeken. Kijk eens of er een in de buurt is. Daar zijn mensen met dezelfde gevoelens als jij. Er is ook iedere keer een thema en dat gaat dan hoe ga ik met de dementerende om, tot hoe regel je het als hij niet meer thuis kan blijven, en alles daar omheen. Misschien vind je het helemaal niets, ik ben er ook heen geweest, de ene keer sprak het wel aan de andere keer niet. En als je zelf jonge kinderen hebt, ze hebben er ook boekjes om kinderen uit te leggen wat er gaande is
Gun jezelf tijd, je leert om te gaan met de fase. En net als je het een beetje door hebt, komt er een nieuwe fase. En dat leer je ook weer. Zo ga je door het hele leven. Als je deze kracht leert voelen die in jezelf ligt, kom je veel verder.
maandag 28 oktober 2024 om 23:14
dinsdag 29 oktober 2024 om 08:29
Heel herkenbaar, helaas.
Als een ouder dementie krijgt vergt dit extreem veel geduld wat echt lang niet iedereen heeft.
Er komt echter een omslagpunt. Het punt waarop je niets meer van hem verwacht en dan komt dat geduld grotendeels terug. Maar goed. Dan is er weer ander verdriet.
Het is echt heel kut. Sterkte, to.
Als een ouder dementie krijgt vergt dit extreem veel geduld wat echt lang niet iedereen heeft.
Er komt echter een omslagpunt. Het punt waarop je niets meer van hem verwacht en dan komt dat geduld grotendeels terug. Maar goed. Dan is er weer ander verdriet.
Het is echt heel kut. Sterkte, to.
dinsdag 29 oktober 2024 om 09:06
Het is ook heel lastig TO. Ik vond de periode tussen 'het lijkt gewoon ouderdom' en 'het is duidelijk dementie' het lastigste omdat het zo vaag was. En dan was ik ook veel ongeduldiger, ook omdat het mij nog niet duidelijk was dat er sprake was van dementie.
Als je ouders ouder worden, dat is gewoon een lastige periode.
Als je ouders ouder worden, dat is gewoon een lastige periode.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 29 oktober 2024 om 09:16
Voor mij is het niet herkenbaar, maar wellicht omdat mijn moeder best veel ziekte inzicht had (inmiddels niet meer zoveel, maar ze is nu ook echt redelijk ver in het proces). Maar het proces is echt wel moeilijk en rot, het is rouwen terwijl iemand nog leeft inderdaad. Mijn ouders zijn naar Alzheimer café’s gegaan inderdaad en er was een casemanager, dat hielp ook om zaken te kunnen vragen en ventileren, vooral voor mijn vader. Dus dat zijn goede tips.
dinsdag 29 oktober 2024 om 09:39
Ik herken het gelukkig ook niet. Ik weet wel dat een van mijn siblings zich enorm ergerde aan de warrigheid ("ze luistert gewoon niet!") van onze moeder voordat bekend was dat ze dementie had. Inderdaad, Alzheimer cafes, casemanager, in een later stadium maatschappelijk werk van verpleeghuis, dat heeft ons allemaal wel geholpen. En mijn moeder is een poosje naar een enorm fijne, warme dagbesteding gegaan waarvan de eigenaresse voor ons een poosje een rots in de branding was.
Sterkte, het is een rotziekte.
Sterkte, het is een rotziekte.
You want me. You need me. You can't live without me. And you know it. You just don't know you know it.
dinsdag 29 oktober 2024 om 10:06
Mijn moeder en haar siblings doen dat ook bij mijn oma. Hun jeugd was niet heel leuk, dus ik begrijp het ergens wel. Het is misschien de frustratie die mijn oma op hun botvierde vanwege hun jeugdige onwetendheid, die mijn moeder kopieert nu mijn oma zich vergelijkbaar onwetendheid gedraagt. Maar ik vind het pijnlijk om te zien.
dinsdag 29 oktober 2024 om 10:07
Ik ga op zoek naar een Alzheimer café hier in de beurt, dank voor de tip (en alle andere tips uiteraard ook)!
Ook ‘fijn’ dat ik blijkbaar niet de enige ben en dat het toch wel herkenbaar is, dat helpt wel enigszins. Voel me er iig iets minder schuldig over.
Heel erg bedankt allemaal voor jullie goede inhoudelijke reacties en begrip, ik zie nu in dat het idd een proces is waar ik en mijn vader natuurlijk door heen moet/moeten. Want dit verdient mijn vader niet want hij kan hier helaas helemaal niets aan doen. Het is idd een rotziekte.
Ook ‘fijn’ dat ik blijkbaar niet de enige ben en dat het toch wel herkenbaar is, dat helpt wel enigszins. Voel me er iig iets minder schuldig over.
Heel erg bedankt allemaal voor jullie goede inhoudelijke reacties en begrip, ik zie nu in dat het idd een proces is waar ik en mijn vader natuurlijk door heen moet/moeten. Want dit verdient mijn vader niet want hij kan hier helaas helemaal niets aan doen. Het is idd een rotziekte.
dinsdag 29 oktober 2024 om 10:12
Het is een rouwproces en moeilijk om bepaalde dingen los te laten. Geniet van ieder mooi moment samen! En met iemand praten kan goed helpen. Had ooit een oudtante. Ze was dan wel 87,maar het was alsnog rot om te zien. We konden haar goed en kwamen ieder jaar met onze vakanties in Denemarken over de vloer bij hun. Een hele lieve en inteligente vrouw. Ze is ook altijd lief gebleven maar iedere keer maakten we een achteruitgang mee. Ze wist niet meer dat haar grootouders overleden waren en wilde bij hun op visite...toen was ze al verder in het proces. Het was gewoon beetje bij beetje afscheid nemen. Vooral mijn moeder had het er moeilijk mee. To,sterkte met alles! We leven met je mee. 
Je pense donc je suis
dinsdag 29 oktober 2024 om 10:13
Ladara schreef: ↑29-10-2024 10:06Mijn moeder en haar siblings doen dat ook bij mijn oma. Hun jeugd was niet heel leuk, dus ik begrijp het ergens wel. Het is misschien de frustratie die mijn oma op hun botvierde vanwege hun jeugdige onwetendheid, die mijn moeder kopieert nu mijn oma zich vergelijkbaar onwetendheid gedraagt. Maar ik vind het pijnlijk om te zien.
Ik denk niet dat het uit een plek van onwil komt. Het is een combinatie van je persoonlijkheid (niet iedereen heeft engelengeduld) en het proces van iemand loslaten. Iemand die zich niet meer zo gedraagt als dat je gewend bent. Iemand die steeds minder zichzelf wordt. Die de ene keer wel eraan denkt om de deur op slot te doen en de andere keer niet.
En dat je je daarna een boze heks voelt... dat is ook zo herkenbaar. Maar dat is dan maar iets wat je jezelf moet vergeven. Het is allemaal al moeilijk genoeg.
dinsdag 29 oktober 2024 om 11:05
Het is een rotziekte ja, en een die je moet "willen zien " Schoonmoeder van een vriendin was eerder dement dan mijn moeder, en vriendin zei op een gegeven moment toen ze mijn moeder gezien had: Ze is al verder dan jullie denken. En ik zei dat het wel meeviel. Later werd de moeder van een vriend dement en moest ik hem er op wijzen dat ze verder weg was dan hij dacht. Reactie van hem: ja maar ik heb getest, en ze wist alles nog wat ik vroeg.
Maar "testen is pesten" ga dat niet doen bij je vader. Je wordt er alleen allebei maar verdrietig van als hij die simpele vragen niet kan beantwoorden
Maar "testen is pesten" ga dat niet doen bij je vader. Je wordt er alleen allebei maar verdrietig van als hij die simpele vragen niet kan beantwoorden
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
dinsdag 29 oktober 2024 om 11:19
Er is hier een poosje geleden ook een topic over geopend, diegene kreeg heel veel tips voor een positief bezoek.
Oude foto's kijken, muziek luisteren, samen naar zijn favoriete programma kijken, dat soort dingen.
Ik snap je irritatie en je frustratie heel erg. Het is niet niks om de ouder die je altijd hoog had zitten zo te zien. Dementie zorgt ervoor dat iemand heel erg anders wordt, kinderlijk en zo wil je je ouder eigenlijk niet zien en niet behandelen. Er bestaan vast wel lotgenootgroepen, wellicht helpt het je om uit te wisselen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Oude foto's kijken, muziek luisteren, samen naar zijn favoriete programma kijken, dat soort dingen.
Ik snap je irritatie en je frustratie heel erg. Het is niet niks om de ouder die je altijd hoog had zitten zo te zien. Dementie zorgt ervoor dat iemand heel erg anders wordt, kinderlijk en zo wil je je ouder eigenlijk niet zien en niet behandelen. Er bestaan vast wel lotgenootgroepen, wellicht helpt het je om uit te wisselen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
...
dinsdag 29 oktober 2024 om 11:24
Toen mijn moeder mentaal achteruit ging had ik ook de neiging kattig en narrig te worden. Vooral omdat ze administratief het niet meer overzag, en ik had echt de neiging om bozig te worden als ze wéér een nieuw energieabonnement had afgesloten of iets dergelijks. Ik ben er bepaald niet trots op.
Ik kreeg de tip dat ik haar meer gerust moest stellen in plaats van ongeduldig worden. Geen verwijten, maar "komt wel goed mam, we gaan dit oplossen, ik help je wel". En het gekke is, het was (uiteraard) niet alleen voor haar veel fijner, maar voor mezelf óók. Het hielp mezelf in de juiste mindset om gewoon aardige dingen te zéggen en vooral vaak te zeggen "komt goed, ik help je". Dat deed ook iets met mijn eigen hoofd.
Ik kreeg de tip dat ik haar meer gerust moest stellen in plaats van ongeduldig worden. Geen verwijten, maar "komt wel goed mam, we gaan dit oplossen, ik help je wel". En het gekke is, het was (uiteraard) niet alleen voor haar veel fijner, maar voor mezelf óók. Het hielp mezelf in de juiste mindset om gewoon aardige dingen te zéggen en vooral vaak te zeggen "komt goed, ik help je". Dat deed ook iets met mijn eigen hoofd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
