Bindingsangst?

Ik en mijn (ex) vriend gaan nu samen zo’n 11 maanden. Ik kende hem al langer, ik heb vroeger bij hem op de basisschool gezeten, en kwam hem vaak met stappen tegen. Ik zag hem altijd al zitten, maar zat in een relatie van 3.5 jaar, en ik ben nu wat dat betreft heel ouderwets, geen ander persoon voor mij (ondanks dat ik ongelukkig was in mijn huidige toen). Ik dacht altijd dat hij mij niet leuk vond, hij kwam wel altijd een praatje maken, en luisterde altijd heel geintresseerd, maar ik had blijkbaar toch een afwijzende houding tegenover hem. Dat heeft hij me later verteld. Ik vond jou leuk, jij mij, maar we dachten van allebei van niet. Afijn, wat aan de sms geraakt, en onze eerste date was een feit. Vanaf het begin voelde ik me op mijn gemak bij hem, en we hadden het leuk samen, ja dit is hem dacht ik toen (mijn relatie was toen al ruim 16 maanden over!). We hebben een tijdje een oppervlakkige relatie gehad, en dachten toen samen, ja we willen iets vast. En ik moet zeggen, ik heb nooit deze kant van een relatie gekend! Ik ben zo dol op die jongen, hij was mijn droomman, en ik de zijne. (Vrouw!)We zijn vrij rap met elkaar op wintersport vakantie gegaan, en daar is toen het 1 en ander geescaleerd tussen mij en een andere meid, we zijn toen eerder terug gevlogen en toen wist ik het zeker, deze jongen laat ik niet meer los, hij heeft dit allemaal voor me over! Ik laat hem vrij, hij laat mij vrij, en toch zijn we vaak bij elkaar. We kunnen enorm lachen, en zijn allebei vrij sociaal met andere mensen. Heerlijk, we zijn aan elkaar gewaagd. Okee, we zijn allebei enorm koppig en dat botst nog weleens! Maar goed, af en toe een ruzie is toch gezond voor je relatie?!Nu 11 maanden later, liep een ruzie zo hoog op (over aparte vakanties) dat ik het helemaal zat was, en er een einde aan maakte via email, dit is natuurlijk alles behalve netjes, en hij wilde me nog zien om te praten. Ik wist direct dat ik er spijt van had, en wilde het terugdraaien. Vorige week is hij dus komen praten, en ik heb alles gezegd wat er op mijn hart lag, mijn verwachtingen, en zijn houding tegen over mij, hoe ik die herken zoals ik me gedroeg tegenover mij ex. Mijn vriend gaat vaak met zijn vrienden stappen, ik heb hier persoonlijk geen moeite mee. Maar goed, hij wilde eventjes rust voor zichzelf, want ik had hem natuurlijk gekwetst, en hij wist nu allemaal niet meer zo goed wat hij wilde.. Hem met rust laten is voor mij een hele zware taak, buiten om dat hij mijn geliefde is, is hij tegelijkertijd ook mijn allerbeste vriend.. ik kan niet zonder hem, als ik een nieuwtje heb, of iets mee maak, is HIJ degene die het als eerste hoort.. hij is mijn beste vriend(in). In dat weekend hadden we dus nog contact, zondag was hij nog langsgekomen omdat mijn broers vriendin uit China op dat moment bij ons was, en hij even kennis wilde maken. Hij pakte me zoals altijd vast, stevig, drukte zijn lippen op de mijne, en noemde me bij zijn troetelnaampje voor hem. Ik was weer volledig in de wolken en dacht het zit wel goed.Niet dus.. ik heb mijn best gedaan om hem 2 dagen met rust te laten. Die vrijdag hadden we afgesproken op Woensdag weer te praten, dat was dus gisteren. Ik kreeg de grootste schik van mijn leven. Hij wist niet langer meer of ik wel de “ware” was ondanks dat hij enorm veel van me hield, en ook ontzettend gek op me was. Hij wist het gewoon echt niet meer.. Ik barste natuurlijk in tranen uit, vol onbegrip, hoe kon dit ineens? Hoe kon ik dit aangericht hebben, ik wil hem niet kwijt, hij is mijn maatje, mijn liefde, mijn alles! Hij heeft me in hele moeilijke tijden bijgestaan (het afgelopen jaar was emotioneel erg zwaar voor mij, een verlies van een dierbare, en een andere dierbare die erg ziek is!) dus dat maakt de band sterker en sterker, zeker in zo’n korte tijd. Ik raakte volledig overstuur, ik ben hem kwijt. Hoe kon dit gebeuren? We hebben uren en uren gepraat, tranen gelaten, het diepste in mij laten zien, tot hij ook in tranen uitbarstte, en helemaal in de war raakte. Zijn liefde bestaat nog de volle 100 % voor mij, maar hij wil zich niet binden.. Bindingsangst, zo noemen we dat beestje.Dit kwam voor mij totaal als een schok. De week daarvoor waren we toevallig samen uitgegaan, en was ik aangesproken door een man, die een praatje wilde maken. Mijn vriend begon toen aan mijn arm te trekken, en vroeg me tot 3 keer toe mee te lopen. Dit deed ik, en ik kreeg een hele preek, dat ik niet met vreemde mannen moesten praten, want die zien mij als een sexobject, en iedereen kijkt altijd naar je, alle mannen spreken je altijd aan, en je bent veel te populair, en dat maakte hem onzeker. Zoals ik al eerder beschreef, ik ben nog een echte ouderwetse vrouw, ik stoot alle mannen af als ik een vriend heb, maar blijkbaar ben je dan nog aantrekkelijker! Aan de ene kant vond ik het wel schattig en dacht ik, ach, dat is wel het minste wat ik kan doen voor hem. Eerdere keren was hij er ook al tussen gesprongen als mannen tegen me aan het praten waren, terwijl hij zo eigenlijk helemaal niet is. Hij is vrij makkelijk, en schrok er dus zelf ook van dat hij zo jaloers was. Ik had er toen nog geen problemen mee, en vond het prima. Een beetje jaloezie is nu eenmaal gezond. Maar nu ineens die drastische keuze. Toen ik op vakantie was, was hij ZO blij dat ik terug was, hij heeft tegen iedereen gezegd dat hij zo gek op me was en me zo enorm miste.. En dat voelde ik ook oprecht, we zijn die dag daarna lekker uit eten geweest, en we waren stapelverliefd, hij zei dat hij nooit meer zo meisje als mij zal vinden, en daar was hij heel blij mee. Ik was in de wolken, gelukkiger dan dit kon ik niet zijn! En nu, nu is alles ineens omgekeerd, hij voelt nog steeds precies hetzelfde, maar hij schiet mij te kort in mijn verwachtingen zegt hij. Ik zie dat zo helemaal niet, we zijn nog allebei jong, we groeien nog. Ik denk dat hij daadwerkelijk bindingsangst heeft. Ik heb het 1 en ander opgezocht op Google, en vrijwel alles komt over een. Zo word er bijvoorbeeld aan gehaald, dat mensen vaak onbewust bindingsangst hebben, omdat ze in een eerdere relatie een flinke teleurstelling hebben ondergaan. Dit kan ik bevestigen, mijn vriend had een paar jaar terug een relatie met een meisje waar hij onwijs gek op was. Maar zij heeft hem toen belazerd, en toen heeft hij het haar vergeven, en is hij toch nog een half jaar door gegaan, dit werkte niet meer, en is er toen mee gestopt. Ik denk dat hij nu bang is om weer zichzelf volledig te geven, en bang dat ik hem dan kwetst, verlaat of bedrieg. ONBEWUST!! Hoe verklaar je anders dat hij zo extreem jaloers aan het worden was, en me een maand terug nog de liefde verklaarde, en de dag ervoor nog niks aan de hand was? Een paar citaten die ik van google heb :“of je hebt liefde op een manier leren kennen als iets dat vooral wantrouwen of pijn betekent. Bewust of onbewust probeer je vervolgens nieuwe pijn te vermijden. Met als extreem gevolg dat je geen enkele diepe band in je leven toelaat.” “Jouw klachten worden veroorzaakt door onverwerkte emoties en de verstoringen die deze emoties in jouw energie systeem veroorzaken. In de meeste gevallen ben je het je niet bewust dat je deze emoties hebt.” “Bindingsangst is de angst om zich te hechten aan iemand uit angst om gekwetst te worden, verlaten of afgewezen te worden. Vaak is het vertrouwen in belangrijke personen reeds vroeg in het leven gebroken door negatieve ervaringen. Iemand met bindingsangst kan daardoor niet echt psychisch en/of lichamelijk intiem zijn. Bindingsangst komt vooral voor in intieme relaties, omdat mensen daarin het kwetsbaarst zijn.”Dingen die van toepassing zijn op mijn vriend:· Blijven twijfelen of je partner wel ‘de ware’ is. · Je vindt dat je geliefde te veel aandacht vraagt.· Je brengt meer tijd met je vrienden door dan met je geliefde.· Het gevoel dat je vrijheid verdwijnt als je een relatie aangaat.· Zelden of nooit over je gevoelens, je zorgen praten· Altijd een grote mond hebben en/of grapjes te makenGekwetst, bedrogen of verraden worden door iemand van wie je houdt. Vorige pijnlijke ervaringen kunnen een rol spelen bvb angst om opnieuw geconfronteerd te worden met veeleisendheid, onrealistische verwachtingen, kwetsende communicatie, ruzies, overspel, gebrek aan tijd voor elkaar, onprettige familieleden van je partner, enz.Als het vertrouwen in anderen wordt aangetast, kan het moeilijk zijn een echte relatie aan te gaan. Uit angst voor kwetsing en angst voor herhaling, verberg je voor anderen je gevoelens en verlangens of uit je ze slechts in die mate dat je je veilig voelt. Voor de partner kan je bindingsangst overkomen als een vorm van afwijzing,of iemand die dicht bij je stond en het vertrouwen heeft geschonden. Bewust of onbewust probeer je vervolgens nieuwe pijn te vermijden. Maar door een relatie uit de weg te gaan, gun je jezelf ook niet de mogelijkheid om gelukkig te worden en deze emoties van vroeger te verwerken. Bindingsangst ontstaat meestal uit de angst om verlaten te worden.Voor buitenstaanders is het natuurlijk 1 grote wirwar naar wat ik schrijf, maar ik denk zeker dat dit zijn probleem is. Hoe verklaar je alles anders? Ik heb het hele artikel (13 pagina’s lang!) naar hem toegestuurd, en hij wilde het graag lezen. Ik heb hem toen ook meteen gezegd, als je erover wilt praten, ik ben er voor je, en wil je helpen, en zal het dan ook zeker doen (als je dat wilt!!) dat vond hij heel lief.. Verder heeft ook beloofd dat hij niks zal doen met een andere meid, want daar heeft hij totaal geen behoefte aan. Hij wil ook nog met me om blijven gaan..Wat denken jullie ervan?

Wow.. dat is wel erg kort door de bocht! Goedemorgen!





Als je leest, goed leest, kun je zien dat bindingsangst pas voorkomt wanneer een relatie TE intiem word, wat dus eigenlijk meer als logisch klinkt, de eerste paar maanden zijn altijd aftast maanden, daarna komt het houden van. En afhankelijk? Omdat ik hem niet kwijt wil? Ik stap alleen, verdien mijn geld alleen, en heb elke avond mijn eigen sport, noem ik toch echt niet afhankelijk. Emotioneel afhankelijk, ja dat wel, maar wie is dat niet als je van iemand houd?