Relaties
alle pijlers
Blijven of gaan?
donderdag 11 mei 2023 om 19:48
De laatste tijd zit ik weer erg in de twijfel modus over mijn relatie. Deze is de afgelopen 10 jaar steeds meer verslechterd. Vanwege de kinderen heb ik de handdoek echter nooit in de ring gegooid.
Na een bijna break-up zijn we het weer opnieuw aan het proberen maar er is nog niet heel veel veranderd. De sfeer is gelukkig wel wat beter geworden, maar nog steeds komen er bij tijd en wijle nare ruzies, we doen weinig leuke dingen samen en leven nog steeds als broer en zus.
Het deprimeert me als ik bedenk te blijven en nooit meer verliefdheid, intimiteit of gezamenlijke toekomstplannen te hebben. Tegelijkertijd mag ik hem nog steeds graag als mens en boezemt de onomkeerbaarheid als ik bij hem wegga me veel angst in, en zie ik op tegen het effect van een scheiding op mijn kinderen. Misschien vind ik die grote liefde ook wel nooit meer.
Ik kom er gewoon niet uit! En word gek van mijn getwijfel.
Na een bijna break-up zijn we het weer opnieuw aan het proberen maar er is nog niet heel veel veranderd. De sfeer is gelukkig wel wat beter geworden, maar nog steeds komen er bij tijd en wijle nare ruzies, we doen weinig leuke dingen samen en leven nog steeds als broer en zus.
Het deprimeert me als ik bedenk te blijven en nooit meer verliefdheid, intimiteit of gezamenlijke toekomstplannen te hebben. Tegelijkertijd mag ik hem nog steeds graag als mens en boezemt de onomkeerbaarheid als ik bij hem wegga me veel angst in, en zie ik op tegen het effect van een scheiding op mijn kinderen. Misschien vind ik die grote liefde ook wel nooit meer.
Ik kom er gewoon niet uit! En word gek van mijn getwijfel.
dinsdag 23 mei 2023 om 22:17
Waarom dat toontje? En hoe goed kijk jij naar jezelf? Je komt op mij erg over als iemand die de schuld volledig bij haar man legt en niet echt naar je eigen aandeel kijkt. Wat is er nu ineens zo mis met hem en waarom heeft hij zo voor je afgedaan? En waar sta jij in dit verhaal? Prima als je naar je man zijn fouten kunt kijken. Maar je zult ook naar je eigen aandeel moeten willen kijken.deadpoetssociety schreef: ↑23-05-2023 22:05Wat maakte dat jouw scheiding wel gerechtvaardigd was om de stap te nemen?
dinsdag 23 mei 2023 om 22:20
Hij weet ervan, ik ben al op dat punt geweest.DingDong schreef: ↑23-05-2023 13:45Ik heb het anders wel gedaan en dat was de meest perfecte oplossing. Als een Pitbull erin hangen zodat een ander wel antwoord moet geven, geen genoegen meer nemen met afsnauwen, weglopen of ontkennen, je wil gewoon een antwoord en een oplossing want anders mag ie lekker in zijn eentje passief en sacherijnig blijven doen. Je bent dan al wel op een punt dat je nog liever alleen bent dan samen.
Wat ik heel lastig vind aan dit concept is dat je communiceert aan een ander dat je er zo genoeg van hebt dat je het niet meer zit zitten als er niet dit of dat verandert. Ja dat is helder en duidelijk, maar het is dan een soort emotionele chantage. Zo is het niet bedoeld maar dat is dan wel het effect.
En belangrijker nog, hoe lang kan iemand dat volhouden als iemand alleen maar iets wil doen als je hem een pistool tegen zijn hoofd houdt? Dat is dan toch geen structurele oplossing? Dat kan iemand toch geen maanden of jaren volhouden? Ik zou zo graag willen dat iemand uit zichzelf dingen met mij doet, omdat hij dat graag zelf wil en leuk vindt, en ziet wat het met mij doet en daar blij van wordt.
Ik geloof dat ik daarom zo passief ben nu. Ik wacht of daar wat gebeurt. En constateer dat het niet zo is.
dinsdag 23 mei 2023 om 22:22
Het was niet bedoeld als kritiek. Ze geeft aan dat je beter niet kunt scheiden, maar zelf wel gescheiden te zijn. Ik vraag me dan af wat er anders is aan haar situatie dan aan de mijne. Misschien kan ik er iets van leren.Hoerabanaan schreef: ↑23-05-2023 22:17Waarom dat toontje? En hoe goed kijk jij naar jezelf? Je komt op mij erg over als iemand die de schuld volledig bij haar man legt en niet echt naar je eigen aandeel kijkt. Wat is er nu ineens zo mis met hem en waarom heeft hij zo voor je afgedaan? En waar sta jij in dit verhaal? Prima als je naar je man zijn fouten kunt kijken. Maar je zult ook naar je eigen aandeel moeten willen kijken.
dinsdag 23 mei 2023 om 22:24
Dat doe ik dus al jaren maar ik wil dat niet meer. Of beter gezegd, ik kán het niet meer.Hoerabanaan schreef: ↑23-05-2023 22:16Begin dan bij jezelf. Ga zélf dat leven leiden waar jij energie uithaalt. Soms straalt energie ook af op je partner. Bovendien, wat is er mis mee om hem wat meer bij de hand te nemen. Laat hem dan een beetje meeliften op jouw energie. Er komen kansen genoeg voor hem om jou weer mee te nemen in zijn energie. Wees lief naar jezelf en zorg voor je eigen behoeften. Maar wees ook lief en mild naar hem. Hij leeft niet voor jou, hij zit in zijn eigen energie en die is momenteel dus wat minder sprankelend. Dat kan. Laat je er niet door weerhouden, maar probeer ook tolerantie voor hem te houden en probeer hem op een leuke manier te betrekken en niet op een verwijtende manier.
dinsdag 23 mei 2023 om 22:45
deadpoetssociety schreef: ↑23-05-2023 22:22Het was niet bedoeld als kritiek. Ze geeft aan dat je beter niet kunt scheiden, maar zelf wel gescheiden te zijn. Ik vraag me dan af wat er anders is aan haar situatie dan aan de mijne. Misschien kan ik er iets van leren.
Je vraag was een beetje scherp geformuleerd maar ik ervaar hem als zeer terecht. Ik werd mishandeld. Dus ik ben te laat gescheiden.
En zelfs dàn, als het echt een no brainer is en zelfs in het absolute belang van je kinderen, raakt je maag tòch nog regelmatig in de knoop als je ziet dat je kinderen worstelen met hun leven in twee verschillende gezinnen (ik draag de voornaamste zorg en ben single gebleven, hun vader is hertrouwd). Bij diploma-uitreikingen, verjaardagen, rouw om overleden familieleden, maar ook om banale dingen zoals dat ze minder vaak nieuwe schoenen krijgen dan je zou willen omdat er geen geld voor is of als er vriendjes komen spelen die alleen een moeder als een soort exotische levenswijze zien.
Ik zeg ook zeker niet dat ik vind dat je voor eeuwig en altijd bij deze man moet blijven hè. Maar wel dat de oersaaie ballenbak geen heel veel beter alternatief heeft en (voor je kinderen) wel gigantische consequenties. Wanneer er geen prangende reden is om te vertrekken (geweld, actieve verslaving, serieuze dreiging van het één of ander, dat soort zaken) maar alleen slaapverwekkende passiviteit dan is aan jezelf werken en in jezelf investeren totdat je kinderen volwassen zijn mijns inziens een niet zo gek pad om te bewandelen en echt het (serieus) overwegen waard.
dinsdag 23 mei 2023 om 23:15
Ja dat begrijp ik wel. Zo’n situatie lijkt me overduidelijk want het gaat om je eigen veiligheid en die van je kinderen.sprankelend schreef: ↑23-05-2023 22:45Je vraag was een beetje scherp geformuleerd maar ik ervaar hem als zeer terecht. Ik werd mishandeld. Dus ik ben te laat gescheiden.
En zelfs dàn, als het echt een no brainer is en zelfs in het absolute belang van je kinderen, raakt je maag tòch nog regelmatig in de knoop als je ziet dat je kinderen worstelen met hun leven in twee verschillende gezinnen (ik draag de voornaamste zorg en ben single gebleven, hun vader is hertrouwd). Bij diploma-uitreikingen, verjaardagen, rouw om overleden familieleden, maar ook om banale dingen zoals dat ze minder vaak nieuwe schoenen krijgen dan je zou willen omdat er geen geld voor is of als er vriendjes komen spelen die alleen een moeder als een soort exotische levenswijze zien.
Ik zeg ook zeker niet dat ik vind dat je voor eeuwig en altijd bij deze man moet blijven hè. Maar wel dat de oersaaie ballenbak geen heel veel beter alternatief heeft en (voor je kinderen) wel gigantische consequenties. Wanneer er geen prangende reden is om te vertrekken (geweld, actieve verslaving, serieuze dreiging van het één of ander, dat soort zaken) maar alleen slaapverwekkende passiviteit dan is aan jezelf werken en in jezelf investeren totdat je kinderen volwassen zijn mijns inziens een niet zo gek pad om te bewandelen en echt het (serieus) overwegen waard.
Ik word niet mishandeld. Althans, niet lichamelijk. Er vliegen soms dingen door de lucht maar hebben mij nooit geraakt. Krijg ook weleens een scheldwoord naar m’n hoofd.
Financiën zullen geen probleem zijn. Ik heb fijn werk en verdien goed. Behalve dan dat het leven als alleenstaande nu eenmaal een stuk duurder is, omdat je geen kosten kunt delen. Moet je wel eerst ook nog een huis vinden.
De belangrijke momenten lijken me inderdaad wel vervelend. Ik vond dat zelf als kind ook lastig. Maar vooral vond ik het lastig als beide ouders bij een gelegenheid samen moesten zijn.
Ik ken zelf meerdere gescheiden mensen, eigen vrienden of ouders van vriendjes. Ik heb ze nooit als exoot gezien, eerder bewonderd omdat zij kennelijk wel knopen kunnen doorhakken
Maar ik zie wel dat het leven als alleenstaande niet altijd over rozen gaat. Althans toen ik zelf single was vond ik dat best een fijn leventje maar toen had ik geen kinderen…Wat ik me ook nog afvraag: een aantal jaren verder bikkelen tot de kinderen volwassen zijn. En dan ga je uit elkaar. Is dat voor de kinderen niet ook een vreselijk idee, dat ze hun hele jeugd in een leugen, feitelijk een soort toneelstuk hebben geleefd? Wat betekent dat dan voor hun dierbare jeugdherinneringen?
woensdag 24 mei 2023 om 06:09
woensdag 24 mei 2023 om 08:11
Ik geloof niet dat ik niet van mezelf hou. Ben over het algemeen vrij kalm en zelfverzekerd en tevreden met mezelf.
Het is toch ook een normale menselijke behoefte om menselijk contact (en meer) te willen? Het is niet dat ik niet alleen kan leven en het dan niet naar mijn zin hebben. Maar ik zou niet de rest van mijn leven alleen willen leven. Sommige mensen kiezen daar bewust voor, maar het zou mijn keuze niet zijn.
Ik denk dat het leven meer diepgang heeft als je het met iemand kunt delen, meer waarde ook. Ik geloof dat die intimiteit bijdraagt aan een soort zingeving eigenlijk. Dat kunnen allerlei soorten relaties zijn natuurlijk, maar over het algemeen zijn mensen het meest hecht in de liefde.
Misschien een hopeloos romantisch beeld maar ik weiger dat anders te zien. Dat doe ik straks in het bejaardentehuis wel.
Mijn wijze van communiceren kan ik overigens niet goed beoordelen. Maar hij wil niet in relatietherapie.
Het is toch ook een normale menselijke behoefte om menselijk contact (en meer) te willen? Het is niet dat ik niet alleen kan leven en het dan niet naar mijn zin hebben. Maar ik zou niet de rest van mijn leven alleen willen leven. Sommige mensen kiezen daar bewust voor, maar het zou mijn keuze niet zijn.
Ik denk dat het leven meer diepgang heeft als je het met iemand kunt delen, meer waarde ook. Ik geloof dat die intimiteit bijdraagt aan een soort zingeving eigenlijk. Dat kunnen allerlei soorten relaties zijn natuurlijk, maar over het algemeen zijn mensen het meest hecht in de liefde.
Misschien een hopeloos romantisch beeld maar ik weiger dat anders te zien. Dat doe ik straks in het bejaardentehuis wel.
Mijn wijze van communiceren kan ik overigens niet goed beoordelen. Maar hij wil niet in relatietherapie.
woensdag 24 mei 2023 om 08:29
Ik vind dit best een interessante reactie eigenlijk. Want enerzijds wil je een grote liefde, anderzijds kan je je niets voorstellen bij niet meer bij je man willen zijn. Maar het is toch die grote liefde die je zoekt, die blijkbaar niet (meer) je man is? Of wil je dan toch nog wel bij hem zijn?deadpoetssociety schreef: ↑23-05-2023 22:10Wat betekent dit? Ik kan me hier niet echt iets bij voorstellen. Behalve als je mishandeld wordt of zo. Maar in alle andere gevallen is het toch nooit zo dat je iemand zo niet meer kunt luchten of zien dat je letterlijk geen voet meer in dat huis wil zetten?
Toen ik een lange relatie verbrak wist ik: ik weet niet hoe het leven verder loopt, maar ik weet iig dat ik hier niet meer wil zijn. En dat was niet omdat ik hem niet meer kon luchten of geen voet meer in huis wilde zetten, maar ik wilde "gewoon" niet meer in een relatie zitten met hem. Die grote liefde kwam uiteindelijk wel, maar was niet mijn drijfveer om weg te gaan. Want ik dacht ook: als ik straks alleen ben, is dat ook helemaal ok en ga ik niet ineens weer terugverlangen naar mijn ex. En dat bleek zo te zijn.
woensdag 24 mei 2023 om 08:39
Ik denk trouwens - maar dit is geen populaire mening - dat niet zozeer de scheiding zelf, maar hoe de ouders ermee omgaan, hun gedrag en de gevolgen daarvan het grootste effect heeft op kinderen. Maar dat e.e.a. vaak op de scheiding wordt geschoven, in plaats van dat wordt gekeken naar eigen aandeel in het geheel.
woensdag 24 mei 2023 om 09:05
Nou het is niet zo dat grote liefde de drijfveer is om weg te gaan. Eerder het gebrek daaraan in mijn huidige situatie 
Maar het is wel zo dat als je niet weggaat de grote liefde zeker niet zal komen. Immers je bent al bezet. Of je moet geloven dat zoiets op je deurmat valt, dat gebeurt bij sommige mensen inderdaad maar bij de meesten niet. Als je voor het gemak in een relatie blijft hangen zal er nooit wat veranderen wat dat betreft lijkt mij. En dan gaat het niet alleen om liefde maar ook al die andere zaken waar we niet op een lijn zitten, toekomstplannen. Of eigenlijk het gebrek aan toekomstplannen.
Maar het is wel zo dat als je niet weggaat de grote liefde zeker niet zal komen. Immers je bent al bezet. Of je moet geloven dat zoiets op je deurmat valt, dat gebeurt bij sommige mensen inderdaad maar bij de meesten niet. Als je voor het gemak in een relatie blijft hangen zal er nooit wat veranderen wat dat betreft lijkt mij. En dan gaat het niet alleen om liefde maar ook al die andere zaken waar we niet op een lijn zitten, toekomstplannen. Of eigenlijk het gebrek aan toekomstplannen.
woensdag 24 mei 2023 om 09:11
breng je prioriteiten op orde, een nieuwe liefde mag nog helemaal niks met jouw besluit te maken hebben. Dat is een hele naïeve, en ook egocentrische redendeadpoetssociety schreef: ↑24-05-2023 09:05Nou het is niet zo dat grote liefde de drijfveer is om weg te gaan. Eerder het gebrek daaraan in mijn huidige situatie
Maar het is wel zo dat als je niet weggaat de grote liefde zeker niet zal komen. Immers je bent al bezet. Of je moet geloven dat zoiets op je deurmat valt, dat gebeurt bij sommige mensen inderdaad maar bij de meesten niet. Als je voor het gemak in een relatie blijft hangen zal er nooit wat veranderen wat dat betreft lijkt mij. En dan gaat het niet alleen om liefde maar ook al die andere zaken waar we niet op een lijn zitten, toekomstplannen. Of eigenlijk het gebrek aan toekomstplannen.
Stop met dromen, stop met dat benoemen
Als jij bij je man weg wil, of bij hem wil blijven, zul je nu de realiteit onder ogen moeten zien
En met hem moeten gaan praten. Ook als hij niet wil.
je kunt blijven roepen, dat het allemaal aan hem ligt, maar zolang jij niks doet, ben je evenveel schuldig aan jullie falende relatie
woensdag 24 mei 2023 om 09:29
meisje85 schreef: ↑24-05-2023 08:39Ik denk trouwens - maar dit is geen populaire mening - dat niet zozeer de scheiding zelf, maar hoe de ouders ermee omgaan, hun gedrag en de gevolgen daarvan het grootste effect heeft op kinderen. Maar dat e.e.a. vaak op de scheiding wordt geschoven, in plaats van dat wordt gekeken naar eigen aandeel in het geheel.
Daar bagatelliseer je een scheiding net even te hard mee denk ik. Als je er samen echt één grote bende van maakt zal dat zeker ook van grote invloed zijn. Maar een scheiding zelf is echt een mega ding.
Niet alleen is het voor een kind ingewikkeld om zichzelf los te zien van zowel de oorzaak als een eventuele "oplossing" van de scheiding. Het verliest ook altijd een stukje autonomie (de knuffel die nodig is voor troost ligt bij papa, het vriendinnetje waar mee buitengespeeld word woont om de bij mama). Daarnaast moet een kind na een abrupt verlies van een thuis zijn of haar draai gaan vinden in twee nieuwe, nog onduidelijke, huishoudens. In grote lijnen blijven dingen op het oog misschien wel gelijk, maar in wat een huis een thuis maakt verschuift ontzettend veel. En zodra het stof weer een heel klein beetje gaat liggen komen er vaak nieuw relaties om de hoek. Relaties die vanuit het perspectief van een kind vreemden zijn in het huis dat zij zich net weer een beetje thuis hebben gemaakt blijven slapen en met een beetje pech ook hun stempel op mogen drukken.
In dit scenario gebeurt niks geks. En al die dingen zullen ook linksom of rechtsom ooit wel geabsorbeerd worden door de kinderen. Al was het maar omdat je daar als kind nul procent keus in hebt. Maar het kost zomaar vier, vijf jaar om dit door te maken en op beide adressen de systemen weer in een voorspelbare stabiliteit te hebben. Stabiliteit die een kind nodig heeft als basis om zich onbelemmerd vanuit te kunnen ontwikkelen.
Vijf jaar is vanuit een volwassene bezien even doorbijten. Voor een kind van acht is vier jaar 50% van zijn/haar leven. Denken dat het voornamelijk zit in hoe ouders met een scheiding omgaan is geloven in maakbaarheid tot een graad die ik persoonlijk niet als realistisch zie.
woensdag 24 mei 2023 om 09:31
ouders kunnen dit proces wel nog verder verklotensprankelend schreef: ↑24-05-2023 09:29Daar bagatelliseer je een scheiding net even te hard mee denk ik. Als je er samen echt één grote bende van maakt zal dat zeker ook van grote invloed zijn. Maar een scheiding zelf is echt een mega ding.
Niet alleen is het voor een kind ingewikkeld om zichzelf los te zien van zowel de oorzaak als een eventuele "oplossing" van de scheiding. Het verliest ook altijd een stukje autonomie (de knuffel die nodig is voor troost ligt bij papa, het vriendinnetje waar mee buitengespeeld word woont om de bij mama). Daarnaast moet een kind na een abrupt verlies van een thuis zijn of haar draai gaan vinden in twee nieuwe, nog onduidelijke, huishoudens. In grote lijnen blijven dingen op het oog misschien wel gelijk, maar in wat een huis een thuis maakt verschuift ontzettend veel. En zodra het stof weer een heel klein beetje gaat liggen komen er vaak nieuw relaties om de hoek. Relaties die vanuit het perspectief van een kind vreemden zijn in het huis dat zij zich net weer een beetje thuis hebben gemaakt blijven slapen en met een beetje pech ook hun stempel op mogen drukken.
In dit scenario gebeurt niks geks. En al die dingen zullen ook linksom of rechtsom ooit wel geabsorbeerd worden door de kinderen. Al was het maar omdat je daar als kind nul procent keus in hebt. Maar het kost zomaar vier, vijf jaar om dit door te maken en op beide adressen de systemen weer in een voorspelbare stabiliteit te hebben. Stabiliteit die een kind nodig heeft als basis om zich onbelemmerd vanuit te kunnen ontwikkelen.
Vijf jaar is vanuit een volwassene bezien even doorbijten. Voor een kind van acht is vier jaar 50% van zijn/haar leven. Denken dat het voornamelijk zit in hoe ouders met een scheiding omgaan is geloven in maakbaarheid tot een graad die ik persoonlijk niet als realistisch zie.
woensdag 24 mei 2023 om 09:56
deadpoetssociety schreef: ↑23-05-2023 23:15
Ik ken zelf meerdere gescheiden mensen, eigen vrienden of ouders van vriendjes. Ik heb ze nooit als exoot gezien, eerder bewonderd omdat zij kennelijk wel knopen kunnen doorhakken
Ik heb je antwoord een paar keer gelezen en net als veel andere posts heeft deze ook weer een wonderlijk soort vervreemdende werking op me. Alsof het topic een soort bezigheidstherapie is voor je maar je geen van de antwoorden op je eigen vragen echt binnen wil laten komen. Al je reacties lijken er steeds net 2% naast. Niet zodanig dat het uit de bocht vliegt, meer alsof we onderwater aan het tennissen zijn.
Ik geef even een voorbeeld aan de hand van je bovenstaande quote:
Wat ik zei was dat je maag soms nog jaren na je scheiding omdraait, bijvoorbeeld als er vriendjes komen spelen die alleen een moeder als een soort exotische levenswijze zien.
Vriendjes van je kinderen dus.
Waarbij je ziet wat dat met je kinderen doet.
En jij pakt hem op met "ik heb alleenstaande ouders nooit als exoot gezien".
Dat zal an sich vast een valide statement zijn, maar het gaat volledig voorbij aan de discussie die je zelf dacht te willen voeren.
Het strooit als het ware heel zachtjes een hoopje zand over mijn opmerking met drie belangrijke voordelen 1 je wordt er niet echt mee geconfronteerd 2 het hoopje zand is een prima basis om een tegel op te leggen van het paadje je huwelijk uit en 3 als je door je wimpers kijkt lijkt het net alsof je heel zorgvuldig alle voors en tegens hebt afgewogen en je je er echt in hebt verdiept.
Je communiceert zo glad als een paling en als je dat thuis met je man ook doet kan ik me levendig voorstellen dat hij is afgehaakt. Het zuigt leeg en ontmoedigt. En ik ken je niet maar mijn inschatting is dat je er je eigen intelligentie fors mee beledigt.
woensdag 24 mei 2023 om 10:00
Honderd procent!
Maar ook een scheiding die goed verloopt heeft al deze effecten.
Met een verkloot proces maak je het dus (minstens) twee keer zo erg.
Het is niet zo dat je met een feilloze scheiding pijn wegpoetst.
woensdag 24 mei 2023 om 10:02
en juist bij mensen die voor de scheiding al niet-communiceerden, gaat het missprankelend schreef: ↑24-05-2023 10:00Honderd procent!
Maar ook een scheiding die goed verloopt heeft al deze effecten.
Met een verkloot proces maak je het dus (minstens) twee keer zo erg.
Het is niet zo dat je met een feilloze scheiding pijn wegpoetst.
woensdag 24 mei 2023 om 10:03
Hmmmsprankelend schreef: ↑24-05-2023 09:56Ik heb je antwoord een paar keer gelezen en net als veel andere posts heeft deze ook weer een wonderlijk soort vervreemdende werking op me. Alsof het topic een soort bezigheidstherapie is voor je maar je geen van de antwoorden op je eigen vragen echt binnen wil laten komen. Al je reacties lijken er steeds net 2% naast. Niet zodanig dat het uit de bocht vliegt, meer alsof we onderwater aan het tennissen zijn.
Ik geef even een voorbeeld aan de hand van je bovenstaande quote:
Wat ik zei was dat je maag soms nog jaren na je scheiding omdraait, bijvoorbeeld als er vriendjes komen spelen die alleen een moeder als een soort exotische levenswijze zien.
Vriendjes van je kinderen dus.
Waarbij je ziet wat dat met je kinderen doet.
En jij pakt hem op met "ik heb alleenstaande ouders nooit als exoot gezien".
Dat zal an sich vast een valide statement zijn, maar het gaat volledig voorbij aan de discussie die je zelf dacht te willen voeren.
Het strooit als het ware heel zachtjes een hoopje zand over mijn opmerking met drie belangrijke voordelen 1 je wordt er niet echt mee geconfronteerd 2 het hoopje zand is een prima basis om een tegel op te leggen van het paadje je huwelijk uit en 3 als je door je wimpers kijkt lijkt het net alsof je heel zorgvuldig alle voors en tegens hebt afgewogen en je je er echt in hebt verdiept.
Je communiceert zo glad als een paling en als je dat thuis met je man ook doet kan ik me levendig voorstellen dat hij is afgehaakt. Het zuigt leeg en ontmoedigt. En ik ken je niet maar mijn inschatting is dat je er je eigen intelligentie fors mee beledigt.
woensdag 24 mei 2023 om 10:29
deadpoetssociety schreef: ↑24-05-2023 10:12Misschien had ik je post niet helemaal goed gelezen. Excuses daarvoor.
Same difference.
Zie je jezelf onder mijn punt uitglibberen?
En het mag hè. Ik kom hier om redenen die niets met jou te maken hebben en ik zal er in mijn hele leven nooit 1 seconde gevolgen van ondervinden als jij weggaat bij je man. Dus boeie voor mij wat je met mijn woorden doet. Maar als je baalt van de cirkeltjes waarin je blijft gaan dan is mijn allergrootste tip voor je toch wel de realiteit onder ogen zien.
woensdag 24 mei 2023 om 10:33
Sprankelend, in je post schrijf je in ieder geval één ding dat wat mij betreft al het gevolg is van de keuze van ouders in een scheidingsproces: vriendjes die bij moeder om de hoek wonen. In woonlocatie kan je als ouders ook diverse keuzes maken waar je de kinderen mee in de voet schiet of niet. En als het toch niet lukt, dan zoek je manieren om het contact met dat vriendje wel door te laten gaan. En eerlijk gezegd denk ik dat er rond en na een scheiding heel veel maakbaar is, maar dat veel ouders óók gewoon nog erg druk zijn met hun eigen verdriet en behoeften. Wat natuurlijk ook begrijpelijk is. Ik zie legio voorbeelden om me heen, waarbij ik me afvraag of er echt goed naar de kinderen wordt gekeken of dat toch het belang van de ouders onbedoeld/onbewust een grote rol speelt. En dat zit 'm ook in de kleinere dingen als begeleiding bij spullen inpakken richting het ovedrachtsmoment, kinderen niet verantwoordelijk maken voor vergeten spullen, zorgen dat de kinderkamers af zijn gelijk na de verhuizing, dat er gelijk ritme en routine is en zo kan ik nog weet ik hoeveel voorbeelden noemen die bij kinderen tot onrust leiden (en dus al snel worden vertaald in "last van de scheiding"), en waarvan ik vanaf de zijlijn zie dat het wellicht anders was gelopen als ouders andere keuzes maken. (Ik was toevallig genoeg vorige week nog op een housewarming waarbij de woning al sinds februari wordt bewoond en de kinderkamers er wat mij betreft uit zagen alsof er net was verhuisd.)
woensdag 24 mei 2023 om 10:41
En eerlijk gezegd - ik heb er natuurlijk geen onderzoek naar gedaan - maar de mensen die zeggen dat hun kinderen last hebben van de scheiding, zijn stuk voor stuk mensen waarvan ik denk: je hebt sommige dingen ook zelf wel een beetje vreemd (zo niet slecht) geregeld. Ik heb een collega die ook klaagt over dat de kinderen hun draai niet kunnen vinden in haar nieuwe huis. Blijkt dus dat zij in de weken dat de kinderen er niet zijn, af en toe het hele huis verhuurt via aorb&b. Gevolg: kinderen kunnen in de week dat ze bij vader zijn niet hun huis in om iets te halen, kunnen niet zoiets lulligs doen als daar een pakketje laten bezorgen, er slapen onbekenden in hun bed, ze moeten de boel enigszins aan kant maken voordat ze naar hun vader gaan etc.etc. Nou, je hoeft niet héél snugger te zijn om te zien dat dit voor flinke onrust kan zorgen. Maar ondertussen maar klagen over haar man die perse wilde scheiden en hoe slecht het voor de kinderen is.
woensdag 24 mei 2023 om 10:55
maar er is voldoende (objectief) onderzoek waaruit toch echt blijkt wat een impact scheiden op kinderen heeftmeisje85 schreef: ↑24-05-2023 10:41En eerlijk gezegd - ik heb er natuurlijk geen onderzoek naar gedaan - maar de mensen die zeggen dat hun kinderen last hebben van de scheiding, zijn stuk voor stuk mensen waarvan ik denk: je hebt sommige dingen ook zelf wel een beetje vreemd (zo niet slecht) geregeld. Ik heb een collega die ook klaagt over dat de kinderen hun draai niet kunnen vinden in haar nieuwe huis. Blijkt dus dat zij in de weken dat de kinderen er niet zijn, af en toe het hele huis verhuurt via aorb&b. Gevolg: kinderen kunnen in de week dat ze bij vader zijn niet hun huis in om iets te halen, kunnen niet zoiets lulligs doen als daar een pakketje laten bezorgen, er slapen onbekenden in hun bed, ze moeten de boel enigszins aan kant maken voordat ze naar hun vader gaan etc.etc. Nou, je hoeft niet héél snugger te zijn om te zien dat dit voor flinke onrust kan zorgen. Maar ondertussen maar klagen over haar man die perse wilde scheiden en hoe slecht het voor de kinderen is.
en vooral in situaties, zoals bij TO, als het leven helmaal niet slecht is, maar hooguit een beetje saai
woensdag 24 mei 2023 om 11:50
DPS, ik begrijp overigens wel een beetje wat sprankelend bedoelt. Als ik voor mezelf spreek, dan was mij opgevallen dat je vaak niet écht antwoord geeft op de gestelde vraag. Dat hoeft ook niet he, wij weten niet wat er allemaal in je hoofd en achter de schermen gebeurt en ons maakt het idd niet uit wat jij uiteindelijk beslist of niet. Maar ik heb in dit topic al een paar keer gedacht: begrijpt ze de vraag nou niet of wil ze er eigenlijk. niet echt aan? En daarmee bedoel ik: kijken wat er nu echt aan de hand is, en daar even zo kritisch naar jezelf, als je man en jullie huwelijk kijken. Want je antwoorden roepen bij mij in ieder geval vaak het idee op dat je wel min of meer antwoord in ongeveer de gevraagde richting geeft, maar er als het ware een beetje omheen cirkelt en het daar vervolgens bij laat. Een beetje ontwijkend dus eigenlijk. Zo ver als sprankelend wil ik het niet doortrekken, maar het is misschien voor jou toch wel interessant om wat meer bij stil te staan, want áls dit ongeveer is hoe je communiceert dan heeft dat mogelijk ook bepaalde effecten op je relatie, toch?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
