Relaties
alle pijlers
Broer is favoriete kind van mijn ouders
vrijdag 30 augustus 2024 om 01:55
Ik zit al jaren met een gevoel wat steeds meer begint te knagen en steeds ergere vormen begint aan te nemen. Waar het om gaat: mijn ouders hebben overduidelijk een favoriet kind, en dat ben ik zeker niet. Mijn broer wordt in alles voorgetrokken. Voornamelijk als het gaat om interesse tonen, tijd vrijmaken voor mij of broer en zelfs op financieel vlak.
Wat betreft interesse tonen merk ik dat mijn broer de favoriet is omdat het altijd over hem gaat als ik bij mijn ouders op bezoek ben. Mijn broer woont nog thuis, maar is wel bezig met een huis opknappen om daar uiteindelijk te gaan wonen. Als ik bij mijn ouders op bezoek kom dan gaat het binnen 2 minuten al over wat mijn broer op zijn werk heeft meegemaakt, wat hij die week aan zijn huis heeft gedaan, etc. Vooral vanuit mijn moeder gaat dit zo. Maar interesse tonen in mij zit er niet in. Zij zal nooit vragen wat ik in het weekend ga doen, hoe mijn werkdag was, etc. Vanuit mijn vader komt die vraag nog wel eens af en toe, maar vanuit mijn moeder nooit. Ik zat laatst eens te denken hoe goed mijn moeder mij eigenlijk kent en ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een halve vreemde voor haar ben, ondanks dat ik daar een paar keer per maand over de vloer kom. Als ik kijk wat mijn moeder over mij weet, dan weet ze waar ik werk, waar ik woon en wat mijn hobby is. Maar zij kan niet uitleggen wat ik nou echt doe. Wat doe ik op mijn werk? Waar ben ik met mijn hobby op dit moment mee bezig? Ik heb besloten om bewust ook niet teveel uit mezelf te delen om zo te ontdekken of er echt zo weinig interesse in mij is. En dat is daarmee eigenlijk wel bevestigd.
Ik ben wat betreft werk en opleiding eigenlijk een vreemde eend in de bijt binnen onze familie. Onze hele familie bestaat bijna volledig uit techneuten en mensen in de zorg. Mijn vader en broer zijn ook techneuten. Mijn moeder is altijd huisvrouw geweest. Ik ben zelf echter een andere weg ingeslagen en ben de financiële kant op gegaan. Ik snap heel goed dat mijn kennis en interesses niet volledig overeenkomen met mijn ouders en ik verwacht ook zeker niet dat zij vakinhoudelijk op het niveau van mij kunnen meepraten. Maar alleen al eens algemene interesse tonen in wat ik doe en hoe het met mij gaat zou ik al waarderen. Maar zelfs dat niet. Het enige waar dus over gepraat wordt is het leven van mijn broer. Als ik een middag van 4 of 5 uur bij hen ben geweest, dan is het 80% van de tijd daarover gegaan.
Wat betreft mijn hobby doe ik zingen en heb ik een halfjaar geleden een groot optreden in een uitverkocht theater gehad. Dat was voor mij best wel een mijlpaal en echt wel een grote belevenis. Mijn ouders wisten hier lang van tevoren al van, maar toonden nooit interesse in die voorstelling. Op een gegeven moment heb ik de vraag gesteld of ze ook wilden komen. Mijn vader liet dat vanaf het begin nog open. Mijn moeder reageerde meteen met 'Nee, dat zie ik niet zitten'. Nu zitten een paar familieleden in een toneelvereniging en daar gaat mijn moeder wel elk jaar trouw naartoe. Toen heb ik naar mijn moeder toe ook heel direct gereageerd en letterlijk gezegd 'Voor het toneel ben je al kaarten aan het regelen nog voordat bekend is wanneer de voorstelling is, maar naar mij komen kijken is dus blijkbaar teveel gevraagd...'. Die opmerking heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat mijn ouders toch allebei zijn komen kijken, maar alleen al het feit dat zo'n opmerking daaraan vooraf moet gaan geeft aan dat de interesse in mij laag is.
Buiten het tonen van interesse wordt ook op financieel vlak een ongelijke behandeling gehanteerd. Hier kwam ik 4 jaar geleden via mijn broer achter. Sindsdien ben ik dit meer in de gaten gaat houden en zijn me op dat vlak steeds vaker dingen opgevallen.
Ik kwam hier via mijn broer achter omdat hij destijds een studie volgde naast zijn werk. Uiteindelijk heeft hij die niet afgemaakt door gebrek aan motivatie. Gevolg: ca 7000 euro kwijt aan lesgeld zonder diploma. In feite dus weggegooid geld. Via mijn broer hoorde ik dat mijn ouders na het stoppen van mijn broers studie mijn broer 3500 euro hadden geschonken als compensatie. Hier hebben ze mij nooit iets over verteld. Als mijn broer mij dit niet had verteld, dan was ik hier nooit achter gekomen. Dit hebben mijn ouders dus in feite geheim gehouden voor mij.
Ik volgde in die tijd ook nog een deeltijdstudie naast mijn drukke baan. Ik heb mijn studie wel afgemaakt na 5 jaar keihard werken. Na het behalen van mijn diploma kreeg ik vanuit mijn ouders 1 woordje: 'Gefeliciteerd'. Niet meer dan dat. Zelfs geen kleinigheidje. Helemaal niks, behalve 'gefeliciteerd'. Geld is niet het allerbelangrijkste, maar hier ben ik wel echt kwaad over. Het gaat hier niet om tientjeswerk, maar om duidelijk ongelijke behandeling. Dit is echt de tegenovergestelde wereld. Iemand die ongemotiveerd is en daardoor afhaakt stoppen ze 3500 euro toe. Iemand die keihard heeft gewerkt en resultaat heeft bereikt zien ze nog amper staan.
Ook bij de verbouwing van mijn broers huis en bij mijn huis dat ik 3 jaar geleden kocht zie ik financiële ongelijke behandeling. Zoals gezegd is mijn broer techneut. Omdat hij handig is heeft hij mij geholpen met wat timmerwerken. Elk uur dat mijn broer gewerkt heeft bij mij werd opgeschreven en heb ik uiteindelijk iets voor moeten betalen. En niet alleen omdat mijn broer dat wilde, maar omdat mijn moeder mij dat min of meer opdwong. Bij elk klein klusje kreeg ik van mijn moeder te horen 'Daar moet je je broer wel voor betalen he'. Op dit moment is mijn broer zoals gezegd met zijn eigen huis bezig. Wat betreft het echte klussen kan ik natuurlijk weinig betekenen omdat ik dat simpelweg niet kan en daar niet sterk genoeg voor ben. Wel heb ik laatst eens een hele dag geholpen met schroot ruimen. Simpel werk, maar wel iets wat moet gebeuren. Waar mijn broer bij mij zowat elke minuut betaald moest krijgen, heb ik helemaal niks gekregen, behalve 'dankjewel'. En natuurlijk zal mijn moeder ook echt niet tegen mijn broer hebben gezegd dat hij mij iets moest geven voor het helpen. Dit is ook meteen de laatste keer geweest dat ik daar een vinger heb uitgestoken.
Mijn vader is inmiddels gepensioneerd en heeft dus alle tijd om bij mij of bij mijn broer iets te komen doen als aan huis iets gedaan moet worden. Mijn vader heeft vorig jaar een paar weken bij mij gewerkt omdat ik een nieuwe keuken kreeg. Hij heeft geholpen bij het aanleggen van water en elektriciteit. Superfijn natuurlijk, maar ik kreeg wel meerdere keren te horen hoeveel geld me dat wel niet bespaard heeft. 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' kreeg ik regelmatig te horen. Alsof ik me dat zelf niet realiseerde...
Waar mijn vader bij mij een paar weken is komen helpen, is hij bij mijn broer al bijna een jaar bezig. Mijn broer heeft een echte opknapper waar alle ruimtes worden aangepakt en het huis wordt zelfs deels opnieuw gebouwd. Wel wat meer werk dan bij mij dus. Zo'n uitspraken als 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' heb ik hem richting mijn broer nog nooit horen maken, terwijl het werk dat hij daar in heeft gestopt al een veelvoud is van wat hij bij mij heeft gedaan. En dat werk is ook nog lang niet klaar.
Nu laat ik volgende maand nieuwe ruiten plaatsen. De glazenzetter heeft al aangegeven dat als gevolg daarvan het schilderwerk van de kozijnen hoogstwaarschijnlijk opnieuw zal moeten. Daarom vroeg ik mijn vader vorige week of hij binnenkort misschien een paar dagen naar mij wil komen om mij nog eens een keer te helpen. Als antwoord kreeg ik 'Mwa liever niet, schilderen is niet mijn hobby'. En dat dus nadat hij het afgelopen jaar wel elke week 4 of 5 keer naar het huis van mijn broer gaat. Toen heb ik een vergelijkbare opmerking gemaakt als hoe ik het ook bij mijn moeder had aangepakt en gezegd 'Oke maar je gaat dus wel 4-5 keer per week naar mijn broer...' Daarna draaide hij iets bij door te zeggen 'Ik zal eens kijken of ik kan komen', al heeft hij ook nog niet gezegd dat hij mij daadwerkelijk wil komen helpen.
Op dit vlak zie ik zowel in aandacht/interesse als in financiële behandeling ongelijkheid. Blijkbaar is het huis van mijn broer interessanter dan dat van mij en de veelvoud aan tijd die door mijn vader in het huis van mijn broer wordt gestopt levert mijn broer ook weer een veel groter financieel voordeel op.
Nogmaals is geld niet het allerbelangrijkste en kijk ik echt niet op elke 10 euro, maar dit gaat zover dat het mij echt kwaad maakt door ongelijke behandeling. Ik heb een goedbetaalde baan en verdien een stuk meer dan mijn broer. Ik heb er dan ook wel veel harder voor moeten werken om hier te komen. Ik merk aan alles dat daar vooral vanuit mijn moeder behoorlijk wat jaloezie in zit. Ik denk dat dat de reden is waarom ze mij op deze manier behandelen.
Ik zit in dubio wat ik moet doen. Ik voel gewoon dat de bom een keer gaat barsten als ik dit nog lang laat doorsudderen. Al betwijfel ik ook of een normaal gesprek er met mijn ouders in gaat zitten. Ik heb al meermaals gemerkt dat mijn moeder op laag niveau zit wat betreft zelfreflectie. Zij schiet meteen in de weerstand als ze wordt aangesproken. Het ligt nooit aan haar, maar altijd aan de ander. Mijn vader kennende zal hij vooral mijn gevoelens gaan ontkennen en argumenten gaan verzinnen waarom mijn gevoel niet overeenkomt met de werkelijkheid.
Ik kan dus een gewoon gesprek aangaan, wat voor mijn gevoel op niks gaat uitlopen.
Ik zou ook nog kunnen overwegen om gewoon mede te delen wat mij dwars zit, het contact even te breken zodat mijn ouders eens kunnen nadenken over hetgeen ik gezegd heb en vervolgens kunnen bepalen wat zij hiermee willen doen. Al is die laatste optie ook meteen best hard. Maar misschien is hard zijn in dit geval ook wel het beste.
Zijn er meer mensen die zich in een soortgelijk verhaal herkennen? En dan vooral dat ze net zoals ik aan de verkeerde kant zitten. Hoe zouden jullie dit aanvliegen?
Wat betreft interesse tonen merk ik dat mijn broer de favoriet is omdat het altijd over hem gaat als ik bij mijn ouders op bezoek ben. Mijn broer woont nog thuis, maar is wel bezig met een huis opknappen om daar uiteindelijk te gaan wonen. Als ik bij mijn ouders op bezoek kom dan gaat het binnen 2 minuten al over wat mijn broer op zijn werk heeft meegemaakt, wat hij die week aan zijn huis heeft gedaan, etc. Vooral vanuit mijn moeder gaat dit zo. Maar interesse tonen in mij zit er niet in. Zij zal nooit vragen wat ik in het weekend ga doen, hoe mijn werkdag was, etc. Vanuit mijn vader komt die vraag nog wel eens af en toe, maar vanuit mijn moeder nooit. Ik zat laatst eens te denken hoe goed mijn moeder mij eigenlijk kent en ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een halve vreemde voor haar ben, ondanks dat ik daar een paar keer per maand over de vloer kom. Als ik kijk wat mijn moeder over mij weet, dan weet ze waar ik werk, waar ik woon en wat mijn hobby is. Maar zij kan niet uitleggen wat ik nou echt doe. Wat doe ik op mijn werk? Waar ben ik met mijn hobby op dit moment mee bezig? Ik heb besloten om bewust ook niet teveel uit mezelf te delen om zo te ontdekken of er echt zo weinig interesse in mij is. En dat is daarmee eigenlijk wel bevestigd.
Ik ben wat betreft werk en opleiding eigenlijk een vreemde eend in de bijt binnen onze familie. Onze hele familie bestaat bijna volledig uit techneuten en mensen in de zorg. Mijn vader en broer zijn ook techneuten. Mijn moeder is altijd huisvrouw geweest. Ik ben zelf echter een andere weg ingeslagen en ben de financiële kant op gegaan. Ik snap heel goed dat mijn kennis en interesses niet volledig overeenkomen met mijn ouders en ik verwacht ook zeker niet dat zij vakinhoudelijk op het niveau van mij kunnen meepraten. Maar alleen al eens algemene interesse tonen in wat ik doe en hoe het met mij gaat zou ik al waarderen. Maar zelfs dat niet. Het enige waar dus over gepraat wordt is het leven van mijn broer. Als ik een middag van 4 of 5 uur bij hen ben geweest, dan is het 80% van de tijd daarover gegaan.
Wat betreft mijn hobby doe ik zingen en heb ik een halfjaar geleden een groot optreden in een uitverkocht theater gehad. Dat was voor mij best wel een mijlpaal en echt wel een grote belevenis. Mijn ouders wisten hier lang van tevoren al van, maar toonden nooit interesse in die voorstelling. Op een gegeven moment heb ik de vraag gesteld of ze ook wilden komen. Mijn vader liet dat vanaf het begin nog open. Mijn moeder reageerde meteen met 'Nee, dat zie ik niet zitten'. Nu zitten een paar familieleden in een toneelvereniging en daar gaat mijn moeder wel elk jaar trouw naartoe. Toen heb ik naar mijn moeder toe ook heel direct gereageerd en letterlijk gezegd 'Voor het toneel ben je al kaarten aan het regelen nog voordat bekend is wanneer de voorstelling is, maar naar mij komen kijken is dus blijkbaar teveel gevraagd...'. Die opmerking heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat mijn ouders toch allebei zijn komen kijken, maar alleen al het feit dat zo'n opmerking daaraan vooraf moet gaan geeft aan dat de interesse in mij laag is.
Buiten het tonen van interesse wordt ook op financieel vlak een ongelijke behandeling gehanteerd. Hier kwam ik 4 jaar geleden via mijn broer achter. Sindsdien ben ik dit meer in de gaten gaat houden en zijn me op dat vlak steeds vaker dingen opgevallen.
Ik kwam hier via mijn broer achter omdat hij destijds een studie volgde naast zijn werk. Uiteindelijk heeft hij die niet afgemaakt door gebrek aan motivatie. Gevolg: ca 7000 euro kwijt aan lesgeld zonder diploma. In feite dus weggegooid geld. Via mijn broer hoorde ik dat mijn ouders na het stoppen van mijn broers studie mijn broer 3500 euro hadden geschonken als compensatie. Hier hebben ze mij nooit iets over verteld. Als mijn broer mij dit niet had verteld, dan was ik hier nooit achter gekomen. Dit hebben mijn ouders dus in feite geheim gehouden voor mij.
Ik volgde in die tijd ook nog een deeltijdstudie naast mijn drukke baan. Ik heb mijn studie wel afgemaakt na 5 jaar keihard werken. Na het behalen van mijn diploma kreeg ik vanuit mijn ouders 1 woordje: 'Gefeliciteerd'. Niet meer dan dat. Zelfs geen kleinigheidje. Helemaal niks, behalve 'gefeliciteerd'. Geld is niet het allerbelangrijkste, maar hier ben ik wel echt kwaad over. Het gaat hier niet om tientjeswerk, maar om duidelijk ongelijke behandeling. Dit is echt de tegenovergestelde wereld. Iemand die ongemotiveerd is en daardoor afhaakt stoppen ze 3500 euro toe. Iemand die keihard heeft gewerkt en resultaat heeft bereikt zien ze nog amper staan.
Ook bij de verbouwing van mijn broers huis en bij mijn huis dat ik 3 jaar geleden kocht zie ik financiële ongelijke behandeling. Zoals gezegd is mijn broer techneut. Omdat hij handig is heeft hij mij geholpen met wat timmerwerken. Elk uur dat mijn broer gewerkt heeft bij mij werd opgeschreven en heb ik uiteindelijk iets voor moeten betalen. En niet alleen omdat mijn broer dat wilde, maar omdat mijn moeder mij dat min of meer opdwong. Bij elk klein klusje kreeg ik van mijn moeder te horen 'Daar moet je je broer wel voor betalen he'. Op dit moment is mijn broer zoals gezegd met zijn eigen huis bezig. Wat betreft het echte klussen kan ik natuurlijk weinig betekenen omdat ik dat simpelweg niet kan en daar niet sterk genoeg voor ben. Wel heb ik laatst eens een hele dag geholpen met schroot ruimen. Simpel werk, maar wel iets wat moet gebeuren. Waar mijn broer bij mij zowat elke minuut betaald moest krijgen, heb ik helemaal niks gekregen, behalve 'dankjewel'. En natuurlijk zal mijn moeder ook echt niet tegen mijn broer hebben gezegd dat hij mij iets moest geven voor het helpen. Dit is ook meteen de laatste keer geweest dat ik daar een vinger heb uitgestoken.
Mijn vader is inmiddels gepensioneerd en heeft dus alle tijd om bij mij of bij mijn broer iets te komen doen als aan huis iets gedaan moet worden. Mijn vader heeft vorig jaar een paar weken bij mij gewerkt omdat ik een nieuwe keuken kreeg. Hij heeft geholpen bij het aanleggen van water en elektriciteit. Superfijn natuurlijk, maar ik kreeg wel meerdere keren te horen hoeveel geld me dat wel niet bespaard heeft. 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' kreeg ik regelmatig te horen. Alsof ik me dat zelf niet realiseerde...
Waar mijn vader bij mij een paar weken is komen helpen, is hij bij mijn broer al bijna een jaar bezig. Mijn broer heeft een echte opknapper waar alle ruimtes worden aangepakt en het huis wordt zelfs deels opnieuw gebouwd. Wel wat meer werk dan bij mij dus. Zo'n uitspraken als 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' heb ik hem richting mijn broer nog nooit horen maken, terwijl het werk dat hij daar in heeft gestopt al een veelvoud is van wat hij bij mij heeft gedaan. En dat werk is ook nog lang niet klaar.
Nu laat ik volgende maand nieuwe ruiten plaatsen. De glazenzetter heeft al aangegeven dat als gevolg daarvan het schilderwerk van de kozijnen hoogstwaarschijnlijk opnieuw zal moeten. Daarom vroeg ik mijn vader vorige week of hij binnenkort misschien een paar dagen naar mij wil komen om mij nog eens een keer te helpen. Als antwoord kreeg ik 'Mwa liever niet, schilderen is niet mijn hobby'. En dat dus nadat hij het afgelopen jaar wel elke week 4 of 5 keer naar het huis van mijn broer gaat. Toen heb ik een vergelijkbare opmerking gemaakt als hoe ik het ook bij mijn moeder had aangepakt en gezegd 'Oke maar je gaat dus wel 4-5 keer per week naar mijn broer...' Daarna draaide hij iets bij door te zeggen 'Ik zal eens kijken of ik kan komen', al heeft hij ook nog niet gezegd dat hij mij daadwerkelijk wil komen helpen.
Op dit vlak zie ik zowel in aandacht/interesse als in financiële behandeling ongelijkheid. Blijkbaar is het huis van mijn broer interessanter dan dat van mij en de veelvoud aan tijd die door mijn vader in het huis van mijn broer wordt gestopt levert mijn broer ook weer een veel groter financieel voordeel op.
Nogmaals is geld niet het allerbelangrijkste en kijk ik echt niet op elke 10 euro, maar dit gaat zover dat het mij echt kwaad maakt door ongelijke behandeling. Ik heb een goedbetaalde baan en verdien een stuk meer dan mijn broer. Ik heb er dan ook wel veel harder voor moeten werken om hier te komen. Ik merk aan alles dat daar vooral vanuit mijn moeder behoorlijk wat jaloezie in zit. Ik denk dat dat de reden is waarom ze mij op deze manier behandelen.
Ik zit in dubio wat ik moet doen. Ik voel gewoon dat de bom een keer gaat barsten als ik dit nog lang laat doorsudderen. Al betwijfel ik ook of een normaal gesprek er met mijn ouders in gaat zitten. Ik heb al meermaals gemerkt dat mijn moeder op laag niveau zit wat betreft zelfreflectie. Zij schiet meteen in de weerstand als ze wordt aangesproken. Het ligt nooit aan haar, maar altijd aan de ander. Mijn vader kennende zal hij vooral mijn gevoelens gaan ontkennen en argumenten gaan verzinnen waarom mijn gevoel niet overeenkomt met de werkelijkheid.
Ik kan dus een gewoon gesprek aangaan, wat voor mijn gevoel op niks gaat uitlopen.
Ik zou ook nog kunnen overwegen om gewoon mede te delen wat mij dwars zit, het contact even te breken zodat mijn ouders eens kunnen nadenken over hetgeen ik gezegd heb en vervolgens kunnen bepalen wat zij hiermee willen doen. Al is die laatste optie ook meteen best hard. Maar misschien is hard zijn in dit geval ook wel het beste.
Zijn er meer mensen die zich in een soortgelijk verhaal herkennen? En dan vooral dat ze net zoals ik aan de verkeerde kant zitten. Hoe zouden jullie dit aanvliegen?
vrijdag 30 augustus 2024 om 17:34
Zoals ik al schreef. Broer was een zorgenkind. Vroeger werd je daar niet in begeleid. Dus ja, mijn ouders hebben hem niet kunnen geven wat hij nodig had. Zoals Anna mooi beschrijft. De vraag is hoe je daar vervolgens mee omgaat als volwassene. Er wordt hem niet gezegdLorem_Ipsum schreef: ↑30-08-2024 17:12Broer kan ook gewoon fout zitten met zijn conclusies. Misschien was hij wel gewoon moeilijker, dat kan. Niet alles hoeft erkend te worden, misschien zat hij met sommige dingen gewoon fout, aardje naar zijn vaartje, bijvoorbeeld.
dat hij zo moeilijk is, zoals iemand hier schreef. Hij zal het vast zo gevoeld hebben omdat er nu eenmaal regelmatig stront aan de knikker was op school of in de buurt. Ik ben brave harry. Maar dat betekent niet dat ouders meer van mij houden dan van hem. En dat gevoel, daar zal hij toch zelf mee aan de slag moeten. Zeker omdat hij mijn ouders in alles afwijst. En dan mogen ze weer wel komen. En dan wil hij toch mijn vader weer niet zien.
En ik wil toch een beetje opkomen voor mijn ouders (das blijkbaar mijn geconditioneerde natuur
) maar dat ze er verdriet van hebben dat hij het zo ervaart, en dat de relatie nu zo is, betekent ook niet dat ze in een slachtofferrol blijven hangen. Het is toch ook gewoon verdrietig als een van je kinderen aangeeft dat je meer van de ander houdt en die ander favoriet is. En je dit ook niet goed mag maken.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
vrijdag 30 augustus 2024 om 18:50
Nee, uiteraard hoeven je ouders zich niet te verontschuldigen voor armoe. Ik ken jouw broer natuurlijk niet, noch weet ik hoe hij zich als volwassene opstelt naar jullie ouders. Het ging me erom dat een jeugd heel verschillend ervaren kan zijn en ook hoe dat doorwerkt kan verschillen. Dat zie ik ook tussen mij en mijn siblings, maar daar veroordelen we elkaar niet om. Dingen waar mijn ouders zich voor zouden kunnen verontschuldigen zie ik wel, maar ik voel er weinig belang bij om daar om te vragen. Ik zou dat vanuit mijn ervaring ook niet uitdrukkelijk met mijn siblings bespreken, omdat ik het meer mijn thema vind en hen er niet mee wil lastigvallen. Maar goed, dan gaat het wel om daadwerkelijke keuzes van mijn ouders waar ik schade door opgelopen heb. Of mijn ouders het zelf als keuzes zagen weet ik dan weer niet.NoPepsiPlease schreef: ↑30-08-2024 17:07Dat je als kind niet ziet dat het kopen van die merkschoenen betekent dat er een week geen avondeten op tafel staat dat snap ik nog wel. Maar als volwassene kan je dan best denken, goh, wat hebben die mensen altijd hard gewerkt en hun best gedaan om mij te verzorgen. Kijken naar wat je wel gekregen hebt ipv wat je niet gekregen hebt.
Ik vind niet dat mijn ouders zich hoeven te verontschuldigen voor armoe. Ook al had mijn broer daar dus wel last van.
Maar goed, ik wil verder niet een topic kapen. Maar wil wel een tegengeluid laten horen.
Een beetje off-topic, misschien, maar ook weer niet als het gaat om relatie tussen siblings inclusief eventuele aannames en oordelen over en weer.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 30 augustus 2024 om 18:56
Dat kan ik me goed voorstellen, ja. Met je eens dat je broer zich daarin volwassener kan opstellen. Of je geeft je ouders de ruimte om het goed te maken of je wil dat niet meer en zet bijv het contact op een lager pitje. Lopen slachtofferen als eenrichtingsverkeer zou ik bij een volwassen vent snel klaar mee zijn en als ouder vermoedelijk inderdaad verdrietig van worden.NoPepsiPlease schreef: ↑30-08-2024 17:34Zoals ik al schreef. Broer was een zorgenkind. Vroeger werd je daar niet in begeleid. Dus ja, mijn ouders hebben hem niet kunnen geven wat hij nodig had. Zoals Anna mooi beschrijft. De vraag is hoe je daar vervolgens mee omgaat als volwassene. Er wordt hem niet gezegd
dat hij zo moeilijk is, zoals iemand hier schreef. Hij zal het vast zo gevoeld hebben omdat er nu eenmaal regelmatig stront aan de knikker was op school of in de buurt. Ik ben brave harry. Maar dat betekent niet dat ouders meer van mij houden dan van hem. En dat gevoel, daar zal hij toch zelf mee aan de slag moeten. Zeker omdat hij mijn ouders in alles afwijst. En dan mogen ze weer wel komen. En dan wil hij toch mijn vader weer niet zien.
En ik wil toch een beetje opkomen voor mijn ouders (das blijkbaar mijn geconditioneerde natuur) maar dat ze er verdriet van hebben dat hij het zo ervaart, en dat de relatie nu zo is, betekent ook niet dat ze in een slachtofferrol blijven hangen. Het is toch ook gewoon verdrietig als een van je kinderen aangeeft dat je meer van de ander houdt en die ander favoriet is. En je dit ook niet goed mag maken.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 30 augustus 2024 om 19:03
Ik vind de post best wel onvolwassen, passief-agressief en veroordelend.
Misschien gaat het contact met je broer je ouders makkelijker af. Hij is wellicht wat meer uitnodigend in wat hij zelf deelt en bijdraagt. Hij test zijn ouders misschien minder uit in of zij wel voldoende interesse in hem tonen en legt niet elke euro op een weegschaal. Hij investeert ook zijn tijd en energie in helpen in het huis en is daar vaker.
Ik zeg niet dat je ouder 0 schuld hebben in de jullie relatie het is 50/50, maar je houding is vreemd, niet gericht op het positieve in jullie relatie, bijna achterdochtig.
Een volwassen persoon heeft zijn ouder niet zo hard nodig en zal het ook niet nodig vinden om ze zo uit te testen.
Wat wil je bereiken met dit gedrag?
Ik kan je een voorbeeld geven, mijn ouders hebben de rechtszaak betaalt van mijn zwager (de man van mijn zus) van € 15.000,-., omdat hij zijn kind uit een eerder relatie niet mocht zien. Terwijl hij een veroordeelde pedo blijkt te zijn achteraf en dat heeft mijn zus verzwegen. Denk je nu echt dat ik mijn ouders ga lastig vallen met: jullie doen dom met geld en wanneer ik alles vergelijk dan krijg ik nog €15,000,- ???
Het lijkt leuk al dat veroordelen en dit is maar een mislukte studie: het laat slechts 1 ding zien en dat is dat je onvolwassen en niet verdraagzaam bent. Als je moeilijk bent om mee om te gaan, dan zijn maak je weinig vrienden. Je trekt nu eenmaal geen bijen aan met azijn, ook niet in je eigen familie.
Misschien gaat het contact met je broer je ouders makkelijker af. Hij is wellicht wat meer uitnodigend in wat hij zelf deelt en bijdraagt. Hij test zijn ouders misschien minder uit in of zij wel voldoende interesse in hem tonen en legt niet elke euro op een weegschaal. Hij investeert ook zijn tijd en energie in helpen in het huis en is daar vaker.
Ik zeg niet dat je ouder 0 schuld hebben in de jullie relatie het is 50/50, maar je houding is vreemd, niet gericht op het positieve in jullie relatie, bijna achterdochtig.
Een volwassen persoon heeft zijn ouder niet zo hard nodig en zal het ook niet nodig vinden om ze zo uit te testen.
Wat wil je bereiken met dit gedrag?
Ik kan je een voorbeeld geven, mijn ouders hebben de rechtszaak betaalt van mijn zwager (de man van mijn zus) van € 15.000,-., omdat hij zijn kind uit een eerder relatie niet mocht zien. Terwijl hij een veroordeelde pedo blijkt te zijn achteraf en dat heeft mijn zus verzwegen. Denk je nu echt dat ik mijn ouders ga lastig vallen met: jullie doen dom met geld en wanneer ik alles vergelijk dan krijg ik nog €15,000,- ???
Het lijkt leuk al dat veroordelen en dit is maar een mislukte studie: het laat slechts 1 ding zien en dat is dat je onvolwassen en niet verdraagzaam bent. Als je moeilijk bent om mee om te gaan, dan zijn maak je weinig vrienden. Je trekt nu eenmaal geen bijen aan met azijn, ook niet in je eigen familie.
vrijdag 30 augustus 2024 om 19:16
Recht hebben op merkkleding ???Anna2024 schreef: ↑30-08-2024 17:08Zeker, het zit er niet in, dat is duidelijk. En zowel broer zal dat idd moeten inzien ipv tegen te blijven vechten als volwassene.
Het gaat om de erkenning. Hij was niet moeilijk als kind. Zn ouders konden hem niet geven waar hij ( en zus) recht op hadden. Zolang niemand dat ziet en tegen hem zegt en men blijft zeggen hoe moeilijk hij is en ouders in de slachtofferrol blijven zal hij er ook niet (zomaar) uitkomen.
Maar goed ik hou erover op zo.
Ik ben het er zeker mee eens dat volwassenen uit de slachtofferrol moeten gaan, maar niet dat je je daar zo ff overheen kunt zetten.
Interessant he, ik kan hier uren over praten en nadenken.
De maatschappij heeft op emotioneel gebied enorm veel blinde vlekken.
En sommige kinderen zijn echt wel moeilijk. Is niemands schuld. Maar het is geen feit of zo dat moeilijke kinderen gemaakt worden.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 30 augustus 2024 om 19:51
Sommige kinderen hebben van nature idd meer temperament. Maar probleemkinderen worden niet geboren hoor. In iedee geval is het in bijna alle gevallen te herleiden in opvoeding en/of meegemaakt trauma. Wat het ook is, een kind heeft ten alle tijden het recht op positieve aandacht en gezien worden in hun behoeftes.blijfgewoonbianca schreef: ↑30-08-2024 19:16Recht hebben op merkkleding ???
En sommige kinderen zijn echt wel moeilijk. Is niemands schuld. Maar het is geen feit of zo dat moeilijke kinderen gemaakt worden.
Jij als volwassene kan merkkleding terecht onzin vinden. Een kind moet dit nog leren. Als je het kind niet serieus neemt hierin ( bv waarom is het zo belangrijk voor je, bv erbij willen horen, hoe kan je dit op een andere manier oplossen). Het niet geven en hm daarna alleen laten met het voor dat kind terechte verdriet. Dat maakt dat hij zich niet serieus genomen voelt en blijft zeuren om die kleding en/of zich blijft 'misdragen'.
Het gaat er niet om dat men het geld niet had voor die kleding, maar er werd niet geluisterd waarschijnlijk in dit geval.
Omdat ouders hier niet toe in staat zijn. Niet dat ze dit expres doen.
Zo belangrijk deze bewustwording. Het gaat niet om schuldigen aanwijzen maar zien en erkennen waar het mis is gegaan.
vrijdag 30 augustus 2024 om 19:56
To is volwassen, tot haar 18de/21de had zij allerlei kindrechten, daarna niet meer.
Je kunt relaties niet afdwingen en geld zeker niet.
Het is een keuze om niets over jezelf te vertellen, alles te vergelijken en je verongelijkt te voelen. To is een volwassen vrouw. Zij heeft haar ouders helemaal niet nodig.
Als het vergelijken en uittesten obsessief wordt, dan is het gezonder om daar hulp bij te zoeken ipv afdwingen dat het allemaal 50/50 moet zijn en om te doen alsof er een recht bestaat op een bepaald soort relatie en inspraak op hoe ouders hun geld uitgeven. Met alle respect: dat recht bestaat helemaal niet.
Je kunt relaties niet afdwingen en geld zeker niet.
Het is een keuze om niets over jezelf te vertellen, alles te vergelijken en je verongelijkt te voelen. To is een volwassen vrouw. Zij heeft haar ouders helemaal niet nodig.
Als het vergelijken en uittesten obsessief wordt, dan is het gezonder om daar hulp bij te zoeken ipv afdwingen dat het allemaal 50/50 moet zijn en om te doen alsof er een recht bestaat op een bepaald soort relatie en inspraak op hoe ouders hun geld uitgeven. Met alle respect: dat recht bestaat helemaal niet.
vrijdag 30 augustus 2024 om 20:34
Ik reageerde net niet op to,
Er lopen nu 2 verhalen door elkaar;)
To is nog aan het ontdekken, ze voelt dat het niet goed zit. Dat is juist super goed vind ik. Ze heeft nu erkenning bij sommigen van ons gevonden die het herkennen. Haar gevoel is terecht en mag er zijn. En ze mag zeker ook ff zelfmedelijden hebben want het is niet niets.
Nu kan ze weer verder. En met de nieuwe inzichten vermoed ik dat ze niet verder gaat op oude voet, to?
Er lopen nu 2 verhalen door elkaar;)
To is nog aan het ontdekken, ze voelt dat het niet goed zit. Dat is juist super goed vind ik. Ze heeft nu erkenning bij sommigen van ons gevonden die het herkennen. Haar gevoel is terecht en mag er zijn. En ze mag zeker ook ff zelfmedelijden hebben want het is niet niets.
Nu kan ze weer verder. En met de nieuwe inzichten vermoed ik dat ze niet verder gaat op oude voet, to?
vrijdag 30 augustus 2024 om 20:50
Naar mijn idee slaat de post van FaceofOz de plank volledig mis.FaceofOZ schreef: ↑30-08-2024 19:03Ik vind de post best wel onvolwassen, passief-agressief en veroordelend.
Misschien gaat het contact met je broer je ouders makkelijker af. Hij is wellicht wat meer uitnodigend in wat hij zelf deelt en bijdraagt. Hij test zijn ouders misschien minder uit in of zij wel voldoende interesse in hem tonen en legt niet elke euro op een weegschaal. Hij investeert ook zijn tijd en energie in helpen in het huis en is daar vaker.
Ik zeg niet dat je ouder 0 schuld hebben in de jullie relatie het is 50/50, maar je houding is vreemd, niet gericht op het positieve in jullie relatie, bijna achterdochtig.
Een volwassen persoon heeft zijn ouder niet zo hard nodig en zal het ook niet nodig vinden om ze zo uit te testen.
Wat wil je bereiken met dit gedrag?
Ik kan je een voorbeeld geven, mijn ouders hebben de rechtszaak betaalt van mijn zwager (de man van mijn zus) van € 15.000,-., omdat hij zijn kind uit een eerder relatie niet mocht zien. Terwijl hij een veroordeelde pedo blijkt te zijn achteraf en dat heeft mijn zus verzwegen. Denk je nu echt dat ik mijn ouders ga lastig vallen met: jullie doen dom met geld en wanneer ik alles vergelijk dan krijg ik nog €15,000,- ???
Het lijkt leuk al dat veroordelen en dit is maar een mislukte studie: het laat slechts 1 ding zien en dat is dat je onvolwassen en niet verdraagzaam bent. Als je moeilijk bent om mee om te gaan, dan zijn maak je weinig vrienden. Je trekt nu eenmaal geen bijen aan met azijn, ook niet in je eigen familie.
In mijn gezin is het zo dat mijn ouders zich altijd iets meer zorgen maken over mijn broer dan over mij. En ja, misschien krijgt hij daardoor iets meer aandacht.
Maar nooit, echt nooit, hebben mijn ouders mij het gevoel gegeven dat ik minder belangrijk ben. Ze zijn juist altijd heel geïnteresseerd en trots op alles wat ik doe of gedaan heb (zelfs vroeger bij muziekvoorstellingen). Hoewel ze weinig kennis hebben van mijn vakgebied (onze familie is meer gericht op zorg en onderwijs), tonen ze altijd interesse. Ook als het om giften gaat, wordt alles netjes eerlijk verdeeld.
Daarnaast zijn mijn broer en ik totaal verschillend in karakter en ook op het gebied van organiseren van “gezellige uitjes” en “op bezoek komen”. Als ik twee weken niets van mij laat horen, zullen mijn ouders echt niet anders over mij denken. Dat is dus een gezonde familierelatie.
Ik begrijp jouw gevoel helemaal, en ik denk dat het terecht is. Het is alleen mogelijk dat je ouders er zelf niet van bewust zijn. Het zou goed kunnen zijn om er met hen over te praten, niet op een verwijtende manier, maar door te delen hoe je je voelt en wat dat met je doet. Het is belangrijk en gezond om je gevoelens met je ouders te bespreken. En mocht hun reactie anders zijn dan je verwacht, wees niet bang voor een confrontatie. Misschien is er gewoon een keer een stevige discussie nodig.
Succes!
elenabobbie wijzigde dit bericht op 30-08-2024 21:01
Reden: -
Reden: -
0.32% gewijzigd
vrijdag 30 augustus 2024 om 20:51
Sommige kinderen zijn zeurderig, of achterbaks, of chronisch ontevreden. Of verzin maar een paar “ mindere “ karaktertrekken. Dat zijn niet meteen probleemkinderen, hoor. Ze zijn alleen niet zo heel makkelijk in de omgang. En het is ook geen opvoedingsding of trauma.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 30 augustus 2024 om 21:03
Ok hierover verschillen we van mening.blijfgewoonbianca schreef: ↑30-08-2024 20:51Sommige kinderen zijn zeurderig, of achterbaks, of chronisch ontevreden. Of verzin maar een paar “ mindere “ karaktertrekken. Dat zijn niet meteen probleemkinderen, hoor. Ze zijn alleen niet zo heel makkelijk in de omgang. En het is ook geen opvoedingsding of trauma.
vrijdag 30 augustus 2024 om 21:23
Ben jij dan van mening dat elk kind even “ makkelijk “ is ? Of compleet blanco en helemaal door ( gebrek aan ) opvoeding gevormd wordt ?
Je zou nog kunnen stellen dat “ moeilijk “ kind uit gezin a in gezin b naadloos had gepast.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 30 augustus 2024 om 21:41
Nee niet ieder kind is even makkelijk in de zin van temperament. Kind wat rustig is en dus als makkelijk wordt gezien kan temperament zijn maar kan ook gevolg zijn van dat ouders structureel niet aan emotionele behoeftes voldoet en daarom maar heeft opgegeven ( onbewust).blijfgewoonbianca schreef: ↑30-08-2024 21:23Ben jij dan van mening dat elk kind even “ makkelijk “ is ? Of compleet blanco en helemaal door ( gebrek aan ) opvoeding gevormd wordt ?
Je zou nog kunnen stellen dat “ moeilijk “ kind uit gezin a in gezin b naadloos had gepast.
Kind met veel temperament ( kan karakter zijn maar en/of ook al trauma in vroege jeugd, dus bv laten huilen als baby terwijl het troost/eten nodig had etc).
Gezin a zou omdat ze bv zelf ook een jeugd hadden met emotionele verwaarlozing wel getriggerd worden in het gedrag van hun kind en hun kind ook niet kunnen geven wat het nodig had.
Terwijl gezin b, die zelf emotionele gezonde jeugd heeft gehad niet wordt getriggerd door het temperamentvolle gedrag van datzelfde kind. Omdat ze het zich niet persoonlijk nemen en hun gevoel niet wordt getriggerd.
Het is dus niet puur schuld geven aan ouders maar echt bewustwording bij jezelf. Ouders kan je niet veranderen, jezelf wel. Zolang je die bewustwording niet krijgt is de kans heel groot dat je het doorgeeft aan je eigen kinderen.
Zo zie ik het. En helaas ben ik ook tot inzicht gekomen dat ik er een van ben. En ik had het nooit verwacht maar zie ik nu, dat ik het ook aan mn kinderen al heb doorgegeven. Gelukkig zie en weet ik het nu en kan ik het zelf kan veranderen, en daarmee ook bij mn kinderen veel kan rechtzetten.
vrijdag 30 augustus 2024 om 22:11
Nou dit vind ik echt heel goed uitgelegd!Java schreef: ↑30-08-2024 11:12Ik denk dat dit voor veel (volwassen) kinderen herkenbaar is, zo ook voor mij. Het geeft een ontzettend rotgevoel en je kunt er eigenlijk niets mee. Ouders zijn vaak al te oud en daarmee te star om de oneerlijkheid in te zien of te willen toegeven. Compensatie is geen beginnen meer aan, en het geheel zou ook een geforceerd en onnatuurlijk karakter krijgen.
Meestal komt de oneerlijkheid voort uit patronen die al in de kindertijd zijn ontstaan en helemaal vastgeroest zitten: Het kind dat vroeger de meeste hulp en aandacht nodig had, krijgt (en vraagt) dat op volwassen leeftijd nog steeds. Het kind dat zich juist flink hield en altijd zijn eigen boontjes probeerde te doppen, wordt door de ouders 'vergeten' op het gebied van aandacht, hulp en financiële ondersteuning. Want die heeft het toch zeker niet nodig?
Ouders zijn zich meestal van geen kwaad bewust en zijn ervan overtuigd dat alles eerlijk verloopt. Ook pijnlijk als het patroon zich voortzet richting de verschillende kleinkinderen, trouwens.
Het is eigenlijk niet op te lossen behalve door er ruzie over te maken, meer afstand te nemen, te breken. Maar in alle gevallen zul jij de onsympathiek persoon lijken die haar gezinsleden hun fijne patroon misgunt en die verongelijkt en zelfmedelijdend is.
Nogmaals, deze oneerlijkheid is 'echt' en dat voelt heel rot. Maar zoals anderen ook al zeggen, je gaat het niet winnen van dit vastgeroeste patroon. Het enige wat je kunt doen is het voor jezelf verwerken (evt. met hulp), ermee leren omgaan, en jezelf schouderklopjes geven omdat jij altijd zelf je boontjes hebt gedopt en ook door je ouders wordt gezien als iemand die ontzettend zelfstandig en succesvol is, in tegenstelling tot je hulpbehoevende, vaak falende sibbling(s).
Veel sterkte, ik voel met je mee.
vrijdag 30 augustus 2024 om 22:20
vrijdag 30 augustus 2024 om 22:35
Zo kun je het wel alle kanten op draaien en is alles altijd de schuld van de ouders. Want in sommige gezinnen is het temperamentvolle “moeilijke” kind het kind dat altijd de meeste zorg en aandacht van de ouders krijgt en wordt het “makkelijke” kind genegeerd. En in andere gezinnen is het juist het “makkelijke”, voorbeeldige kind dat het lievelingetje is en dat alle aandacht krijgt.Anna2024 schreef: ↑30-08-2024 21:41Nee niet ieder kind is even makkelijk in de zin van temperament. Kind wat rustig is en dus als makkelijk wordt gezien kan temperament zijn maar kan ook gevolg zijn van dat ouders structureel niet aan emotionele behoeftes voldoet en daarom maar heeft opgegeven ( onbewust).
Kind met veel temperament ( kan karakter zijn maar en/of ook al trauma in vroege jeugd, dus bv laten huilen als baby terwijl het troost/eten nodig had etc).
Gezin a zou omdat ze bv zelf ook een jeugd hadden met emotionele verwaarlozing wel getriggerd worden in het gedrag van hun kind en hun kind ook niet kunnen geven wat het nodig had.
Terwijl gezin b, die zelf emotionele gezonde jeugd heeft gehad niet wordt getriggerd door het temperamentvolle gedrag van datzelfde kind. Omdat ze het zich niet persoonlijk nemen en hun gevoel niet wordt getriggerd.
Het is dus niet puur schuld geven aan ouders maar echt bewustwording bij jezelf. Ouders kan je niet veranderen, jezelf wel. Zolang je die bewustwording niet krijgt is de kans heel groot dat je het doorgeeft aan je eigen kinderen.
Zo zie ik het. En helaas ben ik ook tot inzicht gekomen dat ik er een van ben. En ik had het nooit verwacht maar zie ik nu, dat ik het ook aan mn kinderen al heb doorgegeven. Gelukkig zie en weet ik het nu en kan ik het zelf kan veranderen, en daarmee ook bij mn kinderen veel kan rechtzetten.
Ieder mens heeft vanaf baby af aan al een persoonlijkheid en soms is dat geen natuurlijke match met de ouders. Ja, dan is het aan de ouders om daar meer energie in te steken, maar dat elk probleemkind door de ouders gecreëerd wordt gaat ver.
vrijdag 30 augustus 2024 om 22:41
Ik denk maar even out of the box hè TS, maar in plaats van te stoppen met verwachtingen hebben, kun jezelf ook actie ondernemen. Je hebt het over het kleine wereldje van je moeder. Maak het groter! Stel eens voor een weekend je weg te gaan met z'n tweeën (niet te moeilijk, weekend strand ofzo?), neem je moeder een keer mee uitlunchen. welness of naar de film. Misschien is het wel hartstikke leuk om als moeder en dochter samen wat te ondernemen. Uit je berichten proef ik dat je moeder heel erg naar je opkijkt en weinig regelt, dus misschien doet jullie dat wel allebei goed.
vrijdag 30 augustus 2024 om 22:42
Precies, dan is het aan de ouders om daar de energie in te steken die het nodig heeft. Zo simpel is het. Ook al is de oorzaak niet standaard de ouders he, kan ook iets buiten ouders om gebeurd zijn.
Nature, nurture, een probleemkind wordt bijna nooit zo geboren. Al willen velen dit wel zo zien zodat je niet naar je eigen aandeel hoeft te kijken.
Je kan hoe dan ook beter kijken naar wat een kind is overkomen waarom het zich zo gedraagd dan wat mankeert het kind. Wat heeft het kind daaraan?
Nature, nurture, een probleemkind wordt bijna nooit zo geboren. Al willen velen dit wel zo zien zodat je niet naar je eigen aandeel hoeft te kijken.
Je kan hoe dan ook beter kijken naar wat een kind is overkomen waarom het zich zo gedraagd dan wat mankeert het kind. Wat heeft het kind daaraan?
vrijdag 30 augustus 2024 om 23:37
Ik vind het desinteresse als een moeder zich niet over haar eigen ontevredenheid over haar eigen leven heen kan zetten om aan haar dochter te vragen hoe haar dag was of iets dergelijks. Op het moment dat je kinderen krijgt weet je dat je soms bepaalde dingen aan moet gaan die je moeilijk vindt omdat dat je kind of de band met je kind ten goede komt.
vrijdag 30 augustus 2024 om 23:55
Ik zie dat het inmiddels 2 verhalen door elkaar zijn geworden haha. Even goed moeten kijken wat bij wat hoort.
Mijn broer is interieurbouwer en ik weet wat hij verdient doordat ik voor de hypotheek even met hem samen heb gezeten voordat hij zijn huis kocht. Het bancaire stuk is meer mijn vakgebied. Toen we gingen kijken wat hij kon lenen kwam natuurlijk ook zijn salaris aan bod.
Ik las dat iemand zei dat ze bij vader nog een opening voelde, maar dat ze het met moeder niet meer goed zag komen. Precies het gevoel dat ik ook heb. Ik heb het gevoel dat ik hier met mijn vader misschien nog wel eens een gesprek over kan hebben, maar dat dit met mijn moeder kansloos is op basis van haar houding en het ogenschijnlijk lage niveau van zelfreflectie. Alleen met mijn vader praten lost het probleem alleen niet op. Als ik een gesprek ga aansnijden dan is het automatisch met hen allebei.
Jammer dat ook iemand mij onvolwassen, passief-agressief, veroordelend en gericht op het negatieve noemt. Veroordelend ben ik misschien wel enigszins. Ik neem het mijn ouders kwalijk dat ik zo overduidelijk op alle vlakken wordt achtergesteld. Dit is niet iets eenmaligs, maar iets wat al jarenlang speelt. Ik denk dat iedereen dat tot op een bepaald niveau zou trekken, maar dat bij iedereen wel een keer een moment komt dat de bom gaat barsten. Bij de een misschien al na een paar maanden, bij de ander pas na 10 jaar. En ik voel aan alles dat dat punt bij mij nu ook bijna is bereikt.
Ik probeer het juist op een positieve manier te benaderen. Althans, ik hoop op een positieve afloop. Daarom dat ik nu aan het overwegen ben of en hoe ik dit ga aanpakken. Er nu iets mee doen is de enige manier om misschien tot een verandering te komen en het niet te laten escaleren.
Mijn broer is interieurbouwer en ik weet wat hij verdient doordat ik voor de hypotheek even met hem samen heb gezeten voordat hij zijn huis kocht. Het bancaire stuk is meer mijn vakgebied. Toen we gingen kijken wat hij kon lenen kwam natuurlijk ook zijn salaris aan bod.
Ik las dat iemand zei dat ze bij vader nog een opening voelde, maar dat ze het met moeder niet meer goed zag komen. Precies het gevoel dat ik ook heb. Ik heb het gevoel dat ik hier met mijn vader misschien nog wel eens een gesprek over kan hebben, maar dat dit met mijn moeder kansloos is op basis van haar houding en het ogenschijnlijk lage niveau van zelfreflectie. Alleen met mijn vader praten lost het probleem alleen niet op. Als ik een gesprek ga aansnijden dan is het automatisch met hen allebei.
Jammer dat ook iemand mij onvolwassen, passief-agressief, veroordelend en gericht op het negatieve noemt. Veroordelend ben ik misschien wel enigszins. Ik neem het mijn ouders kwalijk dat ik zo overduidelijk op alle vlakken wordt achtergesteld. Dit is niet iets eenmaligs, maar iets wat al jarenlang speelt. Ik denk dat iedereen dat tot op een bepaald niveau zou trekken, maar dat bij iedereen wel een keer een moment komt dat de bom gaat barsten. Bij de een misschien al na een paar maanden, bij de ander pas na 10 jaar. En ik voel aan alles dat dat punt bij mij nu ook bijna is bereikt.
Ik probeer het juist op een positieve manier te benaderen. Althans, ik hoop op een positieve afloop. Daarom dat ik nu aan het overwegen ben of en hoe ik dit ga aanpakken. Er nu iets mee doen is de enige manier om misschien tot een verandering te komen en het niet te laten escaleren.
zaterdag 31 augustus 2024 om 00:08
Is dit een probleem wat door je ouders opgelost moet/kan worden?
Ik was in de veronderstelling dat je zulke dingen als kind in jezelf oplost en verwerkt.
Ik weet in mijn omgeving geen voorbeelden van situaties met ouders waar gesprekken hielpen om zoiets op te lossen, alleen andersom dat het daardoor escaleerde.
Ik was in de veronderstelling dat je zulke dingen als kind in jezelf oplost en verwerkt.
Ik weet in mijn omgeving geen voorbeelden van situaties met ouders waar gesprekken hielpen om zoiets op te lossen, alleen andersom dat het daardoor escaleerde.
zaterdag 31 augustus 2024 om 05:45
'Mijn broer is interieurbouwer en ik weet wat hij verdient doordat ik voor de hypotheek even met hem samen heb gezeten voordat hij zijn huis kocht. Het bancaire stuk is meer mijn vakgebied. Toen we gingen kijken wat hij kon lenen kwam natuurlijk ook zijn salaris aan bod.' Quote
Ik zou in jouw schoenen stoppen met je bemoeien met de financiële zaken van familie. Je hebt te weinig professionele afstand, wanneer je de hele tijd aan het vergelijken en aan het oordelen bent over geld. Verwijs je familie naar een con-collega, waarvan je weet dat hij goed is in zijn vak.
Het kan best zijn dat je wordt achtergesteld. Echter je bent een volwassen vrouw. Je hebt je ouders niet nodig om je leven te leiden.
Je kan er ook voor kiezen om het los te laten ipv te speuren naar alle zaken waarin in je vindt dat je financieel en/of emotioneel bent achtergesteld. Volgens mij wordt je daar namelijk alleen maar ongelukkig van.
Accepteer je ouders zoals zij zijn en zoek je erkenning in andere dingen in het leven en bij andere mensen. Ouders gaan zich vaak pas anders gedragen wanneer je je anders opstelt en je laat zien dat je volwassen en autonoom bent, niet afhankelijk van wat zij doen of besluiten. Dat levert je meer respect op, dan je huidige manier van doen.
Ik zou in jouw schoenen stoppen met je bemoeien met de financiële zaken van familie. Je hebt te weinig professionele afstand, wanneer je de hele tijd aan het vergelijken en aan het oordelen bent over geld. Verwijs je familie naar een con-collega, waarvan je weet dat hij goed is in zijn vak.
Het kan best zijn dat je wordt achtergesteld. Echter je bent een volwassen vrouw. Je hebt je ouders niet nodig om je leven te leiden.
Je kan er ook voor kiezen om het los te laten ipv te speuren naar alle zaken waarin in je vindt dat je financieel en/of emotioneel bent achtergesteld. Volgens mij wordt je daar namelijk alleen maar ongelukkig van.
Accepteer je ouders zoals zij zijn en zoek je erkenning in andere dingen in het leven en bij andere mensen. Ouders gaan zich vaak pas anders gedragen wanneer je je anders opstelt en je laat zien dat je volwassen en autonoom bent, niet afhankelijk van wat zij doen of besluiten. Dat levert je meer respect op, dan je huidige manier van doen.
zaterdag 31 augustus 2024 om 07:07
Vreselijk die tendens hier bij zulke topics. Natuurlijk helpt het om te relativeren maar soms is iets toch ook gewoon ongelijk en naar? Je maf het vooral niet benoemen, dan ben je onaantrekkelijk en Calimero.Lucifee2024 schreef: ↑30-08-2024 10:15Het klinkt echt heel erg ongelijk, waarom moet dat per se ontkracht worden door een aantal hier?
Het komt helaas heel veel voor dat een kind favoriet is en ouders dat ook laten merken, soms zo erg dat een ander kind terecht gekwets raakt.
Heb je het al eens besproken? Zoals met dat zingen, je vader laat het open ( gok dat hij zich dus aanpast aan zijn vrouw, ook al raar maar goed) en je moeder ziet het niet zitten, geef je dan aan dat je dat jammer vindt? Of vraag je wat ze precies niet ziet zitten? Misschien wil ze wel maar durft ze niet te rijden of naar onbekende plekken en is er oplossing voor te bedenken?
Ik zou volgende keer doorvragen en ook mijn teleurstelling delen.
Of er eens heel duidelijk in zijn: Waarom gaat nu weer over broer? Waarom vragen jullie mij niets? Ik krijg echt het gevoel alsof ik er niet toe doet door deze acties.
Soms weten ouders niet eens dat ze zo erg een kind op de voorgrond plaatsen en dan kan gewoon het er over hebben helpen.
Helpt het niet of wordt het steeds ontkent, dan weet je dat nooit gaat veranderen en jij wel je best hebt gedaan om bespreekbaar te maken.
Dan zou ik kijken welke rol je ouders wel kunnen spelen in je leven en hoe jij daarmee om kan gaan. Misschien is hulp daarbij dan niet een gek idee, echt niet.
En dan wordt er gezegd dat broer waarschijnlijk gewoon meer hulp nodig heeft en daarom meer geld krijgt. Eh ja, en die andere voorbeelden dan, zoals het concert?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
